Ημέρα 12η
Zernez – Guarda – St. Moritz – Julierpass – Berninapass – Livigno – Zernez, 220 χιλ
Λίγα αλλά ανεπανάληπτα τα χιλιόμετρα σήμερα και όπως λέει και ο Tolkien, little by little one travels far…
Ξυπνάω το πρωί στο όμορφα φωτισμένο δωμάτιο και παρόλο που έξω η βροχή και ο αέρας λυσσάνε μου φτιάχνει το κέφι με τη μια.
Πάμε στην κουζίνα και βλέπουμε ένα πρωινό για 10 άτομα…
Και μετά ξεκινάω να χαζεύω λίγο το σπίτι και την βροχερή θέα από τα πολλά παράθυρα… Μαγεία…
Παντού ξύλο
Αξέχαστο σκηνικό…
Όμορφοι κήποι
Πολύ κρύο… για Ιούλη μήνα
Βράζει το βουνό… Παρατηρήστε τις ξύλινες καρέκλες από κορμούς γύρω από την φωτιά…
Τα άλογα ξεκουράζονται…
Είναι σαν να πετάς κι εσύ κάποιες φορές…
Και όταν τα σύννεφα σου κάνουν το χατίρι παίρνεις κάτι μοναδικά κλικ, από μοναδικές θέες
Όσο ζεστό ήταν το σπίτι, άλλο τόσο και οι άνθρωποι
Έξω όμως έβρεχε καρέκλες και δεν θα σταμάταγε μέχρι το βράδυ οπότε έπρεπε να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα…
Εγώ ήθελα να γυρίσω την γύρω περιοχή, τα παιδιά θέλανε κι αυτά να αράξουμε εκεί άλλη μια μέρα, αλλά η τιμή ήταν τσουχτερή… Από την άλλη και να φεύγαμε θα είχε τόση συννεφιά στα ψηλά πάσα που θέλαμε να περάσουμε που δε θα βλέπαμε τίποτα…
Μετά από αρκετή κουβέντα με τον φοβερό τύπο που είχε το σπίτι, μου πρότεινε να μας δώσει ένα μονόκλινο ξύλινο σπιτάκι που είναι πάνω από το τυροκομείο, πίσω από τον στάβλο, που φαίνεται στις φωτογραφίες, με κάτι λιγότερο από 25 ευρώπουλα έκαστος νομίζω.
Και εκτός του ότι ήταν μεγάλο και χωράγαμε με άνεση, είχε και κουζίνα να μαγειρέψουμε και 1 τόνο ξύλα να κάψουμε, μιας και έξω είχε κάτω από 10 βαθμούς και 100% υγρασία…
Με όλη αυτή τη κουβέντα γνωριστήκαμε καλύτερα μ’ αυτή την “περίεργη” οικογένεια…
Τελικά μια χαρά ήταν οι άνθρωποι, απλά είναι πιο κλειστοί από αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς. Η μάγισσα ήταν δασκάλα γιόγκα τελικά και σήμερα ήταν ομιλητικότατη. Τα πιτσιρίκια ήταν κάποιων φίλων τους που τα είχαν αφήσει εκεί να βοηθάνε με τις αγροτικές δουλειές του σπιτιού και να παίρνουν κάποιο χαρτζιλίκι. Χτες μας κοίταζαν περίεργα γιατί ντρεπόντουσαν να έρθουν να μας μιλήσουν. Όλοι τους πιστεύανε σε περίεργες θρησκείες απ’ όσο κατάλαβα και όλοι τους ήταν αρκετά μορφωμένοι. Και ο πάτερ φαμίλιας ήταν σίγουρα Βουδιστής, αλλά θα σας τα πω αργότερα αυτά…
Αφού η γυναίκα του μου έδειξε στον χάρτη και μου είπε τα καλύτερα της περιοχής, έκοψε και η βροχή για λίγο (όχι ότι σταμάτησε, αλλά λέμε) και είπαμε να πάμε καμιά κοντινή βόλτα να το παίξουμε τουρίστες.
Πάμε λοιπόν στη Guarda πρώτα, το αρχαιότερο χωριό της Ελβετίας και το πιο όμορφο συνάμα…
Προσωπικά είναι από τα ωραιότερα χωριά που έχω δει ποτέ. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι ήταν πραγματικά τόσο καλόγουστο…
Και η βροχή σταμάτησε όσο χρειάστηκε για να παίξω με τα σύννεφα και να φωτογραφίζω χωρίς να σιχτιρίζω για το νερό που πέφτει πάνω στην μονάκριβη φωτογραφική μου.
Aπολαύστε μόνοι σας την θέα από το χωριό αλλά και τα σπίτια του:
Μιλάμε για πολύ Ελβετία
Ένα τραπέζι πινγκ-πονγκ σε ένα απίστευτο σημείο…
Βράζουν τα βουνά λέμε
Kαι με ηλιακό ρολόι
Τι κάνεις όταν εκτός από λεφτά έχεις και γούστο
Λουλούδια παντού
Όχι που δε θα ‘χε εκκλησία
Ήπιαμε τον καφέ μας, ξανάρχισε να βρέχει κιόλας και τραβάμε προς το Saint Moritz…
Φτάνουμε σε μια από τις ακριβότερες περιοχές της Ελβετίας (και ένα από τα πιο ακριβότερα χειμερινά θέρετρα του κόσμου) το Saint Moritz, και βλέπουμε μια λίμνη στην μέση και δάση παντού γύρω-γύρω, με ποτάμια να την τροφοδοτούνε ασταμάτητα…
Το χωριό βρίσκεται καναδυό χιλιόμετρα παραπάνω…
Το χωριό που φτιάχτηκε για βουνίσιους πλούσιους
Μοναδικές εικόνες, και μοναδικά μέρη για να χαζεύεις με τις ώρες
Και άλογα έχουν
Ενα από τα ποτάμια που τροφοδοτούν τη λίμνη
Μια εκκλησία που μου θύμισε κάτι από τα δικά μας βουνά στη Πίνδο
Κάπου εκεί τα παιδιά είπανε να πάνε στο δωμάτιο να αράξουνε τα δυο τους και να κάνουν dolce vita, κι εγώ θα συνέχιζα τη μέρα solo, μιας και ήτανε πολύ νωρίς ακόμα άρα μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα…
Πρώτα πήγα μια βόλτα στο χωριό να το δω από κοντά…
Όμορφο, αλλά με τόνους πλουσιοτουρίστα, τόσο πολύ που μου χαλάσανε την διάθεση με τα χρυσά τους και τις τουαλέτες τους. Πρέπει να είχε κάποια εκδήλωση μάλλον, δεν εξηγείται αλλιώς.
Στις βιτρίνες το φθηνότερο φόρεμα είχε περισσότερα από το όλο budget του ταξιδιού μας… και είχαν και κόσμο μέσα… τι να πεις…
Δε ξέρω αν έπεσα στη περίπτωση εγώ, αλλά 5 λεπτά σ’ αυτό το χωριό αρκούν για να σιχαθείς ακόμα περισσότερο τον καπιταλισμό, ειδικά αν έχεις ήδη την προδιάθεση…
Την κάνω λοιπόν για να κάνω το Julierpass, να πάω δηλαδή μέχρι την λίμνη του, και να ξαναγυρίσω προς St. Moritz για να πάω προς Ιταλία μεριά μετά! Ήθελα να δω πολύ πράμα σήμερα, δε ξέρω γιατί αλλά είχα φοβερή διάθεση εκείνη τη μέρα!
Μέχρι να πάω και να έρθω στο Julierpass έβγαλα απίστευτα πολλές και καλές φωτογραφίες, θα σας δείξω μόνο κάποιες μετά από αρκετή δυσκολία για να τις διαλέξω…
Love is in the air…
Με τα αδιάβροχα αισθάνομαι ότι παχαίνω
Chase the rainbow
Να ξεκουραστεί για λίγο το άλογο
Αλλά και ο αναβάτης, μια από τις καλύτερες αυτοφωτογραφίες μου
Breathtaking stuff
Ιδανική στάση για τσιγάρο… Πολλές σκέψεις να επεξεργαστείς…
Κάπου εκεί πάνω με πιάσαν οι εσωτερικές μου αναζητήσεις και είπα να δω ακόμα περισσότερο βουνό, προς οπουδήποτε…
Μετά από τις φωτογραφίες όμως, τα σύννεφα ξαναπύκνωσαν και η φωτογραφική άργησε να ξαναβγεί από το tankbag…
Ξεκίνησα να πάω προς το πάσο Bernina και μετά να μπω λίγο Ιταλία στο Livigno και πάλι πίσω στο σπιτάκι μας από γύρω, όπως φαίνεται στον χάρτη…
Μέχρι και λίγο πριν την κορυφή του Bernina όμως έφαγα βροχή που θα θυμάμαι για χρόνια την ένταση της…
Και πάλι όμως παράπονο δεν έχω… καλά πέρναγα…
Πέρασα από παγετώνες
Από όμορφα ποτάμια
Μετά την κορυφή του πάσου, περνώντας στην άλλη μεριά του βουνού, η βροχή σταμάτησε εντελώς
Μακράν το καλύτερο Ελβετικό πάσο για στρίψιμο -δεν σε ενδιαφέρει καν αν είναι βρεγμένος ο δρόμος-, αλλά κατώτερο από τα Grimsel, Susten και λοιπά γνωστά σαν φυσική ομορφιά
H τεχνητή λίμνη πριν από το τούνελ του Livigno
Αφού πέρασα το τρομακτικά στενό, υγρό, σκαμμένο μέσα στο βράχο με μια λωρίδα όλη κι όλη και ολόισιο για χιλιόμετρα τούνελ του Livigno (όσοι το έχουν περάσει μπορεί να με καταλάβουν), έκανα καμιά 80αριά ακόμα στριφτερά χιλιόμετρα χωρίς το περιττό βάρος όπως όλες τις άλλες μέρες. Ξελύσσαξα και επέστρεψα στο δωμάτιο όταν ξεκίνησε να πέφτει ο ήλιος, βλέποντας τον Σκίουρο σε τέτοια πόζα:
Φάγαμε την καρμπονάρα που μαγείρεψαν τα παιδιά και μετά αράξαμε και συζητάγαμε με τις ώρες… Ωραία πράγματα…
Η Τόνια διαβάζοντας το ημερολόγιο μου
Η καμινάδα από την σόμπα λειτουργεί και σαν καλοριφέρ
Αφού λοιπόν πέρασε κάμποση ώρα, γυρνάει η οικογένεια του σπιτιού από την πόλη που είχε πάει για να παρακολουθήσει μια παράσταση στο θέατρο και φωνάζουμε το αφεντικό να έρθει να αράξουμε παρέα!
Κάτσαμε κανά 3ωρο με τον τύπο και συζητάγαμε, μέχρι που καταλάβαμε ότι είχαμε πέσει σε “δικό μας”, γι αυτό ήταν και τόσο ανοιχτός άνθρωπος.
Κάποτε στα νιάτα του (πριν 30 χρόνια) είχε ξεκινήσει κι αυτός να πάει για λίγο καιρό μέχρι την Ινδία με ένα κλασσικό βανάκι VW (τα βανάκια των χίπηδων όπως τα λένε συνήθως) με διάφορους συνταξιδιώτες ακόμα…
Τελικά λέει του άρεσε πολύ και έκατσε 4 χρόνια εκεί μέχρι να γυρίσει πίσω, έτσι ασπάστηκε και τον Βουδισμό.
Τώρα πια είχε φτιάξει την ζωή του όπως ακριβώς ήθελε.
Αρκετά χίπικα αλλά με ένα σεβαστό οικονομικό υπόβαθρο ώστε να το πετύχει.
Στη μέση του πουθενά, με δική του πηγή πόσιμου νερού που έχει μεγάλη ορμή όλο το χρόνο ώστε με ηλεκτρογεννήτρια να παίρνει και το δικό του ρεύμα από κει.
Τα εισοδήματα του ήταν από τους λίγους πελάτες του σπιτιού (μιας και ήθελε λίγο, καλό, ψαγμένο και σταθερό κόσμο) και από το τυρί, το γάλα, το κρέας και το μαλλί από τα πρόβατα.
Για του λόγου του αληθές κατά τα μεσάνυχτα πήγαμε παρέα να στραγγίξουμε τα τυριά και να τα βάλει να στεγνώσουν (να ωριμάσουν δηλαδή), μια διαδικασία που κρατάει από 1 έως 3 χρόνια. Για αυτό και είναι τόσο ακριβό το τυρί του μας έλεγε, γιατί ωριμάζει όσο πρέπει ή όσο αρέσει στον κάθε πελάτη…
Στο τέλος μου είπε να του στείλω με mail (καμια σχέση οι Έλληνες βουνίσιοι αγρότες με τους Ελβετούς σε εξέλιξη) την συνταγή της φέτας που φτιάχνει η γιαγιά μου γιατί με αυτές που κατεβάζει από το ίντερνετ δεν του βγήκε καλή όσες φορές προσπάθησε να φτιάξει…
Στο τυροκομείο μεταμεσονύκτια λοιπόν, και με τσιγάρο στο στόμα γιατί ο τυροκόμος είναι και μερακλής:
Μια από τις γυναίκες που μέναν και βοηθούσαν στο σπίτι
Αλάτι, φυσικό συντηρητικό
Σ’ αυτό το ειδικό δωμάτιο ωριμάζουν για χρόνια τα τυριά
Στο τέλος σημείωνε πότε ξεκίνησε η ωρίμανση του κάθε κεφαλιού
Έπεσα αργά για ύπνο, αρκετά ζαλισμένος από τα ξύδια και προσπαθώντας να χωνέψω ότι είναι 21 Ιουλίου και εμείς βάζαμε τα ξύλα στη σόμπα το ένα πίσω απ’ το άλλο… Ξεκίνησα να σκέφτομαι πόσο θα με χάλαγαν τα 40άρια που θα συναντάγαμε όταν θα κατεβαίναμε από τα βουνά σε λίγες μέρες, αλλά ακόμα είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι τότε…
Bonus track της ημέρας
Ο μεγαλύτερος σκύλος που έχω δει στη ζωή μου, 83 κιλά αθώου γίγαντα,15 κιλά περισσότερα από μένα δηλαδή. Να ‘ναι καλά η Τόνια που έβγαζε φωτογραφίες όποιο ζώο συναντάγαμε. Το ημιαιμο husky δίπλα του μοιάζει με κουτάβι αλλά δεν είναι…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μπραβο ρε μαστορα.
μια χαρα τα πηγες.το διαβασα ολο.
κι ειμαι δυσκολος.
Μπορει να μη ταιριαζουμε στο γουστο κ στη διαμονη αλλά ταιριαζει το χιουμορ.
ιδανικη, η χρηση ειρωνειας κ αστε’ι’σμού
ευγε.
και σ ανωτερα που λενε
καλη προοδο παιδι μου.
Πολυ όμορφη περιγραφή και κατατοπιστικότατη!βέβαια καλό θα ήταν να γράψεις και τα οναματα των camping και των hostel ώστε να ξερουμε και εμείς οι υπόλοιποι αν τύχει να περάσουμε από εκεί τι να αποφύγουμε και τι όχι!και μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω!ποια φωτογραφικη έχεις?:)
Ευχαριστώ 🙂
Ιταλια. Η πιο ομορφη χωρα του κοσμου.
να σκεφτεις οτι η Φλωρεντια, ηταν πρωτευουσα της Τοσκανης μεν, αλλα εχασε τα πρωτεια για πρωτευουσα της Ιταλιας δε.
σ αυτην εξακολουθουν κ ζουν απογονοι των μεγαλυτερων οικογενειων
γι αυτο κ τοσο κυρίλα στο κεντρο κλπ
ειναι ολα πολυ ακριβα κ γενικα ενα κλικ πιο πανω
Τους εχει μεινει ενα ψώνιο. Ξεπεσμενη αριστοκρατία τύπου. Σβησμενο Τζακι.
αλλα οπως διαπιστωσες στα παρκα,ο κακος χαμος. Μουλτι κούλτι κι αγκαλίτσα.
εγω ειχα προτιμησει το κεντρο τοτε.
Κριμα που δεν πηγατε στα Ουφίτσι. Εχασες.
(Συνεχιζω την αναγνωση με παθος)…γκα γκαν
Μπράβο ρε Δημοσθένη…