Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

6η Μέρα, Κυριακή 17 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 09:30, Άφιξη: 22:00
Διαδρομή: Kutaisi – Νational Park of Svaneti – Mestia – Kutaisi
Χιλιόμετρα: 526
Συνολικά χιλιόμετρα: 3.212
Έξοδα: Βενζίνη 28€ (63 Gel), Δωμάτιο 10€ (21 Gel), Διάφορα 2,5€ (5 Gel)

Ξεκουραστήκαμε αρκετά είναι η αλήθεια και ανανεωμένοι όπως ήμασταν ξεκινήσαμε πολύ ορεξάτοι για να ανακαλύψουμε μια περιοχή -το εθνικό πάρκο Svaneti- που όπως αναφέρουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί είναι μια από τις ομορφότερες -αν όχι η ομορφότερη- της χώρας. Τα πρώτα χλμ σε μια από τις πιο πολυσύχναστες κεντρικές αρτηρίες, μιας και ο δρόμος συνδέει την ηπειρωτική χώρα με τα παράλια της και κυρίως με το Batoumi και το Poti, είναι αρκετά κουραστικά. Δεν έχει να επιδείξει και κάτι το ιδιαίτερο από άποψη φυσικής ομορφιάς οπότε έγινε ακόμη πιο βαρετός. Φυσικά τα ζωντανά για ακόμη μια μέρα δεν μας άφησαν να ησυχάσουμε.

Ευτυχώς όμως όλα αυτά αλλάξανε μετά τo Zugdidi. Από εκεί και πέρα και χλμ με το χλμ η εικόνα αλλάζει. Όλα γύρω μας ομορφαίνουν και σιγά-σιγά νοιώθουμε να μπαίνουμε στο εθνικό πάρκο.

1η μας στάση το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Γεωργίας στο Enguri. Από εκεί συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε έχοντας στο αριστερό μας χέρι την πανέμορφη λίμνη Enguri και δεξιά μας ατελείωτη φύση.

Η διαδρομή είναι υπέροχη και σε αυτό συντελούν τα φυσικά τούνελ, τα ορμητικά νερά του ποταμού Enguri και η χάραξη του δρόμου που ναι μεν θέλει μεγάλη προσοχή μιας και είναι ιδιαίτερα στενός, αλλά που κρύβει και πολλές όμορφες γωνιές.

Συνεχίζοντας ο ποταμός θα μας κάνει έναν ελιγμό και θα περάσει στα δεξιά μας. Οι βράχοι του βουνού κρέμονται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας. Όσο ανεβαίνουμε το τοπίο αγριεύει. Η θέα των χωριών (Elbruz, Uzhba, Shkara) και των μικρών πράσινων «χαλιών» από ψηλά είναι πράγματι μοναδική, όπως και το φαράγγι που δημιουργεί το συναπάντημα των βουνών με το ποτάμι.

Έχουμε μπει για τα καλά στην καρδιά της γης των Svans. Στην καρδιά του μεγάλου Καύκασου. Στην καρδιά του φετινού μας οδοιπορικού.

Βγαίνοντας από μια αριστερή στροφή θα αντικρίσουμε μπροστά μας να στέκει επιβλητική μια από τις ψηλότερες κορυφές της χώρας, η Usba (4.700μ). Πραγματικά προκαλεί δέος…

Και να σκεφτεί κανείς πως λίγα χλμ πιο μέσα, στο έδαφος της Ρωσίας υπάρχει η κορυφή Elbruz στα 5.642μ. Σταθήκαμε για λίγα λεπτά να θαυμάσουμε το εντυπωσιακό θέαμα που μας προσέφερε. Συνεχίσαμε με κατεύθυνση την Mestia. Το όλο σκηνικό μας είχε συνεπάρει. Λίγο πριν τον τελικό μας προορισμό συναντάμε το χωριό Lanjeri με τα όμορφα διάσπαρτα πυργόσπιτα.

Το χωριό σηματοδοτεί και την είσοδο στην περιοχή της Mestia στην οποία και φτάνουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα.

Η περιοχή της Mestia πριν από λίγα χρόνια χαρακτηρίζονταν ως μια μη ασφαλής περιοχή. Οι ληστείες των τουριστών έδιναν και έπαιρναν. Η απόφαση του προέδρου Saakasvili πριν μερικά χρόνια για αλλαγές στη χώρα συμπαρέσυρε και την εν λόγω περιοχή. Έτσι καθάρισε η περιοχή από τις συμμορίες, έγιναν επενδύσεις σε νέες υποδομές και άλλαξε όλο το σκηνικό. Αυτή τη στιγμή η περιοχή σφύζει από τουρισμό κυρίως εναλλακτικό. Αρκετές ξενοδοχειακές μονάδες με προσοχή -όχι όλες η αλήθεια είναι- στο περιβάλλον έχουν χτιστεί και κυρίως έχει γίνει ο δρόμος Zugdidi-Mestia ο οποίος πριν λίγα χρόνια ήταν δύσβατος. Πολλοί φίλοι μοτοσuκλετιστές έχουν περιγράψει τη διαδρομή ως μια από τις πιο δύσκολες. Φυσικά στις μέρες μας είναι μια από τις πιο ευχάριστες.

Η Mestia είναι ένα ήσυχο χωριό με λίγα μαγαζιά στον κεντρικό δρόμο ονόματι Stalin και μια μικρή αλλά περιποιημένη πλατεία. Δεν υπάρχουν εστιατόρια φανταχτερά, ιντερνέτ καφέ, μαγαζιά λουσάτα. Εκεί κάποιος πάει για να μαγευτεί από τη φύση που οργιάζει, να αναρριχηθεί σε απότομες πλαγιές (για τους άλλους λέμε, όχι για τα δικά μας γέρικα κορμιά) και να ησυχάσει. Το «καλό» κομμάτι του χωριού και αυτό που πραγματικά αξίζει να επισκεφθεί κανείς, είναι να βγει λίγο πιο έξω από το κέντρο και να δει πως ζουν οι μόνιμοι κάτοικοι. Τα σπίτια τους πολύ φτωχικά, τα σοκάκια πέτρινα και παρατημένα, τα γουρούνια από εδώ και από εκεί. Μια εικόνα εντελώς διαφορετική από αυτή που αντικρίζεις όταν μπαίνεις στο χωριό. Μια εικόνα που σου δείχνει πως ζούσαν παλιά οι άνθρωποι εκεί και πως συνεχίζουν να ζουν παρόλο που οι επενδύσεις ήρθαν στο χωριό. Απλά ήρθαν για τους «λίγους»…

Είναι μεσημέρι και επικρατεί η απόλυτη ησυχία. Μερικοί ορειβάτες και ποδηλάτες που απολαμβάνουν τα ροφήματα τους σε ένα τύπου καφέ σπάνε λίγο τη σιωπή, καθώς και κάποια μικρά παιδάκια που παίζουν στην πλατεία. Κατά τα άλλα όλα ήσυχα.

Το αρχικό πρόγραμμα έλεγε να μείνουμε ένα βράδυ στην περιοχή πράγμα που τελικά δεν έγινε. Για όσους πάνε κάποτε, γνώμη μου είναι, να μείνουν ένα βράδυ και να το συνδυάσουν με μια μονοήμερη στο διπλανό χωριό Uzhguli (55χλμ), το υψηλότερο κατοικήσιμο χωριό στην Ευρώπη (2.200μ), σ’ ένα ζαλιστικό τοπίο, όπως αναφέρουν αυτοί που το έχουν επισκεφθεί, με συστάδες από πύργους μέσα σ’ ένα τοπίο με αλπικά λιβάδια που στέκουν κάτω από την ψηλότερη κορυφή της χώρας, την Skhara (5.068m). Το χωριό είναι χαρακτηρισμένο από την UΝESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Τέσπα, ίσως την επόμενη φορά…

Αυτό που πραγματικά ήταν μοναδικό στην Mestia ήταν το ψωμί τους. Ένα περίεργο ψωμί που μας κέντρισε το ενδιαφέρον αρχικά από το μέγεθος και μετά από την νοστιμιά του που σε συνδυασμό με τυράκι και ζαμπονάκι έγινε ένα λουκούλειο μεσημεριανό γεύμα.

Φραπεδούμπα στα παγκάκια του πάρκου και αναχώρηση. Το κακό είναι ότι θα πρέπει να κάνουμε την ίδια διαδρομή, το καλό όμως είναι ότι θα την απολαύσουμε και από την ανάποδη. Στα δεξιά μας έχουμε την κορυφή Usba (4.700μ) που μας «φωνάζει» να πάμε κοντά της. Κάνουμε δεξιά και βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και κατευθυνόμαστε προς το χωριό Mazeri. Διαβάσαμε πως στην περιοχή αυτή έχει κάποιες παλιές εκκλησίες αλλά αυτό που πραγματικά θέλαμε ήταν να βρεθούμε όσο πιο κοντά γίνεται στη θέα της κορυφής. Μέσα από ένα χωματόδρομο κακής ποιότητας -αλλά ποιος νοιάζεται- ανάμεσα από κότες, γουρούνια, αγελάδες, σκόνες, λάσπες καταφέραμε να φτάσουμε στο χωριό Mazeri.

Ένα μικρό παρατημένο χωριό δίχως τίποτα. Ένα χωριό που θα ορκιζόσουν πως δεν θα μπορούσε να ζήσει κανείς. Κι όμως μέσα σε λίγα λεπτά από την άφιξη μας, έκαναν την εμφάνιση 5 άτομα τα οποία ήταν και νεαρής ηλικίας. Η κοπέλα της παρέας μας είπε αν θέλουμε κάπου να μείνουμε αλλά της εξηγήσαμε ότι απλά θέλαμε να δούμε την παλιά εκκλησία. Μας άνοιξε και αντικρίσαμε ένα απλό μικρό εκκλησάκι, ιδιαίτερο. Η έκπληξη ήταν όταν ένας από τους νεαρούς (ξέρεις τώρα της ηλικίας μας) μας μίλησε ελληνικά. Ήταν ο Λούκα -Λουκάς ελληνιστί- ο οποίος ήταν 8 χρόνια στην Ελλάδα. Μας είπε την ιστορία του -δεν ήταν και το «καλύτερο παιδί»- μιας και μπαινόβγαινε στη φυλακή, αλλά μας είπε και τα παράπονο του γιατί δεν παίρνει την ελληνική υπηκοότητα. Εδώ που τα λέμε ρε Λουκά δεν βοηθάς και εσύ ιδιαίτερα προς αυτήν την κατεύθυνση. Καθίσαμε μισή ώρα περίπου και μάθαμε αρκετά για τη ζωή τους. Και το δικό τους σοβαρό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν δουλειές και ότι τα μεροκάματα είναι χαμηλά (δεν ακούγαμε και κάτι πρωτότυπο). Γενικά πολύ γκρίνια.

Φεύγοντας από την περιοχή αυτό που έχω να επισημάνω είναι ότι ένα από τα μείον του οδοιπορικού μας στην Γεωργία ήταν που δεν αφιερώσαμε τουλάχιστο δυο μέρες σ’ αυτήν την περιοχή. Έχει πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις, αξίζει τον κόπο να «ταλαιπωρηθείς» λίγο στους κακοτράχαλους δρόμους που θα σε οδηγήσουν όμως σε μέρη που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη σου. Παρόλα αυτά πήραμε μια καλή γεύση από την κοιλάδα του Svaneti που προσωπικά θα την χαρακτήριζα “must to see” της χώρας.

Έχουμε να καλύψουμε 230 χλμ δρόμου, η ώρα είναι 18:00 και ο Θεός βοηθός…

Η νύχτα είναι επικίνδυνη στους δρόμους της Γεωργίας γι’ αυτό όσο μπορείτε να το αποφεύγετε…

Άφιξη στο Kutaisi στις 22:00 πολύ κουρασμένοι αλλά και πολύ «γεμάτοι»…