Ημέρα 14η: Κυριακή 14 Ιουλίου 2013, Geiranger – Trondheim (435,6 km)
Ωραιότατα τραγουδώντας στη βροχή
Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και αρχίζει να ψιχαλίζει, ενώ η θερμοκρασία είναι χαμηλή συγκριτικά με τις προηγούμενες ημέρες. Πλέον είμαι στο βορρά και όσο περνάνε οι μέρες, θα βρίσκομαι όλο και πιο βόρεια.
Αφού είχα έναν από τους πιο απολαυστικούς μου ύπνους έβερ, αρχίζω να ετοιμάζομαι με το πάσο μου. Είμαι μέσα στη σκηνή και πίνοντας καφέ, κοιτάω το χάρτη και τη σημερινή διαδρομή. Σήμερα θα οδηγήσω σε δυο από τους καλύτερους δρόμους του κόσμου, το Trollstigen και τον Atlantic Road και αν όλα πάνε καλά, θα καταλήξω στο Trondheim. Mια διαδρομή περίπου στα 400 km. Tα χιλιόμετρα με φυσιολογικό ρυθμό βγαίνουν εύκολα, αλλά εγώ τα κάνω να βγαίνουν πολύ δύσκολα. Aιτία, οι πολλές στάσεις που κάνω, λόγω τις ανεμελιάς που κατά κάποιον τρόπο με διακατέχει, αυτές τις ημέρες.
Μόνο και μόνο ότι θα οδηγήσω σε αυτούς τους δυο δρόμους, έχω κάθε δικαίωμα να τραγουδώ έστω και πρωί – πρωί, το παρακμιακό άσμα “είμαι στα χάι μου”. Μαζεύω τη σκηνή ενώ ψιχαλίζει και μόλις είμαι έτοιμος να ξεκινήσω, κάποιος κοιτάει λάγνα την αγαπημένη μου.
Με πλησιάζει ένας Σουηδός τσοπεράς, ο οποίος έστησε λίγα μέτρα παραπέρα, μια λαπωνική σκηνή.
Χτες τον είδα και ήταν φορτωμένος μέχρι τον ουρανό. Μου ζητά να φωτογραφίσει την μοτοσυκλέτα μου και φυσικά δεν του αρνούμαι. Μάλιστα, θέλει να φωτογραφηθεί μαζί της. Nαι, σωστά διάβασες, με το ξεπερασμένο και ξεχασμένο στην ευρωπαϊκή αγορά, ΤDM! Του αρέσει ιδιαίτερα και μιλάμε για αρκετή ώρα, καθώς μου δείχνει στο χάρτη τη ρότα που έχει χαράξει. Σήμερα θα πάει στο Trollstigen και ίσως συναντηθούμε εκεί. Mετά από λίγα λεπτά τον χαιρετώ και παίρνω τους δρόμους…
Ο ουρανός ρίχνει καμιά ψιχάλα όποτε το θυμηθεί και δεν βάζω αδιάβροχα. Ανεβαίνω αρκετές φουρκέτες και σύντομα βρίσκομαι στην εξέδρα του Geirangerfjorden. Είναι η τρίτη εξέδρα που έχω δει μέχρι τώρα στην Νορβηγία, αν δεν μ’ έχει κάνει κερατά η μνήμη μου. Για να είμαι ειλικρινής, αυτού του είδους οι εικαστικές παρεμβάσεις δεν με ενθουσιάζουν, καθώς αφαιρούν πόντους από τη φυσικότητα του τοπίου. Δυστυχώς, είναι ένα αναγκαίο κακό που επιφέρει ο πολύς τουρισμός. Ίσως να κατασκευάστηκαν για λόγους ασφαλείας. Όμως παρόλα αυτά, θεωρώ πως οι Νορβηγοί ξέρουν να αναδεικνύουν την ομορφιά της προικισμένης φύσης τους. Ακόμα και αυτές οι παρεμβάσεις, θεωρώ ότι δεν είναι υπερβολικές, ούτε κακόγουστες. Και συνάμα, δείχνουν να μην σχεδιάστηκαν με προχειρότητα. Αλλά τι να κάνεις; Όπου υπάρχει πολύς τουρισμός, υπάρχουν και οι ανάλογες “φθορές”.
Είναι το διασημότερο φιόρδ της Νορβηγίας και ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός της. Το θέαμα του φιόρδ, το ίδιο σαν και χθες. Άσχημο, απαίσιο, αποκρουστικό.
Η διάθεσή μου, ίδια πάλι με χτες. Πάλι μες το κλάμα, την απογοήτευση και τη στεναχώρια. Το ύφος μου σκυθρωπό…
– Mήπως είσαι κινεζάκι;
Την ασχήμια του φιόρδ, μπορείς να την δεις διασχίζοντάς το με καράβι, ενδεχόμενο που είχα σκεφτεί, αλλά προτίμησα να χαθώ σε δρόμους με την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Οδηγώ στον γραφικό 63 και μετά από μερικά χιλιόμετρα ο δρόμος διακόπτεται. Ναι, πάλι πρέπει να πάρω ferry boat, το οποίο μέσα σε λίγα λεπτά, θα με μεταφέρει από το Eidsdal στο Linge.
Εν πλω, με πλησιάζει ένα ζευγάρι Γερμανών γύρω στα πενήντα, με BMW R1200GS Adventure, όπου ο άντρας με ρωτάει αν θέλω να με βγάλει φωτογραφίες. Είναι η τρίτη φορά που έχουν έρθει σ’ αυτά τα μέρη, όπου τους εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο Atlantic Road. Άνθρωποι εγκάρδιοι, με το χαμόγελο στα χείλη και όχι ψυχροί και κρύοι Γερμανοί, όπως νομίζουν στην Ελλάδα. Άνθρωποι απλοί, χωρίς τουπέ και έπαρση, όπως πολλοί (και όχι όλοι) Έλληνες κάτοχοι μοτοσυκλέτας της ιδίας φίρμας. Άνθρωποι που θα σε πλησιάσουν πρώτοι και θα χαμογελάσουν μόλις δουν το “GR” στην πινακίδα και θα σε ρωτήσουν με επιβεβαιωτική αφέλεια “από την Ελλάδα έρχεσαι;”. Άνθρωποι που θα σου δείξουν το ενδιαφέρον τους για τη χώρα σου, ρωτώντας για το πώς είναι η κατάσταση εκεί.
Βγαίνουμε από το ferry boat και ο θείος πηγαίνει τάπα το GS, με τη θεία απάνω! Βρε τον άτιμο, δεν χαμπαριάζει τίποτα, ούτε στο Isle of Man να έτρεχε! Εγώ από τη μεριά μου, πηγαίνω χαλαρά μιας και το υπέροχο τοπίο με καλεί να το θαυμάζω. Με προσπερνάνε μοτοσυκλέτες που οι οδηγοί τους φοράνε αδιάβροχα. Από το αντίθετο ρεύμα, πάλι βλέπω μοτοσυκλέτες που οι οδηγοί τους, επίσης φοράνε αδιάβροχα. Θα ρίχνει καρέκλες στο Trollstigen σκέφτομαι κι εγώ δεν τα ‘χω φορέσει ακόμα! Αλλά δε βαριέσαι; Kαι να βρέξει, το κόλπο το ξέρω. Στάση, αδιάβροχα και συνεχίζω. Οπότε, καλά είμαι με την κορντούρα για την ώρα…
Για κάμποσα χιλιόμετρα κινούμαι πλησίον του ποταμού Valldola, όπου η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απολαυστική.
Στα δεξιά μου βλέπω αρκετό κόσμο να χαζεύει έναν χείμαρρο. Δεν το πολυσκέφτομαι και κάνω στάση στον καταρράκτη Gudbrandsjuvet, οποίος μπορεί να μην μου γεμίζει το μάτι, όπως τόσοι άλλοι στην Νορβηγία, αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακός. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκαλούν οι ρωγμές του βράχου, καθώς και οι πλατφόρμες από γυαλί και σίδερο, όπου οι δεύτερες με τον φιδίσιο σχηματισμό τους, με προκαλούν να περιπλανηθώ στους χώρους του πάρκου. Μετά από λίγα λεπτά αναχωρώ για να συνεχίσω το δρόμο μου.
Πλέον ανηφορίζω τις στροφές ενός βουνού, το οποίο σύμφωνα με τη σήμανση θα με οδηγήσει στο περίφημο Trollstigen. Το τοπίο επιβλητικό, με βουνοκορφές που το σχήμα τους μοιάζει σαν αυτών της Καππαδοκίας. Την οποία βέβαια, έχω δει μόνο σε φωτογραφίες (για την ώρα όμως, καθώς I will come back beautiful Turkey!)
Σύντομα φτάνω στο περίφημο Trollstigen, όπου εκεί υπάρχουν τουριστικά μαγαζιά, ένα καφέ δίπλα στη λίμνη και δυο ξύλινες εξέδρες, όπου μπορείς να φτάσεις μετά από λίγα λεπτά περπατήματος. Και φυσικά πάρα πολλοί τουρίστες και μοτοσυκλετιστές. Άρα λοιπόν, θα μείνω αρκετή ώρα να χαζέψω με την ησυχία μου.
Το τοπίο απίστευτο.
Η θέα από τις εξέδρες κόβει την ανάσα.
Πότε ψιχαλίζει, πότε σταματάει. Ένα ουράνιο τόξο θα εμφανιστεί.
Στο βάθος φαίνεται το φαράγγι και ακριβώς από κάτω, οι ατέλειωτες στροφές θυμίζουν κάτι μεταξύ Passo dello Stelvio και Transfagarasan.
To Τrollstigen είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Νορβηγίας και θεωρείται ένας από τους πιο εντυπωσιακούς δρόμους στον κόσμο, ένεκα της τεράστιας κλίσης του που φτάνει το 9%, αλλά και των 11 απότομων στροφών. Η κατασκευή του διήρκησε 8 χρόνια και παραδόθηκε στην κυκλοφορία εν έτει 1936. Έκτοτε έχουν γίνει πολλές βελτιώσεις και επιπλέον κατασκευές χάριν της οδικής ασφάλειας, αλλά και της πληρότητας που πρέπει να έχει, ένα δημοφιλές αξιοθέατο.
Το πέρασμα έχει ύψος 850 m και είναι προσβάσιμο μόνο τη θερινή τουριστική σεζόν. Λόγω των απότομων στροφών, η κίνηση δεν επιτρέπεται σε βαρέα οχήματα, παρά μόνο σε λεωφορεία που το μήκος τους δεν ξεπερνάει τα 13 m.
Το Trollstigen είναι γνωστό και ως ο δρόμος των Troll. Tα Τroll σύμφωνα με τη νορβηγική μυθολογία, ήταν άσχημα, γιγάντια, τρομακτικά και ανθρωποφάγα όντα, τα οποία ζούσαν σε απομονωμένα βουνά και σπηλιές. Λόγω του ότι ο ήλιος τα πέτρωνε, κυκλοφορούσαν μόνο τη νύχτα.
Troll υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Ναι μεν, είναι γιγάντια και τρομακτικά όντα, αλλά καθόλου ανθρωποφάγα δε, όπως στο παρελθόν. Φοράνε μαύρα ρούχα και τριγυρίζουν σε ορεινές διαδρομές και συχνάζουν σε απείρου κάλλους, φυσικά τοπία. Συναντώνται κατά κύριο λόγο στην Νορβηγία και κυκλοφορούν, μόνο τη θερινή περίοδο που δεν νυχτώνει ποτέ. Κάποια από αυτά έρχονται από την Κρήτη, κυνηγημένα από τσοπανόσκυλα και βοσκούς του Ψηλορείτη και των Λευκών Όρεων. Ένα τέτοιο Troll, φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία:
Ε, μα για Troll μιλούσα, να μην τρολλάρω λίγο; Αχαχαχα!
Mετά από αρκετή ώρα αποφασίζω να την κάνω. Πίνω δυο γουλιές καφέ από το θερμός, γιατί αν πιω στην καφετέρια, θα μου πιάσουν τον ποπό – Νορβηγία είναι! Αρχίζει να βρέχει δυνατά. Φοράω αμέσως τ’ αδιάβροχα και ακούω από δίπλα, μια φωνή να μου λέει στ’ αγγλικά:
“Στην Ελλάδα έχει καλό καιρό. Εδώ πάρα πολύ κρύο!”
Είναι ένας Πολωνός μοτοσυκλετιστής, ο οποίος μόλις ανέβηκε στη μοτοσυκλέτα του και μέχρι να φύγει, ανταλλάσσουμε κάποιες σύντομες κουβέντες και ευχές για καλή συνέχεια. Είναι από τις μικρές αλλά μεγάλες στιγμές. Άνθρωποι που σου μιλάνε χωρίς να σε ξέρουν, απλά επειδή έχουν το ίδιο πάθος μ’ εσένα. Τους δυο τροχούς…
Κατηφορίζω τις φουρκέτες του δρόμου των Troll και σύντομα βρίσκομαι στη μικρή γέφυρα που βρίσκεται κάτω από τον καταρράκτη Stigfossen. Αμέσως μου φέρνει στο μυαλό τη γνωστή φωτογραφία του advrider.com με τα δυο KTM 990 Adventure, η οποία τραβήχτηκε σ’ αυτό εδώ το σημείο.
To Τroll που λέγαμε…
Η θέα του φιόρδ Romdalsfjorden θα με σταματήσει σε μια πλευρά της όχθης του, όπου ακούγοντας τους ήχους της φύσης, θα τοποθετώ αρκετές φορές το μάτι μου, στο προσοφθάλμιο της φωτογραφικής. Ναι δε λέω, σαν φωτογράφος είμαι για τον π***$ο, αλλά η στιγμή που καδράρω και μετά ακούω αυτό το κλικ, είναι απλά μαγική.
Ο ουρανός δεν έχει σταματήσει, από το Trollstigen και μετά, να με ψεκάζει με αυτό το βρόχινο σπρέι, το οποίο πότε είναι έντονο και πότε λιγότερο έντονο. Στο Andalsnes παίρνω τον 64 και αυτό το νούμερο, σαν να μου λέει κάτι. Στο Afarnes παίρνω το δεύτερο ferry boat της ημέρας όπου θα με αποβιβάσει στο Soisnes, εκεί που συνεχίζει ο 64. Και ποιος είναι αυτός ο 64; Mα φυσικά ο περίφημος Atlantic Road, ο οποίος με τις γέφυρές του, ενώνει πολλά νησιά στα νερά του Ατλαντικού. Γουάου, είμαι στον Ατλαντικό Ωκεανό δηλαδή; Γουστάρω με τρέλα λέμε!
Μόλις βγω από το ferry, μια μελωδία, μου έρχεται στο νου. Κολλάει, δεν κολλάει, αυτή σιγοτραγουδώ μέσα από το κράνος μου…
Κινούμαι στον 64 και αντικρίζω την πρώτη γέφυρα. Όμως δεν είναι η διάσημη και η πολυφωτογραφισμένη. Αυτό βέβαια δεν με χαλάει καθόλου και κάνω μια στάση για να τη φωτογραφίσω. Το λέω και στον φωτογράφο της παρέας των Γερμανών μοτοσυκλετιστών (δυο άντρες και μια γυναίκα), με τους οποίους οι δρόμοι μας συναντιούνται για τρίτη φορά σήμερα.
Αφού διασχίσω τη γέφυρα, πλέον βρίσκομαι στο νησί Bolsoya, στους δρόμους του οποίου κινούμαι.
Διασχίζω ένα υποθαλάσσιο τούνελ, όπου για λίγα χιλιόμετρα θα κινηθώ στον Ε39, μέχρι να ξαναπάρω τον 64. Σταματώ κάπου για βενζίνη, ρωτώντας προς τα πού είναι ο δρόμος που οδηγεί στη διάσημη γέφυρα. Λίγα μέτρα μετά το βενζινάδικο, βλέπω μπροστά μου περιπολικά και οχήματα διάσωσης. Ένα αυτοκίνητο πιθανώς λόγω της βροχής, έφυγε από την πορεία του και εξετράπη. Ευτυχώς οι ζημιές είναι μόνο υλικές. Είναι το πρώτο τροχαίο που συναντώ, τόσες ημέρες στην Νορβηγία.
Σπάνια συμβαίνουν τροχαία εκεί, λόγω της καλής ποιότητας των δρόμων αλλά και των συνετών οδηγών. Και ακόμα πιο σπάνια είναι τα θανατηφόρα τροχαία, η δυσάρεστη είδηση των οποίων γίνεται πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Έτσι τουλάχιστον πληροφορήθηκα και αμέσως με κυριεύουν αισθήματα θλίψης καθώς στη χώρα μου αυτά, αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Μακάρι να σταματήσει αυτός ο άδικος φόρος αίματος στην άσφαλτο… τι άλλο να πω ρε γαμώτο;
Όσο συνεχίζω, τόσο και φυσάει δυνατά, μανιασμένα θα έλεγα. Πράγμα που σημαίνει, ταχύτητα ή ταχύτητες κάτω και ασκήσεις ισορροπίας. Η Yamaha μοιάζει σαν ακυβέρνητο ιστιοφόρο στη θάλασσα. Ζορίζομαι άσχημα, καθώς ο άνεμος με πηγαίνει πέρα – δώθε. Προσπαθώ να μην παίρνω κλίση στις στροφές. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά από πίσω μου δεν με προσπερνούν, καθώς ξέρουν πως μια προσπέραση θα έχει άσχημες συνέπειες για τη μοτοσυκλέτα και τον αναβάτη. Οι Νορβηγοί οδηγοί είναι συνειδητοποιημένοι. Παρόλο που ζορίζομαι, τους κάνω όσο χώρο με παίρνει για να με προσπεράσουν, προκειμένου να μην τους καθυστερώ ή τους εκνευρίζω. Όμως κανείς δεν με προσπερνάει! Κανείς και δεν κάνω πλάκα! Φαντάζομαι, θα έχουν δει τα μάτια τους πολλά με τον αέρα. Αμέσως σκέφτομαι πως σε παρόμοια κατάσταση στην Ελλάδα, θα με προσπερνούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη ή στην καλύτερη, θα τη γλύτωνα με κόρνες και θα εισέπραττα μούντζες, αν δεν είχα καταφέρει ν’ αγοράσω οικόπεδο. Απλά, τραγική παιδεία μιας τριτοκοσμικής χώρας, όπου οι πολίτες της έχουν την ψευδαίσθηση πως αποτελούν το κέντρο του κόσμου. Και αυτή η τραγική παιδεία μεταφέρεται στους δρόμους, δυστυχώς…
Παλεύω για αρκετά χιλιόμετρα με τον αέρα. Βλέπω στο βάθος τα δέντρα να λυγίζουν προς την κατεύθυνση που φυσάει ο αέρας και σκέφτομαι, πως εκεί θα είναι το τέλος μου. Προσπαθώ να εξαντλήσω όλες μου τις δυνάμεις, για να κρατήσω μια στοιχειώδη ισορροπία. Μια φωνή όμως μέσα μου, λέει πως θα τα καταφέρω και κάποια στιγμή θα αντικρίσω τη διάσημη γέφυρα, καθώς ο αέρας είναι μεν δυνατός, αλλά αντιμετωπίσιμος. Και συνειδητοποιώ πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα, καθώς όταν η φύση είναι στις κακές της, ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της.
Κάποια στιγμή ο αέρας μαλακώνει κάπως. Και τότε και μόνο τότε, με προσπερνάει η τεράστια ουρά αυτοκινήτων και φορτηγών που βρίσκεται πίσω μου. Άλλο επίπεδο οδηγικής παιδείας, άλλο επίπεδο συνείδησης που ουδεμία σχέση έχει, με αυτό που συναντώ καθημερινά στην Μπανανία.
Μετά από λίγα λεπτά, περνώ και τη δεύτερη γέφυρα του Atlantic Kavlroad… ερμ, Atlantic Road, ήθελα να πω!
Mετά από λίγο, να σου φάτσα – κάρτα μπροστά μου, η πολυφωτογραφισμένη γέφυρα του Atlantic Road. Βλέπω μια καφετέρια στ’ αριστερά και σκέφτομαι να κάνω μια στάση, μήπως ανακουφιστώ λίγο, από τις ριπές του ανέμου. Φυσάει ακόμα, αλλά όχι τόσο δυνατά όπως πριν.
Φτάνοντας στο cafe, βλέπω ένα τσούρμο BMW R1200GS (4 Adventure κι ένα νιουμόντελο) που ετοιμάζονται να αναχωρήσουν και παρατηρώ ότι έχουν ελληνικές πινακίδες! Το να συναντάς συμπατριώτες, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα σου, είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα. Ακόμα κι αν είναι με BMW που λατρεύω να τις μισώ – εκεί θα κολλήσουμε βρε αδερφέ;
Aμέσως τους χαιρετώ έναν προς έναν και μιλάμε για λίγη ώρα. Τα παιδιά είναι από το GS forum, ταξιδεύουν για το Βόρειο Ακρωτήρι και οι περισσότεροι είναι από την Πάτρα. Περίμεναν πολύ ώρα λόγω του αέρα και τώρα που κόπασε κάπως, ετοιμάζονται να διασχίσουν τη διάσημη γέφυρα. Ένας από αυτούς με ρωτάει:
– Aπό Ηράκλειο είσαι;
– Όχι, από την Σύμη είναι η καταγωγή μου και στο Ηράκλειο μένω 13 χρόνια…
– Tον Ευτύχη τον Σαρτζετάκη τον ξέρεις;
– Χαχα! Τον Ευτύχη δεν θα ξέρω; Παναγία μου!
– Με τον Ευτύχη είμαστε σαν αδέρφια!
– Το πιστεύω! Ο Ευτύχης είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει! Αλλά έχω να τον δω βέβαια, κάτι χρόνια…
Ανταλλάσσουμε ευχές για καλή συνέχεια και που ξέρεις; Ίσως ξανασυναντηθούμε στην πορεία, μιας και έχουμε κοινό προορισμό. Τα παιδιά φεύγουν κι εγώ κάθομαι να ξεκουραστώ λίγο, όπως αποφάσισα. Μετά από λίγες στιγμές βλέπω τις πέντε ελληνικές μοτοσυκλέτες, να διασχίσουν την επιβλητική γέφυρα. Έλα μωρέ, εδώ την πέρασαν οι μπεμβεδάκηδες, εγώ ο κάγκουρας δεν θα μπορέσω; Αχαχαχαχα!
(Παρένθεσις: εάν δεν πω την ανοησία μου για τα GS, θα σκάσω σου λέω! Πάντα την έχω έτοιμη στο στόμα μου, να την πετάξω! Πάντα όμως στα πλαίσια της μοτοσυκλετιστικής καζούρας και όχι σε αυτά της ποδοσφαιρικής καφρίλας).
H αλήθεια είναι πως, από το σημείο αυτό η γέφυρα φαίνεται εντυπωσιακή, ίσως και επιβλητική. Οι σχετικά κακές καιρικές συνθήκες προσδίδουν ένα ιδιαίτερο μοτίβο στο τοπίο. Και ως φαντασιόπληκτος φέρνω στο μυαλό μου, σκηνές από ταινίες με κύματα ωκεανών, θαλασσοταραχές, ναυάγια, τιτανικούς και άλλα τέτοια ωραία που μόνο σε υπερπαραγωγές του Ηollywood μπορείς να δεις. Αυτά βέβαια μόνο στη φαντασία μου, καθώς στην πραγματικότητα, βλέπω άλλα πράγματα που μ’ ενθουσιάζουν εξίσου. Όπως το θέαμα αυτής της μοναδικής γέφυρας που ονομάζεται Starseisundet.
Στη συνέχεια πλησιάζω τη γέφυρα και μόλις κατεβαίνω από τη μοτοσυκλέτα, αυτή δυσφορεί από τον αέρα. Προσπαθώ να είμαι δίπλα της για να μην πέσει. Μετά γυρίζουν δυο ελληνικά GS στο σημείο που βρίσκομαι, επίσης για φωτογραφίες. Μου λένε ότι την πέρασαν εύκολα και συνεχίζουν πάλι το δρόμο τους. Μετά από λίγο, παρκάρω τη μοτοσυκλέτα πίσω από ένα τροχόσπιτο, για να την προφυλάξω από τον αέρα, μέχρι να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Κοιτώντας την Starseisundet από αυτό το σημείο, δεν είναι τόσο εντυπωσιακή, όσο δείχνει στις φωτογραφίες ή λίγα μέτρα πιο πίσω.
O Atantic Road ή Atlanterhavsveien στα νορβηγικά, αποτελεί ένα μικρό τμήμα του Rv 64 με μήκος 8.274 m και συνδέει το νησί Averoy με τη στεριά στο Eide. Kατά μήκος του στο αρχιπέλαγος του Ατλαντικού, διασχίζει νησιά και βραχονησίδες. Οι προτάσεις για τη δημιουργία αυτού του δρόμου, άρχισαν να πέφτουν στο τραπέζι από τις αρχές του 20ου αιώνα, με τη δημιουργία όμως σιδηροδρομικού δικτύου. Με την πάροδο αρκετών χρόνων, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί οδικό δίκτυο, η κατασκευή του οποίου άρχισε στις 7 Ιουλίου 1983 και τελείωσε στις 1 Ιουλίου 1989. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, το έργο χτυπήθηκε από 12 τυφώνες, λόγω των ιδιαίτερα δυσμενών συνθηκών που επικρατούν εκεί. Το 2005 απέσπασε το βραβείο “νορβηγική κατασκευή του αιώνα” και το 2006 η εφημερίδα The Gaurdian χαρακτήρισε τη διαδρομή, ως το καλύτερο οδικό ταξίδι στον κόσμο.
Περνώ κι εγώ με τη σειρά μου τη γέφυρα, όπου πλέον ο αέρας έχει κοπάσει. Σειρά έχουν και άλλες γέφυρες, οι οποίες ενώνουν τα νησιά.
Η 4η…
Η 5η …
(την 6η βαριόμουνα να τη φωτογραφίσω).
Θεωρώ πως ο Atlantic Road είναι ένας άριστος δρόμος. Αν και δεν τον απολαμβάνω στις ιδανικές συνθήκες, με εκπλήσσει η ποιότητα της ασφάλτου και οι καλοχαραγμένες στροφές. Ίσως αν δεν έβρεχε και αν δεν φυσούσε έστω και λίγο, πιστεύω πως θα μου χάριζε έστω και λίγες δόσεις αδρεναλίνης.
Πλησιάζοντας το Kristiansund, ξανά – μανά αέρας, ο οποίος έχει άσχημες διαθέσεις, αλλά παλεύεται.
Aφού περάσω ένα τούνελ, κάπου εκεί συναντώ τα μοναδικά διόδια που πληρώνει μοτοσυκλέτα στην Νορβηγία, αυτά της υποθαλάσσιας ζεύξης του Averoy με το Κristiansund. Δηλαδή το πράμα έχει τώρα, υποθαλάσσιο τούνελ, Ιούλιο Βερν και… 20.000 λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας! Kαι το μήκος του Atlanterhavs tunnelen; 5,7 km παρακαλώ!
Φτάνοντας στο Kristiansund, προσπαθώ να βρω κάπου να αράξω και να μην βρέχομαι. Κάθομαι στη στάση ενός λεωφορείου για να ξεκουραστώ λίγο, καθώς ταλαιπωρήθηκα από τις ριπές του ανέμου. Ανοίγω μια κονσέρβα και λίγο ψωμί που μου περίσσεψε από χτες. Μετά γεμίζω καφέ το ποτήρι μου, για να στανιάρω λίγο και μετά από αρκετά λεπτά φεύγω.
Παραγωγή – Μεταφορά – Διανομή – Ηλεκτρικής Ενέργειας…
Στο Kristiansund παίρνω τον 70 και περνάω άλλο ένα υποθαλάσσιο τούνελ.
Η διαδρομή έχει να επιδείξει όμορφα αξιοθέατα, αλλά ο κακός καιρός δεν μου επιτρέπει να κάνω μεγάλης διάρκειας στάσεις, έστω να αράξω κάπου με την ησυχία μου.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα ο δρόμος πάλι διακόπτεται μπροστά μου, καθώς θα πάρω το τρίτο και τελευταίο ferry boat της ημέρας και το τελευταίο στηv Νορβηγία, σύμφωνα με το πλάνο. Θα με μεταφέρει από Kanestraum στο Halsanaustan, όπου και θα πάρω τον Ε39 που θα με οδηγήσει στο Trondheim. Το τοπίο στο βάθος δεν φαίνεται, καθώς το καλύπτουν πυκνά σύννεφα βροχής.
Eίμαι μέσα στο ferry (τρόπος του λέγειν το “μέσα”) και δεν έχω βγάλει το κράνος μου. Βρέχει δυνατά τώρα. Είμαι ο μόνος μοτοσυκλετιστής σ’ αυτό το δρομολόγιο. Ο κόσμος με κοιτάει μέσα από τα τζάμια των αυτοκινήτων, ενώ εγώ έξω υπομένω τη βροχή. Πίσω μου είναι ένα αυτοκίνητο, με μια κοπελιά μέσα να με κοιτάει. Βλέπω κι άλλα πολλά μάτια να με κοιτάνε. Κάποια από αυτά, μοιάζουν σαν να με συμπονούν, σαν να με λυπούνται ίσως. Και κάποια άλλα, με κοιτάζουν σαν να θέλουν να δουν μέσα από το κράνος μου. Κάποια άλλα κοιτάνε τη μοτοσυκλέτα μου. Κάποια άλλα πάλι, την πινακίδα μου. Αισθάνομαι σαν να μην κολλάω στην όλη φάση, κάτι σαν παρείσακτος δηλαδή. Κάποιοι από αυτούς, σε λίγη ώρα θα βρουν καταφύγιο στη ζεστασιά του σπιτιού τους κι εγώ ολομόναχος, θα υπομένω το κρύο και τη βροχή, ποιος ξέρει για πόση ώρα ακόμα. Όμως δεν τους ζηλεύω καθόλου. Δεν θα ήθελα να κλειστώ σε τσιμεντένια τετραγωνικά. Ο δρόμος και το άγνωστο στην αντίπερα όχθη του φιορδ, είναι κάτι το οποίο μου καίει τα σωθικά, ετούτη τη στιγμή…
Φτάνω στην απέναντι όχθη και πλέον οδηγώ στον Ε39. H βροχή μου κάνει παρέα, από το Trollstigen και μετά. Δεν έχει σταματήσει καθόλου, ενώ περιμένω να κοπάσει κάπως, να κάνω μια στάση για ανασυγκρότηση. Μετά από ώρα χαλαρώνει, αλλά αυτό το σπρέι συνεχίζει να με ψεκάζει. Ευκαιρία να κάνω μια στάση, να ξελαμπικάρω λίγο, κάπου στο Vinjefjorden. Το ‘χω ανάγκη…
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω το τσιγάρο κι αρχίζει πάλι να βρέχει. Ξανά στη σέλα, μέχρι να ξανασταματήσει η βροχή και να ξανασταματήσω. Λίγο κουφό ακούγεται, αλλά δεν βρίσκω ένα σκέπαστρο, να μην με χτυπάει η βροχή ρε γαμώτο…
Πήρα όμως τις απαιτούμενες λιγοστές ανάσες και ο ήχος της βροχής που σκάει στη ζελατίνα του κράνους μου, δίνει μια ωραία αίσθηση καθώς οδηγώ σ’ ένα όμορφο τοπίο. Αυτή η αίσθηση με φτιάχνει. Κι αν συνυπολογίσω το γεγονός πως είμαι στεγνός και ζεστός, τότε αισθάνομαι τέλεια. Φοράω πάλι μόνο τα ισοθερμικά και συνεπικουρούμενος από τη ζεστασιά των θερμαινόμενων γκριπ, αισθάνομαι υπέροχα.
Η θέα της λίμνης Gagnasvatnet θα με καλέσει για στάση.
Είναι περασμένες εννιά το βράδυ και θέλω ακόμα, πάνω από 100 km για να φτάσω στο Trondheim. Οι επαρχιακοί δρόμοι της Νορβηγίας ναι μεν είναι άψογοι, αλλά είναι ιδιαίτερα στενοί και δεν μπορείς να βγάλεις πολλά χιλιόμετρα ημερησίως. Και προπαντός αν είσαι σαν κι εμένα “κάθε στροφή και στάση”.
Σήμερα βέβαια δεν έκανα και πολλές λόγω του καιρού, όμως τώρα θα καθίσω να το χαρώ σε αυτή την όμορφη λίμνη που με εμπνέει.
Είμαι λίγο κουρασμένος η αλήθεια να λέγεται και ιδίως σήμερα που με ταλαιπώρησε ο αέρας. Ρίχνει ελάχιστες ψιχάλες, οι οποίες όμως δεν με ενοχλούν στο να αράξω όση ώρα θέλω στη λίμνη. Γεμίζω το ποτήρι με λίγο καφέ που περίσσεψε στο θερμός, φουμάρω δυο τσιγάρα και προσπαθώ να φωτογραφίσω το καθρέφτισμα της φύσης στα νερά της λίμνης.
Μετά τις πολύτιμες ανάσες, βρίσκομαι καθ’ οδόν για το Trondheim και περνάω από αμέτρητα τούνελ. Μέσα στα τούνελ έχει τόση υγρασία που νομίζεις ότι έβρεξε κι εκεί μέσα. Και αυτό που παρατηρώ είναι ότι, πιο πολύ κρύο κάνει μέσα σ’ αυτά, απ’ ότι έξω! Κάπου εκεί όμως, θα δω το δεύτερο κυκλικό κόμβο μέσα σε τούνελ στην Νορβηγία. Ένα θέαμα ασυνήθιστο για τα μάτια μου, στα οποία φαίνεται εντυπωσιακό.
Έχω σημειώσει ένα camping, το οποίο βρίσκεται 17 km από κέντρο της πόλης. Ευτυχώς, μερικούς μήνες πριν, το βρήκα σε μια διαδικτυακή αναζήτηση, όπου είχε οδηγίες για το πώς μπορείς να φτάσεις εκεί. Και ευτυχώς, προνόησα να τις αντιγράψω στον πάκο με τις σημειώσεις μου, γιατί το ‘χα δεδομένο ότι με το GPS θα τα κάνω πουτ@ν@ριό.
Στην Νορβηγία η σήμανση στους δρόμους είναι άριστη. Σύμφωνα λοιπόν με τις σημειώσεις μου, παίρνω τον 715 από το Trondheim και μετά από περίπου 17 km, βρίσκω το camping στο Flakk.
Είναι περασμένες δέκα και η ρεσεψιόν είναι κλειστή. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να στήσω σκηνή και να πληρώσω αύριο, όπως με συμβουλεύει ένας τύπος που μένει στο camping. H κούραση φαίνεται πως μ’ έχει καταβάλλει. Όμως πρέπει να το κάνω, παρόλο που είμαι πτώμα. Στήνω υπό βροχή τη σκηνή και αμέσως πάω να μαγειρέψω στην κουζίνα. Tέτοιο ριζότο λαχανικών, δεν τρως ούτε στα καλύτερα εστιατόρια!
H θερμοκρασία είναι πιο χαμηλή από κάθε φορά. Παρόλο που έχω και φόρμα μαζί μου, σε όλα τα camping ακόμα κι εδώ, φοράω τη βερμούδα κι ένα φούτερ. Μετά το ντους, κατευθύνομαι με ταχύτητα Καρλ Λιούις στη σκηνή. Εκεί μέσα όμως, είναι τόσο ζεστά που κοιμάμαι με το σώβρακο, όπως όλες τις προηγούμενες ημέρες.
Είμαι ο μόνος που έχει στήσει σκηνή στο camping. Όλοι είναι στα σπιτάκια ή στα τροχόσπιτά τους. Για να είμαι ειλικρινής, σήμερα θα ήθελα όσο τίποτα άλλο τη ζεστασιά ενός ξύλινου σπιτιού, καθώς αισθάνομαι το κρύο πιο έντονο από ποτέ. Καλή η σκηνή δεν λέω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την άνεση ενός ξύλινου σπιτιού με το καλοριφέρ να δουλεύει στο φουλ. Όμως δεν έχω αυτή τη δυνατότητα…
Η πουτ@ν@ η φτώχεια μπορεί να είναι καταραμένη, αλλά θέλει καλοπέραση. Οπότε λοιπόν, θα βγάλω το σκασμό και θα αναλογιστώ το πόσο τυχερός και ευλογημένος είμαι που βρίσκομαι σε αυτά τα υπέροχα μέρη…
Καλά τα μακαρόνια, τα ριζότα κι οι κονσέρβες. Αλλά έχω να φάω κρέας, εδώ και πολλές ημέρες, έστω ένα burger ρε παιδί μου. (Μάνα, κάνε πως δεν διαβάζεις! Περνάω καλά σου λέω!) Αισθάνομαι κάπως αδύναμο τον οργανισμό μου, ως συνέπεια της ελλιπούς και κάκιστης διατροφής. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Το Βόρειο Ακρωτήρι βλέπεις, θέλει τις θυσίες του…
Δεν ξέρω αν θα φύγω αύριο το πρωί ή θα μείνω και δεύτερο βράδυ στο Trondheim, να ξεκουραστώ λίγο, μιας και ο οργανισμός μου έχει ανάγκη μια ημέρα ξεκούρασης. Η βροχή χτυπάει κατά ριπάς τη σκηνή μου, όμως η κούραση θα με κάνει ν’ αποκοιμηθώ με χαρακτηριστική ευκολία.
God natt…
Κατά τις δυο μετά τα μεσάνυχτα, ξυπνάω από μια έντονη φαγούρα στα πόδια. Τι διάολο ρε πού$τη, τι έγινε; Bάζω ό,τι αλοιφές έχω στο φαρμακείο και είμαι καλύτερα. Χάλασα όμως τον ύπνο μου, γιατί πλησίον του camping, υπάρχει ferry boat το οποίο εκτελεί δρομολόγια επί εικοσιτετραώρου βάσεως. O εκκωφαντικός του ήχος, με κάνει να κοιμηθώ πλέον με δυσκολία…
God natt again, δικέ μου…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 17,70€
Διόδια: 7,30€
Eισιτήρια Πλοίων: 3 ferry boat (18,80€)
Διαμονή: Flakk Camping Trondheim (17,70€)
Λοιπά:-
Σύνολο: 61,50€
Γενικό Σύνολο: 1.056,20€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!