Hμέρα 23η: Τρίτη 23 Ιουλίου 2013, Rovaniemi – Kuopio (663,1 km)
Ιστορίες με ταράνδους, σκιάχτρα, σπίτια και σάουνες
Hyvaa Huomenta! Μέρααα! Ωραία μέρα σήμερα, ε; Και ηλιόλουστη καθώς τα σύννεφα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Οπότε λοιπόν, αυτή ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς και για ν’ ανεβάσω κι άλλο τη διάθεσή μου, λέω να κάνω μερικές ασκήσεις επί χάρτου. Μήπως σκέφτεσαι κάτι καλύτερο; Ας ανοίξω λοιπόν το χάρτη της Φινλανδίας…
Σήμερα με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα, καμιά εξακοσαριά το υπολογίζω. Όχι δεν θα πάω από τώρα στο Helsinki, καθώς η θέση της πόλης Kuopio στο χάρτη, διεγείρει τη φαντασία μου. Παράλληλα σήμερα θα αποχαιρετήσω μετά από πολλές ημέρες, την ευρύτερη περιοχή της Λαπωνίας, αλλά και του Αρκτικού Κύκλου. Και βλέποντας τις διαδρομές σ’ εκείνο το σημείο, έχεις την εντύπωση πως είναι ο μίτος της Αριάδνης που έκανε τον Θησέα να παιδεύεται. Ευκαιρία λοιπόν να τον ξετυλίξω…
Ξεδιπλώνοντας ολόκληρο το χάρτη της Φινλανδίας, παρατηρώ αποτελείται από έντεκα οριζόντια τμήματα. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, σήμερα θα δράσω στα πέντε από αυτά. Βλέπω ότι θα πλησιάσω κοντά στα σύνορα με την Ρωσία και από μόνο του αυτό το γεγονός, με κάνει να τρίβω τα χέρια μου.
Δρόμοι από το Rovaniemi στο Kuopio, υπάρχουνε πολλοί, εσύ όμως θα διαλέξεις έναν, ή μάλλον περισσότερους από έναν. Οπότε, τι καλύτερο από το να αυτοσχεδιάσεις; Χωρίζω το σχέδιο δράσης, σε τρία επιμέρους τμήματα:
i) Από το Rovaniemi παίρνω τον επαρχιακό 81 με κατεύθυνση την πόλη Kuusamo, την οποία χωρίζουν μόλις 57 km, από την Ρωσία. Ο αριθμός των 189 km σε επαρχιακό της Φινλανδίας, με κάνει να χαμογελώ πονηρά…
ii) Εν συνεχεία παίρνω τον Ε63 με κατεύθυνση το Kajaani (σαν καζάνι, δεν ακούγεται τούτο;) και στη διασταύρωση του Μainua, κατεβαίνω προς Siilinjarvi, πάλι μέσω του Ε63.
iii) Από κει και πέρα, είμαι μια ανάσα από το Kuopio, το σημερινό μου προορισμό.
Kατάλαβες τίποτα από όλα αυτά; Όχι φυσικά! Ε, άνοιξε λοιπόν το χάρτη για να καταλάβεις! Και είμαι σίγουρος πως θα κατεβάσεις καλύτερες ιδέες από τις δικές μου.
Έχει πάει δέκα και αφού τα κάνω πουτ@ν@ριό ακόμα και στην εύκολη πόλη του Rovaniemi, καταφέρνω να βρω τον 81, όπου και οδηγώ σ’ αυτόν.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, μπαίνω μέσω ενός χωματόδρομου σε μια λίμνη, καθώς ο οργανισμός μου ζητάει εσπευσμένα κι άλλες δόσεις καφεϊνης και νικοτίνης. Και όταν αυτές συνδυαστούν με τις απαραίτητες δόσεις φινλανδικής ομορφιάς, τότε το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ευεργετικό. Και ιδίως όταν είναι ακόμα πρωί…
Mάντεψε, τι υπάρχει πίσω από τη μοτοσυκλέτα …
Λίμνη, φυσικά!
Η διαδρομή είναι καταπληκτική και σε συνδυασμό με την ηλιόλουστη μέρα, με κάνουν να την απολαμβάνω όπως της αρμόζει.
Oι τάρανδοι που αλωνίζουν καταμεσής του δρόμου ή που πετάγονται από το πουθενά, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μου και παράλληλα με κάνουν να μην εφησυχάζω.
Μετά το χωριό Pera – Posio η διαδρομή γίνεται πιο γραφική, όπως μαρτυρά και ο χάρτης. Λίγο πιο πέρα είναι το χωριό Posio. Λες με το “πέρα” να εννοούμε το ίδιο πράγμα με τους Φινλανδούς; Ιδού η απορία…
Η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο απολαυστική, με τις λίμνες δεξιά κι αριστερά και τους χωματόδρομους να σε προκαλούν να τους οργώσεις. Τα πολλά όμως χιλιόμετρα που καλούμαι να βγάλω σήμερα, περιορίζουν τις στάσεις μου σε λίγες αλλά ενδιαφέρουσες.
Μέχρι τώρα συνάντησα αρκετούς ταράνδους στο διάβα μου και μάλιστα περισσότερους από κάθε άλλη φορά. Ήμουν τυχερός που ακόμα δεν έτυχε να λάβω μέρος σε ταρανδομαχίες καταμεσής του δρόμου, καθώς οι οδηγοί των αντιθέτως διερχόμενων αυτοκινήτων, με προειδοποιούσαν αναβοσβήνοντας τη μεγάλη σκάλα των φώτων, ως είθισται στην Φινλανδία.
Και λίγα χιλιόμετρα πριν το Kuusamo, καθώς κινούμαι με μια ταχύτητα της τάξης των 80 – 90 km/h, βλέπω από το πουθενά να πετάγεται στ’ αριστερά μου ένας τάρανδος! Η απόσταση που μας χώριζε προτού αποκτήσουμε στενές επαφές, πρέπει να ήταν λίγα εκατοστά. Ευτυχώς το καθαρό μυαλό που είχα εκείνη τη στιγμή, με κάνει να μην πανικοβληθώ και να μην πατήσω φρένο. Είναι από τι στιγμές που λες, πως ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις ένα εμπόδιο, είναι να μην το δεις. Και αμέσως μετά αυτός, βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την μπροστινή ρόδα της μοτοσυκλέτας, την ώρα που αρχίζω να πιέζω τη μανέτα του φρένου, όλο και πιο δυνατά. Αισθάνομαι το κλασσικό τράνταγμα του ABS να με ταρακουνά και παράλληλα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Ως εδώ ήταν σκέφτηκα και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο τάρανδος αναπτύσσει μεγαλύτερη ταχύτητα από τη μοτοσυκλέτα και απομακρύνεται, παραμένοντας όμως στο δρόμο. Ακόμα θυμάμαι εκείνες τις στιγμές κι ακόμα τρέμει η ψυχή μου.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε με τη μοτοσυκλέτα μου ακινητοποιημένη στη μέση του δρόμου, προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ!
Ο παρ’ ολίγον κολλητός μου …
Κι εδώ θα μου επιτρέψεις να κάνω μια μικρή παρένθεση, μετά από αυτό το σκηνικό. Ίσως επειδή ήτανε ακόμα πρωί και είχα καθαρή σκέψη και ξεκούραστο σώμα, όμως μέσα μου βαθιά, αισθανόμουνα μια απέραντη γαλήνη και ηρεμία. Και αυτή την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, είναι πράγματα τα οποία μου προσφέρει ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα. Και ίσως αυτά, να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις αντιδράσεις μου κατά τη διάρκεια της ταρανδομαχίας. Ίσως αν ήμουν θολωμένος, εκνευρισμένος ή βιαστικός, να είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα. Όμως, πέραν από το να κάνω εικασίες, οφείλω να ομολογήσω πως όχι απλά φοβήθηκα, αλλά έκλ@σα μέντες, χ€$τηκα ρε παιδάκι μου, πως αλλιώς να το πω; Kαι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται να είσαι και τυχερός aka κωλόφαρδος.
Η όμορφη λίμνη λίγο πριν το Kuusamo, θα με κάνει να μην αντισταθώ στο κάλεσμά της για στάση.
Εκεί με πλησιάζει ένας ντόπιος, ο οποίος χαζεύει τη μοτοσυκλέτα μου και προτίθεται από μόνος του, να με βγάλει φωτογραφία. Έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία, καθώς στο παρελθόν είχε μια custom Υamaha (δεν θυμάμαι ποια, πάντως δεν άκουσα Virago). Όταν του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα, μου πετάει το εξής:
– Ααα, είσαι από την Ευρώπη; Πριν λίγα χρόνια έμενα για ένα χρόνο στην Πράγα!
Αντί να με κουφάνει, με έκανε να αναρωτηθώ κάποια πράγματα. Από τη μια σκέφτηκα πως οι Σκανδιναβοί λόγω του ότι βρίσκονται μακριά από την Ευρώπη, θεωρούν πως όλοι οι Ευρωπαίοι ανήκουν σ’ ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και μοιραία θεωρούν ότι η Ελλάδα και η Τσεχία, μιας και το έφερε το παράδειγμα, είναι γειτονικές χώρες, άσχετα αν τις χωρίζουν περίπου 2.000 km. Κάτι παρόμοιο, ενδεχομένως να νομίζουμε για τους Σκανδιναβούς. Και από την άλλη σκέφτηκα, πως είμαι ακόμα μακριά από την πατρίδα μου.
Έχει έρθει για πικ-νικ στη λίμνη, μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του. Λίγο παραπέρα δυο μικρά κορίτσια απολαμβάνουν τα νερά της λίμνης, προσπαθώντας να χαρούν αυτές τις μοναδικές στιγμές που τους προσφέρει το μικρής διάρκειας καλοκαίρι. Χαίρεται η ψυχή μου αυτά τα δυο κορίτσια στη λίμνη. Άραγε, πόσες φορές το χρόνο, τους δίνεται η ευκαιρία να κολυμπήσουν στα νερά της;
(Μην πει κανείς ανόητος ότι φωτογραφίζω πάλι γκομενάκια, γιατί θα τον βαρέσω!)
Mπαίνω μέσα στην πόλη τοu Kuusamo και η αίσθηση ότι βρίσκομαι λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ρωσία, με κάνει να νιώθω κάπως περίεργα. Ίσως αυτή η αίσθηση, να με κάνει να νομίζω ότι βρίσκομαι σε μια ρωσική πόλη… ξέρω ‘γω;
Αφού ανεφοδιαστώ σε βενζίνη, παίρνω τον E63 για τη συνέχεια του μοναχικού ταξιδιού μου. Ο καιρός, ναι μεν είναι ηλιόλουστος, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι πως θα είναι εδώ το χειμώνα. Φαντάζομαι τα πάντα θα είναι άσπρα από το χιόνι και οι λίμνες παγωμένες. Λες να πέφτω έξω;
Η φύση εξακολουθεί να είναι σε μεγάλα κέφια.
Ααα, ααα, ααα… κρουαζιέρα θα σας πάω!
Το πράσινο των δέντρων, το μπλε – άσπρο του ουρανού και το μπλε των λιμνών, δεν λένε να εξαφανιστούν με την καμία.
Αισθάνομαι πως το κάθε χιλιόμετρο που καταγράφεται στο χιλιομετρητή, είναι καλύτερο από το προηγούμενο.
Όμως το εθνικό σπορ των Φινλανδών να αναβοσβήνουν τα φώτα τους, προειδοποιώντας σε για τους ταράνδους, καλά κρατεί. Σε μια ανύποπτη στιγμή, πετυχαίνω ένα τσούρμο από δαύτους στη μέση του δρόμου, να κινούνται ανενόχλητοι.
Μα τι θα γίνει ρε παιδί μου μ’ αυτούς τους ταράνδους; Μήπως να πέσω κάτω σαν τον Στέλιο Γιαννακόπουλο και να ζητήσω πέναλτι, να τελειώνει εκεί η ιστορία; Για να με λέει μετά, ο βάζελος Παπαντωνίου “κωλοτούμπα”; Πριτς! Θα τιμήσω το fair play και όχι το Kasnafair play…
Kαθώς κινούμαι στο δρόμο, βλέπω στ’ αριστερά μου, μια τεράστια έκταση με σκιάχτρα! Tι είν’ πάλι τούτα, ρε παιδάκι μου; Να πάω, να μην πάω; Ε, ας πάω! Δεν έχω να χάσω και τίποτα, παρά μόνο λίγα λεπτά από το χρόνο μου.
Bρίσκομαι περίπου 25 km πριν το Suomussalmi και στο “Τhe Silent People”. Στην αρχή βλέπω κάτι σαν εστιατόριο – καφετέρια, όπου πολλοί οδηγοί κάνουν στάση. Ευγενέστατες και ομιλητικές κοπέλες, ψήνουν λουκάνικα και σερβίρουν λιχουδιές στους οδοιπόρους. Η περιέργεια μου όμως δεν με αφήνει σε ησυχία και προσπαθώ να αποσπάσω μερικές πληροφορίες, για το περί τίνους πρόκειται.
Προχωρώντας λίγα μέτρα, βλέπω από κοντά το όλο θέαμα, το οποίο είναι εντυπωσιακό. Το The Silent People (Οι Σιωπηλοί Άνθρωποι) αποτελείται από μια έκταση, η οποία περιλαμβάνει περίπου 1200 σκιάχτρα, με πολύχρωμα ρούχα και κεφάλι από τύρφη. Είναι ένα έργο του καλλιτέχνη Reijo Kela και παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1988 στη Lassila, γειτονιά του Helsinki. Eν έτει 1994 παρουσιάστηκε στη διεθνή έκθεση Kainuu, στην Αγορά της Γερουσίας που βρίσκεται στην Πλατεία του Helsinki, με την παρουσίαση να γίνεται το βράδυ. Εν συνεχεία παρουσιάστηκε στις όχθες του ποταμού Jalonuoma, Ammansaari. Το ίδιο έτος επέστρεψε στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα. Τα ρούχα τα αλλάζουν δυο φορές το χρόνο, τα οποία μαζεύονται από δωρεές. Ορισμένοι επισκέπτες μάλιστα δοκιμάζουν για λίγο τα ρούχα των σκιάχτρων, προφανώς για γούρι ή για άλλη αγνώστου λόγου αιτία.
Κανείς δεν γνωρίζει να απαντήσει με σαφήνεια, το τι θέλει να μεταδώσει ο καλλιτέχνης με αυτό το δημιούργημα, καθώς ο ίδιος αρνείται να απαντήσει. Ενδεχομένως για να δώσει αφορμή για σκέψη στον καθένα. Και κατά συνέπεια οι απόψεις διίστανται μεταξύ τους. Κάποιοι κάνουν λόγο για μια ψυχολογική απόσυρση που σου μεταδίδουν οι ξεχασμένοι άνθρωποι. Άλλοι πάλι λένε πως, σε αυτή την περιοχή το 1939 – 1940, διεξήχθη το χειμώνα, ο αιματηρός πόλεμος μεταξύ της Φινλαδίας και της τότε Σοβιετικής Ρωσίας, κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. Αν βγουν τα ρούχα και τα κεφάλια από τύρφη, τότε θα φανερωθούν 1000 ξύλινοι σταυροί, οι οποίοι αποτελούν φόρο τιμής σε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο.
Σε μια στάση για κολατσιό σε μια λίμνη, με πλησιάζει ένα ζευγάρι Φινλανδών με τροχόσπιτο, οι οποίοι μου δίνουν πληροφορίες για το Kuopio και τ’ αξιοθέατα του.
Η θέα του χωριού “δεν ξέρω” θα με κατεβάσει άλλη μια φορά από τη σέλα της μοτοσυκλέτας, για μια ολιγόλεπτη στάση.
Ξεχωριστή γέφυρα για πεζούς και ποδηλάτες.
Καθώς συνεχίζω το δρόμο μου, μια λίμνη στ’ αριστερά μου μ’ ένα σπιτάκι στην όχθη της, θα με κάνει να το χαζεύω για αρκετή ώρα και κλείνοντας τα μάτια μου, αρχίζω πάλι να ονειρεύομαι.
Ναι, αυτό το σπίτι αποτελεί το σπίτι των ονείρων μου! Ναι, εκεί θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου! Να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα (για να μην πω, μέσα) στη λίμνη και να μη με νοιάζει απολύτως τίποτα, μιας και θα είμαι στον παράδεισο κυριολεκτικά! Να ‘χω δυο κουτσούβελα να κάνουν φασαρία, μια γυναίκα να μου ζαλίζει τα άντε να μην πω και μια μοτοσυκλέτα για να δραπετεύω! Το χειμώνα όμως τι γίνεται, μου λες;
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Ωχ, ο σάρακας το κορίτσι μου, είναι:
– Έλα ρε Μαρία, πάνω στην ώρα! Εσένα σκεφτόμ…
– Εμένα ή έκανες πάλι καμάκι στις Φινλανδές;
– Γκουχου, γκουχου… όχι αγάπη μου, εσένα σκεφτόμουνα! Αλήθ…
– Ναι καλά, σε πιστέψαμε τώρα!
– Τι δεν με πιστεύεις; Nα πάρει φωτιά το μηχανάκι μου αν λέω ψέμ…
– Σε παίρνω τηλέφωνο από το πρωί και δεν το σηκώνεις! Γιατιιί;
– Mα ήμουνα στο δρ…
– Aκούγεσαι βραχνιασμένος! Σε ποιο κλαμπ τα έπινες το βράδυ, μου λες;
– Στο bed club του Rovaniemi! Mετά τη γέφυρα δεξιά, μέσα στο camping, η πράσινη Terra Forest δίπλα στο ποτάμι! Πως σου φάνηκε;
-…
– Περίεργο…
– Τι περίεργο;
– Που δεν έβγαλες λέξη! Αυτή τη στιγμή Μαρία, είμαι σε μια λίμνη και πάνω στα νερά της βρίσκεται το σπίτι των ονείρων μου!
– Των ονείρων μας, θες να πεις!
– Εεε… γκχχχ – γκχχχ… ερμ .. ναι, πες το κι έτσι!
– Φαντάζεσαι; Εσύ, εγώ και τα παιδιά μας…
– Και η μοτοσυκλέτα μας, Μαρία! Μην το ξεχνάς αυτό…
– Το αυτοκίνητό μας, θες νας πεις!
– Μαρία σε κλείνω, γιατί βρέχει!Θα τα πούμε πιο μετ…
– Mα δεν ακούω βροχή! Μου λες ψέματα;
– Εγώ; Ποτές!
– Όταν θα γυρίσεις στην Κρήτη, τότε θα στα πω ένα χεράκι, κύριε Μερκούρη μας !
– Η κλήση σας πρωωθείται, παρακαλώ περιμένετε… γκουντμπάι μάι ντάρλινγκ!
Ανεβαίνω ξανά στη σέλα της μοτοσυκλέτας μου και φυσικά… δεν βρέχει! Όσο πλησιάζω στο Kuopio, τα χιλιόμετρα στις ατελείωτες ευθείες, φεύγουν αργά και βασανιστικά. Υπό το φόβο των κάθε λογής μπλόκων (τάρανδοι και αστυνομία) τηρώ ευλαβικά τα όρια ταχύτητας και προσπαθώ να διασκεδάσω την πλήξη μου, με οn board photos.
Τώρα πλέον ο δρόμος μοιάζει με κανονικό αυτοκινητόδρομο, με διαχωριστική νησίδα. Σ’ ένα σημείο του, βλέπω από το αντίθετο ρεύμα ένα υπέροχο θέαμα. Δεν το πολυσκέφτομαι και με την πρώτη ευκαιρία κάνω ασφαλή (αν και παράνομη) αναστροφή, προκειμένου να πάω να χαζέψω για λίγη ώρα.
Και ναι! Βλέπω άλλο ένα σπίτι των ονείρων μου! Καλά αυτοί οι Φινλανδοί, πρέπει να μένουν στα καλύτερα σημεία, έτσι; Από τη γέφυρα του αυτοκινητόδρομου, βλέπω στο βάθος μια τεράστια λίμνη περιστοιχισμένη από δέντρα, με το όλο σκηνικό να θυμίζει Αμαζόνιο. Και κάπου εκεί, υπάρχει ένα σπιτάκι. Ονειρικά πράγματα…
Είναι το δεύτερο ονειρικό σπιτάκι που βλέπω μέσα σε λίγη ώρα. Κατά διαβολική σύμπτωση όπως στο πρώτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Ωχ, ο σάρακας θα είναι, τι θέλει πάλι;
Κι όμως, δεν είναι ο σάρακας! Είναι το περιπολικό, η μάνα μου – ακόμα χειρότερα δηλαδή!
– Έλα ρε μάνα; Τι γίνεσαι όλα καλά; Ο μπαμπάς τι κάνει; O Γιάννης; Eίστε όλοι καλά;
– Eσύ να μα πεις πως είσαι που γυρίζεις εδώ κι εκεί!
– Καλά είμαι ρε μάνα, εσείς;
– Τι έφαγες σήμερα;
– Εεε… χμμμ… ερμ, μουσακά!
– Mα αφού μουσακά φτιάχνουμε μόνο στην Ελλάδα! Πάλι με κοροϊδεύεις, παλιόπαιδο;
– Γκουχου, γκουχου… ρε μάνα, ο θείος ο Δημοσθένης τι κάνει, καλά είναι;
– Μην αλλάζεις συζήτηση! Πες μου τι έφαγες!
– O θείος ο Κώστας; Η θεία η Αγγελική; Καλά είναι; Χαιρετίσματα δωσ’ τους!
– Στο ξενοδοχείο είσαι;
– Εεε… ναι!
– Είναι καλό και καθαρό; Έχει καθαρά σεντόνια; Τι έχει για πρωινό; Να τα προσέχεις αυτά, ακούς;
– Aν είναι καλό λέει; Αστειεύεσαι τώρα ρε μάνα; Εδώ μιλάμε για ξενοδοχείο πέντε αστέρων!
– Έχει ωραία θέα; Mπαλκόνι; Πισίνα; Τι χρώμα έχουν οι κουρτίνες; Tα σεντόνια είναι σατέν ή βαμβακερά;
– H κλήση σας προωθείται, παρακαλώ περιμένετε… γκουντμπάι μάδερ!
Λίγα χιλιόμετρα με χωρίζουν από την πόλη του Kuopio, στην οποία θα αναζητήσω camping για να στήσω τη σκηνή μου. Μέχρι τώρα πρέπει να έχω ξεπεράσει τα 600 km και η κούραση θα καταβάλλει το σώμα μου, όχι όμως και την ψυχή μου. Μπαίνω σε μια έξοδο του αυτοκινητόδρομου και σ’ ένα βενζινάδικο θα αναζητήσω λίγη σκιά, καθώς η ζέστη αρχίζει και με βαράει κάπως.
Αφού πήρα τις απαιτούμενες ανάσες δροσιάς, ξαναμπαίνω στον αυτοκινητόδρομο και προς μεγάλη μου έκπληξη, βλέπω πινακίδες που μαρτυρούν την ύπαρξη camping. Τις ακολουθώ πιστά και χωρίς την παραμικρή δυσκολία, μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στη ρεσεψιόν, όπου αποσπώ διαφόρου τύπου πληροφορίες, τόσο για το camping, όσο και για το Kuopio.
Από την είσοδο, κατάλαβα ότι θα μείνω στο καλύτερο camping που έχω μείνει ποτέ! To camping τα σπάει και οι χώροι του πέραν από πεντακάθαροι, είναι προσεγμένοι και με υψηλή αισθητική. Πέραν από λουτρά, κουζίνα, super market και άλλα γνωστά, έχει εστιατόριο και καφετέρια! Έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ’ ένα μικρό χωριό.
Αφού έστησα τη σκηνή, κάνω μια βόλτα για να περιηγηθώ στους χώρους του. Προχωρώντας λίγα μέτρα, βλέπω μπροστά μου μια λίμνη και κάτι σπιτάκια, τα οποία όπως μου είπαν στη ρεσεψιόν, είναι για σάουνα. Το όμορφο σπιτάκι στη λίμνη, είναι τόσο όμορφο που σαν να μοιάζει με τα δυο σπίτια των ονείρων μου που είδα σήμερα. Λες κι αυτά να ήταν απλά σάουνες και όχι σπίτια; Βρε λες; Τζάμπα τόσα όνειρα, τόσες σκέψεις, τόσες στάσεις, τόσες φωτογραφίες; Ακόμα το ‘χω απορία …
Ένα από τα πράγματα τα οποία πρέπει να κάνω στην Φινλανδία, είναι η πασίγνωστη φινλανδική σάουνα. Στα δυο camping που έτυχε να μείνω τις δυο προηγούμενες ημέρες υπήρχε σάουνα, αλλά λόγω χρόνου δεν μπόρεσα να την απολαύσω. Όμως σήμερα το έχω πραγματικά ανάγκη μετά από 600 και βάλε χιλιόμετρα. Και στη ρεσεψιόν, μου είπαν πως είναι δωρεάν, από τις 9 έως τις 11. Και σιγά μην χάσω ευκαιρία, τώρα που είναι και τζαμπέ!
Πηγαίνω στο σπιτάκι πάνω στη λίμνη και είναι κλειστό! Περίεργο μου φαίνεται. Ρωτάω μια ωραιοτάτη νεαρά και μου δείχνει δυο σπιτάκια. Το ένα δίπλα και το άλλο καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα. Σωστά μάντεψες, θα πάω σ’ αυτό που είναι δίπλα! Είναι ξεχωριστή για τους άντρες και για τις γυναίκες. Μήπως να μπω στη γυναικεία;
Επικρατεί απόλυτη ησυχία και αυτό μου φαίνεται, επίσης περίεργο. Μπαίνω στην αντρική και βλέπω έναν άντρα γύρω στα πενήντα, χοντρό με φαλάκρα, τυλιγμένο με πετσέτα. Γνέφω σαν να χαιρετώ και κάνω δυο βήματα να προχωρήσω παραπέρα, όπου βρίσκεται ένας κλειστός χώρος, κάτι σαν ντους. Μπαίνω μέσα και βλέπω μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, ολόγυμνη να κάνει ντους. Τρομάζει στην αρχή φωνάζοντας διάφορα “όου” και μετά μου σκάει ένα χαμόγελο! Μπα; Λες να το στιμώξω πουθενά το πουρό;
Σε κλάσματα δευτερολέπτου, σκάει μύτη ο άντρας και μου λέει να αποχωρήσω, λέγοντας μου επανειλημμένα και με αυστηρό ύφος “private”. Τους ζητάω συγγνώμη με την αιτιολογία ότι δεν γνώριζα και αποχωρώ. Και πέρα από την πλάκα και το χαβαλέ, ομολογώ πως ντράπηκα που τους ενόχλησα. Φαντάζεσαι να τους πετύχαινα πάνω στο γαμ… ερμ, στην ερωτική συνεύρεση, ήθελα να πω;
Πηγαίνω στην άλλη σάουνα παραπέρα, η οποία μοιάζει με σπίτι. Την ώρα που είμαι στα δέκα μέτρα πριν μπω μέσα, να σου ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα, ολόγυμνοι! Η γυναίκα ντρέπεται και αμέσως μπαίνει μέσα στη σάουνα για να κρυφτεί. Ζητώ πάλι συγνώμη και ο άντρας αφού κατάλαβε ότι δεν ήξερα, μου λέει να απευθυνθώ στη ρεσεψιόν.
Μετά από αυτά τα δυο περιστατικά με το κατά λάθος μπανιστήρι, είχα γίνει ολοκόκκινος από τη ντροπή μου (με πιάσαν κι αυτές, βλέπεις) γιατί όπως και να το κάνουμε, ένιωσα κάπως αμήχανα. Πάω στη ρεσεψιόν και μου λένε πως η σάουνα, ναι μεν είναι δωρεάν από τις 9 έως τις 11, όχι όμως το βράδυ, αλλά το πρωί! Πως την πάτησα έτσι ο ευμεγέθους σωματικής διάπλασης ατομικός εραστής, γ@μώ τις συνεννοήσεις μου, γ@μώ; Α, ρε Ψάλτη και Γαρδέλη! Δεν φταίει κανείς άλλος, εγώ φταίω που σας είχα πρότυπα στην ηλικία των πέντε ετών με τα διάφορα “άι λοβ γιου, γιου λοβ άι”…
Όπως καταλαβαίνεις, τα κορίτσια στη ρεσεψιόν ήταν άπαιχτα και μ’ έκαναν να νομίσω τη νύχτα… μέρα!
Δεν μαγειρεύω καθώς τα σάντουιτς με λουκάνικο και τυρί που χτυπώ κάθε μέρα στο δρόμο, με βαστάνε μια χαρά (μάνα, κάνε πως δεν διαβάζεις). Όμως, θ’ αράξω στην καφετέρια, όπου θα πάρω χαρτί και στυλό να γράψω τις σημειώσεις μου, συνοδεία παγωμένης βαρελίσιας μπύρας, μεγέθους XL παρακαλώ!
Η ώρα όμως είναι περασμένη και κατευθύνομαι στη σκηνή για ύπνο. Άλλη μια υπέροχη μέρα έφτασε στο τέλος της, όπου ρούφηξα κάθε στιγμή της στο δρόμο. Αν και το ταξίδι μου, έχει μπει στο κομμάτι της επιστροφής, ωστόσο καταφέρνει να μου κρατά συνέχεια, αμείωτο το ενδιαφέρον. Και γι’ αυτό αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος…
Ηyvaa yota!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 46€
Διαμονή: Rauhalahti Camping (16€)
Λοιπά: 5 €
Σύνολο: 67€
Γενικό Σύνολο: 1.688,60€
SOS και το ξαναγράφω μέχρι να φύγω από την Φινλανδία: τεράστια προσοχή στους ταράνδους.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!