Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

2η Μέρα, Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 09:30, Άφιξη: 21:00
Διαδρομή: Gerede (Turkey) – Samsun – Trabzon
Χιλιόμετρα: 766
Συνολικά χιλιόμετρα: 1.889
Έξοδα: Βενζίνη 80€ (231TL), Δωμάτιο 12€, Διάφορα 5,5€

Ο ύπνος ήταν υπέροχος με αποτέλεσμα από την αρχή της ημέρας να βρισκόμαστε σε καλή διάθεση. Σε αυτό συνετέλεσε και το απλό και δίχως υπερβολές πρωινό. Εν τέλει χαλάλι η εκτροπή από το καθημερινό budget. Ο καιρός είναι υπέροχος αφού ο ήλιος με την ταυτόχρονη παρουσία αυτής της πρωινής δροσούλας -μην ξεχνάμε τα 1300μ- μας φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση. Η αργοπορία μας στην τράπεζα για να κάνουμε συνάλλαγμα -που τελικά δεν κάναμε- δημιούργησε έναν εκνευρισμό γιατί και σήμερα θα έπρεπε να καλύψουμε περίπου 800 χλμ πράγμα που από μόνο του δημιουργεί μια πίεση. Προχωράμε λοιπόν έχοντας δυο επιλογές: ή θα πάμε από τον σύντομο δρόμο μέσω Σαμψούντας ή θα πάμε μέσω Amasya που όμως είναι πολύ περισσότερες ώρες. Υπερτερεί η λογική (η ποια;) -ευτυχώς- και ακολουθούμε τον σύντομο δρόμο. Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να βρισκόμαστε στην Τραπεζούντα, που ήταν και ο στόχος της ημέρας, μια normal (;) ώρα. Ο δρόμος για μια ακόμη φορά από άποψη ποιότητας αγγίζει σχεδόν το τέλειο.

Οι Τούρκοι τα τελευταία χρόνια -μετά το 2010 που ήταν η τελευταία μας επίσκεψη- δείχνουν να έχουν κάνει τρομερά βήματα ανάπτυξης στις υποδομές της χώρας. Εκτός των χιλιάδων χιλιομέτρων δρόμου που τους έχουν φτάσει σε επίπεδο πάνω και από δυτικοευρωπαϊκό, διαπιστώσαμε να χτίζονται νέα γήπεδα (Σαμψούντα, Τραπεζούντα), αεροδρόμια (Τραπεζούντα) και τεράστια κτήρια σε όλες τις πόλεις. Πολλοί μας είπαν ότι όταν σκάσει η φούσκα στην Τουρκία θα φτάσει μέχρι την Κίνα αλλά η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο της χώρας από άποψη υποδομών έχει ανέβει πολύ.

Στα δικά μας και πάλι.

Μέχρι την Σαμψούντα η διαδρομή εκτός από κάποια όμορφα ανεβοκατεβάσματα του δρόμου δεν έχει να επιδείξει και τίποτα το σημαντικό.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι τα πολλά μπλόκα της αστυνομίας για ελέγχους ταχύτητας και στοιχείων. Σ’ έναν από αυτά μας σταμάτησαν και εμάς, ευτυχώς για απλό έλεγχο. Μέχρι φυσικά να το διαπιστώσουμε αυτό πήγε η ψυχή πιο πέρα και από την Κούλουρη (αλήθεια, αυτή η Κούλουρη κατά πού πέφτει;). Και οι δυο αστυνομικοί θύμιζαν τους δικούς μας την 10ετία του ’80. Ξέρετε σαν αυτούς που έμοιαζαν με τους ήρωες της ζωής των βαρελοφόρων στα εικονογραφημένα του Ρομάντζο (ε ρε, τι θυμήθηκα τώρα. Τα διάβαζα όταν περίμενα στον κουρέα τη σειρά για «γδάρσιμο», γιατί κούρεμα δεν θα το έλεγες, στα 10 μου… τώρα εξηγούνται όλα για τη μελλοντική μου εξέλιξη).

Η άφιξη στην Σαμψούντα σηματοδοτεί και την 1η μας επαφή με την Μαύρη Θάλασσα.

Την πρώτη μας επαφή με ένα από τα παραλιακά κομμάτια της χώρας, που οι Τούρκοι υπερηφανεύονται γι’ αυτό. Η κατάσταση μέχρι την Giresun (Κερασούντα ελληνιστί) είναι σχεδόν ανυπόφορη. Η παρουσία πολλών φορτηγών, η χάραξη του δρόμου που σε περνάει στα περίχωρα όλων των πόλεων και των χωριών, η παρουσία λουομένων που διασχίζουν τον δρόμο απ’ όπου τους βολεύει, τα πολλά φανάρια και το χειρότερο όλων η υψηλή υγρασία που κάνει τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου και να θέλεις να τα πετάξεις, όλα αυτά λοιπόν συνετέλεσαν στο να νιώσουμε μια αποστροφή για το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής.

Σε κάποιο σημείο μετά το Ordu και πριν την Giresun κάναμε στάση προκειμένου να πάρουμε κάποιες ανάσες και να δροσιστούμε λίγο. Δυστυχώς όπου και να καθίσεις σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής έχει πολύ φασαρία και ουσία μηδέν.

Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος αρχίζει να δύει…

…αυτό παράλληλα με το γεγονός ότι μετά την Κερασούντα το ύφος της διαδρομής αλλάζει -περισσότερο πράσινο-, έχουμε μια αλλαγή σκηνικού που θα κάνει τη διάθεση μας πολύ καλύτερη και σίγουρα περισσότερο «ταξιδιωτική».

Τα 130 χλμ θα καλυφθούν γρήγορα και η άφιξή μας στην Τραπεζούντα θα μας βρει -για ακόμη μια φορά- μέσα στο σκοτάδι. Εύκολα θα βρούμε το Bulvar Pallas Hotel, το οποίο σίγουρα δεν ήταν Pallas, αλλά μας έδωσαν ένα ευρύχωρο δωμάτιο στο οποίο είχαμε την άνεση να αραδιάσουμε πράγματα και βαλίτσες. Το καλό της υπόθεσης ήταν πως ο Άχμέτ -ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου- είχε ρίζες ποντιακές από τον παππού του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίζει αρκετά ποντιακά, πράγμα που μας βοήθησε να έχουμε μια σχετική συνεννόηση. Όλοι μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και μας έκαναν να νιώσουμε σαν το σπίτι μας. Ο συνεταίρος του Αχμέτ, ο Φατίχ έδειξε πρόθυμος να μας βοηθήσει στο καθετί. Η ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή ήταν πολύ θετική πράγμα που μας βοήθησε πάρα πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στην Τραπεζούντα.

Το ξενοδοχείο αποτελείται από δυο κτήρια. Στο ένα έχει δωμάτια απλά με κοινό μπάνιο και στο άλλο διαμερίσματα. Κάτω έχει mini-market ιδιοκτησίας Αχμέτ και δίπλα στο μικρό καφενεδάκι σερβίρεται το πρωί ένα απλό, υποτυπώδες πρωινό (τσάι, ένα τυροπιτάκι και λίγο ψωμί).

Η βόλτα μας στη βραδινή Τραπεζούντα θα μας οδηγήσει στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης από όπου και θα πάρουμε ένα doner μετρίου μεγέθους, όπως μας είπε ο ψήστης, το οποίο και θα αποδειχθεί αρκετά μεγάλο για τα στομάχια μας. Άσχετο, αλλά για κάποιο λόγο στα ταξίδια το στομάχι δεν διαμαρτύρεται και τόσο συχνά σε σχέση με τις κανονικές μέρες. Λέτε να σημαίνει κάτι αυτό;

Η βόλτα μας στην κεντρική πλατεία, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα του Kemal, θα μας προσφέρει κάποιες στιγμές χαλάρωσης. Ο κόσμος είναι πολύς και φαντάζει -και είναι- στα μάτια μας εντελώς διαφορετικός. Στον τρόπο που διασκεδάζουν, που ντύνονται (εκεί και αν έχουμε διαφορές), που κινούνται. Για αυτό το θέμα θα γράψω περισσότερα στην αυριανή μέρα.

Καθίσαμε σ’ ένα τύπου παγκάκι και σχολιάζαμε τα πάντα σε βαθμό που παρουσιαστές πρωινάδικων να ωχριούν μπροστά μας. Και όπου κουτσομπολιό, χαλάρωμα και όπου χαλάρωμα, νύστα. Η κούραση μας κατέβαλε με αποτέλεσμα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.