Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

4η Μέρα, Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 16:10, Άφιξη: 21:00
Διαδρομή: Trabzon – Sumela Monastery – Batumi (Georgia)
Χιλιόμετρα: 315
Συνολικά χιλιόμετρα: 2.314
Έξοδα: Βενζίνη 18€, Δωμάτιο 9€, Διάφορα 3€

Το ραντεβού με τους υπόλοιπους είναι στις 8 στο κάτω parking το οποίο απέχει 3 χλμ από το parking του μοναστηριού. Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Η θερμοκρασία κατάλληλη. Από το χωριό Macka και μετά οι έλεγχοι είναι συνεχείς και μόνο όσοι είναι κάτοχοι της ειδικής πρόσκλησης περνάνε τον έλεγχο. Αστυνομία και στρατός υπάρχει κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Οι Τούρκοι φύλακες μας ζητούν να πληρώσουμε εισιτήριο για να συνεχίσουμε. Φυσικά δεν πληρώνουμε λέγοντας τους πως σήμερα το μέρος δεν είναι μουσείο αλλά εκκλησία. Φτάνουμε στο parking και επικρατεί τόση ησυχία που όμοια της σ’ αυτό το μέρος δεν πρόκειται να βρεις ποτέ. Όλα συνηγορούν ότι θα έχουμε μια όμορφη μέρα. Αφού φτάνουν και τα παιδιά ανηφορίζουμε προς το parking του μοναστηριού.

Φτάνοντας θα απολαύσουμε την απόλυτη ησυχία. Μια μέρα πριν στο ίδιο σημείο βρισκόταν εκατοντάδες κόσμου και η φασαρία αντηχούσε παντού. Την ησυχία θα σπάσει ο ήχος της ποντιακής λύρας που θα ηχήσει στα αυτιά των λίγων που βρισκόμασταν εκείνη την ώρα εκεί, σαν σάλπισμα για το ξεκίνημα της διάσχισης του μονοπατιού της μοναξιάς όπως θα το χαρακτηρίσουν οι Πόντιοι ενός συλλόγου.

Όλοι μαζί θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε και οι γνώστες θα τραγουδούν: “Σουμέλα λεν την Παναγιά, Σουμέλα λεν και σένα…“

Η συγκίνηση στα βλέμματα όλων είναι εμφανής. Η Παναγία Σουμελά είναι το σήμα κατατεθέν του ποντιακού ελληνισμού. Στο πρόσωπο της Παναγιάς αυτοί οι άνθρωποι διακρίνουν τους προγόνους τους. Τους αγώνες, τον ξεριζωμό, τις στερήσεις…

Στάση στο σημείο που οι τεράστιες ρίζες των δέντρων έχουν βγει στην επιφάνεια της γης και δυσκολεύουν το πέρασμα των προσκυνητών. “Αυτές είναι οι ρίζες των προγόνων μας” θα πει κάποιος από τους μεγαλύτερους.

Οι στιγμές είναι πραγματικά φορτισμένες.
Στην είσοδο του μοναστηριού, ακόμη και σήμερα, οι Τούρκοι ζητάν εισιτήριο. Αυτό μου προκαλεί κακή εντύπωση. Εμείς περνάμε με το χθεσινό εισιτήριο.

Ο χώρος δεν είναι έτοιμος ακόμη. Η ώρα έχει περάσει τις 9 και υποτίθεται στις 10 θα έρθει ο Πατριάρχης. Κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά. Όλοι προσπαθούν να απαθανατίσουν τις στιγμές.

Καθόμαστε στο καλύτερο μέρος που θα μπορούσαμε να επιλέξουμε μιας και είμαστε μακριά από τη βαβούρα και κυρίως χωρίς να μας ενοχλεί ο ήλιος. Ήρθε η ώρα να παρατηρήσω το πλήθος. Υπήρχαν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων.

Καταρχήν υπήρχαν, λίγοι ευτυχώς, τουρίστες αγνώστου προελεύσεως που ήρθαν, τράβηξαν τις φωτογραφίες τους και έφυγαν. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι πήραν την θέση κάποιων -250 ήταν οι προσκλήσεις- που ήθελαν πραγματικά να βρεθούν εκείνη την ημέρα στο συγκεκριμένο μέρος.

Μια άλλη κατηγορία ήταν οι «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Με σημαίες του Βυζαντίου προσπαθούσαν να προκαλέσουν με τον τρόπο τους, τους μυστικούς Τούρκους αστυνομικούς και αξιωματούχους.

Η παρατήρηση κάποιων ότι με αυτή τους την ενέργεια βάζουν σε κίνδυνο να μην ξαναϋπάρξει λειτουργία άλλη χρονιά σε αυτό το ιερό μέρος δεν τους πτόησε.

Μια άλλη κατηγορία είναι οι «ήμουν και εγώ εδώ». Με συνεχείς φωτογραφίες selfie και uploaded στα social media καυχιόντουσαν για το πού είμαστε τώρα.

copyright motoadv.grΜια ακόμη κατηγορία ήταν οι κοσμικοί. Με γόβες και κοστούμια ήταν να τους κλαις. Και φυσικά ήταν και μια μικρή -δυστυχώς- μειοψηφία που είχαν καταλάβει σε ποιο μέρος βρίσκονταν. Αν με ρωτήσετε εμένα σε ποια κατηγορία ανήκα θα σας απαντήσω στις περισσότερες (εντάξει τακούνια ακόμη δεν έβαλα, αλλά ποτέ μη λες ποτέ).

Η κορυφαία στιγμή ήταν η άφιξη του Πατριάρχη και η αύρα που αποπνέει ο ίδιος.

Πολλοί θα είναι αυτοί που θα σπεύσουν να του φιλήσουν το χέρι.

Η Θεία Λειτουργία ξεκινά και όλα στην αρχή πάνε καλά.

Επικρατεί σχετική ησυχία, ο κόσμος παρακολουθεί και η τελετή έχει πάρει τον δρόμο της. Σιγά-σιγά όμως περνώντας η ώρα αρχίζει να γίνεται αυτό που σχεδόν πάντα γίνεται στις συναθροίσεις της ορθόδοξης εκκλησίας και ιδιαίτερα στη Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρχίζουν οι κουβέντες μεταξύ των παρευρισκομένων, δεκάδες είναι αυτοί που θα πλησιάσουν τον Πατριάρχη, χωρίς να τους ελέγχει κανείς, και να βγάζουν από καμιά 500αριά φωτογραφίες ο καθένας λες και θα τις δουν όλες αυτές ποτέ και στην τελετή σχεδόν κανείς σημασία. Απορώ πραγματικά πως το ίδιο το Πατριαρχείο επιτρέπει και γίνεται αυτό το πανηγυράκι. Το μόνο που έλειπε ήταν ο πλανόδιος που θα πουλούσε φρεσκότατο χαλβά Φαρσάλων. Δυστυχώς κανένας σεβασμός για τίποτα. Με πολύ κόπο πραγματικά προσπαθούμε ν’ ακούσουμε τον λόγο του Πατριάρχη. Η αλήθεια είναι πως τον άκουσα αφού επιστρέψαμε από το ταξίδι. Πραγματικά ήταν αξιόλογος και στα όρια του επιτρεπτού ακροβατώντας πολλές φορές τα λόγια του σε τεντωμένο σχοινί. Διαβάστηκε από τον ίδιο και στα τουρκικά αλλά δεν ξέρω αν το νόημα ήταν ίδιο (πολύ αμφιβάλω). Μετά από 3 ώρες λειτουργίας ευχαρίστησε όλο τον κόσμο και αποχώρησε. Αυτό σηματοδότησε και το τέλος του τελετουργικού. Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στο παρεκκλήσι για να ανάψουν τις λαμπάδες τα παιδιά και να εκπληρώσουν το τάμα τους.

Εκεί οι Τούρκοι φύλακες δεν τους άφησαν να τα ανάψουν με αποτέλεσμα να πούνε δυο λόγια στην κάμερα και να αποχωρήσουμε. Όλος ο κόσμος ήθελε να συνομιλήσει μαζί τους και να τους δώσουν συγχαρητήρια. Ίσως τώρα καταλάβαιναν και οι ίδιοι αυτό που πέτυχαν και πόσο αυτό επηρεάζει και τους υπόλοιπους. Δεν σταμάτησαν να φωτογραφίζονται και κοντά σε αυτούς «κλέβαμε» και εμείς λίγη από τη δόξα τους. Διαβάζοντας μερικοί το logo στα μπλουζάκια μας νόμιζαν πως και εμείς θα καλύψουμε τη διαδρομή Γεωργία-Αρμενία με ποδήλατο. Όταν τους λέγαμε ότι εμείς θα το κάνουμε με μηχανή πάλι εισπράτταμε συγχαρητήρια. Και όπως λέει και ο σοφός λαός: “κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα”.

Η στιγμή του αποχαιρετισμού ήταν για μας το τέλος ενός από τα πιο σημαντικά κομμάτια του φετινού μας οδοιπορικού και χωρίς να το είχαμε προγραμματίσει κιόλας. Είναι από τις απρόσμενες δυνατές στιγμές που μας χαρίζουν αυτά τα ταξίδια.

Για ακόμη μια φορά λέω πως αυτή η ομάδα μου δίδαξε πολλά. Πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό και τις επόμενες ημέρες αλλά και κατά την επιστροφή μου.

Τέλος λοιπόν και από εδώ και πέρα θα έπρεπε κάπως να αναπροσαρμόσουμε τα σχέδιά μας μιας και θα έπρεπε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Προς το παρόν ο στόχος είναι το Batumi της Γεωργίας για σήμερα το βράδυ.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο να μαζέψουμε και να φορτώσουμε. Εκεί θα έρθει ακόμη μια συγκινητική στιγμή κατά τον αποχαιρετισμό μας με τον Αχμέτ. Ένας ακόμη καλός άνθρωπος που μας έκανε να νοιώσουμε σαν στο σπίτι μας. Η συγκίνηση και στα δικά του μάτια εμφανής.

Βουρ λοιπόν… πρέπει να καλύψουμε 315 χλμ μέχρι το Batum και η ώρα είναι 16:10.

Ο παραλιακός δρόμος που διασχίζει την Μαύρη θάλασσα συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο αλλά σήμερα έχει λιγότερη κίνηση. Τα χλμ καλύπτονται σχετικά γρήγορα. Το τοπίο δεν έχει να επιδείξει και τίποτα το ιδιαίτερο. Στα δεξιά της διαδρομής το ορεινό κομμάτι δείχνει πολύ πιο ενδιαφέρον μιας και από εκείνη την πλευρά μπορεί κανείς να δει την αλπική λίμνη Uzungol και την περίφημη κοιλάδα Χεμσίν. Το πέρασμά μας από τα τουρκικά Σούρμενα θα μας κάνει να χαμογελάσουμε. Το Rize είναι η γενέτειρα του προέδρου Ερντογάν οπότε καταλαβαίνετε ότι την έχει ιδιαίτερα προσεγμένη. Ονομαστή για το τσάι της και τα περίφημα γλυκά της και τα αρτοποιήματά της. Από το Rize κατάγονται η γνωστότεροι αρτοποιοί και ζαχαροπλάστες.

Πρόσω ολοταχώς για τα σύνορα. Τελευταία μεγάλη πόλη η Hopa με το 2ο μεγαλύτερο λιμάνι του Εύξεινου Πόντου μετά από αυτό της Τραπεζούντας. Περίπου 15 χλμ μας χωρίζουν από τον συνοριακό σταθμό και ο αριθμός των νταλικών που περιμένουν στην ουρά είναι μεγάλος.

Ο Γιώργος -ο τύπος των ευρωπαίων παρατηρητών- μας είχε προειδοποιήσει για την κατάσταση που θα επικρατούσε στα σύνορα από την πλευρά της Τουρκίας. Μιλάμε για τον απόλυτο πανικό. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες ώρες χρειάζεται κάποιος για να περάσει τον συνοριακό σταθμό. Σίγουρα πολλές. Το πλεονέκτημα το να οδηγείς μηχανάκι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μεγάλο οπότε κάναμε χρήση αυτού του πλεονεκτήματος και περνάμε τον τουρκικό σταθμό σε περίπου 15-20 λεπτά. Μόλις περνάμε και αντικρίζουμε τον συνοριακό σταθμό της Γεωργίας παθαίνουμε πολιτισμικό σοκ. Πιο hi-tech σταθμό δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου…

Η αλήθεια είναι πως οι Γεωργιανοί δείχνουν να δίνουν μεγάλο βάρος σε αυτή την εικόνα των συνοριακών σταθμών μιας και στους επόμενους που θα περάσουμε τις άλλες μέρες θα αντικρίσουμε αντίστοιχο θέαμα. Οι διαδικασίες είναι απλές και έτσι σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε Γεωργία.

Έχει σκοτεινιάσει και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, μιας που οι πληροφορίες μας λένε πως οι Γεωργιανοί οδηγοί δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο. Ήταν το 2ο πιο σημαντικό πράγμα που θα έπρεπε να προσέχουμε καθώς διασχίζουμε την χώρα. Το 1ο θα το αναφέρω παρακάτω. Μέχρι τότε έχετε χρόνο να το σκεφτείτε τι μπορεί να είναι αυτό. Το θέμα των Γεωργιανών οδηγών επιβεβαιώθηκε στα πρώτα 4-5 χλμ. Θέλει τεράστια προσοχή. Για όσες μέρες βρισκόμασταν στην Γεωργία αυτό ήταν ένα πρόβλημα που θα το αντιμετωπίζαμε συνεχώς. Η απουσία της αστυνομίας στους δρόμους, η κάκιστη κατάσταση των δρόμων και η παντελής έλλειψη κανόνων οδικής κυκλοφορίας κάνει την κατάσταση ανυπόφορη. Το 1ο πράγμα που κάναμε ήταν να φουλάρουμε μιας και η διαφορά με την τιμή της βενζίνης στην Τουρκία είναι στα 0,75-0,80 €/λτ. Η τιμή της βενζίνης στην Γεωργία παίζει από 0,94-0,98€. Ο τρόπος που γεμίζουν τα μεγάλα οχήματα μοναδικός (βλέπε τάκο στον πίσω αριστερό τροχό).

Δεν υπάρχει και πολύς φωτισμός στον δρόμο με αποτέλεσμα οι αστραπές που πέφτουν στα δεξιά μας να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα. Θα σταθούμε τυχεροί και θα γλιτώσουμε τη βροχή.

Φτάνοντας στο Μπατούμι (Batumi) καταλαβαίνεις ότι έχεις έρθει σε μια πόλη της απόλυτης κιτσαρίας. Για κάποιο λόγο το Μπατούμι επιλέχθηκε να γίνει το Dubai της Μαύρης Θάλασσας. Αποτέλεσμα αυτού είναι να χτιστούν τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες που στην προσπάθεια τους να γίνει η μια πιο εντυπωσιακή από την άλλη καταφέρνουν εύκολα να ανακηρυχθούν σε βασιλιάδες του κιτσαριού. Από την άλλη φυσικά οι άνθρωποι έχουν στόχο την προσέλκυση των πλούσιων Γεωργιανών, Αρμένιων, Τούρκων, Αζέρων και φυσικά Ρώσων που δεν φημίζονται και για το ιδιαίτερο γούστο τους. Μέρος των ξενοδοχείων είναι και τα μεγάλα Cazino που πραγματικά πρέπει να θησαυρίζουν. Η επίδειξη πλούτου φαίνεται σε πολλά σημεία της πόλης όπως θα προσέξουμε και την επόμενη μέρα που θα κάνουμε μια βόλτα υπό το φως της ημέρας.

Εμείς θα καταφέρουμε να βρούμε σχετικά εύκολα το πολύ φτωχικό και ψιλοάθλιο κατάλυμά μας (δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο τόσα χρόνια) και έτσι να καταφέρουμε και να κάνουμε και μια μικρή βολτούλα στα κεντρικά σημεία της πόλης και κυρίως γύρω από την Europus Moedani (Πλατεία της Ευρώπης… και καλά). Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημη. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή με τα συντριβάνια της, το τεράστιο πάρκο μέσα στο οποίο είχε και αρκετά café και φυσικά η παραλία με το μικρό βότσαλο να κυριαρχεί. Αρκετή νεολαία κυκλοφορούσε και πολλά μαγαζιά έπαιζαν μουσική στη διαπασών. Η αλήθεια είναι ότι με τόση κούραση που είχαμε και οι τρεις δεν μπορέσαμε να χορτάσουμε την βόλτα μας. Μας είχε καταβάλει τόσο που δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας. Μια διανυκτέρευση στο Μπατούμι δεν είναι κακή για έναν ταξιδιώτη…