Κάποιον Νοέμβρη στο John O’Groats

Wick

Μάλλον περιμένει αιώνες το ταίρι της

Εδώ έπεσαν βόμβες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώνοντας αθώους πολίτες (κυρίως παιδιά) και σήμερα το περιποιείται αυτή η κυρία!

Τα εφτακόσια χιλιόμετρα της επιστροφής έβγαιναν αργά. Η νύχτα δεν μου επέτρεπε να απολαύσω την ομορφιά του τοπίου, αλλά έδινε την ευκαιρία για απομόνωση στην μοναξιά του κλειστού μου κράνους.
Κάπου εκεί θυμήθηκα τον χρόνο που πέρναγε.
Φοβήθηκα για όλα εκείνα που δεν κατέγραψα στην μνήμη του μυαλού μου. Για όλα αυτά που ζω στα μικρά μου Σαββατοκύριακα.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να δώσω νόημα στην επιστροφή. Δεν βιαζόμουν άλλωστε. Σταμάτησα στο πρώτο παρκινγκ, έστησα το τρίποδο, άνοιξα το κλείστρο της φωτογραφικής μου μηχανής και άφησα τον χρόνο να κυλάει υπέρ μου..
Και ένιωσα πως τον χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στην ζωή μου…

Ένα πρωινό στο John O’Groatc
Θα μαζέψω την θλίψη μου
Θα την βάλω σ’ένα μπουκάλι
Και θα το αφήσω στην θάλασσα, να φύγει μακρυά
σ’ανοιχτούς ωκεανούς, μακριά από μένα.

Και κάθε φορά που θα γεμίζω βροχή δίχως λόγο
Θα έρχομαι στην θάλασσα να αφήσω το μικρό μου μπουκάλι.

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που άφησε βοτσαλάκια πίσω του..
..και έδωσε τροφή στην σκέψη μου…

« Προηγούμενη Σελίδα