Hμέρα 26η: Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013, Sankt Peterburg
Στην Βενετία του Βορρά
Ξυπνώ κατά τις έντεκα το πρωί, καθώς η κούραση μ’ έχει καταβάλλει. Είμαι σχεδόν πτώμα και σκέφτομαι να κοιμηθώ άλλη μια ώρα, καθώς σήμερα τα πράγματα θα είναι χαλαρά, με τουρισμό στην πόλη.
Η θέα όμως της χυμώδους ξανθιάς Ουκρανής, η οποία ατάραχη αποχωρίζεται το νυχτικό της και φοράει τα κανονικά της ρούχα, θα με τινάξει σαν ελατήριο από το κρεβάτι! Κυριολεκτικά όμως! Βλέπεις, ήταν ένας τρόπος να σηκωθώ επιτέλους, καθώς αν με άφηνες… ακόμα θα κοιμόμουν ατάραχος!
Πηγαίνοντας στο μπάνιο, περνώ από τη ρεσεψιόν και η υπάλληλος έχει κλείσει τα πατζούρια και κοιμάται στο κρεβάτι που υπάρχει μέσα στη ρεσεψιόν! Τραγικά πράγματα…
Μα καλά έντεκα η ώρα και κοιμάται; Μα καλά, στην Ρωσία δεν δουλεύουν το πρωί; Περίεργo μου φαίνεται! Συνειδητοποιώ ότι ξέχασα να πάω το ρολόι μια ώρα μπροστά και να το φέρω σε ώρα Λένινγκρατ, δηλαδή δώδεκα! Αλλά ακόμα κι έτσι, αυτή γιατί κοιμάται και μάλιστα σε κοινή θέα;
Φτιάχνω καφέ και μέχρι να αποσπάσω χάρτη της πόλης και να συνεννοηθώ με τη μελαχρινή της ρεσεψιόν, η οποία δε μιλάει άλλη γλώσσα εκτός από ρωσικά, έχει πάει μία η ώρα και είμαι στον κεντρικό δρόμο, τη λεωφόρο Νιέφσκι, προσπαθώντας να φωτογραφίσω και να επισκεφθώ αξιοθέατα.
Η Αγία Πετρούπολη βρίσκεται στο σημείο που ο ποταμός Neva, εκβάλλει στην Βαλτική Θάλασσα. Είναι χτισμένη σ’ ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία χωρίζονται από φυσικά και τεχνητά κανάλια και επικοινωνούν με γέφυρες μεταξύ τους. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας, μετά την πρωτεύουσα Μόσχα. Ιδρύθηκε το 1703 από τον τσάρο Πέτρο Α’, ως παράθυρο της Ρωσίας στην Ευρώπη. Εννέα χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917, έγινε η πρωτεύουσα του κράτους.
Όσον αφορά το όνομά της, άλλαξε πολλές φορές στο παρελθόν, ακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις. Στην αρχή ιδρύθηκε ως Πετρούπολη (Πέτερμπουργκ) και το 1914 ονομάστηκε Πέτρογκραντ, καθώς το Πέτερμπουργκ θύμιζε κάτι γερμανικό, όπου οι Γερμανοί ήταν εχθροί της Ρωσίας κατά τη διάρκεια του Α’ Π.Π. Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Ιωσήφ Λένιν, ονομάστηκε Λένινγκραντ, μέχρι και το 1991 με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Όμως το Λένινγκραντ, διατηρήθηκε ως ονομασία της δυτικής περιφέρειας που ανήκει η Αγία Πετρούπολη ή Sankt Peterburg.
Aποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και χαρακτηριστικές είναι οι λευκές νύχτες του Ιουνίου, όπου ο ήλιος φαίνεται να μην δύει ποτέ.
Στην αρχή βρίσκομαι στην πλατεία Βοστανίγια, όπου δεσπόζει ο Οβελίσκος της Ηρωϊκής Πόλης. Ανεγέρθηκε τον Μάιο του 1985 κατά την 40ή επέτειο του “Πατριωτικού” πολέμου, απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα. Το τότε Λένινκραντ, ήταν η πρώτη πόλη που της απονεμήθηκε ο τίτλος “Ηρωική Πόλη” καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. θρήνησε 1.000.000 νεκρούς από την πείνα και 300.000 στο μέτωπο του πολέμου, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση στον εχθρό. Ο συγκεκριμένος οβελίσκος, αποτελεί ένα μονοκόμματο τμήμα γρανιτένιου βράχου, το οποίο αποσπάστηκε από λατομείο της περιοχής του Vyborg (πέρασα χθες από ‘κει) που μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε με ιδιαίτερη προσοχή. Έχει ύψος 36 m και είναι ο δεύτερος ψηλότερος οβελίσκος της πόλης, μετά από αυτόν του Αλεξάνδρου. Είναι ένας πενταγωνικός γκρι οβελίσκος, περιστοιχισμένος από μπρούτζινο στεφάνι και χάλκινα ανάγλυφα, με ένα χρυσό αστέρι να ξεχωρίζει στην κορυφή του.
Βρίσκομαι στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Καζάν (Kazan Kathedral) όπου υπάρχει αρκετός κόσμος, ο οποίος μπαινοβγαίνει στο ναό. Φυσικά δεν χάνω ευκαιρία και περιπλανιέμαι, τόσο στα εντός, όσο και στα εκτός του.
Η ιστορία του ναού ξεκινάει από το 1733, όπου οικοδομήθηκε με σχέδια του αρχιτέκτονα Μιχαήλ Ζεμτσόβ, ο οποίος είχε ασχοληθεί και με άλλα αξιοθέατα της πόλης. Ο ναός πήρε την ονομασία του στα τέλη του 18ου αιώνα, από την πιο πολύτιμη εικόνα της Αγίας Πετρούπολης, της Παναγίας του Καζάν, η οποία θεωρείτο θαυματουργή από τους πιστούς.
Όταν η εκκλησία πάλιωσε, ανεγέρθηκε νέο κτίριο με σχέδιο του αρχιτέκτονα Αντρέι Βορονίχιν, το οποίο επεξεργάστηκαν οι καλύτεροι γλύπτες και καλλιτέχνες της εποχής. Με διαταγή του αυτοκράτορα Παύλου Α’, έπρεπε να χτιστεί σε ευρωπαϊκά πρότυπα και οι καλλιτέχνες πήραν ως βάση τους, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη. Μπορεί να θεωρείται αντίγραφο του εν λόγω ναού, όμως έχει δικά του στοιχεία, με ξεχωριστή γοητεία και λάμψη. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι κιονοστοιχίες, οι οποίες αριθμούν 136 κολώνες, εκ των οποίων οι 94 είναι από την πλευρά της Νιέφσκι.
Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε το 1814, πριν την έναρξη του πολέμου με τον Ναπολέοντα. Έξω από τον ναό, υπάρχουν δυο μνημεία των στρατηγών που νίκησαν τον Ναπολέοντα: του Barklay de Tolly και του Mikhail Kutuzov. Όσον αφορά τον δεύτερο, η σωρός του είναι θαμμένη στο εσωτερικό του ναού, με τον ενταφιασμό του οποίου, ο ναός έγινε σύμβολο του συγκεκριμένου πολέμου.
Barklay de Tolly
Mikhail Kutuzov
Κατά την περίοδο του κομμουνισμού και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1932, ο ναός είχε υποστεί ληστείες και τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, άνοιξε ως Μουσείο Θρησκείας και Αθεϊσμού. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, άρχισε να επαναλειτουργεί από το 1991 και το 1998 ο ναός αγιάστηκε.
Απέναντι βρίσκεται άλλο ένα σημαντικό αξιοθέατο, από τα πιο σημαντικά της Αγίας Πετρούπολης. Ο λόγος για την Εκκλησία του Σωτήρα του Αιμοραγούντα, όπου προσωπικά ήθελα να την δω, καθώς από τις φωτογραφίες φαινόταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Mου έκανε κλικ με άλλα λόγια, καθώς το θέαμα για μένα είναι πρωτόγνωρο. Και τώρα που βρίσκομαι στην Αγία Πετρούπολη, αυτό που παρατηρώ με τη συγκεκριμένη εκκλησία, είναι πως λόγω της ναοδομίας της, ξεχωρίζει από τις άλλες εκκλησίες της πόλης. Δεν έχω ξαναδεί εκκλησία, με τέτοια αρχιτεκτονική και μου φέρνει στο μυαλό χαρακτηριστικές εικόνες από Ρωσία που έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες.
Η ναοδομία στην Αγία Πετρούπολη έχει νεοκλασική και μπαρόκ αρχιτεκτονική, ενώ στο συγκεκριμένο ναό είναι τελείως διαφορετική. Ακολουθεί το μεσαιωνικό ρωσικό πνεύμα του ρομαντικού εθνικισμού. Οι τρούλοι, τα κεραμίδια, τα ψηφιδωτά αλλά και ο χρυσός, είναι αυτά που αποσπούν την προσοχή του επισκέπτη.
Ο ναός αρχικά ήταν αφιερωμένος στην Ανάσταση του Κυρίου και στη συνέχεια μετονομάστηκε έτσι, ώστε να θυμίζει τον θάνατο του τσάρου Αλέξανδρου Β’, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1181. Με εντολή του γιου του δολοφονηθέντος τσάρου, Αλέξανδρου Γ’, η ανέγερση του ναού άρχισε το 1883 και ολοκληρώθηκε το 1907, όταν στο θρόνο ήταν ο τσάρος Νικόλαος Β’. Ο ναός λεηλατήθηκε κατά την Ρωσική Επανάσταση και η κομμουνιστική κυβέρνηση τον έκλεισε το 1930. Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. χρησιμοποιήθηκε προσωρινά ως χώρος αποθήκευσης πτωμάτων. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ανακατασκευάστηκε στις αρχές του 1990.
Η τέχνη του αυτοφωτογραφίζειν.
Στον προαύλιο χώρο του ναού, υπάρχει αρκετός κόσμος, ο οποίος δείχνει εντυπωσιασμένος με το όλο θέαμα κι εγώ με… μία φωτογράφο! Μήπως να τη ρωτήσω για ISO, focus και λοιπά, γιατί δεν πολυσκαμπάζω από αυτά;
Στο θέμα μας όμως. Υπάρχει έλεγα, πολύς κόσμος στον προαύλιο χώρο του ναού και ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι κυνηγοί τουριστών δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν δυναμικό παρών.
Επίσης, βλέπω πολλά ζευγάρια νεονύμφων που έχουν έρθει για φωτογράφιση στην Αγία Πετρούπολη, κάτι ανάλογο που γίνεται και στην Βενετία.
Το φαντάζεσαι να μπαίνει στα στενά;
Δεν έχω και πολύ ώρα που έχω ξυπνήσει και το στομάχι μου αρχίζει να γουργουρίζει σαν BMW GS – σαν μπετονιέρα δηλαδή! Πηγαίνω αμέσως σ’ ένα “γυράδικο” για ντόνερ και αναρωτιέμαι: μα καλά, πόσες μέρες έχω να φάω, έστω και σε φαστφουντάδικο; Πολλές! Ευκαιρία λοιπόν να το απολαύσω και μετά να χτυπήσω κι ένα παγωτό από super market, μιας και οι τιμές είναι πολύ φθηνές.
Η ιδέα για μια κρουαζιέρα στην Βενετία του Βορά, είναι κάτι που μ’ ενθουσιάζει. Άλλωστε, σε σαρανταπέντε λεπτά θα περιηγηθώ στα κανάλια της Αγίας Πετρούπολης, όπου και θα δω πολλά από τα σημαντικά αξιοθέατά της.
Η Αγία Πετρούπολη χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η Βενετία του Βορά ή Bόρεια Βενετία. Αιτία τα πολλά νησιά στον ποταμό Neva που διαρρέει την πόλη, τα πολλά κανάλια και οι πάρα πολλές γέφυρες. Και όσον αφορά τις γέφυρες, πολλοί της έχουν δώσει άλλο ένα προσωνύμιο, αυτό της “Πόλης των 300 Γεφυρών” που στην πραγματικότητα, είναι πάνω από 800!
Mπαίνοντας στο καραβάκι, δεν κάθομαι στις θέσεις, αλλά στέκομαι όρθιος πίσω στην πρύμνη. Επειδή η Ρωσία, μου έχει δώσει μια εικόνα πλήρους αναρχίας και χυμαδιού, ανάβω ατάραχος τσιγάρο. Ξαφνικά με πλησιάζει ένας νεαρός από το πλήρωμα του πλοίου, όπου με χαμόγελο και ευγένεια, μου λέει να βγω έξω στην προβλήτα και να το καπνίσω, όπως και έκανα. Τελικά είχα άδικο…
Μόλις πήρα τις απαιτούμενες τζούρες νικοτίνης, επιστρέφω στο πλοίο και προτιμώ να είμαι μόνος στην πρύμνη του πλοίου, όρθιος και όχι καθιστός στις θέσεις των επιβατών. Και όταν αυτό ξεκινά, ο ίδιος από το πλήρωμα, μου λέει να φύγω από εκεί και να καθίσω στις θέσεις. Μάλιστα τονίζει σε όλους να μην σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας, μόνο όταν θα μας το επιτρέψει. Γιατί άραγε;
Δεν αργώ να το καταλάβω από τα πρώτα μέτρα εν πλω, όταν και περνάμε κάτω από την πρώτη γέφυρα. Τα κεφάλια μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά κάτω από αυτήν! Δηλαδή, αν κάνει ο Φασούλας μια τέτοια κρουαζιέρα πως θα καθίσει; Είπα Φασούλας και θυμήθηκα τον Τσατσέγκο! Όπως πάντα, είμαι εντός θέματος ρε πού$τη μου…
Το θέαμα του Ναού του Σωτήρα του Αιμοραγούντα από τη λίμνη, είναι μοναδικό.
Λίγα μέτρα παραπέρα, οι επόμενες γέφυρες θα δυσκολέψουν κι άλλο την κατάσταση όπου, όχι μόνο ο Φασούλας θα είχε πρόβλημα, αλλά και ο… Τζον Κόρφας!
Το θέαμα είναι απερίγραπτο, με τα όμορφα κτίσματα να αποσπούν το θαυμασμό μου.
Γάμος αλά… ρωσικά!
Αισθάνομαι σαν το 2011 στην Βενετία, σε μια ανάλογη κρουαζιέρα. Τότε εκεί έβρεχε, ενώ τώρα στην παγωμένη Ρωσία έχει λιακάδα!
(Ακούς Jack the GASτόνε που έλεγες ότι δεν θα φάμε ούτε μια βροχή τότε; Ντάξει χαλάρωσε βρε Γιακουμή, δεν σε είπα και Μητσοτάκη!)
Mετά από λίγα λεπτά στα κανάλια, βγαίνουμε έξω στο πέλαγος, στ’ ανοιχτά δηλαδή. Πλέουμε στα νερά του ποταμού Neva, όπου η Αγία Πετρούπολη μου δείχνει για άλλη μια φορά πόσο αχανής πόλη είναι, αλλά και το πόσο ενδιαφέρουσα. Σε αυτό το σημείο, το μόνο πράγμα που χρειάζεται να έχεις, είναι κάρτες μνήμης και να τραβάς συνέχεια φωτογραφίες. Μην το παρακάνεις όμως, γιατί δεν θα δεις και πολλά πράγματα, όπως ο μπροστινός μου, ένας τύπος γύρω στα πενήντα με φαλάκρα και μουστάκι. Ο οποίος πυροβολούσε κατά ριπάς με τη φωτογραφική του και στο τέλος κάθε λήψης, αυτή έβγαζε κάτι ήχους σαν ριπές από μπαζούκας! Αυτός φαίνεται χειρότερος κι από εμένα δηλαδή! Και εκτός αυτού, σε κάθε μου λήψη, σηκώνεται όρθιος μπροστά μου, χαλώντας μου τα πλάνα! Κι η φωτογραφική του να κάνει όλη την ώρα “ντουφ – ντουφ – ντουφ”…
(Οικονομάκη, γιατί η Νikon μου, δεν κάνει έτσι;)
Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες υπάρξεις που προσπαθώντας να φωτογραφίσουν, μπαίνουν μπροστά στα πλάνα μου και οι οποίες κάθε άλλο παρά τα χαλάνε. Με την παρουσία τους και μόνο, προσδίδουν μια ιδιαίτερη ομορφιά στο τοπίο…
Το θέαμα είναι μοναδικό. Τα κτίρια που άλλα φαίνονται στο βάθος και άλλα είναι δίπλα, με προκαλούν για περαιτέρω εξερεύνηση, το απόγευμα ή το βράδυ, όπως το Ερμιτάζ.
Μετά από λίγα λεπτά, περνάμε δίπλα από δυο πολεμικά πλοία κι ένα υποβρύχιο. Στα πλοία υπάρχουν ναύτες και αναρωτιέμαι αν είναι ακόμα ενεργά ή είναι παροπλισμένα και αποτελούν μουσειακά εκθέματα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω. Και η πλάκα είναι πως στα μεγάφωνα του πλοίου, η απομαγνητοφωνημένη φωνή που ακούγεται, είναι μόνο στα ρωσικά – έλεος ρε πού$τη μου!
Mε τόσους χιλιάδες τουρίστες από κάθε γωνιά της γης, να τιμούν την Αγία Πετρούπολη ως προορισμό τους, αυτή μοιάζει να μην την νοιάζει καθόλου. Ώρες – ώρες νομίζω πως η Ρωσία δεν θέλει τους τουρίστες, τους σνομπάρει ίσως. Ίσως και να μην τους έχει ανάγκη εδώ που τα λέμε, καθώς η οικονομία της, δεν στηρίζεται στον τουρισμό. Λογικό μιας και μιλάμε για μια παγκόσμια υπερδύναμη, η οποία επηρεάζει σημαντικά, τις κάθε είδους παγκόσμιες εξελίξεις. Ως τουρίστας ή ταξιδιώτης, έχω την αίσθηση ότι η Ρωσία με σνομπάρει και δεν με υπολογίζει. Και το βλέπω από το γεγονός, ότι ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά και από πολλούς απουσιάζει η ευγένεια.
Δεν ξενερώνω όμως, καθώς το όλο θέαμα έχει αποσπάσει την προσοχή μου κι ας μην ξέρω, τι είναι το καθετί που βλέπω.
Η κίνηση εντός του ποταμού είναι αρκετή και σε ορισμένα σημεία ασφυκτική. Αιτία, τα πολλά πλοία όπως και τα δελφίνια που διασταυρώνουν αμφότερα τα δρομολόγιά τους.
Το Φρούριο του Πέτρου και Παύλου στο νησάκι Zajachij, μαγνητίζει εδώ και αρκετή ώρα τα βλέμματα όλων των επιβατών του πλοίου, μηδενός εξαιρουμένου.
Το εντυπωσιακό αυτό οχυρωματικό έργο, οικοδομήθηκε το 1703 από τον ιδρυτή της πόλης Μεγάλο Πέτρο και ολοκληρώθηκε το 1740 υπό την εποπτεία του διάσημου αρχιτέκτονα της εποχής, Ντομένικο Τρεζίνι. Από το 1720 χρησιμοποιήθηκε ως βάση της αυτοκρατορικής φρουράς αλλά και ως φυλακή υψίστης ασφαλείας, κυρίως για πολιτικούς κρατούμενους, όπου είχε τη φήμη σκληρής φυλακής. Γνωστοί πολιτικοί κρατούμενοι υπήρξαν ο Κροπότκιν, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπακούνιν, ο Τίτο και πολλοί άλλοι. Απ’ όλους αυτούς, μόνο ο Κροπότκιν κατάφερε να αποδράσει.
Το θέαμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, τόσο στα πλοία, όσο και στις γέφυρες.
– Το νου σου, αυτός στο πλοίο απέναντι μας φωτογραφίζει!
– Τι φωτογραφίζεις κόρη μου;
– Aυτόν εκεί με το μπλε! Πρέπει να είναι Έλληνας και να ‘χει τιντιέμ!
Εν συνεχεία το πλοίο πλέει πάλι στα ανοιχτά, όπου το θέαμα εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον.
Λίγα λεπτά πιο μετά, βρίσκεται ανάμεσα σε κανάλια και κάτω από γέφυρες, προσφέροντας άλλο ένα εξαιρετικό θέαμα.
Από εκεί πας μόνο… κολυμπώντας!
Αφού το πλοίο ξαναπεράσει από τις γέφυρες των Τζων Κόρφα και Παναγιώτη Φασούλα,
ο επιβλητικοεντυπωσιακός και μοναδικοανεπανάληπτος ναός, θα κάνει πάλι την εμφάνισή του, κερδίζοντας κι άλλα κλιτς – κλατς από τους επιβαίνοντες. Και δικαιολογημένα μάλιστα, γιατί όσες φορές κι αν τον κοιτάς, πραγματικά δεν τον χορταίνεις. Το αξίζει…
Κι όμως, την τελευταία στιγμή, μου γύρισε την πλάτη της!
Μετά από 45 λεπτά που διήρκεσε η κρουαζιέρα, ομολογώ πως θα χαρακτήριζα την Αγία Πετρούπολη, ως μια πόλη ερωτεύσιμη. Πήρα μια μικρή αλλά καλή γεύση από τ’ αξιοθέατά της, όμως είναι η ώρα να πάρω και την άγουσα για το hostel. Η πόλη δείχνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σκέφτομαι σοβαρά να μείνω άλλη μια ημέρα. Και αυτό γιατί, απλά είδα κάποια αξιοθέατα στα γρήγορα. Όμως, ακόμα και αυτά θέλουν το χρόνο τους.
Και έφτασε η ώρα… ξέρω τι σκέφτεσαι! Να γράψω γα τις Ρωσίδες! Αν περίμενες να μάθεις από ‘μενα για τις Ρωσίδες, σώθηκες! Λίγο πολύ, μας είναι γνωστές, άλλες κιτς, άλλες λιγότερο κιτς. Υπάρχουν όμως πολλές που μπορούν άνετα, να χαρακτηριστούν ως θεές. Όμως καθ’ οδόν για το hostel, δεν προλαβαίνω να φωτογραφίσω πολλές από αυτές κι έτσι περιορίζομαι σε πιο γήινες υπάρξεις…
(Ξέρεις τι βάσανο είναι για έναν παπαράτσι να αλλάζει συνέχεια φακούς; Για ρώτα εμένα να σου πω!)
Έλα να βλέπω τα δέκα με τόνο!
Κάποιες δυσφορούν, κάποιες κοιτάνε καχύποπτα και κάποιες παίρνουν πόζα…
Επίσης παρατηρώ και κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση από την χθεσινή οδική ημέρα στην Ρωσία. Δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτε άλλο, από τις πινακίδες των αυτοκινήτων, όσο και διαφόρων σημάτων κυκλοφορίας, οι οποίες είναι πρωτόγνωρες για τα μάτια μου.
Φτάνω στο παρακμιακό hostel, όπου την μελαχρινή αδυνατούλα, έχει αντικαταστήσει μια ξανθή χοντρούλα, η οποία πέραν του ότι δεν καταλαβαίνει γρι από αγγλικά, είναι αγενέστατη! Και πέραν τούτου δείχνει να δυσφορεί από την παρουσία μου, στην προσπάθειά να την ρωτήσω κάποια πράγματα π.χ. για τ’ αξιοθέατα ή για το που έχει ποτήρι για να πιω νερό. Το αφήνω ασχολίαστο…
Την πέφτω ολομόναχος για ύπνο, μιας και οι Ουκρανές δεν έχουν επιστρέψει ακόμη. Εκεί παρατηρώ ότι το hostel μπορεί να είναι τριτοκοσμικό, αλλά είναι ένα νεοκλασσικό κτίριο (αν το λέω σωστά, καθώς είμαι άσχετος από αρχιτεκτονικά κι έτσι) δείγμα του ότι η Αγία Πετρούπολη, έχει αυτό το κάτι στα κτίριά της. Ακόμα και στους παρακμιακούς ξενώνες της, των οποίων τα δωμάτια χωρίζονται με… γυψοσανίδα!
Πως σου φαίνεται η βασιλική σουίτα μου;
Μέχρι να κλείσω για λίγες ώρες τα μάτια μου, εκμεταλλεύομαι το free wi-fi και προσπαθώ να επικοινωνήσω διαδικτυακά με κάποιους φίλους μου από την Ελλάδα, μετά από αρκετές ημέρες. Και μια επιστολή στον ήρωα των παιδικών μου χρόνων Οικονομάκη για το πώς εξελίσσεται το ταξίδι μου, είναι μια πολύ καλή ιδέα. Του στέλνω ένα κατεβατό 2.000 λέξεων, από το οποίο οι 1.900 αφορούν τις Σέρβες, τις Σκανδιναβές και τις Ρωσίδες και μόλις οι υπόλοιπες 100, το ταξίδι…
Δεν έχω χορτάσει εικόνες από Αγία Πετρούπολη και μετά από καναδυό ώρες ύπνου, βρίσκομαι πάλι να περπατώ στην Νιέφσκι. Σταματώ σε διεθνή αλυσίδα fast food να τσιμπήσω κάτι και συνεχίζω το περπάτημα, ανάμεσα σε αρκετό κόσμο και πλανώδιους μουσικούς.
Σε κάποια φάση παρατηρώ να γίνεται ένας χαμός με έναν μουσικό, όπου αρκετός κόσμος σταμάτησε για να τον παρακολουθήσει. Μοιάζουν σαν να γελούν, σαν να τον κοροϊδεύουν ίσως. Λες να είναι ο Παντελίδης, live στην Αγία Πετρούπολη;
Φευ! Είναι ένας τύπος, ο οποίος τραγουδά στο πλήθος και πουλάει τα CD του. Κι όμως το πλήθος δεν τον περιγελά, όπως αρχικά νόμιζα, αλλά την έχει καταβρεί μαζί του! Στέκομαι λίγα λεπτά να τον ακούσω, καθώς ρώσικες μελωδίες δεν ακούω και κάθε μέρα. Τα τραγούδια του ακούγονται ευχάριστα, άλλα χιουμοριστικά κι άλλα κλαψιάρικα, απ’ ότι μπορώ να καταλάβω τουλάχιστον και η φωνή του ωραία. Οπότε λοιπόν, κάθε άλλο παρά Παντελίδης είναι ο τύπος και κάθομαι να τον ακούσω μαζί με το πλήθος.
Η ιδιόμορφη κιθάρα του, βγάζει ένα διαφορετικό ήχο που μοιάζει με μπαλαλάικα και μου αρέσει ιδιαίτερα. Σαν τους τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα και εκστασιάζονται με τον ήχο του μπουζουκιού. Δεν ξέρω βέβαια αν το συγκεκριμένο έγχορδο είναι μπαλαλάικα. Αλλά ποιος νοιάζεται θα μου πεις. Aπλά πες μπαλαλάικα, όπως λέει και το άσμα…
Μετά από αρκετό περπάτημα, φτάνω κάπου κοντά στο λιμάνι, όπου αρκετά αξιοθέατα κεντρίζουν το βλέμμα μου.
Βρίσκομαι σε μια τεράστια πλατεία, η οποία μου θυμίζει ασπρόμαυρες σκηνές από ιστορικά ντοκιμαντέρ που έχουν να κάνουν με την τότε κομμουνιστική Ρωσία. Η Πλατεία των Ανακτόρων, υπήρξε ένα σημείο όπου έλαβαν χώρα πολλάκις, γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τη Ρωσία και κατ’ επέκταση ολόκληρο τον κόσμο. Γεγονότα όπως η Ματωμένη Κυριακή το 1905 ή η Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917, την καθιστούν ως μια ιστορική πλατεία, με τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτή, να έχουν αλλάξει το ρου της ανθρωπότητας.
Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει η επιβλητική Στήλη του Αλεξάνδρου, η οποία κατασκευάστηκε για να θυμίζει την νίκη των Ρώσων απέναντι στις Ναπολεόντειες δυνάμεις. Πήρε το όνομά της από τον τσάρο Αλέξανδρο Α’ και η κατασκευή της διήρκεσε από το 1830 έως το 1834. Είναι η υψηλότερη στήλη στο είδος της στον κόσμο, με το ύψος της να φτάνει τα 47,5 m και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, είναι ο κόκκινος γρανίτης που χρησιμοποιήθηκε κατά την ανέγερσή της. Στην κορυφή της, βρίσκεται ένα άγαλμα αγγέλου που κρατάει ένα σταυρό, με τα υπόλοιπα τμήματα να απεικονίζουν πολεμικές σκηνές.
Στην Πλατεία των Ανακτόρων, ξεχωρίζουν επίσης και τα Χειμερινά Ανάκτορα της τσαρικής οικογένειας, τα οποία είναι χτισμένα με μια ιδιαίτερη μπαρόκ τεχνοτροπία. Η οικοδόμησή τους άρχισε το 1730 και μέχρι το 1917, φιλοξενούσε τη τσαρική οικογένεια κατά τους χειμερινούς μήνες.
Απέναντι από τα ανάκτορα βρίσκεται το Ερμιτάζ, ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα μουσεία στον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1764 από τη Μεγάλη Αικατερίνη, με τους εκθεσιακούς του χώρους να είναι ανοιχτοί στο κοινό από το 1852.
Συνεχίζω τη βόλτα μου και μετά από ελάχιστα λεπτά, βρίσκομαι στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ισαάκ. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός της χώρας, μετά από αυτό του Χριστού Σωτήρος που βρίσκεται στην Μόσχα. Είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ισαάκ της Δαλματίας που θεωρούνταν προστάτης του Αγίου Πέτρου. Η οικοδόμησή του αποφασίστηκε από τον τσάρο Αλέξανδρο Α’ και η σχεδίασή του ανατέθηκε στον Γάλλο αρχιτέκτονα Αύγουστο Μοντφερράντ. Η κατασκευή του διήρκεσε 40 χρόνια, με τον τσάρο να παρεμβαίνει υπέρ του αρχιτέκτονα, καθώς πολλά μέλη της επιτροπής διαφωνούσαν με τη μορφή του ναού. Το κομμουνιστικό καθεστώς μετέτρεψε και αυτό τον ναό σε Μουσείο Αθεϊσμού, μέχρι την πτώση του καθεστώτος. Αξίζει να σημειωθεί, πως κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. ο ναός αποτέλεσε μέρος του αμυντικού σχεδιασμού της πόλης. Με τον τρούλο του να έχει βαφτεί γκρι, προκειμένου να μην κεντρίζει την προσοχή των εχθρικών αεροσκαφών, αλλά και με αντιαεροπορικά όπλα να τοποθετούνται στην οροφή του.
Συνεχίζω το περπάτημα στους παραλληλοκάθετους δρόμους της Νιέφσκι, όπου πολλά πράγματα αποσπούν την προσοχή μου, μέχρι να ξαναβρεθώ σ’ αυτήν.
Τα πάντα είναι γραμμένα στα ρώσικα!
Περπατώ στην Νιέφσκι και βλέπω πάλι τον δικό μου, τον “Παντελίδη” που λέγαμε! Ο οποίος δικός μου, τώρα τα ‘χει πάρει στο κρανίο και αρχίζει να λέει οργισμένα τραγούδια, προφανώς για μια γυναίκα που τον εγκατέλειψε. Λες να ‘φαγε κι αυτός κέρατο; Δεν ξέρουμε και δεν μας απασχολεί και σημασία έχει, πως είναι πιο ταλαντούχος και πιο ποιοτικός από τον Έλληνα συνάδελφο (;) του…
Πολλοί μουσικοί στην Αγία Πετρούπολη, δίνουν ευχάριστες νότες στους περαστικούς.
Βρίσκομαι ξανά στον ναό του Σωτήρα του Αιμοραγούντα, περιμένοντας να νυχτώσει. Είναι κατά τη γνώμη μου, το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο που έχω δει στην Αγία Πετρούπολη. Ένας ναός εντυπωσιακός, με την υπερβολή να τον χαρακτηρίζει. Κι εκεί θα μείνω για αρκετή ώρα. Άραγε θα ξαναδώ τέτοιο ναό ποτέ στη ζωή μου; Άραγε θα ξαναβρεθώ στην Αγία Πετρούπολη;
Εκεί συναντώ έναν τύπο να κάθεται ατάραχος στη σέλα ενός Honda XL650V Transalp, με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται πάνω – κάτω. Η μοτοσυκλέτα του είναι γεμάτη αυτοκόλλητα από διάφορα μέρη του κόσμου, μαρτυρώντας έτσι πως είναι πολυταξιδεμένη. Το ντύσιμό μου δεν μαρτυρά ότι είμαι μοτοσυκλετιστής και την κοιτάω αρκετή ώρα, προσπαθώντας ίσως να δω, σε ποια μέρη έχω πάει κι εγώ. Ο τύπος με χαιρετά και μου κάνει νόημα να έρθω πιο κοντά. Δεν χάνω ευκαιρία και του συστήνομαι. Μόλις γνώρισα τον Γιάροσλαβ και αφού του εξήγησα ότι είμαι κι εγώ μοτοσυκλετιστής, του λέω από πού ξεκίνησα και που έφτασα. Συζητώντας, μου είπε κάτι το οποίο συγκράτησα. Σε μια εβδομάδα θα ξεκινήσει για Στοκχόλμη, όπου και θα ταξιδέψει στην Σκανδιναβία. Μου είπε πως το Nordkapp είναι ένας δημοφιλής προορισμός και τέτοιου είδους προορισμοί, δεν τον ενδιαφέρουν. Τους σνομπάρει ίσως, μιας και θέλει να ταξιδεύει σε μέρη όμορφα και άγνωστα στους πολλούς. Και τότε κατάλαβα, πως αυτοί που είναι μια ανάσα από το Nordkapp, δεν τους ενδιαφέρει και τόσο ως προορισμός, καθώς η Σκανδιναβία έχει να επιδείξει πολλές ομορφιές. Πολλοί σνομπάρουν το Nordkapp, καθώς το θεωρούν της μόδας. Ένας από αυτούς είναι και ο Γιάροσλαβ και ίσως να ‘χει δίκιο…
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και περπατώ στην Νιέφσκι με προορισμό τον ξενώνα. Eίναι μεν φωταγωγημένη όμορφα, αλλά όχι εντυπωσιακά, προκειμένου να αναδείξει τα ομολογουμένως υπέροχα κτίσματά της.
Ένας βάζελος τα φωτογραφίζει κάτι τέτοια, ε;
Αυτό που έχω να πω για την Αγία Πετρούπολη, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, είναι το εξής: δεν έχω μείνει αρκετή ώρα στην πόλη, ούτε έχω γράψει τα χιλιόμετρα στην Ρωσία για να έχω μια τεκμηριωμένη άποψη. Μπορώ όμως να πω σε γενικές γραμμές, δυο – τρία πραγματάκια που παρατήρησα. Η Ρωσία από μόνη της έχει πλάσει κάτι το μυθικό, στο πέρασμα των αιώνων. Και αυτό το μυθικό ήθελα να προσεγγίσω, κυλώντας τις ρόδες μου σ’ αυτήν. Θα μπορoύσα κάλλιστα να πεταχτώ με το πλοίο από το Helsinki στο Tallin και να αποφύγω αυτόν τον κύκλο, όπως και τα έξοδα της βίζας και της χαρτούρας, αλλά και την ταλαιπωρία στα σύνορα.
Δεν το μετάνιωσα όμως. Η αλήθεια είναι, πως οι δρόμοι και οι οδηγοί είναι τραγικοί και άθλιοι. Οι πόλεις έξω από την Αγία Πετρούπολη έχουν αυτά τα άμορφα, τεράστια σε σημείο υπερβολής και χωρίς τέχνη, κτίσματα του κομμουνιστικού καθεστώτος. Όμως, μέσα στην Αγία Πετρούπολη, φαίνεται πως αυτό το καθεστώς δεν έβαλε το χεράκι του, τουλάχιστον στα κτίρια, με αποτέλεσμα η πόλη να μην έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος της. Ναι, είναι μια πόλη ερωτεύσιμη αλλά λίγο γκρίζα ή μουντή. Ίσως και να μην είναι του γούστου μου αυτού του είδους οι μεγαλουπόλεις, ωστόσο τολμώ να πω, πως η διαμονή μου εκεί υπήρξε διδακτική. Ήταν μια όμορφη εμπειρία και αισθάνομαι τυχερός που την έζησα. Δεν ξέρω βέβαια αν θα ξαναπήγαινα, εκτός κι αν το μενού λέει άλλα πράγματα, πιο μοτοσυκλετιστικά ασφαλώς. H Ρωσία, μου έδωσε την εικόνα πως είναι μια χώρα που δεν τρελαίνεται για τους τουρίστες ή ταξιδιώτες, όπως ανέφερα αναλυτικά σε κάποιο σημείο της σημερινής ημέρας. Δεν τους έχει ανάγκη και στο δείχνει.
Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, όπως τον Νικ και την Άλα, τον Όλεγκ, τον Γιάροσλαβ και φυσικά την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει μέχρι στιγμής στη ζωή μου. Γνώρισα όμως και πολλούς “ουγκ” τύπους, ταλιμπάνους ρε παιδί μου, πως αλλιώς να το πω; Τύπους που σε αγνοούν επιδεικτικά και είναι αγενέστατοι. Όμως, παντού σε όλες τις χώρες έτσι είναι. Υπάρχουν οι καλοί, υπάρχουν και οι κακοί. Υπάρχουν οι εκλεπτυσμένοι και οι λιγότερο εκλεπτυσμένοι.
Η Ρωσία μετά την πτώση του κομμουνισμού, πλέον στις μέρες μας έχει μπει σε άλλη τροχιά, πιο δυτική. Και αυτό φαίνεται με τον δυτικό τρόπο ζωής που έχει εισχωρήσει πρώτα απ’ όλα στις μεγαλουπόλεις. Όμως ακόμα και σήμερα, έχει πάνω της κάποια κατάλοιπα του μακροχρόνιου κομμουνιστικού καθεστώτος, κάτι το οποίο είναι απολύτως λογικό.
Και αισθάνομαι τυχερός που πάτησα και στους δυο αντίθετους κόσμους, που ξεπρόβαλαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το 2008 στις Η.Π.Α. και το 2013 στην Ρωσία. Μπορεί οι διαφορές να μην ήταν τόσο ορατές όσο πριν 20 ή 30 χρόνια, όμως η ψαλίδα έχει μικρύνει…
Η δική μου όμως ψαλίδα; Αυτή που με κάνει να ονειρεύομαι την Ρωσία που πραγματικά θέλω να δω; Αυτήν της Μαύρης Θάλασσας, της Βαϊκάλης, της Σιβηρίας, του Βλαδιβοστόκ; Των αχανών εκτάσεων και της τούνδρας; Πότε θα μικρύνει επιτέλους; Μάλλον ποτέ, ε;
Αγοράζω από ένα παρακμιακό παντοπωλείο παγωτό και νερό και μετά από λίγα λεπτά, έχω κάνει ντους και καληνυχτίζω τις αγενέστατες ρεσεψιονίστριες. Ετοιμάζω τα μπαγκάζια μου, έχοντας μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με τις Ουκρανές που μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο. Μα καλά οι Ισπανοί που είναι χαμένοι; Δεν τους έχω δει, παρά μόνο για λίγες στιγμές! Οπότε λοιπόν με την ησυχία μου θ’ αρχίσω να λέω τις γνωστές καμακίστικες σαχλαμάρες μου στις κοπελιές, μέχρι να πέσω για ύπνο. Αύριο θα με υποδεχτούν οι χώρες της Βαλτικής, με την Εσθονία, πρώτη από αυτές…
Spokoynoy nochi κι όνειρα γλυκά…
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: –
Διαμονή: Fredericks Hostel (8,10€)
Εισιτήρια: taxi boat (13,80€)
Λοιπά: 12€
Σύνολο: 33,90€
Γενικό Σύνολο: 1.831,80€
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι στην Ρωσία οι συναλλαγές είναι κατά κόρον μετρητοίς. Στα παρακμιακά στέκια όμως που πηγαίνω για καθαρά οικονομικούς λόγους (hostel, fast food, super market) δεν δέχονται πληρωμή μέσω κάρτας! Φυσικά δεν δέχονται άλλο νόμισμα, εκτός από το ρούβλι. Oπότε, για πρώτη φορά στο ταξίδι, τράβηξα μετρητά (σε ρούβλια φυσικά) από ΑΤΜ.
Το εισιτήριο της κρουαζιέρας το πλήρωσα μετρητοίς σε ρούβλια. Ούτε εκεί δεν δέχτηκαν ευρώ ή credit card.
Σαν πόλη είναι ακριβή. Όμως επειδή δεν μου περισσεύουν λεφτά για πολυτελή γεύματα, οι τιμές σε fast food και super market, είναι πολύ πιο φθηνές από την Ελλάδα.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!