Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος

Κάτι από editorial (τρομάρα μου)…
Γηράσκω αεί διδασκόμενος έλεγαν πριν πολλά χρόνια οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Τρεις λέξεις οι οποίες κάθε μέρα σε κάθε άνθρωπο διαμέσου κάθε μορφής κατάστασης βρίσκει εφαρμογή. Η ζωή -όχι η όμορφη ξανθιά γειτόνισσα– η κανονική ζωή, αυτή που πολλές φορές τη χαρακτηρίζουμε και που…α, μας δείχνει κάθε μέρα το πραγματικό πρόσωπό της και αποδεικνύει γιατί τελικά ακόμη ένας χαρακτηρισμός είναι… κακεντρεχής. La Vita e Bella ιταλιστί -για την Γωγώ, τον Μάσι και την Βάσω που ζουν στην Ιταλία- life is beautiful -για το Αλέξη και την Αριάδνη που ζουν στο Λονδίνο- η ζωή είναι ωραία για τους υπόλοιπους εν Ελλάδι φίλους…

Η ζωή είναι ωραία λοιπόν για χιλιάδες λόγους…
Ένας από τους χιλιάδες είναι ότι μας δίνει -ακόμη- τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε, να γνωρίζουμε κόσμο, να μαθαίνουμε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε με άλλο τρόπο να τα μάθουμε, να βλέπουμε όμορφα μέρη αλλά και… να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως το αποκορύφωμα ενός ταξιδιού ή οδοιπορικού όπως μ’ αρέσει εμένα να το ονομάζω. Η δυνατότητα που σου δίνεται σε κάθε οδοιπορικό να σκεφτείς, να σκεφτείς και να σκεφτείς… Ατελείωτες ώρες κάτω από το κράνος με τον αέρα να σφυρίζει στ’ αυτιά σου μπορείς να κάνεις την καλύτερη ψυχανάλυση, να δεις από άλλη οπτική γωνία πράγματα και καταστάσεις, να τις κρίνεις πιο αντικειμενικά και στο τέλος να βγάλεις συμπεράσματα. Μια ψυχανάλυση που δεν θα σου κοστίσει τίποτα πέρα από κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμου, όμορφων τοπίων και ωραίων ανθρώπων…

Κάτι από editorial 2 (τρομάρα μου 2)…
Στο φετινό οδοιπορικό διδάχθηκα, έμαθα και ένιωσα καταστάσεις και συναισθήματα που για πρώτη φορά μου συμβαίνουν. Γνώρισα ανθρώπους απλούς, «όμορφους», «ωραίους». Ανθρώπους που μου θύμισαν πως είναι να αγωνίζεσαι, να αγαπάς, να μην ξεχνάς και να σέβεσαι. Γνώρισα ανθρώπους που με απλά λόγια και κινήσεις, μου έβγαλαν συναισθήματα που είχα να νιώσω καιρό, ή ακόμη που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν μέσα στην ψυχή μου. Ανθρώπους που με την παρουσία τους και μόνο σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Τι πράγμα και αυτό: να είσαι τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και κάποιοι «άγνωστοι» να σου φαίνονται τόσο «γνωστοί» και να σε κάνουν να νιώθεις πράγματα που οι «γνωστοί» τόσα χρόνια δίπλα σου να μην το έχουν καταφέρει στο ελάχιστο…

Κυρά Ναταλία, μπάρμπα Γιώργο, Σταύρο, Αρμένη σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής…

Κάτι από editorial 3 (τρομάρα μου 3)…
Η διδαχή σ’ αυτό το οδοιπορικό δεν σταματά εδώ.
Θαύμασα για ακόμη μια φορά τους ποδηλάτες που από τα πέρατα της γης και σε μικρές ομάδες καλύπτουν αποστάσεις που ακόμη και με τη μηχανή θα μας κούραζαν. Αυτοί όμως εκεί να καταφέρουν να κάνουν αυτό που ονειρεύτηκαν. Και όταν κάποιος από την ομάδα δεν είχε το κουράγιο να συνεχίσει ήταν οι υπόλοιποι που θα του έδιναν το κουράγιο και την ώθηση να συνεχίσουν προς το όνειρο. Όλοι μαζί…
Φέτος είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε πέντε ανθρώπους που έκαναν το όνειρο-τάμα του ενός, σημαία για όλους. Πέντε ανθρώπους που απέδειξαν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο εφόσον υπάρχει θέληση και συντροφικότητα. ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ. Μια κατάσταση που χαρακτηρίζει και εμάς τους μοτοσυκλετιστές. Μια κατάσταση που φέτος μου δόθηκε η δυνατότητα να τη γνωρίσω και από τις δυο της πλευρές…

Παντελή, Παναγιώτη, Βασίλη, Χρήστο, Γιάννη και Κυριάκο σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής…

Σημείωση: Στο ταξιδιωτικό που ακολουθεί θα αναφερθώ εκτενώς σε όλα τα παραπάνω έτσι ώστε να γίνω κατανοητός.

Ας ξεκινήσουμε και όποιος αντέξει και εφέτος…

Ο προορισμός
Ξεκινώ όπως ξεκίνησα και το περσινό οδοιπορικό στο Μαρόκο:

Ιράν…

Όχι, δεν έκανα λάθος, αυτός ήταν ο αρχικός προορισμός. Αλλά επειδή η πρεσβεία του Ιράν στην Ελλάδα…

αυτά έγραφα και πέρυσι…

Φέτος το story εξελίχθηκε κάπως έτσι, μιας και για να βγάλεις βίζα για το Ιράν στην Ελλάδα πρέπει να το παίξεις επιθεωρητής Κλουζώ. Κανείς δεν ξέρει τίποτα ή ίσως κάνει ότι δεν ξέρει. Τέσπα… το ζουμί είναι ότι τα ταξιδιωτικά γραφεία θέλουν να κάνεις κρατήσεις στα δικά τους ξενοδοχεία -πράγμα που είναι δύσκολο για ένα πολυήμερο ταξίδι- και μόλις καταλάβουν ότι εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να τους τα δώσεις δεν σου παρέχουν καμιά βοήθεια και μένουν στις υποσχέσεις που εσένα σε καθησυχάζουν με αποτέλεσμα στο τέλος να τρέχεις να βρεις άλλο προορισμό…

Εν κατακλείδι μακριά από το Versus Travel ή αν μπλέξετε με την «κυρία» που είναι υπεύθυνη εκεί, να την έχετε στην πίεση συνέχεια. Το μόνο γραφείο που έδειξε ένα επαγγελματισμό είναι το Κανών. Αυτά τα ολίγα για ακόμη μια χρονιά…

Και έτσι λοιπόν το αμέσως επόμενο οδοιπορικό που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν το Γεωργία-Αρμενία…
Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο ήταν να γίνει το 2015 αλλά θεωρήσαμε ότι στις 10 ημέρες που έχουμε για να το «οργανώσουμε» ήταν το μόνο εφικτό…

Η προετοιμασία
Σε 10 μέρες θα έπρεπε να γίνουν όλα, πράγμα που το έκανε αρκετά δύσκολο για να οργανωθεί με τον τρόπο που -τουλάχιστον- το θέλω εγώ για να μπορώ να βιώσω το οδοιπορικό από την αρχή έως το τέλος.

Μια παρένθεση στην περιγραφή…
Από το 2008 που άρχισα να ταξιδεύω αυτό που κατάλαβα ήταν ότι η μισή από τη χαρά και την ευχαρίστηση ενός οδοιπορικού είναι η προετοιμασία. Έχω γράψει και σε άλλα ταξιδιωτικά ότι το συναίσθημα της προσμονής που σου δημιουργείται μέσα από την καθημερινή ενασχόληση με την προετοιμασία του οδοιπορικού δεν ανταλλάσσεται με καμιά ευκολία που μπορεί να σου προσφέρει ένα έτοιμο από κάποιον άλλον οδοιπορικό. Όσο και να λέμε ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος και κάθε μέρα μας καταβάλει η κούραση, όλα αυτά ξεπερνιούνται με το άνοιγμα του χάρτη πάνω στον οποίο θα χαράξεις τη διαδρομή που θα σε φτάσει σε αυτό που ονειρεύεσαι. Σε αυτό που θα χρειαστεί να κάνεις πολλές προσωπικές θυσίες αλλά που θα το πραγματοποιήσεις γιατί αυτό θες πραγματικά και αυτό ορίζει η καρδιά σου.
Φέτος λοιπόν όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω δεν τα ένιωσα. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Δεν ξενύχτησα συνεπαρμένος από τη χάραξη μιας διαδρομής. Δεν διάβασα άλλα ταξιδιωτικά φίλων που θα μου έδιναν μια κατεύθυνση. Δεν έκρινα ο ίδιος τι πραγματικά μου αρέσει και τι θα ικανοποιήσει τα θέλω μου. Βλέπεται ότι χρησιμοποιώ πρώτο ενικό γιατί πάντα θεωρούσα ότι το να πάρω το μηχανάκι και να εξαφανιστώ για 2-3-4 εβδομάδες αφήνοντας πίσω οικογένεια και υποχρεώσεις είναι μια καθαρά προσωπική κατάσταση την οποία εγώ χαρακτηρίζω εγωιστική. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να φύγω με τη μισή χαρά χαμένη, πράγμα που θα το καταλάβαινα στην πορεία του οδοιπορικού…
Μου μένει όμως η άλλη μισή και θέλω να τη βιώσω…

Κλείνει η παρένθεση…
Για καλή μας τύχη τα ίδια κράτη σχεδίαζε να τα επισκεφθεί και ο σύντροφος, συνοδοιπόρος, συναγωνιστής, άνθρωπος και κυρίως εραστής… της ρακής, Στέλιος Οικονομάαααααακκκκηηηςςςςςςςς!!!!!!
Το λοιπόν, ο Στέλιος μου έστειλε το πρόγραμμά τους, τα έβαλα κάτω, έκανα τις προσθαφαιρέσεις και το πρόγραμμα ήταν έτοιμο στο πολύ… περίπου.

Το πρόγραμμα
Εδώ γελάμε. Αυτό το κάτι σαν πρόγραμμα έλεγε αρχικά ότι θα κάνουμε ένα ταξίδι που θα ξεκινούσε στις 12 Αυγούστου το πρωί και θα τελείωνε στις 31 του ίδιου μήνα το βράδυ (αμ, δε..). 20 μέρες (αμ, δε…), για περίπου 9.500 χλμ (όχι αμ, δε…). Τα βάλαμε κάτω, είδαμε ότι μπορούσε να γίνει με λίγο ζόρι -το αλατοπίπερο του ταξιδιού για να μη μας πούνε και φλώρους- και έτσι ξεκινήσαμε…

Η Διαδρομή
Αυτό που επιδιώκουμε σε κάθε εξόρμησή μας είναι η επαφή με τη φύση κατά κύριο λόγο και η όσο το δυνατόν περισσότερη επαφή με τους ντόπιους για να καταλάβουμε τον τρόπο που ζούνε. Τα πρώτα δείγματα, από διάφορες αναφορές στο διαδίκτυο ανθρώπων που έχουν επισκεφθεί τα συγκεκριμένα κράτη έδειχναν ότι μπορούμε να καλύψουμε και τα δυο αυτά προαπαιτούμενα που κάνει κατά τη γνώμη μου ένα οδοιπορικό όμορφο και εποικοδομητικό.
Έτσι αποφασίσαμε να πάμε σε όλα εκείνα τα μέρη στην Γεωργία και στην Αρμενία που θα χαιρόμασταν την ομορφιά της φύσης και των τοπίων και να προσπεράσουμε σχετικά γρήγορα την Τουρκία που και την έχουμε επισκεφτεί στο παρελθόν αλλά δεν ήταν ο κύριος σκοπός του φετινού μας οδοιπορικού. Βέβαια αυτά ήταν οι σχεδιασμοί επί χάρτου γιατί καθώς πας, πολλά αλλάζουν… ευτυχώς ή δυστυχώς (και άλλο αλατοπίπερο στα ταξίδια…).

Και φυσικά… η Παρέα
Από τα πιο σημαντικά θέματα ενός πολυήμερου και κουραστικού οδοιπορικού. Η παρέα, το δέσιμο, τα κοινά ενδιαφέροντα, οι ίδιες ανησυχίες…
Με αποχή ενός έτους στην παρέα επιστρέφει ο μεγάλος αδερφός Αντώνης που τόσο πολύ μου έλειψε πέρυσι στο Μαρόκο.
Για μένα είναι μια σιγουριά που μ’ ευχαριστεί να την έχω… μπροστά μου, όπως και τη μυρωδιά των καυσαερίων από το Caponord. Τρίτος και όχι καταϊδρωμένος, ο γνωστός -πλέον- Κυριάκος. Πολλά μοτοσυκλετιστικά χιλιόμετρα μαζί τα τελευταία χρόνια.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Αντώνης Παπαντωνίου (Aprilia Caponord 1000)
Δημήτρης Παπαντωνίου (Suzuki V-Strom 650)
Κυριάκος Αχυρόπουλος (BMW 1200 GS Adv)

Σημείωση του συντάκτη (ξανά τρομάρα μου…)
Όπως ανέφερα και παραπάνω η προετοιμασία αυτού του οδοιπορικού δεν ήταν και η καλύτερη. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να γράψω ιδιαίτερα πράγματα και στοιχεία σχετικά με τα -πάρα πολλά η αλήθεια είναι- μοναστήρια και άλλα σημεία ιστορικού και όχι μόνο ενδιαφέροντος που είδαμε (όχι ότι είναι και το δυνατό μου σημείο όλα αυτά). Άλλωστε σε αυτά θα αναφερθεί εκτενώς στο δικό του ταξιδιωτικό, ο Στέλιος Οικονομάαααακηηηςςςς!!!!

Και για να θυμηθούμε και μια ψυχή… ΠΑΜΕ…

1η Μέρα, Τρίτη 12 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 06:15, Άφιξη: 22:15
Διαδρομή: Λάρισα – Αλεξανδρούπολη – Bolu (Turkey) – Gerede (Turkey).
Χιλιόμετρα: 1.123
Συνολικά χιλιόμετρα: 1.123
Έξοδα: Βενζίνη 89€, Διόδια 5,8€, Δωμάτιο 35€ (100TL), Διάφορα 2,5€

Ήρθε η ώρα… φεύγουμε… ξυπνάτε ωρέ παλικάρια…
Αν ποτέ καταφέρω να κοιμηθώ πριν από ταξίδι δεν θα μπω καν στον κόπο να ξεκινήσω. Θα το θεωρήσω κακό σημάδι. Και φέτος δεν είχαμε κάτι διαφορετικό. Ελάχιστος ύπνος -έως καθόλου- και το συναίσθημα της προσμονής στο pic. Όλα είναι έτοιμα και η αναχώρηση δεν αργεί. Το ραντεβού είναι στον Πλαταμώνα με τον Κυριάκο. 06:15 είμαστε στον δρόμο… Η ανατολή μας βρίσκει στον Πλαταμώνα περιμένοντας τον Κυριάκο. Απλά υπέροχα…

Όλο το team ξεκινάμε με άγνωστο προορισμό αλλά με την ελπίδα να καλύψουμε όσα περισσότερα χλμ μπορούμε. Δεν έχουμε να δούμε κάτι το ιδιαίτερο πουθενά και αυτό θα μας βοηθήσει σίγουρα να μην έχουμε και πολλές στάσεις. Η διαδρομή της Εγνατίας προσφέρει άνεση αλλά και βαρεμάρα. Αν εξαιρέσει κανείς κάποια τμήματα περνώντας την Καβάλα και ένα κομμάτι-παράκαμψη του επαρχιακού Κομοτηνή-Αλεξανδρούπολη που κάναμε, τα υπόλοιπα χλμ ήταν σαν να μην υπήρχαν.

1η μεγάλη στάση στην Αλεξανδρούπολη για φουλάρισμα (ναι, συμβαίνει και αυτό, να φουλάρεις Ελλάδα) και καφεδάκι στο κλασικό παραλιακό καφέ που έχει πολύ «αναβαθμιστεί»…
Η προσμονή για τη συνέχεια, μας έκανε να πιούμε γρήγορα τα καφεδάκια μας και σε λίγο να βρισκόμαστε πάλι καβάλα στα δίκυκλα με προορισμό τα σύνορα. Το πέρασμα από τη γέφυρα των Κήπων για ακόμη μια φορά, σου δημιουργεί αυτό το συναίσθημα ότι περνάς στους «απέναντι».

Έχω την εντύπωση ότι όσο καλά και να είμαστε με τους Τούρκους -και η πραγματικότητα είναι πως ο απλός λαός της Τουρκίας μας σέβεται- πάντα όταν θα πατάμε τα εδάφη της, θα υπάρχει αυτό το «κάτι» που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Έτσι νιώθω εγώ τουλάχιστον…

Οι έλεγχοι στα σύνορα είναι τέσσερις: ο 1ος ελέγχει την άδεια του οχήματος, ο 2ος το διαβατήριο, ο 3ος άδεια-διαβατήριο-πράσινη κάρτα και ο 4ος κάνει επιβεβαίωση του ονόματος. Μας πήρε 20′ για να περάσουμε και επίσημα στο τουρκικό έδαφος. Γνώριμο σημείο φωτογράφισης για πολλούς επισκέπτες της γείτονος χώρας.

Ο δρόμος για Κωνσταντινούπολη φτιάχνεται σε πολλά σημεία του, πράγμα που κάνει τη διαδρομή ακόμη πιο εύκολη. Δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το ενδιαφέρον εκτός ίσως κοντά στα παράλια του Tekirdag που κάνει την εμφάνισή της η θάλασσα του Μαρμαρά.

Η θερμοκρασία αγγίζει τους 37οC. 30 χλμ πριν την Κωνσταντινούπολη αρχίζει το έντονο κυκλοφοριακό. Όσο προχωράμε τα πράγματα χειροτερεύουν πράγμα που με κάνει να αναρωτηθώ πως είναι δυνατόν να επιβιώνουν αυτοί οι άνθρωποι σε αυτό το χάος καθημερινά. Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πόσες ώρες περνάνε μέσα στα αυτοκίνητά τους. Τα διόδια είναι συνεχή, οι σειρήνες αντηχούν κάθε λίγο και λιγάκι και φυσικά αντήχησαν και για μας, μιας και δεν βγάλαμε τις απαιτούμενες κάρτες. Να πω και τη μαύρη αλήθεια δεν πολυκατάλαβα και τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα, όχι ότι ήθελα να μάθω κιόλας. Το κόλπο είναι φυσικά να κολλάς πίσω από ένα φορτηγό και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τέσπα, θα δούμε στην επιστροφή αν αυτό θα έχει αντίκτυπο. Κάναμε 80′ να διασχίσουμε την πόλη. Αυτό το καταφέραμε γιατί οδηγούσαμε μονίμως στη λωρίδα έκτατης ανάγκης (Λ.Ε.Α) πράγμα που δεν δείχνει να είναι παράνομο για τα δίκυκλα, μιας και οι άντρες της αστυνομίας δεν μας έκαναν καμιά παρατήρηση. Εντύπωση φυσικά μου προκάλεσε ότι ούτε κατά διάνοια δεν τολμούσε κάποιο αυτοκίνητο να πατήσει εντός της Λ.Ε.Α παρόλη την τεράστια κίνηση. Έτσι βρισκόμαστε στον δρόμο για το Bolu. Ένας καταπληκτικός σε ποιότητα δρόμος αλλά ταυτόχρονα και πολύ πληκτικός. Κανένα μα κανένα ενδιαφέρον. Το καλό είναι φυσικά ότι τα χλμ καλύπτονται άνετα.

Λίγα χλμ πριν το Bolu η διαδρομή διασχίζει μια κοιλάδα. Αμέσως το τοπίο αλλάζει και ταυτόχρονα και η διάθεση. Όπως και να το κάνουμε αυτό το πράσινο πάντα σου ανοίγει την καρδιά. Διασχίζουμε την κοιλάδα ενώ έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Σιγά-σιγά πέφτει το σκοτάδι το οποίο και μας βρίσκει στην πόλη Bolu. Μας έκανε τεράστια εντύπωση ο όγκος του κόσμου που απολάμβανε την βραδινή του βόλτα. Επικρατούσε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πολύ καλοκαιρινή. Δυστυχώς για μας δεν κατέστη δυνατό να βρούμε πουθενά ένα δωμάτιο να ξεκουράσουμε τα γέρικα κορμιά μας. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην επόμενη μεγάλη πόλη που ήταν σε απόσταση 65χλμ, το Gerede. Η πόλη είναι χτισμένη στα 1300μ. με αποτέλεσμα ακόμη και τον Αύγουστο το κρύο να είναι τσουχτερό. Κάναμε τη βόλτα μας στα ξενοδοχεία (αυτό γίνεται πάντα όταν δεν ξέρεις πού θα σε βρει η νύχτα) και δυστυχώς η μοίρα μας έριξε στην αγκαλιά ενός ξενοδόχου που βλέποντας την ανάγκη μας (15 ώρες καβάλα, 1.123χλμ, 22:00 το βράδυ, κρύο) μας ζήτησε 100 TL (35-37€) από τον καθένα και φυσικά τα πήρε (ψάχνοντας αργότερα στο booking διαπίστωσα ότι οι τιμές του ξενοδοχείου ήταν οι ίδιες με αυτές που έδωσε σ’ εμάς. Άρα τσάμπα τα κακά σχόλια που του έκανα). Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι ο καθένας είχε το δικό του άνετο, ζεστό και ευρύχωρο δωμάτιο, πράγμα που μας βοήθησε να ξεκουραστούμε αρκετά και να νιώθουμε την άλλη μέρα φρέσκοι για ακόμη έναν ημιμαραθώνιο αντοχής…

Επόμενη Σελίδα »