Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Κείμενο, φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Και κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στο μοναχικό ταξίδι αναζήτησης της Ιθάκης μου: 37 ημέρες στο δρόμο, 16 χώρες και 16.147 χιλιόμετρα. Μα πάνω απ’ όλα, πολλές εικόνες και συναισθήματα που κανείς αριθμός δεν μπορεί να περιγράψει…

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Mήπως να εύχομαι να συναντήσω και δυσκολίες στο δρόμο μου; Aπό αυτές που θα με κάνουν να ανακαλύψω πράγματα για τον εαυτό μου που μέχρι πρότινος αυτός, μου έκρυβε επιμελώς;

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Mήπως ο μόνος μου εχθρός στο να τολμήσω να ταξιδέψω, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός; Αυτός που θα σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μου, αυτός που θα μου κόψει τα φτερά, γιατί απλά φοβάμαι να διεκδικήσω τα όνειρά μου;

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Εικόνες όμορφες, εικόνες μοναδικές. Από αυτές που θα θυμάσαι μέχρι να κλείσεις τα μάτια. Mήπως όμως το ταξίδι δεν είναι μόνο αυτές οι εικόνες; Αλλά όλα εκείνα που διευρύνουν πνεύμα και σκέψη, καταρρίπτοντας στερεότυπα και κατεστημένες απόψεις; Kαι όλα αυτά με τη σειρά τους, να σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγος κάθε φορά που έχεις το θράσος να προφέρεις τη λέξη “ξέρω”;

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Μήπως το πραγματικό ταξίδι βρίσκεται στον εσωτερικό μας κόσμο; H κάθαρση ψυχής που θα επιφέρει την πολυπόθητη εσωτερική μας γαλήνη; Aυτή η διαρκής και αέναη αναζήτηση του ανθρώπου;

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Μήπως να εύχομαι να μην βρω ποτέ την Ιθάκη μου; Nα έχω συνεχώς την αίσθηση του ανεκπλήρωτου και συνάμα το κίνητρο της συνεχούς αναζήτησης; Αυτής που με στέλνει κάθε φορά σε νέους τόπους και κατά έναν μαγικό τρόπο, καταφέρνει να με γυρίζει πίσω “πλούσιο”;

Nαι, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινα στο δρόμο…

[Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (από τα Ποιήματα 1897 – 1993)]

Όχι, δεν έκανα προσπάθεια να ερμηνεύσω Καβάφη, απλά ήθελα να συνομιλήσω για λίγο με τον ίδιο μου τον εαυτό, πριν ξεκινήσω αυτόν τον πηγαιμό. Τον πηγαιμό για την Ιθάκη κατά πολλούς του μοτοσυκλετιστή, το Βόρειο Ακρωτήρι.

Ήθελα σ’ αυτόν τον πηγαιμό να είμαι μόνος. Ίσως γιατί η πραγματική Ιθάκη βρίσκεται κάπου βαθιά μέσα μας. Κι εκεί “μέσα” μπορεί να ταξιδέψει μόνο ένας. Ο εαυτός σου…

Βόρειο Ακρωτήρι ή Nordkapp ή North Cape ή Caponord: απλά ένας προορισμός ή κάτι παραπάνω; Κι αν το νόημα που βγαίνει εκ πρώτης όψεως από το παραπάνω ποίημα του Καβάφη, είναι πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, μήπως το Βόρειο Ακρωτήρι αποτελεί από μόνο του ένα ταξίδι που σημασία έχει και ο προορισμός; Μήπως το Βόρειο Ακρωτήρι βρίσκεται απλά σ’ ένα σημείο του χάρτη, όπου μας περιμένει να το κατακτήσουμε προκειμένου να ικανοποιήσουμε το ψώνιο και τη ματαιοδοξία μας; Ή μήπως βρίσκεται στον εσωτερικό μας κόσμο και μας καλεί να το αναζητήσουμε; Ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω κατά τη διάρκεια αυτού του πηγαιμού, στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης.

Τα όνειρα ζητάνε βλέπεις πολλά: θυσίες, κόπο και αίμα που βράζει

Αυτή ήταν μια φράση από το ταξιδιωτικό “71^ος παράλληλος: η μοναξιά του αναβάτη” την οποία ένιωσα για τα καλά στο πετσί μου, πριν καν ξεκινήσω αυτόν τον πηγαιμό. Προσπάθησα να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι, κόντρα στη λογική που μου υπαγόρευε να μείνω με σταυρωμένα χέρια. Το αίμα μου όμως έβραζε…

Με ελάχιστα χρήματα, ήμουν αναγκασμένος εκ των πραγμάτων, να ταξιδέψω χωρίς πολυτέλειες, φρου – φρου κι αρώματα. Όμως, ήθελα να γυρίσω πίσω “πλούσιος” κι ας μην είχα μετά, μία στην τσέπη…

Δυο λόγια φιλικά

Πριν όμως γεμίσω το ποτήρι με μερικές γουλιές από ουίσκι και αρχίσω να γράφω, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα μ’ εσένα που διαβάσεις αυτές τις γραμμές, καθώς θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου.

Καταρχήν, αδιαφορώ πλήρως για το πόσοι και ποιοι θα διαβάσουν αυτό το ταξιδιωτικό. Δεν σιγοτραγουδούσα τυχαία πέρσι στα Βαλκάνια, πως:

“δεν ειν’ η δόξα, δεν είναι τα λεφτά (ποια λεφτά;) είναι του δρόμου η χαρά”.

Όπως κατάλαβες, δεν θα χρησιμοποιήσω μεθόδους γλειψίματος για να σε προδιαθέσω θετικά, προκειμένου να διαβάσεις τούτες τις γραμμές. Το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα…

Προσπάθησα να γράψω ένα “ταξιδιωτικό” και θεωρώ ότι απέτυχα. Απέτυχα γιατί μου βγήκε κάτι σαν “προσωπικό ημερολόγιο”. Και επειδή το μόνο που δεν θέλω είναι να καταχραστώ το χρόνο σου, στο λέω από τώρα, πως ίσως να μην είναι το ταξιδιωτικό που θες να διαβάσεις.

Αν γράφω αυτές τις γραμμές, το κάνω πρώτα απ’ όλα για μένα. Θεωρώ πως γράφοντας, ίσως καταφέρω να ξετυλίξω το κουβάρι της αλήθειας για τον εαυτό μου. Παράλληλα, θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα με αυτούς που κουβαλάνε την ίδια τρέλα με τη δικιά μου. Το πόσοι είναι αυτοί, ειλικρινά δεν με απασχολεί. Έστω και ένας να με “διαβάσει” αυτό εμένα μου αρκεί.

Θα γράψω τα πάντα, χωρίς να κρύψω τίποτα και αναπόφευκτα θα γίνω βαρετός, φλύαρος και κουραστικός. Γι’ αυτό λοιπόν, μην περιμένεις να διαβάσεις σύντομες αράδες του στυλ “να γράψω κάτι επειδή πρέπει να γράψω” αλλά ούτε και να δεις χαζοχαρούμενες φωτογραφίες του στυλ “κοιτάξτε τι γ@μάτ@ περνάω, ζηλέψτε χαϊβάνια”. Και σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να διαβάσεις “απομνημονεύματα μεγαλειώδων στιγμών” που προκαλούν ζηλοφθονία.

Δεν θα περιοριστώ στο που πήγα, το τι είδα και το πώς πέρασα. Θεωρώ ότι ένα ταξίδι είναι πάνω απ’ όλα διδακτικό. Αφενός μεν, σε βοηθάει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και αφετέρου δε, σου διευρύνει τους ορίζοντές σου – σου ανοίγει τα μάτια με άλλα λόγια δηλαδή. Θα καταθέσω τις προσωπικές μου σκέψεις και απόψεις, μέσα από τη δική μου οπτική γωνία. Ακόμα και με την πενιχρή ευχέρεια του λόγου μου, θα προσπαθήσω να σε κάνω να “ταξιδέψεις” και όχι να διαβάσεις κάτι που θα θυμίζει “τουριστικό οδηγό”.

Οπότε λοιπόν, αν έχεις σκοπό να δεις μόνο τις φωτογραφίες και μετά να στείλεις το ταξιδιωτικό στον αγύριστο, άσ’ το δικέ μου, μην το ζορίζεις. Καλύτερα διάβασε κάτι άλλο. Το προτιμώ, από το να μου χτυπάς παλαμάκια και να μου λες “μπράβο φίλε ζηλεύω” κι άλλες τέτοιες μπούρδες.

Το λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Παρακαλούνται οι υπέρ του δέοντος σοβαροφανείς και χωρίς στοιχειώδη αίσθηση του χιούμορ, όπως εξέλθουν από το παρόν άρθρο. Η έξοδος είναι από ‘κει…

Και όσον αφορά εσένα, δικέ μου. Το σκέφτηκες καλά; Eίναι ένα κατεβατό 250 και βάλε σελίδων και άλλων τόσων φωτογραφιών, μ’ ένα επιπλέον μηδενικό στο τέλος. Θα αντέξεις την ακατάσχετη φλυαρία μου και το επιπέδου δευτέρας δημοτικού, τραγικό χιούμορ μου;

Το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ, είναι ότι θα σου καταθέσω την ψυχή μου. Όση τουλάχιστον μπορεί να καταθέσει, ένας 33χρονος με παιδική αφέλεια…

Nordkapp vs Lifestyle

Λένε πως, αν είσαι χριστιανός, έχεις την Αγιά Σοφιά. Αν είσαι μουσουλμάνος, έχεις την Μέκκα. Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος, έχεις το Wembley. Aν είσαι μοτοσυκλετιστής, έχεις το Nordkapp. Είναι άραγε το σημείο αναφοράς και συνάμα η Ιθάκη του μοτοσυκλετιστή; To μοστοσυκλετιστικό Έβερεστ; Ή απλά ένα σημείο του χάρτη, όπως τόσα άλλα;

Η αλήθεια είναι πως το Nordkapp, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση πολλών, ως ένας προορισμός από αυτούς που “πρέπει” να πάει ένας μοτοσυκλετιστής. Όμως αυτά τα “πρέπει να πας”, “πρέπει να κάνεις” και “πρέπει να έχεις” μου τη δίνουν στα νεύρα! Μου θυμίζουν lifestyle συμβουλές του κωστοπούλειου ΚΛΙΚ και Nitro, αυτών που καθιέρωσαν τις τελευταίες δεκαετίες, γενιές βλαμμένων, ηλιθίων και κρετίνων Ελλήνων. Ένα ειδεχθές lifestyle που σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θεωρείσαι ιδανικός άντρας αν δεν έχεις πουροκόφτη που να τιμάται 120.000 παλιές δραχμούλες ή δεν μετράς αν δεν έχεις iphone. Αυτού του lifestyle που έκανε μια Ελλάδα να ακούει Πλούταρχο αντί να διαβάζει Πλούταρχο. Μιας Ελλάδας που ζει για να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία της και να αδιαφορεί για το μέσα της. Μιας Ελλάδας που έχει μάθει να σκεπάζει τα σκατά με διπλό σατέν σεντόνι, για να δανειστώ στο περίπου μια στιχομυθία των Active Member. Αυτού του κενού lifestyle που έκανε μια Ελλάδα να φαντάζει, ως η χώρα της μ@λ@κί@ς και του χαζοχαρουμενισμού…

Σχεδόν ή κάπως έτσι, έβλεπα κι εγώ το Nordkapp. Σαν ένα προορισμό που μου επιβάλλεται από κάποιους να πάω, απλά γιατί πρέπει να πάω, προκειμένου να ικανοποιήσω το ψώνιο και τη ματαιοδοξία μου, αδιαφορώντας για το μέσα μου. Tην Ιθάκη μου δηλαδή…

Όμως, ας μιλήσουμε ξεκάθαρα κι ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Όλοι κρύβουμε ένα ψώνιο μέσα μας, άλλος λίγο κι άλλος πολύ και απλά επαφίεται στον καθένα μας, το πώς θα το τιθασεύσει μέσα του. Όμως αυτό το ψώνιο, άρχισα να το μισώ από πολύ νωρίς. Γιατί;

Επικρατεί από πολλούς η άποψη, ότι με το να πάει κάποιος στο Βόρειο Ακρωτήρι, θα γίνει πιο μοτοσυκλετιστής, πιο @ρχιδ@τος, πιο γ@μ@τος κι άλλα τέτοια τραγικά. Ώπα ρε γ@μ@τοι κι αρχιδ@τοι! Κόψτε κάτι, γιατί θα σας φύγει ‘κάνας πόντος απ’ το καλσόν!

Η αλήθεια είναι, πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, τα ‘χα πάρει στο Shoei με όλους αυτούς τους “μεγάλους, τρανούς, φοβερούς και τρομερούς” που αναστατώνουν κάθε τρεις και λίγο το σύμπαν με τα κατορθώματά τους και αυτά που λένε ή γράφουν δεξιά κι αριστερά. Το τι π@π@ρ!€$ είχα ακούσει ή διαβάσει, είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Κάτι για “κατακτήσεις”, “επικά ταξίδια”, “αποστολές” και “κατορθώματα” που μου προκαλούν θυμηδία. Σιγά ρε ‘σεις, στο φεγγάρι πήγατε;

Και η πλάκα είναι, να τους ακούς να διατυμπανίζουν με επικό στόμφο κάτι προτάσεις του στυλ “ένα ταξίδι που πολλοί ονειρεύονται, λίγοι το τολμούν και ακόμα πιο λίγοι το καταφέρνουν”. Σιγά ρε κατακτητές της κορυφής, οι πρώτοι και οι μοναδικοί είστε που πάτησαν τον βράχο; Φίλτατοι, λίγη σεμνότητα και ταπεινότητα, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…

Aμ, το άλλο το πιο τραγικό; Είναι λέει “ένα ταξίδι που ξεχωρίζει τους άντρες από τ’ αγόρια”. Το αφήνω ασχολίαστο γιατί γελάει ο κόσμος…

Με άλλα λόγια, όλοι αυτοί οι σούπερ ήρωες – υπερταξιδιώτες, προσπαθούν να σου κόψουν τα φτερά, προσπαθώντας να σου αποδείξουν, πως μόνο αυτοί μπορούν να ταξιδέψουν και όχι εσύ. Γιατί πολύ απλά, δεν είσαι σαν κι αυτούς…

Γι’ αυτό σου λέω δικέ μου, μην τους ακούς αυτούς! Μια ζωή θα σου λένε μ@λ@κίες, προσπαθώντας να δώσουν υπόσταση στη μικροσκοπική προσωπικότητά τους. Όλοι αυτοί οι “πουλ μουρ” που έκαναν “της μόδας” το Νordkapp και σημείο αναφοράς στο αμφιβόλου ποιότητος, μοτοσυκλετιστικό lifestyle τους.

Όχι κύριοι, δεν θα σας κάνω τη χάρη! Δεν θέλω να πάω στο Ακρωτήρι μόνο και μόνο για να βγάλω μια ψωνίστικη φωτογραφία και μετά να καυχιέμαι γεμάτος έπαρση “ναι, πήγα κι εγώ στο Nordkapp”. Θέλω να οδηγήσω σε δρόμους και να δω τοπία που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν έχω φανταστεί. Να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους και ωραίους τόπους. Θέλω αυτόν τον πηγαιμό, να τον απολαύσω με όλες μου τις αισθήσεις. Να ζήσω έντονα την κάθε στιγμή του. Τη μεγάλη και τη μικρή. Τη σοβαρή και την αστεία. Την καλή και την ανάποδη. Να ζήσω αυτή την αλληλουχία των συναισθημάτων. Και αυτό είναι το προσωπικό μου στοίχημα. Γιατί αν είναι να δώσω ένα σκασμό λεφτά για το ψώνιο μου και μόνο, τότε απλά θα χάσω την ουσία. Και ποια είναι η ουσία; Να ευτελίσω το ταξίδι και την προσωπικότητά μου, ταξιδεύοντας για τους άλλους και όχι για εμένα.

Ναι, έγινα λίγο καυστικός παραπάνω και το παραδέχομαι. Ίσως να φταίει το επαναστατικό μου πνεύμα (τρομάρα μου) και η αέναη άρνησή μου, να μην αποδέχομαι αυτά τα “πρέπει” που προσπαθούν κάποιοι να μου επιβάλλουν. Όχι, δεν το παίζω “κομαντάντε” γιατί αν ήμουν τέτοιος, δεν θα ήθελα καν, να πατήσω το πόδι μου στον βράχο! Δεν αυτοαναιρούμαι με το τελευταίο, απλά θέλω να ταξιδέψω εκεί. Ίσως γιατί η θέα και μόνο αυτού του σημείου στο χάρτη με προκαλεί, ίσως γιατί θέλω να αναζητήσω την προσωπική μου Ιθάκη, ίσως γιατί θέλω να τον απομυθοποιήσω ως προορισμό, ίσως γιατί η μαγεία της νορβηγικής φύσης εξάπτει τη φαντασία μου, ίσως γιατί ήταν ένα παιδικό όνειρο. Ίσως, ίσως, ίσως…

Εισαγωγή επιτέλους

Θεωρώ πως το ταξίδι ξεκινάει από τη σχεδίαση. Τότε που ταξιδεύεις νοερώς πάνω από τους χάρτες και προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά. Η περίοδος της προετοιμασίας, υπήρξε μια ευχάριστη και συνάμα ψυχοφθόρα διαδικασία για ‘μένα. Ή για να το πω εντελώς καφενειακά, ήταν μια περίοδος που μου γ@μη$€ την ψυχολογία. Αποτέλεσε κι αυτή, ένα μεγάλο και ξεχωριστό ταξίδι και γι’ αυτό λοιπόν, θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ εκτενώς. Πάμε λοιπόν…

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια

Tην απόφαση να πάω στο Βόρειο Ακρωτήρι δεν την πήρα “προχτές εκεί που τα ‘πινα με κάποιον κολλητό μου” όπως λένε κι οι Κατσιμιχαίοι, αλλά ούτε ήταν κάτι το οποίο σχεδίαζα και μελετούσα χρόνια, λες και ήταν επιστημονική διατριβή. Απλά, το ονειρευόμουνα χρόνια…

Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου πιτσιρικά, προ διαδικτυακής εποχής, να διαβάζω ταξιδιωτικά σε περιοδικά μοτοσυκλέτας για το Βόρειο Ακρωτήρι. Λόγω ηλικίας, δεν ήθελε και πολύ, έτσι ώστε να προσδώσω στο Nordkapp, μια μυθική υπόσταση. Τότε είπα πως, “όταν μεγαλώσω, θα πάω κι εγώ εκεί”…

Επιστρέφοντας το 2012 από ένα μοναχικό ταξίδι στα Βαλκάνια, θυμήθηκα ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου. Πως, αν καταφέρω και γυρίσω πλούσιος (σε συναισθήματα και όχι σε λεφτά, ανόητε) ο επόμενός μου προορισμός, θα είναι το Βόρειο Ακρωτήρι. Θέλω να πιστεύω, πως τότε γύρισα “πλούσιος”…

Ναι, μπορεί το 2011 να ταξίδεψα στις Άλπεις, αλλά τα Βαλκάνια ήταν το πρώτο μοναχικό ταξίδι. Η αλήθεια είναι, πως μου άρεσε που ταξίδεψα μόνος. Μόνος μου λοιπόν, θα ταξιδέψω και στο Nordkapp.

Lonely Rider… γιατί έτσι μου αρέσει!

Μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος μου, είναι κάτι που δύσκολα θα το αλλάξω. Για πολλούς και διάφορους λόγους. To μοναχικό ταξίδι έχει λίγα θετικά και πολλά αρνητικά. Όμως, τη δυνατότητα που έχω να κάνω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, όπου θέλω (και γενικά ό,τι μου καπνίσει) είναι κάτι που δεν το αλλάζω με τίποτα. Όπως δεν αλλάζω τη στιγμή που βρίσκομαι μόνο εγώ και η μοτοσυκλέτα μου, στην κορυφή ενός βουνού ή μπροστά σ’ ένα μεγαλειώδες τοπίο. Τότε που απλά θα βγάλω το κράνος, θ’ ανάψω τσιγάρο κι αν θυμηθώ, θα τραβήξω και μια φωτογραφία, ακούγοντας αυτό το μαγικό “κλικ” που θα αποτυπώσει την ανάμνησή μου. Τότε είναι που δεν θέλω να έχω κανέναν δίπλα μου, καθώς θέλω ν’ ακούω τους ήχους της φύσης, όπως το τιτίβισμα των πουλιών, τον παφλασμό των κυμάτων, τον δυνατό ήχο του νερού που σκάει στον καταρράκτη…

Τότε που θα αισθάνομαι τόσο μικρός, αλλά και τόσο μοναδικός, όπως λέει ο επίσης μοναχικός ταξιδιώτης και αδερφικός μου φίλος, Γιώργος Παρτσινέβελος.

(Παρένθεσις: To πράμα βέβαια αλλάζει, όταν έχω για συνταξιδιώτες μου, το αχτύπητο δίδυμο των κυρίων Οικονομάκη – Σουργουτσίδη. Μπροστά ο Εκόνομι για ηρεμία, τάξη και ασφάλεια και πίσω μου ο Γιακουμής, να με μαζεύει κάθε φορά που πάω να διαπραγματευτώ την αγορά αγροτεμαχίου! Μήπως σκέφτεσαι κάτι καλύτερο με αυτούς τους δυο τύπους;)

Greek Krisis και δικαίωμα στο όνειρο

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τα όνειρα είναι πλέον απατηλά, ακριβοθώρητα, ίσως και απαγορευτικά. Ασφαλώς το οικονομικό, είναι το πιο σοβαρό εμπόδιο για την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού, με την υφιστάμενη οικονομική κρίση. Η εφήμερη ευημερία πλέον έχει παραχωρήσει τη θέση της, στην καθημερινή ανασφάλεια της επιβίωσης. Πλέον, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει και ίσως φοβάμαι να ονειρευτώ.

Όμως, ποιός σε αυτόν τον κόσμο, θα μου απαγορέψει να ονειρευτώ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, όπως λέει κι ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ και αλίμονο σε όποιον δεν ονειρεύεται! Όνειρα ζητήσαμε κύριοι, όχι δανεικά. Και ευτυχώς, τα όνειρα είναι ακόμα τζάμπα…

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό…

Τούτες οι παραπάνω σκέψεις, με ταλάνιζαν πριν καν ανοίξω τους χάρτες και σχεδιάζω ρότες. Τώρα όμως, έφτασε η στιγμή να σηκώσω μανίκια και να πιάσω αμέσως δουλειά, καθώς το Βόρειο Ακρωτήρι δεν είναι και δίπλα μας, οπότε με περιμένει αρκετή. Αρχίζω να κοιτώ δρόμους, διαδρόμους, παραδρόμους και η φαντασία μου αρχίζει πλέον να οργιάζει. Και αφού λαμβάνω τις καθιερωμένες πλέον ευχές για “καλό ταξίδι” από τον μέντορα Οικονομάκη, παίρνω τα πάνω μου και αφοσιώνομαι στο στόχο μου. Πρώτα απ’ όλα όμως, πρέπει να ιεραρχήσω τα θέλω μου και τα μπορώ μου.

Nαι, θέλω να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι σχετικά μεγάλης διάρκειας, με πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα, το οποίο με μια μεγάλη δόση υπερβολής, θα είναι στην άλλη άκρη του κόσμου. Ντάξει, στο Βόρειο Ακρωτήρι θα πάω, δεν θα πάω δα και στα βάθη της Ασίας όπως ο Μητσάκης κι ο Βροχίδης, να με κυνηγούν Ταλιμπάν και Μουτζαχεντίν! Ούτε θα πάω στην Αφρική να βυθίζομαι σε αμμόλοφους, ψάχνοντας απεγνωσμένα για οάσεις στις ερήμους! Στο Norkdkapp θα πάω μωρέ και το πολύ – πολύ, να φάω καμιά βρόχα παραπάνω! Ε, και τι έγινε;

Έχω συνειδητοποιήσει, ότι θα ζήσω μεγαλειώδεις στιγμές, αλλά και καταστάσεις δύσκολες. Κι ακόμα πιο πολύ έχω συνειδητοποιήσει, πως ό,τι σχεδιασμό, ό,τι προγραμματισμό και ό,τι πλάνο και να καταστρώσω, με όση “αλά Οικονομάκης” οργάνωση, προσπαθήσω να εφαρμόσω, αυτό θα πάει άχρηστο! Ξέρω πως, μια οποιαδήποτε είδους αναποδιά, θα τινάξει το ταξίδι μου στον αέρα! Άρα λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Nαί, έχω ένα πλάνο με πέντε πραγματάκια που θέλω να δω, ιδίως από νορβηγική φύση, αλλά δεν έχω πρόγραμμα! Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο δρόμος… αυτός ξέρει!

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα το προγραμματίσω και δεν θα το οργανώσω, όσο μπορώ τουλάχιστον. To να κάνω τόσα χιλιόμετρα για να πάω να δω έναν βράχο, το θεωρώ χαζό. Το να κυνηγώ επί τόσες μέρες έναν και μόνο προορισμό, το θεωρώ έγκλημα! Και πόσο μάλιστα, όταν βρίσκομαι στην κατά πολλούς ομορφότερη χώρα του κόσμου, την Νορβηγία…

Έστω και για τυπικούς λόγους, φτιάχνω και το πρόγραμμα με αυτά που θέλω να δω, με τα μέρη που πρόκειται να επισκεφθώ και να διανυκτερεύσω. Μαζεύω ακόμα και την πιο άχρηστη πληροφορία, προσπαθώντας να το οργανώσω μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο όγκος από τον πάκο των σημειώσεών μου, αυξάνεται διαρκώς. Όμως, κάτι μέσα μου λέει, πως όλο και κάπου θα παρεκκλίνω της πορείας μου…

Δικέ μου, ξέρεις τι θα πει Νορβηγία;

To Bόρειο Ακρωτήρι είναι ίσως, ένα από τα πιο ακριβά ταξίδια που μπορεί να τύχουν σε μοτοσυκλετιστή. Η Νορβηγία θεωρείται, αν όχι η πιο ακριβή χώρα στον κόσμο, τουλάχιστον από τις πιο ακριβές. Oι τιμές εκτοξεύονται πιο ψηλά και από πύραυλο της NASA και στην πρώτη διερευνητική αναζήτηση, μου κόβεται η μαγκιά! Σε μια χώρα που η τιμή της βενζίνης κυμαίνεται στο δίευρο ανά λίτρο, όπου ένα φτηνό δωμάτιο ξενοδοχείου ξεπερνάει για πλάκα την πρώτη εκατοντάδα του ευρώ, όπου το burger σε βενζινάδικο κοστίζει 10€ και το hot dog 5€ (τζάμπα πράμα, λέμε) δεν έχω και πολλές επιλογές.

Λύση οι ξενώνες και τα ξύλινα σπιτάκια, όπου πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βρεις τα πιο φθηνά με 40€ και 60€ αντίστοιχα, με δικά σου κλινοσκεπάσματα, συν του ότι πρέπει να κάνεις κι έναν καθαρισμό πριν φύγεις. Tόνισα τα πιο φθηνά, γιατί αν τονίσω τα φυσιολογικά μπορεί να πάθεις εγκεφαλικό, αν δεν έχεις μία όπως εγώ…

Για να ταξιδέψω επί ένα μήνα και βάλε, με αξιοπρεπή διαμονή και διατροφή, αυτό μεταφράζεται ως εξής:

α) Νορβηγία: διαμονή σε ξενώνες (hostel) ή ξύλινα σπιτάκια (Β&Β) και φαγητό από βενζινάδικα ή fast food.

β) Υπόλοιπες χώρες: διαμονή σε φθηνά ξενοδοχεία και φαγητό σε εστιατόρια.

Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, θέλω περίπου 5.000 έως 6.000€ το λιγότερο! Και κακά τα ψέματα, η Νορβηγία θέλει πολλά φράγκα. Κι αν θέλεις να την απολαύσεις με ανέσεις, θέλεις έναν προϋπολογισμό που για κάποιους, μπορεί να αποτελεί ένα ετήσιο εισόδημα!

Σημειώνω εδώ, πως το οικονομικό μειονέκτημα στο θέμα της διαμονής, όταν ταξιδεύεις μόνος, είναι ότι επωμίζεσαι όλο το κόστος, εν αντιθέσει με μια παρέα όπου το κόστος μοιράζεται.

Όμως, αν μικρύνω τη χρονική διάρκεια, τότε σίγουρα θα κατεβάσω το κόστος. Δεν θέλω όμως, καθώς θέλω να δω τα πάντα και ό,τι περισσότερο μπορώ, ιδίως από Νορβηγία μεριά. Οπότε, αναγκαστικά θα θυσιάσω τις πολυτέλειες της διαμονής και της διατροφής.

Mε τη διατροφή δεν έχω πρόβλημα. Το μόνο που θέλω είναι ζεστό καφέ και τσιγάρο το πρωί, άντε και ‘κάνα σνακ ή κονσέρβα, έτσι για να κοροϊδέψω λίγο την πείνα μου. Με τη διαμονή όμως; Εγώ που δεν θέλω να ακούω κουβέντα για σκηνή και ζήτημα είναι, αν έχω μείνει δυο φορές όλες κι όλες (κι αυτές περιστασιακά) στη ζωή μου;

Για ώπα όμως ρε μεγάλε, μην τα θες όλα δικά σου! Ξεκαθάρισε πρώτα, τι πραγματικά θες…

Θέλω να γράψω χιλιόμετρα, θέλω να οδηγήσω σε μέρη και τοπία απίστευτα, δεν θέλω λούσα και πολυτέλειες. Η θέλησή μου όμως να ταξιδέψω, είναι μεγαλύτερη από αυτές. Προτιμώ τα χρήματά μου, να τα δώσω σε βενζίνες και όχι σε πολυτελή ξενοδοχεία. Και όλα αυτά με μόνο χορηγό την τσέπη μου, φίλε…

(Παρένθεσις: αυτό το τελευταίο, για να μη λες κακοήθεις ανοησίες για τ’ αυτοκόλλητα GAS Motosport Culture).

Οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί

Οπότε λοιπόν, αν θέλω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, πρέπει να κάνω υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ιδίως όσον αφορά το κομμάτι της διαμονής και της διατροφής.

Αναγκαστικά λοιπόν, στρέφομαι στη λύση της σκηνής σε οργανωμένα camping, καθώς θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση τη σωματική υγιεινή. Θέλω να κάνω ένα μπάνιο σαν άνθρωπος πριν κοιμηθώ, βρε αδερφέ!

Στις άλλες χώρες πλην τις σκανδιναβικές, θα στραφώ στη λύση φθηνών ξενώνων ή hostel, επίσης για πρώτη φορά στη ζωή μου. Εξυπακούεται, πως η διαμονή σε ξενοδοχείο θεωρείται απαγορευτική!

Kαι όσον αφορά το φαγητό, σκέφτομαι να εφοδιαστώ με τρόφιμα από Ελλάδα. Κι αν χρειάζομαι κάτι επιπλέον εκεί πάνω, τα super market θα τα τιμήσω δεόντως.

Ακόμα όμως και με αυτές τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς, το ταξίδι μου φαίνεται ακατόρθωτο, όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι και μόνο αυτό. Με διάφορους υπολογισμούς καταφέρνω να ρίξω τον προϋπολογισμό στα 2.500€, μόνο για το ταξίδι. Και αυτά οριακά, καθώς ψώνια και σουβενίρ, απαγορεύονται δια ροπάλου, λόγω του σφιχτού budget.

Επίσης, κόβω μαχαίρι τις κυριακάτικες βόλτες και απορρίπτω με βαριά καρδιά, προτάσεις για ολιγοήμερα ταξίδια στην Ελλάδα με φίλους τους οποίους υπεραγαπώ (ακούτε Οικονομάκη – Παρτσινέβελε – Luca;) Σκληρές αποφάσεις οι οποίες μπορεί να μου γυρίσουν μπούμερανγκ. Γιατί μπορεί να έχω καταντήσει χειρότερος κι απ’ τον Σκρουτζ, μαζεύοντας πενταροδεκάρες και στο τέλος να μην καταφέρω να πάω πουθενά και να πάρω τα… τρία μου!

Plan B

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχω το plan b, το οποίο λέει Βalkans again με μπόλικη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, όπου με τη συγκεκριμένη χώρα έχω φάει χοντρό κόλλημα. Δεν με νοιάζει όμως, τουλάχιστον για φέτος θα ξαναταξιδέψω…

Αξίζει φίλε…

Κάπου εκεί, μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι που τραγουδάει ο Βασίλης, σε μια φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη, σε ρόδα ακροβατώντας ποδηλάτου:

“αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει”

Είναι από τις στιγμές που σφίγγεις δυνατά τη γροθιά σου και λες “ναι ρε πού$τη, θα πάω! Θα πάω κι ας πάει να γ@μηθ€ί το σύμπαν μου μετά!”

Συνειδητοποιώ πως έχω μπει για τα καλά στο πνεύμα του ταξιδιού. Έχω φύγει από καιρό, απλά δεν το έχω καταλάβει ή δεν θέλω να το καταλάβω.

Όμως, οικονομικά και μόνο, το Nordkapp παραμένει στόχος ανέφικτος. Σκέφτομαι να το κλείσω στο συρτάρι και ίσως το ανασύρω κάποια στιγμή στο μέλλον.

Όμως, αν δεν καταφέρω να πάω φέτος που έβαλα κατιτίς στην άκρη, πότε θα πάω; Του χρόνου; Μπα, άσ’ το καλύτερα, γιατί του χρόνου μπορεί η αναζήτηση του ευρώ να θυμίζει το κυνήγι του χαμένου θησαυρού! Οπότε, ας φύγω μια και καλή φέτος, με όσα χρήματα έχω, εξαντλώντας όλα μου τα οικονομικά περιθώρια. Αλλιώς δεν γίνεται…

Αλλαγή σκηνικού

Για την ώρα όμως, πρέπει να χαίρομαι ακόμα και αυτό το ταξίδι της προετοιμασίας. Όπως και το κανονικό στο δρόμο, με θετική διάθεση και χωρίς μιζέρια. Ας το διασκεδάσω βρε αδερφέ κι ό,τι βγει…

Και τι καλύτερο από το να αποφασίσω ποια ταξιδιωτική σχολή ή φιλοσοφία θα ακολουθήσω. Ευχάριστα διλήμματα κάνουν την εμφάνισή τους, προσπαθώντας να με αποφορτίσουν από το βαρύ κλίμα:

– Mήπως να το κάνω σαν τον Βροχίδη; Για να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια, παππούς με άσπρα μαλλιά και τη μισή μου οδοντοστοιχία να λείπει; Και όλα αυτά τα χρόνια, να τη βγάζω σε σκηνές Λαπώνων στους μείον πενήντα;

– Mήπως να το κάνω σαν τον Μητσάκη; Όταν θα βρεθώ στο North Cape, να πεταχτώ μέχρι το Cape Town και ακολούθως να βρεθώ στην Παταγονία, τη Γη του Πυρός, την Αυστραλία και να διασχίσω παράλληλα και τον Υπερσιβηρικό; Κι όταν γυρίσω στη μητέρα πατρίδα, να κάνω το γύρο της Ευρώπης με παπί, έτσι γι’ αποτοξίνωση;

– Mήπως να το κάνω σαν τους “μπίχλες” του Moto Adventures, Παρτσινέβελο και αδελφούς Παπαντωνίου; Να στήνω σκηνή με κρύο, βροχή και χιόνι στους μείον δέκα και να τρέφομαι με κονσέρβες και σκυλοτροφές; Να διαλογίζομαι κοιτώντας το υπερπέραν όπως ο Παρτσινέβελος και να οδηγώ ολημερίς κι ολονυχτίς, όπως οι αδελφοί Παπαντωνίου;

– Mήπως να το κάνω σαν τον Τσιοπελάκο και τον Γκαραγκούνη; Οδήγηση είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με ανεφοδιασμούς από αέρος, με μόνο μία πεντάλεπτη στάση για τσιγάρο, καφέ, φαγητό και ύπνο παράλληλα; Και μετά το πέρας του πενταλέπτου, να είμαι ξανά στη σέλα της μοτοσυκλέτας για άλλες είκοσι τρεις ώρες και πενήντα πέντε λεπτά για την ακρίβεια, μέχρι την επόμενη στάση;

– Mήπως να το κάνω σαν τον Σουργουτσίδη; Πενήντα χιλιόμετρα την ημέρα, εκ των οποίων τα σαράντα με αυτοκίνητο, τα εννιά με τουριστικό λεωφορείο και τα υπόλοιπα με μοτοσυκλέτα; Και αποκαμωμένος πια το βράδυ, να απαιτώ από την ιδιωτική μου μασέρ, να κάνει μασάζ στα ταλαιπωρημένα από τις μπότες νυχάκια μου;

– Μήπως να το κάνω σαν τον Οικονομάκη; Χίλια χιλιόμετρα ημερησίως συν άλλα είκοσι με τα πόδια, να φωτογραφίζω αξιοθέατα και να επισκέπτομαι μουσεία, γκαλερί, όπερες και πινακοθήκες; Με διαμονή σε βασιλική σουίτα και δείπνο σε πανάκριβο εστιατόριο όπου θα επαφίεμαι στις γαστριμαργικές μου ορέξεις, συνοδεία ακριβής σαμπάνιας και τοπικού οίνου;

Χμμμ! Του Οικονομάκη ακούγεται μούρλια σαν ιδέα (άσχετα αν τον έσκισα, όπως και τον Σουργουτσίδη, λόγω οικειότητας) αλλά που να βρεις βασιλική σουίτα στην Νορβηγία; Κι άντε πες, ότι τη βρήκες, πόσο θα στοιχίζει, ξέρεις; Άστο, καλύτερα μη μάθεις! Βέβαια τον Oικονομησάκη τον έχω ικανό ακόμα και στην Νορβηγία, να κλείσει βασιλικές σουίτες σε τιμές… camping! Όπως και να δειπνεί σε τέτοιου είδους εστιατόρια, φυσικά με το τραπέζι κερασμένο, γιατί καλή η χλίδα αλλά money γιοκ!

Γιε μου που πας; Μάνα θα πάω στο Βόρειο Πόλο!

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις, έλεγε η γιαγιά μου – θεός σχωρέσει την. Ίσως τα λόγια τα μεγάλα που ‘χα πει σε ορισμένες φάσεις της ζωής μου να μου έδωσαν ένα καλό μάθημα. Ανοιχτά τα φτερά και χαμηλά το κεφάλι, λοιπόν…

Προσπαθώ να κρατήσω χαμηλά τους τόνους, όχι από μυστικοπάθεια, αλλά επειδή θέλω να είμαι προσγειωμένος. Δεν λέω κουβέντα σε κανέναν. Ελάχιστοι καλοί μου φίλοι το γνωρίζουν, πού έχω βάλει σκοπό να πάω. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα…

Οι γονείς μου όμως; Με του οποίους έχω μόνο τηλεφωνική επαφή τις περισσότερες ημέρες του χρόνου, ένεκα της απόστασης Σύμη – Κρήτη – κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδος;

O πάδρε ξέρει την τρέλα μου, ως μηχανόβιος στο παρελθόν και δεν λέει κουβέντα. Μόνο λίγες αντρικές κουβέντες:

– Δηλαδή, αν φέτος θες να πας στον Βόρειο Πόλο, του χρόνου που θα πας;

– Κάτι για το φεγγάρι σκέφτομαι…

– Ρε, έχεις γκόμενα ή σ’ έχει φάει η ενδοπαλάμια πεοπαλινδρόμηση;

– Έχω και γκόμενα μπαμπά, απλά η δεύτερη μου ‘χει προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλο!

H μάδρε όμως που ποτέ δε χώνεψε αυτά τα κατασκευάσματα του διαβόλου, τις μηχανές; Ναι, μπορεί να έχει συμφιλιωθεί με την τρέλα μου, αλλά όπως και να το κάνουμε, η μάνα ένα φόβο παραπάνω τον έχει. Και γι’ αυτό φρόντισα να της τον περιορίσω, με το δικό μου τρόπο:

– Κι αυτό το Βόρειο Ακρωτήρι που είναι παιδί μου; Στην Κρήτη;

– Όχι μαμά, στην Κρήτη είναι το Ακρωτήρι Χανίων! Θυμάσαι που πήγαμε πριν χρόνια;

– Και που είναι τελοσπάντων αυτό το Βόρειο Ακρωτήρι; Στην Ελλάδα;

– Eεε … νααα … ερμ … που να σου πω τώρα … χμμμ … ερμ … στον Βόρειο Πόλο είναι!

– Τιιί;;; Εκεί θα πας;

– Γιούπιιι, το βρήκες! Ναι μάνα εκεί θα πάω, στον Βόρειο Πόλο!

Δε χρειάστηκε καν να προσπαθήσει για να με μεταπείσει, αφού ξέρει πως αν μου μπει κάτι στο μυαλό, ο κόσμος να χαλάσει, δύσκολα θα αλλάξω απόφαση. Οπότε λοιπόν, η συζήτηση συνεχίζεται χωρίς διακοπές:

– Θα σου στείλω από την Σύμη εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, του Πανορμίτη και του Άγιου Χριστόφορου που είναι προστάτης των οδηγών και των οδοιπόρων, να τις έχεις μαζί σου, ακούς;

– Μα τι λες ρε μάνα, πας καλά;

– Ααα και του γέροντα Παϊσιου του αγιορείτη!

– Ρε μάνα σοβαρέψου! Ποιος γέροντας Παϊσιος και σαχλαμάρες; Αφού ξέρεις ότι οι πνευματικοί μου εμένα, είναι ο γέροντας Παστίτσιος και ο γέροντας Μαϊπρίσιους – μπουαχαχαχα!

– Κορόιδευε εσύ παλιόπαιδο τους αγίους και την εκκλησία, αλλά όταν θα είσαι στο δρόμο και θα κινδυνεύεις, η μάνα σου θα προσεύχεται για ‘σένα!

– Άι λαβ γιου κάργα μάδερ! Να σε κλείσω τώρα γιατί είμαι στη δουλειά;

– Που είσαι τώρα, στον Πύργο;

– Όχι, ουφ… στην Ξάνθη είμαι ρε μάνα, ουφ… βρέχει κι είμαι, ουφ… μεσ’ τη λάσπη, ουφ… και περνώ, ουφ… κάτι καλώδια… ουφ!

– Να προσέχεις μη σε χτυπήσει το ρεύμα! Έφαγες το πρωί ή είσαι νηστικός; Το τσιγάρο το ‘κοψες; Σταμάτησες να πίνεις καφέ; Τα βράδια δεν πιστεύω να γυρνάς πάλι στα μπαρ και στις ντίσκο και να πίνεις ουίσκια, ε; Σήμερα είναι του Αγίου Ευλάμπιου του μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού! Πήγαινε στην εκκλησία μόλις σχολάσεις ν’ ανάψεις ένα κερί, ακούς παλιόπαιδο;

– Η κλήση σας προωθείται, παρακαλώ περιμένετε… μπάι μπάι μάδερ!

Στην τελική ευθεία

Οι μέρες εξακολουθούν να τρέχουν κι εγώ να μην αγγίζω ούτε σεντ από τον κουμπαρά. Οι πενταροδεκάρες του Σκρουτζ που έχω σε μια άκρη, μου επιτρέπουν πλέον να θεωρήσω το Nordkapp ως στόχο πραγματοποιήσιμο και εφικτό. Και όλα αυτά, σχεδόν ένα μήνα πριν την αναχώρηση, η οποία έχει προγραμματιστεί για την 1η Ιουλίου. Η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον αρχίσει. Μέχρι πρότινος, ήμουν απασχολημένος με τα θεωρητικά θέματα (σχεδίαση) και τώρα που έχω μπει για τα καλά στην τελική ευθεία, θα ασχοληθώ με πιο πρακτικά θέματα, όπως:

Εξοπλισμός (μαμ, νάνι και τοιαύτα)

Πρώτο μου μέλημα είναι τα είδη κατασκήνωσης που δεν είχα μέχρι πρότινος. Οι κύριοι Οικονομάκης, Παρτσινέβελος, Καπελάκης, μου δίνουν τη μεγάλη σκάλα των φώτων τους, καθώς από camping έχω μαύρα μεσάνυχτα! Αγοράζω σκηνή τεσσάρων εποχών να αντέχει τα κρύα της Νορβηγίας και άλλα είδη κατασκήνωσης, όπως υπνόσακκο που να αντέχει σε θερμοκρασία 4 βαθμούς υπό το μηδέν και φυσικά φουσκωτό στρώμα, καθώς οι διανυκτερεύσεις στη σκηνή θα είναι αρκετές.

Είναι κανόνας πως, όσο “φουλ έξτρα – χάι τεκ – σούπερ ντούπερ” εξοπλισμένος και να είσαι, πάντα σε κάθε ταξίδι, όλο και κατιτίς παραπάνω θα χρειαστείς. Συμπληρώνω τον υπάρχων εξοπλισμό μου, με πίσω βαλίτσα που ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά και με ένα αδιάβροχο σακ βουαγιάζ μεγάλης χωρητικότητας. Θα πάω μόνος κι έχω το πλεονέκτημα να πάρω ό,τι μου κάνει κέφι! Όχι, δεν θα πάρω κρέμες προσώπου, σίδερο, πουκάμισα, σκαρπίνια και κουστούμι για τη βραδινή έξοδο, αλλά ούτε laptop (που δεν έχω) αλλά ούτε και playstation (που επίσης δεν έχω)! Αλλά θα πάρω αυτά που θεωρώ απαραίτητα και απ’ αυτά τα απαραίτητα, θα βάλω κατιτίς παραπάνω! Δεν θα πάρω δυο σώβρακα, αλλά είκοσι! Δεν θα πάρω δυο ζευγάρια κάλτσες, αλλά πάλι είκοσι! Κι όλα αυτά, επειδή δεν θέλω να βάζω πλυντήρ… ερμ, να πλένω στο χέρι ήθελα να πω, κάθε μέρα!

Και όσον αφορά τη μοτοσυκλετιστική γκαρνταρόμπα μου, θα πάρω τη χειμερινή αλλά και την καλοκαιρινή κολεξιόν. Nαι δε λέω, θα φάω τα πολικά κρύα της Νορβηγίας, αλλά θα φάω στη μάπα και τις συνθήκες Σαχάρας, της υπόλοιπης Ευρώπης. Xώρο άφθονο έχω, οπότε;

Προσθέτω μια αναπαυτική σέλα καθώς τα χιλιόμετρα δεν θα είναι πολλά, αλλά πάρα πολλά! Αλλά και θερμαινόμενα γκριπ για τις παγωμένες ημέρες του… Βόρειου Πόλου! Πάντα με τη σύμφωνη γνώμη των προσωπικών μου ενδυματολόγων – υπεύθυνων της ατομικής μου προστασίας αλλά και της ιατροφαρμακευτικής μου περίθαλψης, Γεωργίου Στασινού και Ιάκωβου Σουργουτσίδη από το παγκοσμίου φήμης, άγνωστο κατάστημα που έχει τα πάντα εκτός απ’ αυτό που ζητάτε, GAS Motosport Culture στα Χανιά.

Συν του ότι πρέπει να αγοράσω νέο κράνος, γιατί το αγαπημένο μου Shoei XR100 TC-6 Camino, το πέταξε ο αέρας σ’ έναν γκρεμό 100 και βάλε μέτρων, ένα καλοκαιρινό απόγευμα στην νήσο Σύμη. Πράγμα που σημαίνει “πλήρωνε τώρα μ@λ@κ@ μια 500άρα το λιγότερο, έτσι για να γουστάρεις”.

Κι όσον αφορά το νοικοκυριό μου; Ακόμα και η μάνα μου θα το ζήλευε! Τρόφιμα και μαγειρικά σκεύη που αρκούν για να σιτίσουν ένα ολόκληρο σύνταγμα πεζικού που θα βρίσκεται στα χαρακώματα του πολέμου για ένα μήνα! Αυτό μεταφράζεται σε τιγκαρισμένη πίσω βαλίτσα με μακαρόνια, κονσέρβες, έτοιμα ριζότα και φυσικά καφέ, από το super market της Κρητικιάς γειτόνισσας Αριάδνης.

Δυο κούτες τσιγάρα Davidoff Rich Blue κι ένα μπουκάλι Jameson κρίνονται απολύτως αναγκαία! Δε θα (…) που δε θα (…) για ένα μήνα, τουλάχιστον θα πίνω και θα καπνίζω – μπουαχαχαχα!

Μη με βάζεις όμως να στα πω όλα μέχρι το πιο ασήμαντο μπιχλιμπίδι που πήρα μαζί μου, γιατί αυτό εξαρτάται από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του καθενός, σωστά;

Περί GPS και άλλων γκατζετοειδών

Η αλήθεια είναι, πως με αυτό το ηλίθιο μηχάνημα δεν τα πάω καλά! Πρώτον, το θεωρώ χρήσιμο μόνο μέσα στην πόλη και παντελώς άχρηστο εκτός αυτής. Δεύτερον, μου αρέσει να ταξιδεύω και να εξερευνώ, όχι να μετακινούμαι! Όμως, τι θα γίνει σε κάποια πόλη, όπου θα ψάχνω ένα hostel και απελπισμένος θα κατεβάζω πάλι ψαλμούς, καντήλια και λοιπά εκκλησιαστικά;

Κανένα πρόβλημα! Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων Οικονομάκης έχει για όλα τη λύση, δανείζοντάς μου το “υπερσύγχρονο” (και πλέον εφεδρικό) GPS του, το οποίο έχει από την εποχή που μάθαινε ποδήλατο και χανόταν σε στενά και αλάνες της γειτονιάς του. Μου κάνει σεμινάρια χρήσης του κι εγώ ως ανεπίδεκτος μαθήσεως, περί άλλων τυρβάζω και δεν καταλαβαίνω Χριστό! Ε, ρε δικέ μου, τι έχει να γίνει κάθε φορά που θα βρίσκομαι σε μια μεγαλούπολη! Της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα, σου λέω!

Μικρόφωνα, ακουστικά, ενδοεποικοινωνίες (με ποιον άραγε;) κάμερες go pro, ipad, iphone κι άλλα τέτοια που ν’ αρχίζουν από “άι” δεν παίζουν. Πρώτον κοστίζουν και δεύτερον, επειδή είμαι πολύ “προχώ” με την τεχνολογία, περισσότερο κακό θα μου κάνουν, παρά καλό. Δεν είναι μόνο το ότι με μπερδεύουν, αλλά θέλω να είμαι ταξιδιώτης και όχι “καλωδιωμένος καραγκιόζης” όπως λέει κι ο αθυρόστομος φίλος μου, ο Σώτος! Θέλω να μοιάζω με μοτοσυκλετιστή και όχι με πιλότο μαχητικού αεροσκάφους που ετοιμάζεται να αναχαιτίσει εχθρικά αεροσκάφη στο FIR Αθηνών!

Και εξηγούμαι για να μην μου ρίχνεις καντήλια: δεν τα κατακρίνω, απλά o καθένας μας έχει διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες. Κι εγώ δεν έχω πολλές, so simple bro…

Μόνος μου γκατζετοειδής εξοπλισμός, οι αγαπημένες μου φωτογραφικές μηχανές. H “καλή” Νikon D5100 SLR και η “τσέπης” Νikon S6200. Αυτά τα ολίγα και τίποτα παραπάνω…

Καλά όλα αυτά που λες, αλλά το TDM το σκέφτηκες καθόλου;

Φυσικά και το σκέφτηκα το καημένο! Mε ταξιδεύει σ’ όποια γη γουστάρω και με φέρνει πίσω χωρίς προβλήματα και γκρίνιες! Δεν μου το παίζει δύσκολη και είναι πιο πιστή κι από την πιστή Πηνελόπη που περιμένει καρτερικά τον πολυμήχανο Οδυσσέα, να γυρίσει στην Ιθάκη! Και αυτή την Ιθάκη θα ανακαλύψουμε παρέα τα δυο μας, ε μηχανάρα μου; Θα σε πάω σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει, σε μέρη που δεν έχεις ξαναδεί (ούτε κι εγώ έχω πάει, αλλά λέμε τώρα) και θα ζήσουμε το πιο όμορφο ταξίδι μας, μέχρι το επόμενο! Κι άσε τους λεφτάδες να κυκλοφορούν τις παχουλές μεγαλοκυρίες τους, στα πιο κοσμικά καφέ του Κολωνακίου. Μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν αυτοί, ενώ εμείς θα πάμε μακριά, πολύ μακριά! Σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα! Ναι, δεν έχω πολλά λεφτά να σου δώσω για τα λούσα σου! Θα σου δώσω όμως αυτά τα λίγα που με τόσο κόπο μάζεψα για να μη μου πάθεις τίποτα (που δεν θα πάθεις, το ξέρω!) Μα πάνω απ’ τα λεφτά, έχω να σου δώσω κάτι πιο πολύτιμο: την ψυχή μου! Αυτήν θέλω να μου ταξιδέψεις…

(Τ)reha (D)elogo (M)astora!

Αφήνοντας τις ερωτικές εξομολογήσεις τύπου “αχ, Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος” εφαρμόζω αυτό που κάνω τόσο χρόνια. Θεωρώ πως το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στη μοτοσυκλέτα σου, δεν είναι ένα αξεσουάρ, αλλά η σωστή συντήρησή της, στον κατάλληλο χρόνο. Κι αυτή με τη σειρά της, θα σου αποδείξει έμπρακτα την αξιοπιστία της. Aρχή που εφαρμόζω, από την πρώτη μέρα που έτυχε να έχω μοτοσυκλέτα στην κατοχή μου.

Η μοτοσυκλέτα κλασσικά, στο συνεργείο της επίσημης αντιπροσωπείας της Yamaha στο Ηράκλειο, για εξονυχιστικό έλεγχο και συντήρηση. Αδιαπραγμάτευτα θεωρούνται τα καινούρια ελαστικά, όπως και η αντικατάσταση αναλώσιμων που πρέπει να αντικατασταθούν. Ο κύριος Ιωάννης Σπυριδάκης με το έμπειρο team του, αναλαμβάνουν τα πάντα, έτσι ώστε το μόνο πράγμα που δεν θα με απασχολεί στο ταξίδι, θα είναι η μοτοσυκλέτα μου. Όμως το ταξίδι είναι μεγάλο και όσο να ‘ναι, κάτι θα κληθώ να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή. Με προτροπή του κυρίου Σπυριδάκη, μία ολόκληρη ημέρα βρίσκομαι στο συνεργείο, παρακολουθώντας σεμινάρια και μαθήματα από το εξειδικευμένο προσωπικό. Xωρίς να μου ζητήσουν τίποτα, χωρίς να απαιτήσουν τίποτα! Μια κίνηση καρδιάς, μια κίνηση ενδιαφέροντος, μια κίνηση από αυτές που δεν συνηθίζουν οι κάθε λογής “επαγγελματίες”. Μου δείχνουν τα πάντα και το τι θα κάνω σε περίπτωση βλάβης! Βέβαια, Yamaha και βλάβη δεν πάνε μαζί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Εφοδιάζομαι με ανταλλακτικά πρώτης ανάγκης (μανέτες, ντίζες, λάμπες κ.τ.λ.) αλλά και με λάδια για την πρώτη αλλαγή στην Νορβηγία, για να μην πονέσει η τσέπη! Και από εργαλεία;

Τα πάντα όλα που δεν τα ‘χει ούτε ο Μπομπ ο μάστορας! Κι όσο για μένα; Έχω γίνει εξπέρ και… τρέχα ντε λόγο μάστορα, γιατί όπως λένε και στην Κρήτη, σαν το “ντε λόγο” δεν έχει!

(Παρένθεσις: όλα τα προηγούμενα όπως εξοπλισμός, είδη κατασκήνωσης, προμήθειες, αξεσουάρ, λάστιχα, συντήρηση μοτοσυκλέτας κι ένα σωρό άλλα, όπως αντιλαμβάνεσαι, αφαίρεσαν ένα μεγάλο ποσό από τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Και αυτό το γράφω για να τονίσω, πως τα έξοδα πριν το ταξίδι είναι και αυτά πάρα πολλά!)

Μήπως ξέχασες κάτι; Tη χαρτούρα ίσως;

Ξέροντας τι εστί ελληνική γραφειοκρατία, προνοώ έτσι ώστε, η απαραίτητη χαρτούρα που πρέπει να ανανεωθεί, να βρίσκεται από νωρίς στα χέρια μου. Μόνη πινελιά, η απαραίτητη βίζα και τα χαρτιά που χρειάζονται για την Ρωσία.

Δυο λόγια για το πλάνο της διαδρομής

Σκοπός μου δεν είναι να πάω στο Βόρειο Ακρωτήρι, μόνο για να πάω στο Βόρειο Ακρωτήρι. Αυτό απλά θα προστεθεί, ως ένας από τους πολλούς προορισμούς στο ταξίδι μου. Ίσως να είναι ο σημαντικότερος. Πάνω απ’ όλα όμως, θέλω να ζήσω έντονα την κάθε στιγμή του ταξιδιού. Έτσι λοιπόν, χωρίζω το πλάνο σε τρία μέρη:

Στο πρώτο μέρος, θα ξεκινήσω με μία “γρήγορη” και “τσακ – μπαμ” διάσχιση της Ευρώπης. Τα χιλιόμετρα θα είναι απλά διαδικαστικά, με στάσεις σε δυο πόλεις που θέλω να δω, μιας και είναι στο δρόμο μου, το Βελιγράδι και την Πράγα. Και πριν πατήσω το πόδι μου στην Σκανδιναβία, θέλω να φτάσω στο Flensburg, στα σύνορα Γερμανίας – Δανίας. Έχω δώσει τρεις (το πολύ τέσσερις και ουχί παραπάνω) ημέρες για να το επιτύχω, με μέσο όρο 1000 περίπου χιλιόμετρα ανά ημέρα! Για να δούμε, το ‘χω;

Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα θα είναι πιο χαλαρά και ο μέσος όρος χιλιομέτρων θα πέσει αισθητά. Γιατί θα αρχίσει η απόβαση στην Σκανδιναβία. Για αρχή, θα αφιερώσω στάσεις στην Κοπεγχάγη της Δανίας και στο Goteborg της Σουηδίας. Σειρά θα έχει το Oslo και μετά απ’ αυτό, αρχίζει το πραγματικό ταξίδι, αυτό που ονειρεύομαι. Επαρχιακοί Νορβηγίας, νορβηγική φύση και άλλα πολλά. Δεν στα λέω όμως από τώρα, καθώς εκεί είναι το ζουμί κι εκεί θα αφιερώσω τις περισσότερες ημέρες του ταξιδιού.

Και όταν πατήσω τον βράχο, αρχίζει το τρίτο μέρος και συνάμα το ταξίδι της επιστροφής από την Φινλανδία. Σειρά έχει η Ρωσία, οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία, τις οποίες επέλεξα να χωρέσω στο δρομολόγιο της επιστροφής. Και μέχρι να φτάσω στα πάτρια εδάφη, θα προσπαθήσω να κάνω κι άλλες ενδιαφέρουσες στάσεις, σε μέρη που θέλω να δω.

Για να δούμε, θα τα καταφέρω, στο μοναχικό μου μπάρκο; Δεν ξέρω και θα δείξει. Το σίγουρο είναι πως:

“Λέω να αφήσω την καρδιά μου ήσυχη να το χαρεί
μπορεί της τύχης μου να ‘ναι το πιο μεγάλο σκαρί
που ίσως με πάει σε όσα φαντάστηκα μέρη
κι ίσως με φέρει πίσω πιο πλούσιο ποιος ξέρει.”

Ημέρα 1^η: Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013, Ηράκλειο – Πειραιάς

Εν πλω

Στις 27 Ιουνίου επέστρεψα στη βάση μου, στο Ηράκλειο “τσι” Kρήτης, αγχωμένος να προλάβω τα πάντα.

Το μόνο πράγμα που δεν θέλω, είναι να τρέχω την τελευταία στιγμή με την ψυχή στο στόμα. Θέλω η σημερινή ημέρα να περάσει γρήγορα και χωρίς άγχος.

Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, τις προηγούμενες ημέρες έτρεχα πανικόβλητος προκειμένου να διευθετήσω ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι αποσκευές μου έτοιμες και το κυριότερο, ξέρω που ακριβώς έχω το καθετί και με τέτοια τάξη που θα τη ζήλευαν ακόμα κι οι Ευέλπιδες!

Η ημέρα κυλάει ευχάριστα κάνοντας κάτι το οποίο μου αρέσει ιδιαίτερα και παράλληλα με αποφορτίζει από το άγχος. Και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι καλύτερο από το περπάτημα στην πόλη του Ηρακλείου, όπου πέραν από το να χαζεύω βιτρίνες και γκομενάκια, θα σκέφτομαι διάφορα πράγματα τα οποία θα ταξιδεύουν τη φαντασία μου…

Σε κάποια φάση ενώ περπατώ, φαντάζομαι τον εαυτό μου κάπου στ’ ακρωτήρι να αντικρίζει τη μεταλλική υδρόγειο. Tι πάω να κάνω ο μ@λ@κ@ς; Το σκέφτηκα καλά; Mήπως καλύτερα να πάω στ’ ακρωτήρι Χανίων, όπως μου ‘πε ο hasta la rasta Στασινός; Προλαβαίνω άραγε; Όχι, γιατί το πλοίο φεύγει σε λίγες ώρες για το άλλο ακρωτήρι που βρίσκεται στου διαβόλου τη μάνα!

Δυο μηνύματα με ευχές για καλό ταξίδι σκάνε στο κινητό, από τον Δημήτρη και τον Γιάννη, τους οποίους περιμένω να γνωρίσω στο τέλος αυτού του πηγαιμού. Δυο άγνωστοι, μα τόσο κοντινοί μου άνθρωποι, φροντίζουν να με κάνουν να αισθανθώ υπέροχα. Όπως υπέροχα αισθάνομαι, όταν ακούω στο τηλέφωνο ευχές από Στασινό, Σουργουτσίδη και Παρτσινέβελο. Ξέρω ότι κάποιοι με σκέφτονται κι ας φεύγω σαν τον κλέφτη, χωρίς να έχω πει κουβέντα σε πολλούς φίλους μου. Λίγοι το γνωρίζουν και η σκέψη αυτών των λίγων, μου αρκεί…

Κοντεύει εννιά το βράδυ και βάζω μπροστά τη μοτοσυκλέτα μου. Κατευθύνομαι στο λιμάνι, το οποίο απέχει περίπου 5 km από το σπίτι μου. Κάνω μια ολιγόλεπτη στάση στο Κάστρο του Κούλε και στη συνέχεια περνώ την μπουκαπόρτα του πλοίου.

Χλαπακιάζω μια καραβίσια μακαρονάδα και στη συνέχεια αράζω στο κατάστρωμα του πλοίου, να πιω μια παγωμένη μπύρα και να απολαύσω τη θέα του φωτισμένου Ηρακλείου, να χάνεται στο σκοτάδι. Κι επειδή δεν την αντέχω τη στιγμή του αποχαιρετισμού, μετά από λίγη ώρα οδηγούμαι στην καμπίνα του πλοίου για να κοιμηθώ, καθώς αύριο με περιμένουν πάνω από 1100 km μέχρι το Βελιγράδι. Προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Ένας φρικτός πονόδοντος με ταλαιπωρεί. Πόνος φρικτός που δεν μ’ αφήνει να κλείσω μάτι. Kανείς οδοντίατρος να μου το βγάλει εδώ και τώρα να ησυχάσω; Μήπως είναι απλά μια φλεγμονή ή θέλει σφραγίσματα, απονευρώσεις κι έτσι; Αμέσως σκέφτομαι σενάρια δράσης για την αυριανή ημέρα.

Nα πάω στο πρώτο οδοντιατρείο που θα βρω μόλις βγω από το λιμάνι; Μπα δε λέει, γιατί θα μου πιάσουν τον ποπό, Ελλάδα είναι! Ή μήπως να κάνω υπομονή και να πάω στο πρώτο οδοντιατρείο που θα βρω στα Σκόπια, όπου θα πληρώσω απονεύρωση σε τιμή φρέντο καπουτσίνο με αφρόγαλα;

Kαλά αρχίσαμε! Να πάρω τηλέφωνο τη θρησκόληπτη μαμά, να με ξεματιάσει; Μπα, θα κοιμάται τέτοια ώρα, καθώς σε λίγη ώρα θα ξυπνήσει για να πάει στην εκκλησία, ν’ αρχίσει τις προσευχές και τα τρισάγια στο μεγαλοδύναμο, να ‘χει καλά τον κανακάρη της. Γαμώτο, δεν την παλεύω, υποφέρω! Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Οικονομάκης γράφει…

– Kουνάει το καράβι ωρέ;

– Mπα καθόλου! Αλλά καλύτερα να κουνιότανε σαν φουσκωτό με έντεκα μποφόρ!

– Ίντα ‘γινε ωρέ;

– M’ έχει πιάσει ένας φοβερός πονόδοντος και δεν μ’ αφήνει να κλείσω μάτι!

– Ρακή ή τσίπουρο! Πιες δυο ποτηράκια και θα ‘σαι περδίκι!

– Τώρα που το ‘πες, ξέχασα ο μ@λ@κ@ς να πάρω το μπουκάλι με το Jameson μαζί! Kαι πως θα την παλέψω τόσες μέρες χωρίς γουλιά ουίσκι, μου λες;

– Θυμάσαι το ρακόμελο που είχαμε αδειάσει εν πλω για Βενετία;

– Ναι Κονομάκη, πες μου κι άλλα και γ@μη$έ μου κι άλλο την ψυχολογία!

– Έλα ωρέ! Καλό ταξίδι κι όπου βρίσκεις ίντερνετ, στέλνε και ΄κάνα μήνυμα οκέι; Πήρες κάνα κινητό της προκοπής, ή έχεις ακόμα το ίδιο εδώ και μια δεκαετία;

– Το ‘χω κι αυτό, αλλά μου ‘δώσαν κι ένα άλλο που ‘χει και ίντερνετ, λέει. Κι όποτε βρίσκω τζαμπέ, θα σου στέλνω μήνυμα μέντορα!

– Ωχ, για να με ζαλίζεις με απορίες του στυλ “βρέχει, να βάλω αδιάβροχα;” Kαλό ταξίδι ρε και να μας γράφεις!

Προσπαθώ να κλείσω μάτι, αλλά μάταια. Ο πόνος γίνεται ολοένα και πιο φρικτός. Όχι βέβαια σαν τότε που ήθελα απονεύρωση, αλλά δεν παύει να με ταλαιπωρεί. Βγαίνω έξω από την καμπίνα και κατευθύνομαι στο μπαρ. Με τo σφηνάκι τσίπουρο να τιμάται 3,60€, αμέσως το ξεχνώ, γιατί αν αρχίσω τα περιττά έξοδα από τώρα, τον ήπια! Πάω στην υποδοχή και τους λέω το πρόβλημά μου και μου δίνουν ένα ponstan. Τους ζητάω και δεύτερο, γιατί με το ένα δεν βλέπω να γίνεται δουλειά. Πηγαίνω στην καμπίνα με τον πόνο να υποχωρεί κάπως και μετά από αρκετή ώρα καταφέρνω επιτέλους να κοιμηθώ. Το μεγάλο μου μπάρκο, άρχισε με “φουσκοθαλασσιά”. Καληνύχτα…

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 29€
Eισιτήριο πλοίου: 78€
Λοιπά: 11,60€
Σύνολο: 118,60€

Γενικό Σύνολο: 118, 60€

Διευκρινίζω πως:

Tα ποσά αφορούν τα ημερήσια έξοδα και μόνο αυτά, δηλαδή το πόσο ξηλώνεται ημερησίως η τσέπη μου. Και το διευκρινίζω αυτό γιατί π.χ. στην κατηγορία “Βενζίνη” μπορεί να σπας το κεφάλι σου με παραγώγους και διπλά ολοκληρώματα και να απορείς π.χ. “μα γιατί τόση λίγη βενζίνη για τόσα πολλά χιλιόμετρα” ενώ εγώ μπορεί να είχα φουλάρει το ντεπόζιτο, από την προηγούμενη ημέρα.

Το ίδιο ισχύει και στην κατηγορία “Super Market” με τρόφιμα που μπορούν να αναλωθούν και για επόμενες ημέρες.

Στην κατηγορία “Λοιπά” συμπεριλαμβάνονται τα επιπλέον έξοδα όπως: φαγητό, νερό και άλλα ψιλά, όπως π.χ. ψιλά για ψιλό σε τουαλέτα. Δηλαδή, τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέ…

Για επιπλέον έξοδα (π.χ. διόδια, parking, διαφόρου τύπου εισιτήρια κ.τ.λ.) θα γίνεται αναφορά.

Σε χώρες που το νόμισμά τους δεν είναι το ευρώ, η αναλογία σε ευρώ υπολογίστηκε με βάση την ισοτιμία που ισχύει την εκάστοτε ημέρα, στην εκάστοτε χώρα.

Η ισοτιμία και κατ’ επέκταση τα ποσά, υπολογίστηκαν με προσέγγιση δεύτερου δεκαδικού ψηφίου.

Επίσης, στο τέλος κάθε ημέρας, θα σημειώνω οποιαδήποτε πληροφορία ή λεπτομέρεια θεωρώ χρήσιμη.

Επόμενη Σελίδα »