Ημέρα 2η: Τρίτη 2 Ιουλίου 2013, Πειραιάς – Beograd (1.171,9 km)
Mε άρωμα Βαλκανίων
“Ξύπνησα μονάχος το πρωί, χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή” που λέει κι ο Φαύλος Σιδερόπαλος, σύμφωνα με τους καθωσπρέπει της τότε εποχής. Έχω όμως ακόμα μερικά αποθέματα ψυχής, καθώς ο πονόδοντος έχει υποχωρήσει αισθητά, παραμένοντας όμως ενοχλητικός. Πιο ενοχλητική όμως, είναι η εξάρτηση του οργανισμού που ζητά απεγνωσμένα, τις απαραίτητες δόσεις καφεΐνης και νικοτίνης. Δε γ@μιέτ@ι λέω, θα κάνω μια στάση κάπου στην Εθνική και θα τ’ απολαύσω.
Βγαίνω μόλις δένει το πλοίο στο λιμάνι και αμέσως κατευθύνομαι προς αναζήτηση της αγαπημένης μου ταμπέλας, κάθε φορά που πατώ Πειραιά, αυτής που λέει προς Λαμία. Ακόμα δεν έχω ξυπνήσει και θέλω δε θέλω, την κάνω τη μ@λ@κί@ μου. Αν δεν πιω καφέ το πρωί, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ είναι η αλήθεια και αυτό έχεις ως συνέπεια να αφαιρεθώ και να μην στρίψω, εκεί που πρέπει να στρίψω. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας και αμέσως κάνω μεταβολή, χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου μέθοδο “ρωτώντας βγαίνεις από την πόλη”. Πόσο βλαμμένος και ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος επαρχιώτης που έχει γυρίσει όλη την Αθήνα μ’ αεροπλάνα, βαπόρια, τραμ, λεωφορεία, ηλεκτρικούς και μετρό και δεν ξέρει να βρει την έξοδο για Λαμία; Είναι ή δεν είναι για σφαλιάρες; Όχι, πες μου!
Και να σου πω την είδηση; Ναι, τη βρήκα τελικά! Οδηγώ στον αυτοκινητόδρομο που τόσο απεχθάνομαι, αλλά θα τον φάω στη μάπα τις επόμενες ημέρες κι όμως αισθάνομαι ευτυχισμένος! Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδος και δυστυχώς, δεν έχω μαζί μου τη μοτοσυκλέτα, να τη χαίρομαι όπως της αξίζει. Όπως και τον τελευταίο χρόνο που πήρα την απόφαση για Nordkapp, δεν έχω κάνει ούτε μια βόλτα μαζί της! Ναι, οδηγώ ξανά! Ναι ρε, υπάρχω, είμαι ζωντανός!
Αδιάφορη διαδρομή και ευκαιρία να δοκιμάσω για πρώτη φορά, τη συμπεριφορά νέων πραγμάτων πάνω στη μοτοσυκλέτα μου, κατά το ταξίδι. Η καινούρια ανατομική σέλα, τα θερμαινόμενα γκριπ (όχι τώρα με 40 βαθμούς υπό σκιά, ντε) και το καινούριο μου κράνος. Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν, μέχρι ν’ αρχίσει η σπαστική διαδικασία που δεν έχει τελειωμό, αυτή των διοδίων. Καφεΐνη και νικοτίνη στην Λαμία και αργότερα κάπου στα Τέμπη, στο χειρότερο ίσως σημείο που μόνο ένας που δεν του κόβει (όπως εγώ καληώρα) μπορεί να κάνει στάση. Η ζωγραφισμένη σημαία στο βράχο, μου φέρνει στο μυαλό την Ελλάδα. Την Ελλάδα που τόσο έχω αδικήσει (μοτοσυκλετιστικώς και μόνο) τα τελευταία χρόνια και δεν έχω την ευκαιρία να γευθώ, αυτά που μπορεί να μου προσφέρει απλόχερα.
Όμως τώρα βιάζομαι! Βιάζομαι και πρέπει να περάσω τα πρώτα σύνορα καθώς τα χιλιόμετρα για σήμερα, είναι πολλά. Πραγματοποιώ μόνο μια απαραίτητη στάση για βενζίνη και στη συνέχεια κατευθύνομαι προς τους Ευζώνους, εκεί που είναι τα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ. Τυπικός έλεγχος από την ελληνική πλευρά και πλέον μπαίνω στην πρώτη ξένη χώρα του οδοιπορικού.
– Πόσο πιάνει;
με ρωτάει με σπαστά ελληνικά ο σλαβόφωνος τελωνειακός, ο οποίος είναι χαμογελαστός και έχει διάθεση για κουβέντα. Τώρα τι να του πω; Ότι την πηγαίνω συνέχεια τάπα και διακοσαρίζω για πλάκα; Να με βάλει στο μάτι και να στείλει σήμα να με συλλάβουν; Μπα, πολύ καχύποπτος έγινα μου φαίνεται. Αργώ να του απαντήσω, αλλά αυτός με παίρνει γραμμή και με ξαναρωτά, πάλι με σπαστά ελληνικά:
– Διακόσα;
– Ωωω, για πλάκα τα ‘χει σου λέω!
Δεν ξέρω, αλλά τη λατρεύω αυτή τη χώρα. Όπως και να τη λένε, όποιες διαφορές κι αν υπάρχουν μεταξύ αυτής και της χώρας μου (βλέπε θέμα ονομασίας). Πέρσι στην Π.Γ.Δ.Μ. γνώρισα εκπληκτικούς ανθρώπους (κι εκπληκτικές εκπροσώπους του ωραίου φύλου, για να μην ξεχνιόμαστε) και τέτοιους ανθρώπους θέλω να συναντώ σε κάθε ταξίδι μου. Ανθρώπους εγκάρδιους που θα σε πλησιάσουν από μόνοι τους, χαρίζοντάς σου το πιο υπέροχο χαμόγελό τους. Αυτούς θέλω να συναντώ. Όχι τους εθνικιστές και τους κάθε λογής υπερπατριώτες, απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Θέλω οι άνθρωποι να χτίζουν γέφυρες μεταξύ τους και όχι τείχη…
Η ταμπέλα που με καλωσορίζει σ’ αυτή τη χώρα, δεν μου προξενεί καμιά εντύπωση αν και πέρσι δεν έπεσε στην αντίληψή μου. Κατάλαβα πως, είτε μας αρέσει είτε όχι, όλες σχεδόν οι χώρες στον κόσμο, εκτός της Ελλάδας, τη συγκεκριμένη χώρα τη γνωρίζουν ως “Μακεδονία” και όχι ως “FYROM”, “Π.Γ.Δ.Μ.” ή “Σκόπια”. Αυτό τουλάχιστον παρατήρησα ως απλός ταξιδιώτης. By the way, δεν θα ασχοληθώ με το θέμα της ονομασίας, καθώς εδώ τουλάχιστον, δεν μας αφορά. Ξέρω καλά, πως είναι ένα πολιτικό παιχνίδι συμφερόντων των Μεγάλων, οι οποίοι το μόνο που δεν θέλουν, είναι να βλέπουν τους λαούς αδελφωμένους.
Λίγα μέτρα μετά το τελωνείο, σταματώ στο βενζινάδικο, μιας και είμαι με ρεζέρβα, καθώς προτίμησα να ανεφοδιαστώ στην Π.Γ.Δ.Μ. και όχι στην Ελλάδα, ένεκα της πάμφθηνης βενζίνης. Kαι όσον αφορά την ποιότητα; Άστο καλύτερα, θα στα πω, πιο μετά! Έκπληξη ο υπάλληλος στο βενζινάδικο, ο οποίος μου λέει ότι λατρεύει την Ελλάδα και τις παραλίες της, τις οποίες επισκέπτεται τακτικά. Να ‘σαι καλά φίλε μου κι εγώ λατρεύω τη χώρα σου και την Οχρίδα με τα όμορφα κορίτσια της!
Σύντομα αρχίζω και κινούμαι σ’ έναν επαρχιακό δρόμο, με πολλές πράσινες πινελιές σε πετρώδες φόντο. Δίπλα μου ο ποταμός Βαρδάρης, σβήνει με κομπιούτερ και φλογέρα (όπως λέει και το άσμα) κάθε προκατάληψη που έχουν οι ελληνάρες γι’ αυτήν την “άχαρη” και “τριτοκοσμική” χώρα. Πανέμορφη διαδρομή με λίγη σχετικά κίνηση, η οποία μου δίνει τη δυνατότητα να την απολαύσω.
Τα μικρού μήκους τούνελ, προσθέτουν μερικούς πόντους παραπάνω στον χαρακτηρισμό ως γραφικής, της εν λόγω διαδρομής.
Σειρά έχει ο αυτοκινητόδρομος που σου επιτρέπει να διατηρείς υψηλές μουαγιέν, αλλά τα πολλά μπαλώματα, κλονίζουν το αναρτησιακό σύστημα της μοτοσυκλέτας μου. Κινούμαι ως έχω συνηθίσει από το πρωί, με σταθερό ρυθμό περιστροφών, πρώτον για να είμαι ξεκούραστος και δεύτερον να κρατήσω χαμηλά την κατανάλωση. Και όχι σαν πέρσι που πήγαινα τάπα και μου ‘φυγαν 79€ σε βενζίνες, από τον Πειραιά μέχρι την Οχρίδα!
Στον αυτοκινητόδρομο το τοπίο είναι σχετικά αδιάφορο, με μόνη εξαίρεση κάποιες πινακίδες οι οποίες κατά κάποιον τρόπο, προκαλούν το ελληνικό αίσθημά μου. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εθνικιστής, καθώς απεχθάνομαι αυτού του είδους τους υπερπατριώτες που διατείνονται με λόγια και μόνο λόγια, ότι αγαπούν την πατρίδα περισσότερο από τον καθένα. Απλά, άλλα πράγματα διδάσκεται ένας Έλληνας στο σχολείο και άλλα ένας από την Π.Γ.Δ.Μ. Και μιας που μιλάμε για ‘μένα, αυτή τη στιγμή παίζω εκτός έδρας και όσο να ‘ναι, οι πινακίδες του αυτοκινητόδρομου “Alexander of Makedon”, μου προκαλούν ένα είδος σοκ. Ίσως και θυμηδία…
Κάποια στιγμή ενώ οδηγώ, κοιτάζω στιγμιαία στ’ αριστερά μου και τι να δω; Μια λίμνη με λίγα σπιτάκια κι ένα καραβάκι δεμένο στην προβλήτα. Εικόνα βγαλμένη από παραμύθι, φαντασίωση που σε κάνει να ‘θέλεις να αράξεις εκεί, για όλη σου τη ζωή. Δεν προλαβαίνω να κάνω στάση γιατί βιάζομαι και αφήνω την εν λόγω λίμνη για την επιστροφή, ανανεώνοντας το ραντεβού μου μαζί της, για μετά από έναν και βάλε μήνα.
Το τοπίο στον αυτοκινητόδρομο είναι αδιάφορο, αλλά μερικά φτωχικά χωριά δίπλα του, κεντρίζουν το βλέμμα μου.
Όπως και οι μιναρέδες, οι οποίοι μαρτυρούν τη διακριτική ύπαρξη του μουσουλμανικού στοιχείου στη χώρα, της οποίας η πλειοψηφία των κατοίκων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Όχι ότι έχει σημασία αυτό, αλλά κουβέντα να γίνεται…
Σύντομα φτάνω στα σύνορα με την Σερβία. Την Σερβία που τόσο αδίκησα στο περσινό ταξιδιωτικό στα Βαλκάνια, καθώς δεν έγραψα ούτε ένα χιλιόμετρο στους δρόμους της. Φέτος όμως, θα πάρω το αίμα μου πίσω και γι’ αυτό άλλωστε προτίμησα να ξεκινήσω οδικώς το μεγάλο μου ταξίδι και όχι να πάρω το καράβι για Ιταλία. “Οι Σέρβοι είναι αδέρφια μας” άκουγα τόσα χρόνια. Για να δούμε, είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Σύντομος και τυπικός έλεγχος από την πλευρά της Π.Γ.Δ.Μ., όσο και από την πλευρά της Σερβίας. Οι Σέρβοι τελωνειακοί αμίλητοι και σοβαροί, μ’ ένα αυστηρό ίσως ύφος. Μόλις όμως αντιλαμβάνονται από το διαβατήριο την εθνικότητά μου, μοιάζουν σαν να τους είπες ανέκδοτο. Χαμογελούν και έχουν όρεξη για κουβέντα:
– Σουζούκι;
– No, Γιάμαχα!
– Ω, Γιάμαχα! Γκρέτσκα, Γκρέτσκα;
– Χαχα, γιες! Γκρέτσκα!
– Γουέλκομ του Σέρμπια μάι Γκρικ φρεντ! Σέρμπιανς εντ Γκρικς, γουί αρ μπράδερς!
Δεν ξέρω, αλλά για κάτι τέτοια πράγματα ζω. Αυτές οι μικρές επαφές με τους ανθρώπους, είναι ίσως οι πιο πολύτιμες στιγμές σε κάθε ταξίδι μου. Αυτές οι στιγμές είναι που θα μου προσφέρουν ένα είδος συγκίνησης, περισσότερο κι από τη θέα του κάθε λογής Στέλβιο και Τρανσφαγκαρασάν.
Ίσως γιατί ταξιδεύω μόνος. Ίσως αν ταξίδευα με άλλους, να μην μπορούσα να νιώσω αυτό το συναίσθημα, καθώς το μόνο πράγμα που θα μ’ ενδιέφερε, είναι να τελειώνω με τους τελωνειακούς και να προλάβω τους συνταξιδιώτες μου που βιάζονται να φτάσουν στο Βελιγράδι.
Αλλά ποιος είπε ότι εγώ δε βιάζομαι; Βιάζομαι και μάλιστα τα μάλα! Oι στάσεις λιγοστές, η κίνηση αρκετή και τα πολλά έργα στους δρόμους, με καθυστερούν μέχρι τη Nis. Ο δρόμος μέχρι εκεί, επαρχιακός και σχεδόν γραφικός.
Aπό ‘κει και πέρα αρχίζει ο αυτοκινητόδρομος και τα διόδια. Εν αντιθέσει με τη σχετικά κακή ποιότητα ασφάλτου της Π.Γ.Δ.Μ., στην Σερβία τα πράγματα είναι καλύτερα. Είναι χώρα στην οποία ναι μεν γίνονται πολλά έργα επί του οδικού της δικτύου, αλλά μου δίνει την αίσθηση πως έχει υποδομές γι’ αυτά τα έργα, εν αντιθέσει με την Π.Γ.Δ.Μ. Επίσης παρατηρώ εργοταξιακές ταμπέλες ελληνικής εταιρίας, η οποία έχει αναλάβει έργα στους δρόμους της χώρας.
Oι Σέρβοι οδηγοί είναι μεν γρήγοροι, αλλά όχι ριψοκίνδυνοι και κινούνται ταχύτατα. Δυστυχώς βλέπω και άσχημες εικόνες, από αυτές που δεν θέλω να ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Στο αντίθετο ρεύμα κοιτώ αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο, μ’ ένα περιπολικό δίπλα. Ευτυχώς δεν βλέπω ασθενοφόρο αλλά η εικόνα του πατέρα, της μάνας και της μικρής κόρης τους, να κάθονται σκυθρωποί λίγο παραπέρα, είναι κάτι που μου σπαράζει την καρδιά. Απλά, εύχομαι να ήταν υλικές και μόνο οι ζημιές… τίποτ’ άλλο!
Αρκετά χιλιόμετρα πριν το Βελιγράδι, σταματώ για ανεφοδιασμό, πάσης φύσεως υγρών. Μέσα στο βενζινάδικο, συναντώ την πρώτη εκ Σερβίας εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου που βρέθηκε στο διάβα μου. Κι αμέσως αρχίζω να σιγοτραγουδώ τραγικά καψουροτράγουδα απ’ αυτά που ακούς στις πίστες της παραλιακής. Κρίση ταυτότητος, κρίση υπαρξιακή; Δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά μ’ έχει πιάσει, αλλά φέρτε μου παπά και κουμπάρο, εδώ και τώρα! Την παντρεύομαι λέμε!
Λίγο πριν από ένα σταθμό διοδίων με προσπερνάνε δυο μοτοσυκλέτες, μια γρήγορη και μια αργή. Τη γρήγορη ούτε που την είδα, μιας και πέρασε σφαίρα από τ’ αριστερά μου – superbike ήταν σίγουρα. Την αργή όμως την πρόλαβα, γιατί ήταν BMW R1200GS Adventure – μπουαχαχαχα! O τύπος είχε καλυμμένη την πινακίδα του με ανάλογου μεγέθους σέρβικη σημαία (τούτο πάλι, πρώτη φορά το βλέπω). Ήταν για λίγο χρόνο από πίσω μου, αρκετό όμως για να παρατηρήσει το “GR”. Προσπερνώντας με, υψώνει ψηλά τη σφιγμένη γροθιά του και αμέσως μετά, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω! Περνάει από μια μπάρα στην άκρη του σταθμού, η οποία δεν λειτουργεί, αλλά χωράει να περάσει μια μοτοσυκλέτα, προκειμένου να αποφύγει το κόστος των διοδίων. Διστάζω να τον ακολουθήσω, αλλά βλέποντας την ουρά και σκεπτόμενος την αλλαγή κατεύθυνσης με υψηλή σχετικά ταχύτητα, δεν έχω άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσω. Το θέμα δεν είναι ότι μπορεί να γλύτωσα τα διόδια (σιγά το κόστος, θα μου πεις) ούτε το ότι παρανόμησα εν αγνοία μου (κι είμαι συνειδητοποιημένο ατομάκιον, ο μπαγάσας). Είναι η κίνηση του Σέρβου μοτοσυκλετιστή, η οποία φανερώνει τη μοτοσυκλετιστική (αν και παράνομη, εδώ που τα λέμε) άμιλλα, αλλά και την εκτίμηση που έχει αυτός ο λαός, απέναντι στους Έλληνες.
Σταματώ κάπου για ξεκούραση και κάτι αγρότες ασχολούνται με τις εργασίες τους. Δεν μου δίνουν σημασία και καλά κάνουν, εδώ που τα λέμε. Μετά όμως από λίγα λεπτά με πλησιάζουν. Προφανώς είδαν το διακριτικό “GR” και μ’ ένα χαμόγελο που φτάνει μέχρι τ’ αυτιά, έχουν όρεξη για κουβέντα. Δεν μιλάνε ούτε καταλαβαίνουν γρι από αγγλικά, παρά μόνο σέρβικα! Βρίσκουμε όμως την άκρη και μπορούμε να συνεννοηθούμε με διάφορα “Γιάμαχα”, “μοτόρ” και φυσικά το περίφημο πλέον στ’ αυτιά μου “Γκρέτσκα, Γκρέτσκα” !
Αργά το απόγευμα φτάνω στο Βελιγράδι και κινούμαι στην πόλη. To GPS είναι επιμελώς φυλαγμένο σε μια γωνιά του tank bag μου, καθώς το Βελιγράδι δεν έχει φορτωθεί στη μικρή μνήμη του. Συναντώ μια Honda CB 600F Hornet, με οδηγό τον Marco και συνεπιβάτη τον Stefan. Τους ρωτώ από πού θα πάω στην οδό Karadjordjeva, όπου έχει πολλά hostel και με κατατοπίζουν. Τους ευχαριστώ και τους αποχαιρετώ και κινούμαστε για λίγα μέτρα παρέα. Τους προσπερνώ διακριτικά και λίγα μέτρα παρακάτω, σταματώ στα πρώτα φανάρια. Τι το ‘θελα και τους προσπέρασα; Με βρήκε συμφορά, την πάτησα σου λέω! Ναι, είδαν την ελληνική πινακίδα και επακολούθησε χαμός! Με το έτσι θέλω, μου επιβάλλουν να τους ακολουθήσω, καθώς οι ίδιοι θέλουν να με πάνε εκεί! Αυτά είναι τα τυχερά του να κυκλοφορείς με ελληνικές πινακίδες στην Σερβία! Ούτε από μηχανής θεοί να ήταν τα παιδιά! Ο Stefan κάποια στιγμή μου δείχνει ένα άγαλμα και μου φωνάζει δυνατά “Ρήγας Φεραίος”, όπου το άγαλμα του μεγάλου αυτού Έλληνα, βρίσκεται στο κέντρο του Βελιγραδίου.
Μετά από λίγα λεπτά, φτάνουμε στην Karadjordjeva και σταματάμε στον ποταμό Σάβα, τον έναν από τους δυο ποταμούς που διασχίζουν την πόλη – ο άλλος είναι ο Δούναβης. Καθόμαστε αρκετή ώρα και τα λέμε, με μπόλικη τρέλα και ενθουσιασμό. O Stefan γνωρίζει αρκετές ελληνικές λέξεις (όχι μόνο τις καλές, αλλά και όσες τελειώνουν σε -άκα, -άρα, -ήσι και τα σχετικά) καθώς έμεινε στην Κρήτη (τι άλλο θα μάθαινε εκεί που πήγε;) για ένα μικρό διάστημα το ’93. Μου είπε και τα ονόματα δυο κοριτσιών από την Κρήτη που είναι φίλες του, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκονται στις Η.Π.Α. Γίνεται ο χαμός, από φωνές, γέλια και άλλα σχετικά που μόνο οι παλιόφιλοι λένε όταν συναντιούνται μετά από χρόνια. Κάπως έτσι αισθάνθηκα με τον Stefan και τον Marco! Μου έδωσαν και τα τηλέφωνά τους για ο,τιδήποτε χρειαστώ και μου πρότειναν να βγούμε για ποτό το βράδυ. Τους το υποσχέθηκα για την επόμενη φορά που θα έρθω στο Βελιγράδι, καθώς είμαι κουρασμένος μετά από τόσα χιλιόμετρα και αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς το πρωί!
Στο χαμό που επικρατούσε και αναστάτωσε άπαντες τους διερχόμενους, να ‘σου κι ένα ελληνόπουλο, το οποίο άκουσε εμένα και το Stefan να μιλάμε στα ελληνικά! Nόμιζε ότι είμαστε Έλληνες, αλλά του εξήγησα τα τι, που, πως και γιατί. Αυτό ήτανε νομίζεις; Το πράμα έχει και συνέχεια, καθώς στην παρέα προστίθεται κι ένας κύριος με βέσπα, ο οποίος δεν μιλάει αγγλικά και είναι ιδιοκτήτης του μπαρ απέναντι, όπου βρίσκεται και το Vespa Club της πόλης. Χμμ, κάτι μου θυμίζει αυτό μπαρ, από ένα ταξιδιωτικό στο Nordkapp με βέσπες που είχα διαβάσει στο ΜΟΤΟ. Λες να είναι αυτό; Mέσω των διερμηνέων Stefan και Marco, ο τύπος μου λέει πως θα με βοηθήσει να βρω hostel και μου προτείνει να περάσω το βράδυ να πιω μια μπύρα. Τους μιλούσε στα σέρβικα και τη μόνη λέξη που έπιασα ήταν το “Γκρέτσκα”. Κι αυτοί οι Σέρβοι ρε παιδί μου, δεν παλεύονται με τίποτα! Μην πεις ότι είσαι Έλληνας, την πάτησες! Μα, πόση αγάπη να χωρέσει για την Ελλάδα ρε γαμώτο, μέσα σε μια ξένη χώρα;
Αριστερά ο Stefan και δεξιά ο Marco, οι οποίοι με έκαναν να καταλάβω πως οι Έλληνες και οι Σέρβοι είναι αδέλφια. Πόσο μάλλον, όταν είναι και μοτοσυκλετιστές…
Αποχαιρετώ τα παιδιά και αρχίζω να ψάχνω για hostel στην περιοχή. Bρίσκω ένα, αλλά δεν έχει parking, άρα τρώει άκυρο. Mήπως να τα τους πω ότι είμαι από την Ελλάδα, να μου βρουν το καλύτερο και ασφαλέστερο parking στο Βελιγράδι;
Όχι, καθώς η περιοχή βρίθει από hostel. Κι εκεί που περιμένω με πλησιάζει ο Ιβάν, προτείνοντάς μου, ένα μικρό δωμάτιο στον ξενώνα του, με 25€ μαζί με κλειστό parking, λίγο πιο πέρα σ’ ένα μανάβικο της γειτονιάς. Ακολουθεί μια συζήτηση στα αγγλικά:
– Φίλε μου, είκοσι πέντε ευρώ είναι πολλά λεφτά για ‘μένα. Ψάχνω για δωμάτια με δέκα το πολύ δεκαπέντε ευρώ, καθώς θα ταξιδεύω για έναν και βάλε μήνα από την Ελλάδα στο…
– Από την Ελλάδα; Δεκαπέντε ευρώ μαζί με το πάρκινγκ, είναι καλά;
– Σούπερ είναι! Γεια σου ρε Ιβάν τρομερέ!
Αισθάνομαι μέχρι τώρα ότι οι Σέρβοι μου κάνουν πλάκα! Πουθενά σε καμιά χώρα από αυτές τις λίγες που έχω ταξιδέψει ως τώρα, δεν συνάντησα τέτοια αντιμετώπιση. Τι να πω ρε παιδί μου; Ότι ο Σέρβος θα σκιστεί για τον Έλληνα και θα γίνει χαλί να τον πατήσεις; Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά έτσι αισθάνομαι μέχρι τώρα, αυτές τις λίγες ώρες που είμαι σ’ αυτή τη χώρα. I can’ t keep calm because I’ am from the Balkans, δικέ μου…
Ο Ιβάν ο τρομερός λοιπόν, μου δείχνει το parking και το δωμάτιο και μου δίνει τα κλειδιά και για τα δυο. Τη μοτοσυκλέτα μου θα την αφήσω στο κλειστό parking ενός μανάβικου, λίγα μέτρα παραπέρα. Στο hostel που επί της ουσίας πρόκειται περί διαμερίσματος, θα πάρω ένα μικρό δωματιάκι πιο μικρό κι από “καμαρούλα μια σταλιά, δυο επί τρία” που λέει το τραγούδι, γιατί αυτό είναι πιο μικρό ακόμα! Όμως το διαμέρισμα τα σπάει, καθώς έχει μεγάλους χώρους και θα το μοιραστώ με άλλα δυο άτομα.
Ο ένας από αυτούς είναι ο Ιγκόρ, ο οποίος μιλάει μόνο σέρβικα. Ο Ιβάν μου λέει πως οι πρόγονοι του Ιγκόρ ήταν Έλληνες, λέγοντάς μου μάλιστα και το επίθετό τους. Προφανώς θα επρόκειτο για σλαβόφωνους Έλληνες, οι οποίοι εκδιώχθηκαν κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) από την Ελλάδα, στην τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Μου λέει επίσης, πως κατάγονταν από την Θεσσαλονίκη που βρίσκεται στην… Μακεδονία του Αιγαίου! Και μ’ αυτό το Μακεδονία του Αιγαίου, είναι που κουφαίνομαι τελείως.
Οι Σέρβοι και γενικά όλοι οι Σλάβοι, από την εποχή της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, είχαν το καθεστώς του Τίτο. Ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο ως δικτάτορας, διακρινόταν για το μεγαλοϊδεατισμό του, ο οποίος ήθελε την τότε Γιουγκοσλαβία να έχει πρόσβαση στο Αιγαίο, ο έλεγχος του οποίου θα του διασφάλιζε συμφέροντα. Γι’ αυτό λοιπόν βάφτισε “Mακεδόνες” τους κατοίκους της τωρινής Π.Γ.Δ.Μ. και στις 2 Αυγούστου 1944 αναγνώρισε την εν λόγω χώρα ως “Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας” και την συμπεριέλαβε ως ισότιμο ομόσπονδο κράτος, στην Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Και το ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας το ονόμασε αυθαίρετα, ως Μακεδονία του Αιγαίου. Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγαλοϊδεατισμός του δικτάτορα Τίτο, τα κατάλοιπα του οποίου εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Και αυτά τα κατάλοιπα του τιτοϊκού καθεστώτος, υπάρχουν σε όλους του σλαβόφωνους πληθυσμούς και ίσως να φαίνονται πρωτόγνωρα και ανήκουστα σ’ έναν Έλληνα που απλά ταξιδεύει και θέλει να ακούει και την άλλη άποψη…
Έχει βραδιάσει για τα καλά και πρέπει να κάνω μια βραδινή βόλτα στην πόλη του Βελιγραδίου. Τακτοποίηση, μπανάκι, βερμουδίτσα, φωτογραφική κι έφυγα! Μετά από λίγα μέτρα περπατήματος βρίσκομαι να περπατώ κάπου κεντρικά, προσπαθώντας να φωτογραφίσω ‘κανα αξιοθέατο. Να, ξέρεις, σαν κι αυτά τα ξενέρωτα που επισκέπτεται ο Οικονομάκης: μουσεία, γκαλερί, όπερες και πινακοθήκες.
Κι έχω πάθει την πλάκα της ζωή μου με τ’ αξιοθέατα! Ποτέ δεν περίμενα να δω τόσο όμορφα αξιοθέατα, μαζεμένα όλα σε μια πόλη! Για γυναίκες μιλάω ντε!
(Ντάξει ρε Κονομάκη, ακόμα δεν άρχισα και με βαράς; Nαι σου λέω, θα ‘μαι σοβαρός, στο υπόσχομαι! Να συνεχίσω;)
Σαν να βρίσκομαι σε καλλιστεία και τα μανεκέν, παρελαύνουν μπροστά μου! Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω τίποτα, παρά μόνο πρόστυχες σκέψεις…
(Μα, τι θες πάλι ρε Κονομάκη; Nαι, είμαι τραγικός, το ξέρω! Αλλά δώσ’ μου άλλη μια ευκαιρία, πλιζζζ…)
Σαν να βρίσκομαι σε τουρνουά γυναικείου μπάσκετ, κι έχω χάσει την μπάλα από τις δίμετρες καλλονές. Μου έχουν βγει τα μάτια έξω, με αυτά που βλέπω! Μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο λέμε!
(Ωωωπ! Σόρι Κονομάκη, μου ξέφυγε! Φοβερέ και τρομερέ, υπέροχε, μοναδικέ, σύνομε και μέντορα Στυλιανέ, να συνεχίσω ή θα μου ρϊξεις μπαν; Eμένα; Που όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ο έρμος, στάζω μέλι και μιλώ με τα καλύτερα λόγια για την πάρτη σου; Eγώ που σ’ έχω κάνει θεό, όπως η Στανίση κι εικόνισμα πάνω απ’ το κρεβάτι μου;)
Η γυναίκα της ζωής μου θα είναι από την Σερβία, τέλος! Γίνεται να μείνω στην Σερβία για πάντα και να πάει άλλος στη θέση μου στο Βόρειο Ακρωτήρι; Mπορεί να με κλέψει μια γυναίκα από την Σερβία και να με κάνει δικό της;
(Και μετά να σε δω Κονομάκη, τι ταξιδιωτικό θ’ ανεβάσεις στο site, έτσι και μείνω για πάντα στο Βελιγράδι! Οδοιπορικά με τίτλο Belgrad Nightlife θα σου στέλνω! Γι’ αυτό σου λέω, κάνε υπομονή, τουλάχιστον για σήμερα!)
Όχι, φίλε αναγνώστη, δεν θα γράψω χυδαιότητες, ούτε σεξοσχόλια για τις Σέρβες, όπως θα περίμενες. Δεν τα αξίζουν. Αξίζουν μόνο τον θαυμασμό μου, καθώς είναι οι ωραιότερες γυναίκες που έχω δει μέχρι τώρα στη ζωή μου, μαζί με αυτές που είδα πέρσι στην Κροατία. Οι Σλάβες γενικώς, πέραν του ότι είναι προικισμένες από τη φύση, έχουν μια ακαταμάχητη ομορφιά και φινέτσα, που με γοητεύει. Χωρίς υπερβολές στην εξωτερική τους εμφάνιση και με εκλεπτυσμένο γούστο στον ενδυματολογικό τους κώδικα. Κυρίες, όμορφες, υπέροχες, λαμπερές.
(Είδες Κονομάκη που ήμουνα κόσμιος; Eίδες που διατήρησα το υψηλό επίπεδο του site, χωρίς να γράφω ανοησίες;)
Η πρώτη εντύπωση που μου δίνει η πρωτεύουσα της Σερβίας, είναι πως πρόκειται για μια μεγαλούπολη, όπου καταστάσεις του τύπου “πατείς με – πατώ σε” απλά, λάμπουν δια της απουσίας τους. Ναι έχει παλμό, έχει κίνηση, αλλά δεν έχει αυτή τη βουή που συναντάς σε μια μεγαλούπολη. Έχει έναν ήρεμο αλλά δυνατό παλμό, θα μπορούσα να πω, ο οποίος με εκπλήσσει. Και για να είμαι ειλικρινής περίμενα να γίνεται πανικός, αλλά φευ! Το Βελιγράδι, μου δίνει την αίσθηση πως είναι μια αχανής και παράλληλα μικρή πόλη. Tόσο κοσμική αλλά και τόσο ήσυχη. Σε κάθε πάρκο, σε κάθε στενό, σε κάθε δρόμο, βλέπω πολλούς ανθρώπους. Μου φαίνονται όμως λίγοι. Να την χαρακτηρίσω ως μια ευρύχωρη πόλη ή θα κάνω λάθος; Μέσα σε λίγες ώρες όμως, δεν μπορώ να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα και να το παίξω ειδικός. Απλά φροντίζω να απολαύσω τον νυχτερινό μου περίπατο, παρέα με τη φωτογραφική μου.
Επίσης, πολλά αξιοθέατα το βράδυ είναι εντυπωσιακά φωταγωγημένα, προκαλώντας με να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου σπορ, αυτό της νυχτερινής λήψης αποτύπωσης στιγμών.
Όχι, δεν είμαι στην Μόσχα αλλά στο Βελιγράδι.
Περπατώ στο Πάρκο Pioneer’s και λίγα μέτρα παρακάτω, βρίσκεται το Κοινοβούλιο της Σερβίας.
Κτίρια μεγάλα, άλλα κλασσικά και άλλα σύγχρονα, άλλα εντυπωσιακά κι άλλα λιγότερο, με τα περισσότερα φωταγωγημένα.
Ελληνικές επιρροές;
Ενδιαφέρουσα συναυλία, αλλά εκείνη την ημέρα θα είμαι κάπου στον Αρκτικό Κύκλο…
Μετά από λίγη ώρα βρίσκομαι στον Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα, του μεγαλύτερου Ορθόδοξου Ναού στον κόσμο, αφιερωμένος στον ομώνυμο Άγιο και ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ομολογουμένως επιβλητικός και εντυπωσιακός ναός και φωταγωγημένος μεγαλοπρεπώς.
Αρκετός κόσμος περπατάει πέριξ του ναού και ξεκουράζεται στα παγκάκια του πάρκου, με τα σιντριβάνια να αλλάζουν χρωματισμούς. Είμαι μαγεμένος (και δεν υπερβάλλω) από την όλη ατμόσφαιρα και το όλο σκηνικό. Αράζω σ’ ένα παγκάκι για μερικές στιγμές χαλάρωσης, ηρεμίας και γαλήνης. Δεν ξέρω, αλλά η όλη φάση με εμπνέει κι ας έχω να πατήσω το πόδι μου σ’ εκκλησία κάτι αιώνες – ντάξει ρε μάνα, ένα αστείο είπα!
Είμαι νηστικός από το πρωί κι έχω ανάγκη να τσιμπήσω κάτι φτηνό και στα γρήγορα aka fast food και προκειμένου να αποφύγω τυχόν διαταραχές του πεπτικού μου συστήματος, θα προτιμήσω διεθνή αλυσίδα του είδους. Μετά το πέρας του λουκούλειου δείπνου μου, συνεχίζω τον περίπατο σε διάφορα πάρκα, μέχρι να καταλήξω στην Πλατεία Δημοκρατίας που σφύζει από ζωή.
Μήπως είναι αυτό που φαντάζομαι;
Στην Πλατεία της Δημοκρατίας, βρίσκονται ορισμένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, όπως το Εθνικό Μουσείο, το Εθνικό Θέατρο και το άγαλμα του Πρίγκιπα Μιχαήλ. Αξιοσημείωτο είναι, πως το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε για να θυμίζει τη νίκη του πρίγκηψ κατά των Τούρκων, με το χέρι του να δείχνει προς την Κωνσταντινούπολη, καλώντας τους Τούρκους να φύγουν από τη χώρα.
Ο Δρόμος του Πρίγκηπα Μιχαήλ (Ulica knez Michailova) είναι ο βασικός πεζόδρομος του Βελιγραδίου και θεωρείται από τους ομορφότερους της Ευρώπης, περιστοιχισμένος με πολλά εντυπωσιακά κτίσματα, μαγαζιά, μπαρ και καφετέριες.
Λίγο πριν επιστρέψω στον ξενώνα, θέλω να φορτώσω μερικές εικόνες από τις γέφυρες των ποταμών Σάβα και Δούναβη, οι οποίοι διασχίζουν την πόλη του Βελιγραδίου. Δυνατή μουσική αντηχεί στ’ αυτιά μου, γεγονός που μαρτυρά πως τα καλοκαιρινά βράδια η συγκεκριμένη περιοχή ασφυκτιά από κόσμο, ο οποίος διασκεδάζει στο σημείο που συναντιούνται οι δυο ποταμοί της πρωτεύουσας.
Δυστυχώς ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να πεταχτώ προς τα εκεί, έστω να πιω ένα ποτό, αλλά ούτε και να δω το οχυρό του Βελιγραδίου, το Kalemegdan. Η ώρα είναι περασμένη και θεωρώ ότι έπρεπε ήδη να είχα πάει για ύπνο, καθώς έχω φορτώσει με πολλά χιλιόμετρα, τις πρώτες ημέρες του ταξιδιού.
Κατά τις τρεις το πρωί επιστρέφω στην “καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία” που λέγαμε και τα πόδια μου, με πονάνε αφάνταστα. Mη φλυαρώ, τα καινούρια μου παπούτσια που μόλις πρωτοφόρεσα, δημιούργησαν πληγές στις φτέρνες και σαν σκηνή από ταινία θρίλερ, τα πόδια μου είναι μες τα αίματα. Laku noc…
Kαμαρούλα μια σταλιά δύο επί… ένα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 70,10€
Διόδια: Ελλάδα (16,40€), Π.Γ.Δ.Μ. (2,60€), Σερβία (2€)
Διαμονή: Bel Rooms (15€)
Λοιπά: 7€
Σύνολο: 113,10€
Γενικό Σύνολο: 231,70€
Στην Ελλάδα πέρασα από 11 σταθμούς διοδίων, στη Π.Γ.Δ.Μ. από 3 και στην Σερβία από 2. Στο δεύτερο σταθμό της Σερβίας, δεν πλήρωσα (βλέπε περιστατικό με Σέρβο μοτοσυκλετιστή).
Στα διόδια των Π.Γ.Δ.Μ. και Σερβίας, δέχονται ευρώ, με τη μόνη διαφορά πως, στα διόδια της πρώτης, δεν το δέχονται σε κέρματα αλλά σε χαρτονομίσματα. Οι πιστωτικές κάρτες στα διόδια, φυσικά και γίνονται δεκτές, εν αντιθέσει με την Ελλάδα που είναι μόνο cash.
Από την Π.Γ.Δ.Μ. πρέπει να γυρίσω το ρολόι μία ώρα πίσω. Η επόμενη φορά που θα ασχοληθώ με το ρολόι, θα είναι στην Φινλανδία όπου και θα το φέρω ξανά, σε ώρα Ελλάδος.
Σύγκριση τιμής βενζίνης της Π.Γ.Δ.Μ. και Σερβίας με την Ελλάδα; Άσ’ το καλύτερα γιατί θα σε πιάσει κατάθλιψη! Μήπως να σου πω, ένα ανέκδοτο με τον Τοτό και την Ελενίτσα;
Όχι, θα σου πω για την ποιότητα της βενζίνης, όπως σου υποσχέθηκα: εν αντιθέσει με πέρσι, φέτος στα Βαλκάνια πήγα υποψιασμένος. Με τη μπακαλίστικη στατιστική μου και όχι με τη συνδρομή της Galanis Sports Data, έχω να πω:
To γεμάτο ντεπόζιτο από την Κρήτη με έβγαλε περίπου 290 km, πριν αναβοσβήσει η ένδειξη της ρεζέρβας. Στον ίδιο αριθμό περίπου σταμάτησε και ο επόμενος ανεφοδιασμός στην Ελλάδα. Στην Π.Γ.Δ.Μ. η ένδειξη της ρεζέρβας αναβόσβησε περίπου στα 330 km!
Tονίζω πως καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, κινούμουν σταθερά, με 4.500 – 5.000 rpm/min. Tα συμπεράσματα δικά σου…
Το νόμισμα της Π.Γ.Δ.Μ. είναι το “μακεδονικό” δηνάριο (MKD) και το ευρώ γίνεται δεκτό σε πολλές συναλλαγές.
Το νόμισμα της Σερβίας είναι το σέρβικο δηνάριο (RSD) και το ευρώ γίνεται δεκτό σε πολλές συναλλαγές.
Σύνορα Ελλάδας – Π.Γ.Δ.Μ.: τυπικός έλεγχος.
Σύνορα Π.Γ.Δ.Μ. – Σερβίας: τυπικός έλεγχος.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!