Ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη Πελοπόννησο

Μονεμβασιά

Το βράδυ στη Μονεμβασιά ήταν ήσυχο. Ντουζ, φαγητό σε ένα σουβλατζίδικο έξω από τον βράχο (όλες οι ταβέρνες ήταν κλειστές!!), επιστροφή στο δωμάτιο και ύπνος βαρύς μέχρι το επόμενο πρωινό. Το ξύπνημα μέσα στη Μονεμβασιά διεγείρει την φαντασία, ειδικά σε εμάς που ουσιαστικά ξυπνήσαμε μέσα σε ένα μεσαιωνικό χώρο αφού το βράδυ από την κούραση και την νύστα λίγα καταφέραμε να δούμε. Ο βράχος της Μονεμβασιάς σχηματίστηκε μετά από έναν μεγάλο σεισμό το 375 μ.Χ. που οδήγησε στην καθίζηση του ακρωτηρίου για να παραμείνει μόνο η κορυφή ενός βουνού γνωστό σήμερα και σαν Μονεμβασιά.

Η λέξη σημαίνει «μία είσοδος» μιας και για να φτάσεις στο νησί ο μόνος τρόπος είναι από τη στενή γέφυρα που ενώνει τα δύο γεωγραφικά σημεία. Το γεγονός αυτό χαρακτηρίζει και το απόρθητο της Μονεμβασιάς γι αυτό εξάλλου και είναι γεμάτη με τείχη και φρούρια. Ο βράχος είναι χέρσος και όλα τα σπίτια που κατασκευάστηκαν πάνω εκεί από αρχαίων χρόνων είχαν απαραιτήτως και μία στέρνα από την οποία συλλέγανε το ύδωρ της βροχής σαν μοναδική πηγή πόσιμου νερού.

Περπατώντας στα στενά σοκάκια της Μονεμβασιάς μεταφέρεσαι σε μία διαφορετική χρονική περίοδο της ανθρωπότητας. Ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο πάνω στον βράχο της Μονεμβασιάς που ο Καζαντζάκης παρομοίασε όταν τον αντίκρισε ως ’’ένα φοβερό θεριό που ενέδρευε ξαπλωμένο μέσα στο νερό”. Την εποχή που επισκεφτήκαμε εμείς την Μονεμβασιά ο κόσμος ήταν ελάχιστος και αυτό συνετέλεσε ακόμα περισσότερο στο να γνωρίσουμε καλύτερα τον βράχο και να περπατήσουμε ανέμελα και ήρεμα πάνω σε αυτόν.

Ξεκινάμε λίγο πριν το μεσημέρι για το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας. Για την τέταρτη μέρα είχαμε προγραμματίσει να περάσουμε από την διαδρομή Κοσμάς – Λεωνίδιο – Άστρος – Ναύπλιο – Επίδαυρος – Κόρινθος – Πειραιάς.

Η διαδρομή από Κοσμά ως Άστρος προσφέρει ατελείωτη οδηγική ευχαρίστηση μιας και ο δρόμος και το τοπίο δένουν υπέροχα και ξεκουράζουν αντί να κουράζουν τον αναβάτη. Η οδήγηση σε αργές ταχύτητες κουράζει το σώμα, σε γρήγορες κουράζει το μυαλό. Όταν όμως κινείσαι με μία μέση ταχύτητα σε δρόμους με καλή πρόσφυση, σωστές κλίσεις και με όμορφη θέα τότε ο έμπειρος μοτοσυκλετιστής μπορεί να οδηγεί για ώρες ατελείωτες καταπίνοντας το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο.

Η συγκεκριμένη διαδρομή χαρακτηρίζεται από έναν δρόμο Α ποιότητας, με μεγάλο πλάτος, εκπληκτική πρόσφυση, άψογες κλίσεις και εκπληκτική σχεδίαση. Είναι ανηφορικός πάνω σε πλαγιά βουνού, η θερμοκρασία ιδανική με άφθονη δροσιά από την πλούσια βλάστηση και τα μεγάλα δέντρα ενώ η θέα κόβει την ανάσα σε κάθε κορυφή της στροφής, όταν το μάτι για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου συναντιέται με το κενό. Σαν μικρά παιδιά, εγώ, ο Μανώλης και ο Αλέξης, προσπερνούσαμε ο ένας τον άλλο και «παίζαμε» με τις μηχανές μας και τον δρόμο, πάντα μέσα στα όρια ασφαλείας που η εμπειρία και οι παραστάσεις που έχουμε βιώσει οδηγώντας χρόνια μοτοσυκλέτα έχουν καθορίσει.

Φτάνοντας στον Κοσμά σταματάμε στην πλατεία του χωριού κάτω από την εκκλησία και δίπλα σε έναν τεράστιο Πλάτανο με παχύ ίσκιο για να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας αφού το πρωινό που είχαμε στη Μονεμβασιά διέθετε μονάχα «καραβίσιο» καφέ. Η διαφορά θερμοκρασίας από την Μονεμβασιά μέχρι τον Κοσμά ήταν παραπάνω από αισθητή. Φεύγοντας από την Μονεμβασιά θέλαμε να τα πετάξουμε όλα και να οδηγάμε με κοντομάνικο από την ζέστη που είχε. Σταματώντας όμως στον Κοσμά, ήπιαμε τον καφέ μας φορώντας πλήρη εξάρτηση και με μπαλακλάβα στον λαιμό.

Δημοφιλής προορισμός απ’ ότι φάνηκε ήταν και ο Κοσμάς αφού στα λίγα λεπτά που κάτσαμε στη μικρή πλατεία περάσανε από μπροστά μας διάφορες κυρίες με τις Πόρσε τους, τροχόσπιτα πολυτελείας με δορυφορικά πιάτα, και άλλα οχήματα που κοστίζανε το ένα όσο όλες οι μοτοσυκλέτες μας μαζί και με ό,τι κουβαλούσαμε πάνω μας χωρίς όμως να είμαι τόσο σίγουρος για το αν χάρηκαν και την διαδρομή τόσο όσο εμείς.

Μετά τον Κοσμά ξεκινάει η κατάβαση μέχρι το Λεωνίδιο και το Άστρος σε μία εξίσου όμορφη διαδρομή ιδίων χαρακτηριστικών με την προηγούμενη μέχρι που καταλήγει σε δρόμο στενό παραλιακό με όμορφη θέα στη θάλασσα και τους λουόμενους της περιοχής. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε βρισκόμαστε έξω από το Ναύπλιο και θαυμάζουμε το Μπούρτζι, το μικρό φρούριο που βρίσκεται πάνω στην ομώνυμη χερσονησίδα. Περνάμε μέσα από τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης με προορισμό το φρούριο Παλαμήδι που δεσπόζει στην πόλη και φωτογραφίες από εκεί του φρουρίου Μπούρτζι καθώς και για μία σύντομη στάση για τσιγάρο και ολιγόλεπτη ξεκούραση.

Καθήμενοι μπροστά από το φρούριο Παλαμήδι και κοιτώντας το Μπούρτζι συζητήσαμε για την μικρή αυτή εκδρομή μας και για το πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Μας είχε μείνει ακόμα να δούμε το θέατρο της Επιδαύρου και χωρίς να χρονοτριβούμε ξεκινήσαμε για τον τελευταίο μας προορισμό.

Το θέατρο της Επιδαύρου

Το θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου και έχει ενταχθεί στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ένα από τα εντυπωσιακότερα θέατρα της αρχαίας Ελλάδας που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα με μια μικρή ιστορικά χρονική περίοδο όπου έπαυσε τις λειτουργίες του και χάθηκε θαμμένο και ελαφρώς λεηλατημένο από διάφορες φυλές.

Μπαίνουμε πρώτα στην πόλη της Επιδαύρου όπου σταματάμε για φαγητό και καφέ και μετά από λίγη ώρα ξεκινάμε για το θέατρο το οποίο και βρίσκουμε εύκολα. Η πρώτη εντύπωση που αποτυπώνεται στο μυαλό συναντώντας το αρχαίο αυτό μνημείο που διατηρείται μέχρι και σήμερα σε εξαίρετη κατάσταση είναι θυελλώδης. Η περιοχή, τα μάρμαρα αυτά, το θέατρο, τα δέντρα, τα γύρω μνημεία είναι ποτισμένα με αναμνήσεις, νοιώθεις ακόμα την ενέργεια των ανθρώπων που έλαβαν μέρος στις αρχαίες τελετουργίες των Ασκληπιείων εορτών.

Ο χώρος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ιερά της αρχαιότητος όπου ναοί, θέατρο, λουτρό, αθλητικές εγκαταστάσεις κτλ απλώνονταν σε μια στενή ορεινή κοιλάδα. Η λατρεία του Ασκληπιού πλαισιωνόταν με αθλητικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες καθώς και από παραστάσεις δράματος. Τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμή του ιατρού Θεού παρακολουθούσαν ασθενείς και προσκυνητές της εποχής.

Περπατώντας γύρω από το θέατρο και πάνω στο κοίλο του θεάτρου το οποίο βρίσκεται αριστοτεχνικά προσαρμοσμένο στη φυσική κοιλότητα της πλαγιάς του όρους Κυνόρτιο βιώνεις τις χαρές και λύπες της εποχής. Τα γέλια και φωνές των παιδιών, γέρους ανθρώπους, αρρώστους και λαβωμένους να προσκυνούν και να παρακολουθούν τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του θεραπευτή θεού Ασκληπιού.

Κάθομαι σε μία από τις θέσεις του θεάτρου και θαυμάζω την μεγαλειότητα της κατασκευής. Το λευκό μάρμαρο λάμπει κάτω από τον δυνατό ήλιο και η ηχητική και ακουστική του χώρου είναι μοναδική. Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί έχουν ακούσει το θερμό χειροκρότημα των θεατών σε αυτό το πανέμορφο θέατρο όταν από το έτος 1932 και μετά (έτος ίδρυσης Εθνικού Θεάτρου) ξεκινά δειλά η λειτουργία των αρχαίων υπαίθριων θεάτρων.

Λίγες ώρες πριν την αναχώρηση του πλοίου της ΑΝΕΚ για Χανιά ξεκινάμε από την Επίδαυρο για την επιστροφή μας στο λιμάνι του Πειραιά. Στο πλοίο μέσα εγώ και οι φίλοι μου συζητήσαμε για αυτή την εκδρομή. Φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι πάντα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε όσο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πριν ξεκινήσουμε σκεφτόμασταν ότι 3-4 μέρες ίσως να μην είναι αρκετές. Σίγουρα όμως είναι περισσότερες από καμία μέρα. Οι εικόνες που είδαμε, τα μέρη που επισκεφτήκαμε, η οδήγηση που απολαύσαμε μας χάρισε πολλές ιστορίες για να διηγούμαστε στους φίλους και συγγενείς μας και μας δυναμώνει για την περαιτέρω αναζήτηση νεώτερων περιπετειών. Η Πελοπόννησος είναι μία μοναδική τοποθεσία σπαρμένη με ιστορίες και θυσίες, με συνεχής εναλλαγή παραστάσεων και συνηθειών, πλούσια ήθη και έθιμα και ωραίους, φιλόξενους ανθρώπους. Ανεπιφύλακτα προτείνουμε να την επισκεφτείτε και να την χαρείτε ιδιαίτερα την Άνοιξη και το Φθινόπωρο που η φύση κάνει εντονότερη την παρουσία της.

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες που τράβηξα σε αυτό το ταξίδι ζω ξανά κάθε στιγμή, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε κάθε άλλο ταξίδι με μοτοσυκλέτα ενώ σιωπηρά προετοιμάζομαι για την επόμενη μας εξόρμηση. Τσεχία, Πολωνία, Σλοβενία ή Εύβοια; Τι ωραίο που είναι το ταξίδι με τους δύο τροχούς…

« Προηγούμενη Σελίδα