Ταξιδεύοντας χτίζουμε τις αναμνήσεις μας

Κείμενο & Φωτογραφίες: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Το να ταξιδεύεις με μία μοτοσυκλέτα για όχημα και μία σκηνή για κύρια κατοικία για μεγάλα διαστήματα είναι κάτι που οι περισσότεροι Έλληνες το θεωρούν απωθημένο παλαιότερων δεκαετιών ή ακόμα και γραφικό, ακόμα και στις μέρες μας. Έχω αρκετούς φίλους και γνωστούς που αναρωτιούνται τι το ωραίο βρίσκω στο να μένω εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσης όπως ο καύσωνας, η συνεχής για μέρες βροχή, οι καταιγίδες με τις απότομες ριπές πλάγιου άνεμου και τα παγωμένα μέσα από 2 ζευγάρια γάντια χέρια. Είμαι σίγουρος πως όσα και να τους εξηγήσω ποτέ δεν θα καταλάβουν πώς είναι να γίνεσαι ένα όχι μόνο με την εκάστοτε τοπική κοινωνία του μέρους που βρίσκεσαι αλλά και με την φύση και τα στοιχεία της, τα χρώματα και τις μυρωδιές τις, “αγκαλιάζοντας” όσο περισσότερο γίνεται το ταξίδι. Γιατί το να ταξιδεύεις για μένα δεν είναι μόνο το να βλέπεις τα τουριστικά αξιοθέατα κάποιας πόλης μαζί με ορδές τουριστών, αλλά να μπορείς να βρεις την μαγεία σε οτιδήποτε μικρό βρίσκεται στον δρόμο σου όλο το 24ωρο, ανακαλύπτοντας και την πιο μικρή λεπτομέρεια, του κάθε τόπου, κι αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να στο προσφέρει κανένα τετράπορτο κουτί που φράζει τις 4 από τις 5 αισθήσεις αφήνοντας μόνο την όραση σε λειτουργία. H μαγεία αυτή υπάρχει και στις απόμερες γωνιές της χώρας μας αλλά ακόμα και στην πολυσύχναστη Ευρώπη, όσο κι αν δε το πίστευα πριν το δω. Και αν σε πολλούς φαντάζει υπερβολική αυτή η άποψη, μία δοκιμή θα σας πείσει. Ειδικά αν αφήσετε τις μεγάλες εθνικές πίσω σας και δεν περιμένετε πότε θα κάνει ξαστεριά για να ξεκινήσετε. Προσοχή όμως γιατί αν σας χτυπήσει κι εσάς η πετριά μετά δεν έχει γυρισμό…

Το 2012 ήταν μία από τις πιο γεμάτες χρονιές για μένα αφού ταξίδεψα όσο περισσότερο μπορούσα εντός και εκτός Ελλάδας, όσο περισσότερο δυνατόν σε βουνά μιας και αυτά με προσελκύουν κυρίως, οδηγικά αλλά και “οπτικά”, με σκοπό να χτίσω ακόμα λίγες από τις αναμνήσεις μου, το σημαντικότερο ίσως κομμάτι του εγκεφάλου μου. Κάποιες φορές σε μέρη που έχω πάει ήδη αρκετές φορές αλλά δεν τα χορταίνεις ποτέ και κάποιες φορές σε μέρη άγνωστα και μακρινά. Δε με νοιάζουν όσα κι αν στερούμαι στην καθημερινή μου ζωή, εφόσον μπορώ να την “κάνω” για κάποιες μέρες κάθε τόσο σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και να ζω την δική μου περιπέτεια εξερευνώντας καινούργιους τόπους, λαούς, κουλτούρες, και συνήθειες παίζοντας με το φακό μου.
Ειδικά όταν η παρέα είναι καλή δε, είναι και το κερασάκι στην τούρτα. Το να μπορείς να μοιράζεσαι μοναδικές εμπειρίες με ανθρώπους του ίδιου κράματος με σένα είναι μεγάλη ευτυχία, ειδικά σε περιόδους που δεν έχεις καθόλου ανάγκη από μοναξιά. Γι αυτό και το παρών κείμενο αφιερώνεται σε όλους αυτούς που μου χάρισαν μοναδικές στιγμές με την παρέα τους.

Την καλύτερη Ανατολή την βλέπεις χωρίς να το έχεις σχεδιάσει

Τα καλύτερα ταξίδια γίνονται με καλή παρέα

Ακολουθώντας φιδίσιους δρόμους, μακριά από εθνικές οδούς

Βρίσκοντας τις καλύτερες θέες

Και κάποια τοπία ακόμη πιο άγρια

Χαζεύοντας λίγη από την ζωή των ντόπιων στην Ιταλία

Πετυχαίνοντας έναν στόχο, έστω και ευκολότερο από όσο νόμιζες

Το ταξίδι το ζεις στον δρόμο

Φτιάχνοντας τα δικά μου σουβενίρ

Βλέποντας το χαμόγελο μιας φίλης ακόμα και από την πλάτη της

Ανακαλύπτοντας τον μινιμαλισμό του χειμώνα

Η οθόνη του BBC απέχει μόνο μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ελλάδα

Η μαγεία τής στάσης για τσιγάρο

Στιγμές ψυχανάλυσης, απ’ αυτές που χρειάζεται λίγη μοναξιά

Χαμένος στη μαγεία της Κροατίας

Μακριά από τα αστικά κέντρα, οι άνθρωποι κάθονται στο τραπέζι σου με το πρώτο γεια

Χαζεύοντας αξέχαστα ηλιοβασιλέματα

Σε μέρη που έχεις ακούσει τόσα γι αυτά αλλά… δε ξέρεις τίποτα

Τρώγοντας πρωινό στα καλύτερα ξενοδοχεία

Ανηφορίζοντας όσο περισσότερο γίνεται

Κατηφορίζοντας μέχρι την επόμενη ανηφόρα

Βλέποντας ένα επικό τοπίο με ουράνιο τόξο

Περπατώντας σε απίθανα δρομάκια

Αιχμαλωτίζοντας αυθόρμητες στιγμές, α

Αιχμαλωτίζοντας αυθόρμητες στιγμές, β

Αιχμαλωτίζοντας αυθόρμητες στιγμές, γ

Βλέποντας πόσο καλά θα πάει η μέρα από το πρωί

Συνηθίζοντας την βροχή τόσο που αρχίζεις και το απολαμβάνεις

Χωρίς νεροποντές πώς θα είχαμε καταρράκτες

Διαλέγοντας μοναδικά σημεία για διανυκτέρευση

Μυρίζοντας την πρωινή υγρασία

Μπαίνοντας στον μικρόκοσμο

Βλέποντας την αγριάδα της φύσης

Αλλά νιώθοντας και την γαλήνη της