Hμέρα 29η: Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013, Riga – Trakai (553,6 km)
Το θρίλερ και το παραμύθι
Σηκώνομαι κατά τις εφτά το πρωί και μετά από λίγα λεπτά πηγαίνω με τα πόδια στο parking, προκειμένου να πάρω τη μοτοσυκλέτα. Στη συνέχεια την παρκάρω έξω από το hostel και πηγαίνω σε παρακείμενη καφετέρια ν’ αγοράσω διπλό εσπρέσο, ο οποίος κάθε άλλο παρά εσπρέσο είναι. Τελικά μου φαίνεται, πως στην Ελλάδα φτιάχνουμε τους καλύτερους καφέδες, γιατί όσους έχω πιει στο εξωτερικό, είναι νεροζούμια σκέτα.
Kάνω μια μικρή βόλτα στην Παλιά Πόλη, όπου πίσω από τον ξενώνα, υπάρχει η λουθηρανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου, η οποία είναι και αυτή εντυπωσιακή. Μερικά λεπτά αργότερα, φορτώνω τη μοτοσυκλέτα μου και αποχωρώ από τo Παρίσι της Βαλτικής.
Σήμερα θα μπω στην τρίτη και τελευταία χώρα της Βαλτικής, την Λιθουανία και σκέφτομαι να μείνω στην πρωτεύουσά της, Vilnius. Όμως πριν φτάσω εκεί, θέλω να δω δυο πραγματάκια, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να σχεδιάσω ρότες και να μην ακολουθήσω ντουγρού το δρόμο ή τους δρόμους που θα με οδηγήσουν στο Vilnius. Αυτά τα δυο πραγματάκια είναι ο Λόφος των Σταυρών και το Κάστρο του Trakai.
Bγαίνοντας από την πόλη, κάνω ένα λάθος στις εξόδους και ακολουθώ τον αυτοκινητόδρομο A10 E22 προς Ventspils. Το διαπιστώνω μετά από περίπου 20 km και ξαναγυρίζω πίσω, χωρίς ωστόσο να χαλαστώ, μιας και στον αυτοκινητόδρομο, τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα, οπότε… σιγά τα ουά!
Μετά από λίγα λεπτά βρίσκω το σωστό αυτοκινητόδρομο Α8 Ε77, όπου μετά από περίπου 80 km, θα είμαι στα σύνορα με την Λιθουανία. Στην πόλη Jelgava σταματώ για βενζίνη και μετά αρχίζει ένα οδηγικό μαρτύριο, από τα χειρότερα που έχω ζήσει σ’ αυτό το ταξίδι.
Οι δρόμοι θυμίζουν αυτούς της Ρωσίας κι ακόμα χειρότερα μη σου πω. Παντού κακοτεχνίες, μπαλώματα, σαμαράκια και λακκούβες. Και κάθε τρεις και λίγο, τα φανάρια σταματούν το ρυθμό μου, εξαιτίας των έργων που γίνονται στο δρόμο. Και το σπαστικό είναι, πως σε κάθε φανάρι που έχει τοποθετηθεί προσωρινά περιμένω αρκετά λεπτά, σβήνοντας τον κινητήρα. Γίνονται πολλά έργα στο δρόμο, μιας και η Λεττονία μετά την κρίση, έχει ξαναμπεί πλέον σε τροχιά ανάπτυξης.
Ο δρόμος όμως εξακολουθεί να είναι απαίσιος και οι αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας μου, βαράνε υπερωρίες με τα συνεχή τραντάγματα. Και κάπου εκεί, βλέπω ίσως τη μεγαλύτερη ευθεία που έχω δει στη ζωή μου! Μια ευθεία που χάνεται και ξαναχάνεται στον ορίζοντα, δίνοντάς μου την αίσθηση πως δεν θα τελειώσει ποτέ.
Τα σύνορα με την Λιθουανία, είναι ανύπαρκτα και ευτυχώς η ταμπέλα με κάνει να καταλάβω ότι μπήκα σε άλλη χώρα.
Κυλώντας από τα πρώτα μέτρα τις ρόδες μου στην Λιθουανία, το τοπίο αλλά και η ποιότητα του δρόμου αλλάζουν προς το καλύτερο, με τα δέντρα στις άκρες του δρόμου, να μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από τη διαδρομή Tulcea – Constanta στην Ρουμανία.
Λίγα μέτρα μετά τα σύνορα, βλέπω ένα περιπολικό κρυμμένο σε μια άκρη του δρόμου, με τους αστυνομικούς να με κοιτούν, χωρίς όμως να με σταματήσουν. Οι ευθείες είναι ατέλειωτες, με αχανείς πεδιάδες που είναι χαρακτηριστικές στις βαλτικές χώρες. Και στις τρεις αυτές χώρες, τα βουνά και οι οροσειρές απουσιάζουν.
Όμως η Λιθουανία στα πρώτα χιλιόμετρα, μου δίνει την αίσθηση πως είναι πιο πολύχρωμη χώρα σε σχέση με τις άλλες δυο και σαφώς πιο προικισμένη, με πολλές καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Και προς το παρόν, μου δίνει την εικόνα πως βρίσκεται λίγο πιο πίσω από την Εσθονία και την Λεττονία, καθώς έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι σε κάποιο χωριό, όπου όλοι οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια της γης. Τα τρακτέρ τόσο εντός, όσο και εκτός δρόμου, είναι αρκετά. Και ίσως η Λιθουανία να επιμένει να μην εκμοντερνιστεί, όπως οι άλλες χώρες και καλά κάνει εδώ που τα λέμε.
Σταματώ σ’ ένα parking να φτιάξω καφέ και να ρίξω μια ματιά στο χάρτη, να δω πού περίπου βρίσκεται ο Λόφος των Σταυρών ή Hill of Crosses. Για καλή μου τύχη, σταματάει εκεί ένας Λιθουανός και βρίσκω την ευκαιρία να του αποσπάσω μερικές πληροφορίες. Είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να με βοηθήσει, παρόλο που δεν θυμάται που ακριβώς βρίσκεται ο λόφος, μιας και είχε πάει πριν πολλά χρόνια. Για το λόγο αυτό βγάζει τους χάρτες από το βαν του και ψάχνει αρκετά λεπτά, προκειμένου να με κατατοπίσει και στο τέλος, μου υποδεικνύει δυο δρόμους: έναν από χωματόδρομο κι άλλον έναν από άσφαλτο.
Πιάνουμε τη συζήτηση και με ρωτάει για το ταξίδι μου, αλλά και για την κατάσταση στην Ελλάδα. Μου λέει πως και η κρίση έχει χτυπήσει και τη δική του χώρα, με τις δουλειές να έχουν πέσει κατά πολύ. Ο ίδιος είναι κάτοχος custom μοτοσυκλέτας, Yamaha αν θυμάμαι καλά.
Του ζητώ κάποιες πληροφορίες για την Λιθουανία και με χαρά μου απαντάει. Μάλιστα με προτρέπει να μην διανυκτερεύσω στο Vilnius αλλά στο Trakai, το οποίο είναι πιο ήσυχο και πιο γραφικό. Μου τονίζει, πως εκεί θα βρω εύκολα camping να στήσω σκηνή. Ο ίδιος πιστεύει πως το Trakai είναι η ιδανική λύση για έναν μοτοσυκλετιστή που ταξιδεύει και του αρέσει η φύση. Ακούγοντας τη γνώμη του, μπαίνω σε σκέψεις και πλέον σκέφτομαι να μείνω στο Trakai. Αν κι εδώ που τα λέμε, το που θα μείνω και που θα διανυκτερεύσω, είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Όταν θα φτάσω με το καλό εκεί, τότε θα αποφασίσω…
Αυτό που κατάλαβα για τους κατοίκους των βαλτικών χωρών και ιδιαίτερα για τους Εσθονούς και τους Λιθουανούς, είναι πως είναι άνθρωποι οικείοι, ομιλητικοί και ευδιάθετοι, χωρίς τουπέ και λοιπά δήθεν. Για τους Λεττονούς δεν μπορώ να το πω αυτό, μιας και δεν έτυχε να συνομιλήσω αρκετές φορές μαζί τους. Ίσως να φταίει κι αυτή η Riga που ένα τουπέ πάνω της, το έχει…
Αφού χαιρετήσω τον Λιθουανό, στρίβω αριστερά σ’ ένα χωριό προσπαθώντας να βρω το χωματόδρομο που οδηγεί στο λόφο. Το χωριό φαίνεται όμορφο και καλοδιατηρημένο, με το πράσινο χρώμα να βρίσκεται παντού, σε κάθε σπίτι ή κτίριο, δείγμα του ότι οι Λιθουανοί, προσέχουν ιδιαίτερα τα σπίτια τους.
Βρίσκω το χωματόδρομο, ο οποίος στην αρχή φαίνεται βατός.
Στη συνέχεια όμως, το έδαφος γίνεται κυματιστό πατατάκι και σε συνδυασμό με το ψιλό χαλίκι, αλλά και τις πολλές και μεγάλες λακκούβες, κάνουν την οδήγηση ιδιαίτερα κουραστική. Αφού λοιπόν επιδοθώ σε ασκήσεις ισορροπίας, κάνω αναστροφή να γυρίσω πίσω στο χωριό, μιας και το TDM είναι μια μοτοσυκλέτα με ασφάλτινο χαρακτήρα και με το βαρύ φορτίο σε τέτοιο δρόμο, δείχνει να δυσανασχετεί. Ντάξει μωρό, δεν θα σε ταλαιπωρήσω άλλο! Αναστροφή και φύγαμε σου λέω…
Αφού ρωτήσω για σιγουριά κάποιους κάτοικους του χωριού, βρίσκομαι πάλι στον κεντρικό δρόμο Α12 Ε77, όπου λίγο παρακάτω βρίσκω την ταμπέλα, η οποία με οδηγεί στην είσοδο του αξιοθέατου. Παρκάρω εκεί τη μοτοσυκλέτα και η όμορφη υπάλληλος μου προτείνει να αφήσω το κράνος και το tank bag στο γραφείο, όπως και πράττω. Εκεί υπάρχουν διάφορα τουριστικά μαγαζιά και η είσοδος στο χώρο είναι ελεύθερη και το μόνο που θα πληρώσω μόλις φύγω, είναι το parking.
BMW R1200GS Adventure… 😉
Αφού περπατήσω μια μεγάλη ευθεία, βρίσκομαι στο Λόφο των Σταυρών. Το θέαμα είναι απόκοσμο και όσο πλησιάζω, μοιάζει σαν σκηνή από ταινία θρίλερ. Ίσως, αν ο μουντός καιρός δεν είχε παραχώρησε τη θέση του στον ήλιο, να έκανε αυτό το σκηνικό ακόμα πιο απόκοσμο. Μου φαίνεται πως βρίσκομαι σ’ ένα τεράστιο νεκροταφείο…
O Λόφος των Σταυρών ή Hill of Crosses αγγλιστί ή Kryziu Kalnas λιθουανιστί, βρίσκεται 12 km βόρεια της πόλης Siauliai και θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος ιερός τόπος προσκυνήματος από τους Λιθουανούς, καθώς και ένα μνημείο της εθνικής του ταυτότητας. Σήμερα εκτιμάται, πως σε αυτό το σημείο υπάρχουν πάνω από 100.000 σταυροί. Η πόλη Siauliai ιδρύθηκε το 1236 και τον 14ο αιώνα κατελήφθη από Τεύτονες Ιππότες. Εκείνη την περίοδο εικάζεται πως τοποθετήθηκαν οι πρώτοι σταυροί στην περιοχή, ως σύμβολο απείθειας και ανυπακοής των Λιθουανών στους ξένους εισβολείς.
Εν έτει 1795 η Λιθουανία κατελήφθη από τους Ρώσους, όπου μέχρι εκείνη την περίοδο η Λιθουανία μαζί με την Πολωνία, αποτελούσαν τα ισχυρότερα κράτη της Ευρώπης. Οι Λιθουανοί εξεγέρθηκαν το 1831 και το 1836 και σ’ εκείνο το σημείο, πολλές οικογένειες τοποθετούσαν συμβολικά σταυρούς, για τα νεκρά σώματα των δικών τους που δεν έβρισκαν.
Το 1918 η Λιθουανία απέκτησε την ανεξαρτησία της, με τον συγκεκριμένο χώρο να αποτελεί τόπο προσευχής για ειρήνη και ανεξαρτησία, αλλά και μνήμης για όσους είχαν χαθεί στον πόλεμο.
Από το 1944 έως και το 1990, η Λιθουανία ήταν μέλος της τότε Σοβιετικής Ένωσης (Ε.Σ.Σ.Δ.). Εκείνο το διάστημα οι Λιθουανοί εξακολουθούσαν να εναποθέτουν τους σταυρούς και τα αφιερώματά τους, εκδηλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πίστη τους αλλά και την αφοσίωση στην εθνική τους ταυτότητα και κληρονομιά. Οι Σοβιετικοί αφαιρούσαν τους σταυρούς, όμως οι Λιθουανοί τους ξανατοποθετούσαν. Αυτή η κίνηση των Λιθουανών, θεωρήθηκε από τους Σοβιετικούς ως εθνικιστική πράξη και αυτοί με τη σειρά τους προσπαθησαν να αφαιρέσουν τους σταυρούς μια και καλή ή και να ισοπεδώσουν την περιοχή. Τρεις φορές μάλιστα, το 1961, το 1973 και το 1975, ισοπέδωσαν το λόφο, έκαψαν ή έκαναν παλιοσίδερα τους σταυρούς, γεμίζοντας την περιοχή με λύματα και απόβλητα. Υπήρχαν φήμες πως οι Σοβιετικοί σχεδίαζαν την πλήρη καταστροφή της εν λόγω περιοχής, με τη δημιουργία ενός φράγματος στον ποταμό Kulve, έτσι ώστε ο λόφος να βυθιστεί στο νερό.
Το 1993 επισκέφθηκε την περιοχή ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’, ο οποίος την ανακήρυξε ως τόπο ελπίδας, αγάπης, ειρήνης και θυσίας. Πλέον χριστιανοί απ’ όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτου δόγματος, φέρνουν τους δικούς τους σταυρούς και ο κάθε πιστός είναι ελεύθερος να τοποθετήσει τον δικό του σταυρό ή αφιέρωμα.
Το 1895 υπήρχαν 150 σταυροί, το 1914 έφτασαν τους 200, το 1940 τους 400 και σήμερα εικάζεται πως ξεπερνούν τους 100.000. Πέραν από σταυρούς, υπάρχουν γιγάντιες εικόνες αγίων και γλυπτά Λιθουανών ηρώων, αγάλματα της Παναγίας, εικονίσματα και προσευχητάρια. Οι σταυροί είναι ως επί το πλείστον ξύλινοι αλλά και μεταλλικοί, τα μεγέθη των οποίων ποικίλουν από μικρά σταυρουδάκια, έως κάποιους των οποίων το μέγεθος ξεπερνά τα 3m.
Έχοντας μείνει για αρκετή ώρα στο λόφο, αποχωρώ και πηγαίνω στο parking να πληρώσω και να πάρω τα πράγματά μου. Οι Λιθουανές τα σπάνε, τόσο από ομορφιά όσο και από απλότητα στους τρόπους τους. Είναι ωραίες και το ξέρουν, χωρίς να στο παίζουν ιστορία. Πίστεψέ με, κάτι ξέρω για να στο λέω! Η πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην – πρώην κοπελιά μου, ήταν από την Λιθουανία…
Συνεχίζω το δρόμο μου και περνώ από την πόλη Sialuiai, όπου σκέφτομαι να αράξω κάπου και να τσιμπήσω κάτι.
Βαριέμαι όμως να κατεβαίνω πάλι από τη μοτοσυκλέτα και σταματώ μερικά χιλιόμετρα στην έξοδο ενός αυτοκινητόδρομου, όπου υπάρχει ταμπέλα για βενζινάδικο.
Βρίσκομαι στο Κelme και στην προσπάθεια εύρεσης του βενζινάδικου, περνώ μέσα από το χωριό, το οποίο είναι γραφικότατο, με ωραία σπιτάκια, περιποιημένα με όμορφους κήπους και πολλά λουλούδια. Μια ξύλινη εκκλησία θα με εντυπωσιάσει.
Βρίσκω το βενζινάδικο, αλλά έχω ακόμα αρκετή βενζίνη. Θέλω απλά να τσιμπήσω κάτι και να αγοράσω τσιγάρα, όπου δεν βρίσκω ούτε κι εδώ Davidoff. Τι να κάνω ο έρμος, την βγάζω πάλι με Marlboro και τρώω μια λιθουανική πίτα και κάτι άλλες σαχλαμάρες, για να καλύψω το κενό στο άδειο μου στομάχι.
Μετά από λίγα λεπτά είμαι on the road again και μετά από κάποια χιλιόμετρα παίρνω τον αυτοκινητόδρομο Α1 Ε85, με κατεύθυνση το Kaunas και το Vilnius. Από τα πρώτα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο, αρχίζω να πιέζω κάπως το μηχανάκι και να κινούμαι με ταχύτητες της τάξεως των 140-150 km/h.
Στον αυτοκινητόδρομο γίνονται πολλά έργα, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν χαλάνε το ρυθμό της οδήγησης και η άσφαλτος είναι άριστη. Εντύπωση μου προκαλεί το πράσινο χρώμα που υπάρχει ανάμεσα στις λωρίδες του αυτοκινητόδρομου! Είναι ίσως ένας τρόπος, να σπάσει η μονοτονία του γκρι χρώματος της ασφάλτου των απέραντων ευθειών. Είναι μια καλαίσθητη πινελιά, την οποία βλέπω πρώτη φορά.
Μια λίμνη στα δεξιά μου, αλλά και η σοβιετικού τύπου ταμπέλα που με καλωσορίζει στο Kaunas, θα με κάνουν να βγάλω από την τσέπη την compact.
Περνάω το Kaunas και συνεχίζω προς Vilnius, όπου η κίνηση ολοένα και αυξάνει. Προσπαθώ να βρω ένα high class βενζινάδικο να φουλάρω ρεζερβουάρ, αλλά και να τσιμπήσω κάτι, μιας και στο προηγούμενο οι σαχλαμάρες που έφαγα, δεν στάθηκαν ικανές να κοροϊδέψουν την πείνα μου.
Η Λιθουανία ανήκει και αυτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως δεν έχει ως νόμισμά της το ευρώ. Είναι όμως εξίσου φθηνή χώρα, όπως όλες της Βαλτικής, με εξαίρεση την Λεττονία, όπου οι τιμές είναι ελάχιστα πιο ακριβές. Eκμεταλλεύομαι τις φθηνές τιμές και αγοράζω ένα burger, ένα hot dog και ένα αναψυκτικό των 500 ml, πληρώνοντας μόλις 5,50€! Στο ταμείο ένας πελάτης που παρατήρησε την πινακίδα μου, μου λέει χαρακτηριστικά “long way” και με ρωτάει για το ταξίδι μου. Και όταν του λέω μέχρι που έφτασα, ο τύπος μένει κάγκελο!
Βρίσκομαι σ’ ένα τραπέζι από μάρμαρο, όπου καταβροχθίζω αυτά που παρήγγειλα, με το πράσινο χρώμα να είναι έντονο, ακόμα και στο βενζινάδικο. Τέτοια ομορφιά και τέτοια περιποίηση, μου φέρνει στο μυαλό τα βενζινάδικα της Νορβηγίας. Και το συγκεκριμένο είναι νορβηγικής εταιρίας (Statoil) η οποία ξεχωρίζει τόσο για την ποιότητα βενζίνης, όσο και και για τις επιλογές σε γρήγορο φαγητό για τους ταξιδιώτες.
Εκεί έχω ανάγκη για μερικές στιγμές χαλάρωσης και περισυλλογής, οπότε θ’ αδράξω την ευκαιρία να γεμίσω κι άλλες σελίδες το τετράδιο των σημειώσεών μου. Και αυτές τις προσωπικές σκέψεις – παρατηρήσεις, θέλω να τις μοιραστώ…
Η Λιθουανία είναι μια χώρα προικισμένη από τη φύση με πολύ πράσινο, αλλά και με την πολυχρωμία να βασιλεύει παντού. Τα πολύχρωμα λουλούδια βρίσκονται σε όλα τα σπίτια και στολίζουν τους όμορφους κήπους τους. Αυτό ισχύει ακόμα και στα παραμελημένα αγροτόσπιτα. Είναι δείγμα πως λατρεύουν τη φύση και αγαπούν τον τόπο τους, όπως επίσης θέλουν να περιποιούνται ιδιαίτερα το σπίτι στο οποίο ζουν. Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς κήπο, σπίτι χωρίς όμορφα λουλούδια. Έχω αποκομίσει την αίσθηση, πως είναι μια φτωχή χώρα εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά αυτάρκης. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές καλλιεργήσιμες εκτάσεις, δίνει ένα συν στην οικονομία της, η οποία δεν διάγει και τις καλύτερες των ημερών της, εξαιτίας της κρίσης. Και όταν λέω φτωχή χώρα, εννοώ ότι μπορεί να είναι λίγο πιο πίσω, μιας και οι σκηνές της υπαίθρου της, μου φέρνουν στο μυαλό σκηνές Ρουμανίας, έστω και χωρίς κάρα.
Είναι η πρώτη χώρα η οποία διακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Ε.Σ.Σ.Δ. και κάποτε αποτελούσε, μια από τις ισχυρότερες και μεγαλύτερες χώρες της γηραιάς ηπείρου. Αυτή τη στιγμή είναι η μεγαλύτερη χώρα της Βαλτικής με τον ντόπιο πληθυσμό να κυμαίνεται στο 80%, εν αντιθέσει με την Λεττονία και την Εσθονία, όπου αυτό κυμαίνεται γύρω στο 60%, κυρίως λόγω των Ρώσων που παρέμειναν και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δε Λιθουανοί φαίνονται ιδιαίτερα φιλόξενος λαός, χωρίς να έχουν αυτό το χαρακτηριστικό ψυχρό ύφος πολλών πρώην Σοβιετικών.
Μετά από ώρα, είμαι ξανά στο δρόμο και τα χιλιόμετρα εξακολουθούν να φεύγουν εύκολα.
Στην έξοδο του Vievis θα αποχωριστώ τον αυτοκινητόδρομο και μέσω μιας γραφικής διαδρομής θα κατευθυνθώ στο Trakai, του οποίου όταν είδα το κάστρο σε φωτογραφίες, εντυπωσιάστηκα τόσο, έτσι ώστε το έβαλα στη λίστα με τα “πρέπει να δω” αξιοθέατα. Και όταν σχεδίαζα τη διαδρομή για λόγους συντομίας, έβαλα μια διανυκτέρευση στο Kaunas και όχι στο Vilnius που είναι και η πρωτεύουσα της χώρας. Όμως το Trakai, από μόνο του ήταν ένα δέλεαρ, για να με στείλει προς Vilnius μεριά, δίπλα στα σύνορα με την Λευκορωσία.
Η άσφαλτος διατηρείται σε καλά επίπεδα και οι ελαφρές κλίσεις θα μου φαίνονται σαν φουρκέτες, μετά από τόσες απέραντες ευθείες στην Βαλτική.
Ένας Φωτοβολταϊκός Σταθμός, θα με σταματήσει για λίγα λεπτά για μερικές κατασκοπευτικές φωτογραφίες. Κι αυτοί οι Λιθουανοί, τόσες επίπεδες εκτάσεις έχουνε, σε λόφο βρήκαν να φτιάξουν σταθερό πάρκο;
Βλέπω πάρα πολύ κόσμο και πολλά τουριστικά μαγαζιά, όπως επίσης και μια ταμπέλα για camping. Σταματώ σε μια όχθη της λίμνης, για να απολαύσω αυτό το εκπληκτικό θέαμα. Το Trakai είναι το μοναδικό κάστρο της Ευρώπης, το οποίο είναι χτισμένο στο νησάκι μιας λίμνης.
Αρχίζω να βγάζω αρκετές φωτογραφίες, αλλά και αράζω στο γρασίδι συντροφιά με καφέ και τσιγάρο.
Σκέφτομαι να πεταχτώ μια βόλτα και στο Vilnius, το οποίο απέχει μόλις 27 km από εδώ. Τώρα αν θα μείνω εκεί ή εδώ, είναι κάτι το οποίο δεν με απασχολεί, αλλά για την ώρα κερδίζει το Trakai. O λόγος είναι ότι βρίσκομαι σ’ ένα ονειρικό μέρος, από αυτά που βλέπω μόνο στα παραμύθια. Το γεγονός πως, από την Ρωσία και μετά μένω σε ξενώνες και μου έχει λείψει η διαμονή με τη σκηνή δίπλα στη φύση, συνηγορεί υπέρ του Trakai. Συν του ότι θα ξεκουραστώ και δεν θα τρέχω σαν τον Βέγγο, να φωτογραφίζω αξιοθέατα. Και φυσικά, το να ψάχνω με τις ώρες ξενώνα, είναι ένα εφιαλτικό σενάριο, το οποίο θέλω να αποφύγω. Στο Trakai έχω τουλάχιστον τη σιγουριά του camping.
Μόλις σηκώνομαι, παίρνω τον Α7 Ε28 που οδηγεί στο Vilnius. H κίνηση στο δρόμο είναι αρκετή και σύντομα βρίσκομαι εντός πόλεως.
Η εικόνα που έχω σχηματίσει μέχρι τώρα για τους Λιθουανούς οδηγούς, είναι πως είναι ιδιαίτερα πολιτισμένοι. Όμως μέσα στην πρωτεύουσα, πολλά τραγελαφικά που βλέπω με κάνουν να αλλάξω άποψη.
Είμαι μόνος σε μια διασταύρωση, όπου το φανάρι είναι κόκκινο και φυσικά περιμένω (ω, το βρήκες!) να ανάψει το πράσινο. Πίσω μου είναι ένα αυτοκίνητο, το οποίο μου κορνάρει. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν καθωσπρέπει μεσήλικα κύριο να αναρωτιέται με διάφορες κινήσεις των χεριών του, γιατί δεν προχωράω! Μα έχει ακόμα κόκκινο θείο! Φυσικά δεν περνώ και αυτός κάνει έναν ελιγμό για να με αποφύγει και φυσικά περνάει με κόκκινο! Νόμιζα προς το παρόν, ότι έτυχα σε μ@λ@κ@, αλλά σε κάθε φανάρι έβλεπα το ίδιο σκηνικό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως τα φανάρια στην Λιθουανία έχουν εντελώς διακοσμητικό ρόλο…
Και συν τοις άλλοις, στον αυτοκινητόδρομο πριν μπω μέσα στην πόλη, βλέπω έναν ποδηλάτη να προσπαθεί να προσπεράσει από αριστερά μια… νταλίκα! Ναι, σωστά διάβασες! Ένας ποδηλάτης στον αυτοκινητόδρομο, προσπαθεί θα προσπεράσει από αριστερά μια νταλίκα! Έπρεπε να έβλεπες την έντρομη φάτσα του κατά τη διάρκεια της προσπέρασης, όταν είχε γυρισμένο το κεφάλι του προς τα πίσω, φοβούμενος μην τον παρασύρει κανείς από τους διερχόμενους. Για πολλά γέλια ο τύπος…
Μετά το πέρας αυτών των σκηνικών που ούτε στην Ρωσία δεν συμβαίνουν, βρίσκομαι κάπου κεντρικά, όπου έχω παρκάρει τη μοτοσυκλέτα μου και τραβώ φωτογραφίες.
Ξαφνικά περνάει από μπροστά μου ένα μανουλομάνουλο, τι να σου λέω τώρα, ε; Από άλλον πλανήτη το κορίτσι, από άλλον παλανήτη μιλάμε! Tέτοιον κορίτσαρο, δεν έχω δει ούτε στην Σερβία που λέει ο λόγος! Το θέαμα ήταν μοναδικό, τόσο από την εμπρόσθια, όσο και από την οπίσθια όψη! Ποιο Trakai και μ@λ@κί€ς, αυτά είναι τ’ αξιοθέατα…!
To Vilnius έγινε για πρώτη φορά η πρωτεύουσα της Λιθουανίας το 1323 και το 1579 αποκτώντας πανεπιστήμιο, έγινε ένα σημαντικό πολιτιστικό και επιστημονικό κέντρο της Ευρώπης. Το όνομά της, το οφείλει στον ποταμό Vilnia, ο οποίος διέρχεται μέσα από την πόλη. Η παλιά της πόλη, θεωρείται Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Tα λίγα αυτά λεπτά που είμαι στην πρωτεύουσα, έχω καταλάβει πως πέραν του ότι είναι όμορφη και πράσινη πόλη, οι κάτοικοι μοιάζουν να έχουν αφομοιώσει τον δυτικό τρόπο ζωής, όπως και στις άλλες πρωτεύουσες των χωρών της Βαλτικής.
Δείχνει ενδιαφέρουσα πόλη για εξερεύνηση και είμαι τυχερός που κατάφερα να μείνω έστω και λίγα λεπτά σ’ αυτήν, έστω να τη δω. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά ούτε και να τα κάνεις όλα σ’ ένα ταξίδι. Απλά κάνεις επιλογές. Και η επιλογή μου σήμερα είναι να στήσω τη σκηνή μου στο Trakai, όπου θα βρω ευκαιρία για λίγες στιγμές ηρεμίας, μακριά από τουρίστες.
Αφού τα κάνω πουτ@ν@ρ!ό για άλλη μια φορά, καταφέρνω να βρω την έξοδο από την πόλη και μετά από αρκετά λεπτά βρίσκομαι στο camping του Trakai, όπου στήνω τη σκηνή μου. Η κατασκήνωση βρίσκεται μέσα στο δάσος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόλις τακτοποιηθώ μετά από ώρα, ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα μου, για μια βόλτα στο Trakai.
Mου δίνει την αίσθηση πως τώρα που νυχτώνει, είναι μια ήσυχη πόλη, εν αντιθέσει με την ημέρα όπου υπάρχει αρκετός κόσμος. Το κάστρο στο νησάκι, η αλήθεια να λέγεται, δεν έχει καθόλου εντυπωσιακό φωτισμό το βράδυ.
Κάθομαι για φαγητό, όπου θα γευματίσω στο κυριλλέ εστιατόριο, με θέα το κάστρο. Και για μια πίτσα, μια βαρελίσια μπύρα κι ένα παγωτό, καταξηλώθηκα με το εξωπραγματικό ποσό των 8,20€!
Ευτυχώς έχει free wi-fi, όπου θα επικοινωνήσω με κάποιους φίλους, όπου θέλω να αποσπάσω χρήσιμες πληροφορίες από δυο μπαρουτοκαπνισμένους ταξιδιώτες. Yποψήφια θύματα για σήμερα, Οικονομάκης και Τσιοπελάκος. Τον Τσιοπελάκο τον πετυχαίνω εκτός και του στέλνω μήνυμα. Τον Οικονομάκη τον πετυχαίνω μέσα, όπου λαμβάνει χώρα ο παρακάτω διάλογος στο facebook:
– Ikonamaki eisai mesa?
– Yes, I am!
– Ah afta ta agglika sou! Mipos na valoume kai sti sinomilia ton Agrafioti na mou metafrazei kiolas?
– Αν γράφεις ελληνικά, μπορούμε να βγάλουμε την άκρη και χωρίς τον μεταφραστή…
– Καλά, πάμε από την αρχή: Οικονομάκη είσαι μέσα;
– Για να σου απαντώ, σημαίνει ότι είμαι!
– Α ναι, έχεις δίκιο, δεν μου έκοψε…
– Που είσαι ρε;
– Λιθουανία!
– Ωραίος! Τι λέει η Λιθουανία;
– Φοβερές αυτές οι Λιθουανές. Πέτυχα μια στο κέντρο κι έμεινα κάγκελο σου λέω! Μιλάμε σου ‘χω μπόλικη δουλειά όταν θ’ ανεβάσεις το ταξιδιωτικό στο site! Έχεις να σβήνεις σεξοσχόλια, ένα σωρό σου λέω – χιχιχι!
– Στο θέμα μας, γιατί πρέπει να φύγω σε λίγο. Τι ερωτήσεις θες να κάνεις;
– A, τίποτα μωρέ, μόνο μία…
– Ρίχτη!
– Δως μου τα φώτα σου για το Άουσβιτς, γιατί λογικά σε δυο ημέρες θα είμαι εκεί…
– Καταρχήν, τα Άουσβιτς είναι δυο.
– Πλάκα κάνεις! Για πες, για πες…
– Το πρώτο είναι το μουσείο, όπου πληρώνεις και μετά τις δυο το μεσημέρι η είσοδος είναι δωρεάν. Και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα είναι το δεύτερο, όπου θα ακολουθήσεις την ταμπέλα “Birkenau” με την είσοδο να είναι ελεύθερη. Το δυο, είναι όλα τα λεφτά, όπου θα το δεις μακριά από τον πολύ κόσμο, με τη δική σου ματιά.
– Φχαριστώ ρε Κονομάκη, δεν ήξερα τίποτα απ’ όλα αυτά…
– Λογικό, αφού το μυαλό σου είναι συνέχεια στα γκομενάκια! Aν έχεις άλλες ερωτήσεις ρίχτες τώρα, γιατί σε λίγο θα φύγω!
– Mόνο μία ερώτηση θα σου κάνω για να μη σε κουράζω κιόλας. Τρύπησε το φουσκωτό μου στρώμα! Τι να κάνω; Πώς να το φτιάξω; Κι αν δεν μπορώ να το φτιάξω, πού να το πάω να μου το φτιάξουν; Και πως θα το πω στ’ αγγλικά; Να βάλω τα καλοκαιρινά τώρα που κάνει ζέστη; Τι ISO, ταχύτητα κλείστρου και διάφραγμα να βάζω στις πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές και νυχτερινές λήψεις; Θέλω να μου τα πεις αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια, ακούς;
Φεύγω από το εστιατόριο και κατευθύνομαι στο camping. Κάθομαι σε μια αναπαυτική ξαπλώστρα έξω από τη σκηνή, χαλαρώνοντας με ουίσκι και γράφοντας σημειώσεις. Μετά από λίγη ώρα θα εναποθέσω το κορμί μου στο στρώμα, το οποίο πριν λίγη ώρα παρατήρησα πως… τρύπησε! Δεν πειράζει όμως, θα τη βολέψω…
Labanakt.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 46,70€
Διαμονή: Slenis Camping (13,30€)
Parking: Hill of Crosses (2€)
Λοιπά: 18,80€
Σύνολο: 80,80€
Γενικό Σύνολο: 2.053,90€
Στην Λιθουανία πρέπει να γυρίσω το ρολόι μία ώρα πίσω (-1h). Μαζί του θα ξανασχοληθώ με την επιστροφή στην Ελλάδα.
Σύνορα Λεττονίας – Λιθουανίας: ανύπαρκτα.
Η Λιθουανία ανήκει στην Ε.Ε. όμως δεν έχει ως νόμισμά της το ευρώ αλλά το λίτας (LTL). Όμως, εν αντιθέσει με την Λεττονία, δέχονται το ευρώ στις συναλλαγές μετρητοίς.
Στο Hill of Crosses, η είσοδος είναι ελεύθερη και το μόνο που πληρώνεις είναι το parking.
Στην Λιθουανία, όπως και στις άλλες χώρες της Βαλτικής, αλλά και στην Ρωσία, υπάρχει και εδώ η ειδική λωρίδα αναστροφής, γεγονός που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Σύντροφε ενα πολύ ωραίο άρθρο μια πολύ όμορφη ιστορια εμπειρίες που σου μένουν και θα στολίζουν τις αναμνήσεις σου …. Εχω μόνο ενα παραπάνω όχι μόνο για σένα αλλά για πολλούς απο εμάς δεν καταλαβαίνω γιατί σε τόσα πολλα επίπεδα κατηγορούμε την Ελλάδα μας την χώρα αυτή που μας μεγάλωσε την χώρα την χώρα αυτή που με την ιστορία της και της αξίες που εχει χαρίσει στον κόσμο ολόκληρο σημερα αντιμετωπίζεται σαν ενα μαύρο πρόβατο και το χειρότερο απο όλα ειναι ότι αντιμετωπίζεται και απο εμάς έτσι !!! Πριν όχι πολλα χρονια στην κοντινή μας ιστορία κάποιοι άνθρωποι έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σημερα να αμφησμητουμε τα πάντα και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και αγωνιστές χωρίς να έχουμε κερδίσει στη ζωή μας τιποτα και να κυνηγάμε αυτό το ευρωπαϊκό DNA που είμαστε τόσο πρόθυμη να το ενστερνιστούμε πουλώντας κοψοχρονιά την ιστορία μας οταν κάποιοι μας αγόρασαν αυτή την ιστορια με το αίμα τους πάλεψαν για ενα κομμάτι χώμα όμως δικό μας χώμα πάλεψαν για μια σημαία για μια ιδέα για να ήμαστε εμείς σημερα εδώ ελεύθεροι και όχι μέρος μια μάζας ή ενός συστήματος !!!! Στην Ελλάδα μας εχω γνωρίσει και καλούς και λιγότερο καλούς ανθρώπους εχω γνωρίσει αριστερούς, δεξιούς και αδιάφορους με την πολιτική , φιλόξενους πατριώτες και πιο απόμακρος, ταρίφες με χιούμορ και ταρίφες για ανέκδοτα αστυνομικούς τίμιους και μπάτσους , ιερείς που ζούνε και προσεύχονται για εμάς κάπου χαμένοι χωρίς να τους ξέρουμε και άλλους που κάνουν μεγάλους σταυρούς και μιλάμε στα κανάλια, ρατσιστές , Χρυσαυγίτες αλλά και κομμουνιστές το θέμα ειναι ότι βλεπεις αυτό που θέλεις να δεις αδερφέ μου και εσυ βλεπεις το αρνητικό σε εμάς. Δεν βλεπεις αυτούς που αγκαλιάζουν τους πρόσφυγες αλλά αυτούς που τους κυνηγάνε , δεν βλεπεις αυτούς που ειναι πρόθυμοι να σου πουν καλημέρα και να σε κεράσουν ενα καφε ( που παρεπιπτόντως ειμαι απο Σαλλλλονικα και ειναι πολλοί αυτοί εδώ πάνω και άμα ποτέ ανέβεις κατα πάνω στείλε μου ενα mail — [email protected] —να κεράσω ενα καφεδάκι ) αλλά αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους . Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να είσαι γερος και να μας εκπροσωπεις εκεί έξω πάντα με χαμόγελο όπως και κανείς και ίσως να δεις την Ελλάδα μας με την αισιοδοξία που κοιτάς και της υπόλοιπες χώρες …. Πάντα όρθιος αδερφέ μου !!!
Φίλε Γιώργο,
καταρχήν χαίρομαι για την αξιοπρεπή διατύπωση των επιχειρημάτων σου και σ’ ευχαριστώ που με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Ελλάδα, απλά αναφέρομαι σε αυτά που με θλίβουν στη χώρα που ζω. (Παρεμπιπτόντως, έχω αναφερθεί σε πράγματα που με ενόχλησαν και σε άλλες χώρες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις κατηγορώ). Ταξιδεύοντας κάποιος, αναπόφευκτα μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης ανάμεσα στη δική του χώρα με κάποια άλλη, παρατηρώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά. Η κριτική μου εστιάζεται κυρίως στα αρνητικά καθώς είναι αυτά που χρήζουν βελτίωσης (τα θετικά ας παραμείνουν θετικά). Προσωπικά θέλω η χώρα μου να προοδεύει και να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμη ή να κάνει βήματα προς τα πίσω. Γι’ αυτό και την κρίνω αυστηρά και δεν την κολακεύω, γι’ αυτό και της τρίζω τα δόντια και δεν της θωπεύω τα ώτα. Θεωρώ πως αν αγαπάς κάτι, θα πεις αυτά που σε πληγώνουν. Και ίσως αυτή η αγάπη για τη χώρα μου να παρεξηγείται …
Και φυσικά δεν βλέπω μόνο τα αρνητικά σ’ εμάς. Πόσοι Έλληνες μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν; Πόσοι με κέρασαν καφέ, νερό, φαγητό, ρακί, μπύρα κι άλλα τέτοια ωραία; Πόσοι με χαιρέτησαν, με πλησίασαν, μου έπιασαν την κουβέντα; Αμέτρητοι και νομίζω πως αυτούς τους ανθρώπους τους εκθειάζω σε κάθε μου ταξιδιωτικό …
Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τις ταμπέλες (οι μεν έτσι, οι δε γιουβέτσι) καθώς με αυτές, εύκολα κάποιος μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Γι’ αυτό και πολλές φορές (σε άλλα ταξιδιωτικά) έχω γράψει πως “δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι”. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κάνει τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό και όχι η εθνική, θρησκευτική και πάσης φύσεως ιδιαιτερότητά του …
Όσον αφορά το ευρωπαϊκό DNA όπως λες (το DNA είναι βιολογικό θέμα και όχι εθνικό) πιστεύω πως πρέπει να αφομοιώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως π.χ. την οδηγική παιδεία, την τάξη, την οργάνωση, την καθαριότητα και άλλα πολλά. Είναι τόσο δύσκολο να μην σπρωχνόμαστε στη στάση του λεωφορείου ή στην ουρά της τράπεζας ή να μην τσακωνόμαστε στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα; Άλλωστε πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Παρθενώνες αλλά το ύφος και το ήθος στην καθημερινότητά μας.
Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντησή μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε Γιώργο και ελπίζω να πιούμε ένα καφεδάκι όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.
Να είσαι καλά!
Συγχαρητήρια!!! Η περιγραφή σου καταπληκτική με καθήλωσε και ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου! Σου εύχομαι πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα και ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στους δρόμους του Ηρακλείου… Αν δηλαδή κυκλοφορείς εντός των τειχών 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες, φίλε Παναγιώτη. Καθόλου απίθανο να συναντηθούμε από τη στιγμή που μένουμε στην ίδια πόλη. Πιθανόν να έχουμε κοινούς φίλους, γνωστούς, παρέες, στέκια κτλ – πού ξέρεις;
Μερκουρη καλημερα φιλε,
Εξαιρετικο το οδοιπορικο σου και οχι μονο το συγκεκριμενο σου.
Και για να μη σε πιασουν οι μετριοφροσυνες σου, λεω πως για μενα ειναι εξαιρετικο γιατι μου περιγραφει οχι απλα τα τοπια και τις θεες (τον τονο στο θεες τον βαζεις οπου επιλεξεις σαν αναγνωστης πλεον), αλλα για το γεγονος οτι μεσα απο αυτα οι αποψεις σου και οι ιδεες σου αποκτουν υποσταση και γινονται επιχειρηματα για να ανοιξουν φτερα αλλα κυριως και μυαλα και αλλοι πολλοι!!
Οσο για την φωτογραφια, η ματια σου ειναι εξαιρετικη και η τεχνικη σου οχι απλα επαρκεστατη, αλλα τιποτα δεν εχει να ζηλεψει απο πολλους “φωτογραφους”…
Συνεχισε να (μας) ταξιδευεις οπως εσυ ξερεις…
Γεια σου φίλε μου Δημήτρη με τα τοπία και τις θεές (ο τόνος μπήκε μόνος του)!
Αυτά που λες για απόψεις, ιδέες, υπόσταση, επιχειρήματα, φτερά, μυαλά κτλ, ειλικρινά με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένος για τον κόπο του να κάτσω κάτω και να γράψω ένα ταξιδιωτικό. Γιατί πίστεψέ με, το να γράψω ένα ταξιδιωτικό, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ταξιδέψω. Και είμαι ευτυχής που βρίσκω ανταπόκριση σε αναγνώστες με το δικό σου πνεύμα.
Όσο για τη φωτογραφία, τη θεωρώ απλά σαν ένα μέσο καταγραφής των ταξιδιωτικών μου στιγμών και τίποτα παραπάνω. Χαίρομαι που σου αρέσει το αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.
Παρακαλουσα να μην τελειωσει ποτε η ιστορια σου αυτη, πραγματικα.
Ηταν απιστευτη. Δεν εχω δοκιμασει ακομα μακρινο ταξιδι με τη μηχανη, εχω διαβασει γενικα πολλες ιστοριες, αλλα αυτο εδω ρε συ ειναι τοπ. Οι περιγραφες απιστευτες και οι φωτογραφιες ακομα πιο τελειες. Δεν εχω να πω κατι, να εισαι καλα να το ξανακανεις !!!!!
Φίλε μου Κυριάκο, συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά μόλις την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό το ταξιδιωτικό δεν είναι top, όσον αφορά τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Υπάρχουν πολλά καλύτερα. Σου εύχομαι να έχεις όμορφους και ασφαλείς δρόμους σε κοντινούς και μακρινούς προορισμούς.
Φίλε Μερκούρη, επειδή είναι σαφές το ότι δεν είσαι ο τύπος του “μαζεύω σεντόνια συγχαρητηρίων και επαίνων”, θα σου πω μόνο “ένα μεγάλο, ταπεινό ευχαριστώ!” Φίλε μου, το έζησα πολύ έντονα το ταξιδιωτικό αυτό, αν και έχω διαβάσει αρκετά ταξιδιωτικά, το δικό σου έχει μια μοναδική κατάθεση ψυχής. Σου εύχομαι ολόψυχα να σου δίνει η ζωή κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, το αξίζεις αληθινά.
Φίλε μου Στράτο, χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα αυτών που γράφω και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μ’ ευχαριστείς. Το χόμπι μου κάνω και τίποτα παραπάνω, Εγώ σ’ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε. Σ’ ευχαριστώ επίσης και για τις εγκάρδιες ευχές.
Μερκουρη συγχαρητηρια πολλα για τον τροπο που το εκανες, που το βιωσες με καθε κυτταρο σου!! Και σε ευχαριστω για την εμπνευση που πηρα απ το ταξιδι σου..σκοπευω να το κανω κ γω…με αμαξι ομως..Πανω σ’ αυτο εχω μια απορια…οι συνθηκες υγιεινης στα καμπινγκ πως ειναι;;
Φίλε μου Ανέστη από την όμορφη Φλώρινα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι με όποιο μέσο προτιμάς. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, το μέσο απλώς είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός.
Όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες, παρατήρησα πως στον επίλογο παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα camping, αλλά δεν αναφέρθηκα (κακώς) στις συνθήκες υγιεινής. Προφανώς επειδή θεώρησα αυτονόητο πως είναι άριστες, τουλάχιστον σε αυτές τις χώρες. Δυο χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι και έχοντας μείνει και σε άλλες δεκάδες camping σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ακόμα εξακολουθώ να τις χαρακτηρίζω άριστες. Αρκεί βέβαια, να τηρεί κάποιος μερικά αυτονόητα πράγματα στους κοινόχρηστους χώρους. Για να το πω πιο “πρακτικά”: αν κάποιος αποφεύγει την επαφή με τη λεκάνη στις τουαλέτες και φοράει παντόφλες στα ντους, πιστεύω πως δεν θα έχει πρόβλημα με μικρόβια, αν και για τίποτα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Τέλος, σημειώνω πως στα οργανωμένα camping υπάρχει προσωπικό που ασχολείται με την καθαριότητα στους χώρους υγιεινής και δεν έτυχε να διαπιστώσω μέχρι τώρα ελλείψεις σε υγρό χεριών, χαρτί υγείας και άλλα διάφορα.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Για ο,τιδήποτε άλλο θες να με ρωτήσεις, μη διστάσεις.
Καλησπερα και παλι Μερκ!!! Αρχικα ευχαριστω για την απαντηση σου. Τωρα διαβαζω για δευτερη φορα το ταξιδιωτικο σου, με συναρπαζει και με εμπνεει! Νιωθω να βραζει το αιμα μου και ηδη εχω αρχισει τις προετοιμασιες χρησιμοποιωντας τα πατηματα σου, που ειναι μεγαλη βοηθεια. Θα ηθελα να σου κανω ακομη δυο ερωτησεις, αφου πρωτα σου πω οτι δεν εχω μεινει ποτε σε camping. Απ’ ο,τι καταλαβα οι τουαλετες ( γιατι αυτο ειναι που με καιει, και επειδη θελω να εχω επαφη με τη λεκανη) ειναι κοινοχρηστες. Δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις αυτο; για παραδειγμα εχω ακουσει οτι τα camping διαθετουν κ σπιτακια σχετικα φθηνα. Ισχυει; Και αν ναι, εχουν μεγαλη διαφορα στην τιμη απο το να μεινεις σε σκηνη; Επειτα ειναι ασφαλη; δηλαδη υπαρχει φρουρηση ας πουμε,
η μπορει να μπαινει οποιος θελει κ ο,τι ωρα θελει; Τελος, χρειαζεται να κανεις κρατηση απο πριν το ταξιδι για τα camping; got natt!!!
Καλέ μου φίλε Ανέστη, οι τουαλέτες στα camping είναι κοινόχρηστες. Περί επαφής με τη λεκάνη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η τοποθέτηση χαρτιού υγείας σ’ αυτή – λέω τώρα ‘γω.
Πολλά camping διαθέτουν σπιτάκια. Σ’ ένα τέτοιο έμεινα στο Nordkapp, το οποίο ήταν το φθηνότερο της περιοχής (κόστος περίπου 45 €) και οι τουαλέτες ήταν κοινόχρηστες. Για τα υπόλοιπα camping δεν γνωρίζω να σου πω, μιας και μόνο σε αυτό το camping έμεινα σε σπιτάκι. Όπως δεν γνωρίζω και τις τιμές αυτών των σπιτιών, αλλά φαντάζομαι θα κυμαίνονται γύρω στα 60 – 80 €. Ό,τι και να σου πω, θα σε γελάσω σε αυτό το θέμα. Καλύτερα είναι να ρίξεις μια ματιά στο διαδίκτυο για το εύρος των τιμών.
Προσωπικά πάντα, αισθάνομαι ασφαλής στα camping. Δεν υπάρχει φρούρηση και δεν παρατήρησα (ή μπορεί να μη θυμάμαι) την ύπαρξη ή μη καμερών.
Αν θες μπορείς να κάνεις κράτηση πριν το ταξίδι, αν θελήσεις να μείνεις σε σπιτάκι. Αν θες να μείνεις σε σκηνή, πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Το πιο εύκολο που βρίσκεις στην Νορβηγία είναι τα camping!
Μερκούρη σε ευχαριστώ πολύ και για αυτή την απάντηση!! Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να ζεις πάντα τόσα έντονα και “γεμάτα” τα ταξίδια σου. Καλά ταξίδια!!
Επισης να σ πω οτι δεν ειμαι απο Φλωρινα αλλα απο Σερρες. Λογω του επαγγελματος μου, στρατιωτικος, ζω στη Φλωρινα. Επισης….για τον ιδιο λογο εζησα και στην Κρητη απο το 2007 εως το 2009. Στο Ηρακλειο ( Μεσαμπελιες) αρχικα και στη συνεχεια στο Τυμπακι. Ακολουθως βρεθηκα στην Καρπαθο..γειτονια σου…
Μερκούρη είναι η 3η φορά που ταξιδεύω μαζί σου στο Nordcapp τους τελευταίους μήνες (μαζοχισμός το ξέρω)! Είναι τόσο έντονες οι εικόνες που περιγράφεις που δυσκολεύομαι να τις αποχωριστώ και κάθε φορά που το τελειώνω, απλά σκέφτομαι πότε θα το ξαναρχίσω.
Μέσα απο αυτό το ταξιδιωτικό έδωσες άλλη έννοια στο “μοναχικό” ταξίδι.
Να είσαι γερός και να μας χαρίζεις απλόχερα και άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Φίλε Κώστα, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη,
πλάκα με κάνεις; Κατάφερες να διαβάσεις τρεις φορές ένα ταξιδιωτικό που ακόμα κι εγώ ο ίδιος, όταν πήγα να με ξαναδιαβάσω, με βαρέθηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά!