Κείμενο & Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης
Ώρες, ώρες έχουμε κάτι ιδέες που με κάνουν να ανησυχώ. Δεν ξέρω τι φταίει… Ίσως ο παλιμπαιδισμός μας… Ίσως πάλι η τρέλα μας για περιπέτεια σε συνδυασμό πάντα με τη μυρωδιά του αγνώστου. Μια μυρωδιά, που εκτός από τη μύτη, προσπαθεί μάλλον να μας σπάσει και τα κόκαλα…
And so the story goes
Αρχές Οκτωβρίου οι «συνήθεις ύποπτοι» -για όσους δεν παρακολουθούν τα ταξιδιωτικά του blog, οι συνήθεις ύποπτοι είναι ο Νίκος Αγγελάκης, ο Γιώργος Καλατζάκης και η αφεντιά μου-, στριμώχνονται σε ένα τραπεζάκι γνωστής μπυραρίας της πόλης, για να συζητήσουν το τι θα κάνουν εφέτος. Μαζί τους αρκετοί ακόμα φίλοι οι οποίοι δήλωσαν πρόθυμοι να ακολουθήσουν σε ότι παλαβομάρα σχεδιάσουμε να κάνουμε φέτος. Ας πρόσεχαν…
Η κουβέντα ως συνήθως δεν επικεντρώνεται πουθενά και ανάμεσα στις φιλοσοφίες, παραφιλολογίες και θεωρίες ακούγονται πεταχτά τα παρακάτω:
Στέλιος: Έχω διαβάσει για ένα υπερμαραθώνιο που διασχίζει ορεινώς όλη την Κρήτη.
Γιώργος: Καλό ακούγεται. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από Κάτω Ζάκρο και να καταλήξουμε Σφηνάρι.
Αλέξης: Θα έχει πολύ χωματόδρομο όμως δεν γίνεται με τις μοτοσυκλέτες μας.
Νίκος: Εγώ λέω να νοικιάσουμε εντουράκια.
Μήτσος: Να πάρουμε 250αρια το πολύ.
Μενέλαος: Εγώ λόγω δουλειάς μπορώ μόνο το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Όλοι: ΟΚ έκλεισε…
Μερικές μέρες αργότερα, οι έξι παραπάνω συν την μεταγραφή της τελευταίας στιγμής που ακούει στο όνομα Μανώλης , φορτώνουν τα μοτοσακά τους υπό βροχής και μετά από τη συνηθισμένη πια καθυστέρηση της μιας ώρας -και βάλε-, αναχωρούν για το οδοιπορικό τους.
Gentlemen push your bikes
Το να φτάσεις Κάτω Ζάκρο από Χανιά μέσω εθνικής με 200άρια και 250άρια εντουράκια, τα οποία κινούνται λίγο πιο γρήγορα από ταινίες του Αγγελόπουλου, είναι κάλλιστα ένας καλός λόγος για να αρχίσεις να έχεις υπαρξιακά προβλήματα. Στο παραπάνω σκηνικό προσθέστε και μια καταιγίδα που μας έκανε παρέα από το Ρέθυμνο έως το Ηράκλειο, κάτι σκούτερ που μας περνούσαν σαν σταματημένους και τα τρομερά ελαστικά των μοτοσακών -τα οποία μάλλον δεν είχαν αλλαχτεί ποτέ- όπου αντιμετώπιζαν την άσφαλτο σαν πάγο!
Οι επικίνδυνες αποστολές λαβαίνουν τέλος γύρω στις 12:30 το βράδυ όπου καταφθάνουμε στην παραλία της Κάτω Ζάκρου. Στήνουμε σκηνές και αράζουμε για κουβεντούλα η οποία κρατάει τα βλέφαρα ανοικτά για αρκετές ώρες. Ο ύπνος λιγοστός καθώς κανείς μας δεν θέλει να χάσει την μαγευτική ανατολή του ηλίου…
Το πρότζεκτ μας ήταν να απολαύσουμε την δύση του ηλίου την επόμενη στο Σφηνάρι. Αρκετά φιλόδοξο και ίσως ακατόρθωτο, αλλά θέλαμε να βάλουμε ένα στόχο. Επίσης είχαν πέσει στοιχήματα για το ποιος θα πέσει πρώτος και για το ποιανού μοτοσυκλέτα θα μείνει πρώτη από βλάβη. Όσο αναφορά την σαβούρδα, ομόφωνα όλοι είχαν ποντάρει στον Νίκο ενώ για την βλάβη το ματς ήταν αμφίρροπο με την πλάστιγγα να γέρνει προς την πλευρά του Μήτσου.
η 1η φωτο ειναι ολα τα λεφτα όπως και οι υπόλοιπες με την αυγη στη θάλασσα…!! Πάντα τετοια !
Μπράβο φίλε Στέλιο για τη παρουσίαση και μπράβο στη παρέα για την όρεξη και την υπομονή σας. Να υποθέσω πως δε καταγράψατε σε GPS ή google earth τη διαδρομή σας ε; Στο χωριό Ορεινό από πάνω είναι το όρος Θρυπτή και στη κορυφή έχει το εκκλησάκι του Αφέντη Εσταυρωμένου. Κρίμα να έχει σύννεφα, θα απολαμβάνατε καταπληκτική θέα…
Δυστυχώς Νικόλα, ο καιρός στον Αφέντη Χριστό δεν μας έκανε την χάρη. Είδα τις φωτογραφίες από το δικό σου ταξιδιωτικό και ζήλεψα….
Tracklog έχω σε mapsource & google earth μορφή. Πες μου σε τι μορφή το θες και στο στέλνω. Αν το θες σε κάποια άλλη μορφή πες μου το. Έχω ένα map converter που το γυρνάει σε ότι μορφή θες…
Αφέντη Εσταυρωμένου είπαμε , χαχαχα
Τώρα τι μου λες…
Δεν είχα ποτέ GPS και προς το παρόν αντιστέκομαι σε αυτήν την τεχνολογία. Νομίζω πως μου αφαιρεί τη χαρά της εξερεύνησης και ,για εμένα τουλάχιστο που έχω πολύ καλό προσανατολισμό, είναι περιττό για την ώρα. Αντιθέτως στο google earth δε θα έλεγα όχι. Αν μπορείς λοιπόν στείλε το σε file για google earth.
Ρε συ, Αφέντη Χριστό το γράφει ο χάρτης μου και η Ανεξερεύνητη Κρήτη…
Όσο αναφορά τώρα το GPS, και εγώ είμαι υπέρ του χάρη και της εξερεύνησης -άλλωστε τα καλύτερα πράγματα τα βρίσκεις όταν χάνεσαι- αλλά το GPS λύνει τα χέρια μέσα σε μεγαλουπόλεις. Βρίσκεις το ξενοδοχείο σε χρόνο ντε-τε και εκτός αυτού κρατάς και ωραίο tracklog για να χαζεύεις από που πέρασες. Και για να το μοιράζεσαι με φίλους 😉
Στο στέλνω τώρα 😉
Μπράβο ρε Στελάρα!
Πάλι μας ταξίδεψες με τις αφηγήσεις σου!
Μπράβο ρε όλους σας!
Καλά ταξίδια!
@ Kipreos Merkourios – Stylianos
Πολύ εύστοχο το “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος του οδοιπορικού.
@Manolis
Να ΄σαι καλά Μανώλο. Καλούς δρόμους και σε ‘σένα.
Εξαιρετικό το όλο οδοιπορικό, όπως και το εγχείρημα.”Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”, καθώς αυτές οι μικρές και ταπεινές μοτοσυκλέτες αποδείχθηκαν οι καταλληλότερες για να δει κανείς, πολλές από τις ομορφιές της ανεξερεύνητης Κρήτης.Δεν θεωρώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, πως απέτυχε το εγχείρημα, γιατί πέραν του ότι “σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι”, στην περίπτωσή σας θα παράφραζα τον Πορτοκάλογλου λέγοντας “δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα μοτοσακά, είναι του χωματόδρομου η χαρά”…