Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

15η Μέρα, Τρίτη 26 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 07:30, Άφιξη: 20:00
Διαδρομή: Akhaltsikhe – Kars (Turkey) – Van Lake
Χιλιόμετρα: 586
Συνολικά χιλιόμετρα: 6.603
Έξοδα: Βενζίνη 32€ (12 Gel- 77 TL), Δωμάτιο 17€ (50 TL), Διάφορα 7€ (19TL)

Ξυπνάμε νωρίς και αυτή τη φορά φεύγουμε και νωρίς. Η πρωινή δροσιά κάνει τη διαδρομή ευχάριστη. Περνώντας το στενόμακρο χωριό Vale φτάνουμε στον ομώνυμο συνοριακό σταθμό.

Εκεί μας σταματάνε οι φύλακες και μας ενημερώνουν ότι ο σταθμός είναι κλειστός και ανοίγει στις 10:00. Πλάκα με κάνεις φιλαράκι… είπαμε και εμείς μια μέρα να ξεκινήσουμε νωρίς και δεν το ήθελε ούτε ο Θεός. Αυτή η χώρα μας αγάπησε τόσο που δεν μας αφήνει να φύγουμε από κοντά της. Τι να πεις θα το καταπιούμε και αυτό. Κοντά στη 1,5 ώρα πρέπει να περιμένουμε… όταν επιτέλους άνοιξε ο σταθμός περάσαμε από τους πρώτους. Στην τουρκική πλευρά καθυστερήσαμε κοντά 45 λεπτά μιας και το yavas-yavas κυριαρχεί.

Μας εκνεύρισαν λίγο αλλά δεν μπορείς να πεις και πολλά. Αλλά και να πεις ποιος θα σε καταλάβει;

Μπαίνουμε Τουρκία και το τοπίο αποκτά τη δική του ξεχωριστή ομορφιά. Τα πρώτα χιλιόμετρα τα καλύπτουμε πάνω σε έναν βατό χωματόδρομο που ήθελε την προσοχή του μιας και γλιστρούσε αρκετά.

Το 1ο χωριό που συναντάμε το χαρακτηρίζει ένα τεράστιο στρατόπεδο. Οι Τούρκοι σε κάθε συνοριακή περιοχή φροντίζουν να δείχνουν την πληρότητα του στρατού τους. Θα το διαπιστώσουμε σε εντονότερο βαθμό λίγες ώρες αργότερα κοντά στα σύνορα με το Ιράν.

Συνεχίζουμε και φτάνουμε σε πέρασμα στα 2.550μ Llgar Dagi Gecidi… πολύ ομορφιά παντού.

Μπροστά μας το βουνό Cicek 3.194μ. Διάσπαρτα μικρά χωριουδάκια, άνθρωποι να προσπαθούν να καλλιεργήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο κάθε σπιθαμή καλλιεργήσιμης γης.

Καθημερινός αγώνας για την επιβίωση και σε συνθήκες -ειδικά τον χειμώνα- ακραίες… Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα… Συναισθήματα που λίγο αργότερα θα γίνουν ακόμη πιο έντονα μιας και θα έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τον μεγάλο αδερφό. Η απόφαση να επιστρέψει νωρίτερα είχε παρθεί μέρες νωρίτερα αλλά μας το ανακοίνωσε δυο μέρες πριν. Προσωπικά έκανα την προσπάθεια μου να μείνει αλλά ο ψυχισμός του κάθε ανθρώπου τον οδηγεί εκεί που θέλει ή πρέπει να πάει.
Μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερα τι να κάνω. Από την μια δεν ήθελα με τίποτα να τον αφήσω μόνο του να ταξιδέψει, από την άλλη έπρεπε να ακολουθήσω το αρχικό πλάνο. Δυστυχώς για μένα πήρα την απόφαση μου με βάση το πρέπει και όχι το θέλω πράγμα -που θεωρώ- αντίθετο με τον χαρακτήρα μου. Δυο μέρες αργότερα θα αποδεικνυόταν πόσο λάθος ήταν η απόφαση μου. Δεν πειράζει… γηράσκω αεί διδασκόμενος…

Δευτερόλεπτα μετά τον αποχαιρετισμό θα αισθανθώ το «βάρος» στο στήθος να με πνίγει…

Συνεχίζουμε… πάμε…

Μπαίνουμε σε δρόμο καθαρά τουρκικό. Άψογο οδόστρωμα, ορατότητα στο έπακρο και δυστυχώς για μας ατελείωτες ευθείες.

Άνυδρα τοπία, μικρά χωριά και κανένα ίχνος άλλου οχήματος μας κάνει να νοιώθουμε σαν μοναχικοί καβαλάρηδες. Τα 75 χιλιόμετρα καλύπτονται γρήγορα μέχρι το Kars που θα κάνουμε στάση να προμηθευτούμε τρόφιμα και νερό για το υπόλοιπο της ημέρας. Για τη μορφή της πόλης τι να πω… Καλύτερα να μην πω…
Φεύγουμε χωρίς να κοιτάξουμε καθόλου πίσω…

Συνεχίζουμε προς το Igdir (145 χλμ). Ο δρόμος δεν αλλάζει και πολύ μορφή, το τοπίο όμως δίνει τα ρέστα του. Πουθενά ίχνος βλάστησης, νερού και ζωής. Έχει τη μορφή και το χρώμα που με γοητεύει…

Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω το ότι δεν έχω καταφέρει τα δυο τελευταία χρόνια να ταξιδέψω στο Ιράν με έχει στιγματίσει. Οτιδήποτε ιρανοφέρνει το γουστάρω… Το οροπέδιο στο οποίο κινούμαστε είναι πάνω από τα 2.000μ. Ξαφνικά από ψηλά θα αντικρίσουμε μια όαση στη μέση της ερημιάς. Είναι το Halikisla στη συνοριακή γραμμή με την Αρμενία.

Το χωριό όαση… στάση για νερό το οποίο φυσικά και έχει γίνει χοντροκάτουρο. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια…

Συνεχίζουμε… πάμε…

Η υπέροχη διαδρομή με κάνει και ξεπερνάω την αποχώρηση του Αντώνη. Η εικόνα του να ταξιδεύεις και μπροστά σου να έχεις το ιστορικό Αραράτ σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα.

Είναι από τις στιγμές που νοιώθεις ξεχωριστά… βρισκόμαστε στην περιοχή του Bardakli μόλις 17 χλμ πριν το Dogubayazit την τελευταία τουρκική πόλη πριν την είσοδο στο Ιράν.

Προσωπικά θα βάλω την διαδρομή Kars-Dogubayazit ως μια από τις καλύτερες που έχω κάνει.

Το Dogubayazit μια από τα ίδια: ασχήμια, χάος, πανικός… το μόνο που έχει να επιδείξει είναι 8 χλμ νοτιοανατολικά το σαράι Ισάκ Πασά και την ταμπέλα για Ιράν.

Προς τα εκεί θα μας οδηγήσει ένας συνάδερφος μοτοσυκλετιστής που γνωρίσαμε λίγα χιλιόμετρα πριν το Dogubayazit.

Έκανε μεγάλη προσπάθεια να μας ακολουθήσει και όταν μπήκαμε στην πόλη και κατάλαβε ότι ήμασταν χαμένοι προσφέρθηκε να μας βοηθήσει.

Χτισμένο στον λόφο, που σε οδηγεί ένας πλακόστρωτος δρόμος, στα τέλη του 18ου αιώνα. Το σαράι ήταν χτισμένο πάνω σε εμπορικό δρόμο και έτσι εξηγείται η ύπαρξη 336 δωματίων.
Προσωπικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον η θέα που σου εξασφάλιζε αυτό το σημείο.

Έτσι για ακόμη μια φορά προτίμησα να απολαύσω το φραπεδάκι μου (συντροφιά στις πιο σημαντικές ταξιδιωτικές μου στιγμές και όχι μόνο) αφήνοντας το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο χώρο από το να περιπλανηθώ στο εσωτερικό του σαράι. Για αυτή τη δουλειά έχω τον Κυριάκο άλλωστε. Ευκαιρία να γράψω και το ημερολόγιο.

Η προσευχή δεν έχει χρόνο και χώρο σε αυτό το κράτος…

Όπως και η φωτογραφίες γάμων…

Η ώρα έχει περάσει και έχουμε να καλύψουμε 175 χλμ ακόμη μέχρι το Van. Η διαδρομή συνεχίζει να μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και το ηλιοβασίλεμα θα μας βρει δίπλα στη λίμνη Βαν.

Εν τω μεταξύ έχω μιλήσει με τον Αντώνη ο οποίος είχε μια περιπετειώδη μέρα με πολύ βροχή και ένα τρύπιο λάστιχο. Αυτό θα με κάνει να αισθανθώ ακόμη πιο άσχημα που δεν τον ακολούθησα. Τέσπα…

Θα φτάσουμε στην πόλη νύχτα και θα ταλαιπωρηθούμε ελαφρώς μέχρι να βρούμε ξενοδοχείο. Καλά για κούραση δεν το συζητώ αλλά θα βρω το κουράγιο να περιπλανηθώ στην αγορά της πόλης η οποία έχει πολύ κίνηση. Πολλά μαγαζιά, πολλά γλυκά, πολλά doner, καμιά γυναίκα. Στα στενά, πολλά τεϊοποτεία αποτελούν την μοναδική διασκέδαση των Τούρκων αντρών. Άντρες αγκαζέ πάντως μόνο στην Τουρκία δεν περίμενα να δω. Περπάτησα αρκετά και έφτασα στο ξενοδοχείο πραγματικά με τα χίλια ζόρια. Ο ύπνος ακαριαίος… μια ακόμη έντονη μέρα…