Moto Canyoning

Κείμενο & Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου

Οι μικρές εξορμήσεις κρύβουν όμορφες εκπλήξεις (κάνει και ρίμα). Σαββατοκύριακο χωρίς άλλες υποχρεώσεις και πουρνό-πουρνό φορτώνουμε την μοτοσυκλέτα μας με τα άκρως απαραίτητα και τραβάμε προς Λασίθι πλευρά.

Ο καιρός πέρα για πέρα καλοκαιρινός και η δίψα για μοτοβόλτα εξαφανίζει τα βαρετά χιλιόμετρα της υποτιθέμενης εθνικής μέχρι την πόλη του Ηρακλείου. Συνεχίζουμε για λίγα χιλιόμετρα ακόμα μέχρι την Νεάπολη όπου και αφήνουμε την εθνική για να κινηθούμε προς Φινοκαλιά μέσα από γραφικούς και στριφτερούς δρόμους, αλλά τόσο έρημους που σου δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχτηκαν μόνο για σένα. Διασχίζουμε αρκετά ερημωμένα χωριουδάκια μέχρι να φτάσουμε στον Βρουχά όπου και στρίβουμε σε βατό χωματόδρομο, ακριβώς μετά το τέλος του χωριού, ακολουθώντας μια χειρόγραφη πινακίδα που μας στέλνει προς Άγιο Ιωάννη.

Η όμορφη διαδρομή με θέα προς την Ελούντα και την Σπιναλόγκα, διασχίζει ένα αιολικό πάρκο και μετά από 5 περίπου χιλιόμετρα καταλήγει στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη. Δυστυχώς μία καγκελόπορτα μας απαγορεύει την πρόσβαση προς το ακρωτήριο του Αγίου Ιωάννη ή όπως είναι ευρύτερα γνωστό στο ακρωτήριο του Αφορεσμένου. Ο θρύλος θέλει τη θάλασσα να είναι πάντα ανταριασμένη γιατί στο σημείο αυτό θάφτηκε ο Καϊάφας, ο αφορεσμένος, αφού σταύρωσε τον Χριστό.

Ο αέρας μας βαράει αλύπητα και με το ζόρι τραβάμε μερικές φωτογραφίες πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς Βρουχά. Μικρή στάση για να απολαύσουμε τη θέα προς τον κόλπο Μιραμπέλου και να σβήσουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες. Δυστυχώς ο «κόντρα» ήλιος δεν μας έδωσε θεμιτά φωτογραφικά αποτελέσματα.

Επιστροφή στην μοτοσυκλέτα και κάθοδος προς την Ελούντα κάνοντας στάση απέναντι από το διάσημο πια νησί για μερικές φωτογραφίες.

Η συνέχεια μας βρίσκει να χαζολογάμε στην γέφυρα που ενώνει την Ελούντα με την χερσόνησο Κολοκύθα.

Συνεχίζουμε την πορεία μας προς Ιεράπετρα αλλά μερικά χιλιόμετρα πριν ακολουθούμε τις πινακίδες που μας στέλνουν προς το φαράγγι του Χα. Πλησιάζουμε προς το φαράγγι και το στόμα μένει ανοικτό.

Το φαράγγι Χα βρίσκεται στο όρος Θρυπτή κοντά στο Κάτω Χωριό του νομού Λασιθίου. Η εξωτερική του όψη προκαλεί δέος καθώς σχηματίζεται ένα χαρακτηριστικό V με εντυπωσιακά ψηλά και κάθετα τοιχώματα πλακώδους ασβεστόλιθου, ύψους ως και τριακοσίων μέτρων. Η ετυμολογία του ιδιαίτερου ονόματός του, προέρχεται απ’ το ρήμα «χάσκω» και σημαίνει «άνοιγμα».

Από το φαράγγι τρέχει αρκετό νερό, το οποίο οφείλεται στον καταρράκτη του Μάστορα, ύψους 215 μέτρων (ο μεγαλύτερος στην Κρήτη) και ο οποίος βρίσκεται κοντά στην έξοδο του φαραγγιού.

Λόγω του δυσπρόσιτού του, είναι άριστο καταφύγιο για την πανίδα της περιοχής.

Παρατηρήστε τα αγριοκάτσικα στο κέντρο και αριστερά της φωτογραφίας

Παρακολουθώντας τα παραπάνω αγριοκάτσικα, ξεχωρίζουμε ένα πλάτωμα μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω από το σημείο που βρισκόμαστε και αποφασίζουμε να κινηθούμε προς αυτό. Η ανάβαση μας αποζημιώνει πλήρως.

Χαζολογάμε αρκετά στις δύο τελευταίες «τσουλήθρες», απολαμβάνοντας το θαύμα της φύσης πριν αναχωρήσουμε προς Ιεράπετρα. Με την άφιξή μας στην Ιεράπετρα, τακτοποιούμαστε τάχιστα σε γνωστό παραλιακό ξενοδοχείο και τραβάμε για να κάνουμε έκπληξη στον φίλο Μανώλη. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε να κάνουμε σινιάλο με τα φώτα έξω από το κλειστό (λόγω ώρας) εστιατόριό του, το «Ναπολέων». Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα και μια φιλόξενη αγκαλιά μας υποδέχεται. Είμαι σίγουρος πως δεν μπορώ να μεταφέρω το συναίσθημα της κρητικής φιλοξενίας, αλλά είναι αυτό που σίγουρα κάνει τη διαφορά, σε σκλαβώνει και σε κάνει να νιώθεις σαν το σπίτι σου. Η ρουτίνα και η καθημερινότητα τείνει να εξαφανίσει την έννοια της φιλοξενίας αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σε βλέπουν σαν άνθρωπο.
Η βραδιά κυλάει ευχάριστα, παρέα με τον Μανώλη και την γυναίκα του την Κούλα συνοδευόμενη φυσικά από δεκάδες μεζέδες και μοτοσυκλετιστικές ιστορίες.

Το επόμενο πρωί με τα στομάχια ακόμα βαριά από το χτεσινό μας τσιμπούσι, φορτώνουμε την μοτοσυκλέτα μας και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας την νότια ακτογραμμή. Φτάνοντας στο χωριό Χάρακα στρίβουμε νότια προς Παράνυμφους, σκαρφαλώνοντας τα άγρια Αστερούσια όρη. Λίγο πριν την είσοδο του χωριού ακολουθούμε τις χειρόγραφες πινακίδες και τον τσιμεντόδρομο μέχρι τον καταρράκτη του Αμπά, αφού έχουμε ανοίξει και κλείσει αρκετές μάντρες. Σύντομα παρκάρουμε την μοτοσυκλέτα μας λίγο πριν τον απότομο βράχο ο οποίος προσφέρει εκπληκτική θέα προς τον παραλιακό οικισμό των Τριών Εκκλησιών.

Δίπλα μας ο καταρράκτης του Αμπά ο οποίος βρίσκεται στην αρχή του ομώνυμου φαραγγιού με ύψος 145 μέτρα. Ειδικά όταν έχει πολύ νερό, ο καταρράκτης προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση στο άνυδρο τοπίο των Αστερουσίων.

Χαζολογάμε για αρκετή ώρα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής στον ‘πολιτισμό’ και την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που προσπαθεί μάταια να σβήσει το ζωγραφισμένο χαμόγελο από το μικρό και ευχάριστο διάλειμμα μας.