Το GAS πήγε Mugello

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης, Ιάκωβος Σουργουτσίδης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης και λοιπών συνταξιδιωτών

Πρέπει να το ομολογήσω, ήταν ένα περίεργο ταξίδι για μένα. Έπρεπε να συνταξιδέψω για οκτώ ημέρες και να οδηγήσω στην Ιταλία έντεκα μοτοσυκλέτες με δεκατρείς επιβάτες οι περισσότεροι από τους οποίους μου ήταν άγνωστοι. Δεν θα το κρύψω, αρχικά ήμουν αγχωμένος. Σε εκδρομικό κλίμα μπήκα μετά τα πρώτα χιλιόμετρα στην Ιταλία, όταν πια είδα πως το γκρουπάκι μας τα πάει μια χαρά τόσο εντός δρόμου, όσο και εκτός αυτού.

Το προαναφερόμενο γκρουπάκι αποτελούταν κατά το πλείστον από Χανιώτες και πιο συγκεκριμένα από τους: Κώστα (Κουμπιουτεράκιας) και την Ράνια (Ροζουλί) με XJ6 600, τον Γρηγόρη (Γκατζετάκιας) και την Βούλα (Ντοκτόρισσα) με Varadero 1000, τον Γιάννη (Όμορφος) με Multistrada 1000, τον Μήτσο (Σκορτζέζε) με Adventure 990, τον Γιάννη (Τραπεζίτη) με Fazer 600, τον Γρηγόρη (Ιλ Ντοτόρι ντε Πλάστικο ή Υιός #1) απ’ τη Θεσσαλονίκη με K1300S, τον Σήφη (Πολυμίλης) με Freewind 650, τους Γιώργο (Γεροπαράξενος #1, Γουόλτερ Ματάου) με Stelvio 1200 και Αποστόλη (Γεροπαράξενος #2, Τζακ Λέμον) με CB 1000R, τον Μανώλη (Πατέρας) από την Ιεράπετρα με GS 1200 και τον Ορέστη (Νεαρός) με GSX 1400. Οδηγός και σκούπα του γκρουπ ήταν η αφεντιά μου (Ναβιγκέητορ & Ρέησινγκ φωτόγκραφερ) με TDM 900 και ο Ιάκωβος (Ηλεκτρική Σκούπα ή Υιός Νο 2) με Fazer 600 αντίστοιχα.

Η προετοιμασία μας κράτησε απασχολημένους για περίπου έξι μήνες. Χαρτούρα, ενημέρωση ταξιδιωτών, κρατήσεις ξενοδοχείων, εισιτήρια αγώνα, συνεννοήσεις για ξεναγήσεις σε μουσεία και εργοστάσια και άλλα πολλά. Συνεπώς ο καιρός πέρασε γρήγορα και η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Η τελική συνάντηση μας ήταν έξω από το κατάστημα αξεσουάρ μοτοσυκλέτας GAS στις 2 Ιουνίου, στις 19:30.

Αναμνηστικές φωτογραφίες και αναχώρηση προς το λιμάνι για επιβίβαση στο χλιδάτο Έλυρος της ANEK Lines. Οι φωτογραφικές μηχανές δεν λένε να σταματήσουν, αυξάνοντας την ώρα παραμονής μας στην προβλήτα.

Εν τέλει επιβιβαζόμαστε, τακτοποιούμαστε γρήγορα στις καμπίνες μας και τσουγκρίζουμε στο πολυτελές σαλόνι τις παγωμένες μπύρες μας, τις οποίες συνοδεύουν φυσικά ευχές για καλό μας ταξίδι.

<

p style=”text-align:justify;”>3 Ιουνίου 2010, Πειραιάς – Μουσείο Ακρόπολης – Πάτρα

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

<

p style=”text-align:justify;”Οι δεκατρείς των Χανίων γίνονται δεκατέσσερις καθώς έξω από το καράβι μας περιμένει ο Μανώλης απ’ την Ιεράπετρα, ο οποίος ερχόταν από Ηράκλειο που τον βόλευε καλύτερα. Αναχωρούμε για πρωινό καφεδάκι στον πεζόδρομο έξω από το μουσείο Ακρόπολης ροκανίζοντας την ώρα αναμονής μέχρι να ανοίξει το μουσείο.

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε εντός του μουσείου με το γλυκό χαμόγελο της Σελήνης πίσω απ’ το γκισέ των εισιτηρίων -φανατική οπαδός του Rossi όπως μάθαμε αργότερα- να μας καλωσορίζει. Το βεστιάριο του μουσείου σχεδόν γεμίζει με τον μοτοσυκλετιστικό μας εξοπλισμό και η περιήγησή μας ξεκινά. Η πολύ πρωινή ώρα βοηθά καθώς οι τουρίστες δεν έχουν συνέλθει ακόμα από το χτεσινό τους tour και το μουσείο είναι σχεδόν άδειο.

Ότι και να πούμε για το μουσείο είναι λίγο. Δεν με νοιάζει αν ακουστώ τοπικιστής αλλά πραγματικά είναι ένα στολίδι για τον τόπο μας. Από τα εκθέματα μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο. Όλοι τους εξυπηρετικότατοι, πρόθυμοι να σου λύσουν οποιαδήποτε απορία ή απλά να συζητήσουν μαζί σου και να πουν την γνώμη τους. Ένα μεγάλο εύγε σε όλα τα παιδιά του μουσείου.

Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται κι έτσι θα αρκεστείτε με μερικές της Ακρόπολης τραβηγμένες από την καφετέρια του μουσείου:

Τελειώνοντας την περιήγηση μας μένουμε με μια πίκρα για όλα τα εκθέματα που ήταν μαρκαρισμένα ως BM (British Museum). Αν και είναι άξιο σχολιασμού, κρατάμε μετά βίας τα χέρια μακριά απ’ το πληκτρολόγιο και αφήνουμε όλα αυτά τα πολιτικοκατακτητικά παιχνίδια έξω από το μοτοσυκλετιστικό ταξιδιωτικό μας.

Αναχώρηση λοιπόν για Πάτρα με το θερμόμετρο να βαράει κόκκινα. Ο τραγικός δρόμος -που θέλει να λέγεται Εθνική Οδός- είναι γεμάτος από μοτοσυκλέτες που πάνε στον ίδιο προορισμό. Στα πρώτα διόδια συναντάμε ένα μεγάλο γκρουπ. Μαζί τους και μια μισοκαμένη μοτοσυκλέτα. Με μια πρόχειρη αναγνώριση αιτία της πυρκαγιάς ήταν τα κακοδεμένα σαμάρια τα οποία ακούμπησαν πάνω στην εξάτμιση. (Όταν επιστρέψαμε μάθαμε ότι ήταν Χανιώτης! Δεν μάσησε όμως, συνέχισε το ταξίδι του αγοράζοντας απλώς καινούργια ρούχα και εσώρουχα.)

Κάνουμε μια μικρή στάση για αναπλήρωση υγρών λίγο έξω απ΄ την Κόρινθο και συνεχίζουμε την πορεία μας μέσω έργων. Για μισή λωρίδα κυκλοφορίας ανά ρεύμα πληρώνουμε διόδια… έλεος…. Εν τέλει φτάνουμε Πάτρα και αράζουμε στην πλατεία για σύντομο γεύμα. Ο Ιάκωβος και εγώ πάμε κατευθείαν στο λιμάνι για check-in. Η πλατεία του λιμανιού θυμίζει κάτι από μοτοσυκλετιστική συνάντηση. Όχι δεν είχε αντίσκηνα και burnouts (ευτυχώς), αλλά μόνο μοτοσυκλέτες…

Check in, fast food in και Olympic Champion in. Η εξυπηρέτηση άριστη, η τακτοποίηση σύντομη αλλά οι ώρες της αναμονής δεν περνάνε με τίποτα. Αργά το βράδυ πιάνουμε Ηγουμενίτσα όπου και επιβιβάζεται ο τελευταίος της παρέας, Ο Σαλονικιός Γρηγόρης.

Μπύρες και ιστορίες μας κάνουν παρέα μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες πριν καταλήξουμε για ξεκούραση στις κουκέτες μας.

Επόμενη Σελίδα »