Hμέρα 17η: Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013, Bodo – Narvik (415,1 km)
Τα νησιά που ‘ναι γιομάτα θρύλους, τα Λοφούτεν
Στις τέσσερις το πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι. Παρόλο που είμαι με κάτι λιγότερο από τέσσερις ώρες ύπνου, αισθάνομαι ξεκούραστος και δεν θέλω να κοιμηθώ άλλο. Ίσως σε συνθήκες καθημερινής ρουτίνας, να μη μπορούσα να πάρω τα πόδια μου με τόση κούραση. Όμως το ταξίδι κατά ένα μαγικό τρόπο, την εξαφανίζει από το σώμα σου. Η προσμονή πως θα δεις ένα σωρό όμορφα πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ανεβάζει τη διάθεσή σου. Σου δίνει φτερά με λίγα λόγια όπως η always, για να πω και την κρυάδα μου…
Είναι τέσσερις και κάτι και είναι ακόμα μέρα. Πηγαίνω στα λουτρά, φτιάχνω χλιαρό καφέ για να μη χάνω χρόνο στην κουζίνα και μετά από αρκετά λεπτά, έχω μαζέψει τη σκηνή κι έχω φορτώσει την πραμάτεια μου, στο μοτοσακό.
Κι όμως, είναι τέσσερις το πρωί…
Κατευθύνομαι στο λιμάνι του Bodo και μετά από λίγα λεπτά, περιμένω να επιβιβαστώ στο πλοίο.
Με το που μπαίνω μέσα, με πλησιάζει ένα παλικάρι από το πλήρωμα και στην αρχή μου δίνει εντολές πως να παρκάρω με ακρίβεια. Στη συνέχεια μου εξηγεί για το πώς πρέπει να δεθεί σωστά η μοτοσυκλέτα, στο μονό σταντ και όχι στο διπλό. Αφού κάνει κάτι ασκήσεις τύπου κουνγκ – φου, πάνω της, μου αναφέρει πως το σακ βουαγιάζ, επηρεάζει την ευστάθειά της και με προτρέπει να το αφαιρέσω. Και που να το κουβαλάω τόσο βάρος που θέλει τρεις μποντιμπιλτεράδες για να το σηκώσουν; Με τα λίγα, καταφέρνω να τον πείσω να μην αφαιρεθεί. Δένει ο ίδιος με τέσσερις ιμάντες (δύο σε κάθε πλευρά) τη μοτοσυκλέτα. Συνολικά πρέπει να αφιέρωσε περίπου δεκαπέντε λεπτά για να ασχοληθεί με το δέσιμο, αλλά και να μου εξηγήσει το πως και το γιατί η μοτοσυκλέτα πρέπει να δεθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το πλοίο κινείται με αρκετά μίλια την ώρα και δεν αποκλείεται να συναντήσει μεγάλα κύματα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Βρίσκομαι άλλωστε στον Ατλαντικό Ωκεανό και σε αυτό το σημείο, οι θαλασσοταραχές αποτελούν συχνό φαινόμενο. Σημειωτέον, πως ακόμα και όταν ο καιρός είναι καλός, υπάρχουν κύματα. Και γιατί ο φίλος αφιέρωσε τόσο χρόνο για να δέσει τη μοτοσυκλέτα; Γιατί πολύ απλά, στο τέλος μου είπε “αν πάθει κάτι η μοτοσυκλέτα σου, εγώ θα έχω την ευθύνη”. Έχω άδικο τώρα, να κάνω τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πλοία; Κι επειδή τα ελληνικά πλοία τα έχω φάει με το κουτάλι ως νησιώτης, έχω το δικαίωμα να πω, πως όσον αφορά το δέσιμο της μοτοσυκλέτας αλλά και την ευσυνειδησία ή την ευγένεια των πληρωμάτων, είμαστε ακόμα πάρα πολύ πίσω, έτη φωτός θα έλεγα…
Και κλείνω το θέμα εδώ, καθώς όση ώρα το παλικάρι ασχολιόταν με τη μοτοσυκλέτα μου, εγώ νόμιζα ότι είναι κάποιος νέος που τώρα μαθαίνει τη δουλειά, άρα είναι άσχετος. Τελικά απεδείχθη το αντίθετο, καθώς ήξερε πάρα πολύ καλά τη δουλειά του. Βλέπεις εμείς οι Έλληνες, νομίζουμε πως είμαστε οι καλύτεροι σε όλα, ξέρουμε και κάνουμε τα πάντα καλύτερα απ’ όλους τους άλλους. Νομίζουμε ότι είμαστε πιο μάγκες και πιο γαμάουα από τους Ευρωπαίους. Κούνια που μας κούναγε, να λες…
Ζούμε στη χώρα που η ευγένεια θεωρείται ελάττωμα και η αγένεια, προτέρημα. Νομίζουμε πως τον μάστορα τον κάνουν οι φωνές και οι βρισιές, τις οποίες χρησιμοποιεί ως εργαλείο πειθούς. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Τον μάστορα, τον κάνουν τα τεχνικά χέρια του και η γνώση της δουλειάς του. Επέτρεψέ μου, να έχω αυτή την άποψη…
Και για να μην το ξεχάσω: όση ώρα είμαι μέσα στο πλοίο, δεν ακούγεται τίποτα, όπως και σε όλα τα πλοία που χρησιμοποίησα μέχρι τώρα στην Νορβηγία.
Μετά τα σεμινάρια σωστού δεσίματος μιας μοτοσυκλέτας σε πλοίο, με πλησιάζει ένας Ολλανδός, ο οποίος ταξιδεύει με τη γυναίκα του και το τροχόσπιτό τους, στην Νορβηγία. Με την πρόφαση να ελέγξει το δέσιμό της, μου λέει πως έχει και αυτός μοτοσυκλέτα, μια Honda VTX 1800!
Αμέσως μετά βρίσκομαι πάνω στην πρύμνη του πλοίου, μαζί με αρκετό κόσμο, όπου βλέπουμε το λιμάνι του Bodo, καθώς το πλοίο αναχωρεί.
Το θέαμα είναι μοναδικό. Το λιμάνι μοιάζει να χάνεται σιγά – σιγά, πελώρια βουνά με αιχμηρές κορυφές έχουν έντονη παρουσία, όπως νησίδες και βραχονησίδες. Οπότε λοιπόν θα αδράξω την ευκαιρία να πειραματιστώ με τη φωτογραφική, πυροβολώντας κατά ριπάς και… όποιο τοπίο πάρει ο χάρος! Λογικό θα μου πεις, καθώς μόνο εγώ μπορώ να δολοφονήσω εν ψυχρώ, τόσο όμορφα τοπία!
Δεν αργούμε να συναντηθούμε με τον Ολλανδό Ματ, ο οποίος ενθουσιάζεται όταν του λέω πως έρχομαι από την Ελλάδα. Πριν 4 χρόνια είχε κάνει το γύρο του Ιονίου με κότερο, το οποίο είχε ενοικιάσει από τη μαρίνα της Πρέβεζας. Του άρεσε η Ελλάδα και έχει πολλούς καλούς λόγους να πει για τη χώρα μου. Άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, ο κάπταιν ή σέιλορ μαν Ματ, ο οποίος με τη γυναίκα του έχουν ως προορισμό τους και αυτοί, το Βόρειο Ακρωτήρι. Ο ίδιος ήθελε να ταξιδέψουν με τη μοτοσυκλέτα τους, αλλά η γυναίκα του προτίμησε το τροχόσπιτό τους, καθώς θα είχαν περισσότερες ανέσεις. Συζητάμε για ώρα, ή μάλλον για ώρες, έξω στην πρύμνη του πλοίου για πολλά και διάφορα θέματα. Ο Mατ θα μπορούσε να ήταν και πατέρας μου και παρόλα αυτά, κουβαλάει μπόλικη τρέλα πάνω του, ίσως και μεγαλύτερη από τη δική μου που είμαι αρκετά χρόνια μικρότερός του.
Το θέαμα παραμένει μαγευτικό. Νησίδες, βραχονησίδες, αιχμηρές οροσειρές στο βάθος με τα σύννεφα που τις σκεπάζουν. Ο καιρός είναι καλός και φαίνεται καλύτερος, όσο πλησιάζουμε τα Lofoten. Bρίσκομαι με πλοίο στα νερά του Ατλαντικού, στον Αρκτικό Κύκλο. Είμαι εν πλω για τα νησιά Lofoten, όπου πρωτοάκουσα γι’ αυτά όταν ήμουν παιδί, με τη φωνή των Κατσιμιχαίων σ’ εκείνο το ποίημα του Καββαδία.
Τα συναισθήματά μου μοναδικά…
“Όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν…”
Δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ ούτε τέσσερις ώρες. Κατευθύνομαι στα αεροπορικού τύπου καθίσματα μέσα στο πλοίο, προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο, αλλά δεν τα καταφέρνω. Είμαι μες την υπερένταση καθώς ανυπομονώ να φτάσω στα νησιά και να πάρω τους δρόμους. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή και να την απολαμβάνω. Δεν θέλω καμιά στιγμή να πάει χαμένη, ακόμα και στο πλοίο…
Έτσι λοιπόν βγαίνω ξανά έξω, τουλάχιστον να βλέπω το απέραντο της θάλασσας ή τουλάχιστον τα κύματα του πλοίου καθώς αυτό πλέει. Είναι μια από τις αγαπημένες μου φάσεις κάθε φορά που ταξιδεύω με πλοίο. Ακουμπάω κάπου και χαζεύω τα κύματα, ταξιδεύοντας το μυαλό μου. Σκέφτομαι, φαντάζομαι, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι… το ‘χω από μικρός αυτό, με τη θάλασσα. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί και έμπαινα στο καράβι της γραμμής Σύμη – Ρόδος, πάντα έβρισκα τρόπο να το σκάω από τους γονείς μου και να βγαίνω έξω, να κοιτάω τα κύματα. Και πήγαινα πάντα μακριά από τον κόσμο. Ήθελα να μην διακόπτει κανείς τις σκέψεις μου…
Όχι, δεν ήμουν ιδιότροπο παιδί (κωλοπαίδι ήμουν σίγουρα πάντως!) Απλά αυτός, ήταν ένας τρόπος για να μείνω ήσυχος και να μην κάνω φασαρία. Όταν όμως το πλοίο έδενε, πάλι ερχόμουν στα φυσιολογικά μου, αναστατώνοντας τους πάντες. Όμως, που να το φανταζόμουν τότε, ότι μετά από πολλά χρόνια θα ταξίδευα με πλοίο στα νερά του Ατλαντικού, όπως κάποτε ο πατέρας μου;
Σε κάποια ανύποπτη φάση, εκεί που ήταν όλα καλά κι όλα ωραία, όλος ο κόσμος που βρίσκεται στην πρύμνη, αρχίζει να χορεύει κάτι ανάμεσα σε psychedelic trance και ζεϊμπέκικο. Το κούνημα είναι τόσο έντονο που με κάνει να ανησυχώ για την ευστάθεια της μοτοσυκλέτας μου, η οποία είναι δεμένη χειροπόδαρα στο γκαράζ του πλοίου. Κάτι ήξερε το παλικάρι που την έδεσε με τόση προσοχή, πριν λίγες ώρες…
Πλησιάζουμε στο λιμάνι του Moskenes, το οποίο βρίσκεται στο νησί Moskenesoya και το θέαμα, είναι θέαμα με τα όλα του! Άραγε όταν θα αποβιβαστώ για να εξερευνήσω τα Lofoten, τo θέαμα τι θα είναι; Υπερθέαμα ίσως;
Kατεβαίνοντας στο γκαράζ με τον Ματ, γνωρίζω και τη σύζυγό του, η οποία βλέποντας το θερμός με τον καφέ, με ρωτάει τι είδους καφέ πίνω για να μου το γεμίσει από το τροχόσπιτό τους! Έχω όμως αρκετό καφέ ακόμα μέσα και αρνούμαι ευγενικά. Άνθρωποι καλοσυνάτοι και ευγενικοί, έτοιμοι να προφέρουν και όχι να πάρουν και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Και προσωπικά αυτούς τους ανθρώπους, λατρεύω να τους γνωρίζω έστω και για λίγες στιγμές.
Αποβιβάζομαι από το πλοίο και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να αναζητήσω βενζινάδικο, γιατί έχω μόνο δυο γραμμές. Κατευθύνομαι προς το χωριό Α (έτσι λέγεται) και οι ντόπιοι μου λένε ότι θα βρω βενζίνη στο Reine το οποίο είναι 8 km περίπου, πιο πίσω. Πηγαίνω στο Reine και βρίσκω ένα μικρό βενζινάδικο, το οποίο μοιάζει εγκαταλελλειμμένο και προφανώς εξυπηρετεί τις ανάγκες των λιγοστών ντόπιων κατοίκων του. Δεν έχει προσωπικό και πληρώνω με κάρτα στον αυτόματο πωλητή, όπως σε όλη την Νορβηγία μέχρι τώρα.
Αφού γέμισα, κατευθύνομαι πάλι πίσω στο χωριό Α, το οποίο είναι το πρώτο χωριό στα Lofoten ή το τελευταίο – όπως το δει κανείς. Θέλω να πάρω σβάρνα όλα τα χωριά και να μην αφήσω τίποτα, τουλάχιστον στη διαδρομή που έχω σκεφτεί να ακολουθήσω. Και ποια είναι αυτή; O E10 o οποίος διασχίζει όλα τα νησιά, τα οποία συνδέονται με γέφυρες και στο τέλος καταλήγει στον Ε6, ο οποίος συνεχίζει προς το Βόρειο Ακρωτήρι.
Aυτό που παρατήρησα από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου ή που κύλησα τις ρόδες μου πιο σωστά, στα Lofoten, είναι ότι βρωμάει… ψαρίλα! Ναι, βρωμάει ψαρίλα και είναι απολύτως λογικό, μιας και στην πλειονότητά τους, αποτελούνται από γραφικά ψαροχώρια.
Τα Lofoten αποτελούνται από τα νησιά Moskenesoya, Flakstadoya, Vestvagov, Gimsoya και ίσως το Austvagoy. Kαι λέω ίσως, γιατί η εδαφική οριοθέτηση του νησιωτικού αυτού συμπλέγματος έχει αλλάξει σημαντικά με την πάροδο του χρόνου.
Είμαι στο χωριό Α, για την εκκίνηση του Isle of Lofoten. Και το πρώτο πράγμα που κάνω, είναι να σταματήσω στην ταμπέλα του χωριού για μια προσωπική υπόθεση. Ο φίλος μου ο Γιώργος ο Παρτσινέβελος, είχε κολλήσει ένα αυτοκόλλητο στη συγκεκριμένη ταμπέλα το 2011, όταν και ταξίδεψε μόνος του, με το μαύρο TDM του στο Βόρειο Ακρωτήρι. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, βλέπω ότι το αυτοκόλλητο δεν υπάρχει πλέον. Ήθελα να το φωτογραφίσω και όταν επέστρεφα να του έδειχνα τη φωτογραφία. Έτσι, για να τον κάνω να νοσταλγήσει, αλλά και για να τον ευχαριστήσω που με προέτρεψε, να πάω και στα Lofoten…
Ξενέρωσα είναι η αλήθεια, όμως το μαγευτικό τοπίο θα με κάνει να τα ξεχάσω όλα. Μεγάλα βουνά και οροσειρές, όλες με αιχμηρές κορυφές, δημιουργούν ένα θέαμα που όμοιό του, δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Τα νερά των λιμνών καθρεφτίζουν τα πάντα! Μα τα πάντα λέμε…
Η συνέχεια με βρίσκει να κατευθύνομαι προς το χωριό Reine, ίσως το πιο γνωστό και πολυφωτογραφισμένο χωριό των Lofoten. Καθ’ οδόν σταματώ κάθε τρεις και λίγο, βγάζοντας συνέχεια φωτογραφίες. Και αυτό γιατί θέλω να συλλέξω εικόνες που με το πέρασμα του χρόνου, δεν πρόκειται να σβηστούν από τη μνήμη μου. Και η φωτογραφία μπορεί να συνδράμει τα μάλα σε αυτό…
Φτάνοντας ξανά στο Reine, βλέπω το θέαμα που έβλεπα μέχρι πρότινος στις φωτογραφίες. Και δεν θα το χαρακτήριζα απλά θέαμα… αλλά υπερθέαμα!
Η στάση είναι επιβεβλημένη και απορώ όταν βλέπω δυο μοτοσυκλέτες που περνάνε από το δρόμο, να μην σταματούν. Τα καλύτερα χάνεται ωρέ! Την ώρα που φωτογραφίζω, ακούω μια ενθουσιώδη φωνή να μου λέει:
– Aρ γιου φρομ Γκρις;
Είναι ένας Γερμανός, ο οποίος με ρωτάει αν θέλω να με βγάλει φωτογραφίες. Έτσι από το πουθενά, με πλησίασε ένας τύπος και μου μίλησε. Και αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ο ενθουσιασμός και η χαρά αυτού του ανθρώπου, ο οποίος απλά παρατήρησε μια ελληνική πινακίδα. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι, πως πολλοί όταν βλέπουν από ποιο μέρος του κόσμου έρχομαι, δείχνουν εντυπωσιασμένοι. Ίσως ένας λόγος παραπάνω να είναι, πως αυτό το μέρος είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα που μας πληγώνει καθημερινά τα τελευταία χρόνια, όμως οι ξένοι δείχνουν να τη λατρεύουν. Η Ελλάδα που με κάνει να καταλάβω, πως έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές και στην εκτίμηση των ξένων, ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά…
Αποχωρώ από το σημείο θέας και κατευθύνομαι στο λιμανάκι του Reine. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και με κάνει να χαρώ όσο γίνεται, αυτό το ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο. Δίπλα μου ένας ντόπιος νεαρός ψαράς, μου λέει πως είμαι τυχερός που έχει καλό καιρό σήμερα, καθώς τις περισσότερες ημέρες του χρόνου βρέχει. Και κατά συνέπεια, πολλοί τουρίστες δεν έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα Lofoten με καλό καιρό και φεύγουν απογοητευμένοι. Άρα λοιπόν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ψαρά, είμαι πάρα πολύ τυχερός!
Έχω χάσει για άλλη μια φορά τη μιλιά μου, με αυτά που βλέπω. Η ομορφιά είναι ασύλληπτη όπως προείπα και αισθάνομαι πολύ λίγος, για να περιγράψω αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Πιστεύω πως είναι ό,τι πιο όμορφο, εντυπωσιακό και μυστηριώδες μέρος που έχω δει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Αισθάνομαι ευλογημένος που βρίσκομαι σε αυτά τα μέρη κι ας τα ‘χω χαμένα. Βασικά χαμένα τα ‘χω από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτή τη χώρα. Αλλά στα Lofoten, έχω χάσει τη μπάλα με αυτά που βλέπω…
(Τ)he (D)ream (M)irror.
Σκέφτομαι να μείνω άλλη μια ημέρα στα Lofoten, για να τα εξερευνήσω όσο μπορώ! Αυτό το σενάριο παίζει τρελά στο μυαλό μου και θα αποφασίσω πιο μετά. Αυτό που πρέπει να κάνω για την ώρα, είναι να χαίρομαι όσο μπορώ, αυτές τις μεγαλειώδεις στιγμές που ζω. Και ο καλύτερος τρόπος να τις χαρώ, είναι πάνω στη σέλα της μαύρης Yamapa! Αυτό για να μη λες, ότι κράζω μόνο τα BMW και τα Ducati…
Απομακρύνομαι δειλά – δειλά από το λιμανάκι του Reine και οδηγώ στον Ε10, με συχνές στάσεις. Αποφεύγω να σχολιάσω, γιατί θα χαρακτηριστώ σεξιστής…
Σ’ ένα μικρό τμήμα του δρόμου, γίνονται έργα και υπάρχει χαλίκι. Εκεί αποκτώ μερικές άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου, καθώς οι ασκήσεις ισορροπίας θα με λούσουν με κρύο ιδρώτα. Μια απροσεξία ή ένας λάθος χειρισμός, για πλάκα θα ξαπλώσει κάτω, εμένα και την αγαπημένη μου. Και δεν έχω καμιά απολύτως όρεξη να της τραγουδώ το άσμα “τα βρίσκουμε μονάχα ξαπλωμένοι”. Aν και με τη συγκεκριμένη αγαπημένη, προτιμώ να τα βρίσκουμε μόνο στο όρθιο και καθόλου στο ξαπλωτό. Άρα λοιπόν, το πράγμα θέλει χειρουργικές κινήσεις σαν αυτές του δόκτωρα Βαλεντίνου – για να πω και την κρυάδα μου. Ευτυχώς τη βγάζω καθαρή, με την υπερφορτωμένη μοτοσυκλέτα μου, η οποία δυσφορεί με το χαλίκι.
Μόλις άναψε το πράσινο και ετοιμάζομαι να διασχίσω τη γέφυρα.
Το υπερθέαμα εξακολουθεί όμως να υφίσταται. Και όσο οδηγώ, παρατηρώ πως από όποια μεριά και να παρατηρήσεις τα βουνά, θα δεις ότι έχουν διαφορετικό σχήμα. Λες να παραμορφώνονται; Καθόλου απίθανο, μιας και σ’ αυτή τη χώρα έχω ξεχάσει ό,τι ήξερα μέχρι πρότινος! Ντάξει το γ@μη$@ τώρα…
(Παρένθεσις: εννοείται πως αυτή η ψευδαίσθηση, γίνεται αντιληπτή, όσο κινείσαι με τη μοτοσυκλέτα σου και όχι από τις φωτογραφίες).
Το τοπίο είναι απίστευτο, εξωπραγματικό θα έλεγα για τα φτωχά μου μάτια. Οι στάσεις για φωτογραφίες είναι επιβεβλημένες και διαδέχονται η μία την άλλη.
Δεν σταματώ να φωτογραφίζω, ακόμα και την ώρα που οδηγώ! Θέλω να θυμάμαι μετά από χρόνια, σε τι υπέροχους δρόμους είχα οδηγήσει κάποτε…
Παντού “χρώματα κι αρώματα” όπως λέει και ο Τζιμάκος, σε μια μεταγενέστερη εκδοχή ενός τραγουδιού του Μαρκόπουλου.
Το να οδηγώ σε τέτοιες διαδρομές, σχεδόν στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι κάτι που με συναρπάζει. Πάλι μου έρχονται στο νου, στίχοι από μελοποιημένα ποιήματα του φευγάτου ποιητή που σιγοτραγουδώ μέσα από το κράνος μου…
“μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει”
Και η σπαστική σε άλλες περιπτώσεις, διαδικασία του “σταμάτα – ξεκίνα” είναι κάτι που κάθε άλλο παρά με κουράζει. Αιτία οι φωτογραφίες…
Όπως αναφέρθηκε, τα νησιά Lofoten συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες, όπως τα νησιά στον Atlantic Road, ένα πράμα. Μια εντυπωσιακή γέφυρα θα με κάνει να την θαυμάσω, λίγα μέτρα πιο πέρα, αφότου την έχω διασχίσει.
Αξίζει να επισημάνω, πως και αυτή η γέφυρα από μακριά φαίνεται εντυπωσιακή, ενώ από κοντά, το θέαμα δεν είναι από αυτά που θα σε κάνουν να βγάλεις άναρθρες κραυγές θαυμασμού.
Η ονειρική διαδρομή συνεχίζεται χωρίς διαλείμματα, μέχρι τη στιγμή που το στομάχι μου, θα εκπέμψει τα πρώτα σήματα SOS.
Σταματώ σ’ ένα super market στο Svolvaer, όπου και αγοράζω ψωμάκια, λουκάνικα, τυρί, πατατάκια και σοκολάτα, προκειμένου να φτιάξω το κολατσιό μου.
Λίγο παραπέρα, σταματώ σ’ ένα σημείο με υπέροχη θέα, προσπαθώντας να γεμίσω το άδειο μου στομάχι, το οποίο διαμαρτύρεται επικίνδυνα. Oπότε, τι καλύτερο από μια βαρβάτη μασαμπούκα σε τέτοια μέρη;
Το τοπίο εξακολουθεί να μου χαρίζει υπέροχες εικόνες. Σε μια γέφυρα βλέπω πολλά αυτοκίνητα σταματημένα, όπου ο κόσμος βγαίνει έξω για να δει ένα κρουαζιερόπλοιο, το οποίο περνάει κάτω από τη γέφυρα Raftsundbrua. Λογικά αυτό είναι το γνωστό κρουαζιερόπλοιο, το οποίο είχα δει σε φωτογραφίες και βίντεο πριν το ταξίδι. Και ναι, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το βλέπω να περνάει κάτω από τη γέφυρα και να σφυρίζει στο πλήθος, το οποίο ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Πραγματικά είμαι τυχερός που είδα το “MS Finnmarken” στο δρόμο μου, όπου είχα απειροελάχιστες πιθανότητες να απαθανατίσω αυτή τη στιγμή. Αν αυτό δε λέγεται κωλοφαρδία, τότε τι λέγεται;
Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα, το τοπίο παραμένει πανέμορφο, όμως δεν έχει αυτό το εξωπραγματικό που έβλεπα μέχρι τώρα.
Για να μην απορείς, αυτό το μαύρο επάνω, είναι το … γάντι μου!
“Πάνω από το όριο ταχύτητας;”
μοιάζει να ρωτάει αυτό το αγγελούδι, τον οδηγό πατέρα της…
Σταματάω για βενζίνη, όπου στο βενζινάδικο μου δίνουν τον κωδικό του wi-fi, γιατί θέλω οπωσδήποτε να δω κάτι μου με καίει! Έχω ένα μικρό άγχος, για το τι καιρό θα κάνει αυτές τις ημέρες στο Nordkapp. Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες και κάνουν λόγο για βροχές, αστραπές, βροντές και άλλα τέτοια που θυμίζουν σκηνές από την κιβωτό του Νώε. Απογοητευμένος, συνεχίζω το δρόμο μου και σκοπεύω να διανυκτερεύσω στο Narvik, όπου εκεί θα βάλω τα πράγματα κάτω για να δω τι θα κάνω.
Φτάνω στη διασταύρωση του Ε10 με τον Ε6 και κατευθύνομαι νότια προς το Νarvik. Πριν τη διασταύρωση, υπάρχει μια εντυπωσιακή γέφυρα, η οποία μου προσφέρει ένα μοναδικό θέαμα.
Επίσης το Narvik, είναι γνωστό για την ομώνυμη μάχη του, που έγινε κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. όταν οι ναζί κατέλαβαν την Νορβηγία. Το Oslo και το Narvik, αποτελούσαν για τον Χίτλερ πρωταρχικής σημασίας, στρατηγικούς στόχους που έπρεπε να καταληφθούν. Σε κάποιοι σημείο βλέπω ένα μνημείο της μάχης. Mοντέρνο ίσως, αλλά απλό και απέριττο.
Κινούμαι για αρκετά χιλιόμετρα, πλησίον των δυο φιορδ που καταλήγουν στο Narvik, του Ofotfjorden και του Herjangsfjorden.
Πλησιάζοντας στο Narvik, γίνονται έργα επί της οδού και περιμένω για λίγα λεπτά, σε μια ουρά αυτοκινήτων.
Το πρωτόγνωρο θέαμα μια γέφυρας υπό κατασκευή, η οποία όμως είναι διελεύσιμη, θα με εντυπωσιάσει ιδιαίτερα.
Βρίσκω εύκολα το camping και από το μυαλό μου περνάει η σκέψη να επισκεφθώ την πόλη. Όμως δεν έχω καθόλου όρεξη για τουρισμό, μιας και πρέπει να σκεφτώ πολλά και διάφορα πράγματα για το ταξίδι. Πριν όμως από αυτά, θα πρέπει να στήσω σκηνή και να κάνω ένα μπάνιο.
Το camping έχει θέα το Ηerjangsfjorden και στήνω τη σκηνή μου. Εκεί γνωρίζω ένα ζευγάρι Εσθονών με μοτοσυκλέτες, που έχουν στήσει σκηνή. Είναι ο Oliver με Honda XL1000V Varadero και η Κersti με Υamaha Fazer 600. Tα παιδιά ταξιδεύουν στο Nordkapp, με τα οποία έχω μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συζήτηση, γιατί όπως και να το κάνουμε, οι μοτοσυκλετιστές έχουν πολλά να πουν και να διηγηθούν.
Kαι μιλάμε για τα πάντα! Από τα ταξίδια μας, μέχρι τον Τιτ Σοκ και τον Άιβαρ Κούουσμα, δυο Εσθονούς, πρώην καλαθοσφαιριστές του Παναθηναϊκού κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Καθώς ερχόντουσαν στο Narvik, έτυχαν σε μπλόκο της τροχαίας, όπου η Kersti πήγαινε με μόλις 15 km/h πάνω από το όριο και έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο 2.000 NOK, το οποίο μεταφράζεται σε 255€! Και η πλάκα είναι πως πήγαινε πίσω από τον Oliver, τον οποίο δεν σταμάτησαν. Προφανώς, ακόμα και αυτή η ελάχιστη διαφορά που είχαν στην ταχύτητά τους, έγινε αντιληπτή από τα ραντάρ. Φαντάσου δηλαδή να οδηγείς σε ένα δρόμο με όριο π.χ. τα 60 km/h και θες να πλησιάσεις τον μπροστινό σου, ο οποίος κινείται στα νόμιμα όρια. Αν λοιπόν αυξήσεις για μόλις 15 km/h την ταχύτητά σου, τότε απλά τον ήπιες!
(Παρένθεσις: από πληροφορία την οποία δεν έχω διασταυρώσει, στην Νορβηγία θα τον πιεις, με το που ξεπεράσεις το 10% του ορίου ταχύτητας).
Λίγα μέτρα από εκεί που έχω κατασκηνώσει, βρίσκεται ένα πολιτικό Volvo με σειρήνα, το οποίο κόβει κλήση σ’ ένα αυτοκίνητο που μόλις έφτασε στο camping. Και το τονίζω: ναι, μέσα στο χώρο του camping! Μάλλον το Volvo, πρέπει να τον πήρε στο κυνήγι…
Μετά από αρκετά λεπτά πηγαίνω για ντους, αλλά δεν θα μαγειρέψω. Δεν πεινάω, μου έχει κοπεί η όρεξη και είμαι αγχωμένος με τον καιρό. Πηγαίνω στη ρεσεψιόν για να πληρώσω αλλά και για να μου δώσουν τον κωδικό του internet. Μέχρι τώρα, στο διαδίκτυο έμπαινα μόνο όπου έβρισκα free wi-fi, διότι σε πολλά camping της Νορβηγίας πληρώνεις γι’ αυτή την υπηρεσία, ένα ποσό της τάξης των 5€ – αλήθεια λέω! Και για να φτάσω σε σημείο να δώσω αυτό τo μεγάλο για την τσέπη μου ποσό, σημαίνει πως έχω λόγο.
Παίρνω χάρτες, σημειώσεις και άλλα και κατευθύνομαι στην κουζίνα, όπου κάθομαι σ’ ένα τραπέζι και αρχίζω το σερφάρισμα στο κινητό. Μ’ ένα στυλό σημειώνω στο ημερολόγιο αναλυτικά, τις προβλέψεις του καιρού για το επόμενο διήμερο. Το πλάνο μου, λέει πως αύριο θα είμαι στην Alta, η οποία απέχει 500 + km από εδώ και μεθαύριο μετά από περίπου 200 + km, θα βρίσκομαι στο Nordkapp.
Όμως αύριο εκεί, έχει ήλιο με συννεφιά μέχρι τις 17:00 και συννεφιά σκέτη μετά τις 18:00. Μεθαύριο έχει ήλιο με συννεφιά από τις 06:00 έως τις 18:00 και μετά θα γίνεται της ιερόδουλης από τη βροχή. Σκέφτομαι να τα κάνω αύριο μαζεμένα τα χιλιόμετρα (δηλαδή πάνω από 700) μήπως δω έστω κάτι στο Nordkapp, ή τουλάχιστον να καταφέρω να το προσεγγίσω. Κι αν τρέχω σαν τον κίναιδο όλη μέρα και στο τέλος δεν καταφέρω να δω τίποτα;
Είναι γεγονός ότι στην Νορβηγία τα πάντα συμβαίνουν απότομα, όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες. Εκεί που έχει ήλιο, από τη μια στιγμή στην άλλη, ρίχνει καρέκλες. Άρα, το να πάω αύριο ή μεθαύριο στο Nordkapp και αν καταφέρω να δω κάτι, είναι μια ζαριά! Σκέφτομαι να την αφήσω να πέσει και δε ξέρω αν θα φέρω ντόρτια ή εξάρες.
Kαι όσον αφορά το ενδεχόμενο να δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Oι προβλέψεις του καιρού, είναι εναντίον μου. Μέχρι στιγμής στο ταξίδι, ήμουν μες την τρελή χαρά, όπου το χαμόγελο δεν έσβησε ποτέ από τα χείλη μου. Πλέον δεν μπορώ να χαμογελάσω με τίποτα, η διάθεσή μου είναι χάλια. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Είμαι σκυθρωπός και κακοδιάθετος.
Τι έγινε; Σου κόπηκαν τα χαμόγελα;
Φεύγω από την κουζίνα και κατευθύνομαι στη σκηνή μου. Στη ρεσεψιόν, μου είπαν πως σήμερα λόγω του καλού καιρού, έχουν πολλές πιθανότητες να δουν τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, όπου το συγκεκριμένο camping προσφέρει μια από τις καλύτερες θέες γι’ αυτό το πράγμα. Τουλάχιστον θα τον δω στο πιάτο μου, έστω για πρώτη και ίσως τελευταία φορά. Και από τη μια στιγμή στην άλλη, ένα τεράστιο σύννεφο σκεπάζει τα πάντα, κάνοντάς τα όλα γκρίζα! Αρχίζει και βρέχει…
Τέλος αυτό ήτανε! Δεν θα δω ποτέ αυτόν τον γ@μημ€νο Ήλιο! Απογοητεύομαι ακόμα πιο πολύ. Προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά μάταια. Μετά τα μεσάνυχτα σηκώνομαι από το στρώμα και επειδή έξω κάνει κρύο και βρέχει, ανάβω ένα τσιγάρο μέσα στη σκηνή! Ποιος εγώ; Που στο μόνο σημείο που δεν καπνίζω, είναι ο χώρος που κοιμάμαι!
Είμαι χάλια! Θέλω να πιω τουλάχιστον λίγες γουλιές από σκέτο ουίσκι, να χαλαρώσω κάπως. Βλαστημώ τη στιγμή που το ξέχασα στην Κρήτη, πριν φύγω από το σπίτι για να πάρω το καράβι. Τόσες μέρες ήμουν χωρίς γουλιά και δεν είχα θέμα. Απόψε όμως το ζητάει ο οργανισμός μου και δεν το έχω! Αρχίζω να σιγοτραγουδώ όλους τους στίχους από τη “μοναξιά του σχοινοβάτη”…
Έχω κάνει τόσα χιλιόμετρα από την Ελλάδα και μέχρι τώρα ο καιρός μου έχει εξηγηθεί καλά. Φαίνεται όμως, πως στο τέλος θα μου τα χαλάσει. Οι πιθανότητες να δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου στο Nordkapp, είναι μηδαμινές έως και ανύπαρκτες, σύμφωνα με τις καιρικές προβλέψεις. Και ένας λόγος που επέλεξα να ταξιδέψω Ιούλιο, είναι ότι μόνο αυτόν το μήνα είναι ορατός, συνήθως από τις έντεκα έως τις μία το βράδυ.
Και αυτό που με χαλάει πιο πολύ, είναι πως αλλιώς ονειρευόμουνα τις δυο τελευταίες ημέρες πριν πατήσω το βράχο του Nordkapp. Περίμενα να είμαι συναισθηματικά φορτισμένος που θα πλησίαζα την κορυφή, το στόχο που είχα θέσει, το όνειρό μου. Και αντ’ αυτού, είμαι αγχωμένος για το αν θα δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου! Αισθάνομαι μ@λ@κ@ς, έτσι απλά…
Όμως είμαι σίγουρος πως μέσα μου κάτι άλλο συμβαίνει… όχι, δεν είναι αυτός ο γ@μημ€νο$ Ήλιος… κάτι άλλο πρέπει να είναι…
Οι στίχοι από την Ιθάκη του Καβάφη, μου έρχονται αμέσως στο μυαλό:
“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.”
Είναι η μοναδική φορά μέχρι τώρα που αισθάνομαι χάλια στο ταξίδι. Όμως δεν πρέπει να είμαι αχάριστος, καθώς μέχρι τώρα, μου έκανε καλούς καιρούς και αυτό είχε ως συνέπεια να θαυμάσω το μεγαλείο της νορβηγικής φύσης, στις ιδανικότερες συνθήκες. Όπως στο Preikestolen, στο Briksdal, στα Lofoten…
Προσπαθώ να κλείσω μάτι, αλλά μάταια καθώς οι σκέψεις δεν λένε να μ’ αφήσουν. Ξέρω σίγουρα, ένα πράγμα: αύριο, όταν θα βάλω μπροστά τη μοτοσυκλέτα μου και κυλήσω τις ρόδες της στο δρόμο, τότε θα τα ξεχάσω όλα. Καληνύχτα και πιες ένα σκέτο Jameson στην υγειά μου, γιατί εγώ εδώ πάνω δεν έχω τίποτα…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 47,80€
Eισητήρια Πλοίου: 36€
Διαμονή: Narvik Camping (19€)
Super Market: 16€
Λοιπά: –
Σύνολο: 118,80€
Γενικό Σύνολο: 1.277,80€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!