Ημέρα 10η: Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013, Lysebotn – Preikestolen (40,7 km)
Πολύ ωραία στον παράδεισο
Έξι νταν, σηκώνομαι σαν ελατήριο από το κρεβ… από το στρώμα μου ήθελα να πω, καθώς το πλοίο αναχωρεί στις 07:20. Και το μόνο που δεν θέλω, είναι να τρέχω τελευταία στιγμή με τη ψυχή στο στόμα. Ο πρωινός καφές και το πρωινό τσιγάρο, για ‘μένα αποτελούν ιεροτελεστία. Θέλω να τα απολαμβάνω με την ησυχία μου, γιατί αυτά θα με ξυπνήσουν, αυτά θα με φέρουν σε επαφή με την πραγματικότητα. Χωρίς αυτά δυστυχώς, δεν μπορώ να λειτουργήσω…
Μέσα στη σκηνή έχει ζεστασιά. Όμως με το που βγαίνω έξω, έχει μια παγωνιά που δεν μπορείς να σταθείς. Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η μοτοσυκλέτα μου και σηκώνοντας ψηλά τα μάτια, βλέπω τους τεράστιους βράχους να με περιστοιχίζουν, την ώρα που ακούω τα νερά των καταρρακτών να σκάνε δυνατά. Τι καλύτερο πρωινό να ζητήσω θεέ μου για να μου πάει καλά η ημέρα;
Η ώρα πλέον είναι 7:15 κι ενώ δένω τα τελευταία πράγματα στη μοτοσυκλέτα, βλέπω το πλοίο να πλησιάζει στο λιμάνι. Αμέσως με βιαστικές κινήσεις, τα δένω πρόχειρα και την κάνω για το λιμάνι που βρίσκεται λίγα μέτρα από την κατασκήνωση. Αρκετός κόσμος, αρκετά αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Όμως δεν ακούγεται τίποτα. Είναι τόσο ήσυχα, σαν είσαι στην Ελλάδα ένα πράμα…
Μπαίνω μέσα στο πλοίο και βλέπω κάποια μέλη του πληρώματος να φροντίζουν το παρκάρισμα των οχημάτων. Περίμενα να συναντήσω τις ελληνικές καταστάσεις τρέλας που συμβαίνουν στα πλοία. Όπως κάτι τύπους μες τη μουτζούρα, να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη:
“Έλα λίγο πίσω, αριστερά το τιμόνι, τώρα κόψ’ το δεξιά! Ώωωπα! Ώπα ρε μάστορα, δε βλέπεις τ’ αμάξι πίσω;”
Όχι! Είδα πλήρωμα με καθαρά ρούχα, που δεν άκουγες τη φωνή τους και προπαντός με ευγένεια, να σου υποδεικνύουν, που και πως θα παρκάρεις. Παρκάρω δίπλα σε κάτι άλλες μοτοσυκλέτες. Το πλήρωμα, μου προμηθεύει ειδικούς ιμάντες να δέσω τη μοτοσυκλέτα μου κι ένας Γερμανός μοτοσυκλετιστής, μου δείχνει πώς να τη δέσω σωστά και με ασφάλεια. Τη δένω όπως έχω συνηθίσει στα ελληνικά πλοία, δηλαδή πρόχειρα. Καθώς με βλέπει ο μοτοσυκλετιστής, διαφωνεί με τον τρόπο δεσίματός μου, και τι κάνει ο τύπος; Mου τη δένει ο ίδιος! Πρέπει να δεθεί σωστά, γιατί ως ταχύπλοο κινείται με μια άλφα ταχύτητα.
Διασχίζω με πλοίο (ταχύπλοο πιο σωστά) το πρώτο μου φιορδ. Τα φιορδ δημιουργήθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια με το λιώσιμο των πάγων, μετά από την εποχή των παγετώνων, όπου το νερό της θάλασσας πλημμύρισε τις κοιλάδες των περιοχών που αυτά εμφανίζονται.
Το πλοίο πηγαίνει σφαίρα! Όμως αυτό, δεν με εμποδίζει να χαρώ το μοναδικό θέαμα μέσα στο Lysefjorden. Το θέαμα μου προκαλεί δέος. Πάνω μου υψώνονται επιβλητικά βράχια, τα οποία καθρεφτίζονται στα καταπράσινα νερά του φιορδ. Δεν είναι δυνατόν, ακόμα ονειρεύομαι; Μα πριν μιάμιση ώρα ξύπνησα ρε πού$τη μου… ε, όχι δεν είναι δυνατόν! Tελικά αυτή η Νορβηγία σου προκαλεί από μόνη της, σοκ και δέος!
Το πλοίο κάνει πολλές στάσεις σε μικρά λιμανάκια. Στην πρώτη από αυτές, ελαττώνει απότομα ταχύτητα που σου γίνεται αισθητή, καθώς χάνεις την ισορροπία σου. Κι εκεί που είναι έτοιμο να δέσει στο λιμάνι, βλέπω μια κυρία να μου δείχνει μια μοτοσυκλέτα πεσμένη κάτω και να με ρωτάει αν είναι δική μου! Μετά από λίγες στιγμές βλέπω τον κάτοχό της, να τη σηκώνει και να τη δένει όπως πρέπει. Και όλα αυτά, χωρίς να ακουστεί η παραμικρή φωνή αγανάκτησης. Όλα γίνονται τόσο ήσυχα που αν δεν μου το έλεγε η κυρία, δεν θα είχα πάρει τίποτα χαμπάρι. Πολιτισμένα πράγματα δηλαδή. Φαντάζεσαι τι θα επακολουθούσε σε ανάλογο σκηνικό στην Ελλάδα, με τις φωνές και τα καντήλια που θα έπεφταν;
Το Suzuki DL V-Strom 650, δεν είχε πάθει το παραμικρό. Λογικά δεν θα πρέπει να είχε μπει ταχύτητα ή να μην είχε δεθεί σωστά. Και η απότομη ελάττωση της ταχύτητας του πλοίου, να επέφερε την πτώση του. Όμως, τέλος καλό, όλα καλά!
Συμπερασματικά λοιπόν, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γερμανό μοτοσυκλετιστή που έδεσε τη μοτοσυκλέτα μου, γιατί ενδεχομένως να έπεφτε, όπως η Suzuki. Mπορεί να μην πάθαινε κάτι το σημαντικό, αλλά μόνο ο κρύος ιδρώτας που θα με έλουζε, ήταν ένα πράγμα που θα ήθελα να αποφύγω πρωινιάτικα.
Το θέαμα μέσα στο φιορδ παραμένει συναρπαστικό! Τα σύννεφα στο βάθος διαρκώς απομακρύνονται και τα λιγοστά που απομένουν, καθρεφτίζονται μαζί με τα βράχια στα νερά του φιόρδ.
Βλέπω τον περίφημο βράχο του Preikestolen, εκεί που θα ανεβώ σήμερα! Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.
Έχω συνέχεια στο μυαλό μου τη λέξη Forsand, καθώς είναι το λιμάνι που θα αποβιβαστώ. Το συνειδητοποιώ αργά, καθώς το πλοίο είναι έτοιμο να αράξει κι αμέσως το αναφέρω στο πλήρωμα, το οποίο μαζί με τον οδηγό ενός αυτοκινήτου, σε χρόνο dt μου κάνουν χώρο να αποβιβαστώ.
Μα κάτσε όμως, κάτι δεν πάει καλά! Πουθενά κανείς δεν μου ζήτησε να πληρώσω και ούτε είδα κάπου, χώρο έκδοσης εισιτηρίων. Με το που μπήκα το πρωί σε αυτό, ρώτησα έναν από το πλήρωμα και μου είπε ότι θα πληρώσω μόλις αποβιβαστώ, έτσι τουλάχιστον κατάλαβα με τ’ αγγλικά μου που είναι για τον άντε να μην πω! Μόλις πάω να βγω, ρωτάω έναν άλλο από το πλήρωμα:
– Συγνώμη, που μπορώ να πληρώσω παρακαλώ;
– Δεν έχεις πληρώσει μέσα στο πλοίο;
– Όχι, γιατί ένας κύριος από το πλήρωμα, μου είπε πως θα πληρώσω εκεί που θα αποβιβαστώ!
– Όχι, έπρεπε να πληρώσεις μέσα…
– Ωραία! Μπορώ να πληρώσω τώρα;
– Όχι γιατί το πλοίο φεύγει αμέσως και θα καθυστερήσει! Έπρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα…
– Σίγουρα;
– Σίγουρα! Μόνο να προσέχεις στο δρόμο και να μην οδηγείς γρήγορα!
Σταματώ για λίγα λεπτά στο λιμάνι, να κάνω ένα τσιγάρο και να πιω λίγο καφέ. Αισθάνομαι άσχημα ρε γαμώτο. Αισθάνομαι σαν να έχω εκτεθεί, σαν να έγινα ρεζίλι. Κι ας μην το γνώριζα…
Ξέρω πως οι Νορβηγοί σαν λαός, έχουν φτάσει σε άλλα επίπεδα πολιτισμού και συνείδησης. Θεωρούν αδιανόητο να μην πληρώσει κάποιος και γι’ αυτό δεν θα έρθει κανείς να σε πλησιάσει και να σου ζητήσει χρήματα. Το θεωρούν δεδομένο ότι είσαι ευσυνείδητος και συνειδητοποιημένος. Τι γίνεται όμως, με αυτούς που δεν έχουν μάθει αυτά τα κόλπα κι έρχονται από μια χώρα που βρίσκεται έτη φωτός πίσω σε αυτά τα θέματα; Mε αυτούς που δεν ξέρουν και δεν γνωρίζουν τις νορβηγικές συνήθειες;
Στο λιμάνι δεν υπάρχουν ταμπέλες που να σε οδηγούν στο Preikestolen. Ρωτώ ένα ζευγάρι τουριστών στο λιμάνι, οι οποίοι μου δίνουν οδηγίες για το πώς μπορώ να πάω εκεί. Αφού περάσω τη γέφυρα που πριν λίγα λεπτά φωτογράφιζα μέσα από το φιορδ, μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω στην ευρύτερη περιοχή του Preikestolen και αρχίζω να την διερευνώ, καθώς δεν έχω αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνω τη σημερινή ημέρα.
Να ανεβώ στο βράχο και μετά να πάρω πάλι τους δρόμους; Ή να αράξω στο camping, χαλαρά και με την ησυχία μου; Δε βαριέσαι, θα δείξει…
Ο πονόδοντος βρήκε σήμερα πάλι την ευκαιρία να με ταλαιπωρήσει. Έχω και τις πληγές στα πόδια που καθιστούν αδύνατο το περπάτημα, παρά μόνο με σαγιονάρες. Όμως για να ανεβείς τον βράχο, σύμφωνα με τις οδηγίες, πρέπει να φοράς ορειβατικά μποτάκια. Τα αθλητικά παπούτσια δεν συνίστανται και οι σαγιονάρες απαγορεύονται διά ροπάλου. Το ενδεχόμενο να μην ανεβώ στο βράχο, είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι. Θα ανεβώ, ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και ξυπόλυτος!
Αποφασίζω να διανυκτερεύσω στο Preikestolen Camping. Στήνω σκηνή και προετοιμάζομαι για την ανάβαση. Κι όσο για τα υποδήματα, βρήκα τη λύση. Θα διπλώσω το πίσω μέρος των παπουτσιών και θα τα κάνω τύπου “παντοφλέ” προκειμένου να μην με πονάνε οι πληγές που έχουν δημιουργηθεί στις φτέρνες.
Άρα λοιπόν, έχουμε και λέμε: αθλητικά παπούτσια με pantofle tunning, βερμούδα και καλοκαιρινό μπουφάν, καθώς θα ανεβώ σε μεγάλο υψόμετρο. Eπίσης, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και κολατσιό. Ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα μου και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται το parking, απ’ όπου αρχίζει και η ανάβαση.
Η ανάβαση ξεκινάει από τα 270 m από την επιφάνεια της θάλασσας και φτάνει μέχρι τα 604 m, όπου βρίσκεται ο διάσημος βράχος. Ανάλογα με τη φυσική κατάσταση, η ανάβαση διαρκεί από 1 έως και 3 ώρες και περιλαμβάνει έξι επίπεδα. Η συνολική απόσταση για να φτάσει κάποιος στο βράχο είναι 3,8 km.
Η ώρα Νορβηγίας είναι 11:50 και ξεκινώ την ανάβαση. Προς το παρόν, δεν αντιμετωπίσω πρόβλημα με την πατέντα που έκανα στα παπούτσια και κινούμαι με καλό ρυθμό. Πολύς κόσμος, εκατοντάδες ή μπορεί και χιλιάδες, ανεβοκατεβαίνουν σήμερα στο βράχο.
Η μέρα είναι ηλιόλουστη και η ζέστη θα με κάνει να σταματήσω για ν’ αποχωριστώ την επένδυση του καλοκαιρινού μπουφάν. Λίγο παραπάνω θα αποχωριστώ και το μπουφάν, το οποίο ευτυχώς χωράει στο tank bag, το οποίο σήμερα εκτελεί χρέη ορειβατικού σακιδίου.
Aνηφορίζοντας, έχω πίσω μου τη θέα του Stavanger.
Yπάρχει πολύ πέτρα που γλυστράει και λάσπη σε ορισμένα σημεία. Όσο όμως περνάει η ώρα, η ανάβαση γίνεται ολοένα πιο δύσκολη και απότομη, όπου και θα κάνω μια στάση για νερό.
Σε πολλά σημεία της διαδρομής, υπάρχει προσωπικό για άμεση βοήθεια. Ελικόπτερο πετάει γύρω από την περιοχή. Είδα ένα μικρό παιδί να έχει χτυπήσει το πόδι του και να μην μπορεί να περπατήσει, σφαδάζοντας από τον πόνο.
Αυτά με κάνουν να κόψω κάπως ρυθμό και να είμαι προσεκτικός, πού και πως θα πατάω. Τα παπούτσια, μου φεύγουν αρκετές φορές και γλυτώνω στο παρά τρίχα, πολλές σαβούρες. Αν και μανιώδης καπνιστής, δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα και κινούμαι με καλό ρυθμό. Ίσως επειδή μου αρέσει να περπατάω. Κινούμαι όμως γρήγορα, γιατί θέλω σαν τρελός να δω τη θέα από τον βράχο. Προσπερνάω τους πάντες, δεν κρατιέμαι με τίποτα κι ας φοράω κάτι που το ‘χω κάνει να μοιάζει σαν παντόφλα.
Tα έξι επίπεδα της ανάβασης.
Όσο πλησιάζω, τόσο η θέα του Lysenfjorden φανερώνεται και πιο πολύ, δημιουργώντας μπροστά μου πολύχρωμες εικόνες. Έχω την αίσθηση πως ανεβαίνω στον παράδεισο και από ‘κει ψηλά θα βλέπω τον κόσμο.
Το τοπίο πανέμορφο, αλλά σαν να μου φαίνεται πως κάτι δεν είδα, κάτι λείπει από όλο το σκηνικό. Και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από λίμνες, έστω και μία ρε παιδί μου! Eίμαι βέβαιος πως εδώ τουλάχιστον, δεν θα δω ούτε μία. Και μέχρι να το σκεφτώ, να σου μπροστά μου δυο λίμνες, καθρέφτες σκέτοι! Ρε τι είν’ αυτή η Νορβηγία, θα μας τρελάνει τελείως; Ακόμα κι εδώ πάνω στα βράχια και την ερημιά, έχει λίμνες;
Η μοναξιά του … ορειβάτη!
Στο τελευταίο επίπεδο της ανάβασης.
Ώρα Νορβηγίας 13:10 φτάνω στο βράχο. Έκανα μόλις 1h 20m ενώ το φυσιολογικό είναι 2 – 3h. Αισθάνομαι ικανοποίηση να πω την αλήθεια, δεδομένου του προβλήματός μου. Νόμιζα ότι δεν θα κατάφερνα να ανεβώ ως εδώ. Κι όμως τα κατάφερα. Ήθελα οπωσδήποτε να ανεβώ αυτόν τον βράχο. Και φυσικά, χωρίς να ανάψω ούτε ένα γ@μημ€νο τσιγάρο, παρακαλώ!
Ο βράχος του Preikestolen που στα νορβηγικά σημαίνει άμβωνας, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Νορβηγίας. Εικάζεται πως το 2012 το επισκέφθηκαν 150.000-200.000 άτομα! Υψώνεται σχεδόν κάθετα στα 604 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στο Lysefjorden, με την επιφάνεια στην κορυφή του να είναι 25 m2.
Ο βράχος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν οι άκρες του έφτασαν στο γκρεμό. Το νερό από τον παγετώνα πάγωσε στις ρωγμές του βουνού και έσπασε μεγάλα γωνιώδη κομμάτια, τα οποία ο παγετώνας με τη σειρά του, τα μετέφερε μακριά. Και αυτή είναι η αιτία του γωνιώδους σχήματος του οροπεδίου, όπου κατά μήκος του υπάρχει ένα βαθύ σπάσιμο ή ρήγμα. Υπάρχει μια ρωγμή στον βράχο, η οποία θα τον αποκολλήσει κάποια στιγμή, όμως οι γεωλόγοι διατείνονται μέσα από έρευνες, πως δεν υφίσταται τέτοιος κίνδυνος για το εγγύς μέλλον.
Το όλο θέαμα μου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα! Μόνο στη σκέψη ότι μπορεί κάποιος να πέσει από τον βράχο, με πιάνει κάτι σαν ίλιγγος και τινάζω δεξιά κι αριστερά το κεφάλι μου, μήπως συνέλθω.
Πολύς κόσμος κάθε ηλικίας βρίσκεται στο βράχο. Θα ανεβώ λίγο πιο ψηλά, για να έχω μια πιο πανοραμική θέα και ν’αράξω.
To ferry boat που πήρα το πρωί από το Lysebotn.
Τρώω το κολατσιό μου και ανάβω τσιγάρο, καθώς τόση ώρα ήμουν άκαπνος. Έχω εκστασιαστεί με τη θέα και θέλω να μείνω αρκετή ώρα να τη χαζεύω. Όπως και να χαζεύω τους πάντες και τα πάντα. Αυτούς που σκυφτοί θα προσπαθούν να δουν κάτω από τον βράχο, τους πιο τολμηρούς που σχεδόν θα αιωρούνται σ’ αυτόν και φυσικά και φυσικά… τα όμορφα κορίτσια!
Φοβερό αυτό το Lysenfjorden και όχι μόνο…
Τολμηρός ο θείος!
Οι χείρες βοηθείας έχουν την τιμητική τους στο βράχο.
Οι πρόσκοποι δίνουν δυναμικό παρόν.
– Να σε πάρω αγκαλίτσα;
Ηλιοθεραπεία 604 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Καταδρομικές επιχειρήσεις.
– Δως μου το χέρι σου!
– Για να δω, βγήκα καλά στη φωτογραφία;
Aκόμα το παλεύουν …
“Βαμμένα κόκκινα μαλλιά”
– Γουάτ ις γιουρ νέιμ; Καρυοφυλιά Καραμπέτη;
– Μα πάρε πόζα καλή μου, αφού εσένα προσπαθώ να φωτογραφίσω τόση ώρα!
– Έτσι μπράβο! Μπορώ λοιπόν να μην σου βάλω 10 με τόνο;
Πρέπει να είμαι πάνω από μια ώρα στο ίδιο σημείο και σκέφτομαι να πλησιάσω κοντά στο βράχο. Δεν έχω υψοφοβία αλλά ακόμα και τότε που έβλεπα τον βράχο σε φωτογραφίες, κάτι σαν να μ’ έπιανε και τρόμαζα. Λες να μ’ έπιασε υψοφοβία στα τριαντατρία;
H αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να πλησιάσω τον βράχο. Πες ότι το κάνει ο διάολος και όταν είμαι στην άκρη πιάσει ένας δυνατός αέρας, όπως τότε στην Σύμη που πέταξε το κράνος μου από ένα γκρεμό 100 μέτρων; Όμως θ’ αφήσω αυτές τις εφιαλτικές σκέψεις στην άκρη, θα αποκτήσω μια κάποια αυτοπεποίθηση και θα πλησιάσω. Και τελικά όχι μόνο πλησιάζω, αλλά καταφέρνω να σταθώ στην άκρη του για αρκετή ώρα, με τα πόδια μου να αιωρούνται στο κενό από 604 μέτρα! Αισθάνομαι σαν να μην με φοβίζει τίποτα σε πραγματικές συνθήκες. Γιατί στις φωτογραφίες τρόμαζα…
Aν δεν μπει βιτρίνα η φώτο, τότε δεν θα ξαναγοράσω από εσάς ούτε μπρελόκ!
Κι εδώ θα κάνω ένα συνειρμό. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι αισθανόμουν μια ανασφάλεια, ένα φόβο. Τώρα πλέον που ταξιδεύω, δεν τον αισθάνομαι. Έτσι και με το Preikestolen: στις φωτογραφίες τρόμαζα, εδώ το διασκεδάζω…
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι ο βράχος δεν έχει προστατευτικά κάγκελα, γεγονός που μαρτυρά πως οι Νορβηγοί σέβονται τη φύση και την αγαπούν τόσο που τέτοιου είδους παρεμβάσεις τις θεωρούν αχρείαστες. Υπάρχει όμως πολυάριθμο προσωπικό, το οποίο παρακολουθεί τους επισκέπτες συνεχώς. Σε μια ανύποπτη φάση, ένα μικρό παιδί πλησίασε στην άκρη του βράχου και αμέσως μια κοπελιά από το προσωπικό τον παρατηρεί, λέγοντάς του να απομακρυνθεί. Το παιδί απλά υπακούει και γυρίζει πίσω.
Έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι στον Παράδεισο και βλέπω από εκεί ψηλά τον κόσμο. Η αίσθηση πρωτόγνωρη και το τοπίο συγκλονιστικό που μόνο δέος μπορεί να μου προκαλέσει. Ίσως αυτό το βιβλικό τοπίο, να με κάνει να νομίζω πως βρίσκομαι στις μέρες δημιουργίας του κόσμου. Ναι, μπορεί να λέω σαχλαμάρες, αλλά που να βρω καθαρή σκέψη για να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή; Kαθαρή σκέψη μπορεί να μην έχω, αλλά καθαρή ψυχή στην παρούσα φάση, τολμώ να πω, πως ναι, έχω! Τελικά είναι πολύ ωραία στον παράδεισο που λένε και οι Τρύπες, ε;
Έφτασε όμως η ώρα να φεύγω. Άραγε θα το ξαναδώ αυτό το μοναδικό θέαμα στη ζωή μου; Μήπως είναι από τα πράγματα που τα βλέπεις μια φορά όλη κι όλη, μέχρι να κλείσεις τα μάτια; Aυτή όμως είναι η μοίρα του ταξιδιώτη. Αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να φεύγει, γιατί πρέπει να πάει κάπου αλλού. Κάποια πράγματα θα τα δει αρκετές φορές και κάποια άλλα για μία και μοναδική φορά, μέχρι να σταματήσει να ταξιδεύει…
Αρχίζω και κατεβαίνω με αργούς ρυθμούς αυτή τη φορά.
Αυτά είναι! Ηλιοθεραπεία δίπλα στη λίμνη, στην κορυφή ενός βουνού της Νορβηγίας…
Πάλι βλέπω ένα μικρό παιδί, να είναι υποβασταζόμενο από τους διασώστες.
Μα καλά, τόσο ευαίσθητα είναι τα πλαστικά της μπετονιέρας στον ήλιο;
Υ.Γ.: Να με συγχωρείς, αλλά με το ζόρι κρατιόμουνα να μη σχολιάσω …
Φτάνω στο parking και οδηγώ τη μοτοσυκλέτα μου μέχρι το camping, όπου θα μου δοθεί η ευκαιρία να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ. Έχω κατασκηνώσει δίπλα στη λίμνη που βρίσκεται εντός του camping. Δεν ξέρω, αλλά κάθε στιγμή βρίσκομαι δίπλα στη φύση, δίπλα σε πράσινο, δίπλα σε βράχια, δίπλα σε νερά. Ονειρικά πράγματα…
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι στα camping, μαζεύεται πολύς και καλός κόσμος. Ως πρωτάρης σε αυτά, είχα μέχρι πρότινος την εντύπωση, πως μαζεύονται αυτοί που θέλουν να έχουν φτηνή διαμονή. Όμως βλέπω αρκετά πολυτελή αυτοκίνητα να σέρνουν τροχόσπιτα και αρκετά βαν. Οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Νορβηγοί, θεωρούν την κατασκήνωση ως τρόπο ζωής και όχι ως κάτι που θα τους στοιχίσει φθηνά! Μα καλά, αυτοί που έρχονται με τα μερτσεντέ και τα πόρτσε, δεν έχουν λεφτά να μείνουν σε ξενοδοχείο; Φυσικά και έχουν, αλλά προτιμούν να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή δίπλα στη φύση και όχι σε τσιμεντένια πολυτελή τετραγωνικά. Και αυτό μαρτυρούν τα φουλ έξτρα εξοπλισμένα τροχόσπιτα που καλύπτουν πλήρως, όλες τις ανάγκες και τις ανέσεις των ιδιοκτητών τους.
Άρα λοιπόν, κατέρριψα άλλον έναν μύθο που είχα για τις κατασκηνώσεις και συν τοις άλλοις παρατήρησα, πως όλοι οι κατασκηνωτές χαιρετάνε τους πάντες. Δίπλα μου βρίσκονται δυο τροχόσπιτα Γερμανών και Ολλανδών, οι οποίοι φαίνεται πως ανήκουν στις οικονομικά ευκατάστατες τάξεις. Είναι ιδιαίτερα οικείοι, απλοί, ευγενικοί και φυσικά χαμογελαστοί. Με χαιρετούν και μου μιλούν. Φαντάζεσαι να ήταν Έλληνες; Ούτε “γειά” δεν θα έλεγαν στον αλήτη και μπίχλα με τη μηχανή! Απλά, διαφορά νοοτροπίας και αντίληψης των πραγμάτων. Ο Ευρωπαίος θα αγοράσει τροχόσπιτο γιατί είναι τρόπος ζωής γι’ αυτόν, ενώ ο Έλληνας για επίδειξη πλούτου. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, αλλά εδώ θίγω αυτά που με λυπούν…
Ξενερώνω που δεν έχει κουζίνα το camping, παρά μόνο ψησταριά. Περπατώ για λίγη ώρα στους όμορφους χώρους του, όπου παντού υπάρχει πράσινο, παντού υπάρχει φύση. Όλα μου μοιάζουν υπέροχα. Αφού κάνω ένα μπάνιο, φτιάχνω γκρικ φραπέ και χαλαρώνω γράφοντας μερικές αράδες στις σημειώσεις μου. Οι ώρες περνούν ξεκούραστα, μέχρι να πέσω για ύπνο, όπου θα περάσουν ακόμα πιο ξεκούραστα…
God natt!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: –
Διαμονή: Preikestolen Camping (26,70€)
Λοιπά: 3,80€
Σύνολο: 30,50€
Γενικό Σύνολο: 794,50€
Δεν πλήρωσα εισιτήριο στο πλοίο από το Lysebotn στο Forsand, λόγω άγνοιας και κακής συνεννόησης, όπως αναφέρθηκε.
Το φυλασσόμενο pαrking το οποίο βρίσκεται εκεί που αρχίζει η ανάβαση για το Preikestolen, είναι δωρεάν για τις μοτοσυκλέτες, εν αντιθέσει με τα αυτοκίνητα. Υπάρχουν και χώροι, όπου μπορείς να φυλάξεις προσωπικά σου αντικείμενα (π.χ. το κράνος σου) επίσης δωρεάν. Όμως, το να σε κλέψουν στην Νορβηγία είναι σχεδόν απίθανο…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!