Στους δρόμους της Πελοποννήσου

Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος, Τάσος Γκόλτσος

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

«Την Ελλάδα που θα δείτε εσείς δεν την έχει δει κανένας άλλος. Οι άνθρωποι που θα συναντήσετε στο δρόμο, τα γέλια, οι φωνές, οι μυρωδιές των φαγητών στα χωριάτικα σοκάκια, τα αγριολούλουδα στις βουνοπλαγιές και το αδύναμο φως των καντηλιών στα ερημοκλήσια, τα γυαλιστερά βότσαλα στην ακροθαλασσιά και η συναυλία των πουλιών στα δάση, ο μακρινός ήχος της καμπάνας, η φασαρία της ταβέρνας και η ησυχία του βουνού, όλα αυτά σημαίνουν Ελλάδα θα τα δείτε σε μια μοναδική και ανεπανάληπτη σύνθεση που διαρκώς αλλάζει, όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Μαρτυράς της θα είστε εσείς, ακόμα κι αν δεν ταξιδεύετε μόνος σας αλλά με παρέα».

Στέφανος Γ. Ψημένος
Συγγραφέας

Στους δρόμους της Πελοποννήσου
Όταν κολλάς με το «μικρόβιο» του να ταξιδεύεις με την μηχανή αυτό που προσπαθείς πάντα είναι να μπορέσεις να κάνεις ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Όταν αυτό το καταφέρεις για πρώτη φορά μετά σου γίνεται εμμονή και θέλεις κάθε χρόνο να κάνεις το ίδιο. Αυτό που θέλεις είναι να δεις νέους τόπους, νέα ήθη και έθιμα και να γνωρίσεις ανθρώπους που ζουν σ’ ένα διαφορετικό περιβάλλον από το δικό σου. Όλα αυτά θα ίσχυαν αν όλοι εμείς είχαμε γνωρίσει πρώτα καλά την ίδια μας την χώρα. Όσα κακά και αν έχει η χώρα μας, όσες πίκρες και αν μας προσφέρει ένα είναι αδιαμφισβήτητο: είναι μια από της ομορφότερες χώρες στον κόσμο. Οι εναλλαγές που προσφέρει στο φυσικό της περιβάλλον, η πληθώρα των ομορφιών της, οι μυρωδιές της, οι γεύσεις τα πάντα. Η Ελλάδα είναι μοναδική.
Αυτό σκεφτήκαμε και εμείς και είπαμε φέτος να αφιερώσουμε ορισμένες ταξιδιωτικές μέρες γνωρίζοντας καλύτερα τον τόπο μας.

Πρώτος σταθμός ένα «δυνατό» γεωγραφικό κομμάτι: Πελοπόννησος.
Την Πελοπόννησο την είχα επισκεφτεί πρώτη φορά τον Μάιο του 2009 με την ευκαιρία της συμμετοχής μου στο 36ωρο που διοργανώνει κάθε χρόνο το Moto Guzzi club. Οι συνθήκες όμως της διοργάνωσης (πολλά χιλιόμετρα σε λίγες ώρες) μου άφησαν μεν το περιθώριο να καταλάβω πόσο όμορφος είναι αυτός ο τόπος αλλά δεν μου δόθηκε ο χρόνος να μπορέσω να τον «νιώσω». Θυμάμαι -όταν τελείωσε τότε η διοργάνωση- ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως με την πρώτη ευκαιρία θα έπρεπε να επιστρέψω.
Η πρώτη ευκαιρία λοιπόν ήρθε τώρα και μάλιστα βρέθηκε και πολύ καλή παρέα για συνοδοιπόροι.
Αντώνης (αδερφός-κλασικά), Νικόλας (συνοδοιπόρος σε Τουρκία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Δυτικά Βαλκάνια, 36ωρο Κρήτης), Κυριάκος (συνοδοιπόρος σε Μαρόκο, 36ωρο Κρήτης και πολλές εξορμήσεις εντός Ελλάδας), Τάσος (συνοδοιπόρος Δυτικά Βαλκάνια), Νίκος (συνοδοιπόρος στο 36ωρο Κρήτης) και ο Δημήτρης που έχει κάνει πολλές εξορμήσεις με τους υπόλοιπους αλλά μαζί είχαμε κάνει μόνο μια μονοήμερη πριν μερικά χρόνια στο Λεωνίδιο. Το 1ο mail έπεσε ένα μήνα πριν την αναχώρηση και μέσα σε μια μέρα όλοι δήλωσαν συμμέτοχη (πλην Τάσου που ήρθε στην κυριολεξία στο παρά 5). Όλοι σκασμένοι από τον χειμώνα (προσωπικά είχα να ανέβω στο μηχανάκι από τον Οκτώβριο) το είδαμε σαν μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα (από τις γυναίκες μας δηλαδή) και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα: να καβαλάμε για ώρες το μηχανάκι «φωτογραφίζοντας» όμορφα μέρη.
Ασκήσεις επί χάρτου (η μισή χαρά του ταξιδιού), διαδρομές, ώρες, χωριά και άλλα πολλά έκαναν τις μέρες να παίρνουν ευχάριστα.

«ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»
Μέσα σε εισαγωγικά πάντα γιατί τα προγράμματα είναι να αλλάζουν…
Αρχικά εγώ με τον Κυριάκο θα ξεκινούσαμε 21/3 και θα επιστρέφαμε 25/3. Στο ενδιάμεσο θα συναντούσαμε και τους «Αθηναίους» στις 22/3 με επιστροφή γι’ αυτούς 24/3. Τελικά στις καθυστερήσεις άλλαξε και η δικιά μας ημερομηνία και ξεκινήσαμε και εμείς οι Λαρισαίοι στις 22/3…

1η ΜΕΡΑ
Σάββατο 22 Μαρτίου 2014
Αναχώρηση: 6:00 – Άφιξη: 18:30
Διαδρομή: Λάρισα – Μπράλος – Ρίο – Καλάβρυτα – Λίμνη Λάδωνα – Λαμπεία – Δρυόδασος Φολόης – Χελιδόνι.
Χλμ: 568 – Σύνολο Χιλιομέτρων: 568

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Δημήτρης, Κυριάκος & Τάσος Άγγλοι στο ραντεβού μας (όπως πάντα) στις 6:00 ακριβώς είμαστε στο δρόμο…

αντικρίζοντας την ανατολή του ηλίου…

Παρόλο την σχετικά χαμηλή θερμοκρασία, εκείνη η ώρα είναι η καλύτερη ώρα -μαζί με την ώρα του ηλιοβασιλέματος- να βρίσκεσαι πάνω στη μηχανή.

Καταφέρνεις ν’ αδράξεις την μέρα (φράση από την αγαπημένη μου ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»), να την ζήσεις από την αρχή της και να «κινηματογραφήσεις» στο μυαλό σου όλες τις εμπειρίες σου κατά την διάρκειά της… Η αλήθεια είναι ότι λίγες φορές το έχω καταφέρει αυτό. Να ξεκινήσω στην ανατολή του ηλίου και να σταματήσω στη δύση του. Όποτε όμως το έχω κάνει, πραγματικά μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη… Μένει στο τέλος αυτό το συναίσθημα που σου λέει: την χόρτασα την μέρα, της ρούφηξα το μεδούλι…
Τέσπα, ας συνεχίσω…
Στο Δομοκό το κρύο γίνεται εντονότερο με αποκορύφωμα στο Μπράλο που πλέον η θερμοκρασία φτάνει στον 1,5 βαθμό. Τα ακροδάχτυλα παγώνουν για ακόμη μια φορά (δεν μπορώ να βρω λύση σε αυτό το θέμα με τίποτα) με αποτέλεσμα η οδήγηση να δυσκολεύει κάπως. Κατεβαίνοντας στην Άμφισσα και περνώντας την Ιτέα, κάνουμε την 1η μας στάση μετά από 2,5 ώρες έξω από το χωριό Τολοφώνα. Η θερμοκρασία επιτέλους άρχισε να παίρνει τα πάνω της και μαζί της και εμείς. Τα δάχτυλα άρχισαν να «μυρμηγκιάζουν» και η επαφή με το μηχανάκι έγινε καλύτερη. Από μακριά κάνει την εμφάνιση της η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης».

Και σε λίγη ώρα την διασχίζουμε πληρώνοντας το φτηνό για το μηχανάκι αντίτιμο των 1,9 ευρώ.

Προσωπικά την πέρασα για 1η φορά και ομολογώ πως μου άρεσε. Από εκεί περνάμε έξω από την Πάτρα, γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ (έχει φτηνή βενζίνη σε σχέση με τις άλλες περιοχές) και παίρνουμε τον επαρχιακό δρόμο προς Καλάβρυτα μέσω Χαλανδρίτσας. Η διαδρομή Ρίο – Χαλανδρίτσα – Καλάβρυτα είναι 85 χλμ τα οποία καλύπτονται σχετικά εύκολα μιας και ο δρόμος είναι μεν στενός αλλά μπορείς να έχεις ένα σταθερό ρυθμό. Η διαδρομή είναι μέσα στο πράσινο και όσο θα προχωρά η άνοιξη θα γίνεται ακόμη πιο πράσινο.

Η Χαλανδρίτσα είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής και αρκετά όμορφο. Στον κεντρικό δρόμο δεσπόζουν τα πλατάνια. Λίγα χλμ παρακάτω βρίσκουμε το χωριό Καταρράκτης που μου έκανε καλή εντύπωση περνώντας το. Η διαδρομή περνάει μέσα από πολλά χωριά και αρκετά μοναστήρια αν έχεις το χρόνο να κάνεις παρακάμψεις. Σε αρκετά σημεία ο δρόμος έχει καλό στροφιλίκι πράγμα που σε αναγκάζει να πάρεις τα μάτια σου από το όμορφο φυσικό περιβάλλον.

Στο ραντεβού μας με τους άλλους στην πλατεία των Καλαβρύτων δεν αργήσαμε και πολύ (οι άλλοι έφτασαν νωρίς). Απολαύσαμε τον καφέ κάτω από τον υπέροχο ήλιο. Τα αστεία διαδέχονταν το ένα το άλλο. Από την αρχή φάνηκε ότι θα ρίξουμε αρκετό γέλιο τις επόμενες μέρες.

Κατά τη μια ξεκινάμε όλοι μαζί με κατεύθυνση την λίμνη Λάδωνα. Μέχρι να φτάσουμε στο χωριό Αροανία η διαδρομή έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Μελανό σημείο οι λακκούβες και το γαρμπίλι στις στροφές που ήθελε την προσοχή μας. Φτάνοντας στο χωριό Αροανία εξεπλάγην ευχάριστα. Ένα χωριό βγαλμένο από τα παλιά προσπαθώντας να διατηρήσει αναλλοίωτο το χαρακτήρα του.

Μια μικρή -δυστυχώς- στάση που έκανα για μια-δυο φωτογραφίες μου δημιούργησε μια πολύ ευχάριστη στιγμή. Από εκεί συνεχίσαμε και περάσαμε μέσα από αδιάφορα χωριά φτάνοντας στη λίμνη Λάδωνα.

Η Λίμνη Λάδωνα είναι τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε το 1955 έπειτα από κατασκευή φράγματος στον ποταμό Λάδωνα. Βρίσκεται στον νομό Αρκαδίας και αποτελεί τμήμα της λεκάνης απορροής του Αλφειού, παραπόταμος του οποίου είναι ο Λάδωνας. Η έκτασή της είναι 3,048 τ.χλμ (πηγή: βικιπαίδεια).

Δίπλα στη λίμνη βρίσκεται ένα πολύ ωραίο αναψυκτήριο που μπορεί κάποιος να φάει και κάτι και φυσικά να απολαύσει τον καφέ του με θέα τη λίμνη.

Από εκεί και πέρα ο δρόμος ανηφορίζει σιγά-σιγά, περνώντας τα χωριά Πέρα Βάχλια, Βάχλια και Δήμητρα φτάσαμε στην πιο γνωστή Κοντοβάζαινα. Από εδώ ξεκινάει μια θαυμάσια διαδρομή που σε ανεβάζει στο βουνό Αφροδίσιο στα 1300μ.

Αξίζει πάντως να την κάνει κάποιος αυτή την διαδρομή. Ο δρόμος βγάζει στο χωριό Δεχούνη και στην επαρχιακή οδό Πάτρας-Τρίπολης. Στρίβαμε αριστερά και από εκεί οι μισοί πήγανε στη Λάμπεια από τον κεντρικό δρόμο και εμείς κάναμε μια παράκαμψη 17 χλμ και τραβήξαμε προς το χωριό Αστράς. Από εκεί η διαδρομή (ρωτήστε να την βρείτε) μπαίνει μέσα στο ελατόδασος σε μια πολύ δύσκολη off-road διαδρομή.

Και επειδή η ζωή είναι πιο συναρπαστική off-road (που λέει και ο Βροχίδης) σας την προτείνω ανεπιφύλαχτα.

Αναβάτης-Μηχανή-Φύση… το τρίπτυχο της ευτυχίας.

Στη Λάμπεια κάνουμε ανασύνταξη

-με «άγρια» θέα-

και κατευθυνόμαστε προς το δρυόδασος της Φολόης. Έχει σουρουπώσει αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να διασχίσουμε το δασός το οποίο διατηρεί ακόμη την χειμερινή του όψη. Ψηλά λυγερά δέντρα, κοντά μεταξύ τους και σε συνδυασμό με το σουρούπωμα, συνθέτουν μια εικόνα σκηνικού θρίλερ. Η ώρα έχει περάσει, η κούραση κάνει την εμφάνιση της και γρήγορα πηγαίνουμε προς το χωριό του Νίκου που θα μας φιλοξενήσει στο εξοχικό του (δεν ειρωνεύομαι Νίκο). Αφού ο καθένας τακτοποιήθηκε, πήγαμε κατευθείαν στην ταβέρνα του χωριού και πήραμε τα πάντα. Έπεσε μεγάλη πείνα και τα φαγητά εξαφανίσθηκαν σε χρόνο ντε-τε. Αναστατώσαμε όλο το μαγαζί με τις φωνές και τα γέλια μας πράγμα ευχάριστο για τους ντόπιους -όπως αυτοί μας είπαν- μιας και δεν έχουν συχνά την χαρά να έρχονται στο χωριό τους τον χειμώνα ξένοι. Έτσι πέρασε η 1η μέρα μας με τις καλύτερες των εντυπώσεων…

Επόμενη Σελίδα »