Στο νησί της Αφροδίτης

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου

Συνήθως όλα τα ταξίδια μου εκτός συνόρων είναι προγραμματισμένα και σχεδιασμένα αρκετό καιρό πριν. Όχι όμως το συγκεκριμένο καθώς η δουλεία (ο τόνος δυστυχώς έχει μπει σωστά) έχει κρατήσει τα κεφάλια μέσα για αρκετό χρονικό διάστημα. Μεγάλη Δευτέρα βράδυ, ο τσίτωνας που ακούει στο όνομα Νατάσα (άμα μπλέξεις με τον τρελό μέχρι το πρωί αλληθωρίζεις) μου λέει: “Βρήκα φτηνά εισιτήρια για Κύπρο το Πάσχα, πάμε;”. Η απάντηση μου μονολεκτική “Πάμε”. Μερικά λεπτά αργότερα έχουμε κλείσει εισιτήρια με ημερομηνία αναχώρησης το μεσημέρι της M. Τετάρτης και επιστροφή την Δευτέρα μετά το Πάσχα. And so the story goes…

Πως μπορείς να οργανώσεις ένα ταξίδι σε 24 ώρες
Ή αλλιώς η δύναμη του διαδικτύου. Σε τυχαία συνομιλία που είχα με τον φίλο Μανώλη από τo MotoRiders Club, του ανέφερα ότι ετοιμάζομαι για Κύπρο. Μου συστήνει τον φίλο Αχιλλέα από την Κύπρο που με την σειρά του -αν και αυτός ετοιμαζόταν για ταξίδι- γίνεται “χαλί” και μας κανονίζει ενοικίαση μοτοσυκλέτας από ένα φίλο του, τον Πάμπο, και μας δίνει αναλυτικότατες οδηγίες στο τι θα δούμε και που θα πάμε. Βρίσκω κάτι δωρεάν χάρτες της Κύπρου για το Garmin, κανονίζω τηλεφωνικά τις λεπτομέρειες για την μοτοσυκλέτα με τον Πάμπο, ενώ η Νατάσα κλείνει ξενοδοχεία μέσω booking.com και ψάχνει να βρει το πως θα πάμε από την Πάφο στην Λευκωσία για να παραλάβουμε την μοτοσυκλέτα. Και πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουμε οτι ετοιμαζόμαστε για ταξίδι, βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο με πλήρη μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό.

Τετάρτη 11 Απριλίου, Όταν πετάς από ψηλά
Αυτές οι αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους έχουν πολύ γούστο. Να δείτε που σύντομα θα μας ζυγίζουν και οι υπέρβαροι θα πρέπει να καταβάλουν κάποιο κόμιστρο. Έχουν όμως ένα κοινό σημείο. Καμία αεροπορική εταιρία στον κόσμο από όσο γνωρίζω δεν θεωρεί το κράνος ως αποσκευή… εκτός από την Ryan Air. Σύμφωνα λοιπόν με τον υπεύθυνο της εταιρίας -μοτοσυκλετιστή παρακαλώ- τα κράνη πρέπει να μπουν στις αποσκευές του αεροσκάφους! Και σύμφωνα με την θεωρία του, δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα αν πιεστούν ή χτυπηθούν. Σιγά λέει, για αυτό είναι φτιαγμένα…
Ας μην το βασανίσω άλλο όμως… Εν τέλει κέρδισα ή καλύτερα με λυπήθηκε, καθώς κατάλαβε πως ήταν πιο πιθανό να ταξιδέψω εγώ μέσα στις αποσκευές παρά τα κράνη…
Εντός του αεροπλάνου λοιπόν, χαζεύουμε την Κρήτη από ψηλά και σε μιάμιση ωρίτσα προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Πάφου. Τηλέφωνο στο Travel Express, όπου μας παραλαμβάνει από το αεροδρόμιο και μας μεταφέρει στην Λευκωσία με μια ενδιάμεση στάση στη Λεμεσό, με κόστος 24€ ανά άτομο. Αφήνουμε την πραμάτειά μας στο ξενοδοχείο (Asty), τηλεφωνάμε στο Πάμπο και τραβάμε να παραλάβουμε ένα σχετικά καινούργιο Transalp 700.
Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από την πρώτη μέρα καθώς βλακωδώς μέσα στην βιασύνη μου, ξέχασα την φωτογραφική μηχανή στο ξενοδοχείο. Το αλτσχάιμερ έχει αρχίσει να μου βαράει την πόρτα…
Μέχρι να τελειώσουμε με όλα τα παραπάνω έχει ήδη βραδιάσει για τα καλά. Ψάχνουμε χωρίς τύχη για κανένα ανοικτό βιβλιοπωλείο για να αγοράσουμε κάποιο χάρτη και αν βρούμε το lonely planet της Κύπρου και καταλήγουμε εντελώς τυχαία στην πλατεία Ελευθερίας, η οποία είναι η αφετηρία του κεντρικού πεζόδρομου της παλιά πόλης. Περπατάμε χαζεύοντας τα μαγαζάκια μέχρι να παγώσουμε μπρος στην εικόνα των φυλακίων των συνόρων τα οποία κόβουν τον πεζόδρομο στη μέση. Είπαμε, είμαστε εντελώς αδιάβαστοι, δεν περιμέναμε να αντικρίσουμε μια τέτοια εικόνα. Έχουμε παραμερίσει στην άκρη, παρακολουθούμε τον κόσμο να διασχίζει τα σύνορα με γοργές κινήσεις και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Οι άνθρωποι που διασχίζουν το φυλάκιο φαίνονται εξοικειωμένοι με τη διαδικασία εμάς όμως διάφορες σκέψεις περνάν από το μυαλό μας. Ποιός ο λόγος ύπαρξης αυτών των γραμμών στους χάρτες; Γιατί προσπαθείτε με κάθε τρόπο να μας κόψετε τα φτερά; Δεν είμαστε σκλάβοι ούτε ιδιοκτησία κανενός σας ρε, καταλάβετέ το…
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές είπα από μέσα μου ότι θα προσπαθήσω να πνίξω τα συναισθήματα μου και να “το παίξω” τουρίστας. Μετά όμως από μερικές αράδες συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, άλλωστε όλα τα ταξίδια μας κρύβουν κάποιο συναίσθημα. Άλλοτε χαρούμενο άλλοτε…
Επιστρέφω στο ταξιδιωτικό… Μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης στα σοκάκια επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για φαγητό. Ο ξενοδόχος μας είχε ενημερώσει κατά την άφιξή μας ότι το ξενοδοχείο σήμερα προσκαλούσε όλους τους ενοίκους του για μπάρμπεκιου με παραδοσιακές κυπριακές λιχουδιές! Και ήταν όλα δωρεάν, φαγητά και ποτά, και ήταν όλα υπέροχα.

Πέμπτη 12 Απριλίου, Στην άλλη πλευρά… (χλμ 166)

Μετά το πλούσιο πρωινό, φουλάρουμε το ρεζερβουάρ μας και τραβάμε προς τα κατεχόμενα Σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε στα σύνορα με μόνη στάση στο φυλάκιο του ψευδοκράτους. Η διαδικασία σύντομη. Συμπληρώνουμε κάτι χαρτάκια με τα στοιχεία μας και μας πουλάνε ασφάλεια για την μοτοσυκλέτα προς 20€ με ισχύ για τρεις μήνες. Μικρότερης διάρκειας δεν υπήρχε…

Μιλάμε για σπάσιμο νεύρων. Η συγκεκριμένη σημαία φαίνεται σχεδόν από οποιοδήποτε σημείο της Λευκωσίας. Το βράδυ φωτίζεται κιόλας…

Οι δρόμοι χειρότερης ποιότητας, αλλά η σήμανση υποδειγματική. Σύντομα αφήνουμε την αδιάφορη εθνική για να σκαρφαλώσουμε προς το δυσπρόσιτο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα. Ο δρόμος το προσεγγίζει μόνο από τα νότια καθώς από όλες τις υπόλοιπες πλευρές περικυκλώνεται από απόκρημνα βράχια.

Κλικ για μεγαλύτερη εικόνα

Περνάμε δίπλα από ένα στρατόπεδο, από ένα πεδίο βολής στο οποίο ρίχναν κατά ριπάς τα φαντάρια και να σου το κάστρο ξεπροβάλει μπροστά μας.

Κατασκευάστηκε από τους Βυζαντινούς το 11ο μ.Χ. αιώνα στην ομώνυμη κορυφή του όρους Πενταδάκτυλου και συνέβαλε στην άμυνα των βορείων ακτών από τις θαλάσσιες επιδρομές. Κατά τη φράγκικη περίοδο, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια ως εξοχική κατοικία και γι’ αυτό κτίστηκαν τα βασιλικά διαμερίσματα.

Ακολουθούμε το απότομο ανηφορικό μονοπάτι για να βρεθούμε αρχικά σε ένα εκθεσιακό χώρο με διάφορες φωτογραφίες του κάστρου ανά τους αιώνες. Ξαφνιαζόμαστε καθώς τον χώρο κοσμεί μια φωτογραφία του κάστρου της Disneyland! Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στο φυλλάδιο που μας έδωσαν κατά την είσοδο -την οποία πληρώσαμε σε € (3,5€)- διαβάζουμε ότι εικάζεται ότι ο Walt Disney εμπνεύστηκε το κάστρο της Disneyland από το κάστρο αυτό…

Το μονοπάτι όσο πηγαίνει και ανηφορίζει και η ανάβαση του με πλήρη μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό και ντάλα ήλιο δεν ήταν ότι και πιο ευχάριστο. Η απίστευτη θέα σε συνδυασμό με δύο γερόντια που μας έριξαν γύρο χαλαρά στην ανηφόρα, μας έκανε να σφίξουμε τα δόντια και να ξεκορφήσουμε για να απολαύσουμε αυτό:

Κλικ για μεγαλύτερη εικόνα

Και για να μην λέτε σιγά ρε δυο σκαλάκια ανεβήκατε δείτε από που ξεκινήσαμε:

Όποιος βρει την μοτοσυκλέτα τον κερνάω χαλούμι

Κατηφορίζουμε, ξανακαβαλάμε, περνάμε σφαίρα το πεδίο βολής μην φάμε καμιά αδέσποτη και τραβάμε για Κερύνεια.

Σύντομα παρκάρουμε δίπλα στο κάστρο, ακριβώς πάνω από το γραφικό λιμανάκι.

Κλικ για μεγαλύτερη εικόνα

Χαζολογάμε για λίγο και τραβάμε για τον επόμενό μας σταθμό, το κάστρο του Bellapais το οποίο βρίσκεται στην ομώνυμη πόλη μερικά χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας.

Το σημερινό του όνομα προέρχεται από το Γαλλικό “Abbaye de la paix”, που σημαίνει “Το Ειρηνικό Μοναστήρι”. Οι πρώτοι ένοικοι του μοναστηριού ήταν Ιππότες του Τάγματος των Αυγουστίνων οι οποίοι ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα της Παλαιστίνης. Το πρώτο τμήμα του μοναστηριού κτίστηκε μεταξύ του 1198-1205 μ.Χ. ενώ μεταγενέστερα κατασκευάστηκαν οι πτέρυγες, οι αψίδες και οι κήποι επί της βασιλείας του Γάλλου Βασιλιά Χιούη του ΙΙΙ και ΙV.

Τόσο το προαναφερόμενο κάστρο, όσο και η Κυρήνεια, άξιζαν περισσότερης εξερεύνησης, αλλά θέλαμε να επιστρέψουμε σχετικά νωρίς για να δούμε την Λευκωσία και ο χρόνος δεν μας έπαιρνε.

Καβάλα ξανά στο μοτοσακό, ακολουθώντας δυτικά την βορινή ακτογραμμή της Κύπρου. Η κίνηση αυξημένη μέχρι και την Λάπηθο. Από εκεί και πέρα η κίνηση είναι μηδαμινή και για συντροφιά μας έχουμε ένα άγριο αλλά και όμορφο τοπίο.

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε να παρκάρουμε την μοτοσυκλέτα μας κάτω από τον φάρο στο άγριο ακρωτήριο Κορμακίτη.

Κατά τη παράδοση εδώ έφτασε ο Άγιος Αρτέμων, ερχόμενος από τη Μικρά Ασία όπου είχε γλιτώσει με θαύμα από τα βασανιστήρια

Η επιστροφή προς την πρωτεύουσα γίνεται μέσω μια όμορφης διαδρομής με κατεύθυνση την πόλη της Μόρφου. Ιδιαίτερα το κομμάτι από Διόριο (Tepebasi) μέχρι και Μόρφου ήταν υπέροχο.

Από εκεί ακολουθούμε μια καινούργια εθνική οδό η οποία καταλήγει ακριβώς στο ίδιο σημείο που μπήκαμε στο ψευδοκράτος. Σφραγίδα εξόδου στο χαρτάκι, τυπικό έλεγχο στην δικιά μας πλευρά και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Μπανιαριζόμαστε, αλλάζουμε και τραβάμε πάλι προς την πλατεία Ελευθερίας.

Περπατάμε κάνοντας το walking tour που προτείνει το Lonely Planet του 2006 (έχουμε κάτι φωτοτυπίες μαζί μας, καθώς ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάπου να αγοράσουμε τον οδηγό). Αρχικά περνάμε από γραφικά εστιατόρια και μικρά μαγαζάκια τίγκα στα αναμνηστικά.

Στην συνέχεια όμως διακτυνιζόμαστε αρκετά χρόνια πίσω, περνώντας από γειτονιές όπου ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει. Η φωτογραφική παίρνει φωτιά:

Λίγο παρακάτω συναντάμε το Χαμάμ Ομεριέ, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο τζαμί. Αρχικά κτίστηκε ως Αυγουστιανή εκκλησία της Παναγίας το 14ο αιώνα, ενώ το 1571 ο Μουσταφάς Πασάς την μετέτρεψε σε μουσουλμανικό τέμενος.

Παραδίπλα του συναντάμε την Αρχιεπισκοπή

Και αμέσως μετά τα βυζαντινά τείχη και την πύλη της Αμμόχωστου.

Κλικ για μεγαλύτερη εικόνα

Είχαμε προαποφασίσει να επιστρέψουμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο ακολουθώντας τα σοκάκια όσο πιο κοντά γίνεται την πράσινη γραμμή. Ο κόμπος στο στομάχι εμφανίζεται και πάλι καθώς πλησιάζουμε…

Οι περισσότερες παρακείμενες οικίες είναι εγκαταλελειμμένες.

Συρματοπλέγματα και βαρέλια βαμμένα σε άσπρα/μπλέ χρώματα φράζουν τους δρόμους χωρίζοντας την μία πλευρά από την άλλη.

Εν τέλει φτάνουμε στο τέλος του κεντρικού πεζόδρομου και αποφασίζουμε να διασχίσουμε τα φυλάκια και να περάσουμε στην άλλη πλευρά. Ο έλεγχος σύντομος, ξανά χαρτάκι για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας και ντου σε κάτι που μου θύμιζε αμυδρά κάτι από το παζάρι της Σμύρνης, το οποίο είχα επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν.

Το ένα μαγαζί διαδέχεται το άλλο και όλα είναι φουλ στα “μαϊμούνια”, όπως τα αναφωνούσαν οι τελάληδες στο προαναφερόμενο παζάρι. Οι τιμές σε ευρώ παρακαλώ, με ένα ταλιράκι έπαιρνες πέντε σώβρακα κάλβιν κλάνει… στην ορθογραφία θα κολλήσουμε τώρα.

Σύντομη βόλτα λοιπόν -πάντα παρέα με αυτόν τον κόμπο στο στομάχι- και επιστροφή στην δικιά μας πλευρά. Καβαλάμε την μοτοσυκλέτα και τραβάμε για να συναντήσουμε τον οικοδεσπότη μας, τον Πάμπο, ο οποίος μας προσκάλεσε για φαγητό σε ένα χωριουδάκι μερικά χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα.
Οι τρεις γινόμαστε τέσσερις καθώς καταφθάνει και ο φίλος παύλα “κοινοτάρχης”, Χριστόφορος και όλοι μαζί τραβάμε να βρούμε ταβερνείο για άπιστους (με κρέας δηλαδή, μέρα που είναι).
Οι ιστορίες με τη συνοδεία σεφταλιών, χαλουμιού και φυσικά τοπικής μπύρας ΚΕΟ, καλά κρατούν, και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε οι δείκτες έχουν ήδη κεντράρει τις “μικρές” ώρες. Ό,τι και να πω για την φιλοξενία τους είναι λίγο… Το “αξία ανεκτίμητη” το έχω ξαναχρησιμοποιήσει αλλά πραγματικά είναι η μόνη φράση που μπορεί να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα. Παίδες σας χιλιο-ευχαριστούμε…

Επόμενη Σελίδα »