Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

14η Μέρα, Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 09:30, Άφιξη: 21:00
Διαδρομή: Yerevan – Vardzia (Georgia) – Akhaltsike (Georgia)
Χιλιόμετρα: 456
Συνολικά χιλιόμετρα: 6.017
Έξοδα: Βενζίνη 24€ (8090 Dram-19,8 Gel), Δωμάτιο 13€ (30 Gel), Διάφορα 5,5€ (3000 Dram)

Πρωί-πρωί ο Κυριάκος θα πάει να βρει ένα μέρος για να φωτογραφίσει το Αραράτ καθαρό. Δυστυχώς δεν θα του κάνει τη χάρη. Εμείς στο μεταξύ ετοιμαζόμαστε και είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε την όμορφη πρωτεύουσα της Αρμενίας την οποία και θα αφήσουμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Κατευθυνόμαστε μέσω μιας ατέλειωτης ευθείας πολύ κακής ποιότητας -για ακόμη μια φορά- προς το Gurmy. Απέραντες εκτάσεις καλύπτονται από σιτάρια. Ερημιά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου… και αυτό το τοπίο έχει την γοητεία του…

Περνάμε την πόλη Gumry η οποία και δεν είχε να μας προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο

και αφού κάνουμε και την αλλαγή λαδιών σε ένα βενζινάδικο φτάνουμε στα σύνορα Αρμενίας και Γεωργίας τα οποία και διασχίζουμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Αφήνουμε πίσω την Αρμενία. Ένα γρήγορο flash-back επιβεβαιώνει το συμπέρασμα που έβγαλα από την πρώτη μέρα της παρουσίας μας στη χώρα αυτή. Πρόκειται για ένα κράτος ιδιαίτερο με πολλές ομορφιές που τις ανακαλύπτεις μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα. Μια χώρα που σε κερδίζει και σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις… κάποια μέρα.

Το σκηνικό αλλάζει σχεδόν με το που περάσαμε τα σύνορα. Το άνυδρο και χρυσαφένιο (ελέω σταριών) σκηνικό δίνει τη θέση του στο πράσινο. Τα μικρά ρυάκια κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους και οι εικόνες μας είναι πιο οικείες.

Όποιο χωριό περνάμε έχει σημάδια εγκατάλειψης. Η διαδρομή μέχρι το Akhalkalaki είναι πολύ καλή. Αλλά και μέχρι που θα στρίψουμε στο χωριό Khertsivi για να πάρουμε την κοιλάδα που θα μας οδηγήσει στη Vardzia είναι εξίσου καλή. Το κάστρο Khertvisi προβάλλει μπροστά μας εντυπωσιακό. Το θέαμα σε κάνει να σταματήσεις να το θαυμάσεις και φυσικά να το φωτογραφίσεις.

Η κοιλάδα που θα διασχίσουμε στη συνέχεια μέχρι να φτάσουμε στη Vardzia θα μας κάνει να θυμηθούμε γιατί αυτή η χώρα χαρακτηρίζεται από όλους τους ταξιδευτές πανέμορφη.

Σε λίγο στα δεξιά μας γίνεται ορατή η Vardzia.

Πρόκειται για μια πόλη οι κάτοικοι-μοναχοί της οποίας ζούσαν μέσα στις σπηλιές.

Ο 1ος που εγκαταστάθηκε ήταν ο Βασιλιάς Γεώργιος ο 3ος το 1156. Η κόρη του η Ταμάρ το έκανε μοναστήρι και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες σχολές της χώρας που φιλοξενούσε 2.000 μοναχούς. Σεισμοί και επιδρομές κατέστρεψαν μεγάλο κομμάτι της πόλης με αποτέλεσμα σήμερα να σώζονται 600 από τις 3.000 σπηλιές που υπήρχαν. Το μέρος αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες Γεωργιανούς και όχι μόνο, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Η θέα προσφέρεται για φωτογραφία.

Προσωπικά όταν παρκάραμε ένοιωθα κουρασμένος με αποτέλεσμα να μην επισκεφθώ το μέρος. Ο Αντώνης με τον Κυριάκο πήγαν να επισκεφθούν την πόλη και εγώ την έπεσα κάτω από την σκιά ενός δέντρου στις όχθες του παρακείμενου ποταμού. Κοιτάζοντας τον ουρανό και ακούγοντας τον ήχο του νερού που διέρρεε το ποτάμι με πήρε ο ύπνος. Σε λίγα λεπτά η επίσκεψη ενός απρόσκλητου επισκέπτη θα με ξυπνήσει. Ήταν τόσο γλυκός που δεν έχασα την ευκαιρία να βγάλω μια selfie μαζί του.

Σημείωση του συγγραφέα (ουαου!!! Που θα έλεγε και ο Βαρουfucker): φώτο για το υπόλοιπο της ημέρας δεν υπάρχουν λόγω βροχής.

Κοιτάζοντας τον ουρανό παρατήρησα πως ένα μαύρο σύννεφο με πολύ κακές διαθέσεις κάλυπτε σιγά-σιγά την περιοχή. Ευτυχώς τα παιδιά πρόλαβαν και κατέβηκαν γιατί μέσα σε λίγα λεπτά ξέσπασε μια μπόρα που όμοια της έχω χρόνια να δω. Καθίσαμε στο παρακείμενο καφέ-εστιατόριο και παραγγείλαμε μια πολύ καυτή και νόστιμη μοσχαρόσουπα που αποδείχθηκε μια πολύ καλή επιλογή για εκείνη την ώρα. Η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει αλλά δεν μας χαλούσε και ιδιαίτερα. Μας δόθηκε η ευκαιρία να ξεκουραστούμε και αυτό ήταν καλό για την ταλαιπωρία που θα ακολουθούσε. Λίγο πριν αναχωρήσουμε στο μέρος έφτασαν και τρεις άλλοι Έλληνες οι οποίοι έκαναν σχεδόν την ίδια διαδρομή με εμάς αλλά με αυτοκίνητο (κανείς δεν είναι τέλειος). Οι τύποι βιντεοσκοπούσαν τα μέρη με ελικοπτεράκι τηλεκατευθυνόμενο. Δυστυχώς γι’ αυτούς -αν και να πω την αλήθεια δεν τους είδα και πολύ στεναχωρημένους- δεν είχαν προλάβει να το προσγειώσουν πριν αρχίσει η μπόρα με αποτέλεσμα να το χάσουν κάπου πάνω στο βουνό.

Φεύγουμε λοιπόν ανανεωμένοι. Η επιστροφή γίνεται από την ίδια κοιλάδα που αυτή την ώρα και μετά την βροχή δείχνει ακόμη πιο εντυπωσιακή. Μια εικόνα την οποία θα προσπαθήσω να την κρατήσω στη μνήμη μου μιας και δεν μπορούσα να βγάλω καμιά φώτο. Χαμήλωσα ταχύτητα για να απολαύσω το θέαμα… μια πραγματικά όμορφη στιγμή…

Άρχισε πάλι να βρέχει αλλά για ακόμη μια φορά δεν σταματάμε να βάλουμε αδιάβροχα. Μέγα λάθος, με αποτέλεσμα η υγρασία να αρχίσει να γίνεται ενοχλητική.
Το πλάνο για την συνέχεια ήταν να περάσουμε το Akhaltsikhe και να μπούμε στην Τουρκία από τον συνοριακό σταθμό του Vale και να διανυκτερεύσουμε στο Kars. Αμ, δε…

Το GPS βάζοντας του εμείς την πόλη Kars χαρτογράφησε την πιο κοντινή διαδρομή η οποία δεν ήταν ο συνοριακός σταθμός του Vale αλλά του Kartsakhi. Μη δίνοντας λοιπόν την ανάλογη προσοχή φτάνουμε στα σύνορα οπού οι φύλακες μας ενημερώνουν ότι συγκεκριμένο πέρασμα ανοίγει τον Οκτώβρη!!!! Ποιου έτους αναρωτήθηκα. Στα πρώτα λεπτά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι έγινε. Μετά την πρώτη κρυάδα καταλάβαμε την πατάτα που κάναμε. Ανασύνταξη δυνάμεων, καλό ντύσιμο μιας και το κρύο με την υγρασία έκανε τα γέρικα κορμιά μας να τσιτώνουν (όχι ότι δεν είναι) από το κρύο και επιστροφή για όπου μας βγάλει…

Φτάνοντας στο Akhalkalaki έχει νυχτώσει και πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Η απόφαση ήταν να πάμε με έναν κανονικό ρυθμό και χωρίς να βιαζόμαστε μέχρι το Akhaltsikhe όπου και θα διανυκτερεύαμε. 70 χιλιόμετρα τα οποία και διανύσαμε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Απλά και οι τρεις νοιώσαμε ότι χάσαμε μια όμορφη διαδρομή. Ήμασταν τυχεροί μιας και μπαίνοντας στο Akhaltsikhe πέσαμε μπροστά σε ένα ωραίο ξενοδοχείο όπου και καταλύσαμε γιατί η αλήθεια είναι ότι εκείνη την ώρα η ανάγκη για ένα μπάνιο και ύπνο ήταν επιβεβλημένη.

Το φωτισμένο κάστρο στον λόφο της πόλης ήταν υπέροχο αλλά τα γέρικα κορμιά δεν είχαν την ενέργεια να πάνε παραπέρα από το στρώμα του κρεβατιού…