Hμέρα 20η: Σάββατο 20 Ιουλίου 2013, Nordkapp (93,5 km)
Εκεί ψηλά στην κορυφή
Την ενδεκάτη πρωινή, παίρνω την σκληρή απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα ανάγκη αυτές τις ώρες ύπνου και ενδεχομένως η ψυχολογική δοκιμασία που υπέβαλα τον εαυτό μου, τις τελευταίες τρεις μέρες να είχαν και αυτές καταλυτικό ρόλο. Μου βγήκε η κούραση, με άλλα λόγια…
Πηγαίνω στα λουτρά του camping κι εκεί που είμαι με τη τσίμπλα στο μάτι και την οδοντόβουρτσα στο χέρι, δίπλα μου ένας τύπος, μου λέει με σπαστά ελληνικά:
– Eσύ είσαι από Ελλάντα;
– Nαι από Ελλάδα είμαι! Εσύ;
Mόλις γνώρισα τον 50χρονο Ολλανδό, Τom. Είναι ο τρίτος Ολλανδός που γνώρισα στο ταξίδι και ο δεύτερος με το όνομα Tom! Είδε τη μοτοσυκλέτα με τις ελληνικές πινακίδες έξω από το σπιτάκι, πριν λίγη ώρα. Τελικά κάνω μπαμ ότι είμαι ελληνάρας, ε;
O Tom, δούλευε πριν 32 χρόνια στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 χρονών και μάζευε ελιές σ’ ένα χωριό, λίγο πιο πάνω από την Καλαμάτα, για διάστημα 6-7 μηνών. Μου τόνισε χαρακτηριστικά, πως ήταν εν έτει 1981, λίγο πριν μπει η Ελλάδα στην Ε.Ο.Κ. – μπράβο μνήμη! Και αυτό που θυμάται έντονα, είναι ότι δεν τον πλήρωναν με χρήματα, αλλά με… λάδι!
Είναι και αυτός μοτοσυκλετιστής και στο παρελθόν είχε μια BMW GS και πλέον είναι ευτυχής κάτοχος μιας Triumph Explorer 1200 XC, την οποία έχει καταερωτευθεί. Μια μοτοσυκλέτα στην οποία βρήκε αυτό που του έλειπε τόσο χρόνια, όπως μου είπε. Όμως αυτή τη στιγμή ταξιδεύει με την Maserati του και σκέφτεται σήμερα να πάει στο Kirkenes, την τελευταία νορβηγική πόλη, στα σύνορα με την Ρωσία.
Μετά την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε, τον χαιρετώ και αφού φτιάξω ζεστό καφέ κατευθύνομαι στο σπιτάκι. Δεν κρατούσα και τη φωτογραφική μαζί μου. Ίσως κάποιοι από την Καλαμάτα να έβλεπαν εκείνο το 18χρονο παιδί, πλέον στα 50 του, να ταξιδεύει με Maserati στην Νορβηγία, όπου συνάντησε έναν Έλληνα. Το μόνο που κατάφερα, ήταν να φωτογραφίσω μέσα από το σπιτάκι, τη Μaserati του Tom, να αναχωρεί για τo Κirkenes.
O καιρός σήμερα δείχνει καλός και επιτέλους βλέπω έστω και μια μπλε χαραμάδα ουρανού, να σπάει τη μονοτονία των συννέφων. Όμως το κρύο, είναι κρύο! Βάζω μπουγάδα με όλα τα άπλυτα και τα απλώνω δίπλα στο καλοριφέρ, το οποίο θα βαρέσει τρελές υπερωρίες.
Κατά τις μία, πηγαίνω στο Nordkapp, όπου στο δρόμο συναντώ τους Έλληνες από το GS forum, να επιστρέφουν από εκεί. Θέλω να ζήσω κάθε στιγμή από αυτό το μέρος, γι’ αυτό είναι η τρίτη φορά μέσα σε λίγες ώρες που πατώ το πόδι μου εκεί. Θέλω να σκεφτώ, να συζητήσω λίγο με τον εαυτό μου, να διαλογιστώ ίσως – ατσσσς! Mα καλά που την βρήκα την όρεξη για διαλογισμό πρωινιάτικα;
Μετά τις απαραίτητες ασκήσεις διαλογισμού που θα τις ζήλευε κι ο Δαλάι Λάμα και απαγγέλοντας στίχους ποιημάτων όπως ο Παρτσινέβελος, οδηγούμαι στην καφετέρια και αράζω στη μεγάλη μπάρα δίπλα στην τζαμαρία. Ενώ χαζεύω στο κινητό, ακούω ένα χτύπημα στο τζάμι και τι να δω; Ο Γερμανός θείος με το μουστάκι, από την παρέα που συνάντησα στο Νοrd – Norge! Εκεί είναι και ο πιτσιρικάς Stefan με το μοναδικό Yamaha της μπεμβεδοπαρέας και αμέσως βγαίνω έξω να τους χαιρετήσω! Ανταλάσσουμε ευχές και συγχαρητήρια για την επίτευξη του στόχου και τα λέμε για λίγη ώρα.
Η μεταλλική υδρόγειος με έλκει σαν μαγνήτης. Από μόνη της…
Κάθε φορά μοιάζει σαν να μου κάνει νόημα να την πλησιάσω, να έρθω πιο κοντά της.
Και κάθε φορά πέφτω στον πειρασμό. Στέκομαι δίπλα της και την κοιτάζω.
Σήμερα όμως μου φαίνεται πιο λαμπερή, λόγω του ήλιου. Χτες ήτανε λίγο μουντή, από τα πυκνά σύννεφα που την σκέπαζαν. Ο καιρός είναι καλός και προμηνύεται ακόμα καλύτερος. Άρα έχω αρκετές πιθανότητες να δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, είναι ένα γεγονός το οποίο με κάνει να χαμογελάσω.
Σήμερα αισθάνομαι κάπως πιο χαρούμενος για να πω και την αλήθεια μου. Χθες είχα μια έντονη συναισθηματική φόρτιση, λόγω του ότι ήταν η ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο βράχο. Και τώρα μοιάζω σαν να έχω αποφορτιστεί κάπως. Τι κάπως δηλαδή, αφού κάθε φορά που αντικρίζω τον βράχο κάτι παθαίνω. Όχι όμως σαν την πρώτη φορά, χτες.
Μετά από λίγη ώρα αναχωρώ από το Nordkapp και βρίσκομαι να οδηγώ στη διαδρομή προς Honningsvag, καθώς θέλω να την απολαύσω, διότι χτες ήμουν σε άλλη διάσταση καθώς άγγιζα το όνειρο. Η διαδρομή ναι μεν σεληνιακή, αλλά πανέμορφη. Τέτοια μέρη μου αρέσουν, σε τέτοια τοπία τη βρίσκω να οδηγώ.
Η περιοχή εξάπτει τη φαντασία μου και αμέσως αναρωτιέμαι πως θα είναι η ζωή εδώ το χειμώνα, όπου είναι συνέχεια νύχτα. Θέλω να την εξερευνήσω, έστω να πάω μια βόλτα μέχρι το Honningsvag.
Φτάνω στο Honningsvag και σταματώ για ψώνια στο super market. Ψάχνοντας που να παρκάρω, βλέπω έναν τύπο με μια Yamaha XT1200Z Super Tenere, την καψούρα μου! Δεν χάνω ευκαιρία και παρκάρω δίπλα της, λέγοντας στον ιδιοκτήτη:
– Αυτή τη μοτοσυκλέτα, ονειρεύομαι ν’ αγοράσω κάποια στιγμή!
– Ναι, αλλά αυτή δεν είναι για πούλημα!
μου απάντησε, με εμφανή διάθεση για χιούμορ. Είναι ο Ruud και αυτός από την Ολλανδία! Ήταν πριν λίγη ώρα στο Nordkapp και ετοιμάζεται να μπει Φινλανδία. Φυσικά, τον βομβαρδίζω με κάθε λογής ερωτήσεις και απορίες για το συγκεκριμένο μοντέλο και μου απαντάει με προθυμία.
Τη Super Tenere είχα την τύχη να την οδηγήσω το 2010, σε test ride ως άρτι αφιχθέν μοντέλο στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην αντιπροσωπεία της Yamaha στην Ρόδο. Και το καλό της όλης ιστορίας, είναι ότι δεν την έκανα ένα 15λεπτο test ride με το γύρο του τετραγώνου, αλλά ολόκληρο το γύρο της… Ρόδου! Δεν είχε κάτι απάνω της μου να με εξιτάρει, αλλά τολμώ να πω, πως αν είχα τα λεφτά, θα την αγόραζα! Γιατί; Γιατί ξέρω ότι θα παίρνει κάθε μέρα μπροστά! Και αυτό είναι που ζητάω από μια μοτοσυκλέτα, την αξιοπιστία της! Φαντάζεσαι να είσαι κάπου μακριά, στο Nordkapp ας πούμε και να σ’ αφήσει; E, με το Tenere ξεχνάς τέτοιου είδους μπελάδες! Κι ένας λόγος που το γουστάρω παραπάνω, είναι ότι το ‘χουν λίγοι…
Χαιρετώ τον Ruud, με τον οποίο ανταλλάσσουμε διαδικτυακές διευθύνσεις. Τα βλέπεις Οικονομάκη; Πασίγνωστο έχω κάνει το motoadv.gr!
Μετά τα ψώνια, κατευθύνομαι στο camping.
Μπαίνω στη ρεσεψιόν να τους ενημερώσω πως θα μείνω άλλο ένα βράδυ. Η ιδιοκτήτρια, μου λέει πως έχει επισκεφθεί την Ελλάδα και την Ρόδο και πέρσι ήταν στην Κρήτη! Μάλιστα σκέφτεται τον Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη να ξανάρθει στην Ελλάδα που τόσο πολύ της άρεσε. Όπως και ‘μένα μου αρέσει, να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τη xώρα μου και ιδίως σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει…
Πολύ θα ήθελα να εξερευνήσω την ευρύτερη περιοχή, αν και μου φαίνεται πως δεν έχει και πολλά πράγματα να δω. Όμως, έχω αυτή την περιέργεια από τη μια και από την άλλη είμαι κουρασμένος. Kαι είναι λογικό μιας και όταν είσαι τόσες μέρες στο δρόμο, μοιραία κουράζεσαι. Το σώμα μου πλέον έχει ανάγκη κι άλλη ξεκούραση. Μπαίνω μέσα στο σπιτάκι να χαλαρώσω λίγο και να ξανακοιμηθώ. Άλλωστε σήμερα με περιμένει μεγάλο ξενύχτι. Ναι, θα δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου και θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή. Άλλωστε, πόσες φορές στη ζωή μου θα μου παρουσιαστεί αυτή η ευκαιρία;
Έχει πάει εννιά και μετά από τρεις ώρες ύπνου, ετοιμάζομαι να ξαναπάω στο Nordkapp. Περνώντας την πύλη εισόδου, βλέπω αρκετό κόσμο, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Επικρατεί ένας χαμός, το αδιαχώρητο θα έλεγα. Λογικά οι περισσότεροι, ένεκα του καλού καιρού, ήρθαν για να δουν τον Ήλιο του Μεσονυχτίου. Χθες δεν είχε τόσο κόσμο, μιας και ο καιρός ήταν άσχημος.
Το όλο σκηνικό μου θυμίζει κάτι από πρωτοχρωνιάτικο ρεβεγιόν, με κόσμο που περιμένει να δει τα πυροτεχνήματα. Κοιτάω όλους αυτούς και θέλω να απομακρυνθώ. Να πάω κάπου μόνος. Θέλω να είμαι στο βράχο και να κοιτώ πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη…
Άλλωστε εγώ ήρθα εδώ για άλλο λόγο και όχι για να δω ένα φαντασμαγορικό σόου. Περιμένω τον δικό μου Ήλιο να ρίξει λίγο φως, στο σκοτάδι της ψυχής μου…
(Τέτοιες μ@λ@κ!€$ γράφω και θα κάνω τον αφάνα Πάρτσι, να αποχωριστεί την πλούσια κόμη του!)
Από τη μια στιγμή στην άλλη, βλέπω να εμφανίζεται κάτι στο βάθος. Ναι, είναι αυτός!
Και όσο περνάει η ώρα και ο καιρός παραμένει καλός, η παρουσία του θα γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Αυτό θα με κάνει να αράξω σε μια γωνιά, να αλλάζω συνέχεια φακούς, προκειμένου να απαθανατίσω τόσο μακρινά, όσο και κοντινά στιγμιότυπα. Σημειώνω εδώ για να μην ξεγελιέσαι, πως το πραγματικό θέαμα είναι αυτό που φαίνεται στις μακρινές λήψεις. Οι κοντινές είναι παιχνίδια του φακού και όχι του photoshop. Κι όσον αφορά το τελευταίο, δεν ξέρω καν, πως δουλεύει! Λογικό: εδώ δεν ξέρω πως δουλεύει ένα απλό GPS, photoshop θα ήξερα;
Από την πρώτη στιγμή που ξαναήρθα, συνάντησα πάλι τους Γερμανούς με τους οποίους μιλάμε πιο πολύ ώρα από κάθε φορά, φυσικά για τα ταξίδια μας αλλά και τη διαδρομή που έχουμε ακολουθήσει. Τους φαίνεται ίσως απίστευτο, το ότι έφτασα εδώ από την Ελλάδα. Πριν φύγουν, με πλησιάζει ο θείος με τη φαλάκρα και το μουστάκι που λέγαμε, ο οποίος φαίνεται να μ’ έχει συμπαθήσει αρκετά. Μιλάει μόνο γερμανικά και μου λέει να πάρω πόζα για να με βγάλει μια φωτογραφία! Τιμή μου θείο! Λογικά θα ‘χει να λέει, αλλά και να με θυμάται. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι τη φιγούρα του θείου, θα την θυμάμαι για πολλά χρόνια. Άνθρωπος που μου έδειξε τη συμπάθειά του κι ας μην μπορούσαμε να πούμε και πολλά, λόγω γλώσσας. Δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω, έστω να τον θυμάμαι. Μόνο τον Stefan, λίγο πριν με αποχαιρετήσει φεύγοντας…
Το θέαμα με τον Ήλιο του Μεσονυχτίου γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Επικρατεί ένα πανδαιμόνιο από τον κόσμο που συρρέει για να τον δει και να βγάλει φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλοί μοτοσυκλετιστές οι οποίοι με χαιρετάνε, κουνώντας ευγενικά το κεφάλι τους. Είναι μια συμπεριφορά που αρχίζω να πιστεύω, πως την έχουμε μόνο εμείς οι μοτοσυκλετιστές, καθώς αποτελούμε μια ιδιαίτερη ομάδα με ιδιαίτερους ανθρώπους. Λέω τώρα ‘γω…
Βρίσκομαι ολομόναχος στην άλλη άκρη και προσπαθώ να βρεθώ για λίγο στην κοσμάρα μου, μακριά από τους τουρίστες. Θέλω να μείνω μακριά από αυτό το καρναβάλι και να πάω κάπου απόμερα. Έχω ανάγκη τούτες τις στιγμές να μείνω μόνος…
Ξαφνικά ακούω ελληνικά, από ένα ζευγάρι μερικά μέτρα πιο πέρα! Είναι ο Κυριάκος και η Ιωάννα από την Αθήνα, οι οποίοι ταξιδεύουν στην Σκανδιναβία. Και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα και αυτό που με άφησε κάγκελο, είναι ότι πριν από έναν μήνα περίπου, βρίσκονταν στη Σύμη! Ναι, στο νησί μου… στην αγαπημένη μου Σύμη! Περπατάμε για αρκετή ώρα μέχρι τον βράχο, συζητώντας για τα ταξίδια μας. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες βρίσκονταν στη Φινλανδία, όπου μου δίνουν αρκετές πληροφορίες για κάποια μέρη που έχω στη λίστα. Στη συνέχεια αποχαιρετώ αυτούς τους Έλληνες, τους οποίους χάρηκα που συνάντησα σε αυτό το μέρος.
Τι είναι όμως αυτό το φαινόμενο που ονομάζεται Ήλιος του Μεσονυχτίου; Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μια δική μου επιστημονική διατριβή που πραγματοποίησα με πολύ κόπο, πατώντας τα πλήκτρα “copy” και “paste” από την Wikipedia, με δικές μου όμως φωτογραφίες:
Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου εμφανίζεται στα γεωγραφικά πλάτη εντός των δύο αρκτικών κύκλων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Σε αυτά τα μέρη, ο ήλιος είναι ορατός επί 24 συνεχόμενες ώρες, τουλάχιστον μία ημέρα. Δεδομένου ότι στο Νότιο Αρκτικό Κύκλο (Ανταρκτική) δεν υπάρχουν μόνιμοι οικισμοί ή τουριστικά καταλύματα, οι άνθρωποι που βιώνουν αυτό το φαινόμενο περιορίζονται στο βορρά — πιο συγκεκριμένα, στους κατοίκους της Αλάσκας, του Βορείου Καναδά, της Γροινλανδίας, της Ισλανδίας και των βορείων επαρχιών της Ρωσίας, της Φινλανδίας, της Σουηδίας και της Νορβηγίας.
Το φαινόμενο οφείλεται στην κλίση του κάθετου άξονα της Γης κατά 23° 26΄ σε σχέση με το επίπεδο περιστροφής της γύρω από τον Ήλιο. Η διάρκειά του εξαρτάται από το γεωγραφικό πλάτος, από το οποίο το παρατηρούμε. Όσο πιο κοντά είναι ο παρατηρητής στο βόρειο ή το νότιο πόλο, τόσο περισσότερο διαρκεί. Για παράδειγμα, ο ήλιος φωτίζει διαρκώς επί 6 μήνες στους πόλους, ενώ στο βόρειο άκρο της Φινλανδίας περιορίζεται σε “μόνο” 73 ημέρες.
Το αντίθετο φαινόμενο ονομάζεται Πολική Νύχτα και παρατηρείται στις ίδιες περιοχές το χειμώνα. Η διάρκειά του είναι η ίδια με τον Ήλιο του Μεσονυχτίου – π.χ. εάν σε ένα μέρος η έχουμε Ήλιο επί 40 ημέρες το καλοκαίρι, θα έχουμε και νύχτα επί 40 ημέρες το χειμώνα. Κατά τη διάρκειά της, ο ήλιος βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα και το φως είναι ελαφρύ ή ανύπαρκτο.
Οι “λευκές νύχτες” είναι ορατές σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 60° και 66°, δηλαδή στα εξωτερικά όρια των αρκτικών κύκλων, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ο ήλιος δύει μεν, αλλά βρίσκεται ελάχιστα κάτω από τον ορίζοντα – αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη φωτός στον ουρανό, ώστε δραστηριότητες σαν το διάβασμα να είναι εφικτές χωρίς επιπλέον φωτισμό.
Οι γνωστότερες λευκές νύχτες είναι αυτές της Αγίας Πετρούπολης, όπου είναι ορατές για έναν ολόκληρο μήνα, από τις 11 Ιουνίου έως τις 11 Ιουλίου. Κατά το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου στην πόλη λαμβάνει χώρα πληθώρα βραδινών πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Αυτά είχε να μας πει η Wikipedia για τον περίφημο Midnight Sun, ο οποίος λέει να την κάνει σιγά – σιγά. Σημειώνω εδώ, πως εμφανίζεται από τις 9 έως τις 1 το βράδυ, με το τελευταίο δίωρο να είναι το καλύτερο. Επίσης εντύπωση μου προκαλεί, το καθρέφτισμά του στην τεράστια τζαμαρία του Nordkapphalle, η οποία βρίσκεται φάτσα – κάρτα μπροστά του.
Ακόμα κι όταν πέφτει, το θέαμα παραμένει εντυπωσιακό.
Όταν λοιπόν ο Ήλιος αρχίζει να πέφτει, ο κόσμος λιγοστεύει. Δεν χάνω ευκαιρία και παίρνω τη μοτοσυκλέτα μου και τη στήνω στη μεταλλική υδρόγειο, όπου θα την βγάλω αμέτρητες φωτογραφίες. Καθώς πλησιάζω με χαιρετούν δυο ενθουσιώδεις μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι φαίνονται να αποχωρούν. Μου μεταφέρουν τον ενθουσιασμό τους και μου λένε πως θα πάνε να φέρουν και αυτοί τις μοτοσυκλέτες τους εδώ, για να βγάλουν φωτογραφίες. Τους περιμένω με ανυπομονησία, φαίνονται και γ@μώ τα παιδιά! Ενθουσιώδεις και με χαμόγελο!
Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες τη μοτοσυκλέτα που με έφερε ως εδώ. Στέκεται στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης. Ο Ήλιος του Μεσονυχτίου χάνεται σιγά – σιγά στον ορίζοντα. Η μοτοσυκλέτα μου μοιάζει να ντρέπεται ή να χαμογελάει ειρωνικά που τη βγάζω φωτογραφίες. Σαν να μου λέει πως το Βόρειο Ακρωτήρι, ήταν μια απλή υπόθεση γι’ αυτήν, ένα παιχνιδάκι. Μια απλή βόλτα. Μοιάζει σαν να μου λέει πως μπορεί να με ταξιδέψει ακόμα πιο μακριά. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αυτή μπορεί σίγουρα, το ξέρω! Δεν ξέρω όμως εγώ, αν θα την ξαναταξιδέψω ή αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να την ταξιδέψω κάπου, όχι και τόσο μακριά. Η αβεβαιότητα για το τι μου ξημερώνει, η οικονομική ανασφάλεια… όλα αυτά με κάνουν να μην είμαι σίγουρος. Ίσως να είναι το τελευταίο μου ταξίδι. Όρεξη και φτερά έχω! Χρήματα και δουλειά, δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να έχω. Προσπαθώ να ζω αυτές τις στιγμές με τη μοτοσυκλέτα μου, σαν να είναι το τελευταίο μας ταξίδι. Για όλα τα υπόλοιπα, έχει ο θεός. Θέλω μόνο να της πως ένα πράμα:
“Σ’ ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει”…
Οι φίλοι έρχονται μετά από λίγα λεπτά. Είναι ο Edi από τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και ο Ibrahim από το Ιράκ, με ΒΜW και Suzuki αντίστοιχα. Ζουν στο Stavager, όπου και εργάζονται ως εργοδηγοί σε κατασκευαστική εταιρία και ταξιδεύουν με τις μοτοσυκλέτες τους. Δυο παιδιά που από τις πρώτες λέξεις που ανταλλάσσουμε, αισθανόμαστε και οι τρεις αδέλφια, αφού εξωτερικεύουμε τα αμοιβαία αισθήματά μας.
Προέρχονται από δυο χώρες, οι οποίες έχουν βρεθεί στη δίνη του πολέμου. Έχουν δει αγαπημένα τους πρόσωπα να χάνονται στον παραλογισμό της πιο μακάβριας, ανθρώπινης επινόησης. Όμως δεν το έβαλαν κάτω και στην Νορβηγία, προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωής τους από την αρχή. Και τα πάνε πολύ καλά, άριστα θα έλεγα, μιας και η ίδια η Νορβηγία, τους προσέφερε απλόχερα αυτή την ευκαιρία. Έχουν μια πολύ καλή δουλειά και δεν τους λείπει τίποτα. Έχω γνωρίσει δυο εκπληκτικά παιδιά και αμέσως αναρωτιέμαι τι θέση θα είχαν στην ελληνική κοινωνία. Θα τους προσέφερε αυτές τις ευκαιρίες που τους προσέφερε και προσφέρει η νορβηγική κοινωνία; Φαντάζομαι πως όχι…
Η γνωριμία με τον Edi και τον Ibrahim, είναι από τις πιο δυνατές που μου έτυχαν μέχρι τώρα στο ταξίδι.
Από την πρώτη στιγμή που με πλησίασαν, σχεδόν με αγκάλιασαν. Ίσως επειδή είπα τα καλύτερα λόγια για τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και το απωθημένο που έχω να ξαναταξιδέψω σε αυτή τη χώρα που πέρσι στα Βαλκάνια, μου έκανε ένα μεγάλο “κλικ”. Μια χώρα που έχω ερωτευθεί παράφορα, ακόμα κι αν τις περισσότερες ομορφιές της, τις έχω δει μόνο σε φωτογραφίες.
Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα παιδί και έβλεπα στην τηλεόραση τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τον πόλεμο της Βοσνίας που είχαν εξελιχθεί σ’ ένα μακάβριο τηλεοπτικό σόου. Αυτά τα δυο παιδιά ζούσαν τη φρίκη του πολέμου σε δυο διαφορετικές χώρες, ενώ εγώ απλά την έβλεπα σ’ αυτό το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση. Τότε ήμουν περίπου 11 χρονών και μοιραία, οι λαοί του Ιράκ και της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, γέμισαν θλίψη το αθώο παιδικό πρόσωπό μου.
Κι εδώ, σε μια από τις εσχατιές αυτού του πλανήτη, συναντώ δυο ανθρώπους από αυτές τις δυο χώρες. Η συζήτησή μας περιστρέφεται γι’ αυτές, αλλά και για την Ελλάδα. Καταλαβαίνω πως με τα παιδιά έχουμε απόλυτη ταύτιση απόψεων σε πολλά πράγματα, καταδικάζοντας πολέμους, ρατσιστικές συμπεριφορές και άλλα δεινά. Παρατηρώ ότι έχουμε αγγίξει ευαίσθητες χορδές και αισθάνομαι ότι απόκτησα δυο φίλους. Δυο φίλους καρδιάς, δυο αδελφούς. Τον Edi και τον Ibrahim…
Συζητάμε με τις ώρες, με τις παύσεις στο διάλογο να είναι ελάχιστες. Παράλληλα ο Ήλιος του Μεσονυχτίου, αν και διάγει τις τελευταίες του στιγμές, μας χαρίζει υπέροχες εικόνες.
Ακόμα κι όταν αυτός φεύγει, το Johnie Walker έρχεται… ερμ, ένα καράβι συνεχίζει το ταξίδι του μέχρι, να χαθεί στον ορίζοντα. Πολύ θα ήθελα να ήμουν μέσα σ’ ένα τέτοιο, για να καταλάβω ότι ο κόσμος δεν τελειώνει πουθενά…
Μιλάμε επί παντός επιστητού και φυσικά για το κοινό μας πάθος, τη μοτοσυκλέτα. Αναλύουμε τη θεωρία του Bing Bang της Υamaha και την εφαρμογή της σε μοτοσυκλέτες παραγωγής – ουάου! Προσπαθώ να πειράξω τον Edi για το πόσο άθλια μοτοσυκλέτα έχει και να αλλάξει μάρκα επειγόντως! Ο Ibrahim από την άλλη έχει κάνει καλή επιλογή, αλλά λίγο άβολη για ταξίδια! Κι εγώ ο κακεντρεχής, μη δω άνθρωπο να έχει BMW, αμέσως να τον πειράξω! Τι τσογλάνι που είμαι τελικά ρε γαμώτη μου, ε;
Η συζήτησή μας έχει πάρει μια ευτράπελη τροπή, με τα αστεία και τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν εκατέρωθεν. Στη συζήτηση μπαίνει ένας νεαρής ηλικίας Πολωνός, τύφλα στο μεθύσι. Σου μιλάει από τα δέκα μέτρα και βρωμάει αλκοόλ! Μου ζητάει τσιγάρο κι έχω μόνο ένα. Του το δίνω μπας και φύγει και μας αφήσει στην ησυχία μας. Αυτός όμως εκεί, να μας ζαλίζει τα… άντε να μην πω! Και από ερωτήσεις; Ούτε στο ληξιαρχείο δε σου κάνουν τόσες! Είχε πάει λέει, στην Κρήτη πέρσι και του άρεσε! Φτιάχνει τσαντάκια μέσης και μας δίνει αυτοκόλλητα να τα κολλήσουμε στα μοτοσακά μας. Πριτς! Έχω του GAS, πειράζει;
Kαι το κορυφαίο που μου πετάει ο τύπος, είναι ότι θέλει να του δώσω βόλτα το TDM για να κάνει το γύρο της περιοχής και να τραβήξει πλάνα με την κάμερά του! Θεός, έτσι; Ο Edi από πίσω του σκασμένος στα γέλια, μου κάνει νόημα να μην του τη δώσω. Προσπαθώ να φανώ ευγενικός και να βρω κάποια δικαιολογία, αλλά βλέποντας τον Edi, παιθαίνω κι εγώ στα γέλια! Εννοείται ότι, δεν του την έδωσα βόλτα ούτε γι’ αστείο.
Ευτυχώς ένα σούπερ μελαχρινό γκομενάκι από την παρέα του, μαζεύει τον Πολωνό, ο οποίος παραπατάει από το μεθύσι και φεύγουν. Mα για σταθείτε, γιατί φεύγετε; Την κοπελιά δεν την γνωρίσαμε… και είναι τόσο όμορφη! Κάτι μ’ έχει πιάσει και θέλω να της το πω! Άραγε θα την ξαναδώ; Που ξέρεις, το ταξίδι ακόμα έχει δρόμο…
Η ομίχλη είναι τόσο πυκνή που δεν μπορείς να κοιτάξεις μακριά.
Έχουμε μείνει στο χώρο εγώ, ο Edi και ο Ibrahim και αποφασίζουμε να το διαλύσουμε. Την ώρα που αποχαιρετιόμαστε συνειδητοποιώ, ότι έχω χάσει το δεξί μου γάντι! Κάπου θα μου έπεσε, την ώρα που έβγαζα από το tank bag, φακούς και τρίποδα. Οργώνουμε την περιοχή με τα παιδιά και δεν το βρίσκουμε. Τους λέω να φύγουν και θα ψάξω μόνος μου λίγο παραπέρα, καθώς δεν θέλω να τους καθυστερώ.
Αγκαλιές, φιλιά κι ευχές ανταλάσσουν τρεις ταξιδευτές με την ελπίδα να ξανασυναντηθούν. Έχουμε κρατήσει mail και όπως μου είπαν
– Η πόρτα του σπιτιού μας είναι ανοιχτή, όταν θα ξανάρθεις στην Νορβηγία!
– Και η δικιά μου πόρτα είναι ανοιχτή, όταν θα έρθετε στην Ελλάδα!
Mόλις αποχαιρέτησα δυο ανθρώπους που τους γνώρισα για λίγο, όμως είπα τόσα πολλά μαζί τους. Δυο αδερφούς…
Ψάχνω μόνος μου και είναι σαν να ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα. Αρχίζει να ψιχαλίζει και στη συνέχεια βρέχει. Σταματάω να ψάχνω. Είναι περασμένες τρεις και είμαι ολομόναχος στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης. Προχωρώ στην υδρόγειο και την κοιτώ. Είμαι ολομόναχος. Για σήμερα θα είμαι ο τελευταίος που θα φύγει από ‘δω. Το Βόρειο Ακρωτήρι, σαν να θέλει να με κρατήσει, σαν να θέλει να μη φύγω από ‘δω. Ούτε κι εγώ θέλω. Η αίσθηση του να είσαι ολομόναχος στην άκρη του κόσμου, είναι μοναδική. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα το φανταζόμουν αυτό: να φύγω τελευταίος από αυτό το μέρος.
Ήθελα όταν θα έφτανα σε αυτό το σημείο να ήμουν μόνος. Θα ήταν ένα δυνατό συναίσθημα που θα μου έδινε την αίσθηση της μοναδικότητας. Μια αίσθηση που δεν μου έδωσαν τα σμήνη των τουριστών. Όμως αυτή τη μοναδικότητα μπορώ να τη νιώσω, ακόμα και αυτές τις λίγες στιγμές. Θέλω να ατενίζω το απέραντο της θάλασσας, αλλά η ομίχλη δεν μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Δεν πειράζει όμως, καθώς έχω την ψευδαίσθηση πως ίσως και να ήταν μοιραίο ή σημαδιακό που από τη μια στιγμή στην άλλη, έμεινα μόνος εκεί. Ή σαν να ήθελε το Nordkapp να είμαστε οι δυο μας. Να μιλήσουμε χωρίς να μας ακούει κανείς…
Βγάζω την τελευταία μου φωτογραφία στην υδρόγειο. Κάνω μεταβολή να φύγω και συνέχεια γυρίζω το κεφάλι μου πίσω. Θέλω να μη χαθεί ποτέ από το μυαλό μου αυτή η εικόνα. Ξαναεπιστρέφω. Την κοιτώ για λίγα λεπτά, αποτίοντας το φόρο τιμής. Ένα δάκρυ αργοκυλάει στο πρόσωπό μου…
Μετά το παίρνω απόφαση. Πρέπει να φύγω. Κατευθύνομαι προς τη μοτοσυκλέτα μου χωρίς να ξανακοιτάξω πίσω. Δεν θέλω σου λέω! Ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και οδηγώ υπό δυνατή βροχή, χωρίς γάντια και χωρίς αδιάβροχα για τα 13 km που οδηγούν στο σπιτάκι. Το κρύο μου τρυπάει τα κόκκαλα. Κάνω ένα ζεστό ντους και στη συνέχεια έχω κουλλουριαστεί στο κρεβάτι.
Μια γεμάτη ημέρα η σημερινή. Είδα επιτέλους αυτόν τον περιβόητο Ήλιο του Μεσονυχτίου και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Τον Edi και τον Ιbrahim. Τον Κυριάκο και την Ιωάννα. Ξανασυνάντησα τους Γερμανούς, το Stefan και τον θείο με το μουστάκι…
Και από αύριο αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής στην μητέρα πατρίδα. Ο δρόμος είναι μεγάλος. Η Φινλανδία αναμένεται να μου χαρίσει υπέροχες εικόνες από την σκανδιναβική φύση. Αργότερα έχει σειρά, η πρόκληση της Ρωσίας και η επιστροφή από τις χώρες της Βαλτικής. Ο δρόμος, τούτος ο σοφός, μου λέει πως το ταξίδι δεν τελείωσε. Ο στόχος μέσα μου δεν κατακτήθηκε, με την παρουσία μου απλά σ’ ένα σημείο του χάρτη. Έχω ακόμη μακρύ δρόμο να διανύσω. Και αυτός, μου υπόσχεται ακόμα πιο πολλές συγκινήσεις. God natt…
Από το βορειότερο άκρο της Ευρώπης,
Μερκούρης.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: –
Διαμονή: Midnattsol Camping (44,60€)
Super Market: 9,20€
Λοιπά: 1,30€
Σύνολο: 55,10€
Γενικό Σύνολο: 1.522,50€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!