Δευτέρα 1 Μαίου, Μια “τζούρα” από Βαρδούσια πριν την επιστροφή
Οι αποχωρήσεις συνεχίζονται μετά το πέρας του πρωινού. Μανώλης, Στράτος αλλά και ο Δημοσθένης -ο οποίος ζορίζεται να οδηγήσει το εργαλείο του χωρίς ζελατίνα- αναχωρούν για την πρωτεύουσα.
Οι εναπομείναντες τραβάμε προς Αιδηψό για να πάρουμε το καραβάκι για απέναντι.
Η πανέμορφη διαδρομή μας οδηγεί σύντομα έξω από τα εκδοτήρια. Εισιτήριο, καφεδάκι ανά χείρας και βαρκάδα μέχρι την άλλη όχθη. Τελευταίες “ματιές” προς την Εύβοια…
Μισή ώρα αργότερα βγαίνουμε από την παντόφλα και μπαίνουμε για λίγο εθνική οδό μέχρι το ύψος των Θερμοπυλών. Στάση στο μνημείο για δυο φωτογραφίες καθώς έχω περάσει τόσες φορές, αλλά δεν έχω αξιωθεί να σταματήσω ποτέ…
Όπως όλοι θυμόμαστε από τα βιβλία της ιστορίας, Έλληνες και Πέρσες έδωσαν σε αυτό το σημείο, μια από τις μεγαλύτερες μάχες το 480 π.Χ. Η δικιά μας “μάχη” ξεκινάει αμέσως μετά με την ανάβαση του Μπράλου…
Δεξιά προς Εθνικό Δρυμό Οίτης με τη διαδρομή να ομορφαίνει επικίνδυνα…
Στο όμορφο χωριό της Παυλιανής, κάνουμε στάση για να επισκεφθούμε το πάρκο αναψυχής -γνωστό και ώς ψυχαγωγικό πάρκο Ασωπού ή αισθητικό δάσος Παυλιανής- μέσα στο πυκνό ελατόδασος. Οι επισκέπτες του πάρκου πάρα πολλοί, Πρωτομαγιά βλέπετε, παρόλα αυτά το πάρκο καταφέρνει εύκολα να μας μαγέψει…
Μια μουσική γέφυρα, βαμμένη σαν πιάνο και με επιγραφή “η μουσική γεφυρώνει”, οριοθετεί την είσοδό σου στο πάρκο. Μικρή λεπτομέρεια, το soundtrack της ταινίας “Μαθήματα Πιάνου” που ακούγεται όταν κάποιος διασχίζει τη γέφυρα…
Το είχα επισκεφθεί και παλαιότερα, το 2013 και απλά παρατηρώ το πόσο όμορφα έχει “αναπτυχθεί” το πάρκο μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Στο πάρκο μας “βρίσκει” ο φίλος Γιώργος, ο οποίος έφτασε καρφί από Καλαμάτα! Γέλια, πειράγματα και καβάλα στις μοτοσυκλέτες για να πάμε προς τον Αθανάσιο Διάκο.
Η κίνηση χαλαρώνει με το που στρίβουμε προς το χωριό Πυρά. Το τοπίο απλά μαγικό…
Φτάνουμε στον Αθανάσιο Διάκο όπου γίνετε ο κακός χαμός. Η αρκετά μεγάλη πλατεία του χωριού, ξεχειλίζει από τραπεζοκαθίσματα αλλά και από κόσμο. Το σκηνικό αυτό δεν μας πολυαρέσει, αλλά πεινάμε και χωνόμαστε σ’ ένα άδειο πάγκο.
Την κάνουμε ταράτσα και συζητάμε την πορεία που θα ακολουθήσουμε προς την πρωτεύουσα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να βιαζόμαστε, καθώς λόγω Πρωτομαγιάς τα καράβια για Κρήτη θα φύγουν μετά τις 12 το βράδυ. Αλλά… στα τηλέφωνα που κάνουμε στις ακτοπλοϊκές εταιρίες, ο καθένας λέει τα δικά του. Ο ένας μας λέει ότι μάλλον θα φύγει στις 12:01 και ο άλλος ότι ναι μεν θα φύγει τότες αλλά εσείς θα πρέπει να έχετε μπει μέχρι τις 9:00!
Άκρη δεν βγάζουμε και για να είμαστε σίγουροι, βάζουμε τα κεφάλια κάτω και τραβάμε προς Γραβιά, Λειβαδιά και από εκεί πιάνουμε εθνική με μπόλικη κίνηση φυσικά.
Στα τελευταία διόδια αποχαιρετάμε τον Δημήτρη, την Γεωργία και τον Γιώργο και τραβάμε ολοταχώς για το λιμάνι…
Πόρτα κλειστή… και θα μπείτε στις 12 μας λένε… τσάμπα το τρέξιμο…
Βρίσκουμε ένα σουβλατζίδικο εκεί κοντά, χτυπάμε 2 πιτόγυρα και ροκανίζουμε τον χρόνο μέχρι να ανοίξει η μπουκαπόρτα.
Τελευταίες χαιρετούρες με τον Γιάννη που ταξιδεύει προς Ηράκλειο και γοργή επιβίβαση στο βαπόρι μας προς Χανιά.
Last but not least
Δεν υπάρχει επίλογος για αυτήν την παρέα. Το τέλος μιας εξόρμησης οριοθετεί την αρχή της επόμενης. Οι χάρτες έχουν ήδη ανοίξει, το δάχτυλο ακολουθεί όμορφες διαδρομές και το μυαλό μας ήδη ταξιδεύει. Εις το επανιδείν και ίσως εκτός συνόρων αυτή τη φορά…
