Ημέρα 22η: Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013, Inary – Rovaniemi (438,7 km)
Λαπωνίας και Αρκτικού Κύκλου συνέχεια
Τις τελευταίες δυο ημέρες μένοντας σε σπιτάκι, ένιωθα πως ήμουν έξω από τα νερά μου. Τώρα όμως με τη σκηνή δίπλα στη λίμνη, αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Νωρίς το πρωί, βρίσκομαι μέσα σ’ αυτήν με τον ζεστό καφέ ανά χείρας, πάνω από το χάρτη.
Ώρα όμως να κάνουμε μερικά μαθήματα γεωγραφίας ή χαρτογραφίας ή όπως αλλιώς θες, πες το. Κι αν έχεις σκοπό να βρεθείς κάποια μέρα εδώ που βρίσκομαι εγώ, δώσε βάση και μην βιάζεσαι να κατεβείς με το ποντίκι για να δεις τις φωτογραφίες. Εδώ έχουμε σοβαρή συζήτηση να κάνουμε…
Για να διασχίσεις την Φινλανδία από το βορά στον νότο, υπάρχουν δυο κύριοι οδικοί άξονες, ο Ε75 και ο Ε63. Οι πληροφορίες που συνέλεξα από το διαδίκτυο γι’ αυτούς τους δυο δρόμους, είναι κάπως συγκεχυμένες, με τις απόψεις να διίστανται. Η μια άποψη λέει πως ο Ε63 είναι πιο γραφικός και η άλλη λέει ακριβώς τα ίδια, για τον Ε75 όμως. Οπότε, άντε βγάλε άκρη…
Παραμερίζοντας τις απόψεις, ακολουθώ το ένστικτό μου, το οποίο μου λέει δαγκωτό Ε63. Στο χάρτη είναι πιο πράσινος (άρα πιο γραφικός) από τον Ε75. Και πέραν τούτου, τον βλέπω να μπαίνει βαθιά μέσα στα ανατολικά της Φινλανδίας και να πλησιάζει σχεδόν την Ρωσία και όσο κατεβαίνει, την πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Η φαντασία μου, αρχίζει να οργιάζει! Από ένα σημείο όμως και μετά, λίγο πριν το Helsinki, ο Ε63 καταλήγει στο Turku, για άλλες πολιτείες και θάλασσες δηλαδή! Άρα από ‘κει και πέρα δεν μας ενδιαφέρει…
Ως προορισμό της σημερινής ημέρας έχω ορίσει το Rovaniemi, το χωριό του Άι Βασίλη, στο οποίο αν είσαι βιαστικός μπορείς να πάρεις ντουγρού τον Ε75 και μετά από 328 km, να βρεθείς εκεί. Αν δεν είσαι βιαστικός και τα ‘χεις όλα γραμμένα στα απαυτά σου, μπορείς να ακολουθήσεις για 171 km τον Ε75 μέχρι την Sodankyla, το μόνο δρόμο που σε οδηγεί εκεί. Μετά την Sodankyla ακολουθείς για 113 km τον Ε63 προς Kemijarvi και μετά από αυτό, ακολουθείς για 58 km, τον επαρχιακό 82. Tέλος, στο Vikajarvi ξαναπαίρνεις τον Ε75, για τα τελευταία 25 km που θα σε οδηγήσουν στο Rovaniemi.
(Τα παραπάνω ήταν μια προσφορά του φροντιστηρίου μοτοταξιδιωτικής εκπαίδευσης:
MERCO POLO
Τιμαί χαμηλαί – τμήματα ολιγομελή. Θα μας βρείτε σε κάθε γωνιά της Γης).
Eλπίζω να μην σε μπέρδεψα, γιατί φαίνεται ότι τα παίρνεις τα γράμματα, εν αντιθέσει μ’ εμένα που σε ό,τι και να κάνω, είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Όπως κατάλαβες, σήμερα έχω σκοπό να κάνω ολόκληρο κύκλο. Να, σαν τον Οικονομάκη που κάθε φορά που του λέμε να έρθει για καφέ στο Ηράκλειο, αυτός έρχεται από τα Χανιά, μέσω Σητείας! Και δεν φτάνει αυτό, αλλά περνάει κι από το ακρωτήρι του Άγιου Ισίδωρου – μεγάλη η χάρη του!
Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, με τις προβλέψεις να δίνουν βροχές στο Rovaniemi. Όμως το μπλε που βλέπω στο βάθος, με κάνει να αισιοδοξώ πως σήμερα θα κάνει καλό καιρό. Και επί της ουσίας, σήμερα θα είναι η πρώτη γνωριμία μου, με την Φινλανδία που με καλεί να εξερευνήσω τις ομορφιές της.
Έχει πάει δέκα και είμαι με τη μοτοσυκλέτα μου στο δρόμο, ακολουθώντας, όπως λέει ο χάρτης τον Ε75. Δρόμος με καλή ποιότητα ασφάλτου και φυσικά με αρκετό πράσινο. Λέγεται ότι μετά την Νορβηγία, η Φινλανδία είναι η δεύτερη πιο πράσινη χώρα της Ευρώπης με τρίτη την Σλοβενία – το τελευταίο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους!
Δεν προλαβαίνω να γράψω τα πρώτα μου χιλιόμετρα στο δρόμο και ξαφνικά τρώω στη μάπα την πρώτη έκπληξη της ημέρας! Καλά αρχίσαμε, μονολογώ. Μια λωρίδα δρόμου βρίσκεται ανάμεσα σε δυο λίμνες. Τη μεγάλη Myossajarvi και μια πιο μικρή, στην όχθη της οποίας υπάρχουν λαπωνικές σκηνές με πλήθος κόσμου να συρρέει. Δεν ξέρω αν είναι κάτι το ενδιαφέρον για τους Λάπωνες, ή αν αποτελεί τουριστικό καρακιτσαριό. Η ανάγκη μου να βρίσκομαι μακριά από τους τουρίστες, θα με οδηγήσει σε μια απόμερη γωνιά του δρόμου, να θαυμάσω το υπέροχο τοπίο.
Αλλά και το δρόμο, μπικόζ, όλα είναι δρόμος μάι φρεντ…
Κι εδώ θα πω μια μ@λ@κί@ που κάνω, καθώς θέλω να βγάλω όλα τα σώψυχά μου, σε τούτες τις γραμμές. Ίσως και να αδιαφορώ, να δω τι παίζει εκεί πέρα και να μάθω κάποια πράγματα για την ιδιαίτερη φυλή των Σάμι ή των Λαπώνων. Μου αρέσει να μαθαίνω για φυλές ανθρώπων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια μυθική υπόσταση και εξάπτουν την περιέργειά μου, να τη γνωρίσει. Όμως σε αυτό το ταξίδι ρε γαμώτο, ο δρόμος και η φύση με τραβάνε σαν μαγνήτης. Τα μουσεία και τ’ αξιοθέατα δυστυχώς τα έχω αφήσει σε δεύτερη μοίρα, ίσως γιατί θέλω να είμαι όλη την ώρα στο δρόμο και στη φύση. Αισθάνομαι άσχημα -ίσως και να ‘χω τύψεις- και αναβάλλω την επίσκεψή μου για άλλα σημεία που έχουν ενδιαφέρον για τον λαπωνικό πολιτισμό. Εξάλλου σε όλη την Λαπωνία, παρατήρησα αρκετά τέτοια σημεία, μέχρι στιγμής.
(Παρένθεσις: αυτή την στιγμή που κοιτώ το χάρτη, σ’ εκείνο το σημείο γράφει Karhunpesakivi και χαρακτηρίζεται ως ενδιαφέρον σημείο πολιτισμού και φύσης. Δυστυχώς τότε, δεν το παρατήρησα. Λες γι’ αυτό να μ’ έπιασε ο πόνος;)
Συνεχίζω το δρόμο μου και μετά από λίγα λεπτά περνάω πάλι από μια λωρίδα δρόμου, ανάμεσα σε δυο λίμνες. Οδηγώ στη χώρα των χιλίων λιμνών…
Τα χιλιόμετρα στον Ε75 φεύγουν χωρίς να καταβάλλεις ιδιαίτερη προσπάθεια, αρκεί να είσαι προσεκτικός στους ταράνδους.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, να σου πάλι άλλη μια λωρίδα δρόμου ανάμεσα σε λίμνες.
Τη διασχίζω και σταματώ στην άκρη.
Είναι ένα θέαμα που μ’ αρέσει και το προσφέρει απλόχερα τόσο η φινλανδική, όσο και η νορβηγική φύση, όπου το υγρό στοιχείο είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, σε οποιοδήποτε σημείο μπορείς να φανταστείς.
Αυτό που παρατήρησα χθες και το οποίο παρατηρώ και σήμερα στην Φινλανδία, είναι ότι δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν αρκετοί χωματόδρομοι που χάνονται στο βάθος. Λογικά θα οδηγούν σε λίμνες ή σε μέρη άγνωστα. Δυσκολεύομαι να αντισταθώ στον πειρασμό και στην τύχη, παίρνω έναν από αυτούς,
ο οποίος με οδηγεί σε μια λίμνη, η οποία είναι ορατή από το δρόμο. Μετά από λίγα μέτρα περιπέτειας εκτός δρόμου, βρίσκομαι στις όχθες της, όπου έχω σκοπό να αράξω για αρκετή ώρα. Θέλω ν’ ακούσω τους ήχους και να αποθηκεύσω στο μυαλό μου, εικόνες της φινλανδικής φύσης.
Να είχαμε και μερικές πανσέτες, να τις ψήναμε, ε;
Αμέσως αρχίζω να βγάζω κάποια συμπεράσματα σε μια άτυπη και άστοχη σύγκριση της Φινλανδίας με την Νορβηγία. Είναι ίσως ανοησία να κάνω ένα τέτοιο πράγμα, αλλά από την άλλη, ακόμα και το λίγο μυαλό που έχω, μου επιτρέπει να παρατηρήσω κάποια πράγματα. Το λοιπόν έχουμε και λέμε…
Η Νορβηγία είναι μια χώρα που σου προσφέρει απλόχερα την ομορφιά της. Τη βλέπεις σε κάθε σημείο της και μοιάζει σαν να μην θέλει να σου κρύψει απολύτως τίποτα. Από την άλλη η Φινλανδία είναι εξίσου όμορφη, αλλά έχει αυτό το μυστηριώδες απάνω της που σε προκαλεί να την εξερευνήσεις. Δεν θα σου επιδείξει τόσο άμεσα τα κάλλη της, αλλά οι χωματόδρομοι δεξιά κι αριστερά, είναι αυτοί που θα σε καλέσουν να την ανακαλύψεις. Ίσως να το λέω αυτό, γιατί τη διαδρομή στην Νορβηγία τη σχεδίασα με περισσότερη λεπτομέρεια, εν αντιθέσει με αυτήν της Φινλανδίας που την άφησα τελείως χύμα.
Όσον αφορά το περιτύλιγμα, η Νορβηγία είναι πιο ιλουστρασιόν, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση, εν αντιθέσει με την Φινλανδία. Και αν παρομοιάσω αυτές τις χώρες με δυο γκόμενες, η Νορβηγία είναι μια καλλίγραμμη με προκλητικά ρούχα γκόμενα, η οποία διεγείρει τη φαντασία σου. Από την άλλη, η Φινλανδία είναι μια γκόμενα επιμελώς ατιμέλητη και λιγότερο φανταχτερή που σε προκαλεί να της βγάλεις ένα – ένα τα ρούχα της. Από κει και πέρα, εσύ θα δεις αφενός μεν, ποια από τις δυο θα ξυπνήσει τα ζωώδη ένστικτά σου και αφετέρου δε, με ποιαν από τις δυο θα μπορείς να επικοινωνήσεις εις βάθος. Εκεί που μιλάνε οι ψυχές και τα συναισθήματα. Το σίγουρο είναι, πως και οι δυο αυτές χώρες παίρνουν άριστα τόσο στο φαίνεσθαι, όσο και στο είναι. Προσωπικά πάντα, δίνω ένα μεγάλο προβάδισμα στην Νορβηγία, η οποία είναι με διαφορά η ομορφότερη χώρα που έχω ταξιδέψει μέχρι τώρα, με την Φινλανδία να βρίσκεται στο νούμερο δυο της κατάταξης, για το συγκεκριμένο ταξίδι όμως.
Αφήνω όμως στην άκρη την ακατάσχετη φλυαρία μου και συνεχίζω, καθώς με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα. Όπου κι αν βρεθείς, όπου κι αν σταθείς, ανά πάσα ώρα και στιγμή βλέπεις λίμνες. Δεν έχω ξαναδεί τόσες λίμνες στη ζωή μου και είναι λογικό, μιας και χαρακτηρίζεται ως η χώρα των χιλίων λιμνών. Βέβαια δεν έχει τόσες, με τον ακριβή αριθμό να είναι -άκουσον, άκουσον- 187.888 λίμνες!
Επιτέλους φτάνω στη διασταύρωση της Sodankyla και παίρνω τον E63 προς Kemijarvi. Και πριν τον πιάσω για τα καλά, κάνω μια στάση στη γέφυρα του ποταμού Kitinen που διαρρέει την πόλη.
Μετά από λίγα λεπτά, κυλώ τις ρόδες μου στον Ε63 και αισθάνομαι τυχερός που έκανα αυτή την επιλογή. Διότι ο Ε63 αν και στο χάρτη φαίνεται εθνικός δρόμος όπως ο Ε75, στην ουσία είναι επαρχιακός! Είναι πιο στενός και γραφικός και κατά συνέπεια πιο ενδιαφέρων δρόμος. Οδηγώ σε τεράστιες ευθείες, οι οποίες μοιάζουν με τη χθεσινή πίστα μοτοκρός του 92. Βέβαια οι ανηφοροκατηφόρες του Ε63 δεν είναι τόσο διασκεδαστικές όσο του 92, ωστόσο είναι αρκετές και ικανές να σε έχουν συνέχεια στην τσίτα. Όπως και η παρουσία των ταράνδων, η οποία είναι πιο συχνή και συνάμα πιο επικίνδυνη απ’ ότι στον Ε75.
Ο καιρός είναι ακόμα συννεφιασμένος και η κίνηση στο δρόμο ελάχιστη. Και η πλάκα είναι, πως τα περισσότερα από τα λιγοστά αυτοκίνητα που συναντώ στο δρόμο, μου αναβοσβήνουν τα φώτα! Μήπως έχει μπλόκο ή απλά με χαιρετάνε; Δεν αργώ να διαπιστώσω πως λίγο παρακάτω, υπάρχουν τάρανδοι στο δρόμο! Ναι, στην Φιλανδία, όταν σου αναβοσβήνουν τα φώτα, να ξέρεις ότι σε περιμένει… μπλόκο ταράνδων! Όπως επίσης, κάθε φορά που βλέπεις μπάρες στις άκρες του δρόμου κατά 99 %, υπάρχει λίμνη ή ποταμός, οι οποίες προσφέρουν ενδιαφέρουσες στάσεις. Και όσον αφορά τις στάσεις, το κακό με την Φιλανδία είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά πλατώματα στην άκρη του δρόμου, συγκριτικά με την Νορβηγία, πράγμα που με ξενερώνει, ελαττώνοντας κατά πολύ τις στάσεις μου – γκρρρ!
Είμαι κάπου στο Pelkosenniemi και το τοπίο ομορφαίνει όλο και πιο πολύ. Είμαι σ’ ένα χωριό το οποίο διαρρέεται από τα νερά ενός ποταμού, με τα έντονα χρώματα να κυριαρχούν στο τοπίο. Η γέφυρα του ποταμού Kemihaara θα με κρατήσει για λίγα λεπτά επάνω της.
Όπως επίσης, λίγα χιλιόμετρα παραπέρα θα κάνω άλλη μια στάση. Βλέπω ότι η διαδρομή με αποζημιώνει χαρίζοντάς μου υπέροχες εικόνες, με το υγρό στοιχείο κυρίαρχο.
Σύντομα φτάνω στη διασταύρωση του Kemijarvi και οδηγώ στον επαρχιακό 82 με κατεύθυνση το Vikajarvi και εν συνεχεία το Rovaniemi.
Και σ’ ένα χωριουδάκι που το λένε Hyypio, παθαίνω άλλη μια φινλανδική πλάκα. Πάλι μια λωρίδα γης χωρίζει δυο λίμνες και φυσικά δε χάνω ευκαιρία να πιω λίγο καφέ και φουμάροντας ένα τσιγάρο, να απολαύσω τη φύση. Είναι από τις στιγμές που θα ήθελα να είχα δίπλα μου τον αδερφό Παρτσινέβελο που είχε πάθει την πλάκα της ζωής του με την Φινλανδία, να με συμπαρασύρει σε βαθύτατες εσωτερικές αναζητήσεις, απαγγέλοντας στίχους από Καβάφη και Πάμπλο Νερούδα. Ή να μου τραγουδά μελοποιημένα ποιήματα του Καρυωτάκη από τα Διάφανα Κρίνα και να τον διακόπτω με Μάκη Χριστοδουλόπουλο. Κάτι που δεν πρόκειται βέβαια, να συμβεί ποτέ! Να τραγουδώ Μάκη δηλαδή…
Μετά από αυτή τη στάση είμαι ξανά στο δρόμο και μετά το Vikajarvi, μπαίνω στον E75 και στα τελευταία χιλιόμετρα που θα με οδηγήσουν στο σημερινό μου προορισμό, το Rovaniemi.
H θέα της λίμνης Olkkajarvi, θα με σταματήσει για λίγη ώρα. Eίναι τεράστια, ενώ στο χάρτη φαίνεται σαν μια μικρή μελανιά.
Διάφορες πινακίδες αλλά και οι κάτι σαν λαπωνικές σκηνές, φανερώνουν πως το μέρος αποτελεί ένα πάρκο της φύσης και του πολιτισμού.
Τα έντονα χρώματα θα με κάνουν να τα χαζεύω, ενώ παράλληλα θα σκέφτομαι πολλά και διάφορα…
Δίπλα ένας πατέρας, αφήνει τα παιδιά του να παίξουν ανέμελα στη λίμνη. Μετά από λίγη ώρα αρχίζουν να ψαρεύουν.
Κοιτάω αυτά τα παιδιά και αμέσως μου έρχονται στο μυαλό στιγμές από τη δική μου τρυφερή ηλικία, με παρόμοιες δραστηριότητες. Ήθελα να ήμουν στην ηλικία τους. Να είμαι περίεργος προσπαθώντας να ανακαλύψω τον κόσμο, ρωτώντας με παιδική αφέλεια και περιέργεια, γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Πλέον είμαι στα τριαντατρία και ταξιδεύοντας, έχω ακόμα αυτή την παιδική αφέλεια. Πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να βάζει το δάχτυλο στο στόμα, την ώρα που βλέπει κάτι εντυπωσιακό, όπως έγινε για πρώτη φορά στο Briksdal. Και από τη χαρά μου, να παλιμπαιδίζω και να μεταφέρομαι σ’ αυτή την ηλικία.
Παρατηρώ για αρκετή ώρα τα παιδιά. Και διακρίνω στο βλέμμα και στις κινήσεις τους, τον ενθουσιασμό. Θέλουν να ψαρέψουν σαν τρελά! Προσπαθούν να ζουν έντονα την κάθε στιγμή. Θέλουν να είναι ζωηρά, όπως όλα τα παιδιά. Κοιτούν με θαυμασμό κάτι. Περιμένουν πως και πως, να τσιμπήσει το ψάρι στο δόλωμα. Κι όταν αυτό τσιμπήσει, αισθάνονται χαρούμενα που τα κατάφεραν, φωνάζοντας και κάνοντας φασαρία.
Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ σε κάθε ταξίδι και ιδιαίτερα σε αυτό. Βλέπω πρωτόγνωρα για ‘μένα πράγματα και μοιάζω σαν να πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στον πλανήτη Γη. Κοιτώ με δέος κάτι και μοιάζω σαν να θέλω να πω “γιατί μπαμπά; γιατί μαμά;” Είμαι τόσο ενθουσιασμένος βλέποντας τόσο όμορφες εικόνες που κάτι μέσα μου με αναστατώνει. Και αυτό το βγάζω προς τα έξω! Θέλω να μιλήσω, θέλω να φωνάξω, θέλω να αναστατώσω το σύμπαν μου!
Ίσως το να ταξιδεύεις με μια μοτοσυκλέτα, σε κάνει να είσαι παιδί. Κι αν δεν είσαι, μπορείς να την πατήσεις για πλάκα και να ξαναγίνεις. Βλέπεις τόσα πράγματα για πρώτη φορά και γνωρίζοντας άλλους ανθρώπους, διδάσκεσαι. Και διδάσκεσαι συνεχώς. Και αναπόφευκτα η λέξη “ξέρω” εξαφανίζεται από το λεξιλόγιό σου. Η μόνη ίσως λέξη που την αντικαθιστά επιτυχώς, είναι η λέξη “μαθαίνω”…
“Όταν ήμουν παιδί, είχα βρει έναν κήπο,
για να κρύβομαι ‘κει, απ’ τη ζωή όταν λείπω”…
Φτάνω με το έλκηθρο της Yamaha στο χωριό του Άι Βασίλη, το Rovaniemi. Στο δρόμο υπάρχει ένα τεράστιο τρίγωνο που σου υποδεικνύει, πως βρίσκεσαι στον Αρκτικό Κύκλο.
Λίγα μέτρα παραπέρα, υπάρχει άλλο ένα το ίδιο.
Με το τι θα δω στο Rovaniemi τα ‘χω κάπως χαμένα ή μάλλον τα ‘χω κάνει πάλι όλα μπορντέλο μέσα στο μυαλό μου, αν και δε φαίνεται να μ’ απασχολεί ιδιαίτερα. Από πληροφορίες ξέρω ότι είναι ένας τουριστικός προορισμός, όπου βασιλεύει το κιτς και η χαζομάρα, καθώς οι ντόπιοι το αποκαλούν tοurist trap.
Έχω τη λανθασμένη εντύπωση (διότι δεν το μελέτησα σωστά στην προετοιμασία) πως το Santa Park και το σημείο που βρίσκεται ο Αρκτικός Κύκλος, βρίσκονται στο ίδιο σημείο. H ταμπέλα με οδηγεί στο Santa Park και προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν βλέπω καθόλου κόσμο. Αφού παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου και προχωρήσω λίγα μέτρα με τα πόδια, βλέπω ότι είναι κλειστά. To Santa Park είναι ανοιχτό από τις 10:00 π.μ. έως και τις 17:00 μ.μ. και το ρολόι μου δείχνει 18:45 μ.μ. (17:45 μ.μ. είναι κανονικά, αλλά ξέχασα να το γυρίσω μια ώρα πίσω από χθες – τι ανόητος θεέ μου!).
Όμως δεν είναι αυτό που ψάχνω. Αυτό που θέλω να δω είναι κάτι σαν χωριό, στο οποίο βρίσκεται η ακριβής γραμμή του Αρκτικού Κύκλου στην Φινλανδία. Mέσω ντόπιων και πινακίδων βρίσκομαι 2,3 km παραπέρα, στο Napariiri Arctic Circle.
Eίναι ένα μικρό τουριστικό χωριό και το καλό είναι ότι τα μαγαζιά είναι κλειστά, πράγμα που σημαίνει ότι θα αποφύγω τις τεράστιες ορδές τουριστών που συρρέουν σ’ αυτά τα μέρη. Όπως και την οικονομική αφαίμαξη από την επίσκεψη στον Άι Βασίλη, όπου κοστίζει ακριβά, σύμφωνα με πληροφορίες που έχω συλλέξει. Είναι όμορφο και μοντέρνο χωριό. Βγάζω την απαραίτητη φωτογραφία που θα επισημάνει την έξοδό μου από τον Αρκτικό Κύκλο και για αρκετή ώρα χαζεύω στο χωριό.
Εντός, εκτός και επί τα αυτά του Αρκτικού Κύκλου.
To μάτι μου καρφώνεται στις αποστάσεις από αυτό το σημείο σε διάφορα μέρη της Γης. Οι αποστάσεις (έστω και σε ευθεία γραμμή) εκ πρώτης άποψης προκαλούν δέος. Όμως, έχω την αίσθηση πως η μοτοσυκλέτα τις κάνει να φαίνονται μικρές. Είμαι σίγουρος πως αν έβαζα έναν προορισμό από αυτούς που βλέπω μπροστά μου, θα κατάφερνα να φτάσω εκεί, όπως ο καθένας. Εξάλλου σε σημεία της Γης θα πάω, δεν θα πάω δα και στο διάστημα…
Πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, είχα την λανθασμένη εντύπωση πως θα έκανα κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο. Όμως ταξιδεύοντας όλες αυτές τις ημέρες, κατάλαβα πως δεν κάνω κάτι τέτοιο. Κάνω κάτι το απλό. Το ταξίδι μπορεί από τη μια να με απογειώνει με όλα αυτά που βλέπω, αλλά από την άλλη καταφέρνει να με προσγειώνει. Σαν να μου λέει “μικρέ, χαμήλωσε λίγο το κεφάλι”.
Βλέπω τις πινακίδες από εκεί που ξεκίνησα ως εκεί που έφτασα. Στην αρχή του ταξιδιού, οι αποστάσεις ήταν αντιστρόφως ανάλογες. Αυτό με κάνει να συνειδητοποιήσω πως ένας προορισμός, για κάποιους είναι κοντινός και για κάποιους άλλους μακρινός. Και πως, το ταξίδι είναι αυτό που θα “γεμίσει” το “μέσα” σου και όχι η χιλιομετρική απόσταση.
H υδρόγειος αποσπά την προσοχή μου, όπου σε ένα πλαίσιο ταξιδιώτες από κάθε γωνιά της Γης, αφήνουν το στίγμα τους με ένα αυτοκόλλητο. Γιακουμή, Ράσταμαν και Εκόνομι, να με συγχωρείτε (που με συγχωρείτε) αλλά βαριέμαι να ψάχνω τ’ αυτοκόλλητα. Ξέρετε τι χαμός επικρατεί στο tank bag μου; Της ιερόδουλης γίνεται σας λέω!
Εκεί βλέπω ένα εστιατόριο σολομού. Λες να είναι του Έλληνα Κώστα που φτιάχνει τον καλύτερο σολομό στο Rovaniemi, όπως μου είπε χτες στο Inari, o Ελβετός που ετοιμάζεται να πετάξει με ελικόπτερο στην ρωσική τούνδρα; Ένας θεός ξέρει!
Κι όμως, αυτό που μου είπε ο Ελβετός κάτι μου θυμίζει. Σαν κάπου να διάβασα κάποτε, ότι υπάρχει ένας Έλληνας στο Rovaniemi που έχει εστιατόριο:
“Μας καλούν στο μαγαζί που κάθονται, ακριβώς δίπλα απ’ τη γραμμή που μας χωρίζει απ’ τον Αρκτικό κύκλο. Είναι μια παραδοσιακή λαπωνέζικη καλύβα που σερβίρει ζεστό καφέ, τσάι και φυσικά σολομό! Καθόμαστε δίπλα στη φωτιά και παραγγέλνουμε στον Κώστα, τον Έλληνα ιδιοκτήτη(!!!), από ένα τσάι. Ρε κοίτα κάτι πράγματα! Πως βρεθήκαμε στα ξαφνικά έξι Ελληνάρες τόσα χιλιόμετρα μακριά, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω.”
(Περιοδικό ΜΟΤΟ, τεύχος 515, 1/11/2012 και το ταξιδιωτικό “Θεσσαλονίκη – Νordkapp με Vespa!”)
Σε μια ανύποπτη φάση αντικρίζω δυο γυναικεία μάτια που μου φαίνεται σαν να τα ‘χω ξαναδεί και μένω κάγκελο! Είναι η μελαχρινή Πολωνή που είδα στο Nordkapp, η οποία μάζεψε τον μεθυσμένο Πολωνό που μας τα ‘κανε κουβάρι εμένα, του Edi και του Ibrahim. Βρίσκεται με την παρέα της, αλλά δεν βλέπω πουθενά την αστεία φάτσα του Πολωνού. Ποιος νοιάζεται θα μου πεις; Κάπου θα τον άφησαν τύφλα στο μεθύσι και δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια του, ο μπουνταλάς – χαχα! Ανταλλάσσουμε δυο τρεις ματιές του στυλ “εσένα κάπου σε ξέρω”. Στο Nordkapp είχαμε ανταλλάξει δυο τρεις φλύαρες κουβέντες στην προσπάθεια της, να μαζέψει τον Πολωνό. Όμως τώρα θέλω να την πλησιάσω, να της πω μόνο ένα πράμα…το πόσο όμορφη είναι! Κάνω κίνηση προς το μέρος της και γυρίζει την πλάτη της. Μόλις έφυγε με την παρέα της…
Αφού λοιπόν έμεινα με το… Shoei στο χέρι, μετά από αρκετή ώρα αποχωρώ από το χωριό. Γεμίζω βενζίνη και βολτάροντας, βρίσκω ένα Lidl και φυσικά δεν χάνω την ευκαιρία για μερικά ψώνια από την πάμφθηνη συγκριτικά με την Νορβηγία, Φινλανδία.
To Rovaniemi είναι μια σύγχρονη και μοντέρνα πόλη, η οποία σου δίνει την αίσθηση πως τα εγκαίνιά της έγιναν μόλις χτες. Είναι τετραγωνισμένη και με κατατοπιστική σήμανση. Με τη βοήθεια της οποίας βρίσκω πανεύκολα το camping, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της, ακριβώς δίπλα στον ποταμό Κemijoki που διαρρέει την πόλη. Ναι, θα κατασκηνώσω δίπλα στο ποτάμι με τη θέα δυο εντυπωσιακών γεφυρών και με τον καιρό να γίνεται ακόμα πιο ηλιόλουστος. Άρα, έχω αρκετές πιθανότητες να δω για δεύτερη φορά τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, καθώς όπως μου έχουν πει, εμφανίζεται και εδώ.
Ειδικότης μου; Να χαλώ τις καλύτερες φωτογραφίες!
Oι θερμοκρασία είναι πιο υψηλή από κάθε άλλη φορά στον Αρκτικό Κύκλο και μετά από λίγα λεπτά, ετοιμάζω τη σπεσιαλιτέ αλά Μαμαλάκης. Οπότε, έχω χρόνο να αράξω και να χαλαρώσω με την ησυχία μου.
Η συναισθηματική φόρτιση των τελευταίων ημερών πριν, κατά και μετά Nordkapp, αρχίζει και φεύγει. Η βλακεία και ο χαζοχαρουμενισμός που με χαρακτηρίζουν, ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Η αποθέωση είναι στα λουτρά του camping, όπου τραγουδώ (γκαρίζω πιο σωστά) άσματα από Αντύπα (με το “είμαι στα χάι μου”, νάμπερ ουάν στη λίστα), Κωστόπουλο μέχρι Έφη Θώδη και παρατράγουδα της Αννίτας! Οι Φινλανδοί, ακόμα αναρωτιούνται για το ποιος ήταν αυτός ο βλαμμένος που τραγουδούσε κάτι παρακμιακά άσματα…
Η νύχτα (τρόπος του λέγειν, γιατί ούτε κι εδώ υπάρχει νύχτα) με βρίσκει στη σκηνή. Ο ήλιος έχει παραχωρήσει τη θέση του στα σύννεφα, τα οποία κάνουν αδύνατη την εμφάνιση του Ήλιου του Μεσονυχτίου. Στα απαυτά μου βεβαίως – βεβαίως, μιας και τον χόρτασα, εκεί που έπρεπε να τον χορτάσω.
Όμως είμαι γεμάτος. Περίμενα πως το ταξίδι μου, από ‘δω και πέρα θα είχε διαδικαστικό χαρακτήρα. Όμως η Φινλανδία μου έκανε κλικ και τολμώ να πω, πως αρχίζω σιγά – σιγά να την ερωτεύομαι. Πιάνω τον εαυτό μου από το πουθενά να σχεδιάζει ρότες και να αυτοσχεδιάζει γενικώς, πάνω από χάρτες. Λες και είμαι στην Κρήτη και σχεδιάζω την κυριακάτική μου βόλτα. Όμως είναι ώρα να την πέσω, ανυπομονώντας για το πρωινό ξύπνημα που θα περιλαμβάνει κι άλλες ασκήσεις επί χάρτου…
Hyvaa yota από το χωριό του Άι Βασίλη,
ο Μερκούρης με το έλκηθρό του.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 17€
Διαμονή: Ounaskoski Camping (19,50€)
Super Market: 9,30€
Λοιπά: –
Σύνολο: 45,80€
Γενικό Σύνολο: 1.621,60€
Στην Φινλανδία κάθε φορά που σου αναβοσβήνουν τα φώτα οι αντιθέτως διερχόμενοι οδηγοί, δεν σημαίνει μπλόκο, αλλά ύπαρξη ταράνδου – ων!
Στα camping της Φινλανδίας, δεν υπάρχουν κοινόχρηστα ψυγεία! Έτσι τουλάχιστον μου είπαν στη ρεσεψιόν, στο ψυγείο της οποίας φύλαξα λουκάνικα, τυριά και άλλα.
SOS και το ξαναγράφω: Τεράστια προσοχή στους ταράνδους!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!