Στη νήσο του Πέλοπα

27 Οκτωβρίου, Δις ις Μάνη (χλμ 317)

Ο ξενοδόχος χτες κατά την άφιξή μας, είχε πενεφτεί ότι το κατάλυμά του διαθέτει πολύ καλό πρωινό. Η λέξη πολύ καλό το αδικεί… Είναι ένα από τα καλύτερα πρωινά που έχω φάει, ή μάλλον επιτρέψτε μου, “ξεσκίσει”, έβερ.
Με τα στομάχια τούμπανο λοιπόν, αναχωρούμε προς την Μάνη. Ο δυνατός αέρας, παίζει με τα λιγοστά σύννεφα στον ουρανό, κάνοντας τα να μοιάζουν με βαμβάκι.

Πριν πιάσουμε την Μάνη, κάνουμε μια μικρή στάση στο ναυάγιο “Δημήτριος”, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Γύθειο, στην παραλία της Σελινίτσας.

Οι φήμες λένε ότι ήταν ένα από τα πολλά παράνομα τσιγαράδικα της εποχής, το οποίο εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας. Στην πραγματικότητα όμως το μικρό φορτηγό βρίσκεται προσαραγμένο εκεί από τον Δεκέμβριο του 1981, αφού ουσιαστικά είχε εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες του λόγω χρεών και μηχανικών προβλημάτων.

Ωστόσο, ο μύθος και το αρμονικό «δέσιμο» του ναυαγίου με το τοπίο της πανέμορφης παραλίας, έχει κάνει το «Δημήτριος» ένα τουριστικό αξιοθέατο αν και πάντα υπάρχει στις σκέψεις των φορέων της περιοχής το ενδεχόμενο της απομάκρυνσής του.

Η συνέχεια μας βρίσκει να κυκλώνουμε την όμορφη χερσόνησο της Μάνης, θαυμάζοντας τα πυργόσπιτά της και απολαμβάνοντας την μαγεία του τοπίου.

Ο έρημος δρόμος μας οδηγεί σύντομα πάνω από το Πόρτο Κάγιο. Η ανάσα κόβεται…

Κλικ για μεγέθυνση...

Κατηφορίζουμε για να βρεθούμε στην δυτική πλευρά της χερσονήσου και πορεία βόρεια για να βρεθούμε στην όμορφα διατηρημένη Βάθεια.

Επόμενη στάση στο Σπήλαιο του Διρού. Στεκόμαστε τυχεροί, καθώς προλαβαίνουμε στο τσακ την τελευταία ξενάγηση. Παίρνουμε εισιτήρια και περιμένουμε στην είσοδο για τον βαρκάρη. Βάζω την φωτογραφική στη θήκη της όταν η Νατάσα ρωτάει: “Φωτογραφίες επιτρέπονται;” για να πάρει την θετική απάντηση της υπαλλήλου. Με ύφος “μόλις είδα εξωγήινο” ξαναρωτάει: “Χωρίς φλας ε;” για να μας αποστομώσουν με την απάντηση ότι και το φλας επιτρέπεται…
Ευτυχώς ο βαρκάρης άργησε κανά 5λεπτο και προλάβαμε να συνέλθουμε από το σοκ…

Βαρκάδα λοιπόν με την φωτογραφική μηχανή να δουλεύει κατά ριπάς και το μπινελίκι σύννεφο… Ο λόγος (για το μπινελίκι) δεν είναι άλλος από το ότι δεν πήρα μαζί μου το εξωτερικό φλας και παιδεύομαι με το ενσωματωμένο “παπαράκι” της μηχανής. Αλλά που να το ξέρα ο αδαής.

Το Σπήλαιο Γλυφάδα (ή Βλυχάδα) Διρού είναι ένα από τα ωραιότερα σπήλαια στον κόσμο. Η ύπαρξη του ήταν γνωστή στους ντόπιους από το 1900 περίπου. Η πρώτη εξερεύνηση του όμως άρχισε το 1949 από τους ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, Γιάννη και Άννα Πετροχείλου. Μέχρι το 1960 είχαν εξερευνηθεί και χαρτογραφηθεί 1.600 μέτρα ενώ σήμερα το γνωστό μήκος του σπηλαίου ξεπερνά τα 14 χιλιόμετρα!

Το σπήλαιο άρχισε να σχηματίζεται πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες που σήμερα βρίσκονται κάτω από το νερό σχηματίστηκαν όταν η επιφάνεια της θάλασσας βρισκόταν πολύ χαμηλότερα από το σημερινό της επίπεδο. Το νερό μέσα είναι υφάλμυρο και έχει μεγάλη σκληρότητα. Η θερμοκρασία του είναι περίπου 14 C, ενώ του αέρα κυμαίνεται από 16 έως 19 C.

Μέσα στο σπήλαιο έχουν βρεθεί απολιθωμένα οστά πάνθηρα, ύαινας, λιονταριού, ελαφιού, κουναβιού και το μεγαλύτερο κοίτασμα ιπποπόταμων στην Ευρώπη. Κοντά στην φυσική του είσοδο έχουν βρεθεί κεραμικά που υποδηλώνουν την ανθρώπινη παρουσία.

Το ρολόι δείχνει κοντά 5 και μιας και έχουμε ακόμα χρόνο μέχρι να βραδιάσει, αποφασίζουμε να τραβήξουμε προς Σπάρτη και από εκεί μέσω Ταΰγετου να μεταβούμε στην Καλαμάτα. Τα αδιάφορα χιλιόμετρα μέχρι την Σπάρτη καταπίνονται σχετικά γρήγορα. Κοντά στην πόλη συναντήσαμε αρκετά μπλόκα και ραντάρ. Ας είναι καλά οι αντιθέτως ερχόμενοι οδηγοί που μας πέζαν τα φώτα.
Ακολουθούμε τις πινακίδες προς Καλαμάτα και η μαγεία αρχίζει:

60 μαγικά, καταπράσινα χιλιόμετρα ορεινής διαδρομής μέσα στην οροσειρά του Ταΰγετου.

Οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου μας αποχαιρετούν όταν στα πόδια μας εμφανίζεται η Καλαμάτα.

Κλικ για μεγέθυνση...

Μπαίνοντας στην πόλη παίρνουμε τηλέφωνο τον φίλο Μανώλη από το Moto Riders Club και σε λίγη ώρα καταφθάνει παρέα με τον Γιώργο ο οποίος βρισκόταν για δουλειές στην πόλη. Η βραδιά συνεχίστηκε σε ένα ταβερνείο, με τη συνοδεία μπόλικων μεζέδων και άφθονης μπύρας, και με τη μουσική υπόκρουση από δεκάδες ταξιδιάρικες ιστορίες. Οι τίτλοι τέλους πέσαν στο σπίτι του Μανώλη παρέα με αρκετές κούπες ρακόμελο αλλά με την ίδια μουσική υπόκρουση.

Όσο για την φιλοξενία του Μανώλη τι να πω… Εδώ κολλάει το “αξία ανεκτίμητη”… (Μανώλη, Γιώργο και λοιπό Moto Riders Club σας περιμένω σύντομα…)