Κυριακή 30 Απριλίου, Βόρεια Εύβοια
Το team μεγαλώνει κι άλλο με την άφιξη του Πάνου, ο οποίος αναστάτωσε το χωριό, διασχίζοντας το πολλάκις με το Tenere του, ψάχνοντας το σπίτι…
Πειράγματα, κουβεντολόι, ιστορίες και πάμε να βολτάρουμε πριν “φύγει” η μέρα…
Πορεία βορειοανατολικά λοιπόν, συντροφιά με ένα καταπράσινο τοπίο που κάλλιστα το παρομοιάζεις με ορεινή διαδρομή της Πίνδου…
Πρώτη στάση στην παραλία του Ψαροπουλίου.
Είμαστε οι μόνοι θαμώνες και βρίσκουμε την ευκαιρία να παίζουμε με το drone του Μανώλη…
Πορεία και πάλι βόρεια…
…για να σταματήσουμε για καφεδάκι στο Πευκί…
Μετά την ένεση καφεΐνης, συνεχίζουμε την πορεία μας περνώντας από το χωριό Νέα Σινασός. Η πινακίδα ξυπνάει αναμνήσεις από το ταξίδι μας στην Τουρκία – Γεωργία – Αρμενία πριν μερικά χρόνια. Η Σινασός (Mustafapasa σήμερα), ήταν ένα από τα 4-5 ελληνόφωνα χωριά της Καππαδοκίας. Μετά την Ανταλλαγή του ’23, πρόσφυγες κατέφθασαν στην Εύβοια και ίδρυσαν την Νέα Σινασό.
Συνεχίζουμε την πορεία μας νοτιοανατολικά όπου ένα καθαρά ανοιξιάτικο τοπίο εξιτάρει τον φωτογράφο μας, ο οποίος “διατάζει” στάση…
Τα “μοντέλα” παρελαύνουν στην ασφάλτινη πασαρέλα ενώ το drone μας γλυκοκοιτάει εφ’ υψηλού…
Πασαρέλα τέλος και πορεία προς καταρράκτες Δρύμωνα. Πριν φτάσουμε όμως, αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στη μονή του Οσίου Δαυίδ.
Πλήθος κόσμου επισκέπτεται τη μονή μαζί με εμάς, καθώς η βόρεια Εύβοια είναι γνωστή για τον χριστιανικό τουρισμό της.
Η μονή χτίστηκε από τον Όσιο Δαυίδ πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού -ο οποίος καταστράφηκε μάλλον από τους Τούρκους μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470- γύρω στο 1500. Ο ναός ξανακαταστράφηκε από τους Τούρκους το 1824 ως αντίποινα της συμμετοχής των μοναχών στην εξέγερση του 1821 και ανοικοδομήθηκε εκ νέου το 1877.
Και αφού καταφέραμε να βάλουμε εντός μονής το απολωλό πρόβατο που ακούει στο όνομα Δημοσθένης, συνεχίζουμε προς τους καταρράκτες Δρύμωνα.
Η κατάφυτη διαδρομή από βελανιδιές (δρυς) που οδηγεί προς τους καταρράκτες, λέγεται πως ευθύνεται για την ονομασία των καταρρακτών…
Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι η ονομασία προέρχεται από το “δριμύ” ψύχος που επικρατεί στην περιοχή τους χειμερινούς μήνες.
Ακολουθούμε το κακοδιατηρημένο μονοπάτι που μας οδηγεί στους καταρράκτες του ποταμού Σηπιά.
Πρόκειται για έναν μεγάλο και δύο μικρούς καταρράκτες που δημιουργούν δύο μικρές λίμνες. Ο ψηλότερος από αυτούς πέφτει από υψόμετρο 15 μέτρων…
Χαζολογάμε για αρκετή ώρα και αναχωρούμε για να επιστρέψουμε στη βάση μας. Φουλάρουμε τα ρεζερβουάρ και αποχαιρετάμε, Αντώνη, Γιάννη και Πάνο, οι οποίοι πρέπει να επιστρέψουν στην πρωτεύουσα.
Οι ρέστοι φορτώνουμε μερικές προμήθειες από ένα παντοπωλείο και επιστρέφουμε στην βάση μας.
Η φουφού παίρνει και πάλι μπροστά και τα κοψίδια με το ζόρι προλαβαίνουν να εγκαταλείψουν τα κάρβουνα και να βρουν θαλπωρή σε κάποια γωνία των στομαχιών μας…
Είναι τέτοια η πείνα μας δε, που έχουμε αρχίσει και γλυκοκοιτάμε δυο προβατάκια που βόσκουν ανέμελα στο γειτονικό χωράφι…
Φυσικά και πάλι, το κουβεντολόι καλά κρατεί…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
