Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Βοϊδοκοιλιά

Στεναχωρημένος που αφήνω πίσω μου τους καταρράκτες της Νέδας αλλά γνωρίζοντας ότι σύντομα θα δω και θα ζήσω και πάλι έντονες συγκινήσεις ταξιδεύοντας με την μοτοσυκλέτα και τους φίλους μου, ξεκινάμε με επόμενο προορισμό την παραλία Βοϊδοκοιλιά στο οποίο σημείο και θα στήναμε σκηνές για να περάσουμε το βράδυ.

Η Βοϊδοκοιλιά είναι μία από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της Μεσσηνίας. Αποτελείται από έναν απολύτως συμμετρικά στρογγυλό κόλπο 180 μοιρών και δύο βράχους που σχηματίζουν ένα στενό άνοιγμα από το οποίο περνάνε τα καταγάλανα νερά του Ιουνίου πελάγους. Στα αριστερά της παραλίας βρίσκεται ο λόφος του Προφήτη Ηλία και από την απέναντι το Παλαιόκαστρο. Οι δύο βράχοι σχηματίζουν μία μοναδική εικόνα, μία πύλη καρφωμένη μέχρι τα έγκατα της γης και η εικόνα της συμμετρίας ταλανίζει και τον πιο καλοπροαίρετο παρατηρητή για την ευφυΐα της χαοτικής διαδικασίας δημιουργίας των πάντων. Δίπλα και πίσω από την παραλία βρίσκεται η λιμνοθάλασσα του Διβαρίου, ο μεγαλύτερος υδροβιότοπος της Μεσσηνίας.

Για να φτάσουμε στην παραλία ακολουθήσαμε την διαδρομή Πλατάνια – Κοπανάκι – Κυπαρίσσια – Βοϊδοκοιλιά. Στα Κυπαρίσσια σταματήσαμε για σουβλάκι και στην συνέχεια εφοδιαστήκαμε από ένα παντοπωλείο παντός είδους γαριδάκια, σαλάμια, τυριά, τσίπουρο και άλλα αλκοολούχα ποτά, λίγες σοκολάτες, ψωμί και νερό. Να έχουμε να μασουλάμε και κάτι το βράδυ δίπλα στις σκηνές. Φτάνοντας στην παραλία αντικρίζουμε πρώτα τον έναν βράχο ο οποίος έστεκε επιβλητικά πάνω στην θάλασσα και ξεκινάμε προς αναζήτηση της κατάλληλης τοποθεσίας για να στήσουμε τις σκηνές μας.

Εγώ, γνωρίζοντας ότι σύντομα ο ήλιος θα δύσει, άφησα πίσω μου τους υπόλοιπους να στήσουν μόνοι τους τις σκηνές για να προλάβω να τραβήξω φωτογραφίες του σούρουπου πριν πέσει τελείως ο ήλιος. Έτρεξα στην παχιά άμμο ακολουθώντας την όχθη της παραλίας, με σκοπό να φτάσω ακριβώς απέναντι από το άνοιγμα που σχηματίζουν οι δύο βράχοι με θέα το Ιόνιο πέλαγος. Η κάμερα ήταν ήδη ανοικτή και με το που φτάνω στο σημείο μαγεύομαι από τον εκπληκτικό χρονισμό και την άψογη συμμετρία που σχηματίστηκε εκείνη ακριβώς την στιγμή μπροστά στα μάτια μου. Δύο βράχοι να σχηματίζουν μια στενή οπή απ’ όπου τα νερά γεμίζουν τον συμμετρικό κόλπο της Βοϊδοκοιλιάς και ακριβώς στο κέντρο αυτής της στενής οπής, ακουμπισμένος πάνω στην θάλασσα, στο βάθος του ορίζοντα, ο ήλιος να λούζει με τα πορτοκαλί, μωβ και φούξια χρώματα του θάλασσα και ουρανό. Οι βράχοι χρωματισμένοι με χρυσοκάστανες αποχρώσεις, τα νερά να λαμπυρίζουν σε μωβ ανταύγειες, ο ουρανός ξανθός και μωβ και τα μικρά σύννεφα δεξιά και αριστερά του ήλιου να συνθέτουν μία εικόνα που δύσκολα συλλαμβάνει και επεξεργάζεται ο ανθρώπινος νους. Οι φωτογραφίες έπεφταν κατά ριπάς. Άνοιγα, έκλεινα το σάτερ, έπαιζα με το διάφραγμα, άλλαξα φακούς, έκανα ό,τι μπορούσα για να αιχμαλωτίσω όσο πιο πειστά μπορούσα το συναίσθημα που προκαλούσε η εικόνα αυτή και όχι την εικόνα και μόνο.

Ο ήλιος είχε πια πέσει όταν έπεστρεψα στον χώρο που οι συνταξιδιώτες μου είχαν πια στήσει τις σκηνές για να εισπράξω φωνές και πειράγματα επειδή δεν βοήθησα καθόλου στο στήσιμο τους. Τακτοποιώ τα πράγματα μου μέσα στη σκηνή, βάζω μία χαλαρή αθλητική φόρμα και παντοφλίτσες και καθόμαστε στη συνέχεια όλοι μαζί να φάμε αυτά που είχαμε μαζί μας, να πιούμε λίγο τσίπουρο και να περάσουμε το βράδυ μας κάτω από τ’ αστέρια και δίπλα στον ήχο του απαλού παφλασμού των νερών της Βοϊδοκοιλιάς.

Το επόμενο πρωινό, ανανεωμένοι και ξεκούραστοι ετοιμάζουμε ταχέως τα πράγματά μας πάνω στις μηχανές που από την υγρασία ήταν σαν να είχαν βγει μόλις από το πλυντήριο ενώ βατράχια χοροπηδούσαν πάνω στη σέλα και ξεκινάμε για πρωινό στην πανέμορφη Πύλο, την αρχαία αυτή πόλη που αναφέρεται από τον Όμηρο ως το Βασίλειο του Νέστορα που ιδρύθηκε απ’ τον μυθικό Πύλο και αρχικά ονομαζόταν Κορυφάσιο. Από ψηλά αντικρίζοντας την Πήλο διακρίνεις το πανέμορφο λιμάνι της και τα γραφικά σπιτάκια της. Το λιμάνι της Πύλου θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια δυτικά της Πελοποννήσου.

Καλαμάτα – Σπάρτη μέσω Ταΰγετου

Μετά από μία μικρή μοτοσυκλετιστική περιήγηση στα δρομάκια της πόλης σταματάμε σε μία καφετέρια στο λιμάνι για το πρωινό μας και ξεκινάμε αμέσως με επόμενο προορισμό την διαδρομή Καλαμάτα – Σπάρτη μέσω του επιβλητικού Ταΰγετου. Για να φτάσουμε Καλαμάτα διασχίσαμε τις πόλεις Μεθόνη – Φοινικούντα – Κορόνη – Πεταλίδι. Βγαίνοντας από την Καλαμάτα ακολουθήσαμε έναν επαρχιακό δρόμο και σε λίγο βρεθήκαμε να οδηγάμε μέσα στην διαδρομή του Ταΰγετου. Να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι όπου και αν ρωτήσαμε πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι για τα ποια σημεία δεν έπρεπε να παραλείψουμε επ ουδενί στην Πελοπόννησο, όλοι μας απάντησαν την διαδρομή Καλαμάτα – Σπάρτη μέσω Ταΰγετου.

Η φυσική ομορφιά της περιοχής είναι απερίγραπτη. Πελώρια δέντρα, πυκνή βλάστηση, σημεία κατηφορικά όπου νοιώθεις να χάνεσαι μέσα στους πελώριους βράχους των γύρων βουνών και την παχιά σκιά των φυλλωσιών των δέντρων. Η διαδρομή ήταν τόσο όμορφη που οδηγούσα με το ένα χέρι ενώ με το άλλο κρατούσα την dslr φωτογραφική μου μηχανή την οποία είχα σε αυτόματο διάφραγμα/κλείστρο και τραβούσα διαρκώς φωτογραφίες. Τα απέραντα στενά στροφιλίκια αραδιάζονταν κάτω από τα πόδια μας σαν φίδι πληγωμένο έτοιμο να επιτεθεί και τα απέναντι βουνά γεμίζανε το οπτικό μας πεδίο με ιδιαίτερη χάρη.

Προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η εικόνα του Ταΰγετου πριν καεί σημαντικό μέρος αυτού και εκνευρίστηκα για την επιπολαιότητα, απληστία και προχειρότητα που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος.

Στην πορεία μας σταματήσαμε έξω από το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα εκεί που, σύμφωνα με τον μύθο, οι Σπαρτιάτες πετούσαν τα καχεκτικά ή ανάπηρα μωρά καθώς και τους αιχμάλωτους πολέμου και προδότες.

Σε αυτό το σημείο της διαδρομής, μας αποχαιρέτησε και ο Θάνος και αφού δόθηκαν οι «πατροπαράδοτες» υποσχέσεις για επόμενη συνάντηση μελλοντικά σε νέα διαδρομή αναχώρησε με το που φτάσαμε στη Σπάρτη για τον δρόμο της επιστροφής προς Αθήνα.