Σα βγεις στον πηγαιμό για το North Cape

Ημέρα 24^η: Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013, Kuopio – Helsinki (487,8 km)

Η Ελλάδα μου υπάρχει!

Ξυπνάω κατά τις έξι το πρωί, παρόλο που η μέρα σήμερα προμηνύεται πιο χαλαρή. Στο Kuopio θα προσπαθήσω να πάρω μερικές ισχυρές δόσεις τουρισμού, καθώς είναι μια όμορφη πόλη με αρκετά αξιοθέατα και δραστηριότητες, οι οποίες την καθιστούν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Ένα από αυτά τα αξιοθέατα και ίσως το πιο δημοφιλές, είναι ο Πύργος Puijo, από τον οποίο έχεις μια πανοραμική άποψη της πόλης, η οποία περιβάλλεται από τη λίμνη Kallavesi.

Το camping βρίσκεται στην περιοχή Rauhalahti, και κατά τις 07:30 π.μ. κατευθύνομαι με τα πόδια στη στάση του λεωφορείου – εννοείται με τις σαγιονάρες! Ήσυχη και καθαρή περιοχή, με το πράσινο χρώμα να προσπαθεί να αντισταθεί, στα άμορφα μεν, μοντέρνα δε, κτίσματα.

Είμαι στο λεωφορείο χαζεύοντας εικόνες από την πόλη του Kuopio και μετά από λίγα λεπτά, αποβιβάζομαι στη στάση του Puijo. Πριν αρχίσω να ανεβαίνω, εντυπωσιάζομαι από μια εξέδρα η οποία χρησιμοποιείται για άλματα σκι. Πλησίον της υπάρχουν αρκετές απότομες σκάλες, τις οποίες ανεβαίνω και μετά από αρκετά φυσήματα και ξεφυσήματα, βρίσκομαι στην είσοδο του πύργου.

Την καταδίκη μου μέσα, ο πύργος ανοίγει στις δέκα και η ώρα είναι οχτώ! Και πως θα περάσουν δυο ώρες εδώ πέρα; Στην αρχή βγάζω μερικές φωτογραφίες και στη συνέχεια οδηγούμαι σε παρακείμενη καφετέρια, όπου παραγγέλνω καφέ.

(Είδησις: η πρώτη μου φορά σε καφετέρια! Στο ταξίδι, ντε…)

Ωραία λοιπόν, θα σκοτώσω την ώρα μου στο διαδίκτυο. Για να δούμε, ανέβασε ο Οικονομάκης κανένα ταξιδιωτικό στο Moto Adventures, να περάσει ευχάριστα η ώρα; Ξανά την καταδίκη μου μέσα! Δεν έχει free wi-fi και θα τη βγάλω στη μούγκα και στην ακινησία. Και η πλάκα ρε γαμώτο είναι, πως ξύπνησα νωρίς για να φύγω σχετικά νωρίς, για το σημερινό μου προορισμό που δεν είναι άλλος, από την πρωτεύουσα της χώρας, Helsinki.

Το συγκεκριμένο αξιοθέατο μου το πρότειναν να το επισκεφθώ, ο Κυριάκος και η Ιωάννα, οι Έλληνες που συνάντησα στο Nordkapp. Είχαν βρεθεί και στο Kuopio και μου είπαν να δω οπωσδήποτε τον πύργο.

Ο πύργος του Puijo, έχει ύψος 75 m και είναι ο υψηλότερος πύργος παρατήρησης της ευρύτερης περιοχής. Άνοιξε το 1963 με ένα περιστρεφόμενο εστιατόριο 100 θέσεων και ήταν ο πρώτος με αυτό το γνώρισμα στις σκανδιναβικές χώρες. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον δήμαρχο του Tampere, ο οποίος έφτιαξε κάτι ανάλογο το 1971 με τον πύργο Nasinneula. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο πύργος του Puijo κατασκευάστηκε τρεις φορές. To 1856, το 1906 και το 1963.

Έχει πάει πλέον δέκα και ο πύργος ανοίγει. Πληρώνω το εισιτήριο και με το ασανσέρ, ανεβαίνω στην κορυφή του. Είμαι συνεχώς τόσο εντός, όσο και εκτός αυτού, χαζεύοντας την πόλη του Kuopio. Τα καταπράσινα νησάκια της λίμνης, με εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα. Έξω κάνει κρύο και φυσάει πολύ και ο συννεφιασμένος καιρός αφαιρεί αρκετούς πόντους θα έλεγα, από το όλο θέαμα.

Μετά από αρκετή ώρα, αποχωρώ και κατεβαίνω πάλι από τις απότομες σκάλες, δίπλα στην τεράστια εξέδρα του σκι. Βλέπω πολλά παιδιά, ακόμα και μικρής ηλικίας να κάνουν άλματα και να αποσπούν το θαυμασμό μου. Οπότε, τι καλύτερο μόλις κατεβώ, να αράξω σε μια γωνιά και να χαζεύω αυτά τα παιδιά;

Τα παρακολουθώ αρκετή ώρα. Μόλις πραγματοποιήσουν το άλμα τους, ετοιμάζονται για το επόμενο και φαίνονται να μην το χορταίνουν.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα παιδιά αυτής της ηλικίας να ασχολούνται και ιδίως να αθλούνται με κάτι. Και όταν αυτό το κάτι, είναι εντυπωσιακό και ίσως επικίνδυνο στα μάτια ενός άσχετου όπως εγώ, τότε είναι ένας λόγος, να υποκλιθώ στο θάρρος και την τόλμη τους. Μπράβο στα παιδιά λοιπόν! Μα καλά, δεν φοβούνται καθόλου;

Την έχω δει φωτορεπόρτερ σε αθλητική εφημερίδα και προσπαθώ να φωτογραφίσω τους αθλητές, εν ώρα δράσης. Επίσης, έμαθα ο άσχετος και την ύπαρξη της ρύθμισης sport στη φωτογραφική.

Μετά από αυτό το πρωτόγνωρο για τα μάτια μου θέαμα, παίρνω ξανά το λεωφορείο και επιστρέφω στο Rulalahti. Στην είσοδο του camping παρατηρώ τα πέντε αστέρια! Πω, τι είπες τώρα ρε δικέ μου; Υπάρχουν και camping πέντε αστέρων; Τι να κάνουμε, όσο ζεις μαθαίνεις, έτσι Μερκ;

Ετοιμάζομαι να φορτώσω τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα και αμέσως μετά να μαζέψω σκηνή, να λαδώσω αλυσίδα και να κάνω διαφόρου τύπου ελέγχους. Ξαφνικά με πλησιάζει ένας κύριος, ο οποίος μου λέει με σπαστά ελληνικά παρακαλώ:

– Εσύ είσαι από την Ελλάδα;

και του απαντώ στα αγγλικά, νομίζοντας ότι δεν θα γνωρίζει άλλα ελληνικά:

– Γιες, άι αμ φρομ Γκρις!

Για να μου απαντάει πάλι με σπαστά ελληνικά, αφήνοντάς με κάγκελο:

– Μη μου μιλάς αγγλικά! Μίλα μου, μόνο ελληνικά!

Αμέσως έρχεται η γυναίκα του, η οποία βρισκόταν λίγα μέτρα παραπέρα στο τροχόσπιτό τους. Μου συστήνονται ως ο Μανώλης και η Μαρία! Και οι δυο μιλάνε ελληνικά και επιμένουν να μιλάνε μόνο ελληνικά! Για αγγλικά, ούτε λόγος να γίνεται και κάνουν πως δεν γνωρίζουν από αυτά. Θέλουν η συζήτησή μας, να γίνεται μόνο στα ελληνικά!

Έχουν έρθει πάνω από 30 (!) φορές στην Κρήτη και ίσως ξανάρθουν τον Σεπτέμβρη, με τα Χανιά και τον Πλατανιά, να αποτελούν τον αγαπημένο τους προορισμό. Στην Ρόδο έχουν πάει μόνο μια φορά με αεροπλάνο.

Η Μαρία ανοίγει το πορτοφόλι της και μου δείχνει μια φωτογραφία. Είναι ο Μανώλης με κρητική φορεσιά να πίνει ούζο!

Ζουν στο Helsinki και έχουμε μια εγκάρδια συνομιλία. Σε μια στιγμή ο Μανώλης παίρνει τηλέφωνο έναν φίλο του από την Κύπρο, τον Αντρέα και μου δίνει το τηλέφωνό του, να του μιλήσω. Αφού συστηνόμαστε τηλεφωνικώς με τον Αντρέα, μου λέει πως ξέρει ένα φίλο μου από την Σύμη, τον Σταμάτη, με τον οποίο υπήρξαν συμφοιτητές στο Τ.Ε.Ι. Χανίων. Μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά, ρε γαμώτο;

Συζητάμε για αρκετή ώρα και παρόλο που κοντεύει δυο το μεσημέρι, ωστόσο δεν αισθάνομαι να με καθυστερούν καθόλου. Κάθε άλλο βέβαια, γιατί χαίρομαι να γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους. Στη συνέχεια με αποχαιρετούν ευγενικά, καθώς βλέπουν πως ετοιμάζομαι να φύγω και πηγαίνουν στο τροχόσπιτό τους.

Κι εκεί που είμαι έτοιμος να φύγω, με πλησιάζουν ξανά με ένα παλιό κασετόφωνο με μια αγαπημένη μου μελωδία να παίζει. Είναι ο “καημός” του Μίκη Θεοδωράκη. Και όταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης αρχίζει να τραγουδά τους πρώτους στίχους, αρχίζουν να το τραγουδάνε και οι δυο, όχι με σπαστά, αλλά με άπταιστα ελληνικά αυτή τη φορά! Ο Μανώλης και ιδίως η Μαρία, είναι συγκινημένοι. Από τις στιγμές που ανατρίχιασα και πάντα θα τις κουβαλώ μέσα μου. Από τις στιγμές που δεν θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου. Από τις στιγμές που λέω “ναι ρε Ελλαδάρα μου, υπάρχεις”! Κι ας περνάς δύσκολες ώρες…

H Eλλάδα μου, η Ελλάδα που ονειρεύομαι υπάρχει παντού, σε κάθε γωνιά της Γης. Από ανθρώπους που έρχονται από μακρινές χώρες και την επισκέπτονται και εξακολουθούν να την επισκέπτονται, επί τριάντα συναπτά έτη και βάλε. Προσωπικά, ξέρω πολλούς τέτοιους. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν την Ελλάδα, κλαίνε γι’ αυτήν. Εμείς; Βέβαια αυτοί έρχονται για διακοπές, ενώ εμείς τρώμε στη μάπα τις πίκρες που μας προσφέρει, θα μου πεις και έχεις δίκιο.

H συνάντηση όμως με τέτοιους ανθρώπους, μου δίνει τροφή για σκέψη. Όπως η θεσπέσια μελωδία του Μίκη, τραγουδισμένη από τα στόματα δυο Φινλανδών. Σκόρπιες σκέψεις για την Ελλάδα. Την Ελλάδα που ονειρεύομαι:

Την Ελλάδα του Μίκη. Όχι την Ελλάδα του Σφακιανάκη, του Γονίδη, του Πλούταρχου, του Βέρτη και του Γαϊτάνου.

Την Ελλάδα του πολιτισμού και της ψυχής, όχι την Ελλάδα της υποκουλτούρας και της κακογουστιάς.

Την Ελλάδα που θα μου προσφέρει όραμα και ελπίδα. Όχι την Ελλάδα που τα πετάει τα όνειρά της, στις πίστες.

Την Ελλάδα του φιλότιμου και της μπέσας. Όχι την Ελλάδα της φιγούρας, του δήθεν και της τζάμπα μαγκιάς.

Την Ελλάδας που μάχεται και αγωνίζεται. Όχι την Ελλάδα που βροντοχτυπά τις χάντρες της στα καφενεία.

Την Ελλάδα που έχει ανάγκη αυτούς που πραγματικά την αγαπάνε. Όχι αυτούς που διατείνονται με φανατισμό πως την αγαπούν, περισσότερο από τους άλλους.

Την Ελλάδα που αγωνίζεται για τη δημοκρατία, όπως κάποτε ο Μίκης. Όχι την Ελλάδα που απελπισμένη, οραματίζεται νοσηρά πολιτικά συστήματα.

Είναι περίπου δυο η ώρα το μεσημέρι και κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο, αποχαιρετώντας το Kuopio. Στη συνέχεια αυτός παραχωρεί τη θέση στον Ε63 με κατεύθυνση την πόλη της Jyvaskyla. O καιρός είναι ηλιόλουστος και το τοπίο κλασσικό φινλανδικό. Ατελείωτες ευθείες και λίμνες. Δεν ξέρω, μπορεί να γίνομαι και άδικος, αλλά μετά τρεις διανυκτερεύσεις σ’ αυτή τη χώρα, πλέον το τοπίο το βαριέμαι, καθώς το θεωρώ ολίγον τι, μονότονο. Ναι είναι πανέμορφο, αλλά όταν βλέπεις παντού το ίδιο σκηνικό, όπως και να το κάνουμε, καταντάει κάπως κουραστικό στα μάτια σου. Βέβαια, σ’ αυτή την άποψή μου, μπορεί η αρκετή κίνηση που συναντώ στο δρόμο, να έχει καταλυτική επίδραση. Ίσως και επειδή άργησα να ξεκινήσω και αναπόφευκτα, βιάζομαι να φτάσω στην πρωτεύουσα.

Εξαίρεση αποτελούν τα τελευταία χιλιόμετρα πριν τη Jyvaskyla που μετά βίας μπορούν να χαρακτηρισθούν ως γραφικά, για να πάω και κόντρα στις υποδείξεις του χάρτη.

Στη Jyvaskyla ψιλομπερδεύομαι με τις εξόδους του αυτοκινητόδρομου, μιας και δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ποιον από τους Ε63 και Ε75, να ακολουθήσω.

Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο, για την πρώτη στάση της ημέρας, όπου γεμίζω βενζίνη και ψωνίζω από το super market. Kατά τη διάρκεια της ανάπαυλας, ανοίγω το χάρτη και σκέφτομαι να πάρω τον Ε63 προς Tampere και μετά ντουγρού τον Ε12 για Helsinki. Nιώθωντας όμως το χρόνο να με πιέζει, αποφασίζω να πάρω τον Ε75 προς Lahti και Helsinki. Eυκαιρία λοιπόν να δω, τι λέει και ο Ε75, τον οποίο δεν χρησιμοποίησα τόσο πολύ, όσο τον Ε63. Για να δούμε, θα δικαιωθώ για την επιλογή μου;

Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση, πως όσο πλησιάζω την πρωτεύουσα, η κίνηση όλο και αυξάνει και το τοπίο γίνεται αδιάφορο, με τις στάσεις να περιορίζονται στις απολύτως απαραίτητες. Ίσως αν είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου να έλεγα διαφορετικά πράγματα, αλλά καθόλου δεν έχει σημασία τούτο. Άλλωστε, είναι και θέμα ψυχολογίας ή συγκυριών για το πώς βλέπεις ή αντιλαμβάνεσαι ένα τοπίο ή μια διαδρομή στο ταξίδι. Και το ομολογώ, πως σήμερα αυτό που με καίει, είναι να φτάσω νωρίς στο Helsinki.

H υπέροχη θέα όμως της λίμνης Joutsa θα καταφέρει να με κατεβάσει για δεύτερη φορά σήμερα, από τη σέλα της μοτοσυκλέτας. Άρα αυτά τα λίγα λεπτά θα παίξει κολατσιό, καφές και φωτογραφίες.

O συνειρμός του γράμματος “P”.

Κινούμαι ξανά στον Ε75 και η εντύπωση που έχω σχηματίσει γι’ αυτόν, είναι πως πρόκειται για έναν δρόμο που σου επιτρέπει να διατηρήσεις υψηλές μουαγιέν και κατά συνέπεια να ξεπετάξεις πιο εύκολα τα χιλιόμετρα. Είναι ασφαλώς πιο γρήγορος δρόμος, τουλάχιστον από τα κομμάτια του Ε63 που έχω κάνει κάνει, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Οπότε λοιπόν, να αισθάνομαι δικαιωμένος για την επιλογή του Ε63 στην άνω Φινλανδία; Αν έκανα και τα αντίστοιχα κομμάτια του Ε75 εκεί, θα σου απαντούσα…

Mετά το Lusi (δεν είναι σκυλάκι, πόλη είναι ωρέ) ο δρόμος πλέον γίνεται κανονικός αυτοκινητόδρομος, όντας πιο πλατύς και με διαχωριστική νησίδα. Τα χιλιόμετρα φεύγουν στο τσακ – μπαμ και το Helsinki πλησιάζει.

Σ΄ ένα parking ενός supert market στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου, σταματώ να πιω τις τελευταίες γουλιές καφέ που έχουν περισσέψει στο θερμός αλλά και να ξελαμπικάρω λίγο, πριν μπω στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αρχίζω και φοβάμαι ότι θα τα κάνω πάλι πουτ@ν@, όπως σε κάθε μεγαλούπολη κι αρχίζω να αγχώνομαι, αναβοσβήνοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Αμέσως φέρνω στο μυαλό μου, σκηνές Βουδαπέστης, κουνόντας με δυσφορία το κεφάλι.

Το να χάνομαι σε μια μεγαλούπολη ρωτώντας δεξιά κι αριστερά, είναι κάτι το οποίο έχω να το πάθω από το Goteborg και ειλικρινά δεν μου έχει λείψει καθόλου. Γίνεται να φτάσω στην Ελλάδα μέσω επαρχιακών και μόνο; Γίνεται, αλλά θα φτάσω στις 32 του άλλου μήνα!

Τι είναι το Renkomaki, ρε Οικονομάκη;

Φτάνοντας στο κέντρο του Helsinki, ακολουθώ το ένστικτό μου, παίζοντας στην τύχη το τρίλημμα “αριστερά, δεξιά ή ευθεία;” σε κάθε φανάρι. Φαίνεται εύκολη πόλη για κάποιον που αποφεύγει το GPS (ή που δεν ξέρει πως δουλεύει, όπως εγώ) και αφού περάσω την κεντρική πλατεία, βρίσκομαι στο λιμάνι. Σταματώ πάνω σ’ ένα πεζοδρόμιο να το απολαύσω, καθώς είναι πανέμορφο και γραφικό.

Αμέσως σκέφτομαι σενάρια δράσης, για το που θα μείνω, με την προοπτική του ξενώνα να φαντάζει η πιο λογική λύση. Αφού έκανα 236 φορές το γύρο του τετραγώνου, ρωτώντας περαστικούς ή σταματώντας σε βενζινάδικα για πληροφορίες, οδηγώ στην τύχη και βρίσκομαι κάπου που ούτε o Αλλάχ, ο Βούδας και ο Κούδας μαζί, ξέρουν να μου απαντήσουν. Πέρασα από το κέντρο, μπήκα σε στενά, σε επαρχιακούς, οδήγησα σε 32 αυτοκινητόδρομους κι από τις δυο κατευθύνσεις και παραλίγο να γύριζα πίσω στο Kuopio!

Κι αν καθίσω να ψάχνω ξενώνα, τον ήπια! Οπότε camping και πάλι camping, σου λέω δικέ μου! Άσε που την έχω καταβρεί με τη σκηνή. Μα για κάτσε όμως, μια στιγμή! Πριν μπω στο Helsinki, είδα μια πινακίδα που οδηγούσε σ’ ένα τέτοιο και δεν την ακολούθησα ο βλαμμένος. Άρα σωστά το είπα, θα γυρίσω προς τα πίσω, στο Kuopio! Αλλά πως πάμε εκεί;

Bρίσκομαι σ’ ένα ποτάμι, προσπαθώντας να αποφορτιστώ.

Ένας ποδηλάτης, μου δίνει οδηγίες για το πώς θα βγω στον αυτοκινητόδρομο που πάει στο Kuopio. Κι όταν τον βρήκα… καληνύχτα! Έχει σκοτεινιάσει! Μα καλά πόσο καιρό έχω να δω νύχτα; Βράδυ ρε παιδί μου, σκοτάδι, πως αλλιώς το λένε; Έχω να δω από το Bergen και χτες πρόλαβα λίγο στο Kuopio.

Η ρεζέρβα, αρχίζει και αναβοσβήνει και ευτυχώς βρίσκω βενζινάδικο στον αυτοκινητόδρομο. Oι κατατοπιστικές πινακίδες του camping, με κάνουν να το βρω εύκολα.

Και τώρα που έμαθα και τα κόλπα, παρατηρώ ότι το συγκεκριμένο είναι τριών αστέρων. Φαίνεται γ@μ@το, αλλά με πάρα πολύ κόσμο. Στήνω τη σκηνή μου και κατευθύνομαι για ντους και μετά στην κουζίνα, να φορτίσω συσκευές και να γράψω τις σημειώσεις μου.

Αύριο το πρωί με περιμένει τουρισμός στην πρωτεύουσα και μετά από αυτόν, σειρά έχουν οι Ρωσίδ… ερμ, η Ρωσία ήθελα να πω!

Τώρα που ξαναείδα σκοτάδι, μπορώ να το πω κανονικά: καληνύχτα ελληνιστί ή hyvaa yota φινλανδιστί!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 45€
Διαμονή: Rastila Camping (15€)
Εισητήρια: λεωφορείο (6,60€), αξιοθέατα (6€)
Λοιπά: 8,30 €

Σύνολο: 80,90€

Γενικό Σύνολο: 1.769,50€

Oι πληροφορίες που είχα για τα camping στην Φινλανδία, περιστρέφονταν μόνο σε ένα πράγμα: τις επικές επιθέσεις από τα κουνούπια και κάθε λογής έντομα. Όλως παραδόξως, δεν ενοχλήθηκα καθόλου από αυτά, παρόλο που όλα τα camping που έμεινα, εκτός το σημερινό, ήταν δίπλα σε λίμνες ή ποτάμια.

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να είμαι όλη την ώρα με το fenistil ανά χείρας. Τελικά παρέμεινε φυλασσόμενο στο φαρμακείο…

Αν και σήμερα δεν είδα πολλούς, οφείλω να το ξαναπώ: τεράστια προσοχή στους ταράνδους.