Μοτοσυκλέτα, σκηνή & υπνόσακος

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Νίκος Αγγελάκης, Στέλιος Οικονομάκης, Γιώργος Καλατζάκης

Τι άλλο χρειάζεται κανείς για ένα τέλειο διήμερο;

Καλή παρέα;
Όμορφες διαδρομές;
Καιρικές συνθήκες;

Καλή παρέα είχαμε… Οι γνωστοί άγνωστοι που γυροβολούν στην Κρήτη κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξαναχτυπούν. Ποίοι είναι αυτοί; Μα φυσικά το «τρίο μπελκάντο», ο Νίκος με Fazer 600, ο Γιώργος επίσης με Fazer 600 και ο υπογράφων με TDM 900. Για να χαλάσουμε την Yamahoκρατία, φέτος μαζί μας ήρθαν ο Δημήτρης με Adventure 990 και ο Αλέξης με GSR 600. Αυτά όσον αναφορά την καλή παρέα…

Όσο αναφορά τις όμορφες διαδρομές, το πλάνο μας για φέτος περιελάμβανε περιήγηση το νομό Λασιθίου. Είναι ο πιο αδικημένος νομός από τις μοτοσυκλέτες μας, λόγω της αποστάσεώς του από τα Χανιά. Το σχέδιο μας ήταν να οδηγήσουμε σε όμορφες γνωστές διαδρομές, να εξερευνήσουμε μερικές ακόμα άγνωστες και να επισκεφτούμε μερικά ενδιαφέροντα σημεία που έχουν αραχνιάσει στην «πρέπει να πάμε» λίστα μας.

Καιρικές συνθήκες; Τέλος Οκτώβρη ο καιρός είναι ψιλοάστατος. Εμείς όμως επιλέγουμε πάντα αυτήν την εποχή για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αυτή την εποχή αδειάζει η Κρήτη από τους αλλοδαπούς που προσπαθούν να επιβιώσουν στο άθλιο οδικό μας δίκτυο και ο δεύτερος είναι ότι οι θερμοκρασίες είναι ιδανικές για πολύωρη οδήγηση. Τα δελτία καιρού δεν ήταν όμως με το μέρος μας. Αν και ολόκληρη την εβδομάδα ο υδράργυρος βαρούσε κόκκινα, για το Σαββατοκύριακο όλες οι έγκυρες «Πετρούλες» του internet έδιναν ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι προβλέψεις της τελευταίας στιγμής έδιναν καλό καιρό την Παρασκευή και το Σάββατο και καταιγίδες την Κυριακή.

Οι τελευταίες τηλεφωνικές πινελιές πέφτουν Παρασκευή πρωί. Το ραντεβού δίνεται στις 16:15 στον κόμβο Σούδας στην εθνική οδό. Η καθυστέρηση 45λεπτη μιας και όλοι μας ετοιμαζόμαστε τελευταία στιγμή. Καταπίνουμε γρήγορα χιλιόμετρα και δίχως καλά-καλά να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στο κέντρο της Σητείας για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας. Από την βαρετή διαδρομή Χανιά-Σητεία κρατάμε μόνο το όχημα διαγράμμισης που συναντήσαμε πάνω σε τυφλή στροφή στα όρια του νομού Ηρακλείου. Η συνάντηση μας εμπειρία ζωής… Στρίψιμο με αρκετά χιλιόμετρα, ξαφνική φλασιά από το τεράστιο βέλος στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου και ένας έντρομος εργάτης να μας δείχνει να περάσουμε από την δεξιά πλευρά του οχήματος. Όπως πολύ σωστά υποθέσατε, για να γράφουμε αυτές τις γραμμές, καταφέραμε να την βγάλουμε καθαρή…

Επιστροφή στα άδεια στομάχια που τώρα είναι γεμάτα από τα τεράστια σουβλάκια κοτομπέϊκον του φαστφουντάδικου στην πλατεία της Σητείας. Προμηθευόμαστε στερεά και υγρή τροφή για πρωινό από το παραπλήσιο περίπτερο και τραβάμε να διανύσουμε τα τελευταία 30 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την ανατολική πλευρά της Κρήτης, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σκηνές από κάποια ταινία θρίλερ. Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα που λέει και το λαϊκό άσμα. Μάταια τα Xenon του TDM προσπαθούν να σκίσουν το σκοτοσκοτεινιασμένο σκοτάδι, επίσης του λαϊκού άσματος.

Ο φίλος Νίκος, μου είχε αναφέρει για μια ωραία παραλία λίγο πιο πάνω από το Βάι, την Ερημούπολη. Κάτω απ’ την αρχαία Ίτανο μου είχε πει… Την παραλία την βρίσκουμε εύκολα, ή μάλλον νομίζαμε πως την βρήκαμε καθώς όπως ανακαλύπτουμε το επόμενο πρωί, η παραλία που ήμασταν ονομάζεται Ίτανος, η Ερημούπολη ήταν παραδίπλα…

Η «πριβέ» παραλία μας έχει μια μικρή αμμουδιά -κυριολεκτικά πάνω στο κύμα- η οποία αναλαμβάνει να φιλοξενήσει τις σκηνές μας.

Στήνουμε τάχιστα και αράζουμε να απολαύσουμε την όμορφη ζεστή βραδιά ανταλλάσσοντας πειράγματα, ταξιδιωτικές ιστορίες, όνειρα για τον γύρο του κόσμου και τρομακτικές ιστορίες εμπνευσμένες από το προαναφερόμενο πισσοσκόταδο. Η ώρα κυλάει ευχάριστα, συνεπώς και γρήγορα και εμείς οδηγούμαστε εντός των υπνόσακων μας για σύντομη ξεκούραση καθώς κανείς μας δεν θέλει να χάσει την μοναδική ανατολή του ηλίου που προσφέρει η ανατολική πλευρά της Κρήτης. Τα λόγια περιττεύουν…

Κλικ για μεγέθυνση

Ο ήλιος τραβάει να κρυφτεί πίσω από τα πρώτα σύννεφα που έχουν αρχίσει να μαζεύονται από δυτικά καθώς εμείς φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες μας και τραβάμε προς το ακρωτήριο Σίδερο. Κάνουμε μεταβολή λίγο πριν την βάση του Ναυτικού και κατηφορίζουμε την ανατολική πλευρά της Κρήτης περνώντας από Παλαίκαστρο και Ζάκρο. Αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Κάτω Ζάκρο και ακολουθούμε τον βατό «κόκκινο» χωματόδρομο ο οποίος περνάει πάνω από το φαράγγι των νεκρών.

Κάνουμε μια σύντομη στάση για να απολαύσουμε την όμορφη θέα προς στο φαράγγι.

Το όνομα «φαράγγι των νεκρών» το πήρε λόγω των Μινωικών τάφων που βρέθηκαν στις σπηλιές του. Το φαράγγι καταλήγει στο Μινωικό ανάκτορο της Κάτω Ζάκρου, 4^ο σε μέγεθος σε ολόκληρη την Κρήτη. Τα ευρήματα των ανασκαφών υποδηλώνουν ότι το ανάκτορο ήταν σημαντικό κέντρο εμπορίου με τις χώρες της Ανατολής.

Προσπερνάμε το ανάκτορο κάνοντας μια σύντομη στάση στην Κάτω Ζάκρο για πρωινό και καφέ…

Τα χρώματα του ουρανού απλά απίθανα…

Αναχωρούμε με πορεία προς Ξερόκαμπο, μια καταπληκτική διαδρομή που την έχουμε κάνει και παλιότερα για τους παρατηρητικούς που έχουν διαβάσει «Τον γύρο της Κρήτης». Με την μόνη διαφορά ότι τώρα όλος ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Η απολαυστική οδήγηση συνεχίζεται μέσω της πανέμορφης διαδρομής η οποία σκαρφαλώνει από τον Ξερόκαμπο στο Ζίρο. Τα όμορφα στροφιλίκια όμορφα στρίβονται….

Κλικ για μεγέθυνση

Μικρή στάση για να παίξουμε με τον φωτογραφικό φακό στο ελικοδρόμιο πριν την Ζίρο…

Αλλά και στο στρατόπεδο για μια γρήγορη «παράνομη» φωτογραφία κάτω από το αεροπλάνο πριν μας πάρει κυνήγι ο σκοπός…

Συνέχεια προς Χανδρά όπου και ακολουθούμε για μερικές εκατοντάδες μέτρα ένα χωματόδρομο ο οποίος μας οδηγεί στην μεσαιωνική πόλη του Βόιλα. Περπατάμε στα σοκάκια της εγκαταλειμμένης πόλης, χαζεύοντας τις εναπομείναντες καμάρες, τα πλακόστρωτα και τα Φρατζέζικα τόξα. Δυστυχώς, τα πάντα έχουν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους, αν και η επιγραφή στην είσοδο αναφέρει ότι έχει εξοικονομηθεί ένα κοντύλι (σε δραχμές) για την συντήρηση του χώρου.

Το όνομα της προέρχεται πιθανότατα από το βυζαντινό Βοιλάς ή Βολιάς, δηλαδή ο ευπατρίδης, ο γαιοκτήμονας. Διάφορα στοιχεία οδηγούν στην υπόθεση πως η Βόιλα ανήκε στην Ενετική ομογένεια των Ζένων από την οποία πρέπει να προέρχεται ο Τσίν Αλής ή Τζεναλής από τους πιο φανατικούς γενίτσαρους. Η παράδοση τον θέλει ιδιοκτήτη του Πύργου της Βόιλας τον οποίο κοσμούν διάφορα τούρκικα σύμβολα όπως πέλεκυς, κυπαρίσσια, και πεντάλφες.

Τέλος περιήγησης, αρχή οδηγικής παράνοιας… Ακολουθούμε μία όμορφη ορεινή διαδρομή περνώντας από τα χωριά Νέα Πραισός, Επάνω Επισκοπή, μέχρι και το Πισκοκέφαλο. Από εκεί ανηφορίζουμε μέσω ενός στενού αλλά γραφικού δρόμου αρχικά προς Αχλαδιά και στη συνέχεια προς Κάτω Κρυά. Ρωτάμε ένα χωρικό για την ποιότητα του χωματόδρομου προς Μόντε Φόρτε και μας λέει με δισταγμό πως μπορούμε να πάμε.

Ο χωματόδρομος ψιλοκακός αλλά βατός. Σημειωτέων, για όποιον θελήσει να επισκεφθεί του φρούριο, ο χωματόδρομος ξεκινά δίπλα από το νεκροταφείο. Υπάρχει μια μικρή πινακίδα αλλά είναι καλά κρυμμένη πίσω από κάτι θάμνους… Επίσης λίγο πριν το φρούριο θα συναντήσετε μια μαντρόπορτα. Ανοίξτε την, περάστε και ξανακλείστε την για να μην σας πάρει κυνήγι κανείς βοσκός.

Διασχίζουμε συνολικά ~2 χιλιόμετρα χωματόδρομου πριν θαυμάσουμε το Μόντε Φόρτε το οποίο δεσπόζει σε ένα βράχο μπροστά μας.

Κατασκευάστηκε τον 13^ο περίπου αιώνα για την οχύρωση των κατεχόμενων εδαφών αρχικά από τους Ενετούς. Στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από τους κατοίκους της γύρω περιοχής κατά τις επιδρομές του πειρατή Μπαρμπαρόσα και από του Τούρκους κατά τις επαναστάσεις των Χριστιανών. Η θέα που προσφέρει στην γύρω περιοχή κόβει κυριολεκτικά την ανάσα.

Συνεχίζουμε την ορεινή μας διαδρομή προς Χρυσοπηγή, Σταυροχώρι κάνοντας μια μικρή παράκαμψη του δρομολογίου μας για ανεφοδιασμό στον Μακρύ Γιαλό. Από Σταυροχώρι ανηφορίζουμε προς Ορεινό μέσω ενός βατού χωματόδρομου, 4 περίπου χιλιομέτρων, ο οποίος γίνεται δύσκολος λόγω της νταμαρόσκονης για την οποία ευθύνεται φυσικά το παραπλήσιο νταμάρι. Εν τέλει πατάμε ξανά φρέσκια άσφαλτο και συνεχίζουμε διασχίζοντας το φαράγγι του Ορεινού προς Σχινοκάψαλα.

Από εκεί ακολουθούμε μια απίστευτη διαδρομή 9 χιλιομέτρων με τέλεια άσφαλτο και άριστη χάραξη προς Άγιο Ιωάννη. Αφήνουμε για λίγο τα «βουνά» κατηφορίζοντας νότια προς Κουτσουνάρι και στην συνέχεια παραλιακώς μέχρι την Ιεράπετρα. Πορεία βόρια και πάλι, ανηφορίζοντας αρχικά προς Καλαμαύκα με το ψιλόβροχο να μας κάνει παρέα καθ’ όλη τη μαγική διαδρομή προς τον Μαλέ.

Η βρόχα σταματά με το που φτάνουμε στο χωριό Χριστός και εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας προς Σελάκανο μέσω του κακού τσιμεντόδρομου αλλά και του εντυπωσιακού φαραγγιού.

Το παλαιότερα εντυπωσιακό πευκοδάσος είναι πια στάχτη αλλά το τοπίο -αν και σουρουπώνει- παραμένει εντυπωσιακό. Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού σταματάμε στον καφενέ για να ρίξουμε κάτιντις στα άδεια στομάχια μας. Το κατσικάκι πεντανόστιμο αλλά οι τιμή του δεν αντιστοιχούσε σε καφενέ, αλλά σε εστιατόριο α’ κατηγορίας…

Έχει σουρουπώσει για τα καλά και το κρύο είναι τσουχτερό. Η συνεχής ψιχάλα μας έχει κάνει να ξεχάσουμε την λύση σκηνή-υπνόσακο και μας έχει βάλει στην διαδικασία εύρεσης τσιμεντένιας στέγης για να περάσουμε τη νύχτα. Η στέγη αυτή βρίσκεται εύκολα σε γνωστό ξενοδοχείο στην κεντρική πλατεία της Ιεράπετρας. Τακτοποιούμαστε, ξεβρωμέζουμε και τραβάμε για βόλτα στην βροχερή αλλά γεμάτη από κόσμο παραλιακή. Μερικές μπύρες αργότερα επιστρέφουμε για να λιώσουμε στα ζεστά κρεβατάκια μας…

Ξημέρωμα υπό τον ήχο της βροχής στο παράθυρο μας. Στην τηλεόραση έχει GP στη Μαλαισία. Ίδιες καιρικές συνθήκες και εκεί… Τα GP αναβάλλονται για καμιά ώρα… Εμείς απλά χρίζουμε το δικό μας «αγώνα» βρόχινο και ξεκινάμε να φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες μας. Η διαδικασία της αδιαβροχοποίησής μας γίνεται υπό τα έκπληκτα βλέμματα των θαμώνων των γύρω καφετεριών. Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε την σκέψη τους σίγουρα θα έλεγε «Ρε που πάνε αυτοί οι τρελοί!».

Αναχωρούμε με ψιλόβροχο το οποίο μας κάνει παρέα μέχρι και την βόρεια πλευρά του νησιού. Ο καιρός ανοίγει και η θερμοκρασία ανεβαίνει κάνοντας «βαριά» τα αδιάβροχα μας. Ο γνωστός νόμος του Μέρφυ που λέει ότι «όσο φοράς αδιάβροχο δεν βρέχει» μας οδηγεί να πορευόμαστε πλήρης εξαρτήσεως κάτω από τις ακτίνες του ηλίου…

Περνώντας τα Μάλια και προσπαθώντας να βγούμε ξανά στην εθνική οδό η μοτοσυκλέτα μου αρνείται να στρίψει. Ο λόγος η απώλεια αέρα από τον μπροστινό τροχό. Στάση στο παραπλεύρως πάρκινγκ, έλεγχος ελαστικού, μακαρόνι, φούσκωμα και βουρ πάλι στο δρόμο άνευ βρόχινης προστασίας καθώς αφαιρέθηκαν κατά την διαδικασία της επισκευής του ελαστικού. Πάνω από το Ηράκλειο αρχίζει και πάλι το ψιλόβροχο. Μαζί του αρχίζω να νιώθω και πάλι βαρύ το μπροστινό μου… Την γκαντεμιά μου μέσα. Στάση και πάλι σε βενζινάδικο… Το μακαρόνι χάνει… Οι ουρανοί ανοίγουν για τα καλά… Αράζουμε για καμιά ώρα στην παραπλήσια καφετέρια μέχρι να κόψει…

Αρκετή ώρα αργότερα τοποθετούμε νέο μακαρόνι στο ελαστικό και αφού σιγουρευόμαστε ότι δεν χάνει ξεκινάμε με ψιλόβροχο για να καλύψουμε τα 100 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την πόλη των Χανίων. Το ψιλόβροχο μας συνοδεύει μέχρι και το Ρέθυμνο και πάνω που σκεφτόμαστε ότι την βγάλαμε στεγνοί, αρχίζει να ρίχνει σαλονοτραπεζαρίες… Σε λιγότερο από 1 λεπτό τα γάντια μας γίνονται σφουγγάρια. Δεν βρίσκουμε κανένα υπόστεγο για να προφυλαχτούμε και συνεχίζουμε σημειωτών λόγω ότι δεν βλέπουμε ούτε στο μέτρο…

Η οδήγηση μοτοσυκλέτας με τέτοια βροχή σε ελληνικούς δρόμους είναι πραγματική εμπειρία ζωής. Οι κολύμπες στο δρόμο μετατρέπουν την μοτοσυκλέτα σε jet ski, ενώ τα διερχόμενα αυτοκίνητα φροντίζουν να σε ξεπλύνουν από την μιζέρια σου με όμορφα κύματα που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι surfers…

Η πρακτική για δίπλωμα οδήγησης ταχύπλοου συνεχίζεται μέχρι και μετά την Γεωργιούπολη όπου η βροχή επιτέλους κοπάζει. Τα Χανιά μας υποδέχονται ηλιόλουστα. Βρεγμένοι αλλά χαμογελαστοί αποχαιρετιζόμαστε ανταλλάσσοντας τις κλασσικές πια ευχές για μελλοντικές βόλτες σε σύντομο χρόνο.

Άιντε και εις άλλα με καλό 😉