Ημέρα 16η: Τρίτη 16 Ιουλίου 2013, Trondheim – Bodo (750,5 km)
Σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει…
Ξύπνησα σιγοτραγουδώντας τους στίχους του Νίκου Καββαδία από το “Σταυρό του Νότου”:
“Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη,
γύρισες και μου ‘πες πως το Μάρτη
σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει”.
Σήμερα αν όλα πάνε καλά, θα μπω στον 66ο παράλληλο και κατά συνέπεια στον Αρκτικό Κύκλο. Πλέον το ταξίδι μου αποκτάει άλλη αίσθηση, διαφορετική από αυτή που έχω συνηθίσει μέχρι τώρα, καθώς αισθάνομαι το όνειρο να πλησιάζει, όσο περνούν οι ημέρες. Το Βόρειο Ακρωτήρι είναι πλέον κοντά, καθώς απομένουν περίπου 2.000 km και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Όχι ότι αυτό με αγχώνει, αλλά τρεις και σήμερα…
Η αλήθεια είναι πως στο Trondheim, πήρα τις απαιτούμενες ανάσες που είχε ανάγκη ο οργανισμός μου και αισθάνομαι πιο ξεκούραστος. Βέβαια καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, αισθάνομαι τόσο χαρούμενος και τόσο γεμάτος που η κούραση δεν μου γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή.
Κατά τις 7 το πρωί, έχω μαζέψει τη σκηνή και πλέον κυλάω τις ρόδες μου στο δρόμο, με κατεύθυνση από το camping του Flakk, στην πόλη του Trondheim. Aπό εκεί θα πάρω τον Ε6, o οποίος θα με οδηγήσει στην πόλη του Bodo, το σημερινό μου προορισμό. Οι πληροφορίες λένε πως, τα χιλιόμετρα σε αυτό τον δρόμο αν και είναι αρκετά (περίπου 700) βγαίνουν εύκολα. Και πως το τοπίο μετά τον Αρκτικό Κύκλο, γίνεται σεληνιακό, καθώς το πράσινο μοτίβο δεν θα υφίσταται, όπως μέχρι τώρα στην Νορβηγία. Για να δούμε…
Στα πρώτα χιλιόμετρα του Ε6 μέχρι να απομακρυνθώ από το Trondheim, o δρόμος μοιάζει (ή είναι, πιο σωστά) με αυτοκινητόδρομο. Μετά από περίπου 100 km, ο δρόμος στενεύει και μοιάζει επαρχιακός και το τοπίο πλέον γίνεται γραφικό και όχι αδιάφορο, όπως πριν. H μέρα είναι ηλιόλουστη, όμως τα πυκνά σύννεφα στο βάθος θα με προϊδεάσουν για υγρές καταστάσεις, όσο φεύγουν τα χιλιόμετρα.
Για αρκετή ώρα έχω στα δεξιά μου τη λίμνη Snasvatnet και στο Hammer πραγματοποιώ τη δεύτερη στάση της ημέρας, για τις απαραίτητες δόσεις καφεϊνης και νικοτίνης. Καθώς θαυμάζω τη λίμνη, οι πρώτες ψιχάλες βροχής αρχίζουν και πέφτουν και αμέσως φοράω τα αδιάβροχα.
Στη συνέχεια κινούμαι σε μια πανέμορφη διαδρομή και η βροχή ολένα και δυναμώνει. Δεν ρίχνει βέβαια καρέκλες, όμως η βροχή, είναι βροχή. Το θετικό βέβαια είναι πως, όσες φορές κι αν συνάντησα μέχρι τώρα βροχή στην Νορβηγία, αυτή δεν είναι τόσο καταιγιστική, όσο θα περίμενα. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερός ή αν ήμουν προετοιμασμένος για χειρότερες καταστάσεις, όμως θεωρώ πως η νορβηγική βροχή είναι παιχνιδάκι, συγκριτικά με αυτήν που συνάντησα πριν από περίπου δυο χρόνια στις Άλπεις, όπου εκεί είδα τον Jesus… soldier!
Το μόνο πράγμα που με χαλάει κάπως με τη βροχή, είναι πως δεν μπορώ να απολαύσω την υπέροχη θέα της διαδρομής. Κάπου πριν το Formofoss, το ημικυκλικό τόξο που διαγράφουν τα νερά του ποταμού, κεντρίζει το βλέμμα μου. Και τέτοια τοπία θέλω να τα χαίρομαι και να τα απολαμβάνω όπως τους αξίζει, ρε γαμώτο! Θέλω να βγάλω το κράνος μου και αραχτός σε μια γωνιά, να κοιτάω το υπερπέραν. Με τις υπάρχουσες καιρικές συνθήκες, απλά βγάζω μια φωτογραφία με την cοmpact κι αυτό ήταν όλο. Και δυστυχώς πρέπει να συνεχίσω…
Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα και τα λεπτά, η βροχή ελαττώνεται και τελικά σταματάει. Πλέον κινούμαι πιο άνετα, όμως ένα τεράστιο πέπλο σύννεφων που χάνεται στο βάθος, θα με κάνει να μην αποχωριστώ τα αδιάβροχα. Οδηγώ σε μια φιδίσια λωρίδα ασφάλτου με την χαρακτηριστική κίτρινη διαχωριστική γραμμή, περιστοιχισμένος από το πράσινο χρώμα της φύσης. Ακόμα δεν έχω δει κάτι το σεληνιακό και συνάμα κάτι που να μαρτυρά ότι βρίσκομαι μακριά από τον πολιτισμό. Σαν να μου φαίνεται πως βιάζομαι να μπω στον Αρκτικό Κύκλο. Το τοπίο παραμένει το κλασσικό νορβηγικό…
Η “εικόνα & ήχος” των ορμητικών νερών του καταρράκτη Sandamofossan θα με σταματήσει σ’ ένα ξύλινο τραπέζι, όπου και θα απολαύσω το κολατσιό μου, το οποίο περιλαμβάνει μπαγκέτα τίγκα από πατατάκια και μετά καφέ και τσιγάρo, για να στανιάρω κάπως!
Eκεί συναντώ τον Andre από την Ολλανδία με Ducati Multistrada 1100DS, ο οποίος έκανε στάση για φωτογραφίες και στη συνέχεια καθόμαστε στο τραπέζι, όπου συζητάμε για αρκετή ώρα. Έρχεται από το Nordkapp και μου δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το τι θα συναντήσω, όσο θα πλησιάζω κατά ‘κει. Μου εφιστά την προσοχή, πως μετά την Mo I Rana, όπου και θα μπω στον Αρκτικό Κύκλο, το τοπίο θα είναι σεληνιακό και χωρίς ίχνος ζωής. Με προτρέπει να ανεφοδιαστώ στη Mo i Rana με βενζίνη, καθώς για 90 km, δεν υπάρχει βενζινάδικο! Ο Andre δεν το γνώριζε και για να μην μείνει, ελάττωσε κατά πολύ την ταχύτητά του. Επίση,ς συνάντησε άσχημο καιρό στο Nordkapp, στο οποίο υπήρχε αρκετή συννεφιά.
H συζήτησή μας περιστρέφεται περί desmo! Ομολογώ πως είμαι λάτρης των ιταλικών δικύλινδρων και φυσικά του δεσμοδρομικού συστήματος βαλβίδων. Αν και τ’ αγγλικά μου δεν είναι και τέλεια, τουλάχιστον στις συζητήσεις που έχουν να κάνουν με τεχνολογία τα καταφέρνω κάπως, διότι πολλοί τεχνικοί όροι έχουν διεθνή ονομασία. Και ο Andre είναι ο κατάλληλος συνομιλητής γι’ αυτού του είδους τις συζητήσεις, μιας και ασχολείται με τη βελτίωση μοτοσυκλετών της ιταλικής εταιρίας και μάλιστα τρέχει σε αγώνες!
Και ποιος είναι ο Andre; Ο Andre με την παρέα του, τρέχουν σε αγώνες με τα προβληματικά Parallel Twin Ducati, τα οποία σπάνε σε ανύποπτο χρόνο για πολλούς και διάφορους λόγους. Θεωρούν πως γι’ αυτούς αποτελεί πρόκληση να τρέξουν με αυτές τις μοτοσυκλέτες, καθώς θα τους δώσουν ένα νέο ενδιαφέρον. Και επειδή η εξέλιξη του είδους γίνεται μέσα σε πίστες και αγώνες, πιστεύουν πως μέσω αυτών θα τις εξελίξουν και θα τις βελτιώσουν, βελτιώνοντας παράλληλα και την αξιοπιστία τους. Πρόκειται για μια παρέα ρομαντικών της μοτοσυκλέτας, ίσως και παλαβών, οι οποίοι δίνουν την ψυχή και το μεράκι τους, εξελίσσοντας και βελτιώνοντας αυτές τις παλιές μοτοσυκλέτες. Λεπτομέρειες θα βρεις στην ιστοσελίδα του Andre, panigaletwins.nl.
Επειδή έχω αρκετούς φίλους ducatisti, αυτό που πάω με χίλια σε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία μοτοσυκλετιστών, είναι πως οι περισσότεροι είναι γνώστες του αντικειμένου και έχουν αρκετές μηχανολογικές γνώσεις. Σπάνια θα βρεις ducatisti να μην έχει στοιχειώδεις τεχνικές γνώσεις γύρω από τους δυο τροχούς. Φαντάζεσαι π.χ. να ρωτήσεις έναν μπεμβεδάκια ή βεστρομάκια ή τεντεμάκια για κάποιο τεχνικό θέμα; Την πιο απλή τεχνική ερώτηση να του κάνεις π.χ. “ποιοι είναι οι τέσσερις χρόνοι ενός τετράχρονου κινητήρα” είμαι σίγουρος, πως ελάχιστοι θα απαντήσουν σωστά! Οι περισσότεροι ducatisti όμως ξέρουν – λογικό με τόσες βλάβες, μπουαχαχα!
Tεσπά, κλείνω εδώ τη συζήτηση για να μη βγαίνω εκτός θέματος, λέγοντας πως:
Τι κι αν κάθε φορά που ανταλάσσω χειραψία μ’ έναν ducatisti, βλέπω στα χέρια μου κηλίδες από λάδια;
Τι κι αν ο κολλητός μου ο Νούλης, έχει αλλάξει τέσσερα μοτέρ στο 1098 και πάει για πέμπτο;
Tι κι αν ο Μπαρότσης που τον έχει καταφάει το άγχος με το Hypermotard, έχει παχύνει και δεν του χωράει η ολόσωμη δερμάτινη;
Τι κι αν έχω πει στον Μανώλη, τον σκηνοθέτη με το Μultistrada, να γυρίσει ταινία με τίτλο “η οδύσσεια ενός ducatisti” και στο καπάκι τη “διάσωση του ducatisti Νούλη”;
Τι κι αν οι δυο Δημήτρηδες κι ο Κομπιτσάκι – Τσαν, γελάνε μέχρι και τα μουστάκια τους, κάθε φορά που παίρνει με τη μια μπροστά το μηχανάκι τους;
Τι κι αν με ταλαιπωρούν σε κάθε βόλτα, με το να φορτώνω ένα ολόκληρο tank bag γεμάτο εργαλεία και να μετατρέπω το TDM σε όχημα υποστήριξης;
Εγώ τα Ducati τα λατρεύω και γι’ αυτό ευθύνονται οι παραπάνω φίλοι μου από την Κρήτη, με τις όμορφες Ιταλίδες καλλονές τους…
Μόλις φεύγει ο Andre, μένω για λίγα λεπτά στον καταρράκτη για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, με άλλο ένα υπέροχο νορβηγικό τοπίο. Φεύγω κι εγώ με τη σειρά μου και μετά από λίγα χιλιόμετρα, βλέπω μπροστά στο δρόμο μου και στο Namsskogan, τη γνωστή από τις φωτογραφίες ταμπέλα, Nord – Norge.
Ναι, πλέον βρίσκομαι στη Βόρεια Νορβηγία και η συγκεκριμένη ταμπέλα, είναι γνωστή και ως η Πύλη του Βορά. Ναι, βρίσκομαι στην Nordland!
Σταματώ να βγάλω τις απαραίτητες φωτογραφίες, κάπου μακριά από τον πολύ κόσμο και τα πολλά σταματημένα αυτοκίνητα στο parking. Σε κάποια φάση φτάνουν καμιά δεκαπενταριά Γερμανοί μοτοσυκλετιστές, με κάθε λογής μοντέλο της BMW. Aνταλάσσουμε χαιρετούρες και μόλις παρκάρουν, με πλησιάζουν τρεις από αυτούς και μου πιάνουν τη συζήτηση. Ιδιαίτερα ζεστοί και ομιλητικοί, ενθουσιάζονται όταν βλέπουν την ελληνική πινακίδα και με ρωτάνε πως ήτανε το ταξίδι μου από την Ελλάδα.
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία από αυτούς, ένας τύπος στα πενήντα και βάλε, φαλακρός με μουστάκι, με το κλασσικό γερμανικό αυστηρό ύφος, περιεργάζεται τη μοτοσυκλέτα μου. Μάλλον δεν θα πρέπει να την έχει ξαναδεί. Δεν μιλάει αγγλικά και με ρωτάει:
– Προμπλέμ;
Ααα, φιρί – φιρί το πάει ο θείος ν’ ακούσει ‘κάνα κοπλιμέντο για την οικιακή συσκευή του! Και βρήκε μάλιστα, το κατάλληλο άτομο γι’ αυτή τη δουλειά! Για να με ρωτάει όμως, κάτι θα ξέρει, οπότε λοιπόν του απαντώ:
– Νο, ιτς Γιάμαχα… Τζαπάν!
Ευγενέστατοι οι Γερμανοί και με αίσθηση του χιούμορ. Μιλάνε χωρίς ίχνος έπαρσης και χωρίς να κρύβουν τις ιδιοτροπίες των μοτοσυκλετών τους. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού φαίνεται πως είναι ειλικρινείς άνθρωποι και με χιούμορ.
Και ξέρεις ρε δικέ μου, τι μου αρέσει σε αυτή την παρέα; Είναι Γερμανοί και μπεμβεδάκηδες, σωστά; Και αντί να είναι ψυχροί και με έπαρση, είναι ζεστοί και απλοί άνθρωποι. Και το γεγονός, ότι μόλις σταμάτησαν, κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου, απλά για να μου μιλήσουν, είναι κάτι το οποίο εκτίμησα αφάνταστα. Είμαι της άποψης, πως δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες σε κάτι, είτε αυτό έχει να κάνει με την εθνικότητα, είτε με τη φίρμα της μοτοσυκλέτας. Και όσο και να θέλουμε να βάλουμε ταμπέλες, πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Και η παρέα των Γερμανών, αυτό μου έδειξε: ότι αποτελούν την εξαίρεση.
Ο νεαρός Stefan που τον κόβω να μην έχει πατήσει ακόμα τα εικοσιπέντε, είναι ο μοναδικός της παρέας με μοτοσυκλέτα άλλης εταιρίας και συγκεκριμένα Yamaha Fazer 600. Με τον Stefan συζητάμε για λίγα λεπτά:
– Tις προάλλες, συναντήσαμε ένα γκρουπ με τουρίστες από την Ταϊβάν και απορούσαν για ποιο λόγο πηγαίνουμε με μοτοσυκλέτες από την Γερμανία στο Nordkapp και μας έλεγαν πως είμαστε τρελοί! Τι να τους πεις κι εσύ που έρχεσαι από την Ελλάδα και μάλιστα μόνος!
Μου έριξε τάπα το παλληκάρι μ’ αυτό που μου είπε και δεν μπορούσα να του απαντήσω. Τόσο καιρό, είμαι τόσο απορροφημένος με το ταξίδι και αυτά που βλέπω και δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι βρίσκομαι μακριά από την πατρίδα μου. Ο Stefan, μπορεί να θεωρεί πως κάνω κάτι σπουδαίο, όμως εγώ δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι τέτοιο. Κάνω το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: οδηγώ μια μοτοσυκλέτα και πηγαίνω σ’ ένα μέρος που έχουν πάει χιλιάδες πριν από εμένα. Και χιλιάδες, έχουν κάνει δυσκολότερα και πιο μακρινά ταξίδια, από το δικό μου. Και αυτό προσπαθώ να εξηγήσω στον Γερμανό φίλο μου. Ότι δεν είναι κάτι δύσκολο, είναι κάτι απλό…
Χαιρετώ τον Stefan, καθώς η παρέα του ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Ευχόμαστε καλή συνέχεια εκατέρωθεν κι εγώ θα μείνω για λίγη ώρα στο σημείο, προκειμένου να γιορτάσω με καφέ και τσιγάρο την είσοδό μου στην Nordland. Μήπως να φέρω και σαμπάνια για να το γιορτάσω διθυραμβικά; Ε, όχι βέβαια!
Σε κάποια φάση, όση ώρα μιλούσα με τους Γερμανούς, πέρασαν και οι Έλληνες του GS forum από το ίδιο σημείο, με τους οποίους ανταλλάξαμε χαιρετούρες. Δεν σταμάτησαν, αλλά είναι πολύ πιθανόν, να ξανασυναντηθούμε παρακάτω, μιας και η ρότα μας, είναι πάνω – κάτω η ίδια. Μετά από λίγη ώρα, αποφασίζω επιτέλους να ξεκουνήσω.
Μετά από αυτό το σημείο, ο Ε6 που οδηγεί προς Mo i Rana, γίνεται ολοένα και πιο στριφτερός. Η φιδίσια και με καλοχαραγμένες στροφές διαδρομή, σε συνδυασμό με την άριστη κατάσταση της ασφάλτου, ξυπνάνε μέσα μου τον Ινδιάνο. Έχω άγριες διαθέσεις και πιέζω τη μοτοσυκλέτα περισσότερο από κάθε φορά, ευχόμενος να μην πέσω σε ραντάρ ή μπλόκο. Όμως το συγκεκριμένο κομμάτι του Ε6 με προκαλεί, κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.
Σε κάποια φάση παρατηρώ, να μου έχει μείνει μόνο μια γραμμή πριν τη ρεζέρβα και κόβω ρυθμό, προσπαθώντας να μπω στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρω στο δρόμο μου. Για αρκετή ώρα δεν βλέπω κανένα και στο καπάκι αναβοσβήνει η ένδειξη της ρεζέρβας. Αρχίζουν και με ζώνουν μαύρα φίδια. Γέμισα χτες το ντεπόζιτο στο Flakk και έκτοτε δεν χρησιμοποίησα τη μοτοσυκλέτα, παρά μόνο όταν έφυγα το πρωί από εκεί! Η τελευταία φορά που κοίταξα το χιλιομετρητή πριν πιάσει ρεζέρβα, η ένδειξη έγραφε… 413 km! Δεν το πιστεύω, με έβγαλε πάνω από τετρακόσια χιλιόμετρα ένα ντεπόζιτο, που στην Ελλάδα σπάνια ξεπερνούσα τα τρακόσια! Ε, όχι δεν είναι δυνατόν…
Και πέραν τούτου, η θέα του Ranafjorden, θα βάλει για τα καλά ένα τέλος στον δαιμονιώδη ρυθμό μου, καταφέρνοντας να με συνετίσει. Και αυτό που κατάλαβα, είναι πως η ρεζέρβα και η ομορφιά του τοπίου, είναι ίσως, οι πιο ενδεδειγμένες θεραπευτικές αγωγές, προκειμένου να ανακουφιστεί η φαγούρα του δεξιού καρπού. Είδες τι σκέφτομαι ο κερατάς, κάθε φορά που κάνω ασκήσεις διαλογισμού στη φύση;
Φτάνοντας στην Mo i Rana, βλέπω στο βάθος αριστερά μου, ένα μικρό βενζινάδικο και φυσικά πηγαίνω εκεί! Λες και είχαμε ραντεβού, συναντώ τα παιδιά από το GS forum που σταμάτησαν για βενζίνη. Μου είπαν πως δεν υπάρχει άλλη βενζίνη και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, έχει άλλο βενζινάδικο. Τη λίγη ώρα που τα λέμε, μιλάμε για τα ταξίδια μας και φυσικά για τον… Ευτύχη! Ξαφνικά ένας από αυτούς, ο Γιώργος, θέλει να βγούμε μια φωτογραφία για να τη στείλει στο φίλο μας, τον Ευτύχη! Ωραίος τύπος ο Γιώργος – τον πάω με χίλια λέμε – και φυσικά δεν του χαλάω χατίρι…
Στον φίλο μας τον Ευτύχη, από την Νορβηγία.
(Η φωτογραφία είναι του Γιώργου).
Για την ιστορία, αυτή η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στο GS forum, στις live ανταποκρίσεις των παιδιών. Δεν είχα πληροφορηθεί για το ταξίδι τους, μιας και δεν συμμετέχω σε κανένα forum (είμαι εκτός πραγματικότητας δηλαδή). Όμως πολλοί κολλητοί μου, οι οποίοι γνωρίζουν τα “ιδιαίτερα” αισθήματα που τρέφω για τα BMW, όταν είδαν την αφεντιά μου στο GS forum, μου έριξαν το δούλεμα του αιώνα, με ατάκες του στυλ “o Mερκούρης σε μπεμβεδοφόρουμ” και άλλα τέτοια ωραία! Και εκτός αυτού, “κρυφομπεμβεδάκια” με ανέβαζαν, “λάτρη των τζι – ες” με κατέβαζαν, oι άτιμοι! Όλα αυτά βέβαια, μου τα είπανε μετά το ταξίδι, όπου και έμαθα ότι έγινα πρώτη μούρη στο εν λόγω forum! Αλλά δεν πειράζει… για τον Ευτύχη ρε γαμώτο!
Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα βρίσκω ένα βενζινάδικο, όπου σταματώ για ανεφοδιασμό. Είναι το τελευταία βενζινάδικο, πριν τον Αρκτικό Κύκλο. Η συνέχεια με βρίσκει να οδηγώ σε μια καταπράσινη διαδρομή, με εμφανές το υγρό στοιχείο.
Μετά από λίγα λεπτά, από τη μια στιγμή στην άλλη, το τοπίο γίνεται σεληνιακό και σε κάνει να πιστεύεις πως δεν υπάρχει ίχνος ζωής ή πολιτισμού. Και η πινακίδα που αναγράφει πως το επόμενο βενζινάδικο βρίσκεται στα 90 km από εδώ, με κάνει να πιστεύω πως βρίσκομαι κάπου, μακριά από τον κόσμο. Όμως κατά βάθος γουστάρω…
Ξαφνικά βλέπω στα δεξιά μου το περίφημο Polarcirkelen, ένα τουριστικό θέρετρο, το οποίο σε καλοσωρίζει στον Αρκτικό Κύκλο και στον 66ο παράλληλο. Ναι μπήκα σ’ άλλους παραλλήλους, όπως έλεγε και ο Καββαδίας…
Το Polarcirkelen ή Polarsikelsenteret ξεκίνησε να λειτουργεί στις 13 Ιουλίου 1990 όταν και ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Ε6 που περνάει από τα βουνά Saltfjellet. Βρίσκεται σε υψόμετρο 680 m από την επιφάνεια της θάλασσας και αποτελεί μια απαραίτητη στάση για τους ταξιδιώτες. Το κτίριο λειτουργεί ως καφετέρια, κινηματογράφος, εκθεσιακός χώρος με καταστήματα για σουβενίρ. Και η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του κτιρίου, έχει εναρμονιστεί πλήρως με το περιβάλλον του Αρκτικού Κύκλου. Δεν μπαίνω μέσα, καθώς προτιμώ να σκοτώσω την ώρα μου στους εξωτερικούς χώρους. Kαι να σου πω την αλήθεια, αυτού του είδους οι τουριστικές παρεμβάσεις, δεν με ενθουσιάζουν καθόλου. Ούτε καν μου κινούν την περιέργεια να μπω μέσα, να δω πως είναι. Πράγμα που δεν έκανα ούτε στο Trollstigen και φυσικά δεν θα κάνω, ούτε κι εδώ. Και πέραν τούτου, δεν μου περισσεύουν χρήματα για περιττά έξοδα, όπως σουβενίρ. Τα καλύτερα σουβενίρ, είναι οι φωτογραφίες που θα βγάλω …
Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου και με τη φωτογραφική ανά χείρας, θέλω να αράξω για αρκετή ώρα εδώ. O καιρός είναι ανερούβαλλος (ό,τι να ‘ναι δηλαδή) που λένε και στην Κρήτη. Τη μια ψιχαλίζει και την άλλη έχει ήλιο. Αυτό βέβαια δεν μου χαλάει τη διάθεση, καθώς θα μείνω μέχρι να χορτάσω τη συγκεκριμένη τοποθεσία, η οποία δείχνει να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
To τι είναι Αρκτικός Κύκλος, καλύτερα να μας το πει η Wikipedia, γιατί εγώ το μόνο πράγμα που μπορώ να σου πω, είναι για τις Νορβηγίδες… ερμ, για τις μοτοσυκλέτες, ήθελα να πω!
Ο όρος Αρκτικός κύκλος ή Βόρειος πολικός κύκλος απαντάται τόσο ως γεωγραφικός όρος, όσο και ως αστρονομικός.
Ο Αρκτικός Κύκλος είναι ένας από τους πέντε παράλληλους κύκλους γεωγραφικού πλάτους που σηματοδοτούν τους χάρτες της Γης. Είναι ο παράλληλος γεωγραφικού πλάτους 66° 33΄ 38΄΄ βόρεια του Ισημερινού. Ο Αρκτικός κύκλος χωρίζει την Αρκτική ζώνη από την Βόρεια Ήπια Ζώνη της κυρίας Εύκρατης ζώνης. Ονομάζεται Αρκτικός γιατί αντιστοιχεί στο νοτιότερο άκρο του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου.
Γεωγραφικός όρος:
Ο Αρκτικός Κύκλος σηματοδοτεί τη γεωγραφική περιοχή μέσα στην οποία εμφανίζεται το φαινόμενο της πολικής ημέρας και της πολικής νύχτας: βορειότερα του Αρκτικού Κύκλου, ο αρκτικός ήλιος είναι πάνω από τον ορίζοντα για 24 συνεχόμενες ώρες τουλάχιστον για μια μέρα το χρόνο (για έξι μήνες στους πόλους) – φαινόμενο που αναφέρεται συνήθως ως ήλιος του μεσονυχτίου. Παρομοίως, κατά το Χειμώνα, ο Αρκτικός ήλιος θα βρεθεί κάτω από τον ορίζοντα για 24 ώρες τουλάχιστον για μια μέρα το χρόνο. Στις περιοχές που βρίσκονται ακριβώς πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, το φαινόμενο της 24ωρης μέρας και 24ωρης νύχτας εμφανίζονται ακριβώς μια φορά το χρόνο, κατά το θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο αντίστοιχα.
Σημείωση: Ο Αρκτικός κύκλος είναι γεωγραφική παράλληλος και όχι ζώνη.
Aστρονομικός όρος:
Ο Ουράνιος «αρκτικός κύκλος» ή ουράνιος «βόρειος πολικός κύκλος» ονομάζεται στην Ουράνια σφαίρα ο βόρειος παράλληλος κύκλος που παρουσιάζει πολική απόσταση 23° 27΄ ή απόκλιση, από ουράνιο ισημερινό, 66° 33΄.
Σταματώ στο ακριβές σημείο που υποδηλώνει τις συντεταγμένες του Αρκτικού Κύκλου (660 33’) το οποίο κατασκευάστηκε από τους ναζί την περίοδο του Β’ Π.Π., καθώς η συγκεκριμένη περιοχή αποτελούσε ένα από τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Οι κρατούμενοι ήταν κυρίως Ρώσοι και κομμουνιστές, οι οποίοι αποτελούσαν τους νούμερο ένα εχθρούς του Γ’ Ράιχ, σύμφωνα με τον Χίτλερ. Αναμβισβήτητα θα ήταν ένα από τα πιο φρικιαστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν αναλογιστεί κανείς τις καιρικές συνθήκες, το ερημικό τοπίο και φυσικά τις θηριωδίες που διαπράττονταν εις βάρος αθώων ανθρώπων.
Σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει…
(Σταυρός του Νότου, Νίκος Καββαδίας)
Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα μνημείο που έφτιαξαν οι Σοβιετικοί, εις μνήμη των αθώων θυμάτων που πέθαναν, φτιάχνοντας τις γραμμές του τρένου.
Ανεβαίνω το λόφο και βλέπω αμέτρητα πυργάκια που έχουν φτιάξει οι ταξιδιώτες για καλή τύχη. Το θέαμα είναι μοναδικό και κάποια στιγμή θα εμφανιστεί το ουράνιο τόξο και θα το κάνει ακόμα πιο μοναδικό.
Μπήκα Αρκτικό Κύκλο! Ας αφήσω το στίγμα μου λοιπόν!
Έφτασε όμως η ώρα να φύγω και αποχωρίζομαι τα αδιάβροχα, καθώς ο καιρός φαίνεται ηλιόλουστος. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και αρχίζει να ρίχνει καρέκλες, οπότε κάνω στάση να τα ξαναφορέσω. Τα φοράω και μετά από πέντε λεπτά, εμφανίζεται πάλι ο ήλιος! Μα καλά, θα μας τρελάνει αυτή η Νορβηγία ρε γαμώτο; Θα μας τρελάνει και χαλάλι της αυτή η σπαστική διαδικασία του “βάλε – βγάλε αδιάβροχα”… ειλικρινά χαλάλι της!
Η θέα ενός ποταμού θα με κατεβάσει κάτω από τη σέλα της μοτοσυκλέτας, προκειμένου να ξελαμπικάρω λίγο.
Έχουν απομείνει κάτι παραπάνω από 100 km μέχρι το λιμάνι του Bοdo, τα οποία φεύγουν εύκολα. Στο Fauske ακολουθώ για 63 km σύμφωνα με το χάρτη, τον 80 που θα με οδηγήσει στο σημερινό μου προορισμό. Φτάνω στο Bodo και ακολουθώ την ταμπέλα που οδηγεί στο camping.
Φτάνοντας εκεί, πέραν από το check in, σημειώνω κάτι δρομολόγια ενός πλοίου που μ’ ενδιαφέρουν για αύριο. Θα αποφασίσω όμως αργότερα, καθώς αυτό που προέχει για την ώρα, είναι να στήσω το τσαντίρι μου, να τσιμπήσω μια κονσέρβα, να κάνω ένα ντους και να γράψω στο… αγαπημένο μου ημερολόγιο!
Δίπλα μου έχουν στήσει δυο σκηνές, τρεις Γερμανοί. Οι δυο ταξιδεύουν με μοτοσυκλέτα στο Nordkapp και ο άλλος ο πιο νεαρός, ταξιδεύει μόνος του, με κάθε λογής μέσο, επίσης στο Nordkapp. Και όταν λέω με κάθε λογής μέσο, από ωτοστόπ, μέχρι τρένα και καράβια και υπολογίζει το ταξίδι του, να διαρκέσει περίπου δυο μήνες! Μπράβο του, του κοπελιού!
Οι τρεις Γερμανοί είναι ιδιαίτερα φιλικοί, με καλούν στην παρέα τους όπου ψήνουν λουκάνικα και με κερνάνε. Συζητάμε για αρκετή ώρα, ανταλλάσσοντας απόψεις και εμπειρίες για τα ταξίδια μας και επί παντός επιστητού, όπως για το πόσο ακριβή χώρα είναι η Νορβηγία ή για την περίφημη greek krisis.
Έφτασε όμως η ώρα να το διαλύσουμε, καθώς η κούραση έχει καταβάλλει τους πάντες και οδηγούμαστε στις σκηνές μας. Έχω στα χέρια μου το χαρτί με τα δρομολόγια του πλοίου και αρχίζω να σκέφτομαι σενάρια και να λάβω αποφάσεις για την αυριανή, ιδιαίτερη ημέρα.
Και γιατί ιδιαίτερη ημέρα; Το λιμάνι του Bodo είναι ένα από τα λιμάνια που φεύγουν τα καράβια για τα περίφημα νησιά Lofoten. Aύριο έχει δυο δρομολόγια: το πρώτο είναι στις 06:00 π.μ. και το δεύτερο στις 10:15 π.μ. Υπάρχουν βέβαια και άλλα δρομολόγια αργότερα, αλλά δεν έχω καμιά απολύτως όρεξη να φτάσω “νύχτα” στα Lofoten. Το ταξίδι διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες και το ιδανικό θα ήταν να πάρω αυτό των έξι. Πράγμα που σημαίνει, πως πρέπει να είμαι μισή ώρα πιο πριν στο λιμάνι. Άρα πρέπει να ξυπνήσω στις τέσσερις, να πιω έναν καφέ, να μαζέψω σκηνή και τα λοιπά.
Eίναι περασμένες δώδεκα και έχω στη διάθεσή μου, μόνο τέσσερις ώρες ύπνου! Είναι λίγο βάρβαρο θα έλεγα, το να κοιμηθώ τόσες λίγες ώρες, με τόση κούραση. Όμως δεν αγχώνομαι, καθώς ταξιδεύω. Δεν περιμένω το καθημερινό ξυπνητήρι για να πάω στη δουλειά. Οπότε, αν ξυπνήσω έχει καλώς, αν δεν ξυπνήσω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος ρε παιδάκι μου! Όμως στο ταξίδι μου, θέλω να είμαι συνέχεια στο δρόμο για να τα δω όλα και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κοιμάμαι, ροχαλίζοντας σαν υλοτόμος!
Η σημερινή ημέρα τελειώνει όπως ξεκίνησε. Με μια μελωδία, ενός ποιήματος του Καββαδία. Αυτή τη φορά όμως, όχι από το Σταυρό του Νότου, αλλά από τις Γραμμές των Οριζόντων. Η θλιμμένη ιστορία ενός Νορβηγού ναυτικού που νοσταλγούσε την πατρίδα του. Πέθανε, ξεπροβοδίζοντας ένα πλοίο, καθώς έφευγε από το μακρινό Κολόμπο και πήγαινε στην Νορβηγία. Σε κάτι νησιά που είναι γεμάτα θρύλους. Τα Λοφούτεν…
Σε αυτά τα νησιά θα πάω αύριο. Να αποτίσω το φόρο τιμής, στον πιλότο Νάγκελ…
God natt.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 31,70€
Διαμονή: Bodosjoen Camping (14€)
Λοιπά: –
Σύνολο: 45,70€
Γενικό Σύνολο: 1.159€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!