Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Πίνδος”

Ημέρα: 01 – Παρασκευή 7/8/2020

Απόσταση: 542 χλμ (σύνολο: 542 χλμ)

Διαδρομή: Αθήνα – Αράχωβα – Δελφοί – Ιτέα – Ναύπακτος – Αντίρριο – Ιωάννινα – Ασπράγγελοι – Καπέσοβο – Ασπράγγελοι

Η μέρα που θα ξεκινούσε το μικρό μας ταξιδάκι έφτασε. Δυστυχώς οι πρωινές επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Αθήνα δεν μας επέτρεψαν να ξεκινήσουμε νωρίς, τουλάχιστον όμως προλάβαμε το μεσημεριανό φαγητό κι έτσι ανεβήκαμε στη μηχανή χορτάτοι. Εν τω μεταξύ ο καιρός πραγματικά με ανησυχούσε. Δεν είχα μπει στη διαδικασία να τον τσεκάρω τις προηγούμενες μέρες λόγω της πεποίθησης που είχα ότι Αύγουστο μήνα στην Ελλάδα δεν χρειαζόταν να αγχώνομαι για βροχή, πεποίθηση που τελικά έμελλε να είναι εσφαλμένη. Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε, πλημμύρες στην Εύβοια κόστισαν τη ζωή σε 8 ανθρώπους…

Ήρθε η ώρα. Με τη μηχανή φορτωμένη και έχοντας στο gps τους Ασπράγγελους, ένα μικρό χωριό 30 χιλιόμετρα βόρεια των Ιωαννίνων, ξεκινήσαμε. Εκεί είχαμε κλείσει τη διαμονή μας για τις επόμενες τρεις μέρες και λόγω της θέσης τους, θα τους χρησιμοποιούσαμε ως ορμητήριο για τις διαδρομές που είχαμε σχεδιάσει.

Χωθήκαμε μέσα στην υπέροχη και καταπράσινη Πάρνηθα και παίρνοντας κατεύθυνση προν την εκκλησία του Αγίου Μερκουρίου, που μου θύμησε τον καλό μου φίλο (πίσω στην Κρήτη) και μέγα ταξιδευτή Μερκούρη Κυπραίο, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την εθνική οδό.

Συνεχίσαμε με πορεία προς Θήβα και ακολούθως προς την κοσμοπολίτικη Αράχωβα. Είχαμε σχεδιάσει την πρώτη μας στάση εκεί, για καφέ, κουμάντο όμως σήμερα θα έκανε ο καιρός. Λίγο πριν την Αράχωβα, μας έπιασε η μπόρα. “Όχι που θα τη γλιτώναμε”, είπα στη Μάρθα από την ενδοεπικοινωνία. Βρήκαμε ένα κλειστό βενζινάδικο και χωθήκαμε κάτω από το υπόστεγο για να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Για καλή μας τύχη η μπόρα δεν κράτησε πάνω απο 15 λεπτά, όσο χρειαζόμασταν δηλαδή για να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.

Τελικά δεν σταματήσαμε στην Αράχωβα, άλλωστε έριχνε ψιχάλες ακόμα. Σε υψόμετρο 1.000 μέτρων ήταν λογικό οι καιρικές συνθήκες να είναι λιγάκι απρόσμενες. Χάζευα τα μαγαζιά της πόλης, καθώς τη διασχίζαμε, βλέποντας τα περισσότερα κλειστά. Ο τουρισμός υπέφερε από την πανδημία και αυτό δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα συναντήσαμε τους Δελφούς, την πόλη όπου λειτούργησε το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου. Λεωφορεία που μετέφεραν τουρίστες στον αρχαιολογικό χώρο ήταν παρκαρισμένα αριστερά και δεξιά του δρόμου, φανερώνοντας πως οι αρχαιολογικοί χώροι θα αποτελούν πάντα δημοφιλείς προορισμούς.

Συνεχίσαμε κατηφορίζοντας προς Ιτέα και Γαλαξίδι. Ο δρόμος ήταν βρεγμένος, σημάδι ότι είχε προηγηθεί βροχή που ευτυχώς γλιτώσαμε. Έχοντας πλέον κατεύθυνση προς Ναύπακτο, με τον Κορινθιακό κόλπο στα αριστερά μας, ξεφανερώνεται στο βάθος η εντυπωσιακή γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Σταματάμε για 1-2 φωτογραφίες και μερικές γουλιές νερό. Ο ήλιος είχε επιστρέψει.

Φτάνοντας στο Αντίρριο σταματήσαμε για βενζίνη και βλέποντας την ώρα να κυλάει αμείλικτη επιλέξαμε να μην κινηθούμε από τον παλιό δρόμο που θα μας έβγαζε στην Άρτα, αλλά να μπούμε στην ολοκαίνουρια Ιώνια οδό γλιτώνοντας έτσι μια ώρα από τη συνολική διαδρομή. Η αλήθεια είναι πως θέλοντας να φτάσουμε στον προορισμό μας υπό το φως της ημέρας, δεν είχαμε πολλές επιλογές.

Τα επόμενα 200 χιλιόμετρα κύλησαν γρήγορα και δύο ώρες μετά βρισκόμασταν στα Ιωάννινα. Ξαναφουλάραμε βενζίνη, ξέροντας ότι τα βενζινάδικα στα Ζαγοροχώρια είναι μετρημένα στα δάχτυλα, και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Με το υψόμετρο να αυξάνεται, το τοπίο άλλαξε απότομα.

Στην είσοδο του κάμπου των Ασπραγγέλων συναντήσαμε το μνημείο της “Ζαγορίσιας Γυναίκας της Πίνδου” αφιερωμένο στη μνήμη των γυναικών του Ζαγορίου που συνέβαλαν ώστε να αποκρουστεί η εισβολή των Ιταλικών δυνάμεων, το φθινόπωρο του 1940. Το εντυπωσιακό άγαλμα στις φωτογραφίες, ύψους 6 μέτρων και βάρους 1,7 τόνων, είναι έργο του Θεσσαλού γλύπτη Γιώργου Καλακαλλά και στήθηκε στη περιοχή τον Οκτώβριο του 1993.

Κατά τις 7 το βράδυ βρισκόμασταν στον προορισμό μας, στο “Αρχοντικό Κρανά”. Εκεί μας υποδέχθηκε η κυρία Σταθούλα, η μητέρα της ιδιοκτήτριας του ξενώνα. Μετά την απαραίτητη γραφειοκρατεία που πλέον συμπεριλάμβανε μέχρι και θερμομέτρηση, βρεθήκαμε στο πανέμορφο δωμάτιο μας.

Αρκετά χρόνια πριν, σε μια μοτομάζωξη που είχαμε κάνει στη Βοβούσα (δες 2ο motoadv.gr meeting – Σουβλίζοντας (σ)την Πίνδο) είχα συναντήσει τον Κωνσταντίνο. Εκπληκτικός φωτογράφος και ταυτόχρονα ένα από τα πιο ευγενικά παιδιά που γνωρίζω. Πλέον ζούσε στο Καπέσοβο όπου διαχειριζόταν τη “Μεζαριά”, το καφενείο του χωριού. Μόλις ξεφορτώσαμε τα πράγματα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας κάλεσε να περάσουμε από εκεί ώστε να τα πούμε από κοντά. Έτσι και έγινε.

Στο δρόμο μας για το Καπέσοβο συναντήσαμε το γεφύρι του Κόκκορη, ένα από τα ομορφότερα του Ζαγορίου. Το είχαμε στο πρόγραμμα για την επόμενη ημέρα, η αλήθεια είναι, μπροστά στη θέα του όμως δεν αντέξαμε να μην κατέβουμε από τη σέλα για μερικές φωτογραφίες.

Γρήγορα ανηφορίσαμε μέχρι το Καπέσοβο όπου και παρκάραμε στην πλατεία του, λίγο πιο κάτω από το μεγάλο πλάτανο. Το καφενείο γεμάτο ντόπιους. Κάτσαμε σε ένα από τα λίγα ελεύθερα τραπεζάκια και ο Κωνσταντίνος διαπιστώνοντας την πείνα μας φρόντισε να το γεμίσει με μεζέδες. Αφού θυμηθήκαμε τα παλιά και είπαμε τα νέα, παρέα με τσίπουρο, σχεδιάσαμε με τη βοήθεια του ειδικού τη διαδρομή των επόμενων δύο ημερών στα Ζαγοροχώρια.

Η ώρα πέρασε γρήγορα. Φεύγοντας από το Καπέσοβο επιστρέψαμε στον όμορφο ξενώνα μας και πέσαμε για ύπνο. Δυστυχώς, τα σχέδια για αύριο θα καθορίζονταν κατά κύριο λόγο από τις διαθέσεις του καιρού κι εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να ελπίζουμε πως ο ήλιος θα μας έκανε τη χάρη.

Έξοδα: