Από την αυγή στο σούρουπο…

Ημέρα 1η, πολύ χώμα με λίγη δόση από άσφαλτο
Το πρωινό μας στην παραπλήσια ταβέρνα, συνοδεύεται από τον απλωμένο χάρτη. Η σχεδίαση ξεκινά με το δάχτυλο να δείχνει το φαράγγι των νεκρών μέχρι την Ζάκρο.

Από εκεί ακολουθούμε μια όμορφη ασφάλτινη διαδρομή μέχρι το χωριό Καρύδι όπου και ψάχνουμε μάταια τον χωματόδρομο που δείχνει ο χάρτης και πηγαίνει προς την αρχαία Πραισό. Ρωτάμε κάτι ντόπιους και οι οποίοι μας διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει χωματόδρομος και μας στέλνουν προς τα πίσω από άσφαλτο. Τα αγύριστα κεφάλια μας όμως επιμένουν στο να βρούνε χώμα, καταλήγοντας σε ένα χωράφι με ελιές όπου και «πάμε ταμείο» για να εξαργυρώσουμε τα κερδισμένα από την σαβούρδα του Νίκου! Ηλίθια και ανώδυνη μεν, αλλά το κοντέρ κατέγραψε: Πτώσεις – Νίκος 1-0.

Έχοντας σπαταλήσει πάνω από μια ώρα στα χωράφια αποφασίζουμε να ακούσουμε την συμβουλή των ντόπιων και να τραβήξουμε προς Άγιο Σπυρίδων από άσφαλτο. Το ξερό τοπίο σε συνδυασμό με τον παντελώς έρημο δρόμο δίνει μια άγρια ομορφιά που μας κρατάει παρέα μέχρι και την Επάνω Επισκοπή.

Μια γιαγιά μας δείχνει το σοκάκι ανάμεσα στα σπίτια του χωριού το οποίο μέσω ενός έρημου χωματόδρομου μας οδηγεί σε ένα λατομείο κάτω από το επιβλητικό Μόντε Φόρτε (σημ: για την ιστορία του κάστρου δείτε το περυσινό ταξιδιωτικό). Ένας οδηγός του λατομείου μας δείχνει το σωστό δρόμο για να ξαναβγούμε προς Κάτω Κρυά με τις εξής καταπληκτικές οδηγίες:
– Συνεχίστε ευθεία μέχρι να συναντήσετε ένα πράσινο εγκαταλελειμμένο αγροτικό. Στρίψτε δεξιά μόλις το περάσετε και συνεχίστε μέχρι να κουτουλήσετε ένα μπλε εγκαταλελειμμένο αγροτικό. Κόψτε και πάλι δεξιά και θα βρεθείτε κάτω από το Μόντε Φόρτε. Αριστερά μετά προς το φρούριο και όλο δεξιά για το χωριό.
Με πινακίδες τις σακαράκες πιάνουμε και πάλι άσφαλτο ακολουθώντας μια γνωστή μας -από την περυσινή μας εξόρμηση στο νομό- διαδρομή η οποία περνάει από τα χωριά Χρυσοπηγή και Σταυροχώρι. Με τη νταμαρόσκονη παρέα ακολουθούμε ένα χωματόδρομο που οδηγεί προς το Ορεινό. Λίγο πριν το χωριό ο δρόμος γίνεται ασφάλτινος αλλά εμείς στρίβουμε από την κεντρική πλατεία του χωριού ξανά σε χώμα προς τον Αφέντη Χριστό. Άγριο τοπίο, παντελώς έρημο και ο δρόμος γεμάτος κροκάλες.

Η στάση μας στην κορυφή, η οποία περικλείεται από σύννεφα, σύντομη, λόγω του τσουχτερού κρύου και του ανοιξιάτικου εξοπλισμού μας.

Η φώτο είναι σαν να βγήκε από το Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα…

Καβάλα ξανά στα μοτοσακά μας και βουρ για κάθοδο.

Πίσω στον κεντρικό χωματόδρομο και πορεία προς Θρυπτή. Κινούμαστε παράλληλα με το φαράγγι του Χα, διασχίζοντας ένα πανέμορφο και πυκνό δάσος με καταπληκτικές εικόνες προς το φαράγγι, και εν τέλη βρισκόμαστε στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Ιεράπετρα.
Στάση για ανεφοδιασμό μοτοσυκλετών και αναβατών όπου και παίρνουμε πληροφορίες για τον δρόμο που οδηγεί προς Μεσελέρους. Ο βενζινάς μας στέλνει νότια μέσω Ιεράπετρας αλλά τον διακόπτω σύντομα ζητώντας του να μας δώσει οδηγίες να πάμε από χώμα. Κοντοστέκεται για λίγο, πράγμα που με ψιλοαγχώνει, αλλά μου δίνει κατατοπιστικότατες οδηγίες για το πως θα βγούμε στο χωματόδρομο ο οποίος φυσικά δεν έχει καμία σήμανση.

Κατά τύχη πέφτουμε πάνω στην πίστα των Μεσελέρων όπου και δοκιμάζουμε τις δυνατότητές μας στο moto cross.

Πέντε λεπτά αργότερα και με πονεμένους καρπούς, αναχωρούμε για τη συνέχεια του χωμάτινου οδοιπορικού μας…
Φτάνοντας Μεσελέρους συνεχίζουμε ασφάλτινα πια προς Πρινά και από εκεί τραβάμε ακόμα πιο νότια προς Καλαμαύκα ψάχνοντας τον χωματόδρομο που οδηγεί προς Οροπέδιο Καθαρού. Ρωτάμε μάταια τους ντόπιους αλλά κανείς δεν μπορεί να μας δώσει σωστή πληροφορία εκτός από ένα παππούλη που μας στέλνει προς την εκκλησία της Παναγίας της Ξακουστής.
Για αρκετή ώρα ακολουθούμε ένα λαβύρινθο από χωματόδρομους οι οποίοι όλοι καταλήγουν σε κάποιο χωράφι ή στάνη, ανοιγοκλείνοντας δεκάδες συρμάτινες πόρτες, αδυνατώντας να βρούμε τον «μίτο» που οδηγεί στο οροπέδιο.
Η ώρα έχει περάσει για τα καλά και τα χρονικά περιθώριά μας στενεύουν καθώς σαν σημερινό στόχο έχουμε θέσει την κωμόπολη του Ζαρού η οποία απέχει αρκετά χιλιόμετρα ακόμα. Μιας και δεν βγάζουμε άκρη αποφασίζουμε να τραβήξουμε προς το οροπέδιο μέσω Κριτσάς, καθώς κινδυνεύαμε να βρεθούμε σε χώμα νύχτα το οποίο και θα ήταν άκρως επικίνδυνο με τα φώτα των μοτοσυκλετών μας.
Πορεία λοιπόν βόρεια ακολουθώντας την εκπληκτική διαδρομή Πρινά-Κρούστα-Κριτσά-Καθαρό και από εκεί πάλι χώμα προς οροπέδιο Λασιθίου.

Διασχίζουμε το οροπέδιο και ανηφορίζουμε από Καμινάκι προς Γεράκι με τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου να χάνονται λίγο πριν οι ρόδες μας συναντήσουν ξανά πίσσα.

Τα λίγα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την πόλη του Ζαρού έμελλε τελικά να γίνουν πολλά καθώς το κεντρικό Ηράκλειο καταφέρνει πάντα να μας μπερδεύει. Η εμφάνιση της κωμόπολης κατά τις 10:30 το βράδυ γίνεται υπό ζητωκραυγές και κορναρίσματα, αφού πρώτα χαθήκαμε «ν» φορές και αφού οργώσαμε, μάλλον, όλο το κεντρικό τμήμα του νομού Ηρακλείου! Η πάντα φιλόξενη Βιβή μας υποδέχεται με ανοικτές αγκάλες και σε σύντομο χρόνο καταφέρνουμε να σκουπίσουμε όλα τα πιάτα που κυκλοφορούσαν στην Βεγγέρα.
Σαν στόχο είχαμε να διανυκτερεύσουμε κάπου στο Δάσος του Ρούβα, αλλά ή κούραση σε συνδυασμό με το περασμένο της ώρας έκανε την πρόταση φιλοξενίας της Βιβής να ακούγεται κελάηδισμα στα αυτιά μας. Σε σύντομο χρόνο, 7 νομά σε 2 δωμά, σαπίζουν μες τα σλίπιν μπαγκ (κάνει και ρίμα).