Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

5η Μέρα, Σάββατο 16 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 10:10, Άφιξη: 21:00
Διαδρομή: Batumi (Georgia) – Akhaltsikhe – Borjomi – Kutaisi
Χιλιόμετρα: 372
Συνολικά χιλιόμετρα: 2.686
Έξοδα: Βενζίνη –, Δωμάτιο 11€ (25Gel), Διάφορα 2,5€ (5Gel)

Η μεγάλη κούραση μας βοήθησε να ξεπεράσουμε και την κακή κατάσταση του δωματίου στο οποίο διανυκτερεύσαμε και έτσι να ξεκουραστούμε αρκετά. Η χθεσινοβραδινή βροχή βοήθησε στο να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και να έχουμε έναν λαμπερό ήλιο που θα μας φτιάξει τη διάθεση. Μετά από μια μικρή βολτούλα στην πόλη έτσι ώστε να τη δούμε και μέρα, βγαίνουμε στον δρόμο που θα κινηθούμε σήμερα και που περιλαμβάνει την περιοχή Ajaria, Samtskhe-Javakheti, Imereti. Τρεις περιοχές ιδιαίτερης ομορφιάς και εναλλαγής στο τοπίο. Τα πρώτα 90 χλμ και μέχρι την πόλη Shuakhevi ο δρόμος είναι άσφαλτος, καλής σχετικά ποιότητας (για Γεωργία μιλάμε…), στενός και με πολλές… αγελάδες.

Αυτό ήταν το Νο1 πράγμα που πρέπει να προσέχει ένας οδηγός στην επίσκεψή του στη Γεωργία. ΑΓΕΛΑΔΕΣ… υπάρχουν παντού. Ξεφυτρώνουν από κάθε γωνιά. Είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει σπιτικό στη χώρα αυτή που να μη διαθέτει τουλάχιστον ένα ζωντανό τέτοιου τύπου. Απλά δεν ξέρω πως καταφέρνουν και τις εντοπίζουν αφού είναι παρατημένες στο έλεος του Θεού. Έπρεπε γρήγορα να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Μετά τους οδηγούς θα έπρεπε να έχουμε το νου μας και στα ζωντανά!

Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Από την 1η μέρα η Γεωργία επιβεβαιώνει όλα όσα είχαμε προλάβει να διαβάσουμε. Μια χώρα με πολύ πράσινο και όμορφες περιοχές. Κατά μήκος της διαδρομής και στα δεξιά μας ρέει ο ποταμός Acharistskali ο οποίος και δημιουργεί όμορφες εικόνες.

Παλιές και νέες γέφυρες,

μικρά χωριουδάκια στην κοίτη και στις πλαγιές, λιβάδια, κοιλάδες.

Αυτό ήταν το σκηνικό που θα μας συνόδευε στα επόμενα χλμ. Μετά το πέρας των 90 χλμ η άσφαλτος δίνει την θέση της σ’ έναν χωματόδρομο που σε κάποια σημεία ήταν βατός και σε άλλα πολύ δύσκολος.

Γενικά είχε βαθμό δυσκολίας πάνω από το μέτριο. Αυτός ο χωματόδρομος μετά από 70 χλμ θα μας οδηγήσει στην πόλη Mlache. Όλη η διαδρομή συνέχιζε στο ίδιο πράσινο μοτίβο. Η χαρά μας. Στην αρχή αυτού του δρόμου θα συναντήσουμε τον Cristian Becker. Ένας τύπος από την Νορβηγία και συγκεκριμένα από το Όσλο, ο οποίος ταξίδευε με την Africana του για Ινδονησία. Χωρίς πολλά πράγματα, χωρίς χάρτες -είχε κάποιους από αυτούς που μοιράζουν στα tourist information center- χωρίς εξοπλισμό μηχανής, χωρίς καμιά πληροφορία από ποιες χώρες έπρεπε να περάσει, χωρίς, χωρίς, χωρίς…

Από την κουβέντα που είχαμε κατάλαβα ότι θα ήταν αδύνατο να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Το υπολόγιζε να φτάσει σε 3(!) χρόνια. Ίσως πρέπει να του στείλω ένα mail και να μάθω που βρίσκεται. Μέχρι το τέλος του οδοιπορικού μπορεί να μάθετε και εσείς…

Συνεχίζουμε και όσο ανεβαίνουμε τόσο ο δρόμος δυσκολεύει, αλλά άλλο τόσο το τοπίο ομορφαίνει. Η ύπαρξη πολλών μεγάλων εργοταξίων στην περιοχή καθώς και η διάνοιξη ενός τούνελ μαρτυρεί ότι σε λίγα χρόνια η τόσο όμορφη αυτή διαδρομή θα αλλάξει εντελώς.

Τυχεροί εμείς που την προλάβαμε. Περνάμε από μικρά ή μεγάλα χωριά, συναντάμε μικρά παιδιά που πουλάνε κάτι από τυρί σε μορφή κουραμπιέ αλλά με τόσο έντονη γεύση για μας που δεν τρωγόταν και φυσικά όπως παντού έτσι και εδώ ποδηλάτες…

Πλέον έχουν καταντήσει -με την καλή έννοια- σαν τους γιαπωνέζους -με την κακή έννοια αυτούς-. Υπάρχουν παντού και μας εμπνέουν (όχι οι γιαπωνέζοι έτσι;). Φτάνουμε επιτέλους στο passo του Goderdzi στα 2.025μ.

Γυμνό -σχεδόν- τοπίο με λιγοστά σπίτια. Ένα τοπίο που αγριεύει το χειμώνα μιας και ο δρόμος τους περισσότερους μήνες είναι δύσβατος από το ύψος του χιονιού. Η ύπαρξη ενός μικρού χιονοδρομικού κέντρου ίσως βοηθάει την κατάσταση ώστε να ανοίγει ο δρόμος πιο συχνά αλλά και να μπορούν οι μόνιμοι κάτοικοι να έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αμέσως θα περικυκλωθούμε από νέους, γέρους και σκυλιά.

Όχι για να μας πουλήσουν κάτι, αλλά από περιέργεια. Εμείς καθίσαμε σε παρακείμενο café-bar-restaurant-hotel-night club-vizita club & spa για να απολαύσουμε ένα ποτήρι από πηχτό βούτυρο -φανταστείτε τρώγεται με το κουτάλι- που αν θες να βουλώσεις τις αρτηρίες σου το τρως ολόκληρο. Η 1η κουταλιά είναι νόστιμη, η 2η καλή, η 3η υποφερτή και μετά αρχίζεις και ανακατεύεσαι. Την κατάσταση σώζει το δροσερό νερό που αναβλύζει κατευθείαν από την πηγή. Όλα τα λεφτά…

Την ησυχία της στιγμής θα την σπάσει το πέρασμα μιας Harley που έδειχνε να υπομένει την κακή κατάσταση του δρόμου σε πείσμα όσων λένε ότι είναι μόνο για βόλτες μέχρι την πλατεία. Μπράβο και στον καβαλάρη της.

Έχουμε διανύσει περίπου 115 χλμ από το Μπατούμι και η ώρα έχει πάει 13:30. Κατηφορίζουμε το passo με τις ευχές των μικρών παιδιών να μας συντροφεύουν.

Ο δρόμος συνεχίζει να είναι δύσκολος αλλά όσο κατεβαίνουμε φτιάχνει.

Τα 31 χλμ που χωρίζουν το Mlache απο το Akhaltsikhe (ελληνιστί «νέο κάστρο») καλύπτονται εύκολα. Το σήμα κατατεθέν αυτής της μικρής πόλης -όπως μπορεί να καταλάβει από την μετάφραση του ονόματος της- είναι το κάστρο που δεσπόζει ψηλά στον λόφο.

Το κάστρο χρονολογείται τον 12ο αιώνα αλλά περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε στο ταξιδιωτικό του Στέλιος Οικονομάκηηηηηηηηηηηςςς.

Από εκεί οι επιλογές μας ήταν δύο: ή θα πηγαίναμε βάση του αρχικού προγράμματος μέσω του passo Zekaris ή θα ακολουθούσαμε τον εύκολο δρόμο προς Borjomi. Λόγω του ότι η ώρα είχε πάει 15:00 “προκρίθηκε” η 2η λύση που ήταν και η λιγότερο χρονοβόρα. Για το passo Ζekaris είχα διαβάσει πολλά ωραία πράγματα και με στεναχώρησε η ιδέα του να μην κάνουμε το πέρασμα. Πίσω έχει όμως η αχλάδα την ουρά…

Η διαδρομή έως το Borjomi ήταν 52 χλμ μέσω ενός καλού δρόμου -σε δυο σημεία έκαναν κάποιας μικρής έκτασης έργα- και καλύφθηκαν πολύ γρήγορα. Στο ενδιάμεσο κάναμε μια μικρή στάση για να επισκεφθούμε το Green (Mtsvane) Monastery το οποίο ήταν χτισμένο κάτω από τη σκιά ψηλών δέντρων που δεν άφηναν τις ακτίνες του ήλιου να περάσουν από πουθενά.

Πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Γίναμε για ακόμη μια φορά το επίκεντρο.

Το πέρασμα από την λουτρόπολη Borjomi δεν θα μας κάνει σοφότερους. Αρκετός κόσμος μιας και είναι παραθεριστικό μέρος πολλών Γεωργιανών αφού διαθέτει ιαματικές πηγές καθώς και δροσιά το καλοκαίρι μιας και βρίσκεται σε 800μ υψόμετρο. Στα αριστερά της πόλης βρίσκεται το εθνικό πάρκο του Borjomi το οποίο είναι και η μοναδική προστατευόμενη περιοχή στην Γεωργία. Το εθνικό πάρκο άνοιξε «τις πύλες» του για το κοινό το 2001. Διαθέτει την ψηλότερη κορυφή της περιοχής στα 2.642μ.

Τα τελευταία 152 χλμ μέχρι το Kutaisi είναι πολύ χαλαρωτικά αφού η χάραξη της διαδρομής και η ταυτόχρονη δύση του ηλίου μας επέτρεψε να απολαύσουμε την καλύτερη μοτοσυκλετιστική (αδόκιμος ο όρος το ξέρω, αλλά το φτωχό μου λεξιλόγιο δεν μου επιτρέπει κάτι καλύτερο) ώρα στη διάρκεια της ημέρας.

Στο Kutaisi ταλαιπωρηθήκαμε λίγο μέχρι να βρούμε δωμάτιο αλλά στο τέλος κάναμε την καλύτερη επιλογή. Η πόλη ιστορικά ήταν ελληνική αποικία από το 17-7ο αιώνα π.Χ. και από τον 3ο αιώνα π.Χ. ήταν πρωτεύουσα της Κολχίδας. Από το 978-1122 ήταν η πρωτεύουσα της ενωμένης Γεωργίας εκτός της Τιφλίδας που την είχαν καταλάβει οι Τούρκοι. Την γλύτωσε από τους Μογγόλους αλλά όχι και από τους Τούρκους που την έκαψαν δυο φόρες το 1510 και το 1666. Αυτά τα ολίγα ιστορικά.

Η κούραση δεν μας επέτρεψε ούτε καν να σκεφτούμε να βγούμε παρόλο που είχε κίνηση στους πεζόδρομους της πόλης.

Αυτά… και συνεχίζουμε…