Ημέρα 2η, πολύ άσφαλτο με λίγο δόση από χώμα
Το πρωινό μας συνοδεύουν τα Moto GP στην ταβέρνα της Βιβής και πάλι, που έχει ανοίξει ειδικά για εμάς. Ευχαριστούμε την σπιτονοικοκυρά μας και ακολουθώντας τις τελευταίες συμβουλές της τραβάμε προς την λίμνη του Ζαρού και από εκεί μέσω χωματόδρομου προς Γέργερη.
Ανηφορίζουμε στον Ψηλορείτη από την όμορφη ασφάλτινη διαδρομή η οποία όμως σύντομα γίνεται και πάλι χωμάτινη.
Παρακάμπτουμε για λίγο την πορεία μας για να επισκεφτούμε το γραφικό εκκλησάκι του Άγιου Ιωάννη Ρούβα. Η απόλυτη ηρεμία σε συνδυασμό με το πανέμορφο τοπίο μας οδηγεί στο να κάνουμε μια στάση για να απολαύσουμε όλα τα παραπάνω αλλά και για να σβήσουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες.
Το μπρέικ τελειώνει και καβάλα ξανά στις μοτοσυκλέτες διασχίζουμε το δάσος του Ρούβα για να βρεθούμε κάτω από το αστεροσκοπείο.
Έχω μείνει πίσω για την παραπάνω φωτογραφία και μέχρι να τους πιάσω, ο Νίκος κατάφερε να κάνει το χατ τρικ σε πτώσεις. Όσο και να προσπαθήσω να σας τις περιγράψω δεν θα τα καταφέρω. Το σίγουρο είναι πως οι παρόντες -εκτός εμάς το σκηνικό παρακολούθησαν και 3 τουρίστες- θα γελάν για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Συνεχίζουμε κυκλώνοντας τον Ψηλορείτη από την βορινή του πλευρά μέχρι το Αρκάδι. Αδιάφορη διαδρομή, όλη ασφάλτινη με εξαίρεση δυο συμβάντα:
α. Έξω από το μπαρ «Κορυδαλλός» στα Ζωνιανά κάτι πιτσιρίκια μας πυροβολούν με τα φανταστικά τους όπλα, προσφωνώντας μας ΕΚΑΜίτες και
β. Μια καλή πτώση του Μανώλη κάπου κοντά στην Αρχαία Ελευθέρνα, όπου το μπροστινό του κόλλησε σε μια σχάρα υπονόμου. Το σκηνικό ήταν τρομακτικό, αλλά ευτυχώς ο εξοπλισμός αποδείχτηκε σωτήριος, κρατώντας το Μανώλη αλώβητο. Πονούνε μωρέ τα παλικάρια;;;
Στάση λοιπόν στο Αρκάδι για ανεφοδιασμό υγρών και στερεών και συνέχεια προς Χαρκιά. Λίγο πριν το χωριό στρίβουμε σε χωματόδρομο που ελπίζουμε να οδηγεί προς το φράγμα Αμαρίου. Κινούμαστε κυριολεκτικά στην τύχη μέχρι να αντικρίσουμε το παρακάτω όπου και μας αφήνει με το στόμα ανοικτό.
Κλικ για μεγέθυνση…
Κατηφορίζουμε και τραβάμε προς Μύρθιο και από εκεί προς Σελλί και Γενή όπου και ξανασυναντάμε χώμα. Περιπλανούμαστε σε χωματόδρομους, χανόμαστε μεταξύ μας αλλά ανασυγκροτούμαστε λίγο πριν τον Πύργο -για τους γνώστες- στο δρόμο του Σπηλίου.
Πορεία και πάλι ασφάλτινη προς Άγιο Ιωάννη και από εκεί συνεχίζουμε προς Μυριοκέφαλα με τον καιρό να κλείνει επικίνδυνα μπροστά μας. Οι πρώτες ψιχάλες δεν αργούν να φτάσουν, λίγο πριν το χωριό Καλλικράτη και οι οποίες γρήγορα μετατρέπονται σε καταιγίδα. Μεταβολή τάχιστα και πορεία προς Ασή Γωνιά όπου ο καιρός είναι ακόμα ανοικτός.
Το ρολόι δείχνει περασμένες 6 και το να φτάσουμε Σφηνάρι σε 2 ώρες για να απολαύσουμε την δύση του ηλίου μοιάζει αδύνατο εκτός και αν μπορούμε να διακτινιστούμε. Η απόφαση για επιστροφή στα Χανιά από εθνική παίρνεται με ομόφωνη γνώμη. Το εκδρομικό μας κλείνει με τον πιο όμορφο τρόπο, στην πλατεία της Ασής Γωνίας, όπου απολαμβάνουμε την Κρητική φιλοξενία του Κυρ Βαγγέλη ο οποίος φέρνει το ένα κέρασμα πίσω από το άλλο. Με το ζόρι τον κρατήσαμε να μην σφάξει την αίγα…
Τίτλοι τέλους
Ακόμα και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές -2 μήνες μετά το εκδρομικό- προσπαθώ να καταλάβω ποια ήταν η μαγεία αυτής της καταπληκτικής εξόρμησης. Ίσως φταίει ότι νιώσαμε πάλι για λίγο παιδιά, ίσως η όμορφη παρέα που δεν σταμάτησε να γελάει καθ’ όλη την πορεία μας, ίσως τα ανεξερεύνητα -για εμάς- βουνά της Κρήτης, ίσως πάλι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω. Μπορεί η ολοκλήρωση του πρότζεκτ μας να απέτυχε αλλά όπως πολύ σοφά λένε «σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι».
η 1η φωτο ειναι ολα τα λεφτα όπως και οι υπόλοιπες με την αυγη στη θάλασσα…!! Πάντα τετοια !
Μπράβο φίλε Στέλιο για τη παρουσίαση και μπράβο στη παρέα για την όρεξη και την υπομονή σας. Να υποθέσω πως δε καταγράψατε σε GPS ή google earth τη διαδρομή σας ε; Στο χωριό Ορεινό από πάνω είναι το όρος Θρυπτή και στη κορυφή έχει το εκκλησάκι του Αφέντη Εσταυρωμένου. Κρίμα να έχει σύννεφα, θα απολαμβάνατε καταπληκτική θέα…
Δυστυχώς Νικόλα, ο καιρός στον Αφέντη Χριστό δεν μας έκανε την χάρη. Είδα τις φωτογραφίες από το δικό σου ταξιδιωτικό και ζήλεψα….
Tracklog έχω σε mapsource & google earth μορφή. Πες μου σε τι μορφή το θες και στο στέλνω. Αν το θες σε κάποια άλλη μορφή πες μου το. Έχω ένα map converter που το γυρνάει σε ότι μορφή θες…
Αφέντη Εσταυρωμένου είπαμε , χαχαχα
Τώρα τι μου λες…
Δεν είχα ποτέ GPS και προς το παρόν αντιστέκομαι σε αυτήν την τεχνολογία. Νομίζω πως μου αφαιρεί τη χαρά της εξερεύνησης και ,για εμένα τουλάχιστο που έχω πολύ καλό προσανατολισμό, είναι περιττό για την ώρα. Αντιθέτως στο google earth δε θα έλεγα όχι. Αν μπορείς λοιπόν στείλε το σε file για google earth.
Ρε συ, Αφέντη Χριστό το γράφει ο χάρτης μου και η Ανεξερεύνητη Κρήτη…
Όσο αναφορά τώρα το GPS, και εγώ είμαι υπέρ του χάρη και της εξερεύνησης -άλλωστε τα καλύτερα πράγματα τα βρίσκεις όταν χάνεσαι- αλλά το GPS λύνει τα χέρια μέσα σε μεγαλουπόλεις. Βρίσκεις το ξενοδοχείο σε χρόνο ντε-τε και εκτός αυτού κρατάς και ωραίο tracklog για να χαζεύεις από που πέρασες. Και για να το μοιράζεσαι με φίλους 😉
Στο στέλνω τώρα 😉
Μπράβο ρε Στελάρα!
Πάλι μας ταξίδεψες με τις αφηγήσεις σου!
Μπράβο ρε όλους σας!
Καλά ταξίδια!
@ Kipreos Merkourios – Stylianos
Πολύ εύστοχο το “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος του οδοιπορικού.
@Manolis
Να ΄σαι καλά Μανώλο. Καλούς δρόμους και σε ‘σένα.
Εξαιρετικό το όλο οδοιπορικό, όπως και το εγχείρημα.”Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”, καθώς αυτές οι μικρές και ταπεινές μοτοσυκλέτες αποδείχθηκαν οι καταλληλότερες για να δει κανείς, πολλές από τις ομορφιές της ανεξερεύνητης Κρήτης.Δεν θεωρώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, πως απέτυχε το εγχείρημα, γιατί πέραν του ότι “σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι”, στην περίπτωσή σας θα παράφραζα τον Πορτοκάλογλου λέγοντας “δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα μοτοσακά, είναι του χωματόδρομου η χαρά”…