Ημέρα 13η: Σάββατο 13 Ιουλίου 2013, Norevik – Geiranger ( 299,5 km)
Ω, τι υπέροχος κόσμος μπαμπά!
Ξυπνάω και ανοίγοντας τη σκηνή, βλέπω την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα, η οποία μοιάζει σαν να είχε βγει από το ντους. Πρέπει να έριξε καλά το βράδυ (τρόπος του λέγειν το “βράδυ”) και τώρα έχει κοπάσει κάπως. Ο κόσμος περιφέρεται στους χώρους του camping με ομπρέλες. Ευτυχώς είμαι λίγα μέτρα από το μπάνιο και την κουζίνα.
Μετά από λίγα λεπτά, απολαμβάνω μέσα στη σκηνή το ζεστό καφέ μου, περιμένοντας να κοπάσει κάπως η βροχή, ώστε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Ανοίγω το χάρτη να δω τι δρόμους θα πάρω σήμερα. Ευτυχώς το camping έχει δωρεάν internet και βλέπω τον καιρό. Η Πετρούλα λέει πως θα το γλεντήσω με τη βροχή σήμερα στο Geiranger (ανάθεμά με κι αν ξέρει προς τα πού πέφτει αυτό).
Συνεχίζει να ρίχνει καρέκλες, τραπέζια, σύνθετα, κομοδίνα, κρεβάτια, ντουλάπες και γραφεία. Και μέχρι να κατεβάσει όλη την έκθεση της SATO, λέω να σκοτώσω την ώρα μου. Πως; Με ένα τεστ του “δες πόσο καρδιοκατακτητής είσαι”.
Πράγμα που σημαίνει, πως είναι ώρα να παίξω με ‘κανα γκομενάκι στο facebook! Για να δούμε, με σκέφτεται καμιά εκτός από τη μαμά και το κορίτσι μου, με τις οποίες μιλάω σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο; Η πρώτη με ρωτάει τι έφαγα και η δεύτερη αν την απατάω… ερμ, αν την αγαπάω, ήθελα να πω!
Βλέπω ότι έχω μια ειδοποίηση όλη κι όλη κι αυτή από το Farmville! Τζίφος, καμιά άσπλαχνη δεν με σκέφτεται τόσες μέρες που είμαι ολομόναχος στη ξενιτιά και παλεύω με βροχές, κρύα, παγετώνες και δράκους που προσπαθούν να με κατασπαράξουν! Mα καλά, δεν συγκινείται καμιά σας;
Κλείνω το φάτσαμπουκ με συνοπτικές διαδικασίες και μπαίνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, να τσεκάρω mail – εκεί θα δω τουλάχιστον, κάτι σοβαρό. Kαι τσουπ! Ειδοποίηση από τον Νίκο τον Ταξιδευτή και το blog του, Open Horizons. Διαβάζω την ειδοποίηση και μου φτιάχνεται η μέρα. Aυτού του ταξιδιωτικού που έκοβα φλέβες όταν το διάβαζα! Η διάθεσή μου ανεβαίνει κι ας μην γνωρίζω προσωπικά τον συγγραφέα. Αμέσως φοράω αδιάβροχα και σηκώνομαι σαν ελατήριο από τη σκηνή, την οποία μαζεύω υπό βροχή. Δε γ@μιέτ@ι λέω, ας κατεβάσει ό,τι θέλει σήμερα! Εξάλλου όταν θα βάλω πρώτη και θα ξεκινήσω, θα τα ξεχάσω όλα. Και βροχές και καταιγίδες κι άλλα τέτοια μετεωρολογικά…
Μου αρέσει να οδηγώ υπό βροχή, αλήθεια λέω! Πριν ανεβώ πάνω στη μοτοσυκλέτα έχω κάποιους προβληματισμούς, η αλήθεια να λέγεται, αλλά όταν κυλάω τις ρόδες μου, αυτοί εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Σήμερα λοιπόν τα χιλιόμετρα μέχρι το Geiranger δεν είναι ούτε τρακόσια, άρα θα πηγαίνω χαλαρά και με την ησυχία μου, ωσάν rider on the storm και θα ζήσω πάλι βιβλικές σκηνές ωσάν του Νώε! Και γ@μώ δηλαδή…
Οδηγώ στον ίδιο δρόμο με χτες, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση, για λίγα χιλιόμετρα μέχρι τη διασταύρωση του Vadheim. Eκεί αποχαιρετώ το μεγαλύτερο φιόρδ της Νορβηγίας και μετά από λίγα λεπτά, βλέπω μια τεράστια ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Σκέφτομαι πως θα γίνονται έργα επί του δρόμου, όπου κινείται πρώτα το ένα ρεύμα και μετά το άλλο. Ρωτάω το νεαρό που έχει επωμιστεί το βάρος της σήμανσης και μου λέει πως λόγω της καταρρακτώδους βροχής, έπεσαν στο δρόμο μεγάλα κομμάτια από βράχους, όπου πρέπει να μαζευτούν για να συνεχιστεί κανονικά η κυκλοφορία και από τα δυο ρεύματα. Δεν ακούγεται φασαρία, ούτε φωνές, ούτε κορναρίσματα. Απλά οι οδηγοί, περιμένουν καρτερικά στο τιμόνι τους.
Συνεχίζει να βρέχει έστω και λίγο και μετά από αναμονή 15 λεπτών, η κυκλοφορία συνεχίζεται. Διασχίζω το επίμαχο τμήμα του δρόμου, το οποίο δεν έχει ούτε πετραδάκι πάνω του, ούτε καν ένα ίχνος λάσπης από ροδιά ή παπούτσι. Προσπαθώ να δω τα συνεργεία στην άκρη του δρόμου, αλλά μάταια. Μα καλά εξαφανίστηκαν κιόλας;
Kαι αμέσως θυμάμαι τα λόγια του φίλου μου, του Δημήτρη, όπου πριν χρόνια σε μια συζήτηση μου τόνισε πως, το χειμώνα στην Νορβηγία όταν χιονίζει, τα συνεργεία εργάζονται πυρετωδώς όλη τη νύχτα για να καθαρίσουν το δρόμο, προκειμένου την επόμενη να πάει ο κόσμος στη δουλειά του και τα παιδιά στο σχολείο. Οργάνωση και αντίληψη που θυμίζει Ελλάδα, δηλαδή! Mε τα συνεργεία να έρχονται εκ των υστέρων, τους εργαζόμενους και τους μαθητές να παρακαλούν να κλείσουν οι δρόμοι για να μην πάνε στη δουλειά και στο σχολείο αντίστοιχα. Και από την άλλη, να βλέπεις κατόχους πολυτελών SUV να ωρύονται στα κανάλια για την αδράνεια του κρατικού μηχανισμού, επειδή έχει κλείσει ο δρόμος που οδηγεί στο εξοχικό που περνάνε τα σαββατοκύριακα τους. Αλλά και κατοίκους απομακρυσμένων χωριών, να μην έχουν επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, με όλα τα αρνητικά που έπονται. Και σε αυτή τη χώρα που βρίσκομαι τώρα, για μια απλή κατολίσθηση, κινητοποιήθηκαν εν ριπή οφθαλμού τα συνεργεία για να αποκαταστήσουν την κίνηση.
Η βροχή είναι συνεχής, αλλά μικρής έντασης και ο ήχος των σταγόνων που χυπάνε τη ζελατίνα του κράνους μου, συνθέτει την κατάλληλη μουσική υπόκρουση στο ήδη υπέροχο σκηνικό.
Και επειδή προηγουμένως ανέφερα κάτι για μουσική υπόκρουση και εξαιτίας του mail που έλαβα από τον 71ο παράλληλο και τη μοναξιά του αναβάτη, η φωνή του Sivert Hoyem θα έρθει για άλλη μια φορά, να με απογειώσει! Δεν ξέρω, αλλά κάτι παθαίνω, κάθε φορά που το ακούω να παίζει…
Η ξύλινη γέφυρα ενός ποταμού στα δεξιά θα σταματήσει το ρυθμό μου, κάνοντας μια στάση για να φωτογραφίσω την καλή μου.
Κινούμαι κατά μήκος της τεράστιας λίμνης Jolstavatnet, η οποία νομίζεις πως είναι φιόρδ.
Ε, να μην φωτογραφίσω την καψούρα Yamaha XT1200Z Super Tenere;
Στο Skei κάνω στάση στο parking ενός super market να πιω μερικές γουλιές καφέ, έστω και με τη συνοδεία ψιχάλας και μετά να συνεχίσω. Είναι γεγονός πως όταν βρέχει, οι πάσης φύσεως στάσεις μειώνονται κατά πολύ και γίνονται μόνο οι απολύτως αναγκαίες.
Έτσι λοιπόν, έχω στην τσέπη του αδιάβροχου την compact και εν κινήσει προσπαθώ να φωτογραφίζω ο,τιδήποτε ελκύει το βλέμμα μου. Οδηγώ κάτω από ένα πέπλο σύννεφων, ανάμεσα σε επιβλητικά βουνά,
μικρές λίμνες,
ποτάμια,
καταρράκτες,
χωριουδάκια,
ευθείες
και στροφές.
Όλα αυτά με κάνουν να γελάω μέσα από το κράνος μου, ενώ αυτό βομβαρδίζεται από σταγόνες βροχής.
Πλέον έχει σταματήσει να βρέχει και φαίνεται, πως ο ήλιος θα αντικαταστήσει τη βροχή για το υπόλοιπο της πορείας μου. Έκπληξη το χωριό Byrkjelo, στο οποίο κατεβαίνω από τη μοτοσυκλέτα μου, για μια ολιγόλεπτη στάση. Eκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να βγάλω την SLR από το tank bag, μήπως βγάλω καμιά φωτογραφία της προκοπής.
Μετά το Byrkjelo, μοιάζει σαν να ανηφορίζω ένα αλπικό πάσο. Πλέον άφησα τον Ε39 και πήρα τον 60. Πίσω μου βλέπω ένα βουνό, όπου τα λιγοστά χιόνια που έχουν απομείνει στην κορυφή του, λιώνουν και δημιουργούν καταρράκτες, οι οποίοι καταλήγουν στη λίμνη του χωριού.
Μετά από ελάχιστα λεπτά, η υπέροχη θέα του Innvikfjorden χωρίς πολλά – πολλά, θα με κατεβάσει από τη σέλα της μοτοσυκλέτας. O ήλιος έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του και δράττομαι της ευκαιρίας, για άλλη μια ολιγόλεπτη στάση.
Κι εκεί που την έχω καταβρεί με τα συνεχόμενα κλιτς κλατς, με πλησιάζει ένα ζευγάρι Νορβγηγών μοτοσυκλετιστών, όπου έχουμε μια ολιγόλεπτη συνομιλία. Ξεκίνησαν σήμερα από το Stryn που βρίσκεται στις όχθες του φιόρδ, το οποίο τους μάγεψε. Είχαν πάει πριν από δυο χρόνια στο Nordkapp και συνάντησαν άσχημο καιρό. Μπήκαν για λίγη ώρα μέσα στο μουσείο και μόλις βγήκαν, εμφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη ο ήλιος. Πριν με αποχαιρετήσουν, μου εύχονται να συναντήσω καλό καιρό εκεί και μόλις πάνε να φύγουν, μου πετάνε κι ένα “γειά σου” στα ελληνικά, αφήνοντάς με κάγκελο!
Συνεχίζω στις κατηφορικές στροφές που καταλήγουν στο Innvikfjorden. Oδηγώ στο δρόμο που γλείφει τη νότια πλευρά του φιόρδ και από πάνω μου έχω πυκνά σύννεφα, ενώ απέναντί μου καθαρό ουρανό. Ο ουρανός πάλι με ψεκάζει με σπρέι και δεν δύναμαι να κάνω κι άλλη στάση, για να φωτογραφίσω το όμορφο Stryn που φαίνεται απέναντί μου. Δεν πειράζει όμως, θα περάσω από αυτό αργότερα καθώς τώρα θα κάνω μια παράκαμψη στο δρόμο μου.
Φτάνω στο Olden και κάνω στάση στο κάτω σημείο της γέφυρας του ποταμού που καταλήγει στο φιόρδ. Τα χρώματα του τοπίου σαν να με μάγεψαν και θ’ αράξω για αρκετά λεπτά, να πιω δυο γουλιές καφέ και ν’ ακούσω μερικά κλικ από τη φωτογραφική, έτσι για να ξεσπάσω κάπως.
Ο ουρανός έχει σταματήσει να ψεκάζει και πιο μέσα στα νότια, ο καιρός φαίνεται ηλιόλουστος. Το όλο σκηνικό θα το χαρακτήριζα ονειρικό. Σπίτια χτισμένα δίπλα στο ποτάμι, με κάνουν να φαντάζομαι πως θα ήταν να μένω εκεί κι όταν ξυπνάω το πρωί, να βγαίνω στο μπαλκόνι και να απολαμβάνω τον καφέ μου, ενώ από κάτω, θα τρέχουν τα νερά του ποταμού…
Στο βάθος το τοπίο εξάπτει τη φαντασία μου και αναρωτιέμαι πόσο υπέροχα θα είναι, όταν μπω στα ενδότερά του για να το εξερευνήσω. Περιμένω πως και πως τη στιγμή…
Κι εκεί που έχω μείνει άναυδος χαζεύοντας το τοπίο, από τη μια στιγμή στην άλλη φυσάει ένας δυνατός αέρας που λίγο έλειψε να πετάξει το κράνος, το οποίο συνήθως το αφήνω στον καθρέφτη, όταν είμαι σε στάση. Μου φαίνεται πως δεν έβαλα μυαλό από ‘κείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στη Σύμη, ε;
Ώρα να πηγαίνω όμως. Θα στρίψω δεξιά στη διασταύρωση του Olden και θα κατευθυνθώ στο Briksdal. Εκεί ο καιρός φαίνεται ηλιόλουστος και ο χρόνος μου επιτρέπει μια παράκαμψη. Οι πληροφορίες που έχω για το συγκεκριμένο σημείο είναι απειροελάχιστες ή μηδαμινές. Το μόνο πράγμα που ξέρω για το Briksdal είναι πως πρόκειται για το πιο δημοφιλές σημείο που είναι ορατός και προσβάσιμος ο Jostedalsbreen, ο μεγαλύτερος παγετώνας της ηπειρωτικής Ευρώπης. Από τα ταξιδιωτικά που έχω διαβάσει για το Βόρειο Ακρωτήρι, είδα μόνο ελάχιστες αναφορές και καθόλου φωτογραφίες. Ούτε καν πάτησα ο τεμπέλης μια αναζήτηση στο google, να δω έστω μια φωτογραφία.
Η αλήθεια είναι, ότι πολλά από τα μέρη που έχω επισκεφθεί μέχρι τώρα στην Νορβηγία, τα έχω δει σε φωτογραφίες. Το Briksdal όμως, όχι. Και γι’ αυτό το λόγο, έχω μια υποψία πως θα πάθω μεγάλη πλάκα. Το τοπίο που βλέπω στο βάθος με προϊδεάζει για κάτι τέτοιο.
Κινούμαι στην εν λόγω διαδρομή και η μια κατραπακιά σκάει, αμέσως μετά την άλλη. Η πρώτη λίμνη, η δεύτερη, η τρίτη…
Επί της ουσίας, πρόκειται για μια λίμνη, η οποία χρίζεται σε τρία τμήματα. Η πρώτη ονομάζεται Floen, η δεύτερη δεν ονομάζεται και η τρίτη λέγεται Oldevatnet.
Αισθάνομαι λίγος. Δεν βγαίνει λέξη από το στόμα μου, ούτε καν ένα μικρό χαμόγελο. Το μόνο που αισθάνομαι, είναι το στόμα μου ανοιχτό. Είμαι σαν μικρό παιδί που δεν έχει πάει ακόμα στο σχολείο και με το δάχτυλο στο στόμα, κοιτάει με περιέργεια κάτι. Ω, τι υπέροχος κόσμος μπαμπά!
Αυτή τη στιγμή, οδηγώ ίσως στην ομορφότερο τοπίο που έχω δει στη ζωή μου! Ναι θα μου πεις, αυτό το πράγμα λέω κάθε μέρα, αυτές τις ημέρες που βρίσκομαι σ’ αυτή τη χώρα. Νομίζω ότι η κάθε μέρα είναι ομορφότερη από την προηγούμενη. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν αδύναμο άνθρωπο που δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του, τόση ομορφιά. Η μοτοσυκλέτα μου, κυλάει ράθυμα τις ρόδες της. Εγώ αποσβολωμένος κρατάω το τιμόνι της μηχανικά. Το μυαλό μου ξαφνικά φεύγει από το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου. Πιστεύω πως αν συνεχίσω να οδηγώ έτσι, χωρίς να είμαι συγκεντρωμένος, κάποια μ@λ@κί@ θα τη κάνω σίγουρα. Απλά σταματώ σε μια γωνιά, γιατί αυτό που βλέπω είναι πρωτόγνωρο για ‘μένα.
To μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω, είναι να βγάλω τα αδιάβροχα μιας και με χτυπάνε πλέον δυνατά, οι ακτίνες του ήλιου. Ακόμα και αυτά τα βγάζω με μεγάλη δυσκολία, γιατί μπερδεύομαι. Προσπαθώ να βάλω λίγο καφέ στο ποτήρι και χύνω το θερμός. Προσπαθώ ν’ ανοίξω το στόμα μου να βγάλω μια μιλιά και λέω κάτι ακαταλαβίστικα, σαν κι αυτά που έλεγα στο δημοτικό, όταν μ’ έπιανε η δασκάλα αδιάβαστο. Κάτι έχω πάθει και δεν λειτουργώ σωστά, ρε γαμώτο. Έχω πάθει την πλάκα της ζωής μου, έτσι απλά…
Προσπαθώ να τραβήξω μερικές φωτογραφίες και αισθάνομαι ο πιο άχρηστος χειριστής φωτογραφικής μηχανής στον κόσμο. Τον καλύτερο φωτογράφο του κόσμου να φέρεις με τον καλύτερο εξοπλισμό που κυκλοφορεί στην αγορά, δεν θα μπορέσει να σου αποτυπώσει στο φακό, αυτά που βλέπεις αυτή τη στιγμή.
Μετά από αρκετή ώρα, καταφέρνω κάπως να συνέλθω με αυτό το θέαμα. Μπορεί να είμαι υπερβολικός και να με συγχωρείς γι’ αυτό. Ίσως φταίνε οι λιγοστές (θέλω να ελπίζω) ταξιδιωτικές παραστάσεις μου. Πλέον βρίσκομαι ξανά στη σέλα της καλής μου και το πελώριο χαμόγελό μου, μοιάζει έτοιμο να κάνει το κράνος χίλια κομμάτια. Σταματώ συνέχεια για λήψεις με τη Nikon μου.
Eίναι του δρόμου η χαρά…
Αυτή είναι ζωή! Μήπως να στήσω κι εγώ τη σκηνή μου εκεί;
Φτάνω εκεί που τελειώνει ο δρόμος, όπου υπάρχει καφετέρια, όπως στα πάσα των Άλπεων. Αποφεύγω να μπω μέσα, μιας και προτιμώ να είμαι μόνος σε μια γωνιά και να τραβώ φωτογραφίες.
– Κοίτα το πουλάκι δικέ μου…
Και τι δε θα ‘δινα για να έμενα σ’ ένα από αυτά τα σπιτάκια …
Και μια που είπα για Άλπεις, το τοπίο είναι μεν αλπικό και για το λόγο αυτό περίμενα ότι θα κινούμαι σε ανηφορικό δρόμο με πολλές στροφές. Αν’ αυτού οδηγούσα σε μια ευθεία που ενώνει τις λίμνες με τον παγετώνα. Ο παγετώνας βρίσκεται από πάνω μου. Η παρουσία του, μου προκαλεί δέος και έναν ενδόμυχο φόβο. Είναι από τις στιγμές που σκέφτομαι, το πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο άνθρωπος μπροστά στη οργή της φύσης. Ότι ο άνθρωπος, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει όταν αυτή θυμώσει…
Μετά από αρκετή ώρα, αποφασίζω επιτέλους να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Θα οδηγήσω ξανά, στα πιο όμορφα 20 km που έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Ο Μέρκο Πόλο (εδώ γελάμε) μόλις φεύγει από την… εποχή των παγετώνων!
Ας βγάλω μια φωτό της προκοπής…
(προσπάθεια νούμερο 1)
Ας βγάλω μια φωτό της προκοπής…
(προσπάθεια νούμερο 2)
Ας βγάλω μια φωτό της προκοπής…
(προσπάθεια νούμερο 5.798)
Ασυναίσθητα ενώ οδηγώ και χαζεύω το τοπίο, τοποθετώ το χέρι μου στο σημείο του κράνους που προστατεύει το σαγόνι. Είμαι πάλι σαν τον πιτσιρικά με το δάχτυλο στο στόμα που έλεγα προηγουμένως…
Αφού πέρασα και τα δυο τρομακτικά, χωρίς φωτισμό αλλά μικρού μήκους τούνελ (ένα σε κάθε ρεύμα, το σημειώνω) βρίσκομαι ξανά στην κεντρική διασταύρωση του Olden και συνεχίζω στον 60. Ο καιρός γίνεται ξανά μουντός, χωρίς να αποφασίσει να βρέξει. Μετά το Stryn, όπου ήταν γραφτό να μην το φωτογραφίσω τελικά, ακολουθώ τον 15 και μετά από λίγα χιλιόμετρα η νορβηγική φύση, μου χαρίζει για άλλη μια φορά όμορφες εικόνες. Είναι η λίμνη του Stryn (η Strynvatnet, ως αναφέρεται στο χάρτη) η οποία είναι τόσο μεγάλη που θυμίζει φιόρδ.
Πάλι θα κάνω στάση, πάλι θ’ αράξω μέχρι να βαρεθώ (που δεν θα βαρεθώ) πάλι δεν θα αισθάνομαι κανέναν να με κυνηγά. Είμαι ελεύθερος τούτες τις στιγμές και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να απολαμβάνω αυτή την αίσθηση ελευθερίας που μου χαρίζει το ταξίδι με μοτοσυκλέτα…
Έχει ένα ξύλινο τραπέζι με μεγάλο πάγκο. Θα αράξω να πιω μερικές γουλιές καφέ, θα φάω μερικά σοκολατάκια και θα φουμάρω δυο τσιγάρα.
Και μετά θ’ ακούω κατά ριπάς, τα κλικ της φωτογραφικής. Και όσον αφορά την τελευταία, απ’ όποια μεριά κι αν σημαδέψεις με το σκόπευτρο, είναι εξίσου όμορφα…
Λίγα χιλιόμετρα μετά το Grov ανηφορίζω ένα δρόμο γεμάτο στροφές, ο οποίος φαίνεται να με οδηγεί στην κορυφή του βουνού.
Δρόμος με παρατεταμένες καμπύλες, με προκαλεί να κινηθώ σε πιο γρήγορους ρυθμούς. Η διάθεση μου πλέον εκτοξεύεται κι άλλο στα ύψη, με μερικές δόσεις αδρεναλίνης. Κινούμαι γρήγορα για τις δικές μου ικανότητες πάντα, με φόντο τα χιόνια να λιώνουν από τις καταπράσινες βουνοκορφές. Να ’χα κι ένα συνεργείο να με βιντεοσκοπεί και θα σου ‘λεγα μετά εγώ, ποιο θα ήταν το official video του νέου Yamaha TDM που θα βγει στην παραγωγή το 2084, με μόνες αλλαγές τα νέα αυτοκόλλητα!
Στην κορυφή του βουνού υπάρχει ένα τούνελ και δεξιά μου ο δρόμος 258 (πέρασμα Videdalen) ο οποίος στο χάρτη είναι σημειωμένος ως γραφική διαδρομή. Βλέπω όμως από τις πινακίδες, πως η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε πεζούς και ποδηλάτες και απογοητεύομαι. Περιμένω για λίγα λεπτά της ώρας και παρατηρώ πως κανένα όχημα δεν περνάει από εκεί, παρά μόνο ελάχιστοι ποδηλάτες και πεζοί. Τα δε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, επιλέγουν το τούνελ. Ξενερώνω είναι η αλήθεια, αλλά είμαι τόσο γεμάτος με αυτά που είδα τη σημερινή ημέρα που δεν παίζει με την καμία, να χαλάσω τη διάθεσή μου. Η οποία διάθεση μου, σε αυτή τη χώρα, βρίσκεται στα επουράνια κάθε στιγμή.
Στη συνέχεια περνώ από τρία μεγάλου μήκους τούνελ.
Μόλις βγαίνω από το τελευταίο, η λίμνη Langavatnet με αφήνει κάγκελο! Eίμαι στην κορυφή του βουνού, όπου μετά το τούνελ, ακολουθώ μια στενή λωρίδα γης που παρεμβάλεται στα νερά της τεράστιας λίμνης! Ένας ποδηλάτης περνάει από δίπλα μου, την ώρα που έχω σταματήσει στη διασταύρωση του 15 με τον 63…
Οδηγώ ανάμεσα σε λίμνες περιστοιχισμένες από χιονισμένες βουνοκορφές. Πλησιάζω ψηλά στο πέρασμα και το τοπίο είναι απόκοσμο, από αυτά που σε καθηλώνουν. Το βιβλικό σκηνικό, μου προκαλεί δέος και με κάνει να νομίζω με μια μεγάλη δόση υπερβολής πως έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Αν έβρεχε και έριχνε αστραπές δίπλα μου, τι θα έλεγα άραγε; Ότι ήρθε η Δευτέρα Παρουσία; Έρθει δεν έρθει η τελευταία, εγώ την καταβρίσκω να οδηγώ σε τέτοια μέρη …
Στη διασταύρωση Dalsnibba με θέα τη λίμνη Djupvatnet, κάνω την χιλιοστή διακοσιοστή δέκατη έβδομη στάση της ημέρας (είδες που τις μετράω κιόλας;) προκειμένου να απολαύσω το τοπίο…
Μήπως όμως πρέπει να φτιάξω επιτέλους κάτι που δεν έφτιαξα όλες αυτές τις μέρες που είμαι στην Νορβηγία; Το πυργάκι μου ή το Cairn, το οποίο θα μου φέρει καλή τύχη, όπως λέει και το έθιμο;
Στο σημείο που βρίσκομαι υπάρχει ένας δρόμος, ο οποίος σε οδηγεί στην κορυφή ενός βουνού, όμως δεν έχω το χρόνο να ανεβώ, καθώς η θερμοκρασία έχει πέσει κατά πολύ και ο καιρός είναι απειλητικός για βροχή.
Λίγα χιλιόμετρα απομένουν μέχρι το Geiranger, το σημερινό μου προορισμό. Στην κορυφή του βουνού η πτώση της θερμοκρασίας είναι αισθητή. Φοράω από μέσα, μόνο ένα ισοθερμικό ζεύγος και η πτώση της θερμοκρασίας δεν με πιάνει. Και αυτό γιατί οι προσωπικοί μου ενδυματολόγοι Hasta la Rasta Στασινός και Jack the Drifter Σουργουτσίδης, καθάρισαν άλλη μια φορά για την πάρτη μου, με την επιλογή του ισοθερμικού. Φοράω μόνο αυτό και από κρύο, δεν καταλαβαίνω Χριστό! Και το σπουδαιότερο είναι ότι, με αυτό το ισοθερμικό έχω μια ανάλαφρη αίσθηση, η οποία είναι πιο αποτελεσματική από το να είμαι ντυμένος σαν κρεμμύδι! Τα χεράκια μου όμως δεν τα αισθάνομαι καθόλου από το κρύο, αλλά για κάτσε μια στιγμή… έχω και θερμαινόμενα γκριπ, πράγμα τα οποία έχω ξεχάσει αυτές τις ημέρες στην Νορβηγία. Και αυτά ήταν προτροπή και επιλογή των προσωπικών μου ενδυματολόγων! Στασινοσουργουτσάκια μου, άι λαβ γιου κάργα ρε παλιοκουφάλες! Είδατε τι διαφήμιση σας κάνω ωρέ; Ούτε χορηγοί μου να ήσασταν! Κι αν όλα αυτά μου τα δίνατε τζάμπα, άλλα τόσα θα σας έγραφα! Ζήτω λοιπόν, το GAS Motosport Culture! Ζήτω τα Χανιά! Ζήτω αυτός που άναβε τα θερμαινόμενα γκριπ του Μαυράκη, κατακαλόκαιρο με 50 βαθμούς υπό σκιά!
(Παρένθεσις: Μην ακούσω να πεις καμιά ανοησία περί χορηγών, γιατί θα σε πάρει ο διάολος! Τα κοπέλια, είναι αδέρφια μου και όχι χορηγοί μου!)
Eίναι ωραία αίσθηση να οδηγάς και να είσαι ζεστός, ιδίως στα άκρα σου. Και μια που είπα άκρα: εκτός από θερμαινόμενα γκριπ, βγαίνουν και θερμαινόμενα μαρσπιέ; Θα ρωτήσω τον κολλητό μου, τον Δημητράκη που είναι κάτοχος μοτοσυκλέτας μάρκας BMW παρακαλώ! Κι ο Δημητράκης ξέρει τα πάντα από αξεσουάρ και γκάτζετ, άσχετα βέβαια, αν από μηχανές δε σκαμπάζει και πολλά…
Αρχίζω να κατεβαίνω το πέρασμα του Geiranger. Το τοπίο κλασσικό νορβηγικό, σαν αυτό που έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Δηλαδή άθλιο, άσχημο, απαίσιο και βαρετό!
Πουθενά πράσινο,
πουθενά έστω ένας καταρράκτης,
πουθενά έστω μια βουνοκορφή,
πουθενά έστω μια στροφή!
Κι όσο για μένα; Είμαι μέσα στην κακομοιριά, τη γκρίνια και τη μιζέρια! Περίλυπος και σκυθρωπός σε μια γωνιά, κλαίω τη μοίρα μου κι έχω μετανιώσει τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι! Είμαι χάλια και δεν την παλεύω άλλο σ’ αυτή τη χώρα…
Όσο κατηφορίζω, η θέα γίνεται όλο και χειρότερη, αποκρουστική θα έλεγα. Πουθενά πράσινο, πουθενά έστω ένα μικρό φιόρδ. Το τοπίο είναι από τα πιο άσχημα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Η θέα είναι τόσο χάλια που όσο και να με παρακαλάνε να με βγάλουν μια φωτογραφία, εγώ άλλο τόσο θα τους λέω όχι!
Aφήνω όμως στην άκρη τις γνωστές χαζομάρες μου, μιας και το Geiranger αποτελεί τον νούμερο ένα τουριστικό προορισμό στην Νορβηγία και τον καλύτερο τουριστικό προορισμό στην Σκανδιναβία, σύμφωνα με τον Οικονομάκη… ερμ σόρι, σύμφωνα με το Lonely Planet ήθελα να πω! Από το 2005 θεωρείται Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Mα τι κάνετε εκεί στον γκρεμό; Δεν πιστεύω να…
Μμμμ! Σε αυτές τις στροφές θα οδηγήσω αύριο!
Μετά από αυτές τις καταθλιπτικές στιγμές που άφησαν ανεξίτηλα τα στίγματά τους επάνω μου, βρίσκομαι στο camping του Geiranger. Στήνω στο τσακ – μπαμ τη σκηνή και προμηθεύομαι από τη ρεσεψιόν πολύμπριζο (το οποίο χρεώθηκα επιπλέον) για να φορτίσω κάθε λογής μπαταρίες. Αμέσως μετά, κατευθύνομαι στην κουζίνα για να τη δω Μαμαλάκης.
Δίπλα μου είναι μια παρέα από Ισπανούς ποδηλάτες, οι οποίοι έχουν έρθει με τα ποδήλατά τους από το Trondheim – καλό ε; Άκουσες το καλό, τώρα θ’ ακούσεις και το κουφό: τηγάνιζαν μπανάνες! Αυτό το πράγμα πρώτη φορά το βλέπω! Άκου εκεί, μπανάνες τηγανιτές; You coof me baby…
Eγώ όμως που σήμερα είμαι στα πιο χάι μου από ποτέ, θα μαγειρέψω διπλή μερίδα ριζότο λαχανικών! Αυτή τη φορά δεν θα τρέμει μόνο ο Μαμαλάκης, αλλά και η Βέφα Αλεξιάδου μαζί! Δεν λέω τι και πως, γιατί τα μυστικά ενός μεγάλου σεφ όπως του γράφων, δε λέγονται από ‘δω κι από ‘κει. Άσε δηλαδή που μπορεί να διαβάζει κι η μαμά και το ενδεχόμενο να με παρατηρεί δια τηλεφώνου για το χρόνο βράσης του ρυζιού ή γιατί δεν πρόσθεσα το τάδε μπαχαρικό που θα το έκανε πιο νόστιμο, είναι κάτι που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!
Ένα από τα μυριάδες μικροπράγματα που έχω παρατηρήσει στην Νορβηγία, είναι ότι συναντώ αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, γνωστές φάτσες που έτυχε να δω. Eδώ όμως θα κάνω μια αναφορά για έναν παππού και μια γιαγιά από την Εσθονία που συνάντησα σήμερα στο Briksdal, με το αυτοκίνητό τους. Ναι, τους ξανασυνάντησα στο camping! Είδες ο παππούς; Γερό τιμόνι!
Μόλις βγήκα από το ντους και κατευθυνόμενος στη σκηνή, αρχίζει να ψιχαλίζει και η θερμοκρασία πέφτει κι άλλο. Βρέξε και κατέβα όσο θες από το μηδέν ρε πού$τη, εγώ θα ΄μαι άρχοντας στη σκηνή μου, όπου πριν αποκοιμηθώ, θα γράψω τις σημειώσεις μου και θα κάνω τον απολογισμό της ημέρας που μόλις φεύγει.
Έχω την αίσθηση πως κάθε μέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Κάθε μέρα βλέπω κάτι διαφορετικό και κάτι που με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Νομίζω ότι είμαι εκτός πραγματικότητας, ότι ζω σε άλλο σύμπαν. Έκπληξη το Briksdal, όπου αισθάνθηκα σαν να μην υπήρχε και το ανακάλυψα εγώ. Ίσως γιατί δεν είχα δει τίποτα και είχα διαβάσει ελάχιστα γι’ αυτό. Και αυτή η αναπάντεχη χαρά της προσωπικής εξερεύνησης, είναι που προσφέρει στον ταξιδιώτη ικανοποίηση. Ένα μέρος που απλά είχα ακούσει κάτι λίγα, αλλά δεν το είχα δει ούτε σε φωτογραφία! Και όσον αφορά τα υπόλοιπα που είχα δει κατά τη διάρκεια της ημέρας, γράφω επί λέξει, στο τετράδιο των σημειώσεων:
“Γ@μ@τη μέρα η σημερινή. Ναι, αυτή είναι η Νορβηγία που ήθελα να δω!”
God natt δικέ μου και όνειρα γλυκά…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 19,30€
Διαμονή: Geiranger Camping (21,50€)
Λοιπά: 6,90€
Σύνολο: 47,70€
Γενικό Σύνολο: 994,7 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!