Οι περιπέτειες του “εξερευνητή”

Ημέρα 2η, Με θέα το Λιβυκό (5/1/2014) Χλμ: 174
Ξημερώνει μια ηλιόλουστη μέρα και η διάθεση ανεβαίνει κατακόρυφα. Στο μυαλό μου είχα να ακολουθήσω την ακτογραμμή της νότιας Κρήτης, η οποία φυσικά έχει πολύ χωματόδρομο… και όπου με βγάλει. Και οι συνθήκες το ευνοούν…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Πρωινό, σύντομο καφεδάκι παρέα με τον Μανώλη και αναχώρηση δυτικά μέχρι και το χωριό Μύρτος όπου και πιάνουμε ακτογραμμή.

Άσφαλτος αρχικά με ένα μικρό κομμάτι, περίπου 2 χλμ, χώμα…

Οι εικόνες προς το Λιβυκό πανέμορφες…

Αλλά μην τολμήσεις να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από τα παράλια, γιατί στην άλλη πλευρά απλώνονται ατελείωτες εκτάσεις από θερμοκήπια…

Πρώτη σημερινή μας στάση στο χωριό Άρβη, όπου ακολουθούμε μια πινακίδα που γράφει: ”Προς φαράγγι Άρβης”. Ο χωματόδρομος γίνεται μονοπάτι και έτσι παρκάρουμε την μοτοσυκλέτα για να συνεχίσουμε με τα πόδια.

Ρωτάμε κάποιον χωρικό που έτυχε να περνάει από εκεί και μας λέει πως δεν βγάζει το μονοπάτι γιατί κόβεται από ένα ποτάμι, και θα πρέπει να κάνουμε κύκλο. Είμαστε τόσο κοντά που δεν θέλουμε να το πιστέψουμε και αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας.

Μια καλά κρυμμένη γεφυρούλα πίσω από κάτι καλαμιές μας δικαιώνει και σύντομα βρισκόμαστε στην είσοδο του φαραγγιού.

Το εντυπωσιακό και δύσβατο φαράγγι, μοιάζει -από μακριά- σαν μια μαχαιριά στο βουνό. Υποτίθεται ότι εντός του κυλάει αρκετό νερό, αλλά λόγω της άρδευσης για τις παρακείμενες μπανανοφυτείες, δεν υπάρχει σταγόνα.

Η είσοδος μας εντός αυτού είναι ολίγον τρομαχτική καθώς είναι υπερβολικά στενό και απότομο.

Καταφέρνουμε να κάνουμε μόνο μερικά μέτρα, καθώς -όπως προανέφερα- θεωρείται ένα από τα πιο δύσβατα φαράγγια της Ευρώπης.

Καβάλα και πάλι, συνεχίζοντας παραλιακά, σε μια διαδρομή που είχαμε ξανακάνει πρόσφατα, μέχρι το χωριό Τσούτσουρο.

Η σήμανση μερικές φορές είναι κατατοπιστικότατη 😉

Ο παραλιακός δρόμος “τελειώνει” εκεί. Έτσι ανηφορίζουμε λίγο μέχρι τα Βαγιονά, με απώτερο σκοπό το φαράγγι της Τρυπητής.

Φτάνοντας στα Βαγιονά αρχίζει ο χωματόδρομος και ήρθε η ώρα να τεστάρουμε το εργαλείο σε χωμάτινη διαδρομή… Απλά και εύκολα, ο “εξερευνητής” καταπίνει όλες τις ανωμαλίες του εδάφους, αφήνοντας μας ξένοιαστους να απολαύσουμε τις άγριες ομορφιές των Αστερουσίων.

Φτάνουμε στο επιβλητικό φαράγγι, διαπιστώνοντας ότι ο δρόμος που το διασχίζει είναι πια στρωμένος. Είχα πολλά χρόνια να έρθω στο συγκεκριμένο σημείο και την τελευταία φορά ο δρόμος ήταν στρωμένος με ποταμόπετρες…

Συνεχίζουμε προς την παραλία περνώντας ανάμεσα από ένα στόλο από αυτοσχέδια αυθαίρετα εξοχικά…

Στην παραλία επικρατεί μια απολαυστική ησυχία που μας οδηγεί να κάνουμε μια μεγαλούτσικη στάση για ξεκούραση…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Αρκετή ώρα αργότερα συνεχίζουμε προς Λέντα παρέα πάλι με την ακτογραμμή του Λιβυκού, η οποία είναι γεμάτη με κρυμμένες μικρές παραλίες (οι οποίες απαιτούν πολύ ποδαρόδρομο) και δεκάδες αυτοσχέδια κακόγουστα παραπήγματα.

Σύντομα φτάνουμε στο χωριό και ασφάλτινα πια συνεχίζουμε μέχρι τον Γερόκαμπο.

Από εκεί και πέρα είναι χώμα… Ρωτάμε αν είναι βατός και παίρνουμε την απάντηση ότι ο δρόμος είναι καλά πατημένος καθώς χρησιμοποιείται καθημερινά από τους ντόπιους… Φύγαμε…

Στα Πλατιά Περάματα ξαναρωτάμε, καθώς δεν υπάρχει καμία σήμανση. Οι χωρικοί μας στέλνουν μέσα από ένα -ευτυχώς ξερό- χείμαρρο… Δις ευτυχώς, τον αφήνουμε σύντομα φυσικά ξαναρωτώντας, καθώς η σήμανση είπαμε είναι ανύπαρκτη…

Στα μέσα περίπου της διαδρομής Πλατιά Περάματα – Καλοί Λιμένες, αρχίζει και πάλι η άσφαλτος. Στο διάβα μας συναντάμε δεκάδες μικρούς τουριστικούς οικισμούς. Σε κάποιον από αυτούς αντικρίζουμε και την εξής ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ πινακίδα:

Καμ γουίθ μι για να την βρεις, να γλεντήσουμε τουγκέδερ
και η ανάμνηση απ’ την Γκρις, να σου μείνει για φορ έβερ…

Στους Καλούς Λιμένες φτάνουμε λίγο πριν σουρουπώσει. Αποφασίζουμε να τραβήξουμε προς Ζαρό για διανυκτέρευση και ανηφορίζουμε προς το κάμπο της Μεσσαράς μέσω της μοναδικής και όμορφης ασφάλτινης διαδρομής, με θέα τον “μαγικά” συννεφιασμένο Ψηλορείτη.

Κλικ για μεγέθυνση

Λίγη ώρα αργότερα φτάνουμε στον Ζαρό και οδηγούμαστε στον παραδοσιακό ξενώνα “Κέραμος”. Αράζουμε δίπλα στο τζάκι -καθώς η υγρασία μόλις πέσει ο ήλιος τρυπάει κόκαλα- και όταν η θερμοκρασία μαες επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα, τραβάμε για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας.

Η “Βεγγέρα” της Βιβής είναι κλειστή (ρε Βιβή τώρα βρήκες να κλείσεις, δεν μας σκέφτεσαι) και η αναζήτηση μας οδηγεί λίγο έξω από το χωριό, στον όμορφο Ελαιώνα. Την κάνουμε ταράτσα και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.