Ημέρα 28η: Κυριακή 28 Ιουλίου 2013, Tallin – Riga (365,2 km)
Στο Παρίσι της Βαλτικής
Κατά τις οχτώ σηκώνομαι από το κρεβάτι. Μα κοίτα κάτι πράγματα, γράφω “κρεβάτι” και δεν το πιστεύω. Mέχρι να ετοιμαστώ και να πιω το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι του ξενώνα, έχει πάει δέκα και μισή, όπου ο μπάσος ήχος των Termignoni, μου προσφέρει μια γουστόζικη μελωδία.
Βγαίνω από την πόλη του Tallinn και ακολουθώ τον 4 Ε67. Σημερινός μου προορισμός είναι η δεύτερη χώρα της Βαλτικής, η Λεττονία και η πρωτεύουσά της Riga. Tα χιλιόμετρα είναι τρακόσια και κάτι ψιλά, τα οποία αναμένεται να βγουν με σχετική ευκολία και γρήγορα. Κι όταν φτάσω στην Riga, θα χαλαρώσω περπατώντας και φωτογραφίζοντας αξιοθέατα.
Μετά από μιάμιση ώρα περίπου, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο στο Kernu για βενζίνη. Εκεί με πλησιάζει μια παρέα Λεττονών, οι οποίοι μου πιάνουν τη συζήτηση. Ενθουσιάζονται που είμαι από μια μακρινή χώρα και με ρωτάνε για το ταξίδι μου, χαζεύοντας παράλληλα τη μοτοσυκλέτα. Με πληροφορούν πως μέχρι τα σύνορα με την Λεττονία, υπάρχουν δυο κάμερες ραντάρ και μου λένε να πηγαίνω με τα όρια. Επίσης μου αναφέρουν πως στην Εσθονία, υπάρχουν πολλές κάμερες γι’ αυτό και οι οδηγοί πηγαίνουν σύμφωνα με αυτά. Όμως στην Λεττονία, δεν υπάρχει ούτε μια κάμερα και οι οδηγοί τρέχουν! Κανένα πρόβλημα φίλοι μου, εγώ πηγαίνω πάντα (;) με τα όρια, καθώς ταξιδεύω και δεν βιάζομαι.
Μπαίνω μέσα στο βενζινάδικο, το οποίο τα σπάει, τόσο εκτός, όσο και εντός. Είναι ένα παραμυθένιο κτίριο, σαν αυτά της Παλιά Πόλης του Tallinn. Είναι fast food και super market παράλληλα και το γεγονός ότι το στομάχι μου αρχίζει να ακούγεται σαν ξηροκάμπανο Ducati, θα με κάνει να τσιμπήσω κάτι. Παραγγέλνω ένα burger, ένα hot dog, ένα αναψυκτικό των 500 ml και στο καπάκι τρώω κι ένα παγωτό! Για όλα αυτά πληρώνω 6,20€! Πάλι δηλαδή θα φάω τον αγλέουρα, τζάμπα!
Τιμή βενζίνης στην Εσθονία…
Αφού την έκανα ταράτσα, στη συνέχεια βρίσκομαι πάλι στο δρόμο, όπου η Εσθονία συνεχίζει να με εντυπωσιάζει. Αριθμεί συνολικά περίπου 1500 νησιά και 1400 λίμνες, αλλά δυστυχώς στο δρόμο δεν θα δω τίποτα από αυτά. Είναι μια χώρα πεδινή, όπως όλες της Βαλτικής και τα βουνά είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Όμως εξακολουθώ να είμαι εντυπωσιασμένος.
Το πράσινο χρώμα είναι πανταχού παρών. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος, με πολλά άσπρα σύννεφα να σπάνε το μπλε του ουρανού, δημιουργώντας ένα υπέροχο σκηνικό, την ώρα που οδηγώ. Μπορεί οι ευθείες να είναι ατέλειωτες, όμως αυτό δεν με χαλάει καθόλου και σε συνδυασμό με το άριστο οδόστρωμα, κινούμαι άνετα με τα χιλιόμετρα να φεύγουν εύκολα, κάνοντας ευχάριστη και χαλαρή την οδήγηση.
Όσο πλησιάζω τα σύνορα με την Λεττονία, η διαδρομή γίνεται πιο γραφική και κάπου εκεί θα βρω να ξαποστάσω για λίγη ώρα. Δεν έχει σκιά και η ζέστη παλεύεται. Μπορεί να φοράω ακόμα τα χειμερινά, τα οποία όμως δεν με ενοχλούν κατά την οδήγηση. Ευκαιρία να δροσιστώ λίγο και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.
Lonely rider … γιατί έτσι μου αρέσει!
Τα χιλιόμετρα φεύγουν με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια και για να απαλύνω την πλήξη των ατέλειωτων ευθειών, βγάζω που και που από την τσέπη την compact, για ορισμένες racing λήψεις – ποιος είσαι ρε δικέ μου, ο Βαλεντίνος;
Σύντομα βρίσκομαι στα σύνορα Εσθονίας – Λεττονίας, τα οποία είναι ανύπαρκτα. Ευτυχώς και η πινακίδα δηλαδή, η οποία θα με κάνει να καταλάβω ότι μόλις άλλαξα χώρα.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα επί λεττονικού εδάφους, παρατηρώ ότι η κατάσταση του οδοστρώματος δεν είναι τόσο καλή, όπως στην Εσθονία. Υπάρχουν αρκετές ανωμαλίες και σαμαράκια, όπως και λακκούβες, με το όλο σκηνικό, να μου θυμίζει τους δρόμους της Ρωσίας. Όσον αφορά τους Λεττονούς οδηγούς, είναι σαφώς πιο ατίθασοι από τους Εσθονούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν το χάλι των Ρώσων. Ίσως η μη ύπαρξη καμερών να δικαιολογεί αυτή τη συμπεριφορά, όπως μου είπε η παρέα των Λεττονών στο βενζινάδικο.
Αν και νωρίς ακόμα, έχω την εντύπωση πως η Λεττονία δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Εσθονία. Μου φαίνεται πως δεν έχει αποτινάξει το σοβιετικό παρελθόν της εν αντιθέσει με τη γειτονική χώρα της, η οποία φαίνεται πιο εξευρωπαϊσμένη. Η Λεττονία φαίνεται πιο σοβιετική ίσως…
Ανήκει και αυτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν έχει ως νόμισμά της, το ευρώ. Μέχρι και το 2009, η ανάπτυξή της ήταν ραγδαία, με την οικονομική κρίση να της χτυπάει την πόρτα εκείνη τη χρονιά. Μετά από τρία χρόνια, το ΔΝΤ αποχώρησε από τη χώρα, η οποία βρίσκεται ξανά σε τροχιά ανάπτυξης.
Μόλις περάσω τη γέφυρα του ποταμού Salaca στο Salacgriva, σταματώ για το απαραίτητο ξεμούδιασμα. Είναι ένα βιομηχανικό λιμάνι της Βαλτικής, το οποίο δεν έχει κάτι γραφικό πάνω του και ίσως να δικαιώνει το προηγούμενο ισχυρισμό μου, περί μη αποτίναξης του σοβιετικού παρελθόντος.
Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα, η κατάσταση του δρόμου αρχίζει να φτιάχνει και το τοπίο μοιάζει να μην με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Δεν απογοητεύομαι όμως, καθώς σε κάθε ταξίδι, θεωρώ πως τα πάντα είναι όμορφα, ακόμα και τα άσχημα. Εκτιμώ το γεγονός, πως βλέπω πολλά πράγματα για πρώτη φορά, το οποίο είναι αρκετό από μόνο του, για να μου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Ξάφνου βλέπω στα δεξιά μου ένα υπέροχο θέαμα. Μια λίμνη κι ένα σπιτάκι φαίνονται στο βάθος. Μήπως είμαι στην Νορβηγία ή στην Φινλανδία; Φυσικά δεν χάνω ευκαιρία και κάνω αναστροφή προκειμένου να το δω από κοντά, καθώς η περιέργειά μου είναι μεγάλη. Αφού περάσω από ένα φωτοβολταϊκό πάρκο, βλέπω κάτι που μοιάζει σαν παιδότοπος, όπου πολλοί γονείς βρίσκονται με τα παιδιά τους. Γέφυρες και σπιτάκια στη λίμνη συνθέτουν ένα παραμυθένιο σκηνικό, καταρρίπτοντας την άχαρη εικόνα που είχα δημιουργήσει μέχρι τώρα για τη χώρα. Μου θυμίζει ίσως το Kastellet στην Κοπεγχάγη.
Μέσα επιτρέπεται η είσοδος οχημάτων, όπου ο δρόμος δεν έχει άσφαλτο προφανώς για λόγους αισθητικής, δημιουργώντας έτσι μια εικόνα εποχής στον επισκέπτη. Μοιάζω να ταξιδεύω πάλι σε άλλη εποχή και κάτι τέτοιες στιγμές, θέλω να τις απολαμβάνω. Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα και αρχίζω να χαζεύω το πανέμορφο τοπίο.
Βρίσκομαι στο Munchausen Museum, δηλαδή στο μουσείο του πασίγνωστου βαρόνου Hieronymus Carl Friedrich von Munchausen, ο οποίος έζησε έξι χρόνια εκεί.
(Παρένθεσις: Τονίζω πως δεν το γνώριζα, καθώς τη συγκεκριμένη τοποθεσία την ανακάλυψε το μάτι μου στην τύχη. Ίσως εάν το γνώριζα να έμενα αρκετή ώρα εκεί, εξερευνώντας την περιοχή, η οποία δείχνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα).
Aπό το Parnu της Εσθονίας και μετά κινούμε παραλιακά, δίπλα στην Βαλτική θάλασσα και όσο πλησιάζω την Riga, η κίνηση ολοένα και αυξάνει. Είναι Κυριακή σήμερα και αρκετός κόσμος συρρέει στις παραλίες για μπάνιο, δημιουργώντας αρκετή κίνηση.
Λίγο πριν μπω στην Riga, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να αγοράσω τσιγάρα για πρώτη φορά στο ταξίδι. Oι δυο κούτες ή τα είκοσι πακέτα Davidoff Rich Blue, μου τελείωσαν ύστερα από 28 ημέρες. Δυστυχώς δεν έχουν Davidoff στην Λεττονία και αγοράσω ένα πακέτο Marlboro. Αυτό από μόνο του σημαίνει, πως από ‘δω και πέρα τα έξοδα μου θα αυξηθούν κι άλλο, εξαιτίας αυτού του γ@μημ€νου εθισμού στο τσιγάρο.
Το σοβιετικού τύπου αρχιτεκτόνημα θα με καλωσορίσει στην Riga και μετά από λίγα χιλιόμετρα κινούμαι στο κέντρο της.
Έχω βάλει το GPS να με οδηγήσει σ’ ένα hostel και αφού με κάνει αρκετούς κύκλους στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, βλέπω μπροστά μου ένα hostel, το οποίο όμως, δεν είναι αυτό που ψάχνω. Κι επειδή δεν έχω όρεξη να ξοδέψω το χρόνο μου κάνοντας κι άλλους κύκλους, μπαίνω μέσα να ρωτήσω.
Η ρεσεψιονίστ, μου δίνει πληροφορίες για τη διαμονή μου, αλλά το αρνητικό είναι πως δεν έχει parking. Όμως ένα χιλιόμετρο παραπέρα, υπάρχει ένα, το οποίο είναι φυλασσόμενο και κλειστό. Πάει με την ώρα και σκέφτομαι να αφήσω εκεί τη μοτοσυκλέτα μου. Ξεφορτώνω μόνο το σακ βουαγιάζ και αμέσως πηγαίνω εκεί.
Μετά από πολλά καντήλια στην κίνηση, βρίσκω το parking, το οποίο είναι διώροφο, όπου αφήνω τη μοτοσυκλέτα μέχρι αύριο το πρωί, όπου και θα φύγω. Στη συνέχεια επιστρέφω με τα πόδια στον ξενώνα, όπου θα μείνω σ’ ένα δωμάτιο με τέσσερα κρεβάτια. Ο ξενώνας τα σπάει και στο δωμάτιο είμαι ο πρώτος που μπαίνει μέσα και ελπίζω ο τελευταίος, για σήμερα τουλάχιστον. Τακτοποιούμαι και αφού κάνω ένα ντους, θ’ αράξω για λίγη ώρα γράφοντας σημειώσεις και στη συνέχεια θα κοιμηθώ για καμιά ωρίτσα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω, πως μένω μέσα στην Παλιά Πόλη της Riga!
Αργά το απόγευμα, αποσπώ χάρτη και πληροφορίες από τη ρεσεψιόν και… εμπρός καλά μου ποδαράκια, φύγαμε να γράψουμε αμέτρητα χιλιόμετρα στην Παλιά Πόλη της Riga! Η Παλιά Πόλη αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και είναι χτισμένη στην ανατολική πλευρά του ποταμού Daugava. Παλαιότερα καλυπτόταν από τείχη, τα οποία κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους βρίσκεται ένα τεχνητό κανάλι, το οποίο μοιάζει σαν ποταμός.
Ξεκινάω δυναμικά, καθώς θέλω να γεμίσω το στομάχι μου σ’ ένα τούρκικο fast food, με ντόνερ, πατάτες και αναψυκτικό. Μετά το πέρας του βασιλικού γεύματος και αφού περάσω από διάφορα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, βρίσκομαι έξω από το κτίριο της Όπερας, το Latvian National Opera. Εκεί υπάρχει ένας τεράστιος κήπος με πολύχρωμα λουλούδια και φυσικά αρκετός κόσμος.
Κινούμαι παράλληλα στο τεχνητό κανάλι, όπου πολλά μικρά βαρκάκια κινούνται σε αυτό, στο οποίο σημειωτέον υπάρχουν αρκετές γέφυρες, μικρές και μεγάλες. Αξιοπρόσεκτη είναι βεβαίως – βεβαίως και η παρουσία του ωραίου φύλου, για το οποίο έχω μερικά ντοκουμέντα και θα τ’ αφήσω για αργά το βράδυ. Τώρα έχουν σειρά άλλα πράγματα, πιο ξενέρωτα…
Μετά από λίγα μέτρα, βλέπω το Freedom Monument (Brivibas Piemineklis) ή το Μνημείο της Ελευθερίας, ελληνιστί. Βρίσκεται στο σημείο που συναντιούνται η παλιά με τη νέα πόλη της Riga. Είναι το σημαντικότερο ίσως μνημείο της Λεττονίας, το οποίο χτίστηκε στο 1930 από τον Λεττονό αρχιτέκτονα Zale Karlis και εγκαινιάστηκε το 1935. Eίναι αφιερωμένο στα θύματα του πολέμου της ανεξαρτησίας της Λεττονίας (1918–1920). Κατά την σοβιετική εισβολή, δεν καταστράφηκε, παρόλο που πέρασε σαν σκέψη από τους Σοβιετικούς, να το κατεδαφίσουν. Δεν τα κατάφεραν όμως και η προσπάθειά τους να αλλάξουν τη σημασία ή το συμβολισμό του αγάλματος, δεν καρποφόρησε, καθώς οι Λεττονοί το είχαν βαθιά μέσα στη συνείδησή τους, ως ένα σύμβολο της πατρίδας και της ελευθερίας. Στο κάτω μέρος του, υπάρχουν 4 επίπεδα και 56 γλυπτά, τα οποία είναι χωρισμένα σε 13 ομάδες. Είναι κατασκευασμένο από μάρμαρο, εκτός του πάνω μέρος του που είναι κατασκευασμένο από χαλκό. Και στο οποίο πάνω μέρος, υπάρχει μια γυναίκα που κραδαίνει τρία αστέρια, τα οποία συμβολίζουν τρεις ιστορικές περιοχές της Λεττονίας.
Ακολουθώ το τεχνητό κανάλι και περνάω από μια μικρή γέφυρα, στην οποία υπάρχουν οι γνωστές κλειδαριές των ερωτευμένων. Το όλο θέαμα του καναλιού, με το έντονο πράσινο, αλλά και τα συντριβάνια μέσα στο κανάλι, υπόσχεται έναν απολαυστικό περίπατο. Και όντως, είναι ένας από τους καλύτερους περιπάτους που έχω κάνει ποτέ!
Μετά από αρκετή ώρα αποχωρώ από το τεχνητό κανάλι και προσπαθώ να χαθώ στα στενά και στις πλατείες της πλακόστρωτης Παλιάς Πόλης, τα οποία περιβάλλονται από ψηλά και εντυπωσιακά κτίρια.
O πύργος της πυρίτιδας, (The Powder Tower (Pulvertornis)) κερδίζει τα βλέμματα πολλών περαστικών. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1330 ως πύργος Sand (Smilsu Tornis) και είναι ο μόνος, ο οποίος έχει διασωθεί κατά την κατεδάφιση των τειχών της πόλης και συνάμα ο μεγαλύτερος. Τον 17ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη πυρίτιδας και γι’ αυτό το λόγο πήρε τη σημερινή ονομασία του. Εκεί στεγάζεται σήμερα το Πολεμικό Μουσείο.
Ο Καθεδρικός Ναός, (The Dome Cathedral (Doma Baznica)) είναι το επόμενο αξιοθέατο, το οποίο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία. Είναι η μεγαλύτερη μεσαιωνική εκκλησία της Βαλτικής και κατασκευάστηκε το 1211 από τον επίσκοπο Αλβέρτο της Riga. Στο πέρασμα του χρόνου δέχτηκε πολλές τροποποιήσεις και από το 1773, εκεί στεγάζεται και το Μουσείο Ιστορίας της Riga, το οποίο θεωρείται από τα παλαιότερα της Ευρώπης.
H πλατεία Doms (Doma Laukums) περιβάλλεται από πολλά κτίρια και σε πολλά μαγαζιά δίνονται συναυλίες από πολλούς μουσικούς, δημιουργώντας μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Τα δε κτίρια είναι τόσο ψηλά και μεγαλοπρεπή που με κάνουν να αισθάνομαι χαμένος, ακόμα και στην μικρή αυτή Παλιά Πόλη.
Στη συνέχεια βρίσκομαι στον ποταμό Daugava που διαρρέει την πόλη, με τρεις εντυπωσιακές γέφυρες να ενώνουν τις δυο όχθες.
Το ηλιοβασίλεμα θα με κρατήσει για μερικά λεπτά παραπάνω, προκειμένου να γεμίσω κι άλλο την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής.
Στη συνέχεια βρίσκομαι πάλι εντός παλιάς πόλεως, όπου το The Blackheads House (Melngalvju Nams) αποσπά το θαυμασμό μου.To εντυπωσιακό αυτό γοτθικό κτίριο, θεωρείται από πολλούς το στολίδι της Riga. Ανεγέρθηκε το 1344 για να στεγάσει Γερμανούς εμπόρους και με το πέρασμα των αιώνων, δέχθηκε πολλές προσθήκες. Το κτίριο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς το 1941 αλλά και από τους Σοβιετικούς το 1948. Το 1995 ξεκίνησαν οι εργασίες ανακαίνισής του, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το 1999.
Δίπλα σ’ αυτό το γοτθικό κτίριο και από την πλευρά του Daugava, βρίσκεται το Μuseum of the Occupation of Latvia,
Όχι, δεν είναι στραβή η φωτογραφία!
αλλά και η Latvian Riflemen Square η οποία αναπαριστά τρεις Λεττονούς στρατιώτες και είναι προς τιμήν των στρατιωτών που χάθηκαν κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο (1918-1920) αλλά και κατά τον Β’ Π.Π.
Συνεχίζω να περπατώ στην Παλιά Πόλη και αυτό που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση μέχρι τώρα, είναι πως φαίνεται μεγάλη αλλά δεν είναι. Με ξεγελάει από μόνη της. Και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι, ότι όσες φορές κι αν περάσω από ένα σημείο, ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Μου φαίνεται πως περνάω πρώτη φορά από εκεί κι ας έχω ξαναπεράσει άλλες 137 φορές. Είναι ένα πράγμα το οποίο μου συμβαίνει πρώτη φορά και δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Όσο νυχτώνει, αυξάνεται η κίνηση, δείγμα του ότι είναι μια πόλη με έντονη νυχτερινή ζωή. Οι καφετέριες και τα μπαράκια είναι ασφυκτικά γεμάτα, όπως και τα μαγαζιά με ζωντανή μουσική. Σ’ ένα από αυτά, επικρατεί χαμός, πανικός θα έλεγα. Ένα συγκρότημα επί σκηνής κάνει τον κόσμο να παραληρεί. Φαίνονται ωραίοι τύποι κι απ’ ότι μπορώ να διαπιστώσω, τα τραγούδια τους είναι εύθυμα και ίσως σατυρικού περιεχομένου, κάτι σαν τους δικούς μας Locomodo, αν μπορώ να κάνω αυτή την παρομοίωση. Βρίσκομαι κι εγώ ανάμεσα στο πλήθος, όπου τους παρακολουθώ για λίγη ώρα. Είναι το συγκρότημα Otava Yo, από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. Πάμε όλοι μαζί: Οtava… Υοοοοοοοοοο!!!
O τύπος λέει ένα τραγούδι με … τηλεβόα! Το ηχητικό αποτέλεσμα, είναι απλά εκπληκτικό!
Περιττό να αναφέρω πως είμαι βαθύτατα γοητευμένος!
Μήπως πρέπει να ανεβάσω και μερικά τραγούδια των Otava Yo, προς τέρψιν του μουσικόφιλου κοινού; Dj316 Οικονομάκη, δώσε σου λέωωω…
Οι ολοκούζουλοι Otava Yo:
Aυτό είναι το hit τους:
Συνεχίζω το περπάτημα, καθώς ήδη την έχω ερωτευθεί αυτή την πόλη, όπως και το Tallinn. Περνάω από το Διεθνές Ιστορικό Μουσείο της Λεττονίας, αλλά και από διάφορα άλλα μέρη.
Ξαναπηγαίνω στο τούρκικο fast food να χτυπήσω ντόνερ, γιατί σαν να μ’ έχει πιάσει λαιμαργία. Οι εικόνες της Κωνσταντινούπολης με εντυπωσιάζουν, όπως και η ανατολίτικη αισθητική του μαγαζιού.
Πλέον έχει σκοτεινιάσει για τα καλά
Ταινία γυρίζουνε τούτοι;
και ξαναπερνάω από το τεχνητό κανάλι και από το σημείο που βρίσκεται η Όπερα, της οποίας ο φωτισμός είναι εντυπωσιακός. Ακόμα πιο εντυπωσιακός όμως, είναι αυτός του τεχνητού καναλιού. Πω ρε πού$τη μου, πάλι θα βγάλω γ@μ@τ€ς φωτογραφίες.
Πώς ονομάζεται αυτό το μνημείο;
(είναι ένα τεστ για να δω, αν σου μένει και τίποτα απ’ αυτά που γράφω).
Βρίσκομαι πάλι στην Παλιά Πόλη την οποία όσες φορές κι αν την πήγα πάνω – κάτω, ακόμα δεν κατόρθωσα να τη μάθω. Πολλά συγκροτήματα δίνουν συναυλίες σε μαγαζιά αλλά αυτό το συγκρότημα που παρακολούθησα πριν λίγη ώρα, προσελκύει τον περισσότερο κόσμο, ο οποίος τραγουδάει και χορεύει μαζί του. Ευκαιρία λοιπόν να τους απολαύσω μέχρι να τελειώσει η συναυλία τους.
Οι Otava Yo, δημιουργήθηκαν το 2004 και ασχολούνται κυρίως με την παραδοσιακή ρωσική μουσική αλλά και με το ρωσικό beat. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Ρωσία, αλλά και στις χώρες της Βαλτικής, δίνοντας πάνω από 80 συναυλίες το χρόνο, σε πολλά μέρη του κόσμου. Aποτελούνται από τους:
Alexey Belkin (γκάιντα, gusli, shaleika, φωνητικά)
Alexey Skosyrev (ακουστική κιθάρα, φωνητικά)
Dimitri Shikhardin (βιολί, φωνητικά)
Yulia Usova (βιολί, φωνητικά)
Petr Sergeev (darbuca, μπάσο τύμπανο)
Timur Sigidin (μπάσο).
Περιττό να αναφέρω πως την έχω καταβρεί μαζί τους και τους απολαμβάνω. Αυτού του είδους το μουσικό άκουσμα είναι πρωτόγνωρο για τα ώτα μου, τα οποία θωπεύουν οι Otava Yo. Το κοινό τους αποθεώνει συνεχώς και όταν φτάνει η ώρα να κατέβουν από τη σκηνή, αυτό ζητάει επίμονα την επανεμφάνισή τους. Oι Otava Yo, δεν του χαλάνε χατήρι και μετά από λίγα λεπτά επανεμφανίζονται. Το κοινό όμως συνεχίζει να τους αποθεώνει και αυτοί λένε κι άλλα τραγούδια προς τέρψιν του. Πραγματικά οι τύποι έδωσαν τα ρέστα τους επί σκηνής και δικαιολογημένα απέσπασαν το ένθερμο χειροκρότημά μου, κι ας μην καταλάβαινα Χριστό απ’ όσα λέγανε.
Μετά το πέρας της συναυλίας, κατευθύνομαι στον ποταμό Daugava, καθώς είμαι υποψιασμένος πως ο φωτισμός θα είναι εντυπωσιακός. Θα παραμείνω αρκετή ώρα φωτογραφίζοντας, με το αποτέλεσμα να μην με δικαιώνει, γιατί πρώτον είμαι άσχετος και δεύτερον, δεν κουβαλάω μαζί μου το τρίποδο.
Στη συνέχεια κάνω έναν τελευταίο περίπατο στην Παλιά Πόλη, με παγωτό ανά χείρας. Σε κάποια φάση με πλησιάζει ένας από τους νεαρούς που μοιράζουν προσκλήσεις για νυχτερινά μαγαζιά. Μου λέει να επισκεφθώ ένα στριπτιζάδικο, στο οποίο υπάρχουν πολλές ωραίες γυναίκες. Αρνούμαι ευγενικά, καθώς ναι μεν μπορεί να τρελαίνομαι για τις γυναίκες και να μου πέφτουν κάθε φορά τα σάλια κάτω, αλλά αυτό το είδος διασκέδασης το θεωρώ λίγο τραγικό. Βλέπετε τι καλό παιδί που είμαι αγαπητές μου φίλες; Αυτά για να τα διαβάζουν (αν θα τα διαβάσουν) μερικές – μερικές που ανήθικο με ανεβάζουν, αυθάδη με κατεβάζουν, λιγούρη με ξανακατεβάζουν και ξεδιάντροπο με ξαναμανακατεβάζουν!
Τα μεσάνυχτα βρίσκομαι στον ξενώνα και το γ@μ@το της υπόθεσης, είναι πως το βράδυ θα είμαι μόνος στο τετράκλινο δωμάτιο. Εκτός κι αν εμφανιστεί κάποιος κατάκοπος μοτοσυκλετιστής και μου διαταράξει τον ύπνο, όπως εγώ πριν από πολλά βράδια στο Flensburg της Γερμανίας.
Η εικόνα που έχω σχηματίσει για την Riga είναι κάτι παραπάνω από θετική. Ναι μεν, μπορεί να μην έχει αυτό το παραμυθένιο που έχει το Tallinn, αλλά το μεσαιωνικό της στοιχείο είναι έντονο. Είναι πιο κοσμοπολίτικη και φυσικά συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των τουριστών. Δικαιολογημένα λοιπόν χαρακτηρίζεται ως το Παρίσι της Βαλτικής ή μικρό Παρίσι, καθώς έχει μια ξεχωριστή γοητεία, φινέτσα και λάμψη. Το λέω κι ας μην έχω πατήσει ακόμα το πόδι μου στο Παρίσι. Ίσως στα εβδομήντα μου, να καταφέρω να πάω στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη…
Και για καληνύχτα, παραθέτω μερικά φωτογραφικά ντοκουμέντα με τις Λεττονές, οι οποίες απέσπασαν δικαίως πολλά κλικ από τον φακό του παπαράτσι. Οπότε λοιπόν, ετοιμάσου να βαθμολογείς…
Φοβερή γέφυρα!
Αυτά τα ολίγα λοιπόν και με τις Λεττονές. Αν και τη ζημιά μου, την έπαθα με την τραγουδίστρια των Otava Yo. Πότε είπαμε ότι είναι η επόμενή τους συναυλία;
Αr labu nakti!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 18,50€
Διαμονή: Hostel Red Nose (18,50€)
Parking: 5,30€
Λοιπά: 31,40€
Σύνολο: 73,70€
Γενικό Σύνολο: 1.973,10€
Στην Λεττονία δεν αλλάζω την ώρα, μιας και είναι ίδια με της Εσθονίας, αλλά και της Ελλάδας.
Σύνορα Εσθονίας – Λεττονίας: ανύπαρκτα.
Η Λεττονία, αν και ανήκει στην Ε.Ε. δεν έχει ως νόμισμά της το ευρώ, αλλά το λατς (LVL). Στις συναλλαγές μετρητοίς, δεν δέχονται το ευρώ και το εντυπωσιακό με τα κέρματά τους είναι ότι, είναι πολύ λεπτά σε πάχος.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!