Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 11^η: Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013, Preikestolen – Bergen (503,7 km)

Το κυνήγι της ομορφιάς

Mου αρέσει να ξυπνάω στη φύση. Χτες ξύπνησα κάτω επιβλητικά βουνά και σήμερα δίπλα σε μια μικρή λίμνη. Πλέον το προτιμώ από τις περιττές ανέσεις και πολυτέλειες ενός ξενοδοχείου. Από τη στιγμή που έχω κάτι να προφυλαχτώ από τον καιρό, κάτι μαλακό να κοιμηθώ και ένα ζεστό μπάνιο να κάνω, αισθάνομαι σαν Άραβας σε βασιλική σουίτα της Ελούντας. Και τα λέω αυτά, εγώ που πριν από αυτό το ταξίδι δεν ήθελα ν’ ακούω κουβέντα για camping και σκηνές. Να όμως, που αποβάλλω αυτές τις προκαταλήψεις…

Άσε που στα camping γνωρίζεις τους καλύτερους ανθρώπους. Με όλους ανταλλάσσεις ένα γεια, μια καλημέρα. Σε όλους μπορείς να προσφέρεις και όλοι μπορούν να σου προσφέρουν. Όπως η Γερμανίδα από το διπλανό τροχόσπιτο, μου πρόσφερε ζεστό νερό για να φτιάξω καφέ. Κρίμα που δεν το δέχτηκα, γιατί μόλις είχα φτιάξει φραπέ, μιας και το συγκεκριμένο camping δεν έχει κουζίνα. Αλλά αυτές οι κινήσεις, μου φτιάχνουν την ημέρα, η οποία δεν έχει καλά – καλά, ξεκινήσει.

Μετά από λίγη ώρα, είμαι έτοιμος να αναχωρήσω και να πάρω τους δρόμους. Το πρόγραμμα λέει για σήμερα Bergen. Όμως, ποιος το γ@μ€! το πρόγραμμα εδώ που τα λέμε; Πλέον δε με απασχολεί αυτό. Θέλω μόνο να δω αυτά που θέλω να δω και κάτι παραπάνω. Το που θα μείνω και το που θα διανυκτερεύσω, είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Διάολε, στην Νορβηγία είμαι, δεν είμαι στο Πειραιάς – Flensburg που πρέπει να το βγάλω σε τρεις ημέρες!

Περίπου 4 km μετά το camping, σταματώ στο πρώτο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό, έλεγχο πίεσης στα ελαστικά και άλλα. Συναντώ δυο μοτοσυκλετιστές από την Σουηδία, οι οποίοι με ρωτούν για το Preikestolen, στο οποίο θα ανέβουν σήμερα. Τους δίνω κάποιες πληροφορίες και για λίγα λεπτά της ώρας συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, ή ότι μπορούν τελοσπάντων να συζητήσουν τρεις μοτοσυκλετιστές που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Ο καιρός σήμερα είναι συννεφιασμένος και κινούμαι στον επαρχιακό 13 προς Nesvik, με το τοπίο να είναι πανέμορφο. Μα τι άλλο θα μπορούσε να ήτανε σ’αυτή τη χώρα; Οι στάσεις για τις απαιτούμενες δόσεις καφεΐνης, νικοτίνης αλλά και Nikon – τίνης, κρίνονται απαραίτητες και συχνές.

Ένα από τα πολλά πράγματα που έχω καταλάβει γι’ αυτή τη χώρα, είναι ότι δεν πρέπει να βιάζομαι. Δεν πρέπει να έχω άγχος για τίποτα. Θέλω να την πιω με το καλαμάκι αυτή τη χώρα, να πιω γουλιά – γουλιά, τις ομορφιές της. Όπως ο ελληνάρας περιστρέφει το καλαμάκι στο ποτήρι του φραπέ ή του φρέντο και κάθεται ώρες ατέλειωτες σε μια καρέκλα αραχτός και δεν τον νοιάζει τίποτα.

Έτσι θέλω να κάνω κι εγώ. Να κάνω στάση όποτε θέλω, όπου θέλω χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν και να μην με νοιάζει απολύτως τίποτα. Ούτε πόσα χιλιόμετετρα πρέπει να βγάλω, ούτε το που θα κοιμηθώ. Τίποτα απ’ όλα αυτά! Θέλω να είμαι ξέγνοιαστος, ρε Μερκ…

Η ομορφιά της λίμνης Riskedalsvatnet, θα μου χαρίσει μια τέτοιου είδους στάση, κρατώντας με κοντά της, για αρκετά λεπτά της ώρας.

Κινούμενος προς Nesvik, διασχίζω αμέτρητα τούνελ. Περνώ από πανέμορφα και νοικοκυρεμένα αγροτόσπιτα και δυο φορές είδα μικρά παιδιά να με χαιρετούν από μόνα τους. Από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί να συλλέξει ένας μοτοσυκλετιστής. Μητέρες με τα παιδιά τους, κάνουν ποδήλατο στη φύση. Και αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι άπαντες οι ποδηλάτες φορούν κράνος και προστατευτικό εξοπλισμό.

Aνηφορίζοντας ένα στροφιλίκι, η λίμνη Ηetlandsvatnet μου χαρίζει άλλο ένα όμορφο στιγμιότυπο, σαν αυτά που μου χαρίζει μέχρι τώρα η Νορβηγία.

Το Ηjelmeland στο Βοknafjorden, θα μου φανερωθεί μετά από λίγη ώρα.

Ξαφνικά διακόπτεται ο δρόμος μπροστά μου και μια ουρά από αυτοκίνητα περιμένει το ferry boat για να περάσει στην απέναντι ακτή, το Nesvik, όπου συνεχίζει ο 13. Μετά από αναμονή μερικών λεπτών, μπαίνω στο ferry boat και σε λίγα λεπτά κυλώ τις ρόδες μου πάλι στον 13.

Γλείφω τη βορεινή πλευρά του Josenfjorden, σε μια διαδρομή γεμάτη στροφές και τούνελ. Τόσα που έχω χάσει πλέον το μέτρημα.

Τα σύννεφα πλέον, έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στον ήλιο, από την παρουσία του οποίου δυσανασχετούν ακόμα και τα καλοκαιρινά μου, μπουφάν και παντελόνι. Γραφικά ψαροχώρια όπως το Halandsosen, μου γνέφουν να βγάλω το κράνος μου και να απολαύσω τη θέα, στις όχθες των φιόρδ.

Μικρές γέφυρες που ενώνουν όχθες.

Λίμνες που από οποιαδήποτε γωνία κι αν τις κοιτάξεις, θα σου φανερώσουν κάτι διαφορετικό.

Λίμνες τρόπος του λέγειν, γιατί μπορεί να είναι και φιόρδ ολόκληρα. Και αυτά τα δυο, ακόμα δεν είμαι σε θέση να τα ξεχωρίσω σ’ αυτή τη χώρα.

(Παρένθεσις: επειδή η περιέργειά μου είναι μεγάλη, τελικά δεν είναι λίμνη αλλά φιορδ και συγκεκριμένα, το Erdfjorden).

Ενώ οδηγείς, ακούς στην άκρη του δρόμου φασαρία κι αναρωτιέσαι “τι στον πούτ$ο γίνεται”. Κάνεις στην άκρη και τι βλέπεις; Tα ορμητικά νερά των χειμάρρων, να τρέχουν και να προκαλούν αυτού του είδους τη βουή που σου τρυπάει τ’ αυτιά. Όχι μόνο, τι άλλο θα δούμε σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και τι άλλο θ’ ακούσουμε να λες…

Έλεγα μέχρι πρότινος, πως σε κάθε στροφή βλέπεις και κάτι διαφορετικό. Σε αυτή τη διαδρομή θα το αλλάξω κάπως και θα πω, πως “μετά από κάθε τούνελ βλέπεις και κάτι διαφορετικό”. Λέγεται πως η Νορβηγία είναι η χώρα με τα περισσότερα τούνελ στον κόσμο. Και αυτό που παρατηρώ, είναι πως σε κάθε τούνελ υπάρχει μια ταμπέλα που αναφέρει το μήκος αλλά και την ονομασία του. Και το εντυπωσιακό στα τούνελ αυτής της διαδρομής, είναι ότι σχεδόν σε όλα φαίνεται η πέτρα μέσα, σαν μόλις να το είχαν σκάψει!

Σχεδόν σε κάθε ένα από αυτά, ξεπροβάλλει μια τεράστια λίμνη ή ένα φιορδ. Το υγρό στοιχείο ειναι από τα χαρακτηριστικά αυτής της χώρας. Η αλληλουχία του τοπίου είναι μοναδική. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βλέπεις το τοπίο να εναλλάσσεται. Βουνά, λίμνες και φιορδ, αφθονούν…

Ο καταρράκτης Ryfylke στο Suldal, θα με καλέσει να ακούσω τον εκκωφαντικό ήχο των νερών του.

Θα καθίσω στο ξύλινο τραπέζι να φτιάξω το κολατσιό μου και δίπλα η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα θα με περιμένει καρτερικά, μέχρι να ξαναπάρουμε τους δρόμους.

Στη συνέχεια κινούμαι σε φιόρδ, λίμνη, ποταμό; Ειλικρινά δεν ξέρω, έχω χάσει κάθε αίσθηση του τι είναι τι και τα λοιπά. Εξακολουθώ να τα ‘χω χαμένα. Απλά προσπαθώ να απολαμβάνω αυτές τις μαγικές στιγμές και εικόνες, χωρίς να με απασχολεί τίποτα.

Ανηφορίζω ένα δρόμο, ο οποίος φέρνει κάτι σαν σε αλπικό πάσο. Βλέπω χιόνια στις κορυφές των βουνών και τα νερά τους να τρέχουν σ’ αυτά – αν το λέω σωστά. Στην κορυφή εμφανίζεται μπροστά μου, το τούνελ του Roldal με μήκος 4672 m και δίπλα το χιονοδρομικό.

Μετά από την ολιγόλεπτη στάση, μήπως θα πρέπει να διασχίσω και το τούνελ, το οποίο δεν είναι και κανένα μικρό; Και μετά ένας θεός ξέρει τι έχουν να δουν πάλι τα ματάκια μου!

Διασχίζω 4.672 m στεγασμένης ευθείας στην κορυφή του βουνού και… είδωμεν το φως το αληθινόν, ελάβωμεν πνεύμα επουράνιο που λένε και στις εκκλησίες! Ε, όχι ρε γαμώτο, δεν παίζει αυτό το πράγμα που βλέπω! Κάποιος μου κάνει πλάκα ή κάποιος επίτηδες δεν με τσιμπάει να ξυπνήσω. Μα γ@μώ την πουτ@ν@ μου δηλαδή, υπάρχουν στ’ αλήθεια τέτοια πράγματα;

E, όχι δεν παίζω άλλο! Παραιτούμαι αυτή τη στιγμή! Δεν πάει άλλο! Κάθε τρεις και λίγο στάση, στάση, στάση… καλύτερα να πάω με τα πόδια ρε και όχι με τη μηχανή! Και ‘συ ρε μητέρα φύση δεν με λυπάσαι λίγο, να με ανεβοκατεβάζεις κάθε τρεις και λίγο από τη σέλα; Tη μια για τσιγάρο, την άλλη για φωτογραφίες και την παράλλη να κάθομαι σαν χάνος και να σε κοιτώ; Αλλά δεν φταίω εγώ, εσύ φταις που είσαι τόσο όμορφη και χαλάλι σου αυτές οι στάσεις!

Αφού συνέλθω κάπως από το σοκ που αντίκρισα μετά το τούνελ στην κορυφή του περάσματος, μετά από λίγα χιλιόμετρα να σου κι άλλο ένα σοκ στην άκρη του δρόμου. Σαν να με ψεκάζει κάποιος με νερό! Ε, όχι ρε πού$τη δεν παίζει! Είμαι σίγουρος ότι κάποιος μου κάνει πλάκα σ’ αυτή τη χώρα, ότι κάποιος με πειράζει, ότι κάποιος με παρακολουθεί συνέχεια και γελάει κρυφά χωρίς να τον βλέπω! Λες να ‘ναι ο θεός ο ίδιος – αν υπάρχει κι αυτός ο καημένος;

Έτσι νόμιζα στην αρχή, ότι κάποιος με ψεκάζει! Τελικά ήταν τα νερά του καταρράκτη Latefossen που βρίσκεται δίπλα στο δρόμο. Στάση; Απολύτως απαραίτητη! Κόσμος; Αρκετός! Καφέ και μαγαζιά; Έχει καναδυό, αλλά θα πιω από τον δικό μου! Τι τον κουβαλώ τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ελλάδα;

Συναντώ ένα ζευγάρι μεσήλικων Νορβηγών, με Honda XL1000V Varadero που σταμάτησαν για κολατσιό και μιλάμε αρκετή ώρα. Έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα και την Σκιάθο που είναι ο αγαπημένος τους προορισμός. Από τα λεγόμενά τους καταλαβαίνω ότι λατρεύουν την Ελλάδα και έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τους Έλληνες. Ναι δικέ μου, την αγαπούν την Ελλάδα στο εξωτερικό…

Η συνέχεια με βρίσκει να οδηγώ πλησίον του Sortfjorden, ένα τοπίο με πολλούς καταρράκτες αλλά και χιονισμένες βουνοκορφές να διακρίνονται στην απέναντι όχθη.

Mεταξύ Odda και Tyssedal, βρίσκεται ο περίφημος βράχος Trolltunga, ο οποίος προσφέρει μια εκπληκτική – όπως έχω δει σε φωτογραφίες – θέα προς τη λίμνη Ringedalsvatnet. Όμως, οι περίπου 8 ώρες (!) της ανάβασης (με τα πόδια φυσικά) και το γεγονός ότι αυτή θεωρείται πιο δύσκολη κι από αυτήν του Preikestolen, θα με αποτρέψουν από μια τέτοια δραστηριότητα. Ας αφήσω και κάτι για την επόμενη φορά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις…

Φτάνω στο Eidfjorden όπου στο Eidfjord υπάρχει ferry boat που οδηγεί στο Bergen. Δεν θα το πάρω για την ώρα τουλάχιστον, γιατί προέχει μια επίσκεψη στον καταρράκτη Voringfossen και μετά βλέπουμε. Βλέπω μάλιστα μια γέφυρα υπό κατασκευή, η οποία ενώνει τις δυο όχθες και η λογική λέει πως θα αντικαταστήσει τη θαλάσσια συγκοινωνία της περιοχής.

Κινούμαι κατά μήκος της διαδρομής που οδηγεί στον καταρράκτη και το τοπίο είναι επιβλητικό. Μεγάλα βράχια καθρεφτίζονται στα νερά του φιορδ, κάνοντας το θέαμα μοναδικό.

Στη συνέχεια ανεβαίνω ένα ορεινό πέρασμα με αρκετές στροφές και μετά από λίγα χιλιόμετρα, φτάνω στον καταρράκτη Voringfossen. Ο Voringfossen είναι ο 83ος σε ύψος καταρράκτης της Νορβηγίας, με τα νερά του να πέφτουν από τα 163 m και το ξενοδοχείο το οποίο χτίστηκε το 1880, να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του.

Δυο γκομενάκια θαυμάζουν εμένα… ερμ, τον καταρράκτη ήθελα να πω και μου ζητάνε να τις βγάλω φωτογραφία. Ευχαρίστως κορίτσια και ό,τι άλλο θέλετε, θα χαρώ πολύ να σας το προσφέρω!

(Ωπ, μ@λ@κ!@ πρέπει να πέταξα, ε; Σόρι Κονομάκη, το διορθώνω αμέσως!)

Ευχαρίστως κορίτσια, αλλά δεν με βγάζετε κι εσείς μια φώτο; Μισό να πάρω ύφος μπεμβεδάκια…

Σταματώ να πιω όσο καφέ έχει απομείνει στο θερμός και να αποφασίσω τι θα κάνω. Μετά από πολλές σκέψεις, συσκέψεις και διαβουλεύσεις που κράτησαν μόλις δυο δευτερόλεπτα, αποφασίζω να επιστρέψω στο Eidfjord και να πάρω το ferry boat για απέναντι.

Επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο, όπου το τοπίο είναι καταπληκτικό.

Φτάνοντας στο Eidfjord, σταματώ για βενζίνη και μερικά ψώνια. Οι τιμές είναι εξωπραγματικές με το το hot dog να κυμαίνεται στα 5€ και το burger στα 10€. Αγοράζω το πιο φθηνό, το οποίο κοστίζει 4,20€ (!) και έχει μέσα ένα μικροσκοπικό λουκάνικο, σκέτο χωρίς σως! Ρωτάω αν έχουν φιαλίδιο για το γκαζάκι και προς μεγάλη μου απογοήτευση, βλέπω πως κανένα από αυτά που υπάρχουν, δεν κάνει για το γκαζάκι που κουβαλάω από την Ελλάδα. Άρα λοιπόν, έχουμε και λέμε – ή κλαίμε πιο σωστά: η πρώτη και η τελευταία φορά που αγοράζω κάτι να φάω από βενζινάδικο της Νορβηγίας! Και να παρακαλώ όλα τα camping από εδώ και πέρα, να έχουν εστίες μαγειρέματος. Γιατί ο ηλίθιος δεν πήρα φιαλίδιο μαζί μου, από την Ελλάδα;

Στη συνέχεια επιβιβάζομαι στο ferry boat και σε λίγα λεπτά, βρίσκομαι στην απέναντι όχθη του Buravik.

Για το Βergen από εκείνο το σημείο, υπάρχουν δυο δρόμοι. Ο κεντρικός Ε16 και ο επαρχιακός 7 και όπως σωστά μάντεψες, θα πάρω τον επαρχιακό, ο οποίος στο χάρτη είναι σημειωμένος ως γραφικός.

Μόλις αποβιβάζομαι στο Buravik, η πρώτη έκπληξη με περιμένει μέσα στο τούνελ. Ε, όχι δεν είναι δυνατόν! Κυκλικός κόμβος μέσα σε τούνελ; Τα’ χω δει πλέον όλα σ’ αυτή τη χώρα! Ή μήπως νομίζω ότι τα έχω δει όλα, γιατί ακόμα δεν έχω δει τίποτα;

To θέαμα του κυκλικού κόμβου μέσα σε τούνελ είναι μοναδικό, με το έντολο μπλε χρώμα του φωτισμού, να το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δυστυχώς, η στάση στο συγκεκριμένο σημείο είναι αρκετά επικίνδυνη και δεν το φωτογράφισα.

Κινούμαι σ΄ έναν ιδιαίτερα στενό δρόμο, έχοντας στ’ αριστερά μου το Ηardangerfjorden. Όμορφη διαδρομή, αν και σε μεγάλο μήκος του δρόμου τα πράγματα είναι τόσο στενά που κάνω ασκήσεις ισορροπίας κάθε φορά που έρχεται αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα. Όμως, ακόμα και γι’ αυτό έχουν μεριμνήσει οι Νορβηγοί και το παρατήρησα και σε άλλους δρόμους, το ίδιο στενούς. Υπάρχουν πλατώματα στην άκρη του δρόμου και ιδίως εκεί που παρεμβάλλεται στροφή, προκειμένου τα διερχόμενα αυτοκίνητα να σταματήσουν, έτσι ώστε να διευκολύνουν την κίνηση. Και τέτοιου είδους πλατώματα (τα λεγόμενα passing places) υπάρχουν σε πολλά επικίνδυνα σημεία. Πολλά passing places είχα δει, όταν ανέβαινα το πέρασμα του Lysebotn, αλλά και σε άλλους στενούς δρόμους. Με αυτές τις συνθήκες οδηγώ και ελαττώνω κατά πολύ την ταχύτητά μου.

Η διαδρομή είναι όντως γραφική, με εντυπωσιάζει ασφαλώς αλλά δεν με κάνει να κόβω και φλέβες. Μπορεί να φταίει και το γεγονός, πως ο ήλιος έχει πέσει λίγο και να μην αναδεικνύει με τις ακτίνες του, τα χρώματα της φύσης. Έτσι λοιπόν, πραγματοποιώ μόνο τις απαραίτητες για ξεμούδιασμα, στάσεις.

Πλησιάζει μεσάνυχτα και πλησιάζω στο Bergen, όπου ο δρόμος λίγα χιλιόμετρα πριν από αυτό, παραχωρεί τη θέση του, στον αυτοκινητόδρομο. Είναι ακόμα σούρουπο και η θερμοκρασία αρχίζει και πέφτει. Φοράω ακόμα τα καλοκαιρινά μπουφάν και παντελόνι και αρχίζω να κρυώνω λίγο. Στην Νορβηγία δε νυχτώνει ποτέ τέτοια εποχή, παρά μόνο για λίγη ώρα, μετά τα μεσάνυχτα. Κι έτσι λοιπόν ξεγελάστηκα και κοντεύω να ξεπεράσω τα 500 km για σήμερα. Kαι ευτυχώς πριν την κάνω για άλλες πολιτείες, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο, όπου αποσπώ πληροφορίες για το πως θα πάω στο κέντρο της πόλης. Μπαίνω με δυσκολία στο κέντρο του Bergen (τι περίμενες, να το βρω εύκολα;) και η εντύπωση που αποκομίζω, είναι πως πρόκειται για μια πόλη γραφική. Το GPS δεν το χρησιμοποιώ, γιατί απλά θα με μπερδέψει πιο πολύ.

Σταματώ κάπου που βλέπω πολλούς μοτοσυκλετιστές. Ρωτάω αν ξέρουν που βρίσκεται ένα camping που έχω στις σημειώσεις μου. Ένας από αυτούς με τους χάρτες που έχει στο κινητό του, με κατατοπίζει και μου λέει ότι στη συγκεκριμένη περιοχή, υπάρχουν πολλλά camping και δεν θα δυσκολευτώ να βρω. Σημειώνω πρόχειρα σ’ ένα χαρτί, τις οδηγίες που μου έδωσε, αποχαιρετώ όλη την παρέα των μοτοσυκλετιστών και κατευθύνομαι στην περιοχή Nestun, η οποία απέχει περίπου 20 km από το Bergen. Mετά από ώρα, στο πρώτο (ε, καλά στο δεύτερο) camping που βλέπω μπροστά μου, μπαίνω για να ρωτήσω, το πώς , το γιατί και τα σχετικά. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και αρχίζει να σκοτεινιάζει. Στήνω σκηνή, τρώω κάτι κονσερβοειδή που κουβαλάω από την Ελλάδα και πάω για ντους.

Νυχτερινό καθρέφτισμα της φύσης.

Το είδα και αυτό! Πίσσα σκοτάδι, για πρώτη μου φορά στην Νορβηγία! Συναντώ επίσης για πρώτη φορά κουνούπια, των οποίων οι επιθέσεις είναι επικές. Ευτυχώς όμως, κατά το στήσιμο της σκηνής πρόσεξα ιδιαίτερα τα άνοιξε – κλείσε και δεν με ενοχλούν, την ώρα που ξαπλωμένος κάνω τον απολογισμό της σημερινής γεμάτης ημέρας. Κοιμάμαι δίπλα σε μια μεγάλη λίμνη, με τα νερά ενός καταρράκτη να ηχούν…

God natt!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 40,70€
Eισιτήρια πλοίων: 2 ferry boat (12,90€)
Διαμονή: Grimen Camping (15,80€)
Λοιπά: 12,40€

Σύνολο: 81,80€

Γενικό Σύνολο: 876,30€

Ta δρομολόγια των ferry boat γίνονται τακτικά, ανά δέκα λεπτά περίπου. Δε γνωρίζω όμως ποιες είναι οι ώρες λειτουργίας τους. Aπ’ ότι έχω ακούσει, κάποια λειτουργούν επί 24ώρου βάσεως και κάποια από αυτά μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα (π.χ. μέχρι τι 21:00). Τονίζω το “έχω ακούσει” πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορώ να δώσω αξιόπιστη πληροφορία περί ωραρίου λειτουργίας τους.

Έξω από τα ferry boat, υπάρχει προσωπικό στο οποίο πληρώνεις το αντίτιμο είτε μετρητοίς είτε με πιστωτική κάρτα. Οι υπάλληλοι εκεί, έχουν ένα ειδικό μηχάνημα που διαβάζει την κάρτα χωρίς να χρειάζεται να πατήσεις το pin, για λόγους συντομίας. Όμως αυτό το μηχάνημα, δεν διαβάζει όλες τις κάρτες. Είχα τρεις κάρτες μαζί μου καi δεν διάβαζε καμία από αυτές! Αυτό είχε ως συνέπεια να πληρώνω μέσα στο ferry boat που έχουν το συνηθισμένο μηχάνημα πληρωμής με πιστωτική κάρτα. Μια διαδικασία η οποία με ταλαιπώρησε σε όλα τα ferry boat που χρησιμοποίησα στην Νορβηγία, εκτός από αυτό στο Nesvik, όπου εκεί ο υπάλληλος είχε το συνηθισμένο μηχάνημα.

Kαι μια που το ‘φερε η κουβέντα περί πιστωτικών καρτών: στην Νορβηγία μπορείς να πληρώσεις παντού με πιστωτική κάρτα! Aκόμα και σε πλανώδιο μικροπωλητή…

Περί αυτονομίας και κατ’ επέκταση ποιότητας βενζίνης: πριν το δεύτερο ανεφοδιασμό, είχα κάνει περίπου 330 km και είχα ακόμα δυο γραμμές πριν τη ρεζέρβα! Τέτοια πράγματα, πρώτη φορά τα βλέπω, οχτώ χρόνια τώρα με το TDM…