Ημέρα 18η: Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013, Narvik – Alta (546,1 km)
Tου δρόμου η χαρά
Τα πρωινά στην Νορβηγία και ιδιαίτερα στον Αρκτικό Κύκλο, έχει μια παγωνιά που σου τρυπάει τα κόκκαλα. Το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι, μέχρι να προετοιμαστείς ψυχολογικά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που θα τιναχτείς σαν ελατήριο από το στρώμα, αφήνοντας τη ζεστασιά της σκηνής για να πας στα λουτρά και την κουζίνα της κατασκήνωσης.
Απολαμβάνω το ζεστό καφέ μου, με τη θέα του Herjangsfjorden, να γαληνεύει κάπως το μέσα μου. Είμαι ακόμα προβληματισμένος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω τα χάλια που είχα χτες, πριν κοιμηθώ. Ξημέρωσε μια καινούρια ημέρα, η οποία μου υπόσχεται δυνατές συγκινήσεις.
Αποφασίσω να εφαρμόσω τον αρχικό μου σχεδιασμό, ο οποίος λέει πως θα φτάσω σήμερα στην Alta, η οποία απέχει περίπου 500 km από το Narvik και όχι να επιδοθώ σ’ έναν ανούσιο αγώνα δρόμου, για να φτάσω στο Nordkapp μετά από 700 και βάλε km. Kαι την επομένη θα μου απομείνουν περίπου 240 km, τα οποία θα διανύσω χωρίς άγχος και πίεση. Κι αν δεν καταφέρω να δω τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, θα εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες, μένοντας και δεύτερη ημέρα εκεί. Στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης…
Βάζω τη λογική πάνω απ’ όλα και προσπαθώ να τιθασεύσω τον ενθουσιασμό ή την επιπολαιότητά μου, ίσως. Και η λογική λέει, πως σήμερα θα έχω την ευκαιρία να απολαύσω μια διαδρομή, την οποία πολλοί ταξιδιώτες δεν την απολαμβάνουν όπως θα έπρεπε, μιας και μετράνε αντίστροφα για το Βόρειο Ακρωτήρι. Το οποίο, μπορεί να με περιμένει μέχρι αύριο…
Συναντώ τον Oliver και την Kersti, οι οποίοι έχουν προορισμό την Alta. Ανταλλάσσουμε mail και χαιρετιόμαστε, ευχόμενοι καλή συνέχεια, με την ελπίδα να συναντηθούμε στην Alta ή στο Nordkapp.
Έχει πάει δέκα και είμαι έτοιμος να αναχωρήσω, με τον καιρό να είναι συννεφιασμένος.
Οδηγώ για περίπου 20 km στο ίδιο κομμάτι του Ε6 που έκανα χθες, μέχρι να βρεθώ στην ίδια διασταύρωση του E6 με τον Ε10 στο Bjerkvik. Εκεί συνεχίζω κανονικά στον Ε6 και αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι οι πολλές πινακίδες που υποδεικνύουν μουσεία ή ηρώα σχετικά με τη μάχη του Narvik.
Σταματώ στη μικρή λίμνη Storvatnet, όπου εκεί υπάρχει ανάλογο μνημείο, σαν κι αυτό που είδα χθες, λίγο πριν το Narvik, όπου η περιοχή βρίθει από πολλά μνημεία της ομώνυμης μάχης.
Την 1η Μαρτίου 1940, ο Χίτλερ διατάζει την εισβολή στην Νορβηγία και χωρίζει τις δυνάμεις του σε πέντε ομάδες, με σκοπό να καταλάβουν τα έξι πιο σημαντικά λιμάνια της χώρας. Η πρώτη ομάδα ξεκίνησε στις 9 Απριλίου 1940 με 11 αντιτορπιλικά και 3.000 στρατιώτες, οι οποίοι αποβιβάστηκαν στο Ofotfjorden. Στο Herjangsfjorden και στο λιμάνι του Narvik, υπήρχαν μόνο δυο νορβηγικά πολεμικά πλοία, των οποίων οι κυβερνήτες αρνήθηκαν να παραδοθούν και κατά συνέπεια βυθίστηκαν από τα γερμανικά. Τα ίδιο βράδυ έφτασε στην περιοχή μια αγγλική ναυτική μοίρα, η οποία προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές στη γερμανική αποβατική μονάδα, με τον Άγγλο Ναύαρχο Oυόμπερτον Λι, να σκοτώνεται στη γέφυρα της ναυαρχίδας του. Λίγες μέρες μετά, στις 13 Απριλίου, έφτασε κι άλλη αγγλική δύναμη, η οποία κατέστρεψε όλα τα γερμανικά πλοία. Η επιτυχία των Συμμάχων ήταν σημαντική, καθώς κατατρόπωσε τους ναζί. Δυστυχώς όμως, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, οι ναζιστικές δυνάμεις θα καταλάβουν όλη την Νορβηγία.
Έχει αρκετά σύννεφα και πουθενά ηλίου φως. Η διαδρομή είναι πανέμορφη με αρκετές στροφές και πράσινο. Όλα αυτά, με κάνουν να αφεθώ στη μαγεία του δρόμου και της φύσης. Όλα είναι δρόμος που λέει και το άσμα…
Τα ορμητικά νερά του ποταμού Salangsdalen, θα με καλέσουν για στάση.
Το στομάχι μου έχει αρχίσει να γουργουρίζει εδώ και ώρα, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να φτιάξω μερικά σάντουιτς, με λουκάνικο και τυρί. Αισθάνομαι υπέροχα, καθώς η ψυχολογία μου αρχίζει να ανεβαίνει. Το χαμόγελο επιστρέφει στα χείλη μου, μετά από μια μικρή παρένθεση. Το πίστευα από χτες, πως στο δρόμο θα ξεχαστούν όλα! Άλλωστε αυτός, είναι ο καλύτερος γιατρός…
Σχεδόν όλος ο Ε6, είναι σημειωμένος με πράσινο χρώμα στο χάρτη, πράγμα που σημαίνει γραφικός και μου χαρίζει καθ’ οδόν όμορφες εικόνες. Είμαι ήδη τρεις μέρες στον Αρκτικό Κύκλο και αν εξαιρέσεις το σεληνιακό κομμάτι του Ε6 στην είσοδο του 66ου παράλληλου, το πράσινο χρώμα και το υγρό στοιχείο, δίνουν ακόμα έντονο παρών. Σημειώνω εδώ, πως δεν έκανα τον Ε6 από το Bodo στο Narvik για να έχω μια πιο σαφή άποψη, καθώς επέλεξα να πάω μέσω Lofoten.
Καθώς κινούμαι, βλέπω στα δεξιά μου, άλλο ένα νορβηγικό υπερθέαμα με μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι (;) λίμνη (;) φιορδ (;) το οποίο θα με καλέσει να βγάλω το άχτι μου, ξεσπώντας στη φωτογραφική. Οπότε, τι καλύτερο από το να προσθέσω μερικές όμορφες εικόνες στην κάρτα μνήμης, όχι μόνο της SLR αλλά και της δικής μου μνήμης. Αυτής που θα μου θυμίζει, το τι όμορφα πράγματα είδα κάποτε στην Νορβηγία…
Στην περιοχή (ποταμός Geadggeseatnu) υπάρχει ένα μεγάλος χώρος, όπου μπορείς να χαζέψεις με την άνεσή σου τη θέα και απέναντι ένας μεγάλος χώρος στάθμευσης. Κινούμαι στο χώρο της θέας και πολλά μάτια τουριστών, μοιάζουν να με κοιτούν περίεργα, λες και είμαι εξωγήινος. Θα τους ενοχλώ σκέφτομαι και αμέσως κατευθύνομαι απέναντι στο parking.
– Καλημέρα!
ακούω να μου λέει μια γυναικεία φωνή, στα ελληνικά παρακαλώ! Γεμάτος ενθουσιασμό απαντώ με τη σειρά μου “καλημέρα” στα ελληνικά φυσικά. Είναι ένα γκρουπ Αυστριακών, οι οποίοι ταξιδεύουν με λεωφορείο στην Νορβηγία και φαίνονται ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι που συνάντησαν έναν Έλληνα. Όπως άλλωστε κι εγώ με τη σειρά μου, καθώς αισθάνομαι κάπως, όταν ακούω να μου λένε έστω και μια λέξη στη μητρική μου γλώσσα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μου. Ένα συναίσθημα που αδυνατώ να το περιγράψω και το μόνο που κάνω, είναι να το ζω, χωρίς πολλά – πολλά.
Οι Αυστριακοί είχαν επισκεφθεί την Κρήτη και μου ανέφεραν πόλεις, νομούς και τοποθεσίες όπως Ηράκλειο, Λασίθι, Βάι, Ιεράπετρα. Με κερνούν ζεστό καφέ από το μπαρ του λεωφορείου και μου το προσφέρουν σε κανονικό ποτήρι του καφέ! Αλήθεια, πόσες μέρες έχω να πιω καφέ σε τέτοιο ποτήρι;
Eίναι ιδιαίτερα ζεστοί και χαμογελαστοί άνθρωποι και έχουμε μια εγκάρδια συζήτηση. Μου λένε τα δικά τους για την Ελλάδα κι εγώ τους λέω τα δικά μου για την Αυστρία, ήτοι πάσα και διάφορα άλλα αλπικά. Συνομιλώ με μια κοπελιά στην ηλικία μου, η οποία μου δίνει πολλές και χρήσιμες πληροφορίες, καθώς το γκρουπ ήταν στο Nordkapp, όπου εκεί τους έκανε καλό καιρό και είδαν μάλιστα τον Ήλιο του Μεσονυχτίου. Χθες είχαν μείνει στο Tromso και ο τελικός προορισμός του ταξιδιού τους, είναι το Oslo.
Έφτασε όμως η ώρα να αναχωρήσω και καθώς βάζω το κράνος μου, μια γυναίκα με πλησιάζει και μου δίνει ένα μήλο για το δρόμο. Όπως θα μου το έδινε μια Ελληνίδα γιαγιά σ’ ένα απομακρυσμένο ελληνικό χωριό.
Αυτές οι συναντήσεις, είναι από τις σημαντικότερες στιγμές σ’ ένα ταξίδι μου. Από αυτές που επιδιώκω. Ίσως η εικόνα ενός μοναχικού ταξιδιώτη πάνω σε μια μοτοσυκλέτα που ταξιδεύει μακριά από τον τόπο του, να προκαλεί κάποιου είδους συμπάθεια από άλλους ανθρώπους.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα, βλέπω στην άκρη του δρόμου τις σκηνές των Sami ή των Λαπώνων. Πρόκειται για παραδοσιακά καταστήματα, τα οποία πωλούν αναμνηστικά των Λαπώνων και διάφορα σουβενίρ.
Ίσως να είναι, κάτι το οποίο παραπέμπει σε τουριστικό καρακιτσαριό, όμως η περιέργειά μου θα με ωθήσει να μπω μέσα για να δω τι παίζει. Μέσα στο κέντρο της σκηνής ψήνεται σούπα ταράνδου, με τους ατμούς να βγαίνουν από την οπή της σκηνής, η οποία εκτελεί χρέη καμινάδας. Δίπλα υπάρχουν τραπέζια για όσους θέλουν να δοκιμάσουν παραδοσιακά φαγητά των Sami ή ακόμα πιο σύγχρονα γεύματα, όπως burger με κρέας ταράνδου. Φυσικά δεν θα τα δοκιμάσω, γιατί όταν έρθει ο λογαριασμός, το πιο πιθανό είναι να μου βγει το κρέας ταράνδου από το στόμα!
Μετά από αυτή την ενδιαφέρουσα στάση, είμαι ξανά στο δρόμο. Βρίσκομαι λίγα χιλιόμετρα πριν τη διασταύρωση με του Ε6 με τον Ε8, όπου ο δεύτερος οδηγεί στην πόλη του Tromso, την τελευταία μεγάλη πόλη πριν το Bόρειο Ακρωτήρι. Σκέφτομαι να διανυκτερεύσω εκεί, αλλά προτιμώ να οδηγήσω σε πανέμορφες διαδρομές και όχι να κάνω τουρισμό, μιας και του δρόμου η χαρά είναι πιο ισχυρή, ακόμα και από αυτήν την ενδιαφέρουσα πόλη.
Η θέα του Balsfjorden είναι μαγευτική. To φιορδ είναι αρκετά μεγάλο και περιστοιχίζεται από καταπράσινες οροσειρές, πάνω στις οποίες υπάρχουν ακόμα χιόνια. Τα πολλά σύννεφα κάνουν το θέαμα να μοιάζει σαν πυρκαγιά σε δάσος. Λίγο μακάβριο ακούγεται αυτό, αλλά μόνο έτσι δύναμαι να το παρομοιάσω.
Λίγα λεπτά αφού πέρασα τη διασταύρωση του Tromso, ο καιρός αρχίζει να θυμώνει, ρίχνοντας τις πρώτες στάλες της ημέρας. Σταματώ στην άκρη του δρόμου να φορέσω τα αδιάβροχα και απτόητος μετά, να συνεχίσω. Η βροχή δεν είναι και τόσο δυνατή, αλλά για το κρύο δεν μπορώ να μιλήσω, μιας και τα θερμαινόμενα γκριπ κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Σημειωτέον, μέσα από το μπουφάν φοράω μόνο το ισοθερμικό και αισθάνομαι ζεστός!
Το Storfjorden, το οποίο αποτελεί τμήμα του μεγάλου φιορδ Lyngen, δεν θα αργήσει να εμφανιστεί μπροστά μου. Η βροχή όμως εξακολουθεί να πέφτει για να σταματήσει αργότερα.
Το Storfjorden φαίνεται μικρό, όμως όσο προχωράω διασχίζοντάς το, μοιάζει να μεγαλώνει και να χάνεται στον ορίζοντα λόγω του Lyngen. Όντας εκστασιασμένος, προσπαθώ να γεμίσω εικόνες, φωτογραφίζοντας, τόσο εν κινήσει, όσο και με στάσεις λίγων δευτερολέπτων. Το τοπίο εκπέμπει μια άγρια και επιβλητική ομορφιά.
Δεν ξέρω που να χαζέψω, μπροστά στο δρόμο ή πίσω, μέσω του καθρέπτη; Ιδού η απορία …
Περνώντας ένα τούνελ, εξακολουθώ να κινούμε παράκτια στο φιορδ και απέναντί μου η θέα του βουνού με δυο καταρράκτες να τρέχουν από εκεί που περνάει το τούνελ, θα με σταματήσει για τσιγάρο και καφέ. Απομακρύνομαι από τη μοτοσυκλέτα μου και αρχίζω να φωτογραφίζω.
To βλέπεις το τούνελ;
Tώρα;
Την ώρα που ετοιμάζομαι να την κάνω, καταφθάνουν στο ίδιο σημείο ένα ζευγάρι Ρώσων με BMW. Δεν παρατήρησα ποιο μοντέλο είναι, γιατί από οικιακές συσκευές δε γνωρίζω και πολλά. Είναι ένα μοντέλο δρόμου αν κατάλαβα σωστά, το οποίο μοιάζει σαν πλυντήριο με μια ζελατίνα, σαν αυτή που είχε ο θείος μου στη βέσπα του, μια εποχή. Ο άντρας δεν ξέρει αγγλικά, εν αντιθέσει με τη γυναίκα η οποία εκτελεί χρέη συνομιλητή – μεταφραστή. Έρχονται από την Μόσχα και σήμερα βρίσκονταν στο Nordkapp. Μετά τη σύντομη συνομιλία μας, τους αποχαιρετώ και ο άντρας, μου σφίγγει δυνατά το χέρι, δείχνοντάς μου κατ’ αυτόν τον τρόπο, την εκτίμηση του. Ο τύπος έχει το κλασσικό ρωσικό αυστηρό ύφος και συνάμα είναι μια ντουλάπα με μουστάκι, πέντε φορές σαν κι εμένα! Το χέρι μου μπορεί ακόμα να με πονάει από τη χειραψία, η οποία λες και ήταν μεταξύ Στηβ Ντούζου και Στάθη Ψάλτη…
Αποχαιρέτησα το συμπαθές ζευγάρι των Ρώσων και συνεχίζω το μοναχικό μου δρόμο, όπου ελάχιστα αυτοκίνητα θα μου υπενθυμίσουν πως δεν είμαι μόνος σε αυτή τη διαδρομή.
Στο βάθος βλέπω χιονισμένες οροσειρές δίπλα στα γαλήνια νερά του φιόρδ. Λες πιο πέρα να πάθω πλάκα;
Aισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στις Άλπεις με τα χιόνια στις κορυφές των βουνών, να λένε να μη λιώσουν ακόμα και Ιούλιο μήνα. Τα νερά του φιορδ όμως, θα με επαναφέρουν στην πραγματικότητα (την ποια;) και να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι στην Νορβηγία. Το υπερθέαμα είναι μοναδικό και μοιάζω να τα έχω χάσει για άλλη μια φορά. Σαν σε όνειρο, σαν σε παραμύθι, τι άλλο να πω ρε γαμώτο;
Xτυπάει το κινητό. Δεν το σηκώνω. Δεν θέλω να επιστρέψω στην πραγματικότητα, καλά είμαι εδώ. Θέλω να ζω σ’ ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν, θέλω να ξεχάσω τα πάντα και να μη δίνω λογαριασμό πουθενά. Ο θεός ο ίδιος να με παίρνει τηλέφωνο δεν θα το σηκώσω, ίσως και να του το κλείσω στη μάπα.
Αναρωτιέμαι τόσες μέρες που είμαι σε αυτή τη χώρα, αν έφτασα εκεί με τη μοτοσυκλέτα μου ή αν με εκτόξευσε κάποιος σε άλλον πλανήτη. Νομίζω πως δεν βρίσκομαι στην Γη αλλά σ’ ένα μακρινό σημείο του σύμπαντος. Είναι από τις στιγμές που εύχομαι να μην τελειώσουν ποτέ. Δεν θέλω να επιστρέψω στην πραγματικότητα ρε π**$τη μου…
Κοιτάω την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα… αισθάνομαι περήφανος που με ταξιδεύει σ’ αυτά τα μέρη χωρίς γκρίνιες και μουρμούρες. Ίσως να αισθάνεται κι αυτή το ίδιο για ‘μένα, δεν ξέρω… το σίγουρο είναι, πως κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να περνάει αυτή καλά. Κι εγώ καλύτερα…
Σταματάω κάπου και ειλικρινά δεν ξέρω που στο διάολο είμαι και ούτε μ’ ενδιαφέρει ετούτη τη στιγμή. Ειλικρινά είναι το τελευταίο που μ’ απασχολεί. Απλά αφήνω την καλή μου σε μια άκρη του δρόμου κι αυτή με ύφος ντίβας, ποζάρει στο φακό. Λίγο πιο πέρα, ξαπλωμένος στην άσφαλτο, προσπαθώ να βγάλω τις καλύτερες φωτογραφίες της ζωής της.
Η ψυχή μου μοιάζει σαν να έχει πετάξει από το σώμα μου. Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη μοναδικότητα τούτων των στιγμών. Απλά θέλω να παίζει στη διαπασών μια μουσική επιρροή από το “71ος παράλληλος: η μοναξιά του αναβάτη”
κι εγώ με τη σειρά μου, να μη χορταίνω να κοιτώ τη μοτοσυκλέτα που με ταξιδεύει στο όνειρο…
H συνέχεια με βρίσκει να τα έχω χαμένα. Ναι μεν, έχω προσανατολιστεί στο χάρτη και ξέρω ότι θα κινούμαι στον Ε6 μέχρι να φτάσω στην Alta, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω το στίγμα μου. Κι αν έχω καταλάβει κάτι, όλες αυτές τις ημέρες που βρίσκομαι στην Νορβηγία, είναι ότι στο χάρτη ρίχνω ελάχιστες ματιές. Συνεπαρμένoς ίσως από την ομορφιά της φύσης, θεωρώ ασήμαντο το να ξέρω που ακριβώς βρίσκομαι ανά πάσα στιγμή. Και ιδίως σήμερα, αισθάνομαι την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης, αυτής του δρόμου, η οποία καθοδηγεί εμένα και τη μοτοσυκλέτα μου. Σαν να με πηγαίνει στο άπειρο…
Ρίχνω μια ματιά στο χάρτη και παρατηρώ ότι βρίσκομαι κάπου ανάμεσα σε νησιά, θάλασσες, φιορδ, λίμνες. Δεν έχω το χρόνο να κάθομαι να βγάζω τα μάτια μου, ψάχνοντας και υποθέτοντας, λες και παίζω το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Οι στιγμές που είμαι δίπλα στη φύση και κοιτάω το υπερπέραν ή κλείνοντας τα μάτια προσπαθώ να γαληνέψω την ψυχή μου, είναι πολύ πιο σημαντικές, θέλω να πιστεύω…
Η μηδαμινή έως λιγοστή κίνηση στο δρόμο, σε συνδυασμό με το μουντό σκηνικό, είναι κάτι που με εξιτάρει. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση, με κ@βλώνει θα έλεγα… πως αλλιώς να το πω πιο απλά, ρε παιδί μου;
Ανεβαίνω ένα πέρασμα το οποίο φέρνει σε Άλπεις. Από τη μια στιγμή στην άλλη αρχίζει να βρέχει, για να σταματήσει λίγα λεπτά πιο μετά.
Aυτό το γάντι έχει βαλθεί να μου χαλάσει τις φωτογραφίες, είτε βρέχει είτε δεν βρέχει!
Βρίσκομαι στην κορυφή ενός βουνού, με τα σύννεφα να βρίσκονται σχεδόν δίπλα μου.
Λίγο παραπέρα φανερώνεται στα πόδια μου ένα φιορδ, το οποίο με αποζημιώνει με τη θέα του.
Στην κορυφή του περάσματος, υπάρχει κάτι σαν cafe,
όμως θα προτιμήσω να μείνω μόνος κάπου απόμερα. Ανάμεσα στις επιβλητικές κορυφές του βουνού και να αγναντεύω τα νησιά στο πέλαγος. Που μπορεί να μη λέγεται και πέλαγος, αλλά τι σημασία έχει;
Aρχίζω να κατηφορίζω τις στροφές του περάσματος και εντελώς τυχαία παρατηρώ το σχήμα που έχει διαμορφωθεί από τα χιόνια σ’ ένα σημείο. Ένα αξιοπερίεργο θέαμα, το οποίο μου φέρνει χωρίς δεύτερη σκέψη, ένα γνωστό σχήμα στο χάρτη. Της Κρήτης ίσως;
Μέσα στη χέρα μου βαστώ
χιόνι του Ψηλορείτη,
θα την ανοίξω να γενεί
όλος ο κόσμος Κρήτη.
(αυθόρμητη μαντινάδα φίλου, όταν του έδειξα τη φωτογραφία)
Οδηγώ δίπλα στα νερά του φιορδ και στο βάθος χιονισμένες, αιχμηρές οροσειρές που θυμίζουν Lofoten, μου χαρίζουν πολλά όμορφα στιγμιότυπα.
Συνεχίζοντας, βλέπω κι άλλα πράγματα που μαγνητίζουν το βλέμμα μου και αναπόφευκτα, με κατεβάζουν για πολλοστή φορά από τη σέλα της μοτοσυκλέτας μου.
Όσο φεύγουν τα χιλιόμετρα, τόσο πλησιάζω στην Alta, όπου βλέπω σ’ ένα αγρόκτημα ταράνδους.
Όμορφες εικόνες συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα
και κάποιες άλλες να με εντυπωσιάζουν, όπως μια γέφυρα υπό κατασκευή, η οποία καταλήγει σε τούνελ. Και αυτό το θέαμα, δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω στην Νορβηγία.
Λίγα χιλιόμετρα πριν την Alta, συναντώ ένα πανέμορφο ψαροχώρι, αλλά οι τάρανδοι στο δρόμο θα με αποτρέψουν για στάση. Περνώντας από τον κεντρικό δρόμο του χωριού, γίνονται πολλά έργα επί αυτού και το μπόλικο χαλίκι θα με αναγκάσει στις γνωστές για την περίσταση, ασκήσεις ισορροπίας. Δυστυχώς δεν το φωτογράφισα…
Πλησιάζοντας στην Alta, γίνονται πολλά έργα επί της οδού. Μπερδεύομαι και βρίσκομαι στην Ovre Alta για αναζήτηση camping και όταν το συνειδητοποιώ, γυρίζω πίσω στον κεντρικό δρόμο. Περνώ την κεντρική διασταύρωση και στο δρόμο αντικρίζω μια ταμπέλα, η οποία με ηλεκτρίζει. Απέχω μόλις 240 km, από το όνειρο…
Μπαίνω στο πρώτο camping που πέφτει στην αντίληψή μου και κατευθύνομαι στη ρεσεψιόν. Εκεί βρίσκεται ένας νεαρός και μια νεαρά, η ομορφιά της οποίας, θα με κάνει να ξεχάσω την κούραση της ημέρας. Προσπαθώ να αποσπάσω πληροφορίες για τον αυριανό καιρό στο Nordkapp και ο νεαρός μέσω μιας εφημερίδας, μου λέει πως αύριο θα έχει συννεφιά. Επίσης μου αναφέρει από την εμπειρία του, πως οι πιθανότητες να δω αύριο τον Ήλιο του Μεσονυχτίου είναι απειροελάχιστες έως μηδαμινές! Κρίμα γιατί δεν τον έχω δει ακόμα, από την ημέρα που πάτησα Αρκτικό Κύκλο…
Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο μέρος που πρέπει να στήσω τη σκηνή μου. Βλέπω λίγα μέτρα παραπέρα μια σκηνή κι ένα κόκκινο Yamaha Fazer 600 και μου περνάει από το μυαλό, πως θα είναι ο Oliver και η Kersti, οι οποίοι θα έφταναν και αυτοί σήμερα στην Alta. Δεν βλέπω όμως το Varadero και ανησυχώ. Πλησιάζω τη σκηνή και φωνάζω:
– Όλιβερ! Όλιβερ! Έι Όλιβερ!
Και αμέσως πετάγεται από τη σκηνή ένας τύπος, μες την τρελή χαρά και κάθε άλλο παρά ο Oliver είναι! Eίναι o Μichael από την Δανία και αφού συστηνόμαστε, του εξηγώ πως μπερδεύτηκα. Ιδιαίτερα χαμογελαστός και ομιλητικός, μου κάνει παρέα όση ώρα προσπαθώ να στήσω τη σκηνή μου. Μιλάμε για τα ταξίδια μας, ανταλλάσσοντας απόψεις και εμπειρίες. Μοναχικός ταξιδιώτης και αυτός, όποτε βρίσκει ευκαιρία ταξιδεύει. Έχει κάνει αρκετά ταξίδια με τη μοτοσυκλέτα του, θεωρώντας πως οι Γαλλικές Άλπεις ήταν από τα ομορφότερα ταξίδια που έχει κάνει μέχρι τώρα. Και περιττό να αναφέρω ότι τώρα έχει προορισμό, το Βόρειο Ακρωτήρι.
Ενώ στήνω τη σκηνή, προσπαθώ να καρφώσω τα πασαλάκια στο έδαφος, το οποίο στο συγκεκριμένο camping είναι γεμάτο πέτρα. Αυτό είχε ως συνέπεια να στραβώσω μερικά και ο Michael, μου δίνει τα δικά του. Mάλιστα μου τα προσφέρει καθώς έχει αρκετά! Ντρέπομαι να τα πάρω και θα χρησιμοποιήσω τα δικά μου. Όμως, αυτή η κίνηση του Michael είναι που μετράει για ‘μένα…
Μόλις κάνω ντους κατευθύνομαι στην κουζίνα, στην οποία δεν μαγειρεύω, καθώς τα λουκάνικα στις στάσεις, έκαναν καλή δουλειά. Προσπαθώ να πιάσω σήμα για internet, αλλά και να γράψω στο αγαπημένο μου πλέον, ημερολόγιο.
Στη συνέχεια μπαίνω στη σκηνή να την πέσω. Ήταν μια υπέροχη μέρα η σημερινή, όπως και κάθε ημέρα. Του δρόμου η χαρά, με έκανε να ξεχάσω την χθεσινή απογοήτευση που με κυρίευσε από τις προβλέψεις του καιρού. Τώρα όμως που κατέβηκα από τη μοτοσυκλέτα, αρχίζω και τα ξανασκέφτομαι και αγχώνομαι με πολλά και διάφορα, όπως τον αέρα. Αύριο θα φυσάει πολύ και αμέσως φέρνω στο νου, ιστορίες με πολλούς που έκαναν ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και δεν κατάφεραν να φτάσουν στο Nordkapp, εξαιτίας του αέρα! Λες να μην φτάσω κι εγώ μετά από τόσες ημέρες στο δρόμο;
Eπίσης, το γεγονός ότι έχω ελάχιστες πιθανότητες να μην δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, είναι κάτι το οποίο με ξενερώνει. Μου φαίνεται σαν να μου έβαλε τρικλοποδιά ο διάβολος με αυτόν τον γ@μημ€νο Ήλιο, λες και αυτός είναι η ουσία του ταξιδιού! Δε μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο, τι έχω πάθει δυο ημέρες τώρα μ’ αυτόν τον Ήλιο; Που όταν σχεδίαζα το ταξίδι, δεν με απασχολούσε καν, αν θα τον δω! Πόσο μ@λ@κ@ς μπορεί να έγινα στη συνέχεια ρε γαμώτο; Έτσι ακριβώς αισθάνομαι… μ@λ@κ@ς! Σαν να έπεσα μόνος μου σε παγίδα…
Γιατί από το πουθενά, τραγικοποιώ τόσο τα πράγματα και τα κάνω να φαίνονται τόσο πολύπλοκα; Είμαι σίγουρος πως κάτι άλλο συμβαίνει μέσα μου, τα τελευταία δυο βράδια. Και αυτό δεν είναι σίγουρα ο Ήλιος…
Θέλω να κάνω την αυτοκριτική μου, να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου κι ας γίνομαι σκληρός μαζί του. Και ίσως με αυτόν τον τρόπο αυτός, θα μου φανερώσει κάποια πράγματα που μέχρι πρότινος δεν γνώριζα και ίσως δεν ήθελα να μάθω. Να μου φανερώσει την εσωτερική μου γύμνια, το κενό μου. Από ‘κει και πέρα , όλα είναι στο χέρι μου…
Στo τετράδιο των σημειώσεων εκείνης της ημέρας, καταθέτω επί λέξει τις σκέψεις μου, ατάκτως εριμμένες:
“Aύριο ξημερώνει μια μεγάλη μέρα…
Ό,τι καιρό και να κάνει στ’ @ρχ!δ!@ μου!
Είμαι ξενερωμένος που δεν θα δω τον Ήλιο του Μεσονυχτίου και πρέπει να το αποβάλλω αυτό, γιατί το χάνω το παιχνίδι.
Από το Nordkapp με χωρίζουν μόλις 240 km…”
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 26,80€
Διαμονή: Kronstad Camping AS (15,30€)
Λοιπά: 4€
Σύνολο: 46,10€
Γενικό Σύνολο: 1.323.90€
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!