Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Ράνια Μιχαήλ,
Κώστας Τζαγκαράκης, Αντωνία Βιδαλάκη

Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές λίγο μετά το φονικό σεισμό της 8ης Σεπτεμβρίου του 2023, ο οποίος κυριολεκτικά ισοπέδωσε ένα μεγάλο μέρος της χώρας. Έχοντας πρόσφατες ακόμα τις εικόνες από το μικρό οδοιπορικό μας και συγκρίνοντας της με αυτές που έβλεπα από το «πεδίο της μάχης», ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Με ανάμεικτα λοιπόν συναισθήματα, θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που ζήσαμε, χωρίς να είμαι σίγουρος το που θα καταλήξει αυτό το ταξιδιωτικό.

Η ομάδα
Η ιδέα γι’ αυτό το ταξίδι ξεκίνησε από κάτι φτηνά αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε με την Νατάσα κατά τα τέλη του προηγούμενου έτους. Δεν το σκεφτήκαμε δεύτερη φορά, τα κλείσαμε και μετά αρχίσαμε να οργανώνουμε το ταξίδι. Η ιδέα προωθήθηκε σε καλούς φίλους και συνταξιδευτές και φυσικά πρώτος από όλους ο κατ’ εμπλοκή συνοδοιπόρος Κώστας, ακολούθησε κλείνοντας και αυτός τα εισιτήρια με την σειρά του. Οι ρέστοι, ένας-ένας με την σειρά του, έδιναν άκυρο βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες. Πάνω που είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε αυτό το ταξίδι οι τρείς μας, καθώς είχαμε φτάσει ένα μήνα πριν την αναχώρηση, είχαμε δύο απανωτές εκπλήξεις. Την πρώτη την έκανε ο Αντώνης με την Ράνια όπου το πάλευε αρκετό καιρό να εγκριθεί η άδεια του και την δεύτερη ο Νίκος με την Αντωνία όπου το αποφάσισαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή!

Στην πιο πάνω φωτογραφία θα μετρήσατε έξι και θα σκεφτήκατε ότι λείπει ο φωτογράφος. Δυστυχώς όμως όχι… ένα κόλλημα της τελευταίας στιγμής, κράτησε την Νατάσα στα πάτρια εδάφη με την πίκρα ότι ένα ταξίδι που σχεδιάζαμε για αρκετούς μήνες, θα μείνει γι’ αυτήν στα χαρτιά…

Δικαιωματικά λοιπόν, οι παρακάτω γραμμές είναι αφιερωμένες σε αυτήν, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουμε να συνταξιδέψουμε έστω και έτσι…

Το πλάνο
Το Μαρόκο ήταν ένας προορισμός που πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Ήταν δύσκολο να το προσεγγίσω οδικά λόγω της απόστασης, αλλά από παλαιότερα που το έψαχνα είχα βρει ότι μπορούσες να νοικιάσεις εύκολα μοτοσυκλέτα εκεί, καθώς τότε, Πορτογάλοι και Ισπανοί είχαν αρχίσει να δραστηριοποιούνται στον χώρο της ενοικίασης μοτοσυκλέτας. Τώρα που το ξανακοίταξα βρήκα πάρα πολλές επιλογές από ντόπιους και άρχισα να επικοινωνώ μαζί τους. Αρχικά μου απαντήσαν ελάχιστοι στα email που έστειλα μέχρι να ανακαλύψω ότι όλοι απαντούν στο whatsapp. Τότε ήταν και που ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι ήταν sold out (μέσα Δεκεμβρίου) και όσοι είχαν διαθεσιμότητα είχαν σχεδόν ίδιες τιμές. Επίσης όλοι ζητούσαν ασφάλεια 2000€ που ήταν και αυτό που προσπαθούσα να αποφύγω.

Εν τέλει βρήκα μια «φρέσκια» εταιρεία στο Μαρακές, η οποία μόλις είχε εξοπλιστεί με μερικά BMW F750 με πλήρη εξοπλισμό (ψηλή ζελατίνα, τριβάλιτσα της Givi, βάση για smartphone) τα οποία και κλείσαμε για 8 ημέρες εγώ και ο Κώστας προς 120€/ημέρα (άουτς). Οι υπόλοιποι που το αποφάσισαν αργότερα, βρήκαν από άλλες εταιρίες, ένα F750 ο Αντώνης και ένα F850 ο Νίκος, στις ίδιες περίπου τιμές. Αν θυμάμαι καλά, ο Αντώνης, πρέπει να το πήρε στην καλύτερη τιμή απ’ όλους μας.

Για όσους λοιπόν τους ενδιαφέρει παραθέτω τις πληροφορίες από τις εταιρείες που νοικιάσαμε μοτοσυκλέτες:
https://locmotobmw.com/
https://motormarrakech.com/
https://maestroluxmoto.com/

Όσον αφορά την εγγύηση, εμένα και του Κώστα δεν είχαν ζητήσει και κατά την επικοινωνία που είχαμε κάναμε τους κινέζους, ευελπιστώντας ότι θα βρούμε λύση αν μας ζητηθεί. Και φυσικά μας ζητήθηκε αλλά μετά από διαπραγματεύσεις την γλιτώσαμε. Νίκος & Αντώνης τους είχε ζητηθεί εγγύηση αλλά στον δεύτερο μάλλον ξέχασαν να του πάρουν. Του Νικόλα του κράτησαν 500€ μετρητά.

Μοτοσυκλέτες το λοιπόν βρήκαμε, από εκεί και πέρα;
Οι πληροφορίες για την χώρα αρκετές, οι πινέζες γρήγορα γέμισαν τον χάρτη και οι πρώτες πορείες άρχισαν να σχεδιάζονται. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε όλη την χώρα μέσα σε 10 ημέρες. Η απόφαση το τι θα αφήσουμε για το μέλλον ήταν εύκολη. Τα περισσότερα όμορφα κομμάτια κρύβονται στο νότο, έτσι όλες οι πορείες μας στο χάρτη, κινήθηκαν πάνω και νότια της οροσειράς του Άτλαντα.

Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά λοιπόν:

Πάμε μαζί και όπου θες (αντί για Γλυφάδα βάλτε Χανιά – Μαρακές)…
Ημέρα 1η, Τρίτη 25 Απριλίου 2023
Διαδρομή: Χανιά – Αθήνα – Μαρακές
Χλμ: 0 οδικά, κάμποσα αεροπορικά

Στην πρωινή πτήση από τα Χανιά για Αθήνα με κυριεύουν διάφορα συναισθήματα. Η τελευταία στιγμής ακύρωση της Νατάσας με έχει πλημμυρήσει με διάφορες σκέψεις και αμφιβολίες αν έπραξα σωστά και έφυγα μόνος. Νίκος, Αντωνία και Κώστας που είναι μαζί μου στο αεροπλάνο βοηθάνε τα μέγιστα ώστε να ξεχαστώ και να αφεθώ στις σκέψεις του ταξιδιού και μόνο.

Στην Αθήνα η παρέα μεγαλώνει με την προσθήκη του Αντώνη και της Ράνιας. Λίγες ώρες αναμονή και ξανά απογείωση προς τον τελικό μας προορισμό, το Μαρακές.

Με τον καιρό σύμμαχο, η πτήση γίνεται ενδιαφέρουσα, καθώς την περισσότερη ώρα πετάμε πάνω από μια σχετικά άγνωστη ήπειρο για τα μάτια μου, την Αφρική. Το τοπίο είναι ένας συνδυασμός από αχανές άγονες εκτάσεις όπου διακόπτονται από αρκετά μεγάλες λίμνες καθώς περνάμε διαδοχικά πάνω από Τυνησία, Αλγερία και τέλος Μαρόκο.

Πραγματική δρακολίμνη κάπου πάνω από την Αλγερία

Τέσσερις παρά δέκα προσγειωνόμαστε στο Μαρακές όπου μας υποδέχεται με 38ο κελσίου! Μετά το πρώτο σοκ σκεφτόμαστε αν θα την βγάλουμε με τον εξοπλισμό που κουβαλάμε, καθώς ο φίλος Γιώργος ο οποίος ήταν την προηγούμενη βδομάδα στην χώρα, μας μετέφερε χαμηλές θερμοκρασίες και τσουχτερό κρύο το βράδυ! Γιώργο, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να ξέρεις πως ακόμα σε ψάχνει ο Αντώνης να σου δώσει να του κουβαλάς τις επενδύσεις 😉

Περνάμε τον σχολαστικό και αργό έλεγχο και στεκόμαστε στον ιμάντα για να παραλάβουμε τον μοτοεξοπλισμό μας. Επιφωνήματα ανακούφισης ακούγονται κάθε φορά που μια αποσκευή ξεπροβάλλει από τον ιμάντα των αποσκευών με την δικιά μου να φτάνει τελευταία και καταϊδρωμένη… και αυτή και εγώ 😉

Στη συνέχεια ακολουθεί ένας ακόμα σχολαστικός έλεγχος των αποσκευών μας. Παντού υπάρχουν πινακίδες ότι απαγορεύονται τα drones, πράγμα που το ξέραμε και με λύπη μας είχαμε αφήσει το δικό μας πίσω. Οδικώς, υπάρχουν αρκετοί που το έχουν περάσει στη ζούλα που λένε, αεροπορικώς νομίζω κανείς. Όταν έψαχνα στο νετ αν υπάρχει κάποιος τρόπος να πάρω κάποια ειδική άδεια, είχα πέσει πάνω σε δεκάδες αναφορές για κατασχεμένα drone όπου κάποιοι μετά από πολύ προσπάθεια είχαν καταφέρει να τα πάρουν πίσω. Σίγουρα θα μου λείψουν τα πλάνα του, αλλά τουλάχιστον δεν θα μου λείψει αυτό όταν με το καλό επιστρέψω.

Πριν αφήσουμε πίσω μας το αεροδρόμιο, αγοράζουμε από ένα κισσέ, τοπικές κάρτες τηλεφωνίας για να έχουμε ίντερνετ αλλά και επικοινωνία καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας. Το κόστος είναι 20€ για κάθε sim, με διάρκεια ένα μήνα, για 20GB data. Στην πορεία ανακάλυψα ότι παίζουν και φτηνότερα πακέτα στα καταστήματα στο Μαρακές. Κάπου έπιασε το μάτι μου 10GB με 49 dirham (~5€) σε κατάστημα της Orange αν δεν κάνω λάθος.

Το ταξί, το οποίο το είχαμε κλείσει από εδώ με 14€ (το αναφέρω γιατί η διαφορά στην τιμή όταν ρωτήσαμε επί τόπου ήταν χαοτική), μας περίμενε μόλις βγήκαμε από την πύλη του αεροδρομίου και μας μετέφερε σε σύντομο χρόνο στο μέτριο όπως αποδείχτηκε Airbnb κοντά στο κέντρο της πόλης.

Τακτοποιούμαστε τάχιστα, βάζουμε ότι πιο καλοκαιρινό βρίσκουμε στα μπαγάζια μας και τραβάμε προς το κέντρο της πόλης. Όμορφες διαφορετικές εικόνες…

Το Μαρακές είναι γνωστό και ως «Κόκκινη Πόλη», ονομασία που την οφείλει στα χρώματα που κυριαρχούν στα κτίριά του αλλά και στα τείχη που περικλείουν την παλιά πόλη. Η ονομασία του προέρχεται από τις βερβέρικες λέξεις mur (n) akuch, που σημαίνει Χώρα του Θεού, ενώ και η ίδια η ονομασία του Μαρόκου προέρχεται από την ίδια ρίζα. Περιμέναμε να δούμε μια χαοτική αδιάφορη πόλη, αλλά αυτό που συναντήσαμε μας εντυπωσίασε θετικά.

Μεγάλοι λεωφόροι με διαχωριστικά κατάφυτα με ελιές (!!!) μας συντροφεύουν μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης. Εμείς βάζουμε φοίνικες κι αυτοί ελιές… αυτό κι αν είναι ανταλλαγή προϊόντων 😉

Καμουφλαρισμένες κεραίες κινητής τηλεφωνίας και σήμα στοπ (τι δεν καταλαβαίνεις 😉 )

Πρώτο πράγμα που συναντάμε είναι ένα αρκετά μεγάλο πάρκο με επιγραφή που αναγράφει Cyber Park Arsat Moulay Abdelslam. Είναι δυστυχώς κλειστό, αλλά όπως διαβάζουμε στο ίντερνετ είναι μια όαση στην καρδιά της πόλης και η πρόσβαση σε αυτό είναι δωρεάν. Εμείς αρκούμαστε σε 2-3 εξωτερικές φωτογραφίες…

Λίγο πιο κάτω περνάμε και από το τζαμί Koutoubia, σήμα κατατεθέν της πόλης. Είναι το μεγαλύτερο τζαμί του Μαρακές και χτίστηκε το 1147 από τον σουλτάνο Yaqub al-Mansur. Ο πύργος του τζαμιού είναι χτισμένος με τετράγωνο σχεδιασμό, αντί του κλασικού κυκλικού με τρούλο.

Έχει ένα καμπαναριό το οποίο διαθέτει ορειχάλκινες μπάλες, οι οποίες κάποτε είχαν φτιαχτεί από χρυσό. Πίσω από την δημιουργία τους κρύβεται ένας αστικός μύθος. Λέγεται ότι με την εντολή της συζύγου του Σουλτάνου, έλιωσαν τα κοσμήματα της για να τις κατασκευάσουν, με σκοπό να τιμωρήσει τον εαυτό της αφού εντοπίστηκε να τρώει εν ώρα νηστείας του Ραμαζανιού!

Ένας ακόμη μύθος λέει ότι όνομα του προέρχεται από την αραβική λέξη kutubiyyin, που σημαίνει «βιβλιοπώλης» καθώς παλαιότερα περίπου 100 πωλητές βιβλίων εργάζονταν γύρω από τους δρόμους του τζαμιού.

Πολύ κοντά βρίσκεται η Jemaa el-Fnaa, η πιο πολυσύχναστη πλατεία σε όλη την Αφρική. Το βράδυ η πλατεία ξεχειλίζει πραγματικά από περαστικούς αλλά και από καλλιτέχνες του δρόμου: ακροβάτες, γητευτές φιδιών, μουσικούς, πλανόδιους πωλητές, χένα, νύχια, αλλά και από υπαίθριους πάγκους για φαγητό οι οποίοι προορίζονται για τολμηρούς μόνο.

Κλικ για μεγέθυνση

Υπάρχουν δύο θεωρίες για την προέλευση του ονόματος. Το σίγουρο είναι ότι Jemaa σημαίνει σύναξη. Για το Fnaa υπάρχουν δύο διαφορετικές ερμηνείες. Κάποιοι το ερμηνεύουν ως «αυλή» δηλαδή ως «σύναξη στη αυλή», όπου και πιθανόν αναφέρεται στην αυλή κάποιου τζαμιού που υπήρχε στην περιοχή. Η πιο επικρατέστερη ερμηνεία όμως είναι ως «θάνατος», «σύναξη των νεκρών» δηλαδή, καθώς στα μέσα του 11ου αιώνα, η πλατεία ήταν τόπος δημόσιων εκτελέσεων.

Αφού περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα και γελάσαμε με κάθε καρυδιάς καρύδι που μας την έπεφτε για να μας πουλήσει από καρφίτσα μέχρι χασίς, αποφασίσαμε να βρούμε κάτι για να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Χωθήκαμε στα στενά του παζαριού και μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες καταφέραμε να βρούμε ένα μαγαζάκι με καλές κριτικές για να μην πέσει ξύλο ποιος θα πρωτοπάει στην μοναδική τουαλέτα που διαθέτει το κατάλυμα μας.

Όμορφη φωτογραφία στον τοίχο του εστιατορίου

Η πρώτη δοκιμή με την τοπική κουζίνα μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ξετρελαθήκαμε αλλά ούτε και δυσφορήσαμε από τις γεύσεις. Οι μερίδες είναι σχετικά μικρές, όπως και οι τιμές που είναι αρκετά χαμηλές.

Το παραδοσιακά τους πιάτα ψήνονται μέσα σε πήλινα κωνικά σκεύη, σαν γάστρα, τα οποία ονομάζουν ταζίν. Συνήθως αργοψήνουν μέσα κοτόπουλο, αρνί ή λαχανικά, με τα μπαχαρικά που προσθέτει ο κάθε μάγειρας να κάνουν την διαφορά. Υπάρχουν διάφορα μεγέθη ταζίν και όσο πιο τουριστικό είναι το μέρος, τόσο μικραίνει το σκεύος αλλά και η ποιότητα του περιεχόμενου. Για παράδειγμα, το ταζίν κοτόπουλο που παραγγείλαμε, είχε μέσα κομμάτια από τον λαιμό του κοτόπουλου, πράγμα που δεν συναντήσαμε πουθενά αλλού.

Μετά το πέρα του γεύματος επιστρέφουμε στην πλατεία όπου αν και κοντεύει μεσάνυχτα, γίνεται το έλα να δεις.

Περασμένα μεσάνυχτα πια, επιστρέφουμε στο διαμέρισμα μας για ξεκούραση με το μυαλό μας στην αυριανή μέρα όπου θα παραλάβουμε τις μοτοσυκλέτες μας.

Επόμενη Σελίδα »