Ημέρα 21η: Κυριακή 21 Ιουλίου 2013, Nordkapp – Inary (414,5 km)
The show must go on: στη χώρα των χιλίων λιμνών
Ώρα Νορβηγίας 10:20 προ μεσημβρινή. Τότε αποφασίζω να σηκωθώ μιας και έχω μόνο 1h 40min, για να παραδώσω τα κλειδιά του σπιτιού. Πίνοντας καφέ, παράλληλα ετοιμάζω τα πράγματά μου, προσπαθώντας να μην ξεχάσω το παραμικρό, μιας και είμαι επιρρεπής στο να τα χάνω. Και μια που είπα χάνω, πρέπει να πεταχτώ στο Nordkapp, να ρωτήσω αν βρήκε κάποιος το γάντι μου. Ευτυχώς προνόησα, χάρη στη συμβουλή του φίλου Γιάννη Καπελάκη και έχω μαζί μου δεύτερο ζευγάρι γάντια.
Την ώρα που είμαι έτοιμος να ξεκινήσω, βλέπω δυο γνώριμες μοτοσυκλέτες να κινούνται στον κεντρικό δρόμο. Ναι, είναι ο Edi και ο Ibrahim! Αφού χοροπηδάω σαν τρελός για να με δουν, τελικά γίνομαι αντιληπτός και έρχονται προς το μέρος μου. Λες και ήταν γραφτό να μη χωρίσουν από χτες οι δρόμοι μας…
Χτες είχαν κανονίσει να μείνουν σε ένα σπιτάκι, λίγο παρακάτω και επειδή δεν έκαναν κράτηση, το σπιτάκι νοικιάστηκε αλλού και κοιμήθηκαν στο πάτωμα της κουζίνας! Σκέφτονται να μείνουν άλλη μια ημέρα στο Nordkapp για να εξερευνήσουν την περιοχή και ψάχνουν σπίτι. Τους λέω πως αυτό είναι το πιο φτηνό της περιοχής, στη μισή τιμή από τα άλλα δυο camping. Και τώρα που φεύγω, μπορούν να πάρουν το δωμάτιό μου. Τους αποχαιρετώ για τελευταία φορά. Από τους ανθρώπους που χαίρομαι να γνωρίζω στα ταξίδια μου…
Κατευθύνομαι στο Nordkapp και ρωτάω στην είσοδο αν είδαν το γάντι μου. Δεν βρίσκουν τίποτα και με στέλνουν στη ρεσεψιόν. Ούτε κι εκεί. Στο βάθος έξω, βλέπω την υδρόγειο για τελευταία φορά. Δεν θέλω όμως να πάω κοντά της. Την αποχαιρέτησα πριν λίγες ώρες, ολομόναχος στη βροχή. Ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός που μπορούσα να της κάνω. Φεύγω…
Είναι περασμένες δώδεκα και πλέον το ταξίδι μου, αλλάζει κατεύθυνση. Η κατάβαση από την κορυφή της Ευρώπης αρχίζει και μάλιστα υπό βροχή. Σταματώ στο βενζινάδικο του Honningsvag και ένα γκρουπ Ιταλών μοτοσυκλετιστών με πλησιάζει, με εμφανή διάθεση για συζήτηση. Πέρσι είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα, όπου είχαν πάθει την πλάκα της ζωής τους με τα Μετέωρα, αλλά και στην Τουρκία. Τώρα τους χωρίζουν μόλις 30 km, από το Βόρειο Ακρωτήρι. Vamos Caponord, λέει ένας από αυτούς και αμέσως οι μοτοσυκλέτες αρχίζουν να κυλάνε τις ρόδες τους στην άσφαλτο.
Τα χιλιόμετρα ολοένα και φεύγουν, περνώντας το Honningsvag και διασχίζοντας το υποθαλάσσιο τούνελ, αφήνω πίσω μου το νησί Mageroya. Μια ιδανική για την περίσταση μελωδία των Queen, αντηχεί στ’αυτιά μου,
υπενθυμίζοντας μου, πως το ταξίδι δεν τελείωσε στο Nodkapp, αλλά συνεχίζεται…
To τοπίο ομιχλώδες και το σπρέι της βροχής με ψεκάζει. Μετά τη διασταύρωση του Olderfjord, παίρνω τον Ε6 που οδηγεί στα σύνορα με την Φινλανδία. Το σπρέι έχει παραχωρήσει ευγενικά τη θέση του, στις χοντρές σταγόνες. Και ο ήχος τους, καθώς αυτές χτυπάνε στη ζελατίνα του κράνους, μου προσφέρει μια όμορφη αίσθηση. Κατευθύνομαι προς το Lakselv, με το ομιχλώδες τοπίο να προσδίδει στη φύση μια επιβλητικότητα. Το κακό από τη μια όταν βρέχει, είναι πως το φυσικό τοπίο δεν σου επιδεικνύει την ομορφιά του, αλλά το καλό από την άλλη, είναι ότι σου αποπνέει μια ιδιαίτερη αύρα. Κινούμαι δίπλα σε μια θάλασσα που χάνεται στο βάθος, είμαι ακόμα ψηλά και νομίζω πως η Ρωσία πρέπει να είναι κοντά μου. Λες να εμφανιστεί από το πουθενά κανένα ρώσικο υποβρύχιο; Τελικά είμαι πολύ φαντασιόπληκτος ρε παιδάκι μου…
Μετά το Lakselv, στο Porsangermoen, κάνω μια στάση στο Stabbursnes Nature House and Museum, το οποίο είναι ένα μουσείο για τη φύση και τον πολιτισμό της επαρχίας Finnmark. To πάρκο είναι ιδιαίτερα μεγάλο και φαίνεται ενδιαφέρον. Όμως ο χρόνος με πιέζει και δυστυχώς, θα σταματήσω μόνο για να πάρω μερικές ανάσες. Ένα ζευγάρι Ολλανδών με ρωτάει με έκπληξη “are you from Greece?”. Πρέπει να είναι η χιλιοστή διακοσιοστή τριακοστή πέμπτη φορά που ακούω αυτή την ερώτηση στο ταξίδι. Δεν βαριέμαι όμως να τους απαντάω, καθώς το γουστάρω!
Έχει σταματήσει να βρέχει και κατευθύνομαι στο Karasjok, κάνοντας μια στάση στη γέφυρα ενός ποταμού που είδα στα δεξιά μου.
Η ενοχλητική βροχή πλέον έφυγε (στο καλό και να μας γράφει) και έτσι μπορώ να κινηθώ πιο άνετα.
Το Karasjok είναι το τελευταίο χωριό, το οποίο θα με ξεπροβοδίσει από την Νορβηγία. Από εκεί παίρνω τον επαρχιακό 92, όπου μετά από 19 km, θα βρεθώ στην Φινλανδία.
Η εκπληκτική θέα του ποταμού Tana, θα με κατεβάσει κάτω από τη μοτοσυκλέτα μου για κολατσιό, καφέ και τσιγάρο. Είναι ίσως, το τελευταίο όμορφο νορβηγικό τοπίο που βλέπουν τα μάτια μου. Και τώρα που δεν βρέχει, ευκαιρία να αράξω για αρκετή ώρα!
Υδάτινες στροφές.
Μετά τη στερνή αυτή στάση, στην ομορφότερη χώρα που έχουν δει τα μάτια μου μέχρι τώρα, καθώς πλησιάζω τα σύνορα με την Φινλανδία, αρχίζει πάλι να βρέχει. Βρίσκομαι στη γέφυρα του ποταμού Anarjohka, του φυσικού συνόρου μεταξύ αυτών των δυο χωρών σε αυτό το σημείο.
Στη μέση της γέφυρας, χωρίζονται αυτές οι δυο χώρες. Από τη μια η πινακίδα της Νορβηγίας και από την άλλη η πινακίδα της Φινλανδίας.
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από τη μια λυπάμαι που μετά από 14 ολόκληρες ημέρες φεύγω από αυτή την εξωπραγματική χώρα και από την άλλη η πρόκληση της Φινλανδίας, με κάνει να μην το πολυσκέφτομαι και να αγωνιώ να κυλήσω τις ρόδες μου στους δρόμους της. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα το χρόνο να μείνω τόσες ημέρες στην Νορβηγία. Άλλωστε, για την πάρτη της ξοδεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Αντίο αγαπημένη μου Νορβηγία κι ένας θεός ξέρει αν θα τα ξανανταμώσουμε! Ο θεός της Ελλάδας να βάλει το χεράκι του, μπας και καλυτερέψουν κάπως τα πράγματα και που ξέρεις; Ίσως κάποτε, να τα ξαναπούμε…
Να ξέρεις όμως ένα πράγμα: έχεις ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μου. Ο παράφορος μου έρωτας, δεδομένος. Έζησα τις πιο απίστευτες και συνάμα τις πιο συναρπαστικές ημέρες της ταξιδιωτικής ζωής μου. Και δεν ξέρω αν θα ξαναδούν τα μάτια μου, άλλη χώρα τόσο όμορφη σαν κι εσένα. Θέλω όμως να πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες, εξίσου όμορφες. Ευχαριστώ για όλα τα όμορφα που μου χάρισες…
Σειρά τώρα έχει η Φινλανδία…
Η βροχή συνεχίζει να πίπτει ράιτ θρου στα πρώτα χιλιόμετρα επί φινλανδικού εδάφους. Σύμφωνα με το χάρτη, στον 92 θα διανύσω 118 km, σε όλο το μήκος του. Τα 19 από αυτά, ήδη έφυγαν σε νορβηγικό έδαφος.
Ο δρόμος φαίνεται μια απέραντη ευθεία αλλά δεν είναι. Έχει αρκετές ανηφοροκατηφόρες, λόγω του εδάφους, το οποίο μοιάζει με κυματιστά τσιπς. Έχω την αίσθηση πως κινούμαι σε μια πίστα μοτοκρός, σκεπασμένη με άσφαλτο. Εικάζω πως οι Φινλανδοί δεν ήθελαν να σκάψουν το έδαφος (και πολύ καλά έκαναν) και απλά έστρωσαν ένα χαλί από άσφαλτο σε αυτό. Με άλλα λόγια δεν πείραξαν την φύση. Ίσως να είναι η πιο ενδιαφέρουσα και καθόλου μονότονη ευθεία που έχω οδηγήσει ποτέ στη ζωή μου. Και η πλάκα είναι ότι εκτείνεται σε όλο το μήκος τους 92, κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης, είναι πως οι ανηφοροκατηφόρες, είναι τόσο απότομες που δεν έχεις οπτική επαφή. Κι αν προσγειωθείς σε γκρεμό; Κι αν έρχεται αμάξι από το αντίθετο; Κι αν σου πεταχτεί ‘κανας τάρανδος;
Αφενός μεν, όλα αυτά με κάνουν να ελαττώνω ταχύτητα, εκεί που δεν μπορώ να δω την τύφλα μου και αφετέρου δε, εκεί που με παίρνει ν’ ανοίγω το γκάζι και να κάνω άλματα που θα τα ζήλευε κι ο Stefan Everts! Μήπως να πάω να τρέξω στο παγκόσμιο ΜΧ; Μα τι σαχλαμάρας που είμαι…
Aπό τη μια είναι επικίνδυνο και από την άλλη διασκεδαστικό. Ίλιγγος και αδρεναλίνη ταυτόχρονα. Δείχνω όμως να το διασκεδάζω καθώς δεν περίμενα ποτέ μου, ότι θα έβρισκα μια ευθεία τόσο απέραντη, μα και τόσο ενδιαφέρουσα.
Η λογική λέει, πως όταν μπαίνεις μέσα σε μια στροφή, δεν ξέρεις τι υπάρχει μέσα της, σωστά; Κι εδώ δεν ξέρεις τι υπάρχει μέσα στην ευθεία! Tελικά μου φαίνεται πως, εκτός από την Νορβηγία, μάλλον και η Φινλανδία θα με κάνει να ξεχάσω αυτά που ήξερα μέχρι τώρα!
Μέχρι τώρα και ιδίως στην Νορβηγία, στον Αρκτικό Κύκλο και στη Λαπωνία, έχω συναντήσει αρκετούς ταράνδους, να βολοδέρνουν στη μέση του δρόμου και να πετάγονται από το πουθενά. Όμως στην Φινλανδία είναι ένα θέαμα που το βλέπω αρκετά πιο συχνά και αυτό με κάνει να έχω τεταμένη την προσοχή μου. Και ιδίως σε αυτόν τον περίεργο δρόμο. Τα πολλά δέντρα μαρτυρούν ότι κινούμαι σε δασική περιοχή και δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην εντυπωσιακή χάραξη του 92.
Μετά από την πιο ενδιαφέρουσα ευθεία που έχω οδηγήσει στη ζωή μου, βρίσκομαι στη διασταύρωση του Kaamanen. Από εκεί απομένουν 32 km μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, το μικρό χωριό Inari, μέσω του κεντρικού δρόμου Ε75. Ο οποίος είναι μεγαλύτερου πλάτους ασφαλώς και τα χιλιόμετρα φεύγουν στο άψε – σβήσε!
Φτάνω στο Inari και αφού ανεφοδιάζομαι σε βενζίνη, σταματώ κάπου να χαζέψω το μικρό αυτό χωριό. Το χωριό πήρε το όνομά του από την ομώνυμη λίμνη Ιnari ή Inarijarvi φινλανδιστί (!) ή Αnarjavri λαπωνιστί! Και η οποία λίμνη, πήρε το όνομά της από έναν αστεροειδή, τον Inari, της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1938 από τον Φινλανδό αστρονόμο Oύργιο Βάισαλα που τον παρατηρούσε από την πόλη Τούρκου της Φινλανδίας.
Καθώς χαζεύω τη λίμνη, με πλησιάζει ένας Ελβετός νεαρής ηλικίας με τον οποίο έχουμε μια σύντομη συνομιλία. Ταξιδεύει μαζί με την κοπελιά του και έχουν σκοπό να μπουν στην Ρωσία και δη στο Murmansk, για να δουν την τούνδρα με ελικόπτερο του ρωσικού στρατού! Άκρως ενδιαφέρον το βρίσκω, μήπως να το τολμήσω στο μέλλον μαζί με τον Υπερσιβηρικό; Σαν πολλά όνειρα κάνω μου φαίνεται, καθώς το όλο εγχείρημα θα του κοστίσει περίπου 4.000€, χωρίς την πτήση! E, όταν το άκουσα αυτό, προσγειώθηκα…
Επίσης μου λέει, πως στο Rovaniemi και συγκεκριμένα στο χωριό του Άι Βασίλη, υπάρχει ένας Έλληνας εκεί, ο Κώστας, ο οποίος λέγεται πως φτιάχνει τον καλύτερο σολομό! Kάτι να σαν μου θυμίζει τώρα με αυτό που είπε ο Ελβετός. Κάπου πρέπει να διάβασα για έναν Έλληνα στο Rovaniemi, αλλά δεν θυμάμαι που. Νομίζω σε κάποιο περιοδικό…
Βρίσκω πανεύκολα το camping και στήνω τη σκηνή δίπλα στη λίμνη. Αμέσως πηγαίνω για ντους και αργότερα στην κουζίνα όπου μαγειρεύω μετά από αρκετές ημέρες, μακαρόνια ναπολιτάνα.
Μετά από 14 ημέρες, βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Αυτό που έχω παρατηρήσει τις λίγες ώρες που βρίσκομαι στην Φινλανδία είναι, πως πρόκειται για μια χώρα πολύ πιο φθηνή συγκριτικά με την Νορβηγία σε όλα. Από τη βενζίνη μέχρι το camping, συν του ότι έχει ως νόμισμα της, το ευρώ. Καρφί δεν μου καίγεται βέβαια για το τελευταίο, καθώς πληρώνω με κάρτα στο 99,99 % των συναλλαγών. Εντύπωση μου προξενεί το γεγονός πως δεν δέχομαι επικές επιθέσεις από κουνούπια, τα οποία αφθονούν στις λίμνες. Και πόσο μάλιστα στη χώρα των χιλίων λιμνών.
Όμως και εδώ δεν νυχτώνει ποτέ, μιας και το Inari βρίσκεται εντός Αρκτικού Κύκλου και αποτελεί μέρος της ευρύτερης περιοχής της Λαπωνίας. Η Φινλανδία μου άρεσε από την πρώτη κιόλας γνωριμία μας, αν και σύντομη. Αύριο με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα και καθώς χαζεύω διαδρομές στο χάρτη, κάτι αρχίζει και ανάβει πάλι μέσα μου. Λες να είναι το αίμα μου που βράζει;
Ηyvaa yota!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 43,30€
Διαμονή: Lake N Snow Inari Camping (10€)
Λοιπά: –
Σύνολο: 53,30€
Γενικό Σύνολο: 1.575,80€
Στην Φινλανδία γυρίζω το ρολόι μια ώρα πίσω και κατά συνέπεια το φέρνω σε ώρα… Ελλάδας! Βασικά δεν το γύρισα (που μυαλό), απλά το παραθέτω ως πληροφορία.
Στον επαρχιακό 92, ο οποίος έχει συνολικό μήκος 118 km (τα 19 σε νορβηγικό έδαφος) συνάντησα μόνο ένα απαρχαιωμένο βενζινάδικο. Τελικά ήταν αχρείαστο, μιας και είχα φουλάρει από το Honningsvag.
Στα βενζινάδικα της Φινλανδίας, πρέπει πρώτα να ορίσεις το ποσό που θες να βάλεις στο ρεζερβουάρ. Αν το ποσό που έχεις βάλει είναι μικρότερο από το αρχικό, ντοντ γουόρι δικέ μου, η κάρτα θα σου κρατήσει το ποσό που έχεις βάλει. Σωστά;
Δεν νομίζω να θες να σου πω τι πρέπει να κάνεις, αν θες να βάλεις μεγαλύτερο ποσό από αυτό που έχεις ορίσει, ε; Βασικά δεν πιστεύω να είσαι χαζούλης σαν κι εμένα που ακόμα το ‘χω απορία – χιχιχι!
SOS: μεγάλη προσοχή στους ταράνδους, ιδίως στην Φινλανδία!
Το νόμισμα της Φινλανδίας είναι το ευρώ (€).
Σύνορα Νορβηγίας – Φινλανδίας: ανύπαρκτα.
Επειδή συνέχεια χάνω πράγματα, κατά τη διάρκεια της σημερινής ημέρας, παρατήρησα πως έχασα το πληκτρολόγιο του απαρχαιωμένου NOKIA. Ας είναι καλά όμως, η μέθοδος πληκτρολόγησης μετ’ αιχμηρού αντικειμένου ή στυλό.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!