Ημέρα 25η: Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013, Helsinki – Sankt Peterburg (439,5 km)
Oι από μηχανής θεοί
Λίγα λεπτά μετά τις εφτά το πρωί, βρίσκομαι στην κουζίνα του camping, όπου και απολαμβάνω τον πρωινό καφέ μου. Το καλό με αυτήν την κουζίνα, είναι ότι τα τραπέζια της βρίσκονται σε ανοιχτό χώρο, άρα επιτρέπεται το κάπνισμα. Και γ@μώ δηλαδή!
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι, όχι πάνω από τους χάρτες που κουβαλώ μαζί μου, αλλά πάνω από το χάρτη της πόλης του Helsinki και διάφορους τουριστικούς οδηγούς που προμηθεύτηκα δωρεάν από τη ρεσεψιόν. Και σε συνδυασμό με τον πάκο των σημειώσεων μου, προσπαθώ να βγάλω μια άκρη για το τι θα δω στην πρωτεύουσα.
Το ταξίδι μου πλέον μπαίνει σε τουριστική τροχιά, καθώς τα χιλιόμετρα της επιστροφής θέλω να τα αξιοποιήσω, σε πόλεις και αξιοθέατα που θέλω να δω. Στο δρόμο και στην εξερεύνηση πιστεύω πως το ‘χω. Εδώ; Που δεν ξέρω που παν’ τα τέσσερα; Που όταν ακούω για αξιοθέατα μιας πόλης το μυαλό μου αμέσως – αμέσως, πάει στα γκομενάκια και μόνο στα γκομενάκια; Που τις λέξεις πολιτισμός, κουλτούρα, τέχνη, αρχιτεκτονική, παράδοση και τα λοιπά, έχω να τις ακούσω από το σχολείο;
Eίναι από τις στιγμές που εύχεσαι να είχες δίπλα σου τον Lonely Planet Οικονομάκη, να σε ξεναγεί και να σου λέει πράγματα που δεν τα γράφουν ούτε στις εγκυκλοπαίδειες! Κι ας βγάλουν κάλους τα πόδια σου, μετά από περπάτημα 20 ωρών και 30 χιλιομέτρων. Αξίζει πάντως…
Αποτελούν κι αυτά μέρος του ταξιδιού και ομολογώ, πέρα από την πλάκα, πως μου αρέσουν εξίσου με το να οδηγώ τη μοτοσυκλέτα μου στο δρόμο. Κάνεις κάτι διαφορετικό και παράλληλα κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον σου.
Έχω λίγες ώρες στη διάθεσή μου για να δω το Helsinki. Δεν αγχώνομαι για να δω τα πάντα, μιας και ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατον μέσα σε λίγες ώρες. Οπότε λοιπόν αυτό που μένει, είναι να απολαύσω τον περίπατό μου χαλαρά και να δω ό,τι μπορέσω. Οπότε λοιπόν, βερμουδίτσα, τσαντάκι της Nikon με τους δυο φακούς κι έφυγα!
Έξω από το camping, υπάρχει σταθμός του μετρό και μετά από περίπου 20 km, αποβιβάζομαι στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας. Μόλις βγω από τον εντυπωσιακό σταθμό, προσπαθώ να κατατοπιστώ για το που βρίσκομαι. Ευκαιρία λοιπόν, να ρωτήσω την πρώτη όμορφη κοπελιά που θα βρω στο δρόμο μου! Ε, δεν πέρασε και πολύ ώρα για να βρω μια τέτοια, η οποία με κατατοπίζει, δείχνοντάς μου μάλιστα στο χάρτη, το πώς πρέπει να κινηθώ.
Από τα πρώτα μου κιόλας βήματα στην πρωτεύουσα, καταλαβαίνω ότι είναι μια όμορφη πόλη, όπως όλες οι σκανδιναβικές. Υπάρχει πλειάδα από κλασσικά και σύγχρονα κτίρια, τα οποία συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους. Και αυτό που μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι πως πολλά κτίρια έχουν διαφόρου προέλευσεως επιρροές. Λογικό γιατί η πόλη του Helsinki, ήταν στο παρελθόν υπό σουηδική αλλά και υπό ρωσική επιρροή.
Όπως… Αμερική!
Γίνονται πολλά έργα σε ορισμένα σημεία του, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους πολυάριθμους τουρίστες να απολαύσουν τον περίπατό τους. Χαμένος μέσα στο πλήθος, μετά από αρκετά μέτρα βρίσκομαι στον Καθεδρικό Nαό του Helsinki. Είναι ένας μεγαλοπρεπής ναός και ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης. Ίσως και το σήμα κατατεθέν της…
Πρόκειται περί ευαγγελικού λουθηρανικού ναού, ο ο οποίος χτίστηκε ακριβώς στο σημείο που παλαιότερα βρισκόταν ο ναός της βασίλισσας της Σουηδίας, Ελεονόρας Έρλικα. Οι εργασίες ανέγερσής του ξεκίνησαν το 1830 και ολοκληρώθηκαν το 1852. Χτίστηκε προς τιμήν του τσάρου της Ρωσίας Νικόλαου Α’ και μέχρι την ανεξαρτητοποίηση της Φινλανδίας το 1917, ονομαζόταν εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Το αρχιτεκτονικό στυλ του, χαρακτηρίζεται ως νεοκλασικό και μέχρι την ολοκλήρωσή του, δέχτηκε πολλές παρεμβάσεις και τροποποιήσεις.
Αυτό που μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι, τα πολλά μικρά αλλά απότομα σκαλιά του.
Mε ύφος Ναπολέοντα…
Με ύφος μπεμβεδάκια…
Παρόμοια εντύπωση μου προκαλούν τα αγάλματα αλλά και το έντονο χρυσαφί χρώμα σε ορισμένα σημεία, το οποίο αναδεικνύεται έντονα από το συννεφιασμένο καιρό.
Ώρα Φινλανδίας αλλά και Ελλάδος: 10:15 π.μ.
Τα κλειδιά του παραδείσου ίσως;
Η περιέργειά μου, δεν με εμποδίζει και βρίσκομαι στο εσωτερικό του ναού, έτσι για να δω πως είναι μια λουθηρανική εκκλησία.
Η συνέχεια με βρίσκει να περπατώ προς το λιμάνι και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο ίδιο σημείο, με αυτό που βρέθηκα χθες με τη μοτοσυκλέτα μου. Εκεί βρίσκεται άλλος ένας εντυπωσιακός ναός, ο οποίος ελκύει τα βλέμματα των επισκεπτών.
Προσεγγίζω το ναό από μια γέφυρα, στην οποία υπάρχουν κλειδαριές από ζευγάρια ερωτευμένων, τα οποία κλειδώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον έρωτά τους.
Ερωτευμένο ζευγάρι μηχανόβιων, να υποθέσω;
Είναι ο Ορθόδοξος Ναός Uspenski, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Σχεδιάστηκε από τον Ρώσο αρχιτέκτονα Aλεξέι Γκορνόστεφ και κατασκευάστηκε μετά τον θάνατό του, την περίοδο 1862 – 1868. O ναός βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου, δίπλα στο λιμάνι και προσφέρει μια ιδιαίτερη θέα στην πόλη. Αποτελεί την έδρα της Ορθόδοξης Επισκοπής του Helsinki και θεωρείται η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία της δυτικής Ευρώπης. Στο ναό βρίσκονται πολλές πολύτιμες εικόνες, μεταξύ των οποίων βρισκόταν κάποτε και η αγιογραφία του Αγίου Νικολάου του θαυματοποιού, η οποία εκλάπη το 2007 και ακόμα αναζητείται.
Φυσικά δεν χάνω ευκαιρία και μπαίνω στο εσωτερικό του, μαζί με πλήθος τουριστών. Είναι ορθόδοξος ναός και το περιβάλλον μου φαίνεται πιο οικείο, ένεκα της θρησκείας. Βέβαια η θρησκεία σαν γενικότερη έννοια, είναι κάτι το οποίο ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα και οι σχέσεις μου μαζί της είναι “από μακριά κι αγαπημένοι”.
Μέσα σε λίγη ώρα βρέθηκα στο εσωτερικό δύο ναών, διαφορετικού θρησκευτικού δόγματος και μοιραία αρχίζω να κάνω διάφορες συγκρίσεις, εικαστικού χαρακτήρα. Ευκαιρία λοιπόν για ένα συγκριτικό τεστ ναών διαφορετικής θρησκείας, όχι για το ΜΟΤΟ, αλλά για το Αγιορείτικο Βλήμα – σωστά το γράφω. Τόσο ο χριστιανικός, όσο και ο λουθηρανικός ναός, εξωτερικά είναι εντυπωσιακοί, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό αρχιτεκτονικό στυλ. Στο εσωτερικό τους όμως, έχουν μεγάλες διαφορές. Από τη μια ο λουθηρανικός, είναι λιτός και απέριττος, με ελάχιστες εικόνες. Από την άλλη ο ορθόδοξος, είναι πιο φαντεζί με αμέτρητες εικόνες. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, στον λουθηρανικό τα πράγματα είναι πιο φωτεινά, λόγω ίσως του έντονου άσπρου χρώματος που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι μέσα σε ψυγείο. Από την άλλη στον ορθόδοξο, είναι πιο σκοτεινά, με τα σκούρα χρώματα και τις αγιογραφίες σε κάθε σημείο του, να σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν το γκράφιτι υπήρχε ως μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, από τα βάθη των αιώνων.
Αλλά πέραν από αυτές τις εικαστικές συγκρίσεις, παίρνω αφορμή να κάνω και κάποιες γενικές σκέψεις. Όλες οι θρησκείες στον κόσμο διδάσκουν αρετές, όπως η αγάπη για παράδειγμα. Όμως, για να έχει ένας άνθρωπος αυτές τις αρετές, πρέπει σώνει και καλά να ανήκει σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα; Φαντάζομαι πως όχι, γιατί η κάθε θρησκεία απλά τις διδάσκει, ενώ ο κάθε άνθρωπος τις καλλιεργεί.
Η θέα από τον προαύλιο χώρο του ναού είναι χαρακτηριστική, με τον καθεδρικό ναό στο βάθος να ξεχωρίζει.
Στη συνέχεια περπατώ δίπλα στο λιμάνι, στο οποίο υπάρχει αρκετός κόσμος και αυτοσχέδιοι πάγκοι μικροπωλητών.
Κατευθύνομαι στο κέντρο της πρωτεύουσας και αφού πήρα πληροφορίες από περαστικούς, σερβιτόρους και γκομενάκια, αποφασίζω να περπατήσω για είκοσι λεπτά περίπου, μέχρι το σημείο που βρίσκεται το Ολυμπιακό Στάδιο του Helsinki.
Kατά τη διάρκεια του περπατήματος, πολλά κτίρια και αξιοθέατα αποσπούν την προσοχή μου, όπως ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Κατασκευάστηκε το 1860 και με το πέρασμα του χρόνου, δέχθηκε παρεμβάσεις οι οποίες τον καθιστούν λειτουργικό ακόμα και σήμερα. Και αυτό γιατί, ανέκαθεν ακολουθούσε τις εξελίξεις και εναρμονιζόταν με τις εκάστοτε επιταγές της σύγχρονης και γρήγορης μετακίνησης.
Τα κλικ της φωτογραφικής είναι αρκετά,
με το Εθνικό Μουσείο Φινλανδίας και το κτίριο της Όπερας, να ξεχωρίζουν.
Η κατασκευή του Σταδίου ξεκίνησε το 1934 και ολοκληρώθηκε το 1938, με μοντέρνα για την εποχή αρχιτεκτονική.
Το Στάδιο κατασκευάστηκε αρχικά για να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940, οι οποίοι ακυρώθηκαν εξαιτίας του Β’ Π.Π. Εν έτει 1952 σε αυτό το Στάδιο, έλαβαν χώρα τα περισσότερα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων εκείνης της χρονιάς που φιλοξενήθηκαν στο Helsinki.
Ανακαινίστηκε το 1990 – 1994 και έφτασε στη σημερινή του μορφή το 2005. Σήμερα εξακολουθεί να φιλοξενεί αθλητικές διοργανώσεις, αλλά και συναυλίες. Η χωρητικότητά του ανέρχεται σε 45.000 – 50.000 θέσεις, ενώ παλαιότερα μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και 70.000 θεατές.
Χαρακτηριστικός είναι ο πύργος του Σταδίου, από τον οποίο μπορείς να έχεις μια πανοραμική θέα της πρωτεύουσας.
Μετά την επίσκεψη στο Ολυμπιακό Στάδιο, επιστρέφω στο κέντρο, όπου και θα πάρω τη γραμμή του μετρό για το camping. Έκανα τη μ@λ@κ!@ και φόρεσα τα αθλητικά παπούτσια μετά από αρκετές ημέρες, καθώς αισθανόμουν το πόνο από τις πληγές στις φτέρνες, να υποχωρεί αισθητά. Και μετά από αυτό το ολιγόωρο περπάτημα, αρχίζω πάλι να πονάω. Δεν αντέχω άλλο περπάτημα και μετά από λίγη ώρα, επιστρέφω στη βάση μου.
Η ώρα είναι δυο το μεσημέρι και αφού φόρτωσα τα υπάρχοντά μου στη μοτοσυκλέτα, είμαι στη ρεσεψιόν του camping. Ευτυχώς η πανέμορφη ξανθιά υπάλληλος, μου εξηγεί αναλυτικά πως θα πάρω από αυτό το σημείο τον Ε18 που οδηγεί στην Ρωσία.
– Γουέιτ ε μίνετ ομορφούλα, του φάιντ μάι πεν…
– Γουάτ ις μιν “ομορφούλα”;
– Μπιούτιφολ γκερλ, ιν γκρικ!
– Ωωω θενκ γιου βέρι – βέρι ματς! Θενκ γιου, θενκ γιου…
– Ε, καλά πως κάνει έτσι, δεν σε είπα και θεά!
– Γουάτ;
– Νάθινκ! Σο τελ μι αγκέν πλιζ… φερστ άι τερν ιν ρινγκ νάμπερ θρι…
– Νο, νο, νο! Ρινγκ ουάν φερστ!
– Οκέι! Εντ άφτερ, άι γκόου του Τάμπερε…
– Νο, νο, νο! Άφτερ γιου γκόου του Λάχτι!
– Ααα! Εντ λέιτερ;
– Ιν δι εντ, γιου τέικ δε ρινγκ θρι…
– Ααα! Εντ λέιτερ;
– Νάθινγκ ελς! Γιου ντράιβ του Ρόσια!
– Τι, δεν θα πιούμε ποτό το βράδυ;
– Γουάτ;
– Nάθινγκ! Θενκ γιου βέρι ματς μουτς! Μπάι – μπάι ομορφούλα!
Αφού ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της ρεσεψιονίστ, κινούμαι επί του αυτοκινητόδρομου Ε18. H απόσταση από το Helsinki μέχρι την Sankt Peterburg ή Aγία Πετρούπολη, το σημερινό μου προορισμό, είναι περίπου 400 km, όλα σε αυτοκινητόδρομο. Και εκ των οποίων, τα λιγότερα από τα μισά, είναι μέχρι τα σύνορα με την Ρωσία.
Γρήγορος αυτοκινητόδρομος ο E18 αλλά παγερά αδιάφορος, με ελάχιστα πράγματα να αποσπούν την περιέργεια μου. Όσο απομακρύνομαι από το Helsinki, γίνονται έργα επί αυτού με τα πολλά αυτοκίνητα να με καθυστερούν. Μετά από μια ολιγόλεπτη στάση συνεχίζω το δρόμο μου και το μόνο που θυμάμαι είναι, έναν αστυνομικό με Yamaha Fazer 1000 να κάνει παντιλίκια σε κάτι φανάρια.
Όσο πλησιάζω τα σύνορα με την Ρωσία, το τοπίο μοιάζει σαν να ασχημαίνει. Σαν να σε μεταφέρει δεκαετίες πίσω. Η κίνηση από τα αυτοκίνητα και τα πάρα πολλά φορτηγά, είναι ανυπόφορη. Και τα οποία φορτηγά δεν ελαττώνουν ταχύτητα για να τα προσπεράσεις, αλλά πάνε μαλλιοκούβαρα, πιάνοντας όλο το ρεύμα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ποιότητα της ασφάλτου που είναι κάκιστη και γεμάτη μπαλώματα, κλονίζουν το νευρικό μου σύστημα. Το τι καντήλια έριξα μέσα από το κράνος μου σ’ έναν Ρώσο φορτηγατζή που δεν μου έκανε χώρο να τον περάσω, με κάνει να σκεφτώ πότε ήταν η τελευταία φορά που νευρίασα στο ταξίδι. Ήταν την τρίτη ημέρα, στην Βουδαπέστη. Έκτοτε και μέχρι τώρα, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας και γαλήνης.
Λίγα μέτρα πριν τα σύνορα με την Ρωσία, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να δροσιστώ με αναψυκτικό και παγωτό, χάριν την ηλιόλουστης ημέρας. Αλήθεια από πότε έχω να δω παγωτό; Δεν θα ανεφοδιαστώ σε βενζίνη, καθώς στην Ρωσία η τιμή της είναι πάμφθηνη, σχεδόν τζάμπα.
Μετά από λίγα λεπτά, ξεκινώ για να μπω στην Ρωσία. Από πληροφορίες που έχω συλλέξει, είμαι προετοιμασμένος πως θα συναντήσω αρκετούς γραφειοκρατικούς ελέγχους και θα περάσει αρκετή ώρα, ίσως και ώρες, μέχρι να ξεμπερδέψω. Αμέσως βλέπω μια τεράστια ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, η οποία μπορεί να είναι και χιλιόμετρα. Δεν το πολυσκέφτομαι και τα προσπερνώ διακριτικά και προσεκτικά, καθώς πολλές πόρτες είναι ανοιχτές. Μόλις ανάψει το φανάρι ξεκινάω και μετά από λίγο, οι τελωνειακοί φωνάζουν ανά γκρουπ τα οχήματα.
Σαματάμε όλοι οι οδηγοί (καμιά δεκαριά, νομίζω είχε το γκρουπ του ρεύματός μου) και μπαίνουμε σε μια αίθουσα, με γκισέδες. Ένας ευγενέστατος ένστολος, μου ζητάει από το τζάμι του γκισέ το διαβατήριό μου και με ρωτάει από πού είμαι. Ψαρωμένος, αποκτώ ένα ηλίθιο χαμόγελο και με αφελή ενθουσιασμό, του λέω:
– Άι αμ φρομ Γκρις εντ άι τράβελ γουίθ μάι μοτορσάικλ, φρομ Γκρις του Νόρντκαπ!
Με κοιτάει σαν να σκέφτεται “αυτός είναι τρελός” και η δεύτερη ερώτηση που μου κάνει, είναι πόσα χιλιόμετρα θα κάνω συνολικά σ’ αυτό το ταξίδι. Και παίρνοντας χαζοχαρούμενο ύφος του λέω:
– Φορτίν θάουζεν κιλόμετερς!
Γελάει ελαφριά σαν να λέει “αυτός είναι πυροβολημένος” και μου λέει:
– Oκέι, γκόου!
Αυτό ήτανε, τον έπεισα φαίνεται! Κάνω μεταβολή για να φύγω και ο τύπος αρχίζει να φωνάζει, λέγοντάς μου πως η πόρτα της εξόδου, είναι μπροστά και όχι πίσω, με τον υπόλοιπο κόσμο να σκάει στα γέλια με την άγνοιά μου! Όπως εμείς γελάμε μ’ έναν τουρίστα που έρχεται πρώτη φορά στη χώρα μας και δεν ξέρει… κάπως έτσι τελοσπάντων!
Ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα και πάνω που ήμουν έτοιμος να πω “αυτό ήτανε, ξεμπέρδεψα” να σου παρακάτω άλλο ένα σήμα για έλεγχο. Περισσότερος κόσμος αυτή τη φορά, να πηγαίνει σε δυο γκισέδες. Τα ‘χω χαμένα και ρωτάω έναν ένστολο για το που θα εξυπηρετηθώ. Μου λέει να πάω στον πρώτο γκισέ, να πάρω ένα διπλότυπο χαρτάκι εισόδου στη χώρα, το οποίο θα το έχω μαζί μου μέχρι την έξοδο από αυτήν.
Πολύς κόσμος και σε κάποια φάση με έσπρωξε κάποιος για να περάσει και να μου πάρει τη θέση. Δεν έδωσα σημασία και τον έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια. Τελικά αυτά δεν συμβαίνουν, μόνο στην Ελλάδα, ε; Eπικρατεί μια οχλαγωγία, η οποία μου προξενεί εντύπωση, γιατί τόσες ημέρες στην Σκανδιναβία όποτε βρισκόμουν με αρκετό κόσμο, δεν άκουγα “κιχ”.
Eίμαι ο μόνος αλλοδαπός στο γκρουπ (κάνω μπαμ, ε;) και συνάμα ο μόνος μοτοσυκλετιστής και μοιραία αποσπώ, όλα τα βλέμματα. Μάλιστα, ένας Ρώσος μεσήλικας που ξέρει αγγλικά, με πλησιάζει καθώς είδε την ελληνική πινακίδα και μου πιάνει για λίγο την κουβέντα.
Oι ένστολοι υπάλληλοι στα σύνορα φορούν χακί χρώματος στολή και με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είναι στρατιωτικοί. Ένας από αυτούς, μου λέει να περιμένω για λίγη ώρα, μέχρι να φύγει ο κόσμος και να με εξυπηρετήσουν με την ησυχία τους, καθώς πρέπει να συμπληρώσω ένα χαρτί, το οποίο είναι γραμμένο μόνο στα ρωσικά και χρειάζεται ένας υπάλληλος που να γνωρίζει αγγλικά για να με βοηθήσει να το συμπληρώσω.
Μέχρι να έρθει η σειρά μου, βρίσκω έναν ίσκιο, να πιω λίγο νερό και να καπνίσω ένα τσιγάρο. Μόλις φεύγει το μπουλούκι, ο ένστολος μου κάνει νόημα να πάω στο δεύτερο γκισέ για να εξυπηρετηθώ.
Κοιτάω μέσα στον γκισέ και τι να δω; Την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει μέχρι τώρα στα τριαντατρία χρόνια της ζωής μου! Απίστευτα πράσινα μάτια, ξανθά μαλλιά, αδυνατούλα με χαμηλό τόνων προφίλ! Ακόμα και η χακί ενδυμασία της, δεν αφαιρεί πόντους από την γοητεία της. Τι τα φοράς τα χακί κοπέλα μου; Βγάλτα τα ρημάδια να πάμε για ποτό!
Ο θεός έρωτας με χτύπησε ξανά με τα βέλη του! Φέρτε μου όλες τις γυναίκες του κόσμου, εγώ αυτήν θα διαλέξω! Σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα, σαν να βλέπω τον κόσμο να χάνεται, σαν κι εγώ δε ξέρω τι άλλο…
Ας σοβαρευτούμε όμως τώρα, γιατί η ομορφότερη γυναίκα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου έχει αρκετή δουλειά, καθώς πρέπει να μου μεταφράζει ένα χαρτί μεγέθους Α4, από τα ρωσικά στα αγγλικά στο οποίο πρέπει να συμπληρώσω της παναγιάς τα μάτια. Από τα κλασσικά προσωπικά μου στοιχεία και της μοτοσυκλέτας, μέχρι διεύθυνση κατοικίας, αριθμό πλαισίου και μέιλ! Να σου γράψω και το προφίλ μου στο facebook να γίνουμε φίλοι; Παίζεις φάρμα ή πόκερ; Tι τραγούδια ανεβάζεις; Οι φωτός σου πρέπει να τα σπάνε, ε;
Aς ξανασοβαρετούμε όμως, καθώς η μελλοντική συνεπιβάτης μου, προσπαθεί με τη γλυκύτατη φωνή της να μου εξηγήσει αναλυτικά τις όποιες απορίες μου, που δήθεν τάχα μου, κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Είναι τόσο όμορφη και τόσο γλυκιά, προσιτή μεν, αλλά ξέρει να κρατάει αποστάσεις δε, όταν της πετώ τις καμακίστικες σαχλαμάρες μου.
Ξανακάνω άλλη μια προσπάθεια να σοβαρευτώ, γιατί το κορίτσι έχει μπόλικη δουλειά. Έχει συνεχώς σκυφτό το κεφάλι της και αποφεύγει να με κοιτάει στα μάτια (σε χαμηλοβλεπούσα έπεσα;) μέχρι που φτάνουμε στο σημείο να συμπληρώσουμε το τύπο του οχήματος. Όταν ακούει τη λέξη μοτοσυκλέτα, καρφώνει για ένα δευτερόλεπτο και σαρανταεπτά δέκατα, τα μάτια της επάνω μου! Tότε αρχίζω να κορδώνομαι σαν μπεμβεδάκιας, κάτοχος αχρησιμοποίητου GS με ύφος και τουπέ βλαχογιάπι, υποδυόμενος τον λάτρη της περιπέτειας. Έλα κορίτσι μου, πες το μου, αφού είναι έτοιμο να βγει από το στόμα σου, το ‘χεις σου λέω! Ρώτησε με “από την Ελλάδα έχεις έρθει μέχρι εδώ;” κι εγώ θα σου απαντήσω “ναι, για να γνωρίσω εσένα”. Τελικά όσο κι αν περίμενα, δεν μου είπε τίποτα…
Αφού συμπλήρωσα εις διπλούν το χαρτί, βγαίνει από το γκισέ και κρατώντας τα χαρτιά, μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω. Κανένα πρόβλημα, μαζί της θα πάω και στην κόλαση! Θα δει και τη μεγάλη μηχανή μου και θα της το παίξω κάπως – να, σαν κλαρινογαμπρός με GS, ένα πράμα! Κι εκεί που πήρα τα πάνω μου, λέγοντας από μέσα μου “και τώρα οι δυο μας, κοπελιά μου” εμφανίζεται από το πουθενά μια ευτραφής ένστολη τελωνειακός και της παίρνει τα χαρτιά από το χέρι, λέγοντάς της να πάει πίσω στο πόστο της!
Και από τη μια στιγμή στην άλλη, από εκεί που είχα να κάνω με την γυναίκα των ονείρων μου, τώρα έχω να κάνω με την … νταλικιέρισσα! Αρχίζω να βρίζω από μέσα μου, θεούς, δαίμονες και την γκαντεμιά μου!
Όχι μόνο έχω φάει το ξενέρωμα της ζωής μου, όχι μόνο θέλω ν’ ανοίξει η γη και να με καταπιεί, αλλά θα με εξυπηρετήσει το… φαλαινοθηρικό! Και σαν να μην έφταναν αυτά, μου την πέφτει κι από πάνω! Μου μιλάει για ώρα αλλά δεν της δίνω καθόλου σημασία, γιατί δεν θα ξαναδώ στη ζωή μου αυτή την όμορφη παρουσία που τώρα βρίσκεται στο πόστο της, πίσω από το γκισέ! Αντ’ αυτού έχω την ευμεγεθούς σωματικής διάπλασης συνάδελφό της, να με καμακώνει. Και όταν φεύγω, μου λέει “καλή τύχη” και το εκτιμώ. Κι ας της έσυρα από μέσα μου τα εξ’ αμάξης…
Εδώ είμαστε λέω, τελειώσαμε με τους ελέγχους. Και μετά από λίγα χιλιόμετρα, να σου πάλι άλλος ένας έλεγχος, ο τρίτος της σειράς. Μια ένστολη, μου ζητάει το διαβατήριο και φεύγω.
Μετά από μιάμιση ώρα περίπου στο συνοριακό σταθμό, η ψυχή μου μοιάζει με ελεύθερο πουλί που θέλει να πετάξει. Αυτή τη στιγμή την περίμενα με ανυπομονησία, εδώ και αρκετό καιρό, ίσως γιατί αυτή τη χώρα την θεωρούσα πρόκληση για το ταξίδι μου. Ναι, οδηγώ στους δρόμους της Ρωσίας. Της Ρωσίας που είχα πλάσει το μύθο της απρόσιτης χώρας, της χώρας που η έκτασή της και μόνο, σου προκαλεί ένα δέος πιάνοντας δυο ηπείρους. Ναι, οδηγώ στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. H μελωδία του Wind of Change των Scorpions, μου έρχεται μοιραία στο μυαλό και αρχίζω να την τραγουδώ μέσα από το κράνος μου. Δεν πάω βέβαια στην Μόσχα όπως λέει και το τραγούδι, αλλά στην Αγία Πετρούπολη. Αλλά τι σημασία έχει; Απλά θέλω να τραγουδήσω…
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, σταματώ στην πινακίδα που με καλωσορίζει στην Ρωσία.
Για την Ρωσία και την Αγία Πετρούπολη έχω ακούσει τα μύρια όσια, από πολλούς. Επικρατεί η άποψη, πως η εγκληματικότητα εκεί πέρα χτυπάει κόκκινο και πως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη πόλη για να μείνει κάποιος. Όμως μερικές φωνές ταξιδευτών που την έχουν επισκεφθεί, με καθησύχασαν λέγοντάς μου πως, απλά είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη, όπου δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο. Ο κίνδυνος ελλοχεύει σε οποιοδήποτε σημείο της γης κι αν βρίσκεσαι. Και όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά υπερβολές καλοθελητών.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα μου στη χώρα, συνειδητοποιώ ότι οδηγώ σ’ ένα περιβάλλον που δεν είχα συναντήσει μέχρι τώρα στο ταξίδι. Ένα τοπίο άσχημο, ένα περιβάλλον αφιλόξενο, αλλά η αίσθηση ότι οδηγώ τη μοτοσυκλέτα μου στην Ρωσία, είναι αρκετή για να μου προσδώσει μια ψευδαίσθηση περιπέτειας.
Σε πολλά σημεία του αυτοκινητόδρομου M10, πουλούν φρούτα και άλλα διάφορα για τους οδηγούς. Oι εικόνες θυμίζουν περασμένες δεκαετίες από χώρες του κομμουνιστικού μπλοκ, όπως έβλεπα μέχρι πρότινος στην τηλεόραση. Έχω την αίσθηση πως μπαίνω σε μια τριτοκοσμική και φτωχή χώρα, όπου τα πάντα μου φαίνονται παρακμιακά και ξεπερασμένα.
Ο αυτοκινητόδρομος Μ10 κάθε άλλο παρά αυτοκινητόδρομος είναι! Δεν έχω οδηγήσει ποτέ σε χειρότερο δρόμο που έχει το θράσος να θεωρείται αυτοκινητόδρομος. Παντού μπαλώματα, ανωμαλίες και το χειρότερο, πολλές λακκούβες. Τόσες δεν έχω δει ούτε στην Αλβανία! Εκεί βέβαια δεν έχουν αυτοκινητόδρομους, αλλά εδώ στην Ρωσία που υποτίθεται ότι έχουν;
Τα συνεχή τραντάγματα από τις κακοτεχνίες του δρόμου, ταλαιπωρούν, τόσο εμένα όσο και το φορτωμένο σαν γαϊδούρι Yamaha. Οι δε οδηγοί; Άστα να πάνε! Πηγαίνουν τάπα, δεν υπολογίζουν τίποτα και κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Μακράν οι χειρότεροι οδηγοί που έχω συναντήσει μαζί με τους Αλβανούς, τους Ρουμάνους και τους Τούρκους. Πολλά υπερπολυτελή αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια, που παραπέμπουν σε οχήματα Ρώσων μαφιόζων, με προσπερνούν επικίνδυνα απ’ όλες τις πάντες.
Ο άκρως επικίνδυνος δρόμος και οι επίσης άκρως επικίνδυνοι οδηγοί, με ωθούν να είμαι ακριβής στις κινήσεις μου. Αισθάνομαι σαν να αποτελώ τροφή για το φιδάκι ή το pacman, καθώς τα πολυτελή αυτοκίνητα αλλά και τα φορτηγά, ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμα να με φάνε λάχανο! Ίσως και να τα παραλέω, αλλά είναι γεγονός πως η οδήγηση στους δρόμους της Ρωσίας, είναι μια επικίνδυνη υπόθεση.
Το δε τοπίο, άλλο πράμα! Πανέμορφο και ειδυλλιακό, σαν της Νορβηγίας ας πούμε. Μέχρι να πιάσω Αγία Πετρούπολη, έκανα μια στάση όλη κι όλη, στη γέφυρα ενός ποταμού για να απαθανατίσω ένα γκαζάδικο να πλέει στα νερά του. Tι να σου πω τώρα; Ότι εκστασιάστηκα όπως στο Geiranger και το Lysenfjorden;
Όπως κατάλαβες, κάνω πλάκα. Για να είμαι όμως δίκαιος, ο αυτοκινητόδρομος περνάει από μια δασική έκταση, στις άκρες του οποίου υπάρχουν χωματόδρομοι, που χάνονται στο βάθος, όπως στην Φινλανδία. Ίσως αν έπαιρνα έναν από αυτούς να είχα άλλη άποψη, πιο γενική και εμπεριστατωμένη.
Βλέπω ένα τροχαίο και πολλά μπλόκα από την τροχαία. Σε ένα από αυτά, ένας αστυνομικός πετάγεται από το πουθενά στη μέση του δρόμου και κάνει σήμα στο προπορευόμενο αυτοκίνητο. Φρενάρισμα πανικού, να ‘ναι καλά το ABS της μαμάς Yamaha και δόξα το θεό, γλυτώνω τα χειρότερα!
Οι Ρώσοι μέχρι τώρα, μου έχουν δώσει στο δρόμο την εικόνα πως είναι απολίτιστοι, ιθαγενείς θα έλεγα. Nα, όπως οι Σκανδιναβοί ένα πράμα. Σταματώ στο parking ενός βενζινάδικου για κολατσιό και καφέ και όλοι με κοιτούν περίεργα, καχύποπτα θα έλεγα. Λες και δεν έχουν ξαναδεί ποτέ μοτοσυκλετιστή στη ζωή τους.
Όσο πλησιάζω σε αστικά κέντρα, η κατάσταση του δρόμου βελτιώνεται και μπορώ να πω ότι κινούμαι κάπως πιο ανθρωπινά. Τα κτίρια είναι τεράστια και επιβλητικά, όμως είναι αυτά τα άχρωμα και άοσμα που σου φέρνουν εικόνες από το κομμουνιστικό καθεστώς. Πουθενά τέχνη, πουθενά καλαισθησία. Σταματώ για ανεφοδιασμό σ’ ένα βενζινάδικο κι επειδή δεν γνωρίζω, ρωτάω τον σεκιούριτι για το ποια είναι η μάνικα της αμόλυβδης βενζίνης. Αυτός ατάραχος και ψυχρός, με κοιτάει περίεργα και φυσικά δεν μου απαντάει. Μήπως του είπα κάτι άσχημο;
Φούλαρα το ντεπόζιτο και πλήρωσα το εξωφρενικό ποσό των 11,40€! Tέτοιο ποσό δεν πλήρωνα ούτε στο ΧΤ 60OE, όταν το αγόρασα το 2001. Kάθομαι στο parking να καπνίσω ένα τσιγάρο και δίπλα μου είναι ένα πολυτελές αυτοκίνητο, με δυο τύπους μέσα σ’ αυτό να έχουν κάποια χρηματική συναλλαγή, απ’ ότι κατάλαβα παρατηρώντας τις κινήσεις των χεριών τους. Μήπως είναι μαφιόζοι;
Σταματώ να βγάλω καναδυό φωτογραφίες και ο σεκιούριτι δεν ξεκολλάει τα μάτια του από πάνω μου. Με κοιτάει καχύποπτα, με μίσος θα έλεγα, όπως ο Ρώσος πυγμάχος τον Ρόκυ Μπαλμπόα. Το παίζω βλαμμένος τουρίστας (όπως και είμαι δηλαδή) και αποκτώ το ηλίθιο χαζοχαρούμενο γέλιο μου, για να δείξω ότι δεν είμαι κάποιος περίεργος. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία, καθώς σκέφτομαι πως στην Αγία Πετρούπολη τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο φυσιολογικά. Οπότε κύριε Μερκούρη μας, μη βιάζεστε από νωρίς να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα και να το παίζεται παντογνώστης, καθώς δεν ξέρετε τι σας περιμένει στη συνέχεια! Σωστά;
Καθώς κινούμαι με σχετικά μεγάλη ταχύτητα, βλέπω στα δεξιά μου, ένα επιβλητικό αρχιτεκτόνημα, χαρακτηριστικό των πρώην σοβιετικών χωρών, το οποίο με καλωσορίζει στην Αγία Πετρούπολη. Δεν προλαβαίνω να ελαττώσω ταχύτητα και με την πρώτη ευκαιρία κάνω αναστροφή για να επιστρέψω στο συγκεκριμένο σημείο. Αφού διανύω περίπου 20 km, βρίσκομαι εκεί, όπου θα παραμείνω για αρκετά λεπτά. Έχω έναν ιδιαίτερο λόγο…
Ο φίλος ταξιδιώτης Ιωάννης Τσιοπελάκος, ταξίδεψε πριν χρόνια με τη μοτοσυκλέτα του στην Ρωσία και σε αυτό ακριβώς το σημείο, είχε βγάλει μια φωτογραφία.
Η φωτογραφία του φίλου Ιωάννη Τσιοπελάκου.
Μπορεί να είχα πάρει από πριν την απόφαση να προσθέσω και την Ρωσία στο ταξίδι, αλλά ο Γιάννης μεγάλωσε κι άλλο την σπίθα μου, με αυτή τη φωτογραφία. Μια φωτογραφία που έμελλε να αποτελέσει πηγή ονείρου και έμπνευσης για εμένα. Πριν αρχίσω αυτό το ταξίδι, ονειρευόμουν μια φωτογραφία στο ίδιο σημείο, όπως αυτή του Γιάννη. Μια φωτογραφία που έχει ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου, αλλά στάθηκε ικανή να ανάψει κι άλλο τη φλόγα μου. Ήθελα απλά να του τη δείξω όταν θα φτάσω στην Ελλάδα. Χαμηλών τόνων ταξιδευτής ο Γιάννης, οπότε λοιπόν με τη σειρά μου, στήνω τρίποδο και παίρνω πόζα με ανάλογο ύφος.
Μπαίνοντας στην Αγία Πετρούπολη, αυτό που μου προκαλεί κατάπληξη, είναι ότι στον αυτοκινητόδρομο υπάρχει το εξής χαρακτηριστικό, το οποίο πρέπει να γνωρίζεις, αν δεν θέλεις να βρεθείς προ εκπλήξεων. Σε πολλά σημεία του αριστερού τμήματος στο ρεύμα που κινείσαι, υπάρχει διέξοδος, έτσι ώστε να μπορείς να κάνεις νόμιμα αναστροφή! Eυτυχώς κινούμουν στο δεξιό τμήμα και δεν πρόλαβα να γίνω αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ διερχόμενου αυτοκινήτου…
Η Αγία Πετρούπολη πλέον με καλωσορίζει, καθώς κινούμαι πλησίον ενός ποταμού. Στην απέναντι όχθη, βλέπω εντυπωσιακούς τρούλους και καμπαναριά εκκλησιών, να υψώνονται πάνω από τα ψηλά κτίρια. Άλλα με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και άλλα με αυτή την άμορφη και άχαρη του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Νομίζω πως μετά τη Νέα Υόρκη, είναι η πιο χαώδης μεγαλούπολη που έχω δει. Έχει αυτό το κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι ένα δέος απέναντί της. Από την άλλη όμως, έχει μια μουντή και τσιμεντένια αισθητική που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έχει κάτι το αξιόλογο πάνω της, πέραν από εκκλησίες και ποτάμια.
Εν αντιθέσει με τον αυτοκινητόδρομο, οι πινακίδες μέσα στην πόλη είναι γραμμένες μόνο στα ρωσικά! Οπότε άντε βγάλε άκρη! Το GPS δεν το χρησιμοποιώ, καθώς η Αγία Πετρούπολη δεν είναι φορτωμένη στους χάρτες. Όμως, πως τα καταφέρνω τελικά ο μπαγάσας και βρίσκομαι στον κεντρικό δρόμο της Αγίας Πετρούπολης, ένας θεός ξέρει! Άμα έχεις τύχη διάβαινε που λέει κι ο σοφός λαός…
Στην προσπάθειά μου να βρω ξενώνα, ρωτώ δυο από τους χιλιάδες περαστικούς στην οδό Nιέφσκι, οι οποίοι πέραν του ότι μιλούν άπταιστα αγγλικά, ασχολούνται μαζί μου, όπου ο ένας με τους χάρτες στο κινητό του, μου βρίσκει το πιο φθηνό ξενοδοχείο της πόλης, το οποίο ανήκει σε διεθνή αλυσίδα. Eκτιμώ απεριόριστα την κίνηση αυτή των Ρώσων και αμέσως αρχίζω να αλλάζω άποψη γι’ αυτούς.
Βρίσκω το ξενοδοχείο και μπαίνω μέσα. Μου ζητάνε 115€ τη βραδιά, ενώ σε ξενοδοχείο της ίδιας αλυσίδας που έτυχε να ρωτήσω σε άλλη χώρα (Flensburg Γερμανίας) η βραδιά κόστιζε 41€! Και αμέσως καταλαβαίνω ότι η Αγία Πετρούπολη, είναι ιδιαίτερα ακριβή πόλη. Συνολικά για δυο διανυκτερεύσεις και φυλασσόμενο parking για τη μοτοσυκλέτα, μου ζήτησαν 250€! Μα τι λέτε μωρέ, με αυτά τα λεφτά, επιστρέφω στην Ελλάδα! Εύκολα λοιπόν μπορείς να μαντέψεις, τι τους έδωσα…
Κινούμαι ξανά στην Νιέφσκι, όπου η κίνηση είναι ασφυκτική. Ενώ είμαι ακινητοποιημένος ακούω μέσα στην κίνηση, μια γυναικεία φωνή να μου λέει:
– Αρ γιου φρομ Γκρις;
Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα πολυτελές τζιπ Mercedes, με ένα ζευγάρι μέσα.
– Γιες! Άι αμ φρομ Γκρις!
– Αρ γιου φρομ Χεράκλιον Κριτ;
– Άι λιβ δέαρ. Ντου γιου νόου γουέρ καν άι φάιντ α τσιπ χόστελ ιν τάουν;
Με την πρώτη ευκαιρία το τζιπ, σταμάτησε στην άκρη της Νιέφσκι και ο άντρας με τη γυναίκα βγήκαν έξω να με βοηθήσουν. Πέραν του ότι παρατήρησαν τις ελληνικές πινακίδες, τα γράμματα τους φάνηκαν γνωστά, καθώς μαρτυρούσαν ότι η μοτοσυκλέτα αυτή, έχει ταξινομηθεί στο Ηράκλειο. Είχαν έρθει στην Κρήτη πριν από 7-8 χρόνια και στη Ρόδο πριν 3-4 χρόνια. Μόλις γνώρισα δυο εκπληκτικούς ανθρώπους, τον Νικ και την Άλα, οι οποίοι είναι από την Αγία Πετρούπολη.
Έχω τυπώσει στον πάκο των σημειώσεων τα hostel της πόλης, με τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους. Από μόνοι τους προθυμοποιούνται να με βοηθήσουν και να μου βρουν τον καλύτερο ξενώνα. Η Άλα παίρνει τα χαρτιά με τα hostel που έχω σημειωμένα και μαζί με τον Νικ, μπαίνουν στο αυτοκίνητό τους και μου λένε να τους ακολουθήσω! Είναι αποφασισμένοι να μου βρουν το καλύτερο hostel. Όμως για ‘μένα δεν μετράει αν θα μείνω στον καλύτερο ή στον χειρότερο ξενώνα. Αυτό που μετράει, είναι ότι δυο άνθρωποι εμφανίστηκαν στη ζωή μου από το πουθενά κι επειδή είμαι από μια χώρα την οποία έχουν επισκεφθεί και λατρεύουν, θέλουν να με βοηθήσουν. Και αυτή η κίνηση του Νικ και της Άλα, είναι που με σκλάβωσε.
Τους ακολουθώ σε κάτι στενά και σταματάμε στο πρώτο από τον μακρύ κατάλογο των hostel που βρίσκουμε. O Nικ και η Άλα, μου λένε να περιμένω και μπαίνουν μέσα στον ξενώνα να τσεκάρουν αν είναι καλός, τι άτομα μένουν μέσα, αν έχει φυλασσόμενο parking για τη μοτοσυκλέτα και τα λοιπά.
Όση ώρα τους περιμένω έξω, με πλησιάζει ένας καθώς πρέπει κύριος με κουστούμι, γύρω στα σαράντα. Με ρωτάει από πού είμαι και όταν του είπα από την Ελλάδα, μου συστήνεται ως Όλεγκ δίνοντάς μου το χέρι του! Αν είναι δυνατόν, τέτοια υποδοχή δεν μου έκαναν ούτε στη Σερβία! Ο Όλεγκ είναι και αυτός μοτοσυκλετιστής, ως κάτοχος Honda VTX και με ρωτάει για το ταξίδι μου στο Βόρειο Ακρωτήρι. Τα λέμε για λίγα λεπτά, μέχρι να επιστρέψουν ο Nικ και η Άλα, και φεύγοντας με ξαναχαιρετά ευχόμενος μου, καλή συνέχεια. Ευγενέστατος, ομιλητικός και φυσικά μοτοσυκλετιστής ο Όλεγκ!
Ο Νικ και η Άλα επιστρέφοντας, μου λένε πως, ναι μεν στον ξενώνα μένουν καλές φάτσες και έχει ασφαλές parking, αλλά δεν τους γεμίζει το μάτι, καθώς είναι λίγο άθλιος και αμέσως μου προτείνουν να συνεχίσουμε την αναζήτηση για κάτι καλύτερο.
Όμως εμένα δεν με νοιάζει αν θα μείνω κάπου πιο κυριλλέ. Από τη στιγμή που θα έχω ένα καθαρό κρεβάτι να κοιμηθώ, ένα μπάνιο να κάνω και πάνω απ’ όλα ένα ασφαλές parking για τη μοτοσυκλέτα μου, είμαι υπερευχαριστημένος. Κι επειδή δεν θέλω να εκμεταλλευτώ άλλο την καλοσύνη αυτών των υπέροχων ανθρώπων, αποφασίζω να μείνω σε αυτό το hostel κι ας είναι και τόσο τραγικά, όπως μου λένε.
Ο Νικ με βοηθάει να παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου, όπως και το να με βοηθήσει στο κουβάλημα των αποσκευών, όπου χρειάστηκαν δυο δρομολόγια. Την ίδια ώρα η Άλα, περιμένει στη ρεσεψιόν του hostel.
Η υπάλληλος γνωρίζει μόνο ρωσικά, με τον Νικ και την Άλα να εκτελούν χρέη μεταφραστή. Στην Ρωσία δεν δέχονται ευρώ, ούτε και κανένα άλλο νόμισμα, εκτός από το ρούβλι. Το συγκεκριμένο hostel δεν έχει ούτε μηχάνημα για credit card και δέχεται μόνο μετρητά. Φυσικά δεν κρατάω ρούβλια μαζί μου και ο Νικ, κάνει κίνηση να βγάλει χρήματα από την τσέπη του και να πληρώσει! Φυσικά δεν του το επέτρεψα!
Έφτασε όμως η στιγμή να αποχαιρετήσω δυο ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου από το πουθενά, σαν από μηχανής θεοί και με βοήθησαν τόσο πολύ. Δυο άνθρωποι που από μόνοι τους προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν και να σπατάλησαν αρκετό από τον χρόνο τους, για να μου βρουν ξενώνα. Η Άλα που της άρεσε ο Άγιος Νικόλαος στην Κρήτη γιατί έχει το όνομα του άντρα της. Του Νικ ή Νικόλα, όπως μου είπε να τον αποκαλώ. Τους ευχαρίστησα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Και μετά αποχαιρέτησα, δυο ανθρώπους που θα τους θυμάμαι για πάντα…
Το δωμάτιο έχει μέσα δέκα κρεβάτια στα οποία μένουν τέσσερις νεαρής ηλικίας Ισπανοί που έχουν έρθει για διακοπές και δυο Ουκρανές, εκ των οποίων η μία με τα δυο μικρά παιδιά της και ένα αγόρι. Φυσικά δεν έχασα ευκαιρία και άρχισα να λέω τις γνωστές σαχλαμάρες μου (όχι στη μαμά ντε, στην άλλη) για να περάσει κι η ώρα. H μεν μαμά έδειχνε ψυχρή, αλλά είχε μια κορμάρα, τι να σου λέω τώρα; Άλλο πράμα! Ξανθιά και χυμώδης, ότι πρέπει για τον Σειρηνάκη! Η άλλη μελαχρινή και αδυνατούλα, έδειχνε πιο προσιτή και με την πρόφαση ότι κάποτε θέλω να ταξιδέψω στην Ουκρανία, την Μολδαβία και την Υπερδνειστερία, της έπιασα την κουβέντα, φλυαρώντας ως συνήθως με τις γνωστές ανοησίες μου.
Έχω κάνει ντους και τα μεσάνυχτα βρίσκομαι αποκαμωμένος στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας, γράφοντας τις σημειώσεις μου. Μια ημέρα στην οποία έλαβαν χώρα πολλά και διάφορα. Από την ξενάγηση στο Helsinki, την είσοδο στην Ρωσία, την τελωνειακό που με έκανε να χάσω το φως μου και το ξενέρωμα με τη χοντρή. Τους άθλιους δρόμους και οδηγούς, τους ψυχρούς αλλά και τους ζεστούς Ρώσους. Kαι η μαγεία ενός ταξιδιού χωρίς να έχεις κλείσει ή κανονίσει κάτι, είναι ότι ψάχνοντας, μπορείς να γνωρίσεις τους καλύτερους ανθρώπους. Κι αν δεν τους βρεις, έρχονται αυτοί και σε βρίσκουν, σαν από μηχανής θεοί. Όπως ο Νικ και η Άλα, δυο άνθρωποι που με έκαναν να πιστέψω, πως μπορεί να ταξιδεύω μόνος, αλλά δεν είμαι μόνος…
Spokoynoy nochi!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 11,40€
Διαμονή: Fredericks Hostel (8,10€)
Εισιτήρια: μετρό (4,40€)
Λοιπά: 4,50€
Σύνολο: 28,40€
Γενικό Σύνολο: 1.797,90€
Η Φινλανδία έχει ώρα Ελλάδας (0h). Στην Ρωσία και συγκεκριμένα στη ζώνη ώρας της Αγίας Πετρούπολης, το ρολόι πρέπει να το βάλω μία ώρα μπροστά (+1h).
Το νόμισμα της Ρωσίας είναι το ρώσικο ρούβλι (RUB).
Περί βίζας στην Ρωσία: Μπορείς να την προμηθευτείς από το Προξενείο της Ρωσίας ή από συνεργαζόμενα και διαπιστευμένα από αυτό, ταξιδιωτικά πρακτορεία που αναλαμβάνουν την έκδοσή της. Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρεις αρκετά τέτοια πρακτορεία, σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Την απέκτησα από τουριστικό πρακτορείο στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου έδωσα μια φώτο (ή φώτος αν θυμάμαι καλά) και συμπλήρωσα μια αίτηση. Μου στοίχισε 90€ συν του ότι πληρώνεις 2€ για κάθε ημέρα παραμονής σου στη χώρα. Προσωπικά έβαλα 10 ημέρες, για να είμαι μέσα στα χρονικά πλαίσια του ταξιδιού και μου κόστισε συνολικά 110€. Μετά από 15 εργάσιμες ημέρες, μου εστάλη το διαβατήριο με τη βίζα, καθώς και ένας φάκελος με κάτι χαρτιά όπου δεν κατάλαβα τι ήταν, μιας και ήταν γραμμένα στα ρωσικά. Λογικά πρέπει να ήταν τα Voucher & Visa Support.
Το φάκελο αυτό, τον είχα ανά πάσα στιγμή μαζί μου, τόσο στα σύνορα, όσο και κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Ρωσία.
Όσον αφορά τη Visa Support, μπορείς να τη βγάλεις στο ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύσεις. Μπορείς να τη βγάλεις και πριν το ταξίδι, αν δεν έχεις αποφασίσει που θα μείνεις, όπως εγώ. Στο hostel όταν τους την έδειξα, δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται.
Περί ελέγχων στα σύνορα, κατά την είσοδο στην Ρωσία:
Έλεγχος 1ος: Μπήκα σε μια αίθουσα και από τον γκισέ μου ζήτησαν μόνο το διαβατήριο, κάνοντάς μου τυπικές ερωτήσεις.
Έλεγχος 2ος: Στον πρώτο γκισέ συμπλήρωσα ένα διπλότυπο χαρτάκι εισόδου στη χώρα, όπου στο πρώτο αναγράφεται η ημερομηνία εισόδου και στο δεύτερο, αυτή της εξόδου, το οποίο πρέπει να προσκομίσω κατά την έξοδό μου από τη χώρα.
Στον δεύτερο γκισέ συμπλήρωσα εις διπλούν ένα έντυπο, το οποίο είναι γραμμένο μόνο στα ρωσικά. Αν υπάρχει υπάλληλος που να γνωρίζει αγγλικά είσαι τυχερός. Αν όμως πετύχεις υπάλληλο που δεν γνωρίζει αγγλικά (που είναι και το πιο πιθανό) τότε τι να σου πω; Τρέχα γύρευε…
Επίσης και αυτό το χαρτί πρέπει να το προσκομίσω κατά την έξοδό μου από τη χώρα.
Έλεγχος 3ος: Μου ζήτησαν μόνο το διαβατήριο.
SOS για να μην βρεθείς προ εκπλήξεων:
Σε πολλά σημεία του δρόμου και στο αριστερό τμήμα του ρεύματος στο οποίο κινείσαι, υπάρχει διέξοδος, έτσι ώστε να μπορείς να κάνεις νόμιμα αναστροφή!
Αυτό ισχύει για την Ρωσία, αλλά και για τις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λεττονία, Λιθουανία).
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!