Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

12η Μέρα, Σάββατο 23 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 09:40, Άφιξη: 20:15
Διαδρομή: Goris – Tatev Monastery – Kapan – Meghri – Goris
Χιλιόμετρα: 318
Συνολικά χιλιόμετρα: 5.203
Έξοδα: Βενζίνη 5€ (2700 Dram), Δωμάτιο 12,5€ (6750 Dram), Διάφορα 5,5€ (3000 Dram)

Η σημερινή μέρα είχε ημερήσια εξόρμηση στη νότια Αρμενία μέχρι τα σύνορα με το Ιράν και επιστροφή στο εξωτικό Goris.
Ο καιρός για ακόμη μια μέρα θα είναι υπέροχος. Ήλιος με καλή θερμοκρασία. 1η μας στάση σε απόσταση περίπου 30 χιλιομέτρων, στο Tatev.

Εκεί θα επισκεφθούμε το ομώνυμο μοναστήρι στο οποίο και θα μας μεταφέρει το μακρύτερο τελεφερίκ του κόσμου που εκτείνεται σε 5,7 km και φέρει το όνομα “Wings of Tatev”.

Ενώνει τα χωριά Halidzor και Tatev, με δυο καμπίνες χωρητικότητας 25 ατόμων. Καλύπτει τη διαδρομή σε 12-15 λεπτά, λειτουργεί όλο τον χρόνο και μεταφέρει εκτός των επισκεπτών του μοναστηριού και τους μόνιμους κατοίκους των χωριών και μάλιστα δωρεάν. Το εισιτήριο με την επιστροφή κοστίζει περίπου 7 ευρώ και μπορεί να θαυμάσει κανείς την κοιλάδα Vorotan από ψηλά. Εντυπωσιακό το θέαμα…

Το μοναστήρι Tatev είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε επισκεψιμότητα -ανάμεσα από τα χιλιάδες που έχει η Αρμενία- μοναστήρια της χώρας. Εντυπωσιακό και σαν οικοδόμημα αλλά και σαν τοποθεσία.

Πλήθος κόσμου στους χώρους του. Ο μύθος λέει ότι ο αρχιτέκτονας που κατασκεύασε τον κύριο ναό του μοναστηριού δεν μπορούσε να κατέβει από τον βράχο και όταν το συνειδητοποίησε φώναξε κλαίγοντας: «may God give me wings». Έτσι πήρε το όνομα και το μοναστήρι αλλά και αργότερα το χωριό. Το πέρα δώθε και η ξενάγηση στον χώρο μας πήρε κοντά 3 ώρες -μια ώρα στην αναμονή για το τελεφερίκ- οπότε κοντά στη 13:00 κατηφορίζουμε προς τον ποταμό Vorotan όπου μετά από μερικές φουρκέτες καταλήξαμε στη γέφυρα του Σατανά. Μια φυσική γέφυρα πάνω από τη ροή του ποταμού και ένα μονοπάτι που οδηγεί προς τα κάτω μέσω διαβρωμένων πετρωμάτων σε μια δημοφιλή φυσική πισίνα. Από εκεί και μετά και για τα επόμενα 5 χιλιόμετρα ο δρόμος αρχίζει και σκαρφαλώνει διαμέσου ενός κακού χωματόδρομου προς τη μεριά του μοναστηριού. Το καλό σημείο για να θαυμάσει κανείς το μέρος που είναι χτισμένο το μοναστήρι αλλά και το ίδιο το μοναστήρι είναι να κάνει 1-2 χιλιόμετρα στον χωματόδρομο προς τα δεξιά και να βρεθεί σ’ ένα πλάτωμα που πραγματικά σου δίνει μια άλλη οπτική γωνία της τοποθεσίας σαφώς πιο εντυπωσιακή.

Έχουμε να καλύψουμε 300 χιλιόμετρα από εδώ και πέρα και όπως μας δείχνουν τα πρώτα χιλιόμετρα δεν θα είναι και τα πιο εύκολα. Για τα επόμενα 40 χιλιόμετρα θα κινηθούμε σ’ έναν βατό χωματόδρομο -στα μεγαλύτερα σημεία του- μέχρι να φτάσουμε στο Kapan μια πόλη 45.000 κατοίκων.

Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Voghji και είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Syunik. Δείχνει πιο ζωντανή από το Goris αλλά από άποψης εμφάνισης μια από τα ίδια.

Από εκεί και μετά ο δρόμος σκαρφαλώνει στην πλαγιά και περνάει διαδοχικά από τα passa Kajaran (2.489μ) και Tashtun (2.359μ) για να καταλήξει στο Meghri pass στα 2.535μ με υπέροχη θέα.

Κατηφορίζοντας και περνώντας το Meghri το σκηνικό αλλάζει μιας και βρισκόμαστε αρκετά νότια λίγα μέτρα από τα σύνορα με το Ιράν. Το διαφορετικό τοπίο θα μας κάνει να μελαγχολήσουμε για λίγο μιας και για ακόμη μια χρονιά βρισκόμαστε τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά από τον διακαή πόθο των τελευταίων χρόνων.

Γρήγορα θα συγκεντρωθούμε σ’ αυτό που βλέπουμε τώρα και όχι σε αυτό που σίγουρα θα δούμε στο μέλλον.

Το χρώμα και η μορφολογία των πετρωμάτων έχει αλλάξει πράγμα που κάνει το κάδρο εντυπωσιακό.

Πάμε παράλληλα με τον Ara ποταμό που είναι και το φυσικό σύνορο μεταξύ των δυο κρατών.

Τα στρατόπεδα, τα φυλάκια καθώς και τα ηλεκτροφόρα σύρματα κατά μήκος του ποταμού δείχνουν δυο κράτη που βρίσκονται σε τεταμένη ατμόσφαιρα πράγμα που στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει.

Η θερμοκρασία έχει ανέβει κατακόρυφα και δεν έχει καμιά σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Αρχίζουμε -για ακόμη μια φορά στην Αρμενία- να ανεβαίνουμε και κινούμαστε ξανά προς το Kapan αυτή τη φορά από την άλλη μεριά. Οι φουρκέτες διαδέχονται η μια την άλλη και στην ολοκλήρωση καθεμιάς, μια καινούρια όμορφη εικόνα ανοίγεται μπροστά μας.

Το σκαρφάλωμα στη συγκεκριμένη πλαγιά θα σταματήσει στο Gomaran Pass (2.362μ) με τη θέα των βουνοκορφών να είναι άκρως εντυπωσιακή.

Η διαδρομή από το Meghri μέχρι το Gomaran Pass είναι πάρα πολύ όμορφη και εντυπωσιακή ταυτόχρονα, μιας και συνδυάζει πολλά διαφορετικά πράγματα. Αξίζει σίγουρα κάποιος που θα επισκεφθεί την Αρμενία να κάνει τα χιλιόμετρα μέχρι το νοτιότερο σημείο της χώρας για να θαυμάσει τις ιδιαιτερότητες της περιοχής.

Κινούμαστε παράλληλα με τη συνοριακή γραμμή με το Αζερμπαϊτζάν. Αλλαγή, για ακόμη μια φορά, σκηνικού. Η ποιότητα του δρόμου είναι η χειρότερη που θα συναντήσουμε σε όλο το ταξίδι. Συνεχή σαμάρια, λακκούβες και κακοτεχνίες θα κάνουν τα γέρικα κορμιά μας να προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτές τις κακουχίες της ζωής (σιγά την τσάπα μεγάλε…).

Για ακόμη μια φορά θα φτάσουμε στο Goris νύχτα. Ευτυχώς ο ιδιοκτήτης της pansion μας ψήνει μερικά παλιοκρεατικά τα οποία και σαβουριάζουμε σε χρόνο dt. Καμιά σκέψη για έξοδο μετά το χθεσινό χουνέρι. Ημερολόγιο και… ύπνοοοο…