Ημέρα 27η: Σάββατο 27 Iουλίου 2013, Sankt Peterburg – Tallinn (478,3 km)
Το παραμύθι της τίγρης του Βορρά
Τα φώτα που ανάβουν στο δωμάτιο του ξενώνα πριν ακόμα ξημερώσει, διαταράσσουν τον ύπνο μου. Λες να είναι η ξανθιά Ουκρανή, να ξυπνήσω για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα μ’ ένα στριπτίζ; Αμ, δε! Είναι η παρέα των Ισπανών που επέστρεψαν από διασκέδαση και μαζεύουν τις βαλίτσες τους για να φύγουν. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να παραμείνω ξύπνιος για αρκετή ώρα.
Κατά τις εφτά η ώρα Αγίας Πετρούπολης, σηκώνομαι από το κρεβάτι και μετά από λίγα λεπτά, έχω φτιάξει ζεστό καφέ και ετοιμάζομαι να φορτώσω τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα. Τα πολλά δρομολόγια που κάνω, έχουν ως αποτέλεσμα να σηκώσω από το κρεβάτι της, την αγενέστατη χοντρούλα της ρεσεψιόν. Αφού με χαιρέτησε, πάλι καλά…
Ο λόγος που ξύπνησα νωρίς, είναι γιατί η Αγία Πετρούπολη, είναι μια αχανής πόλη, με υπερβολική κίνηση και με άθλιους οδηγούς. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι, οι πινακίδες εντός πόλεως είναι όλες στα ρωσικά και συν του ότι, δεν έχω φορτωμένο στο GPS το χάρτη της πόλης. Ε, ρε δικέ μου, θα γίνει της Βουδαπέστης σου λέω!
Έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά, πως μέχρι να δραπετεύσω από το κλεινόν άστυ, θα ζήσω καταστάσεις Βουδαπέστης κι ακόμα χειρότερα, οπότε φροντίζω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ακολουθώντας το ένστικτό μου, μετά από λίγη ώρα βγαίνω από το κέντρο και φυσικά, δεν ξέρω που πάω! Στα Ουράλια ή στην Σιβηρία; Μήπως θα βρεθώ στην Μόσχα ή στο Βλαδιβοστόκ; Κι αν εμφανιστεί μπροστά μου καμιά Κασπία ή Βαϊκάλη; Λες να δω τον Τζένγκις Χαν στην Μογγολία ή θα βρω ευκαιρία να περάσω το Σινικό Τείχος στην Κίνα, όπως ο Κωστής με την Στέλα, πέρσι;
Σταματώ σ΄ ένα βενζινάδικο να ρωτήσω, αλλά δεν βγάζω άκρη, γιατί κανείς δεν μιλάει αγγλικά! Η κίνηση αρκετή, τα φανάρια πολλά, ακόμα και εκτός κέντρου. Συνειδητοποιώ, ότι κινούμαι τελείως αντίθετα, στον αυτοκινητόδρομο προς Vyborg, στα σύνορα με την Φινλανδία. Κοιτώ τα χιλιόμετρα που έχω γράψει απ’ το πρωί και βλέπω ότι φτάνω αισίως τα πενήντα!
Το καλό είναι ότι δεν έχω χάσει τη ψυχραιμία μου. Σταματώ σε μια άκρη του δρόμου που έχει ίσκιο, να χαλαρώσω λίγο μ’ ένα τσιγάρο. Πριν καν βγάλω το κράνος, σταματάει από πίσω μου ένα φορτηγό το οποίο μοιάζει να με παρακολουθεί. Ωχ, τη γ@μήσ@με λέω, λες να έπεσα σε τίποτα ληστές;
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω αυτές τις σκέψεις, ο οδηγός κατεβαίνει και κατευθυνόμενος προς το μέρος μου, με ρωτάει:
– Γκρέτσια, Γκρέτσια;
Το καλό είναι ότι γνωρίζει ελάχιστα αγγλικά και μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Απ’ ότι κατάλαβα με παρακολουθούσε αρκετή ώρα στα φανάρια και τώρα που με είδε να έχω σταματήσει, σταμάτησε και αυτός για να με βοηθήσει! Με άλλα λόγια, εμφανίστηκε πάλι στην Ρωσία, άλλος ένας από μηχανής θεός στο διάβα μου.
Του λέω ότι θέλω να πάω στο Tallinn και αμέσως πηγαίνει στο φορτηγό και επιστρέφει μ’ ένα χαρτί κι ένα στυλό. Μου κάνει ένα σκαρίφημα για το πώς θα βρεθώ από το σημείο που βρίσκομαι, στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στα σύνορα με την Εσθονία. Tο σχέδιό του είναι τόσο αναλυτικό, που τα road book του Rally Dakar, ωχριούν μπροστά του! Μάλιστα, μου γράφει στα ρώσικα τη λέξη “Tallin” έτσι ώστε να μπορώ να βγάλω άκρη με τις ταμπέλες. Αφού με χτυπάει φιλικά στην πλάτη, με αποχαιρετά και μου εύχεται καλό ταξίδι.
Αυτές οι μικρές στιγμές, είναι από εκείνες που μου ανεβάζουν τη ψυχολογία στα ύψη. Από τις στιγμές που αισθάνομαι τυχερός που ταξιδεύω μόνος και χωρίς σούπερ ντούπερ τεχνολογίες και γκατζετοειδή μπιχλιμπίδια. Και χωρίς αυτά, μπορώ να δω και να παρατηρήσω τη συμπεριφορά ανθρώπων, οι οποίοι από μόνοι τους προθυμοποιούνται να βοηθήσουν έναν ταξιδιώτη που έχει έρθει από κάπου μακριά. Πολύτιμες στιγμές, πολύτιμοι άνθρωποι, έτσι απλά…
Το τελευταίας τεχνολογίας GPS μου, made in Russia.
Αφού τηρήσω με ευλάβεια τις εντολές του υπερσύγχρονου GPS μου, aka χειρόγραφο – τσαλακωμένο χαρτί, περνώ από μια μεγάλη εντυπωσιακή γέφυρα και πλέον βρίσκομαι στο σωστό αυτοκινητόδρομο, ο οποίος έχει τις ταμπέλες και στα αγγλικά! Η κίνηση σε αυτόν είναι αρκετή, και οδηγώ με μεγάλη προσοχή στα δεξιά. Ακόμα κι έτσι, με προσπερνάνε απ’ όλες τις πάντες, αυτοκίνητα. Και αυτό που λένε για το “ζειν επικινδύνως” βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στους δρόμους της Ρωσίας. Μακράν οι χειρότεροι οδηγοί που έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Μακράν…
Στη συνέχεια ο αυτοκινητόδρομος παραχωρεί τη θέση του στον Μ11 Ε20, o οποίος ναι μεν είναι δρόμος δυο κατευθύνσεων, αλλά χωρίς διαχωριστική νησίδα. Eκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, όπου περνώντας μέσα από πόλεις και χωριά, η κίνηση είναι ασφυκτική, από τις τεράστιες ουρές στα φανάρια. Οι οδηγοί κάθε είδους οχήματος πηγαίνουν τάπα, δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν και φαίνεται να μη γνωρίζουν τους στοιχειώδεις κανόνες του οδικού κώδικα. Μιλάμε, τα άτομα είναι τελείως “ουγκ” και σε συνδυασμό με τις μπόλικες λακκούβες και κακοτεχνίες του οδοστρώματος, κάνουν την οδήγηση στην Ρωσία να μοιάζει σαν την κόλαση του Δάντη (όχι του Χρήστου!)
Και μην ξανακούσω κανέναν να μου πει, πως οι Έλληνες είναι οι χειρότεροι οδηγοί στον κόσμο και ότι στην Ελλάδα έχουμε τους χειρότερους δρόμους, γιατί θα του πω “πήγαινε πρώτα από Ρωσία μεριά και μετά έλα να μου πεις”. Εκεί χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, για πλάκα!
Το τοπίο της όλης διαδρομής είναι παγερά αδιάφορο, με τους ρυθμούς ζωής να παραπέμπουν σε εικόνες της επαρχιακής Βουλγαρίας του σήμερα ή της Ελλάδας προ είκοσι και βάλε ετών. Τα πάντα φαίνονται τραγικά και παρακμιακά, κάνοντάς με να νομίζω πως ο πολιτισμός δεν πρέπει να έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή του σε αυτά τα μέρη. Πουθενά κάτι σύγχρονο, πουθενά μια καλαισθησία, με την προχειρότητα και την αταξία να βασιλεύουν παντού. Κατάλοιπα του κομμουνιστικού καθεστώτος, να υποθέσω;
Σταματώ στη στάση ενός λεωφορείου για δυο γουλιές καφέ. Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή γύρω μου, πρέπει να είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει μέχρι τώρα σ’ αυτή τη διαδρομή. Η οποία (άκουσον, άκουσον) στο χάρτη θεωρείται γραφική, στα τελευταία χιλιόμετρα πριν τα σύνορα! Τώρα, το τι θεωρούν γραφικό, μόνο αυτοί ξέρουν…
Εν πάση περιπτώσει, για να μη γίνομαι ακραίος ή υπερβολικός, οφείλω να ομολογήσω ότι, η συγκεκριμένη διαδρομή, ένα κλικ μου το κάνει. Ίσως η υπερβολική κίνηση να με ωθεί να μην την απολαύσω όπως θα έπρεπε, καθώς περιμένω να μπω Εσθονία, ελπίζοντας πως θα βελτιωθούν κάπως τα πράγματα. Συν του ότι, έχω στο κεφάλι και την πολύωρη καθυστέρηση στα σύνορα, με ελέγχους και άλλα τέτοια χρονοβόρα. Ίσως, αν έπαιρνα τον πρώτο επαρχιακό, να είχα άλλη άποψη και να μην γίνομαι τόσο άδικος. Όμως, ακόμα κι έτσι γουστάρω! Γιατί ταξιδεύω, ρε φίλε…
Η εφιαλτική οδήγηση στους δρόμους της Ρωσίας, φτάνει στο τέλος της. Bρίσκομαι στο Ivangorod, την τελευταία πόλη πριν την Εσθονία και μπαίνω στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα, όπου φουλάρω το ντεπόζιτο, πληρώνοντας το ποσό των… 8,30€! Το βενζινάδικο φαίνεται πως χρήζει ανακαίνισης, αλλά το καλό είναι πως δέχεται credit card, άσχετα αν κάνει δέκα ώρες να τυπωθεί η απόδειξη! Εκεί συνομιλώ με τον υπάλληλο, ο οποίος δείχνει ενθουσιασμένος που είμαι από την Ελλάδα και όταν του λέω από πού έρχομαι, με ρωτάει πόσα χιλιόμετρα περίπου θα κάνω στο ταξίδι μου. Όταν του απάντησα πάνω από 14.000 έμεινε άλαλος!
Κι εδώ αξίζει να σημειώσω πως, οι Ρώσοι που έτυχε να συναντήσω μέχρι τώρα, φαίνεται να συμπαθούν ιδιαίτερα τους Έλληνες και αυτό φαίνεται από το “Γκρέτσια, Γκρέτσια” που ακούω συνέχεια, κάτι ανάλογο του “Γκρέτσκα, Γκρέτσκα” που άκουγα στην Σερβία. Ίσως η κοινή θρησκεία, να έχει βάλει το χεράκι της, σε αυτού του είδους τη συμπάθεια, αλλά η θρησκεία δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που σου πιάνουν συζήτηση έστω και για λίγο και σου προσφέρουν θετική ενέργεια με το ζεστό χαμόγελό τους.
0,73€ η 95άρα και 0,68€ η 92άρα…
Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και εξακολουθώ να φοράω τα χειμερινά, τα οποία δεν με ενοχλούν υπό αυτές τις συνθήκες. Όμως η έκθεση στις καυτές ακτίνες του ήλιου, όταν βρίσκεσαι σε τεράστιες ουρές αυτοκινήτων, έχουν ως αποτέλεσμα ένα μικρό ντους από ιδρώτα. Ναι, βρίσκομαι στα σύνορα Ρωσίας – Εσθονίας…
Στον πρώτο έλεγχο μου ζητάνε το διαβατήριο, όπως και στον δεύτερο λίγα χιλιόμετρα παραπέρα. Στο βάθος βλέπω κάτι όμορφο να πλανάται στο τοπίο και αμέσως ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Η Εσθονία με προϊδεάζει για όμορφα μέρη και τοπία.
Στο συνοριακό σταθμό για την έξοδο από την Ρωσία.
Στον τρίτο έλεγχο, για τον έλεγχο των χαρτιών, τυγχάνω σε μια αγενέστατη υπάλληλο, μια κακάσχημη μπαζοσαραντάρα η οποία φυσικά, δεν ξέρει αγγλικά. Φαίνεται να ενοχλείται που είμαι ξένος και δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί μου! Της δείχνω όλα τα χαρτιά μου και επειδή δεν ξέρει να διαβάσει λέξη από αγγλικά, αρχίζει να βρίζει. Δεν δίνω σημασία και την γράφω στα απαυτά μου, καθώς αυτό που με καίει, είναι να τελειώνει αυτή η διαδικασία και να την κάνω.
Της δείχνω και τα χαρτιά που μου έδωσαν στην είσοδο της χώρας, τα οποία είναι στα ρωσικά και δείχνει να δυσφορεί που τα στοιχεία μου είναι γραμμένα στα αγγλικά! Μήπως πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα που δεν καταλαβαίνεις γρι από αγγλικά κυρά μου; Ή μήπως πρέπει να αισθάνεσαι άβολα που στον πρώτο μη Ρώσο πολίτη που θα εξυπηρετήσεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλά; Με μέσο μπήκες στο τελωνείο μαντάμ;
Δεν αργώ να ξεμπερδέψω και μετά από λίγα λεπτά, ένα υπέροχο τοπίο θα εμφανιστεί μπροστά μου και θα με αφήσει άφωνο. Βρίσκομαι πάνω στη γέφυρα του ποταμού Narva, ο οποίος χωρίζει την Ρωσία με την Εσθονία και συγκεγκριμένα τις πόλεις Ivangorod και Narva αντίστοιχα. To εντυπωσιακό κάστρο, θα με μεταφέρει από μόνο του σε άλλες εποχές. Θα νομίσω προς στιγμήν ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραμύθι και από νωρίς θα τολμήσω να χαρακτηρίσω την Εσθονία, ως μια παραμυθένια χώρα, σαν την Ρουμανία δηλαδή. Δεν ξέρω αν είναι εύστοχο, αλλά το όλο σκηνικό με το κάστρο θα με κάνει να πιστέψω πως βρίσκομαι κάπου στα Καρπάθια ή την Τρανσυλβανία. Λες να έχουν και στην Εσθονία, τον δικό τους κόμη Δράκουλα;
Mόλις περνάω τη γέφυρα, συναντώ μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα τα οποία προσπερνώ από δεξιά και στη βιασύνη μου απάνω, παραβιάζω τον κόκκινο σηματοδότη. Ο οποίος δεν είναι για να ρυθμίζει την κυκλοφορία, αλλά για να κάνει σήμα σε συγκεκριμένο αριθμό αυτοκινήτων που πρόκειται να περάσουν από έλεγχο.
Η μελαχρινή νεαρά Εσθονή υπάλληλος, θα δυσανασχετήσει με αυτή την παραβίαση μου (έστω και κατά λάθος) και θα μου κλείσει το τζάμι. Πολύ ζόρικη είσαι μαντάμ, θες να πάμε για ποτό το βράδυ, να χαλαρώσεις λίγο; Θα είμαι στο Tallinn!
Ένας ευγενέστατος ένστολος Εσθονός θα με πλησιάσει και θα μου ζητήσει να δει τον αριθμό πλαισίου της μοτοσυκλέτας. Αυτό πάλι, είναι η πρώτη φορά που μου το ζητάνε. Μα κάτσε ρε γαμώτο, πού βρίσκεται; Λες να είναι εκείνο το άσπρο αυτοκόλλητο, κάτω από τα μάγουλα που βλέπω, κάθε φορά που την πάω για πλύσιμο; Ναι, σωστά μάντεψα…
Ο Εσθονός περιεργάζεται τη μοτοσυκλέτα μου, όχι για να της κάνει έλεγχο, αλλά επειδή του αρέσουν οι μοτοσυκλέτες. Kαι ίσως το TDM να το βλέπει πρώτη φορά, μιας και η μόνη χώρα στην οποία είναι δημοφιλές, είναι η Ελλάδα. Με ρωτάει για το ταξίδι μου και μόλις απομακρύνεται, συνεχίζει να κοιτάει τη μοτοσυκλέτα. Μάλλον πρέπει να του αρέσει…
Κι εμένα μου αρέσει… η μελαχρινή νεαρά μέσα στο γκισέ, η οποία ελέγχει τα χαρτιά μου και μου δίνει το οκέι να φύγω! Από τα πρώτα μέτρα στην Εσθονία, καταλαβαίνω πως βρίσκομαι σε άλλον πλανήτη. Το τοπίο ως δια μαγείας ομορφαίνει, η πόλη της Narva είναι ιδιαίτερα τουριστική και φαίνεται να σφύζει από ζωή.
Σ’ έναν κυκλικό κόμβο, βλέπω μια πομπή γάμου με μια τεράστια άσπρη λιμουζίνα να κινείται σ’ αυτόν, με τις κόρνες να δίνουν και να παίρνουν.
Μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα, βλέπω στ’ αριστερά μου ένα αεροπλάνο, το οποίο μου προκαλεί την περιέργεια να το δω από κοντά. Στην είσοδο με υποδέχεται ένας τύπος, ο οποίος φαίνεται ιδιαίτερα χαρούμενος για την επίσκεψή μου. Είναι ο ιδιοκτήτης της αερολέσχης και με ξεναγεί σ’ αυτήν, όπου με προτρέπει να βγάλω όσες φωτογραφίες θέλω και μου προτείνει να με βγάλει φωτογραφία στο αεροπλάνο. Η αερολέσχη τους είναι ιδιαίτερα δραστήρια, καθώς αριθμεί αρκετά μέλη. Σήμερα το προσωπικό ασχολείται με εργασίες συντήρησης ενός αεροπλάνου, καθώς τα υπόλοιπα βρίσκονται σε άλλα σημεία, όπως μου είπε.
Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως, ενώ είναι πνιγμένος με διάφορες εργασίες, δείχνει χαρούμενος που εμφανίστηκα από το πουθενά και πρόθυμος να συνομιλήσει μαζί μου, έστω και για λίγη ώρα. Μου μιλάει για τις δραστηριότητες της λέσχης, αλλά και για την αγάπη του για τα αεροπλάνα. Και όταν του λέω ότι είμαι από την Ελλάδα, χαίρεται ακόμα περισσότερο. Με ρωτάει για το ταξίδι μου και μου δίνει πληροφορίες για την Εσθονία, μέχρι να τον αποχαιρετήσω και να φύγω.
Η εντύπωση που έχω σχηματίσει μέχρι τώρα για τους Εσθονούς, είναι ότι είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και ζεστοί άνθρωποι. Όπως και ο Oliver με την Kersti που συνάντησα στο Narvik και στο Nordkapp. Άρα το δείγμα, είναι κάτι παραπάνω από θετικό.
Ο Ε20 που θα ακολουθήσω μέχρι να φτάσω στο Tallinn, είναι σημειωμένος στο χάρτη ως γραφικός. Η Εσθονία, μου δίνει την εντύπωση, πως είναι μια προικισμένη χώρα με τα έντονα χρώματα να δίνουν το παρών. Τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από αυτά στην Ρωσία και πλέον αισθάνομαι μια ανακούφιση. Οι δρόμοι είναι σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση, χωρίς λακκούβες ή κακοτεχνίες. Σε ορισμένα σημεία γίνονται έργα, όπου το ψιλό χαλίκι θα με κάνει να ελαττώνω ταχύτητα. Οι δε οδηγοί, είναι προσεκτικοί και πολιτισμένοι και κινούνται σύμφωνα με τα όρια, εν αντιθέσει με τους Ρώσους που κάνουν ό,τι τους καπνίσει.
Όπως προείπα, η Εσθονία είναι μια προικισμένη χώρα και στο δείχνει αυτό από την πρώτη στιγμή. Ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι η μόνη από τις χώρες της Βαλτικής που έχει ως νόμισμά της το ευρώ. Είναι μια χώρα που σε τίποτα δεν θυμίζει το σοβιετικό παρελθόν της και μοιάζει σαν να ακροβατεί στο παρελθόν και το παρόν της. Το παρελθόν είναι τα όμορφα και καλοδιατηρημένα κτίρια, τα εντυπωσιακά κάστρα και άλλα πολλά, τα οποία συνδυάζονται αρμονικά με το παρόν. Και ποιο είναι το παρόν της Εσθονίας; Αν και μικρή χώρα με τον πληθυσμό της να μην ξεπερνάει τα 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει μια τεράστια ανάπτυξη, με τα οικονομικά στατιστικά της, να τα ζηλεύουν ακόμα και μεγάλες ανεπτυγμένες χώρες. Η οικονομία της αποτελεί ένα είδος προτύπου για την Ε.Ε. και το αξιοσημείωτο είναι πως, αυτή η χώρα έχει δανειστεί τα λιγότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη! Και γι’ αυτή την οικονομική ανάπτυξή της, πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει, ως την “τίγρη του Βορρά”.
Καθώς κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο, μια πινακίδα λέει πως ο δρόμος σταματάει λόγω έργων στα απόμενα 20 km. Στρίβω αριστερά και κινούμαι σε κάτι γραφικά χωριουδάκια. Πανέμορφα μεν, αλλά ο διάβολος το κάνει έτσι ώστε, να αμφισβητήσω την αξιοπιστία της ταμπέλας και να επιστρέψω στον αυτοκινητόδρομο. Aιτία, το ότι είδα πολλά αυτοκίνητα να συνεχίζουν στον αυτοκινητόδρομο, ενώ εδώ που βρίσκομαι, είμαι μόνος.
Κινούμενος πλέον στον αυτοκινητόδρομο, μετά από λίγα λεπτά, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να αγοράσω κάτι να φάω. Η υπάλληλος, μου επιβεβαιώνει πως ο δρόμος είναι κλειστός και πως πρέπει να ξαναγυρίσω πίσω για να πάω στο Tallinn. Κανένα πρόβλημα, ευκαιρία να αράξω κάτω από ένα δέντρο να φάω ένα χάμπουργκερ, ένα σάντουιτς ομελέτα – μπέικον, να πιω μια coca–cola των 500 ml και στο καπάκι να χτυπήσω δυο παγωτά! Για όλα αυτά πλήρωσα μόλις 5,60€! Είχα πολύ καιρό να φάω τόσα πολλά πράγματα και μάλιστα τόσο φθηνά, μιας και στην Σκανδιναβία οι κονσέρβες και τα αυτοσχέδια σάντουιτς, είχαν την τιμητική τους. Καταραμένη φτώχεια…
Μετά το πέρας του βασιλικού (το λέω και το πιστεύω) γεύματός μου, ξαπλώνω στο χορτάρι και κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, γράφω τις σημειώσεις μου. Αισθάνομαι γεμάτος, χαρούμενος θα έλεγα. Όχι μόνο επειδή έφαγα σαν άνθρωπος μετά από τόσο καιρό, αλλά γιατί μου τη βάρεσε να γράψω μερικές αράδες σκέψεων στο τετράδιο. Και βλέπω πως το στοίχημα του ταξιδιού μου, συνεχίζω να το κερδίζω. Είμαι τυχερός ίσως που κάνω ό,τι πραγματικά αισθάνομαι την κάθε στιγμή. Είμαι ελεύθερος…
Στη συνέχεια επιστρέφω στο ίδιο σημείο και από τα ίδια χωριουδάκια κατευθύνομαι προς το Tallinn.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα, βγαίνω πάλι στον αυτοκινητόδρομο, όπου ο χρόνος άφιξής μου για την πρωτεύουσα μετράει αντίστροφα.
Είναι μεσημέρι ακόμα και έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι τώρα, έχω παρατηρήσει πολλές εκκλησίες και κάστρα με μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, πρωτόγνωρη για τα μάτια μου. Σε μια από αυτές τις εκκλησίες, κάνω μια παράκαμψη, καθώς η περιέργειά μου με ωθεί, να τη δω από κοντά.
Είναι η Λουθηρανική Εκκλησία της Παναγίας στο Joelahtme, η οποία θεωρείται από τις παλαιότερες στην Εσθονία. Aρχικά, ήταν μια ξύλινη κατασκευή του 1220 και το σημερινό κτίριο, χτίστηκε τον 14ο αιώνα και τον 15ο προστέθηκε η χορωδία. Το καμπαναριό φτιάχτηκε το 1912 για να αντικαταστήσει το παλιό, το οποίο καταστράφηκε από μια πυρκαγιά το 1910. Έχω την πολυτέλεια να μείνω για αρκετή ώρα, καθώς είμαι μια ανάσα από το Tallinn.
Βγάζω το GPS από το tank bag και είναι η δεύτερη φορά που θα το χρησιμοποιήσω στο ταξίδι. Την πρώτη φορά στο Goteborg έγινε της εκδιδομένης γυναικός. Τώρα; Του βάζω τη διεύθυνση ενός ξενώνα από τις σημειώσεις και τη βρίσκει! Καλό αυτό, φαίνεται να προοδεύω με τον καιρό…
Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο κέντρο του Tallinn, η οποία φαίνεται όμορφη πόλη και ήσυχη, με λίγη κίνηση. Το GPS, μου λέει ότι βρίσκομαι στον προορισμό μου, αλλά εγώ έχω τη φαεινή ιδέα να κάνω κύκλους και αυτό να με ξαναστέλνει συνεχώς, στο ίδιο σημείο. Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε 127 φορές και την 128η, σηκώνω το κεφάλι μου από το tank bag και ναι, δεν θα το πιστέψεις… βρήκα το hostel μετά από 128 κύκλους! Πόσο βλαξ μπορεί να είμαι θεέ μου, πόσο;
Στον ξενώνα της χοντρής Μαργαρίτας (συγκράτησε το όνομα) θα μοιραστώ ένα δωμάτιο με άλλα πέντε άτομα. Φαίνεται όμορφος, τακτοποιημένος και καθαρός. Και αν συνυπολογίσεις πως έχει parking για τη μοτοσυκλέτα και χώρο αποθήκευσης προσωπικών αντικειμένων, τα σπάει. Η ώρα είναι περίπου πέντε το απόγευμα και αφού κάνω ένα μπάνιο, αράζω για καμιά ωρίτσα, προκειμένου να ξεκουραστώ.
Στη συνέχεια, προμηθεύομαι χάρτη της πόλης από τη ρεσεψιόν, όπου και αποσπώ διάφορες πληροφορίες. Η είσοδος της γραφικής Παλιάς Πόλης του Tallin, απέχει μόλις λίγα βήματα από τον ξενώνα και αυτήν θα εξερευνήσω. To γεγονός πως από το 1997 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, προσθέτει πόντους σε αυτήν μου την επιλογή.
Είμαι με το χάρτη ανά χείρας και κατευθύνομαι στην είσοδο της Παλιάς Πόλης που είναι δίπλα στο hostel που μένω. Στην είσοδο ξεχωρίζει ο πύργος Fat Margaret’s Tower και “ω! τι σύμπτωσις” έχει το ίδιο όνομα με το hostel! Η ονομασία του πύργου αποτελεί ένα μυστήριο, καθώς κάποιοι πιστεύουν πως ονομάστηκε έτσι, για ένα από τα μεγαλύτερα κανόνια του, ενώ κάποιοι άλλοι υπαινίσσονται πως πήρε την ονομασία του από την ευτραφή μαγείρισσα Μαργαρίτα που εργαζόταν κάποτε εδώ. Σημειωτέον, ο πύργος αποτελεί μία από τις έξι εισόδους της Παλιάς Πόλης.
Από τα πρώτα μου βήματα δεν αργώ να καταλάβω πως μοιάζει σαν να βρίσκομαι σε άλλη εποχή, πολλούς αιώνες πίσω. Ή φαίνεται σαν να ζω σε παραμύθι. Η ποικιλία έντονων χρωμάτων ξεχωρίζει και τα κτίρια σαν να μοιάζουν με κουκλόσπιτα. Το όλο σκηνικό μου θυμίζει κάτι από Ρουμανία, αν μπορώ να ξανακάνω αυτή τη σύγκριση.
“Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας”…
Σε πολλά κτίρια, υπάρχουν σημαίες πολλών κρατών. Της Ελλάδας δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου…
Το ιστορικό κέντρο του Tallinn ανοικοδομήθηκε από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα και έχει μείνει ανέπαφο, χάρη στα κάστρα και στα τείχη που το περικλείουν. Την έχω καταβρεί και ενθουσιασμένος συνεχίζω το περπάτημά μου, μέχρι να ανηφορίσω στο λόφο Toompea, εκεί που βρίσκεται το ομώνυμο κάστρο.
Και κάπου εκεί λοιπόν, βλέπω μπροστά μου ένα ελληνικό εστιατόριο με το όνομα “Syrtaki”. Μπαίνω μέσα, μήπως συναντήσω κάποιον πατριώτη και μια γυναίκα από το προσωπικό, μου λέει πως ο ιδιοκτήτης δεν είναι Έλληνας.
Φτάνοντας στο σημείο θέας του λόφου, ακούω δίπλα μου ελληνικά! Ενθουσιασμένος που ακούω μετά από καιρό τη γλώσσα μου, γυρίζω και βλέπω τρεις Ελληνίδες της διασποράς, με τις οποίες έχω μια σύντομη συνομιλία. Τελείως ψυχρές, με αποφεύγουν διακριτικά – με έφτυσαν με άλλα λόγια δηλαδή. Και η πλάκα είναι ότι δεν είχα πρόθεση να τις φλερτάρω (μιλάω σοβαρά και δεν κάνω πλάκα) απλά ήθελα να μιλήσω λίγο ελληνικά. Δεν με απασχολεί αν προσβλήθηκα, όμως ένιωσα λίγο άσχημα με αυτή τη σνομπ συμπεριφορά.
Από το λόφο Tοompea υπάρχει μια πανοραμική θέα τόσο της παλιάς, όσο και της νέας πόλης του Tallinn. Από εκεί ψηλά βλέπεις το παρελθόν αλλά και το παρόν αυτής της πόλης. Μιας πόλης σύγχρονης, της οποίας τα ψηλά κτίρια θυμίζουν Νέα Υόρκη (τρόπος του λέγειν) και από την άλλη τα παλιά σε κάνουν να καταλάβεις πως αυτή η πόλη έχει μείνει σχεδόν ανέπαφη εδώ και αιώνες, διατηρώντας έτσι την πολιτιστική της κληρονομιά. Ο κόσμος που συρρέει σ’ αυτό το σημείο είναι αρκετός που ακόμα και αργά το απόγευμα, δημιουργεί ένα είδος συνωστισμού.
Δεν μένω μόνο εκεί, αλλά περπατώ και σε άλλα σημεία του λόφου, προκειμένου να απολαύσω την πανοραμική θέα.
Συνεχίζω το περπάτημα κι εκεί που φωτογραφίζω μια λιμουζίνα γάμου, ακούω γύρω μου φωνές!
Μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτα δέχομαι μια επίθεση από γυναίκες! Και όταν λέω γυναίκες, εννοώ πολλές γυναίκες! Και οι οποίες (το λέω και δεν το πιστεύω) θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου! Και εκτός αυτού, κάνουν σαν υστερικές και αρχίζουν να φωνάζουν! Σοβαρά μιλάω και δεν κάνω καθόλου πλάκα! Μα ποιος είμαι ρε δικέ μου, ο Ρουβάς ή ο Έλβις Πρίσλεϊ; Ο Μπραντ Πιτ ή ο Αντόνιο Μπαντέρας; Τι μου βρήκανε, ένας θεός ξέρει…
Βρίσκονται σ’ ένα γάμο και αμέσως μου την πέφτουν όλες και βγάζουν φωτογραφίες μαζί μου! Άλλο που δεν θέλω κι εγώ δηλαδή και μόλις συνέλθω από αυτό το ευχάριστο σοκ, με ρωτάνε από πού είμαι. Και όταν τους απαντώ από την Ελλάδα, όλες μ’ ένα στόμα, μια φωνή φωνάζουν “Ι Love Greece”.! Φυσικά δεν χάνω ευκαιρία κι αρχίζω να τους λέω τις δικές μου καμακίστικες σαχλαμάρες, μέχρι να με αποχαιρετήσουν.
Αυτά είναι δικέ μου! Τελευταία φορά που δέχτηκα τέτοιου είδους επίθεση, ήταν πριν δέκα αιώνες όταν και δούλευα νύχτα, σε διάφορα μπαρ και κλαμπ, από διαφόρων εθνικοτήτων τουρίστριες. Αλλά να δέχομαι τέτοια επίθεση στα γεράματα, όσο να ‘ναι, είναι κάτι που δεν το περίμενα. Άραγε εντυπωσιάστηκαν ή απλά ήθελαν να γελάσουν με την πάρτη μου;
Kι εδώ θα πω τα δικά μου, ρίχνοντας ένα ψιλοκραξιματάκι στις Ελληνίδες, σαν κι αυτά που λένε οι αντροπαρέες στις καφετέριες. Φυσικά θα μιλήσω σε γενικά πλαίσια, για να μην τις αδικώ όλες. Έχω καταλάβει πως οι ξένες σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν τον Αντόνιο Μπαντέρας, ενώ οι Ελληνίδες σαν τον… Παύλο Χαϊκάλη!
(Παρένθεσις: συγχώρα με Παύλο μου, γιατί σε πάω με χίλια και είσαι από τους αγαπημένους μου κωμικούς.)
Έχω παρατηρήσει πως, οι ξένες δεν είναι τόσο σφιχτές στη συμπεριφορά τους, έν αντιθέσει με τις Ελληνίδες. Είναι απλές και οικείες ενώ οι περισσότερες Ελληνίδες έχουν αυτό το ύφος ντίβας και σε σνομπάρουν επιδεικτικά. Έχει τύχει σε αυτό το ταξίδι να πλησιάσω ή να με πλησιάσουν πραγματικά ωραίες γυναίκες από διάφορα κράτη, όχι κατ’ ανάγκην για φλερτ και παρατήρησα μια φυσιολογική συμπεριφορά. Σε ανάλογες περιπτώσεις με Ελληνίδες, βλέπω μια συμπεριφορά που θυμίζει μαντάμ Σουσού ή μεγαλοκυρίας του Κολωνακίου. Aπό αυτές τις χαζογκόμενες που παίρνουν ύφος χιλίων καρδιναλίων και προσπαθούν να σου δείξουν, πως σου κάνουν χάρη που σου μιλάνε. Και όχι μόνο από τις ωραίες Ελληνίδες, αλλά και από αυτές που εμείς οι άντρες, αποκαλούμε με τον ειδεχθή χαρακτηρισμό “μπάζα”. Τι να πω; Διαφορά αντίληψης και νοοτροπίας; Ή η μικροαστική αντίληψη μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας;
Αυτά όσον αφορά τις γυναίκες και τώρα η σειρά μας. Μην ακούω διάφορες σαχλαμάρες του στυλ, ότι εμείς οι Έλληνες κάνουμε θραύση όπου και να πάμε, γιατί αυτές τις αντιλήψεις τις έχουν οι κλαρινογαμπροί. Τα πράγματα είναι απλά: όταν ένας μεσόγειος ή μια μεσόγεια πάει σε μια βόρεια χώρα, ενδεχομένως με τα χαρακτηριστικά του – της, να έλκει το αντίθετο φύλο. Φυσικά συμβαίνει και το αντίθετο. Για παράδειγμα, πόσες ξανθιές θα δεις στις βόρειες χώρες και πόσες στις μεσόγειες; Πόσους μελαχρινούς θα δεις στις μεσόγειες και πόσους στις βόρειες. Κι άσε τον ελληνάρα σφίχτερμαν, να νομίζει πως αποτελεί το πρότυπο του ωραίου άντρα και να θεωρεί φλώρους, όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους…
Ο Καθεδρικός Ναός του Alexander Nevsky, είναι το επόμενο αξιοθέατο που συναντώ στο δρόμο μου. Ομολογουμένως είναι εντυπωσιακός και επιβλητικός, αν και γίνονται πολλά έργα συντήρησης στο εξωτερικό του.
O περίπατος γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρων. Σε κάθε στενό, σε κάθε σοκάκι, ανακαλύπτω κάτι καινούριο.
Μετά από λίγο βρίσκομαι σ’ έναν άλλο εντυπωσιακό πύργο εισόδου, όπου θα παραμείνω για αρκετή ώρα.
Στη συνέχεια, ο Ναός του Αγίου Νικολάου, είναι ένα από τα αξιοθέατα που ξεχωρίζουν.
Όντως το Tallinn, έχει πολλά αξιοθέατα…
Την έχω καταβρεί με το περπάτημα, καθώς σήμερα φόρεσα ξανά τις σαγιονάρες και είμαι αποφασισμένος να γράψω πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια. Πολλά κτίρια και αξιοθέατα αποσπούν το βλέμμα μου, αλλά και άλλο ένα ελληνικό εστιατόριο με το όνομα “Artemis”.
Bρίσκομαι στο κέντρο της Παλιάς Πόλης, ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Όλα τα εστιατόρια και οι καφετέριες είναι γεμάτα και εντύπωση μου προκαλούν οι πετσέτες που φορούν για το κρύο, οι πελάτες των εστιατορίων. Υπάρχουν νέοι και νέες, ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, οι οποίοι αναπαριστούν δουλειές και συνήθειες προηγούμενων αιώνων. Η Παλιά Πόλη έχει μια μεσαιωνική ατμόσφαιρα, η οποία θεωρώ πως δεν είναι καθόλου κακόγουστη, όπως σε άλλες αντίστοιχες πόλεις. Οι Εσθονοί φαίνεται να έχουν προσέξει ιδιαίτερα αυτές τις λεπτομέρειες και σε κάνουν να καταλάβεις πως ό,τι κάνουν δεν το κάνουν με προχειρότητα και φτηνό γούστο, αλλά με μεράκι και καλαισθησία. Έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, αυτή τη λίγη ώρα που περπατώ στην Παλιά Πόλη.
Το Δημαρχείο του Tallinn στην κεντρική πλατεία, είναι το επόμενο αξιοθέατο που με εντυπωσιάζει. Χτίστηκε το 1371 και στις μέρες μας, λειτουργεί ως δημοτικό μουσείο.
Συνεχίζω να περπατώ στην τύχη, προσπαθώντας να γεμίζω κι άλλες εικόνες.
Μετά από ώρα, σκέφτομαι να γευματίσω σε εστιατόριο για πρώτη φορά στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Είναι ίσως ευκαιρία, να δοκιμάσω έστω και μια φορά, μια παραδοσιακή συνταγή, από ένα μέρος που επισκέφθηκα και να αφήσω στην άκρη κονσέρβες, μακαρόνια και αυτοσχέδια σάντουιτς. Εξάλλου στην Εσθονία, τα πάντα είναι σχεδόν τζάμπα συγκριτικά με την Ελλάδα, οπότε δεν έχω πρόβλημα να πάω ακόμα και σ’ ένα ακριβό εστιατόριο. Νομίζω πως μετά από τόσες ημέρες, το δικαιούμαι.
Βρίσκω ένα εστιατόριο, του οποίου το προσωπικό είναι ντυμένο με παραδοσιακές φορεσιές. Μου δίνει την αίσθηση πως δεν αποτελεί τουριστική παγίδα, διότι το θέαμα δεν είναι κακόγουστο, αλλά το περιβάλλον του εστιατορίου, εκπέμπει έναν ρομαντισμό. Ίσως αυτό να οφείλεται στη διακόσμηση εποχής.
Οι συνταγές του είναι παραδοσιακές, με την ηλικία τους να ξεπερνάει τα 600 έτη. Βρίσκομαι στο εστιατόριο Olde Hansa και παραγγέλνω μια λιχουδιά λαχανικών με χοιρινό κρέας, το οποίο είναι βρασμένο με μαύρη δυνατή μπύρα από βότανα. Και το περίεργο της υπόθεσης είναι πως στην Εσθονία, τις μερίδες δεν τις σερβίρουν με ρύζι ή πατάτες, όπως σε άλλες χώρες. Το φαγητό το συνοδεύω με μαύρη βαρελίσια μπύρα από μέλι. Πρωτόγνωρα πράγματα…
Η τσέπη μου βέβαια πόνεσε αρκετά με τα 22,30€ που πλήρωσα, αλλά άξιζε τον κόπο, καθώς έφαγα έστω και μια φορά σαν άνθρωπος. Μετά το πέρας του δείπνου, ο ευγενέστατος κι εξυπηρετικός σερβιτόρος με προτρέπει να δω το μαγαζί μέσα, το οποίο είναι τριώροφο. Μπαίνω και νομίζω ότι βρίσκομαι σ’ έναν πύργο του μεσαίωνα, όπου το Olde Hansa ήταν το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου. Το περιβάλλον είναι μοναδικό με τον ελάχιστο από τα κεριά φωτισμό, να προσδίδει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και με τη διακόσμησή του, να είναι εποχής.
Με το που φεύγω από το εστιατόριο, αρχίζω να φωτογραφίζω το δημαρχείο. Κι εκεί ξαφνικά μέσα σε τόσο κόσμο, δέχομαι άλλη μια “επίθεση” παρόμοια με αυτήν που δέχτηκα από τα κορίτσια στο γάμο. Αυτή τη φορά όμως ήταν από αγόρια που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Ρε λες να έπεσα σε τίποτα γκέι; Φαίνονται μεθυσμένοι και μάλλον επιστρέφουν από κάποιο γλέντι για να συνεχίσουν τη διασκέδασή τους. Μετά το πέρας της φωτό, με ευχαριστούν και με χαιρετούν. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι ντόπιοι στο Tallinn, βγάζουν φωτογραφίες με τους τουρίστες…
Περπατώ για αρκετή ώρα στην Παλιά Πόλη μήπως βγάλω καμιά καλή νυχτερινή λήψη, έστω και χωρίς το τρίποδο. Το Tallinn, μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις μέχρι στιγμής και τολμώ να πω, πως είναι από τις ομορφότερες πόλεις που έχω επισκεφθεί. Έχει αυτό το μεσαιωνικό στοιχείο που σε ταξιδεύει πολλούς αιώνες πίσω. Ναι μεν ασφυκτιά από τουρισμό, αλλά δείχνει να μην έχει αλλοιωθεί από αυτόν. Και οι κάτοικοί του είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι, ομιλητικοί, χαμογελαστοί, ζεστοί ή με άλλα λόγια “έξω καρδιά” που λέμε κι εμείς στην Ελλάδα.
Το μόνο πράγμα που μου έχει κάνει μέχρι τώρα αλγεινή εντύπωση στην Εσθονία, είναι οι πολλοί μεθυσμένοι. Είναι Σάββατο και γίνονται πολλά γλέντια γάμων. Το τραγικό θέαμα γυναικών να σέρνουν τους μεθυσμένους άντρες του στο δρόμο, είναι κάτι το οποίο μου προκαλεί ένα είδος στεναχώριας.
Στη συνέχεια πηγαίνω για ψώνια από το super market όπου και αγοράζω επιτέλους ένα μικρό μπουκάλι Jameson, η γεύση του οποίου μου έλειψε στο ταξίδι. Κατά τις δωδεκάμιση το βράδυ βρίσκομαι στο μπαλκόνι του ξενώνα όπου γράφω τις σημειώσεις μου, αυτή τη φορά με το ουίσκι να μου καίει τα χείλη. Απόψε έχω έναν ιδιαίτερο λόγο να πιω, έστω και λίγο…
Σαν σήμερα (αν και με καθυστέρηση μισής ώρας) πριν από οχτώ χρόνια, αγόρασα αυτή τη μαύρη μοτοσυκλέτα που με ταξιδεύει. Ήταν 27 του Ιούλη του 2005, όταν η Yamaha TDM 900A αντικατέστησε το Yamaha XT 600E. Την αγόρασα προσωρινά, με την προοπτική να αγοράσω μετά από λίγα χρόνια το ΚΤΜ 990 Αdventure R, γιατί όπως και να το κάνουμε, είχα χωμάτινες καταβολές. Τα χρόνια πέρασαν, ωρίμασα κάπως και τα τελευταία τρια χρόνια, ονειρεύομαι την Yamaha ΧΤ1200Ζ Super Tenere. Όμως η κρίση και η οικονομική ανασφάλεια, με αναγκάζουν να είμαι ακόμα με το παρωχημένης τεχνολογίας, ξεπερασμένο TDM. Κι όμως δεν μου κακοφαίνεται καθόλου, μιας και τόσα χρόνια ήταν και εξακολουθεί να είναι τίμιο μαζί μου. Και όσο πιο πολύ με ταξιδεύει, άλλο τόσο το αγαπώ πιο πολύ. Μέχρι πρότινος το έθαβα και το έκραζα, ενώ αυτό με ταξίδευε σε όποια γη ήθελα, χωρίς γκρίνιες και προβλήματα, έχοντας μαζί του μια αρμονική συμβίωση. Αισθάνομαι πως σε αυτό το ταξίδι ανανεώσαμε τη σχέση μας και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά, πως εκτίμησα επιτέλους, αυτά που μου προσφέρει. Πλέον την αγαπώ, όσο ποτέ…
Και το γεγονός ότι θα γιορτάζαμε τα όγδοα γενέθλιά της, ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Όπως επίσης δεν περίμενα, ότι θα τα γιορτάζαμε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κάπου στην Βαλτική. “Μου φαίνεται σα να ‘ναι χθες, μα πάνε τόσα χρόνια”…
Ηea ood!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 8,30€
Διαμονή: Fat Margaret’ s Hostel (18€)
Super Market: 13,40€
Λοιπά: 27,90€
Σύνολο: 67,60€
Γενικό Σύνολο: 1.899,40€
Έλεγχοι στα σύνορα κατά την έξοδο από την Ρωσία:
1oς: Διαβατήριο
2oς: Διαβατήριο
3oς: Δίνεις το μικρό χαρτάκι εξόδου από τη χώρα το οποίο κρατάς μαζί σου από την είσοδο στη χώρα. Επίσης δίνεις το χαρτί μεγέθους Α4, το οποίο συμπλήρωσες εις διπλούν στην είσοδο, το σφραγίζουν και στο επιστρέφουν.
‘Ελεγχοι στην είσοδο της Εσθονίας: οι συνηθισμένοι τυπικοί έλεγχοι που γίνονται στους περισσότερους συνοριακούς σταθμούς.
Στην Εσθονία πρέπει να γυρίσω το ρολόι μία ώρα πίσω και να το φέρω σε ώρα Εσθονίας, η οποία έχει την ίδια ώρα με την Ελλάδα.
Και στην Εσθονία, υπάρχει ειδική λωρίδα αναστροφής, όπως και στην Ρωσία, γεγονός που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, εάν δεν το γνωρίζεις.
Η Εσθονία έχεις ως νόμισμά της το ευρώ (€) και τα πάντα είναι φθηνά, σχεδόν τζάμπα, συγκριτικά πάντα με την Ελλάδα.
H τιμή του hostel είναι 13€ συν 5€ για το parking, το οποίο είναι ακριβώς έξω από τη ρεσεψιόν.
Στη σημερινή διαδρομή παρατήρησα πως έχασα την μπαλακλάβα μου. Ευτυχώς έχω και δεύτερη μαζί μου.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!