Ορεινοβατώντας στην Κρήτη

<

p style=”text-align:right;”>Κείμενο: Οικονομάκης Στέλιος
Φωτογραφίες: Νίκος Αγγελάκης

Με φρέσκιες ακόμα τις αναμνήσεις, προσπαθώ να αποτυπώσω ένα ακόμα συναρπαστικό διήμερο με πρωταγωνιστές την ίδια παρέα που είχαμε κάνει πέρυσι το γύρο της Κρήτης. Το φετινό μας σχέδιο ήταν η ορεινή διάσχιση της Κρήτης, από τα Λευκά Όρη στο Οροπέδιο Λασιθίου και επιστροφή. Δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, απλά είχαμε μαρκάρει 2-3 σημεία ενδιαφέροντος που θέλαμε να επισκεφτούμε.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απ’ την αρχή…

Το ραντεβού μας Σαββάτο πρωί στις 8:00 στον κόμβο της Σούδας στην Εθνική οδό. Ο Γιώργος έχει αναλάβει να καταφέρει να ξυπνήσει τον «τσακωμένο με τα πρωινά ξυπνήματα» Νίκο. Κατά περίεργο τρόπο τα καταφέρνει επιτυχώς και χωρίς καθυστερήσεις αναχωρούμε με πρώτο προορισμό τα Σφακιά για την απαραίτητη καφείνη η οποία συνοδευόταν φυσικά με Σφακιανή πίτα. Ανάμεσα στα φλιτζάνια του καφέ, απλώνετε ο χάρτης για την πρώτη χάραξη της βουνίσιας μας πορείας, την οποίας θα αναλύσουμε παρακάτω.

Η όρεξη να καταπιούμε χιλιόμετρα μας οδηγεί σύντομα πίσω στις σέλες των μοτοσυκλετών μας. Αναχωρούμε αρχικά προς Καλλικράτη με βήμα σημειωτών λόγω της πυκνής ομίχλης η οποία συνοδευόταν φυσικά από τσουχτερό κρύο.

Η ομίχλη αραιώνει καθώς κινούμεθα προς Μυριοκέφαλα μέσο του ολόφρεσκου ασφαλτοστρωμένου οδικού δικτύου. Τόσο φρέσκο που κατά την διαδρομή συναντάμε το μηχάνημα που χαράζει τις γραμμές το οποίο δεν έμπαινε καν στον κόπο να καθαρίζει τις πέτρες από το οδόστρωμα… Απλά έβαφε από πάνω τους…

Από τα Μυριοκέφαλα συνεχίζουμε προς Βιλανδρέδο, Βελονάδο, Άγιο Ιωάννη, Αγκουσελιανά μέσο του όμορφου επαρχιακού δικτύου.

Λίγο πριν το χωριό του Σπηλίου στρίβουμε προς Μεσονήσια, αρχίζοντας να σκαρφαλώνουμε στις παρυφές του Ψηλορείτη. Όμορφη άσφαλτο, ωραία στροφιλίκια, μαγευτικό τοπίο αλλά και δυνατός άνεμος μας συνοδεύουν καθ’ όλη την διαδρομή…

Τραβάμε αρχικά προς Αρκάδι και συνεχίζουμε να κυκλώνουμε τον Ψηλορείτη ακολουθώντας την πορεία Ελεύθερνα, Καλανδαρέ, Άγιος Μάμας, Ζωνιανά. Εδώ και αρκετή ώρα ο Νίκος ψάχνει για ανεφοδιασμό. Σταματάει σε ένα βενζινάδικο στα Ζωνιανά ενώ εμείς περιμένουμε λίγο παρακάτω καθώς τα ντεπόζιτα μας είναι ακόμα μεσάτα. Δευτερόλεπτα αργότερα καταφθάνει και ο Νίκος αναφωνώντας ακαταλαβίστικα προς εμάς φωνήεντα. Το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι «καλύτερα να μείνω». Γυρίζοντας προς το βενζινάδικο βλέπουμε την τιμή της βενζίνας στο 1,20€… (0.95€ στα Χανιά)…

Ο ανεφοδιασμός τελικά γίνεται στα Ανώγεια σε φυσιολογική τιμή και αφότου προμηθευτήκαμε στερεά και υγρή τροφή συνεχίζουμε προς το οροπέδιο της Νίδας. Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει για τα καλά και η ανάβαση είναι ολίγον τρομαχτική.

Κλικ για μεγέθυνση

Παρακάμπτουμε λίγο της πορεία μας για να επισκεφτούμε το αστεροσκοπείο, καθώς ο Νίκος δεν είχε τύχει να το επιστεφτεί ως τώρα. Η στάση σε αυτό σύντομη καθώς κυριολεκτικά ζοριζόμαστε να μείνουμε όρθιοι. Οι φακοί μας όμως πρόλαβαν να κάνουν μερικά κλικ (τα χέρια μας όμως δεν μπορούσαν με τίποτα να μείνουν σταθερά).

Ευτυχώς ο αέρας κοπάζει λίγο με την είσοδο μας στο Δάσος του Ρούβα. Οι βροχές όμως της προηγούμενης εβδομάδας έχουν σημαδέψει ελαφρός τον χωματόδρομο που διασχίζει το δάσος. Ο χωματόδρομος πάντως παραμένει βατός.

Μικρή στάση στο παγωμένο αλλά ήσυχο δάσος για να τσιμπήσουμε ότι είχαμε εφοδιαστεί νωρίτερα και κατηφορίζουμε περνώντας μέσα απ’ τα σύννεφα προς Γέργερη.

Η θερμοκρασία επανέρχεται στα φυσιολογικά καθώς πια το υψόμετρο μετριέται με τριψήφιο νούμερο. Ακολουθεί το πιο ανιαρό κομμάτι της διαδρομής μας προσπαθώντας να φτάσουμε κάπου κοντά στο Αρκαλοχώρι. Ο συνδυασμός της κακής μας γνώσης της περιοχής και του χείριστου οδικού δικτύου του νότιου Ηρακλείου καταφέρνουν να μας μπερδεύουν συνεχώς.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει πίσω απ’ τον Ψηλορείτη και εμείς αναπροσαρμόζουμε τα πλάνα μας καθώς δεν θέλουμε να χάσουμε τις ομορφιές του οροπεδίου Λασιθίου περνώντας το νύχτα. Έτσι λοιπόν τραβάμε προς Ιεράπετρα για διανυκτέρευση.

Τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την πόλη της Ιεράπετρας δεν είναι πολλά αλλά η κούραση κάνει την διαδρομή να φαίνεται ατελείωτη. Εν τέλη καταφθάνουμε γύρω στις 19:00 και μετά από ένα σύντομο καφέ στην πλατεία της πόλης οδεύουμε στο παραπλήσιο άδειο ξενοδοχείο.

Μπανιαριζόμαστε ταχέως για να τραβάμε για να σβήσουμε την πείνα μας στο πρώτο εστιατόριο που συναντάμε. Η γρήγορη επιλογή μας ήταν καλή και οι πεντανόστιμες μακαρονάδες και πίτσες καταφέρνουν εύκολα να σβήσουν την πείνα μας.

Μερικά λεπτά μετά το «σβήσιμο» των πιρουνιών μας, «σβήνουμε» και εμείς κάτω από τα χοντρά σκεπάσματα του ξενοδοχείου μας…

Η μέρα ξημερώνει ηλιόλουστη και η διάθεση μας ανεβαίνει κατακόρυφα. Ντυνόμαστε με βιαστικές κινήσεις και 8:00 το πρωί αναχωρούμε με σκοπό να πιούμε καφέ κάπου στο δρόμο. Ακολουθούμε μια μαγική διαδρομή από Ιεράπετρα προς Πρινά με όμορφη θέα προς το Λυβικό και προς την τεχνητή λίμνη των Μπραμιανών.

Ο χάρτης μας δείχνει την διαδρομή από Πρινά προς Κριτσά χωμάτινη, αλλά εμείς μπροστά μας βλέπουμε φρέσκια άσφαλτο. Κάνουμε σαν μικρά παιδιά καθώς χωνόμαστε μέσα στο πυκνό δάσος ακολουθώντας μια καταπληκτική διαδρομή με θέα αυτή την φορά το Κρητικό πέλαγος.

Στα Κριτσά σταματάμε για να ρωτήσουμε πληροφορίες για τον δρόμο που ενώνει το χωριό Καθαρό με το οροπέδιο Λασιθίου. Ρωτάμε «αν ο δρόμος μέχρι το οροπέδιο είναι άσφαλτος» και παίρνουμε θετική απάντηση. Η διαδρομή και αυτή μαγική με πολύ καλή χάραξη με μόνο ένα μικρό κακό τσιμεντένιο κομμάτι.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Καθαρό συνειδητοποιούμαι ότι θέσαμε το ερώτημα λάθος καθώς με τον όρο «οροπέδιο», νόμιζαν πως θα αναφερόμασταν για το οροπέδιο Καθαρού… Ξαναρωτάμε στο χωριό και μας λένε πως ο χωματόδρομος είναι βατός. Και όντως ήταν… Εκτός από αυτό…

<

p style=”text-align:justify;”>Οι επιλογές μας δύο. Η γυρίζουμε πίσω κάνοντας ένα κύκλο γύρο στα 60 χιλιόμετρα ή δοκιμάζουμε να περάσουμε την κολύμπα. Χωρίς δεύτερη σκέψη Νίκος ανοίγει το γκάζι και προσπαθεί να περάσει από την αριστερή πλευρά της. Σύντομα ο πίσω τροχός βυθίζετε μέσα στην λασπουριά…
Σπρώχνουμε και τραβάμε την μότο ανεπιτυχώς… Τελικά την ρίχνουμε ελαφρός στο πλάι και την τραβάμε για να την ξεκολλήσουμε. Αρχικά πετυχαίνει και καταφέρνουμε να την κινήσουμε για μισό μέτρο περίπου πριν ξανακολλήσει. Οι τροχοί του Fazer έχουν τόσο πολύ λάσπη που με δυσκολία γυρνάνε. Ξαναρίχνουμε το Fazer στο πλάι, ξανατραβάμε και συνεχίζουμε με το ίδιο τροπάριο μέχρι τελικά να βρεθούμε στην «απέναντι όχθη».

<

p style=”text-align:justify;”>

One down, two to go 😉

Αναπροσαρμόζουμε τα πλάνα μας επιλέγοντας την δεξιά πλευρά για να περάσουμε τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες. Καθαρίζουμε τον μικρό διάδρομο από τις πέτρες και βρίσκουμε ένα μαδέρι από μια παλέτα για να σκάψουμε λίγο τον κατηφορικό διάδρομο.

Το δεύτερο Fazer δεν ζορίζετε να ιδιαίτερα να περάσει χρησιμοποιώντας βέβαια μια φορά το κόλπο ρίξιμο στο πλάι και τράβηγμα. Η έξοδος όμως από την λάσπη της λακκούβας ήταν ανεπιτυχής, καθώς δίπλωσε ο μπροστινός τροχός κερνώντας τον Γιώργο με μια αριστοκρατική αναίμακτη τούμπα.

Σηκώνουμε με δυσκολία το μηχανάκι, καθώς γλιστρούσε στην λάσπη και μετά από μια σύντομη επιθεώρηση -η οποία δεν κατέγραψε καμία ζημιά- ετοιμαζόμαστε για το 3ο μοτοσακό της παρέας. Έμπειροι πια και λασπωμένοι τα καταφέραμε πιο εύκολα με το TDM, αν εξαιρέσεις ότι μας ζόρισε υπερβολικά στο γύρσιμο-τράβηγμα λόγω βάρους…

Μιάμιση ώρα αργότερα και έχοντας περάσει και τα τρία μοτασακά από το φυσικό εμπόδιο, γελάμε σχολιάζοντας ότι όλο και κάτι το απίθανο μας συμβαίνει όταν η συγκεκριμένη παρέα σμίγει για μοτοπεριπέτεια. Επίσης παρατηρούμε ότι έχουμε κάνει τρεις «μεγάλες» βόλτες -όπου μεγάλες βάλτε όχι μονήμερες- και έχουμε από μία ανώδυνη τούμπα ο καθένας μας. Τον «χορό» άνοιξα εγώ κατά τον γύρo της Κρήτης όπου τούμπαρα σταματημένος από τα γέλια, δεύτερος ο Νίκος όταν έπεσε στο βενζινάδικο κατά την πορεία μας προς Ζαγοροχώρια και τώρα Γιώργος… Καλό ποσοστό…

Η θερμοκρασία έχει ανέβει αισθητά και εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας προς το οροπέδιο σταματώντας πάνω από αυτό για να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε την θέα.

Σύντομα οι τροχοί των μοτοσυκλετών μας ξανασυναντούν την άσφαλτο και τραβάν προς Τζερμίαδο. Στάση σε κάποιο βενζινάδικο για να καθαρίσουμε λίγο τις λάσπες από τις μπότες και τις μοτοσυκλέτες μας και συνεχίζουμε μέσο τη όμορφης διαδρομής προς Κερά, Αβδού, Ασκοί, Λύττος και εν τέλη Καστέλλι.

Κλικ για μεγέθυνση

Ξανανοίγουμε τον χάρτη μας και χαράζουμε πορεία προς Ζαρό. Ακολουθούμαι μια ήσυχη και όμορφη διαδρομή που περνάει από τα χωριά Γαλενιανό, Αποστόλοι, Σαμπάς, Άγιες Παρασκιές, Χουδέτσι, για να μπούμε σε ένα νέο κομμάτι ενός από τους κάθετους άξονες του Ηρακλείου. Σύντομη γρήγορη οδήγηση πριν βγούμε σε επαρχιακό προς Δαμάνια, Μελιδοχώρι, Λαράνιο -μέσο ολόφρεσκης ασφάλτου- και εν τέλη Αγία Βαρβάρα. Κάπου χάνουμε την μπάλα νομίζοντας πως ο δρόμος που οδηγεί προς Γέργερη είναι λίγο πιο νότια ενώ αυτός «κρυβόταν» στον βορά. Έτσι κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο μέχρι την Γόρτυνα πριν ξαναμπούμε στον δρόμο προς Ζαρό. Ο δρόμος κόβετε λόγω των έργων της νέας εθνικής Ηρακλείου – Τυμπακίου και έτσι αναγκαζόμαστε σε νέο κύκλο. Πορεία νοτιοδυτικά ξανά μέχρι τα Καππαριανά και από εκεί βόρεια προς Ζαρό.

<

p style=”text-align:justify;”>Λίγο πριν το Ζαρό ο Νίκος έχει μια φοβερή έξοδο σε μια στροφή, καταλήγοντας όρθιος ευτυχώς σε ένα προαύλιο εκκλησίας… Μετά την σύντομη επικοινωνία με τα θεία επιστρέφει στον δρόμο και οδεύουμε προς το γνωστό φιλόξενο καφέ-εστιατόριο της Βιβής.
Τα πιάτα αδειάζουν πριν καν προσγειωθούν στο τραπέζι μας. Η Βιβή δεν λέει να σταματήσει να φέρνει λιχουδιές και εμείς για να μην την προσβάλουμε φυσικά, φροντίζουμε να συνεχίζουμε το «γυάλισμα» των πιάτων. Το πλύσιμο στα πιάτα μετά δεν θεωρείτε απαραίτητο…

Το «κολατσιό μας» τελειώνει και καθώς ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει ξεκινάμε γοργά για τον δρόμο της επιστροφής. Σύντομα βρισκόμαστε πάνω από το Ρέθυμνο και ακόμα πιο σύντομα σταματάμε στον κόμβο της Σούδας για τους κλασικούς αποχαιρετισμούς.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Σκέψεις για τον τόπο μου που είναι φημισμένος περισσότερο για τις πανέμορφες παραλίες του, λιγότερο για την ιστορία του και καθόλου για τα βουνά του. Βουνά που πολλές φορές μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από Αλπικό τοπίο. Με την μόνη διαφορά πως αν στρέψεις την ματιά σου βόρεια ή νότια, το γαλάζιο της θάλασσας θα σου υπενθυμίσει πως βρίσκεσαι ακόμα στην Κρήτη…