Γεωργία – Αρμενία – Τουρκία 2014

9η Μέρα, Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014
Αναχώρηση: 10:10, Άφιξη: 13:00
Διαδρομή: Tbilisi – David Gareja Monastery – Tbilisi
Χιλιόμετρα: 138
Συνολικά χιλιόμετρα: 4.129
Έξοδα: Βενζίνη 12€ (37 Gel), Δωμάτιο 8€ (19 Gel), Διάφορα 4,5€ (10 Gel)

Σήμερα στο πλάνο ήταν να επισκεφθούμε την επαρχία Kakheti -ανατολικά της Τιφλίδας- όπου βρίσκονται τα φημισμένα μοναστήρια David Gareja (Dodorka και St. David Lavra), στα όρια με τα σύνορα του Αζερμπαϊτζάν. Αργήσαμε λίγο να ξεκινήσουμε αφού περιμέναμε να αποχαιρετίσουμε τους Ισλανδούς. Στα μοναστήρια μπορείς να φτάσεις από διάφορους δρόμους. Εμείς διαλέξαμε τον πιο εύκολο και σύντομο -έτσι νομίζαμε τουλάχιστον- περνώντας από το Rustavi. Μια πόλη που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας και η μεταλλουργία πρόσφερε εργασία σε τόσους ανθρώπους που δεν πρόσφερε η υπόλοιπη χώρα συνολικά. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων, κυρίως από τα βουνά όπως τα Svaneti, μετακινήθηκαν προς την περιοχή για να δουλέψουν με αποτέλεσμα ο αριθμός των κατοίκων να έχει φτάσει τις 150.000. Οι συνθήκες εργασίας είναι τόσο σκληρές που οι εργάτες αναγκάζονται να συνταξιοδοτηθούν σε ηλικία 45-50 ετών (μην κάνετε παραλληλισμούς). Πραγματικά η πόλη μακριά από το κέντρο της είναι ένα απέραντο νεκροταφείο μετάλλων. Δεν χρειάζεται νομίζω να μπω στον κόπο να περιγράψω την εικόνα της περιοχής. ΔΡΑΜΑ & ΚΑΒΑΛΑ ΜΑΖΙ. Κατεύθυνση προς την συνοριακή γραμμή Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν.

Η ποιότητα του δρόμου είναι απαράδεκτη. Λακκούβες, χαντάκια, αυλάκια και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Περνάμε τη λίμνη Dzandar -την οποία προσωπικά ούτε είδα μιας και η προσοχή μου ήταν στραμμένη στον δρόμο- και από εκεί και μετά το σκηνικό του τοπίου αλλάζει.
Βρισκόμαστε σ’ ένα σκηνικό που μας γύρισε στο περσινό οδοιπορικό μας στο Μαρόκο. Μιλάμε για την ίδια μορφή εικόνων. Ένα απέραντο ερημικό, άγονο, άνυδρο τοπίο.

Το στρατιωτικό φυλάκιο στο ύψωμα του λόφου μας υπενθυμίζει πού βρισκόμαστε.

Η οροσειρά μπροστά μας δείχνει το φυσικό σύνορο μεταξύ των δυο κρατών.

Είμαστε στο τέρμα του πουθενά και δεν μπορούμε να βρούμε με τίποτα μια ένδειξη που θα μας οδηγήσει προς τα μοναστήρια. Μια μικρή ταμπέλα κάτι προσπαθεί να πει αλλά είναι γραμμένη σε… κάποια γλώσσα ακαταλαβίστικη και εκεί που δείχνει ο δρόμος πάει προς το υπερπέραν.

Για καλή μας (;) τύχη εκείνη την ώρα περνάει ένα καμιόνι με 5-6 άτομα πάνω. Οι άνθρωποι είχαν όλη την καλή διάθεση να μας βοηθήσουν αλλά η γλώσσα του σώματος και η νοηματική δεν μας βοήθησαν και πάρα πολύ. Ακολουθούμε κατεύθυνση που μας δείχνουν και μπαίνουμε σε δρόμο με γαρμπίλι άκρως επικίνδυνο μιας και τα μηχανάκια γλιστρούσαν αρκετά.

Συνάντηση μ’ έναν νεαρό αστυνομικό της περιοχής που και αυτός με τη σειρά του έκανε τα αδύνατα δυνατά να μας δώσει να καταλάβουμε που έπρεπε να κατευθυνθούμε. Εκεί που νομίζαμε ότι κάτι καταλαβαίνουμε έκανε ένα ζογκλερικό και μας έριχνε πάλι στην απόγνωση. Τέλος πάντων για να μην κουράζω άκρη δεν βγήκε και βλέποντας και την κατάσταση του δρόμου αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Τιφλίδα για τουρισμό.

Πριν τη βόλτα προσπαθήσαμε να βρούμε λάδια για αλλαγή στο Caponord. Σε όσους απευθυνθήκαμε για βοήθεια οι άνθρωποι μας εξυπηρέτησαν άψογα. Ο υπάλληλος της Castrol μας πήγε συνοδεία σε συνεργείο μότο γιατί ο ίδιος δεν είχε λάδια, ο μηχανικός μας εξήγησε πού θα μπορούσαμε να βρούμε λάδια γι’ αυτό το μηχανάκι, ο υπάλληλος του Boss service center και ο προϊστάμενος του συνεργείου -με 42 ράμπες εργασίας- μας έδωσαν χώρο και εργαλεία να κάνουμε τη δουλειά μας, ο μηχανικός του συνεργείου που γυρίσαμε μας βοήθησε πολύ να κάνουμε την αλλαγή και αφιέρωσε χρόνο. Όλοι ήταν άψογοι απέναντι μας και μπράβο τους.

Το απόγευμα μας βρίσκει σ’ ένα ταξί που ο ταξιτζής είχε την καλή διάθεση να μας κάνει μια μικρή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της Τιφλίδας για φωτογράφιση. Η έκπληξή μας ήταν όταν στο τέλος της κούρσας που μας πήρε τα ίδια ακριβώς Gel που μας έπαιρναν και οι προηγούμενοι που μας πήγαιναν κατευθείαν στο κέντρο. Ένα πράγμα που θέλω να γράψω είναι ότι όσες μέρες καθίσαμε στην Γεωργία δεν καταλάβαμε κανένας να θέλει να μας εκμεταλλευτεί μιας και ήμασταν τουρίστες και δεν γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό μου έκανε θετικότατη εντύπωση.
Τώρα, λίγα πράγματα για την Τιφλίδα.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως λόγω του ότι δεν πήγαμε διαβασμένοι και λόγω και της κούρασης δεν είχαμε τη διάθεση να γυρίσουμε και πολύ, οπότε είδαμε πράγματα που ήταν στο κέντρο και ότι είδαμε από τον λόφο Mtatsminda. Άλλωστε λεπτομέρειες και μάλιστα εμπεριστατωμένες θα τις διαβάσετε στο ταξιδιωτικό του μετρ του είδους Στέλιος Οικονομάααααακκκκηηηηςςςςς!!!!! (σχόλιο Στέλιου: σιγά μην είμαι και μπάτλερ…)

Γενικά αυτό που έχω να γράψω είναι ότι πρόκειται για μια πολύ όμορφη πόλη, που αξίζει κάποιος να της αφιερώσει 2-3 μέρες και να τη γυρίσει χαλαρά και ξεκούραστα. Διατηρεί τον ιστορικό της χαρακτήρα, σέβεται τον κάτοικό της, είναι ανθρώπινη και όταν πέφτει ο ήλιος και φωτίζεται ο τόπος τότε γίνεται και πολύ ρομαντική.

Οι κεντρικές λεωφόροι είναι μεγάλες, τα τεράστια δέντρα σκιάζουν όλους τους μεγάλους δρόμους, επιβλητικά κλασσικά κτήρια, πολλές φτωχικές κατοικίες που διακρίνονται από τον λόφο Mtatsminda και που διατηρούν την αρχοντιά τους παρά το πέρασμα των χρόνων.

Ο ποταμός Μtvari δίνει στην πρωτεύουσα τον χαρακτήρα των πόλεων που διαρρέονται από μεγάλα ποτάμια και παρόλο που τα νερά δεν διακρίνονται για τη διαύγεια τους, χαρίζει στην πόλη το ταπεραμέντο του.

Στις όχθες του υπάρχουν καλαίσθητες πλατείες και πάρκα που σφύζουν από κόσμο. Χαλαροί ρυθμοί, παρέες μικρών και μεγάλων να κάνουν βόλτες ή να απολαμβάνουν το παγωτό τους. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η μαγεία αυτής της πόλης είναι αυτή η αίσθηση γαλήνης που σου βγάζει και σε κάνει να μην θέλεις να την αποχωριστείς. Το μοντέρνο τελεφερίκ (με ένα υποτυπώδες εισιτήριο) σας οδηγεί στο λόφο Mtatsminda που δεσπόζει το άγαλμα της Μητέρας της Γεωργίας

και που μπορείτε την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος να απολαύσετε τη μαγεία αυτής της πόλης.

Ο καθεδρικός Tsminda Sameda με τον τεράστιο τρούλο 84μ, το Narikala fortress ή αλλιώς η Ακρόπολη της Τιφλίδας, η κεντρική πλατεία Tavisuplebis moedani, η οδός Rustaveli με τα πολυτελή καταστήματα και τα επιβλητικά κτήρια είναι μερικά από τα μέρη που μπορεί κάποιος να επισκεφθεί.

Κατάκοποι επιστρέφουμε στο hostel και είναι ώρα να «ανακρίνουμε» τον Πακιστανό ιδιοκτήτη του. Ο τύπος ήταν 35 χρονών -έμοιαζε με 45- ζούσε τον χειμώνα στην Βαρσοβία με την Πολωνέζα γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά και τα καλοκαίρια δούλευε το hostel το οποίο είχε αποκτήσει πριν δυο χρόνια και προσπαθούσε να το φέρει σε μια καλή κατάσταση. Η προσπάθεια του είναι σε καλό δρόμο μιας και ο χώρος που έφτιαξε είναι για τα λεφτά που δίνεις καλός. Είναι ευγενικοί και εξυπηρετικοί, τα δωμάτια τους σε καλό επίπεδο, όπως και το πρωινό τους. Κατόπιν παραγγελίας και έναντι μικρού ποσού μπορούν να φτιάξουν και γεύμα. Σε λίγο η κουβέντα πήγε προς το Πακιστάν. Η αλήθεια είναι ότι όταν συναντάς ανθρώπους από τέτοιες άγνωστες στον πολύ κόσμο χώρες καλά είναι να τους «ξεζουμίζεις» και μιας και το επίπεδο των αγγλικών του ήταν καλό (για το δικό μου δεν ξέρω) είπαμε να κάνουμε μια κουβέντα. Το συμπέρασμα όλων είναι ότι αυτά που θέλουν να μάθουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας. Το υπόλοιπο μέρος πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου και σήμερα εμείς μάθαμε λίγα ακόμη πράγματα γι’ αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με αυτά που μας πλασάρουν. Φυσικά ο καθένας λέει τα πράγματα από την δικιά του σκοπιά και φυσικά είναι προνόμιο να ακούς πράγματα από την «πηγή»…