Μοτοσυνάντηση στα Βαρδούσια Όρη

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Μανώλης Κ., Αχιλλέας Π., John Dom

Πως να πεις όχι στο κάλεσμα του φίλου Μανώλη (MotoRiders), στην 8η Πανελλήνια συγκέντρωση του club στα Βαρδούσια; Απλά δεν γίνεται… Κάνεις το απ’ αυτό σου παξιμάδι, φορτώνεις την αφεντιά σου και τον δίτροχο έρωτα σου στο βαπόρι και όλα τα άλλα είναι δρόμος.

Σάββατο 23 Μαρτίου, Πειραιάς – Αθανάσιος Διάκος (χλμ. 321)
Το ραντεβού με τα παιδιά ήταν το μεσημέρι του Σαββάτου, άρα είχα πολλές ώρες μπροστά μου και πολλά μέρη να εξερευνήσω. Λόγω κακοκαιρίας όμως το βαπόρι άργησε να φύγει και επομένως άργησε και να δέσει. Οκτώ και μισή το πρωί είμαι στο δρόμο με πρωτεύοντα στόχο να αποφύγω την βαρετή εθνική και να κινηθώ από την παλαιά προς Θήβα. Σύντομα αφήνω πίσω μου την κίνηση της πρωτεύουσας και αρχίζω να ελίσσομαι σε ένα μαγικό δρόμο τον οποίο απολαμβάνω κυριολεκτικά μόνος μου!

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Καταπίνω τα πρώτα χιλιόμετρα για να κερδίσω το χαμένο χρόνο από την καθυστέρηση του καραβιού, κάνοντας την πρώτη μου στάση στο μνημείο F-104 το οποίο είναι αφιερωμένο στους ήρωες Βοιωτούς αεροπόρους.

Τιμή & Δόξα στους ήρωες Βοιωτούς Αεροπόρους

Λίγο παρακάτω συναντώ το εντυπωσιακό τρόπαιο της μάχης των Λεύκτρων.

Για την ιστορία, το τρόπαιο στήθηκε στο πεδίο της μάχης των Λεύκτρων το 371 π.Χ. από τους Θηβαίους, με στρατηγό τον Επαμεινώνδα, μετά τη νίκη τους εναντίον των Λακεδαιμονίων.

Συνεχίζω την ερημική πορεία μου και ακολουθώ ένα ελικοειδές δρόμο πάνω στο όρος Ελικώνα (όνομα και πράμα). Η θέα πίσω μου προς τον Κορινθιακό κόλπο υπέροχη.

Κλικ για μεγέθυνση

Η συνέχεια με βρίσκει να απολαμβάνω τον φιδίσιο δρόμο προς Ιτέα όπου αφού την διασχίζω συνεχίζω προς το γραφικό Γαλαξίδι για να αναπληρώσω την έλλειψη καφεΐνης στον οργανισμό μου. Στάση στο καφέ Θεμιστοκλής, φρέντο εσπρέσο σχεδόν στα όρθια καθώς ο μαγνήτης του δρόμου είναι ισχυρότερος και από την καφεΐνη.

Φουλάρω ρεζερβούαρ και τραβάω πίσω προς Ιτέα για μερικά χιλιόμετρα, πριν αφήσω τα παράλια και σκαρφαλώσω στο όρος Γκιώνα. Σύντομα η λίμνη του Μόρνου κάνει την εμφάνισή της μπροστά μου και εγώ τραβάω προς Λιδορίκι για να την χαζέψω από ψηλά.

Κλικ για μεγέθυνση

Ο χρόνος με παίρνει ακόμα και έτσι αποφασίζω να κυκλώσω την λίμνη, αρχικά από την νότια της πλευρά. Πριν αναχωρήσω είχα διαβάσει για το Κάλιο, ένα βυθισμένο χωριό χαμένο μέσα στην τεχνητή λίμνη, κι ήλπιζα ότι θα μπορέσω να σβήσω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες.

Η στάθμη των νερών της λίμνης όμως ήταν -δυστυχώς για εμένα, ευτυχώς για πολλούς άλλους- αρκετά υψηλή και το χωριό κείτονταν στον πάτο της λίμνης, σαν μια νέα Ατλαντίδα. Πέτυχα όμως κάποια άλλα μισοβυθισμένα σπιτάκια δίπλα στη γέφυρα που βρίσκεται στη νότια πλευρά της λίμνης.

Αν και μέχρι τώρα απολάμβανα μια σχεδόν αψεγάδιαστη άσφαλτο, ο δρόμος δίπλα στην λίμνη ήταν σε κακή κατάσταση. Τα μάτια λοιπόν στις λακκούβες και στα πετραδάκια που κοσμούσαν το οδόστρωμα και που και που καμιά κλεφτή ματιά στην γραφική λίμνη.

Επόμενη στάση στο φράγμα το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, με μέγιστο ύψος 126μ και μήκος 815μ.

Κλικ για μεγέθυνση

Συνεχίζω την πορεία μου από την βορινή πλευρά της λίμνης όπου η άσφαλτος όσο πάει και γίνεται χειρότερη. Βλέπω καφέ πινακίδα δεξιά μου που γράφει “Ακρόπολη”. Χωματόδρομος φυσικά αλλά σε καλύτερη κατάσταση από τον ασφάλτινο που κινούμαι τώρα.

Κάτι θηριώδεις αγελάδες μου κλείνουν το δρόμο… Τις κοιτάω επίμονα και εν τέλει κερδίζω… Υποχωρούν… Ο χωμάτινος δρόμος γίνεται σύντομα τσιμεντένιος και κάργα ανηφορικός και με οδηγεί σε ένα ακόμα πλάτωμα με τι άλλο… θηριώδεις αγελάδες. Ξανασταματώ για να ανταλλάξουμε ματιές. Όποιος έχει δει την ταινία “Οι άντρες που κοιτούν επίμονα κατσίκες” μπορεί να καταλάβει για τι βλέμμα μιλάω 😉 Κερδίζω δις, καθώς παραμερίζουν και πάλι. Συνεχίζω μέχρι το τέλος του δρόμου μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω. Η ακρόπολη της πινακίδας είναι 5-6 μεγάλες πέτρες. Η θέα όμως μοναδική…

Κλικ για μεγέθυνση

Κατηφορίζω γυρίζοντας το σίκουελ της ταινίας και συνεχίζω να κυκλώνω την λίμνη. Χάλια άσφαλτος άλλα όμορφες εικόνες.

Ο καταρράκτης στις πηγές Καλίου

Σιγά-σιγά η λίμνη αρχίζει να απομακρύνεται από δίπλα μου και την θέση της παίρνουν τα επιβλητικά Βαρδούσια όρη. Πρώτη στάση λίγο πριν την Συκέα για να θαυμάσω αυτό το χωριό το οποίο είναι κτισμένο πάνω σε σπήλαια.

Πάνω από το χωριό ορθώνεται η ορθοπλαγιά της Γκιώνας με αρνητική κλίση και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αναρριχητικά πεδία της Ευρώπης. Το χωριό, λόγω της ορθοπλαγιάς, έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια σκίασης καθ´ όλη την ημέρα.

Κλικ για μεγέθυνση

Συνεχίζω την πορεία μου βόρεια για να βρεθώ σύντομα στον Αθανάσιο Διάκο, γενέτειρα του ήρωα της επανάστασης όπως μας μαρτυράει η πινακίδα στην είσοδο του χωριού.

Στο χωριό με υποδέχονται ο Στράτος και ο Σάκης, στο εξοχικό του 2ου και οι οποίοι μόλις έχουν καταφτάσει. Αν και τα παιδιά τα γνωρίζω πρώτη φορά είναι σαν να τα ξέρω αιώνες.

Στράτος

Ο οικοδεσπότης Σάκης

Και πριν καλά-καλά προλάβουμε να ανταλλάξουμε τις πρώτες κουβέντες, καταφθάνει και το δεύτερο γκρουπ της παρέας:

Μανώλης

Γιώργος

Αχιλλέας

Ο μικρός Γιαννάκης ή όπως είναι ευρέως γνωστός John Dom

Άντε να βάλω και μια από την αφεντομουτσουνάρα μου:

Μανώλης και Γιώργος γυροβολούσαν για αρκετές μέρες την Ελλάδα, συναντήθηκαν εψές με τους βόρειους της παρέας (Αχιλλέα και Γιάννη) για να κατηφορίσουν ρόδα-ρόδα (όπως λέμε χεράκι-χεράκι) εις τον Αθανάσιο Διάκο.

Τακτοποιούμαστε τάχιστα και φυσικά τραβάμε προς την πλατεία του χωριού για μάσα. Ο Σάκης μας περπατάει με κίνδυνο της ζωής του -για να μας ανοίξει η όρεξη όπως έλεγε- δίπλα στο ποτάμι που διασχίζει το χωριό, ξεναγώντας μας στις ομορφιές του τόπου του. Για καλή του τύχη οι πεινασμένοι λύκοι της παρέας, συγκρατήθηκαν…

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος

Σε σύντομο χρόνο φτάνουμε στην όμορφη πλατεία την οποία κοσμεί φυσικά, το άγαλμα του ήρωα της επανάστασης.

Μπουκάρουμε στην ταβέρνα του Ραβάνη και παραγγέλνουμε ότι έχει ο κατάλογος επί δύο… Σε σύντομο χρόνο καταφθάνουν και οι τελευταίοι της παρέας. Ο Δημήτρης με την custom μοτοσυκλέτα του η οποία και έκλεψε την παράσταση καθ’ όλο το τριήμερο:

Και ο συνταξιδιώτης του Γιώργος από την Κοζάνη:

Η παρέα έδεσε από την αρχή και τα πειράγματα παύλα γέλια έκαναν τους δείκτες του ρολογιού να κινούνται με γοργούς ρυθμούς.

Το σκοτάδι είχε πια καλύψει το χωριό και ο Αχιλλέας είχε βαλθεί να με κάνει να πετάξω την φωτογραφική μου μηχανή στο ποτάμι, επιδεικνύοντας μου συνέχεια τους παπάδες που έκανε ο σταθερός φακός της Nikon του…

Επιστροφή λοιπόν στο σπίτι του Σάκη για να δούμε το βίντεο που έχουν ετοιμάσει τα παιδιά (Μανώλης, Σάκης και Στράτος) από το περυσινό τους ταξίδι στην γειτονική Τουρκία.

Η δουλειά καταπληκτική, επαγγελματική θα έλεγα, μας κρατάει όλους καθηλωμένους θυμίζοντας στους συμμετέχοντες τις όμορφες στιγμές που πέρασαν και ξυπνώντας αναμνήσεις σε όσους έχουνε επισκεφτεί την γειτονική χώρα.

Ακολουθεί και 2η προβολή με το βίντεο του φίλου Σάκη από την Κοζάνη, όπου μαζί με το Δημήτρη είχαν ξεναγήσει τα παιδιά του MotoRiders Club στη Δυτική Μακεδονία.

Τσίπουρο, τσικουδιές, βίντεο και πειράγματα μας κράτησαν ξύπνιους μέχρι τις 4:30 το πρωί όπου δειλά-δειλά όλοι την κάναν για τα κρεβάτια τους… Ας είναι καλά ο Στράτος που έκανε την αρχή…

Επόμενη Σελίδα »