Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 12^η: Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013, Bergen – Norevik (467,4km)

H κατ – αλπική Νορβηγία

Nωρίς το πρωί, απολαμβάνω το ζεστό καφέ μου δίπλα στη λίμνη Grimevatnet και βρίσκομαι πάνω από το χάρτη, σχεδιάζοντας ρότες. Μήπως να πάω κατευθείαν Geiranger όπως λέει το πρόγραμμα ή να το αφήσω για αύριο και σήμερα να πάω στο Sognefjorden, το μεγαλύτερο φιόρδ της Νορβηγίας και δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο; Δεν με πιέζει κανείς, δεν αγχώνομαι για τίποτα, οπότε για σήμερα θα επιλέξω Sognefjorden, ένα φιορδ που μου πρότεινε να κάνω, ο φίλος μου Δημήτρης Πολυχρόνου, στο Oslo.

Όμως τώρα βρίσκομαι βόρεια, όπου οι θερμοκρασίες είναι κάπως πιο χαμηλές από το νότο. Σκέφτομαι να αντικαταστήσω την καλοκαιρινή μου κολεξιόν με τη χειμερινή, πράγμα που σημαίνει ότι θα φορέσω για πρώτη φορά στο ταξίδι τα χειμερινά μου, μπουφάν και παντελόνι. Μετά τις απαραίτητες τράμπες στα προστατευτικά, βρίσκομαι στη σέλα της μοτοσυκλέτας μου, όπου θα κάνουμε μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη του Bergen.

Το Bergen είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας, μετά το Oslo. Oλόκληρη η μητροπολιτική περιοχή του Bergen, έχει πληθυσμό 338.500 κατοίκους, ενώ η αστική περιοχή, αριθμεί 263.218 κατοίκους (01-10-2011).

Αποτελεί το επίκεντρο της πετρελαιοβιομηχανίας της Νορβηγίας και το λιμάνι του, εξυπηρετεί εμπορικά πλοία, σκάφη αναψυχής, κρουαζιερόπλοια και αλιευτικά σκάφη.

Είναι γνωστό και ως “η πόλη της βροχής” με πολλές και μεγάλης εντάσεως βροχοπτώσεις ετησίως και λόγω του ρεύματος του κόλπου, είναι από τις πόλεις με τις υψηλότερες θερμοκρασίες στην Νορβηγία. Σημειωτέον, η μεγαλύτερη θερμοκρασία στο Bergen καταγράφηκε το 1947 και εκτοξεύθηκε στον εξωπραγματικό αριθμό των… 31,8 βαθμών της κλίμακας Κελσίου! Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, οι μετεωρολόγοι προβλέπουν ότι, οι πολλές καταιγίδες θα προκαλέσουν ισχυρότερες κατολισθήσεις και πλημμύρες τα επόμενα χρόνια και γι’ αυτό το λόγο από το 2005, έχει συσταθεί μια ειδική μονάδα διάσωσης επί 24ώρου βάσεως, στην πυροσβεστική υπηρεσία. Επίσης μεγάλος κίνδυνος υπάρχει, από τη συνεχή αύξηση της στάθμης του νερού στην Προκυμαία, λόγω του φαινομένου της παλίρροιας.

Δράττομαι της ευκαιρίας, να κάνω μια μικρή παρένθεση για τα πετρέλαια, μιας και ανέφερα πως το Bergen αποτελεί το επίκεντρο της πετρελαιοβιομηχανίας στη χώρα. Η Νορβηγία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ήταν μια σχετικά φτωχή χώρα, μέχρι που ανακαλύφθηκαν τα κοιτάσματα πετρελαίου. Από τότε έφτασε στο σημείο να θεωρείται από τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο, με ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στον πλανήτη. Μπορεί βέβαια τα αποθέματα πετρελαίου να εξαντληθούν κάποτε, όμως η οικονομία της στηρίζεται σε γερά θεμέλια, όπως για παράδειγμα στην αλιεία, στα μεταλλεύματα και άλλα. Και για το λόγο αυτό, εξακολουθεί να είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ισχυρό νόμισμα, γεγονός που την καθιστά ανεξάρτητη και ισχυρή οικονομικά χώρα. Δεν έχει ανάγκη κανέναν και η οικονομία της αποτελεί πρότυπο για πολλές χώρες. Κλείνει η παρένθεσις…

Η αίσθηση που αποκομίζω από το Bergen είναι πως, πρόκειται για μια γραφική και όμορφη πόλη που μου κάνει αυτό το “κλικ”. Έχει πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις, αλλά το κίνητρο του δρόμου είναι ισχυρότερο και με ωθεί να αποχαιρετήσω αυτή την όμορφη πόλη και να χαθώ σε στροφές, βουνά και φιορδ.

Aφού αποχαιρετήσω το όμορφο Bergen, οδηγώ στον Ε16, κατά μήκος του οποίου βρίσκονται τα φιόρδ Veafjorden και Βοlstadfjorden. Ο συγκεκριμένος δρόμος, βρίθει στροφών και τούνελ. Μέσα σ’ ένα τούνελ δοκιμάζω τα αντανακλαστικά και τα φρένα μου, σε καταστάσεις πανικού, καθώς δυο ποδηλάτες, ποδηλατούν δίπλα – δίπλα! Tελικά, endo δεν έκανα…

Πλησιάζοντας στο Voss, το τοπίο γίνεται ολοένα και πιο γραφικό, με λίμνες, βουνοκορφές με λίγο χιόνι, με όμορφα εξοχικά και αγροτόσπιτα. Στη λίμνη Vangsvatnet, θα ξεκουραστώ για λίγα λεπτά, μέχρι να συνεχίσω το δρόμο μου.

Mετά το Voss παίρνω τον 13 και μετά από λίγα χιλιόμετρα, η θέα του καταρράκτη Tvinnefoss θα με κατεβάσει από τη μοτοσυκλέτα για μια ολιγόλεπτη στάση.

Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και σκέφτομαι, πως ίσως έκανα λάθος που φόρεσα τα χειμερινά. Είμαι δίπλα στη μοτοσυκλέτα και σκέφτομαι να προχωρήσω μερικά μέτρα παραπέρα, να δω τον καταρράκτη από κοντά. Και με το που κάνω κίνηση να απομακρυνθώ, αισθάνομαι τη μοτοσυκλέτα να γέρνει προς το μέρος μου! Εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας, η άσφαλτος ζεστάθηκε και ήταν έτοιμη να καταπιεί το μονό σταντ, το οποίο τη στήριζε. Ήμουν τυχερός, καθώς για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, πρόλαβα να μην δω την καλή μου, πεσμένη στην άσφαλτο. Και δεν θέλω να μου πάθει απολύτως τίποτα, τώρα που με ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου…

Άρα, την επόμενη φορά που θα δω ζεστή άσφαλτο, διπλό σταντ ασυζητητί κι ας ψάχνω τα μπαλάκια μου, χιλιόμετρα παραπέρα!

Η διαδρομή εξακολουθεί να είναι όμορφη με ποτάμια, καταρράκτες, λίμνες και άλλα τέτοια νορβηγικά.

Στη διασταύρωση του Vinje παίρνω τον Ε16 που θα με οδηγήσει στο Aurland, με το φιόρδ και το ορεινό πέρασμά του. Η θέα της λίμνης του Oppheim θα με σαγηνεύσει, με το τοπίο να καθρεφτίζεται στα κρυστάλλινα νερά της. Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει (που μ’ αρέσει) μια στάση θα την κάνω και εκεί! Το μεγαλείο της φύσης θα με καλέσει να παίξω μαζί της και με το φωτογραφικό φακό, θα αποτυπώσω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Λες η φύση να με κάνει μάγκα και να αναγκάσει πολλούς επαγγελματίες φωτογράφους, να υποκλιθούν στο ταλέντο μου; Ένα νέο αστέρι γεννιέται; Μήπως να τις στείλω στο National Geographic ή στην έκθεση φωτογραφίας στα Άνω Μουλιανά Σητείας;

Ελβετός, ο οποίος ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του, βλέπει την ελληνική πινακίδα και με πλησιάζει. Έχει έρθει στην Κρήτη καλοκαιρινή σεζόν και έμεινε στα Μάλια. Του άρεσε η Κρήτη αλλά όχι τα Μάλια, καθώς γινόταν χαμός από τουρίστες. Σκοπεύει να ξανάρθει άνοιξη που δεν θα έχει τόσους πολλούς. Ταξιδεύει μόνος και απ’ ότι κατάλαβα πρόκειται περί ταξιδιώτη και όχι τουρίστα. Μα κι εσύ θείο, τόσα όμορφα μέρη έχει η Κρήτη, στα Μάλια βρήκες να πας; Tα Μάλια θείο, είναι για μας τους νεολαίους, να πηγαίνουμε εκεί τα βράδια και να βλέπουμε τις Αγγλίδες να χορεύουν τσίτσιδες στα μπαρ… σλουρπ!

Περνώ μέσα από ένα φαράγγι, στα επιβλητικά βουνά του οποίου, υπάρχουν αρκετοί καταρράκτες.

Φτάνοντας στον κόμβο του Aurland, βλέπω μπροστά μου το τούνελ Laerdaltunnelen, του οποίου τα 25 km μήκους του, το καθιστούν το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Κάνω λάθος και βρίσκομαι στον 50 που οδηγεί στο Hol. Το τοπίο φανταστικό, όμως κάτι μου λέει πως βρίσκομαι σε αντίθετη τροχιά από αυτά που θέλω να δω. Και ποια είναι αυτά; Το φιόρδ και το πάσο του Aurland. Δυστυχώς κάνω μεταβολή και γυρίζω πίσω στη διασταύρωση, προκειμένου να αναζητήσω το ορεινό πέρασμα.

Σταματώ σε μια πλατεία με πολλά μαγαζιά και super market, προκειμένου να αποσπάσω πληροφορίες για το πώς μπορώ να ανεβώ στο Αurland pass και να δω από ψηλά το ομώνυμο φιόρδ. Μια κυρία μου δίνει τα φώτα της, δείχνοντάς μου το δρόμο, τον περίφημο Aurlandsvegen.

Ανηφορίζω το Aurland pass, το οποίο είναι το διασημότερο πάσο της Νορβηγίας. Πολλές φουρκέτες αλά passo dello Stelvio, με το οδόστρωμα να είναι σε επιεικώς άθλια κατάσταση. Είναι ο χειρότερος δρόμος που έχω διασχίσει μέχρι στιγμής στην Νορβηγία. Πολύ στενός, με κάνει να σταματώ κάθε φορά που βλέπω απέναντί μου αυτοκίνητο ή ακόμα χειρότερα, λεωφορείο. Ζορίζομαι είν’ η αλήθεια, αλλά η θέα του Aurlandfjorden από την εξέδρα λίγες στροφές παραπάνω, με αποζημιώνει με τον καλύτερο τρόπο.

Η κατάσταση του οδοστρώματος γίνεται ολοένα και καλύτερη και το πλάτος του αυξάνει κάπως. Ναι, οδηγώ στο διάσημο πέρασμα και αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στις Άλπεις. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και ακόμα σε τέτοιο υψόμετρο ζεσταίνομαι. Μα σήμερα βρήκα ο μ@λ@κ@ς να βάλω τα χειμερινά;

Φτάνω στο ψηλότερο σημείο του περάσματος, όπου μικρές λίμνες και λιγοστά χιόνια κάνουν την εμφάνισή τους. Κόσμος συρρέει για στάση και φωτογραφίες.

Λίγο παραπέρα, ένας ημίγυμνος μπάρμπας, κάνει ηλιοθεραπεία. Τι; Ηλιοθεραπεία; Σε τέτοιο υψόμετρο και με τα χιόνια να υπάρχουν ακόμα; Κι όμως ναι! Το ξέρω ότι σε κούφανα με την αλπική ηλιοθεραπεία, αλλά εγώ να δεις πόσο έχω κουφαθεί μ’ αυτά που βλέπω τις τελευταίες μέρες στην Νορβηγία!

Στη συνέχεια κατευθύνομαι προς το χιονοδρομικό και το τοπίο γίνεται σεληνιακό, κάτι που δεν είχα δει μέχρι τώρα σ’ αυτή τη χώρα.

Το πράσινο λάμπει δια της απουσίας του, όχι όμως και οι λίμνες, οι οποίες ζουν και βασιλεύουν ακόμα και εδώ. Χιόνια παντού, στις κορυφές των βουνών και δίπλα στο δρόμο. Το τοπίο δείχνει αφιλόξενο.

Όμως κάτι με χαλάει. Έχει ήλιο και κατά συνέπεια ζέστη. Πιστεύω πως ένας μουντός καιρός ή λίγες στάλες βροχής, θα έκαναν τη διαδρομή ακόμα πιο συναρπαστική και το τοπίο ακόμα πιο αφιλόξενο. Και όλα τα λεφτά σ’ αυτού του είδους τις διαδρομές είναι να τις κάνεις με τέτοιες συνθήκες, για να έχεις την αίσθηση, πως βρίσκεσαι στο φυσικό τους περιβάλλον. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο ήλιος εδώ εμφανίζεται ελάχιστες φορές το χρόνο.

Μου θυμίζει τη διαδρομή σ’ εκείνο το βιβλικό σκηνικό του Lysebotn. Ακόμα κι έτσι όμως, με τον ήλιο ντάλα από πάνω μου, για άλλη μια φορά εκπλήσσομαι και για άλλη μια φορά ζω στιγμές οδηγικής νιρβάνας. Το συναίσθημα του να βρίσκεσαι μόνος στην κορυφή του βουνού είναι μοναδικό, απερίγραπτο θα έλεγα. Από εκείνα τα συναισθήματα που διαρκώς επιζητώ, όταν βρίσκομαι πάνω στη σέλα της αγαπημένης μου μοτοσυκλέτας.

Φτάνω στο ψηλότερο σημείο του περάσματος, όπου βρίσκεται το χιονοδρομικό. Λίγα άτομα έχουν σταματήσει για φωτογραφίες, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω κάτι που να μου κάνει κλικ και αποφασίζω να συνεχίσω να ζω, τις μοναδικές στιγμές on the road again.

Στη συνέχεια ο δρόμος γίνεται κατηφορικός με πολλές στροφές. Όσο κατηφορίζω, τόσο τα πράσινο χρώμα επανεμφανίζεται. Ο δρόμος είναι πάρα πολύ καλός και μου επιτρέπει να κρύψω φωτογραφικές και να το διασκεδάσω λίγο. Παρόλο που η καλή μου είναι φορτωμένη μέχρι τα μπούνια, δεν μου αρνείται τα παιχνίδια. Θέλει να παίξει, θέλει να διασκεδάσει, θέλει να στρίψει, θέλει, θέλει, θέλει …

Θέλει μια μεγαλοπρεπέστατη σούζα, με τη ρόδα της να ακουμπάει τον ουρανό. Καλά, αυτά θα στα κάνω άλλη ώρα, όταν θα σου βγάλω όλες τις βαλίτσες και όλα τα τσιμπράγκαλα από πάνω σου, όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά να μη με λες και κουλάδι! Τώρα όμως, θέλω να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις τόσες μέρες. Να μ’ εκτοξεύεις κάθε στιγμή στον ουρανό… στο διάστημα… ξέρεις εσύ!

Μετά από αρκετό παιχνίδι που μεσολάβησε στις κατηφορικές στροφές του περάσματος, βρίσκομαι πλησίον του Laerdalsfjorden και κατευθύνομαι στο Fodnes, το οποίο βρίσκεται μεταξύ αυτού και του Ardalsfjorden. Από εκεί θα πάρω το ferry boat για το Mannheller.

Mόλις αποβιβάζομαι από το ferry, να σου φάτσα – κάρτα μπροστά μου το τούνελ, όπου μετά από αυτό οδηγώ στον 5 προς το Sondalsfjora. Aπό εκεί και πέρα η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο γραφική μέχρι το Hella, όπου θα πάρω άλλο ένα ferry boat για να βγω στο Dragsvik.

Μήπως έσβησε κάποιος το “s” ;

Αποβιβαζόμενος από το ferry, πλέον έχω μπει για τα καλά στο Sognefjorden, το μεγαλύτερο φιόρδ της Νορβηγίας και δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, μετά από αυτό της Γροιλανδίας.

Και πριν προλάβω καλά – καλά να κυλήσω τις ρόδες μου, ένα επιβλητικό τοπίο με αναγκάζει να εκστομίσω για πολλοστή φορά, τα γνωστά μακρόσυρτα επιφωνήματα τύπου “ουάου” και “ωωω”. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να πετάξω και μια βαθυστόχαστη ατάκα με καθωσπρέπει λεξιλόγιο που παραπέμπει σε σενάριο φθηνής ερωτικής ταινίας.

To τοπίο του Sognefjorden μεγαλοπρεπές. Από αυτά τα τοπία που θέλω να κάθομαι και να χαζεύω με τις ώρες και να φύγω όταν θα βαρεθώ. Που δεν θα βαρεθώ, απλά θα θέλω να φύγω γιατί θέλω να είμαι συνέχεια στο δρόμο και να οδηγώ την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Θ’ αράξω στο γρασίδι, έχοντας από πάνω μου επιβλητικά βουνά, τα οποία θα καθρεπτίζονται στα νερά του φιορδ, ακριβώς δίπλα μου. Το οποίο είναι το Esefjorden, ένα από τα πολλά παρακλάδια του Sognefjorden.

Θα φτιάξω το πρώτο και ίσως τελευταίο γεύμα της ημέρας. Και γι’ αυτό λοιπόν θα είναι πλουσιοπάροχο, πράγμα που σημαίνει μια ολόκληρη κονσέρβα Zwan από το super market της Κρητικιάς γειτόνισσας Αριάδνης, τεμαχισμένη σε πολλές φέτες νορβηγικού ψωμιού. Και μετά το πέρας του λουκούλειου γεύματος, μια παγωμένη φραπεδούμπα θα με κάνει να αναρωτιέμαι ξαπλωμένος δίπλα στο φιόρδ, για το τι άλλο να ζητήσω ο έρμος από τη ζωή μου…

Ένας από τους πολλούς λόγους που προτιμώ να ταξιδεύω μόνος είναι ότι κάνω ό,τι τραβάει η όρεξή μου! Σταματώ οπουδήποτε θέλω και όποτε θέλω, κάνοντας ό,τι θέλω, ό,τι μου καπνίσει δηλαδή. Δεν αισθάνομαι μοναξιά, ειλικρινά το λέω. Βλέπω τόσο όμορφα πράγματα που τέτοιου είδους συναισθήματα, απλά απουσιάζουν από μέσα μου. Η γαλήνη των νερών αντικατοπτρίζει τη γαλήνη που νιώθω αυτή τη στιγμή μέσα μου. Συνομιλώ με τους ήχους της φύσης και το κελάηδισμα των πουλιών. Κοιτώ το υπερπέραν και το βλέμμα μου χάνεται στο άπειρο! Α, δεν μου τα λέω καλά μου φαίνεται! Λες αυτή η Νορβηγία να με κάνει μέγα φιλόσοφο, στοχαστή και διαλογιστή;

Το Sognefjorden είναι μεγάλο και στο δείχνει. Τεράστιο και αχανές που χάνεται στον ορίζοντα. Τα μεγάλου ύψους βράχια του, σου προκαλούν δέος και η ομορφιά του σε πολλά σημεία είναι αδιαμφισβήτητη. A, ρε Πολυχρόνου, είχες δίκιο όταν μου έλεγες πως, πρέπει οπωσδήποτε να κάνω το Sognefjorden. Και που ‘σαι Δημήτρη… εύχομαι να το ξανακάνεις με την πανέμορφη Ducati σου όμως! Σύντομα και όχι του (Πολυ) χρόνου, ε;

Είναι περασμένες εννιά το βράδυ (αυτό το “βράδυ” που είπα μ’ άρεσε) και για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα ξεγελιέμαι με το γεγονός πως δεν νυχτώνει ποτέ. Είμαι τόσο συνεπαρμένος από τη μαγεία της φύσης που θέλω να είμαι συνέχεια στο δρόμο και να την απολαμβάνω. Ίσως αψηφώ την κούραση, γιατί αν νύχτωνε, ίσως και να σταματούσα την οδήγηση και να έψαχνα κάπου να διανυκτερεύσω. Εξαιτίας λοιπόν των παραπάνω, κάθε φορά που βλέπω ένα τοπίο να μου κάνει “κλικ” σταματώ να το απολαύσω, έστω για λίγα λεπτά.

Για τους Νορβηγούς είναι περασμένη η ώρα. Βρίσκομαι σ’ έναν επαρχιακό δρόμο οδηγώντας ολομόναχος, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, αλλά ίσα – ίσα μ’ εξιτάρει κιόλας. Περνάω από πολλά μεγάλου μήκους τούνελ, τα οποία στάζουν νερά και η θερμοκρασία μέσα σε αυτά, πέφτει κατά πολύ. Να λοιπόν που η επιλογή των χειμερινών φάνηκε σωστή, έστω και στα τελευταία χιλιόμετρα της ημέρας.

Στο χάρτη παρατηρώ, ότι η γραφική διαδρομή κατά μήκος του φιόρδ σταματάει στο Lavik. Kι εκεί σκέφτομαι να αναζητήσω camping για να μείνω. Δεν έχω σημειώσει κάποιο, καθώς το Sognefjorden δεν το είχα βάλει στο πρόγραμμα όταν σχεδίαζα το ταξίδι. Ίσως γιατί με έβγαζε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα εκτός πορείας. Όμως η χαλαρότητα που επικρατεί στο ταξίδι μου, με έκανε να το προσθέσω ως προορισμό. Ναι ήθελα να το δω και αυτό, κι ας χάσω μια μέρα… ε, και τι έγινε; Καμιά μέρα δεν πάει χαμένη όταν ταξιδεύεις σε δυο ρόδες…

Φτάνω στο Lavik και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να αποσπάσω πληροφορίες. Ο υπάλληλος μου λέει πως εδώ δεν παίζει τίποτα από camping κι αν θέλω να βρω κάποιο εδώ κοντά, θα πρέπει να γυρίσω πίσω από εκεί που ήρθα και στα περίπου 15 – 20 km, θα βρω στο Norevik.

Ξανά λοιπόν πίσω για τα τελευταία χιλιόμετρα της ημέρας. Βρίσκω το camping, το οποίο είναι δίπλα στα νερά του Sognefjorden. Η ρεσεψιόν είναι ακόμα ανοιχτή και ο ιδιοκτήτης, μου δίνει πληροφορίες και με κατατοπίζει. Στήνω σκηνή και ομολογώ ότι ταλαιπωρήθηκα αρκετά με τα πασαλλάκια τα οποία, όπου κι αν τα τοποθετούσα, έβρισκα από κάτω πέτρα. Και να δέχομαι επικές επιθέσεις από κουνούπια. Όλα αυτά θα με κάνουν να κατεβάσω όλα τα καντήλια και τους πολυελαίους δέκα ενοριών, αλλά σε καμία περίπτωση, δεν θα μου χαλάσουν τη διάθεση. Τι δηλαδή, επειδή θα ρίξω ‘κανα καντήλι παραπάνω; Ε, και τι έγινε;

Βαριέμαι να μαγειρέψω. Άσε δηλαδή που δεν πολυπεινάω κιόλας, καθώς το Zwan έκανε καλή δουλειά λίγες ώρες πριν. Κάνω ένα ντους και περπατώ στο χώρο της κατασκήνωσης, να χαζέψω για λίγο την όμορφη θέα του φιόρδ.

Είναι περασμένα μεσάνυχτα και αρχίζει να σκοτεινιάζει. Το χαμόγελο ικανοποίησης δεν λέει να σβηστεί με τίποτα από τα χείλη μου. Αισθάνομαι σαν μικρό παιδί. Έχω χάσει από μέσα μου αυτή τη σοβαροφάνεια που έχω τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Αισθάνομαι ανέμελος πλέον. Αισθάνομαι αφελής. Όπως όταν ήμουν παιδί…

Πριν κλείσω τα μάτια και αποκοιμηθώ, ακούω τις πρώτες στάλες της βροχής να αργοπέφτουν στη σκηνή μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, θα γίνουν πιο πολλές και πιο θορυβώδεις. Βρέχει τόσο δυνατά που νομίζω ότι η σκηνή θα φύγει. Δεν ξέρω ρε γαμώτο, αλλά ακόμα και με τη βροχή, όλα μου φαίνονται τέλεια. Αισθάνομαι μοναδικά. Σαν να είμαι σ’ ένα μετόχι κάπου στον Ψηλορείτη και κοιτάω από το τζάμι τη βροχή. Αποκαμωμένος μετά από άλλη μια ονειρική ημέρα, αρχίζω να κλείνω τα βλέφαρα μου… god natt, για να το πω και στα νορβηγικά!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 46,40€
Eισιτήρια πλοίων: 2 ferry boat (11,70€)
Διαμονή: Norevikane Camping (12,60€)
Λοιπά: –

Σύνολο: 70,70€

Γενικό Σύνολο: 947€